Η τελευταία κρούση

Τα τελευταία λόγια τα οποία απευθύνει ο Κύριος στην Εκκλησία Του στη γη είναι ιδιαίτερα σοβαρά και διδακτικά.
Στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας της, όταν τα πράγματα βρίσκονται σε μια απελπιστικά λυπηρή κατάσταση, Εκείνος ακόμη στέκεται στη θύρα και κρούει.
Η μαρτυρία της Νύμφης και του Σώματος του Χριστού στη γη πρόκειται να εξαφανιστούν, και υπενθυμίζει τους πιστούς στο Αποκ. 3:11: «Ιδού, έρχομαι ταχέως. Κράτει εκείνο το οποίον έχεις, δια να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου!». 
Μέχρι
το τέλος θα υπάρχουν πιστοί, και μέχρι την τελευταία στιγμή απευθύνονται ενθαρρύνσεις στους υπερνικώντες (Αποκ. 2:26).

Είναι ξεκάθαρο, ότι στις τελευταίες μέρες της Εκκλησίας του Θεού στη γη θα υπάρξουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: μερικοί με πιστότητα απέναντι στον Κύριο, και πολλοί αδιάφοροι απέναντι στα ζητούμενα και τη δόξα Του.
Ο Κύριος όμως μολονότι υποτιμάται στέκεται στη θύρα και κρούει. Και σε όποιον ακούσει τη φωνή και Του ανοίξει τη θύρα, προσφέρεται ο Ίδιος με την πλουσιότατη χάρη Του. Στο κεφάλαιό μας αρχικά συναντάμε μια δοξολογία του Κυρίου, ύστερα μια απειλή κρίσης και τελικά μια παράκληση.
Α) Οι πιστοί των τελευταίων ημερών χαρακτηρίζονται από την τήρηση του Λόγου Του και από τη μη-άρνηση του ονόματός Του. Πάντοτε αυτά ήταν δυο σημεία ζωντανής χριστιανοσύνης. Ο Λόγος γνωστοποιεί τον Χριστό. Η πίστη μας στηρίζεται πάνω σ’ αυτόν και μας αρκεί, για να μας δώσει φως και καθοδήγηση για κάθε βήμα της πορείας μας. Χωρίς την απλοϊκή πίστη σ’ αυτό το Λόγο δεν υπάρχει έμπρακτη πίστη, συνεπώς δεν υπάρχει ούτε χαρά, ούτε ειρήνη, ούτε ελπίδα. Το Άγιο Πνεύμα μάς υποδεικνύει πάντοτε το γραπτό Λόγο ως οριστική, αποφασιστική εξουσία. Έτσι κανένας δεν μπορεί να περιπατήσει με πίστη, με φόβο Θεού, με την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος ή για τον δοξασμό του Θεού, χωρίς να υποτάξει σε οποιοδήποτε βαθμό τις σκέψεις, προθέσεις και οδούς του στη θεία εξουσία του αιωνίως διαμένοντος Λόγου του Κυρίου.

Αγαπητοί, τηρούμε το Λόγο Του; 
Δεν ρωτάω, αν τον διαβάζουμε ή τον θαυμάζουμε, αλλά αν τον χρησιμοποιούμε ως λυχνία των ποδιών μας και φως της πορείας μας. Έχουμε υποτάξει σ’ αυτόν τις καρδιές και συνειδήσεις μας, και αναζητάμε σ’ αυτόν καθοδήγηση για την πορεία μας; Κατά τη γνώμη μου, αυτό σημαίνει να τηρούμε το Λόγο Του. Τον αγαπάμε, τον κρατάμε στην καρδιά μας εν κρυπτώ, ο Κύριος Ιησούς ο Ίδιος πλησιάζει την ψυχή μέσω του Λόγου με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Έτσι παραμένουμε στην κοινωνία μαζί Του, ζούμε για τον δοξασμό Του και περιμένουμε την επιστροφή Του από τον ουρανό.
Σ’ αυτό το δρόμο δεν υπάρχει μόνο συναναστροφή με τον Κύριο, αλλά απολαμβάνουμε άγια οικειότητα μ’ Εκείνον, ο Οποίος είπε: «Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς» (Ιωαν. 15:7). Ευτυχείς είναι όσοι τηρούν το Λόγο Του και τον αφήνουν να κατοικήσει πλούσια μέσα τους, ώστε να περιπατούν «εν αληθεία»!

