``Χριστιανικά Νέα``Λυκοπάντης Γιώργος: Η αξιοσημείωτη ιστορία του Κινέζου Χριστιανού Αδελφού Γιαν (1)

Από τον Paul Hattaway

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Για περισσότερο από χίλια χρόνια το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού εξαπλώνει την επιρροή του σ' ολόκληρη την Κίνα μέσα από σκαμπανεβάσματα, νίκες και δοκιμασίες.

Το 1949 άρχισε ο διωγμός του λαού του Θεού και από τότε οι εκκλησίες έχουν υποστεί κάθε είδους επίθεση. Το 1958 η κυβέρνηση είχε κλείσει όλες τις ορατές εκκλησίες. Η γυναίκα του Μάο, η Τζιανγκ Τζινγκ, είπε στους ξένους επισκέπτες: «Ο Χριστιανισμός στην Κίνα έχει περιοριστεί στον τμήμα της Ιστορίας του μουσείου. Είναι νεκρός και θαμμένος.» Στα 1970 μία Χριστιανική αποστολή που επισκέφτηκε την Κίνα ανέφερε: «Δεν έχει μείνει ούτε ένας Χριστιανός στην Κίνα.»

Στην αρχή του βιβλίου της Γένεσης διαβάζουμε ότι η Γη «ήταν άμορφη και έρημη και σκοτάδι υπήρχε επάνω στο πρόσωπο της αβύσσου. Και Πνεύμα Θεού φερόταν επάνω στην επιφάνεια των υδάτων.» (Γεν. 1/α':2) Αυτή ήταν και η κατάσταση της κινέζικης εκκλησίας αυτή την εποχή. Η εκκλησία στην Κίνα, τουλάχιστον επιφανειακά ήταν νεκρή. Εκείνες τις ημέρες κανένας δεν τολμούσε να διακηρύξει: «Ο Ιησούς είναι ο Κύριος.» Η εκκλησία είχε αποσπαστεί από την κορυφή στον πάτο κι από κάθε άποψη είχε νεκρωθεί.

«Και είπε ο Θεός: Ας γίνει φως? και έγινε φως