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των πιστών είναι, ότι δεν αρνήθηκαν το όνομα του αγαπητού μας Σωτήρα. Πιστεύουμε, ότι αυτά τα λόγια είναι πιο περιεκτικά απ’ ό,τι νομίζουν πολλοί. Ο τρόπος, με τον οποίο αναφέρεται το όνομα κάποιου απώντος φίλου, δείχνει συχνά το σεβασμό ή την αδιαφορία, την οποία έχει κανείς σκεπτόμενος τον απώντα. Μήπως αυτό δεν αληθεύει σε σχέση με το άπειρα πολύτιμο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού;
Πιστεύουμε πως αληθεύει. Θέλουμε μάλιστα να πούμε, ότι ο τρόπος αναφοράς του αγίου ονόματός Του δείχνει περισσότερο απ’ όλα την κατάσταση των καρδιών μας. Το όνομά Του είναι «μύρον εκκεχυμένον» για μια ψυχή διδαγμένη από το Άγιο Πνεύμα. Τίποτα δεν την πληγώνει περισσότερο από το ν’ ατιμάζεται το όνομα του Ιησού Χριστού. Δεν θεωρεί κανένα όνομα στη γη πολύτιμο σαν αυτό. Στον ουρανό επίσης ο Χριστός θεωρήθηκε άξιος του ονόματος, το οποίο είναι πάνω από κάθε όνομα. Το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι το μοναδικό επίκεντρο, γύρω από το οποίο συγκεντρωνόμαστε, κι Εκείνος θ’ αποτελέσει σημείο συκγέντρωσης για μας, όταν θα έρθει από τον ουρανό. Το όνομά Του είναι το σημείο ελέγχου του αγιασμού μέσα στην Εκκλησία, παροτρύνοντάς μας ν’ απέχουμε απ’ όλα όσα Τον ατιμούν. Ενώπιον του ονόματός Του κάποτε θα πρέπει να κλίνει κάθε γόνατο, στον ουρανό, στη γη καθώς και κάτω από τη γη, και κάθε γλώσσα θα πρέπει να ομολογήσει, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, προς δόξαν Θεού Πατρός.

Δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, ότι πρέπει αυστηρά να καταδικάσουμε κάθετι το οποίο ατιμάζει τον Κύριό μας, κάθε λόγο ανάξιο Αυτού, κάθε αντίσταση στην εξουσία Του, και ότι δεν μπορεί να συνδυαστεί με το ένδοξο όνομά Του οτιδήποτε ακάθαρτο. Όσα αναφέραμε θ’ αναγνωριστούν από κάθε χριστιανό ως πονηρά και απορριπτέα. Υπάρχει όμως ένας πιο λεπτός, λιγότερο φανερός τρόπος ν’ αρνηθούμε το όνομά Του. Πρόκειται για το γεγονός, ότι δεν δίδεται στον Κύριο η αντάξια σ’ Αυτόν θέση μέσα στην Εκκλησία, ενώ Εκείνος υποσχέθηκε να είναι εν τω μέσω εκείνων, οι οποίοι συγκεντρώνονται στον όνομά Του. Πέραν αυτού, ότι δεν Του δίνουμε τη σωστή θέση στις καρδιές και στα σπίτια μας, καθώς και σε σχέση με όλες τις ενέργειές μας. Εν τούτοις οι περισσότεροι χριστιανοί θα παραδεχθούν, ότι η αληθινή χριστιανοσύνη αποτελείται από μια συνεχή παράδοση των εαυτών μας και όλων, όσα έχουμε, σ’ Αυτόν. Διότι δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας, αλλά εξαγοραστήκαμε δια τιμής μέσω Εκείνου, ο Οποίος τώρα είναι Κύριος όλων και θα εμφανιστεί σύντομα, για να κυβερνήσει, μέχρι να θέσει όλους τους εχθρούς υποπόδιο των ποδιών Του.

Β) Φθάνουμε στο δεύτερο μέρος της μελέτης μας, η οποία συσχετίζεται με την απειλή κρίσης, την οποία εκφράζει ο Κύριος. Είναι άκρως σοβαρή: «Επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου» (Αποκ. 3:16). Η κατάσταση και συμπεριφορά εκείνων, στους οποίους στρέφεται τώρα ο Κύριος, είναι ανυπόφορη και προκαλεί αηδία σ’ Αυτόν. Ομολογώντας πως Τον αγαπούν, οι καρδιές τους είναι αδιάφορες απέναντι στη δόξα και τα ιερά ζητούμενά Του, ώστε μπορούν μόνο ν΄ απορριφθούν από Εκείνον, ο Οποίος αποκαλεί τον εαυτό Του σαφέστατα «ο Άγιος, ο Αληθινός» (Αποκ. 3:7). Αυτοί ίσως έχουν γνώση της Γραφής και ίσως δείχνουν ζήλο για οποιουσδήποτε θρησκευτικούς σκοπούς. Ίσως κατέχουν το σεβασμό ενώπιον του θρησκευτικού κόσμου και εμφανίζονται με μεγάλη αυτοπεποίθηση και φαινομενική σπουδαιότητα – ο Χριστός όμως βρίσκεται εκτός. Πόσο τεράστια είναι η πιθανότητα ύπαρξης αυτής της κατάστασης! Δυστυχώς υπάρχει όντως.
 Αγαπητέ αναγνώστη, είναι ο Χριστός, ο Οποίος βρίσκεται μπροστά στη δική σου και δική μου ψυχή?
OΛόγος Του, οι οδοί Του, τα ενδιαφέροντά Του, ο λαός Του, η διακονία Του, η δόξα Του, ο έπαινός Του?
Μας συσφίγγει και μας καθοδηγεί η αγάπη του Χριστού ως κινητήρια δύναμη;
 Έχουμε προσωπική συναναστροφή με τον ένδοξο Υιό του Θεού, ο Οποίος είναι ζωή μας, η δικαισύνη μας, η ειρήνη μας;
Αναζητάμε και απολαμβάνουμε την κοινωνία Του;
Τον γνωρίζουμε, Τον καλωσορίζουμε και Τον τιμούμε ως ευρισκόμενο εν τω μέσω της Εκκλησίας, όταν συγκεντρωνόμαστε εις το όνομά Του;
 Ω πώς θα μπορούσε κάτι λιγότερο να είναι ευάρεστο και ευπρόσδεκτο σ’ Αυτόν;
 Όλοι όσοι δεν επιθυμούν Εκείνος να δοξάζεται, δεν αγαπούν το Λόγο Του, δεν υπακούν στη φωνή Του, ακόμη κι αν αυτό τους επιφέρει ίσως απώλεια αναγνώρισης ή ζημιά σ’ αυτόν τον κόσμο – όλοι αυτοί υπολογίζονται σ’ αυτούς, οι οποίοι δεν είναι ούτε ψυχροί ούτε ζεστοί και γι’ αυτό απορρίπτονται από τον Κύριο.

Γ) Παρ’ όλ’ αυτά είναι ευλογητό να μπορούμε ν’ αποστρεφόμαστε από την αδιαφορία του ανθρώπου και την πλήρη πτώχευσή του σε σχέση με τη διατήρηση της αλήθειας και δόξας του Κυρίου στη γη, και ν’ ασχολούμαστε με τον τρόπο χάριτος, με τον οποίο ο Κύριος εμφανίζεται εδώ, επίσης ν’ ακούσουμε τη πρόσκλησή Του γεμάτη αγάπη, μολονότι στέκεται στη θύρα και κρούει. Τί λέει; Αναγγέλλει στους αδιάφορους και χλιαρούς με βροντερή φωνή την άμεση εξολοθρευτική κρίση; Επικαλείται φωτιά και άζωτο, επειδή Τον ξέχασαν; Ω όχι, τα λόγια του Κυρίου εκχειλίζουν από την πλουσιότατη χάρη, απευθυνόμενα στη διεφθαρμένη Εκκλησία μετά την τελευταία Του κρούση: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3:20). Θαυμαστή χάρις! Η ύψιστη ευλογία προς απόλαυση στη γη είναι έτοιμη για την πιο αδύναμη ψυχή, εάν ανοίξει τη θύρα σ’ Αυτόν. Ας προσέξουμε εδώ αρχικά τη θέση του Κυρίου: απορριμμένος από εκείνους, οι οποίοι κατά την ομολογία τους είναι λαός Του στη γη, στεκόμενος έξω. Το όνομά Του ίσως υπάρχει συχνά στα χείλη τους. Η αντάξια σ’ Αυτόν θέση ως Κεφαλή της Εκκλησίας δεν Του παραχωρείται. Είναι τόσο αδιάφοροι απέναντί Του να πουν: «Πλούσιος είμαι … και δεν έχω χρείαν ουδενός» (Αποκ. 3:17), μολονότι ο Χριστός είναι έξω, αντί να είναι γνωστός στο μέσο τους. Πόσο σοβαρά είναι όλα αυτά! Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει, αν είναι δυνατό να μπορεί να καταπέσει τόσο χαμηλά η χριστιανοσύνη, μιλώντας για πλούτο κ.τ.λ., χωρίς να έχει και ν’ απολαμβάνει τον Χριστό;
Πόσο συγκινητική είναι αντίθετα η συμπεριφορά του Κυρίου! Δεν μπορεί ν’ αφήσει την κατ’ ομολογία Εκκλησία, όσο θέλει κάποιος να Του ανοίξει τη θύρα. Η κρούση Του ακούγεται και γίνεται αντιληπτή, αφυπνίζοντας τους ειλικρινείς ανάμεσα στην πλειοψηφία νεκρών ομολογητών. Ακούν τη φωνή Του. Δεν πρέπει να παρεξηγηθεί αυτή η φωνή. Είναι η φωνή του Αγαπητού, του καλού Ποιμένα, εκείνη η φωνή η οποία εισέρχεται σε καρδιά και συνείδηση και αφυπνίζει κάθε αληθινή και αρμοστή συμπάθεια στην ψυχή εκείνου, ο οποίος γνωρίζει, ότι ο Χριστός είναι το παν.

Η φωνή ακούγεται, τα αποκοιμημένα αισθήματα αφυπνίζονται, η καρδιά ποθεί ν’ ανοίξει τη θύρα, να παραμερίσει κάθε εμπόδιο, για να βρεθεί κοντά Του και να παραμείνει εν και παρά Αυτώ. Όλα πρέπει να φύγουν, όταν ακούγεται η φωνή του Χριστού.
Άπαξ και ανοίξει η θύρα γι’ Αυτόν, Εκείνος εισέρχεται στον αδύναμο, ο οποίος αφαίρεσε κάθε εμπόδιο, για να σταθεί ενώπιόν Του πρόσωπο προς πρόσωπο. Θαυμαστή στιγμή! Και τότε – τί θαυμαστή χάρη! – δειπνίζει Εκείνος μαζί του. Η καρδιά του Κυρίου θέλει να έχει προσωπική κοινωνία με την ψυχή, η οποία Του άνοιξε τη θύρα. Δεν ικανοποιείται νωρίτερα. Πώς έχουν τα πράγματα με τον πιστό; Δειπνίζει μαζί με τον Κύριο!
Θα μπορούτσε κάτι να ξεπεράσει αυτό τον πλούτο της θείας χάριτος;
 Παροτρυνόμαστε να προσμένουμε «το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εις ζωήν αιώνιον» (Ιουδ. 21). Πράγματι, η δράση του Κυρίου στην περίπτωσή μας είναι έλεος. Ενώ η πλειοψηφία των κατ΄ ομολογία χριστιανών πρόκειται να εξεμεστεί από το στόμα Του, υπάρχουν εδώ κι εκεί μεμονωμένες ψυχές, οι οποίες ήδη τώρα δειπνίζουν με τον Κύριό μας Ιησού ή με άλλα λόγια απολαμβάνουν την προσωπική κοινωνία μαζί Του. Μην ξεχάσουμε επίσης, ότι η βουλή του Κυρίου είχε σκοπό να υπάρχει προσωπική συναναστροφή μαζί Του, ν’ αγοραστεί απ’ Αυτόν ο καθαρός, δοκιμασμένος στη φωτιά χρυσός της θείας δικαιοσύνης. Ήδη στη γη προσφέρει τη συναίσθηση της προσωπικής κοινωνίας μαζί Του. Επιθυμεί δηλαδή να έχουμε στο χαμηλό βαθμό μας τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες χαρές και τα ίδια αισθήματα μ’ Αυτόν. Πόσο αξιοσημείωτο είναι, ότι οι καρδιές και συνειδήσεις μας πλέον δεν ενεργούν, για να έχουμε μια πιο συνειδητή και βαθιά κοινωνία μαζί Του, ενώ κληθήκαμε δια της άπειρης χάριτος του Θεού στην κοινωνία του Υιού Του, Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας.
Είθε η τελευταία κρούση του Κυρίου και τα τελευταία λόγια Του προς την Εκκλησία στη γη να κλονίσουν τις καρδιές μας και να ενεργήσουν μέσα μας ό,τι έχουν σκοπό σ’ αυτή την εποχή νωθρότητας και χλιαρότητας!
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα Xristianikanea.gr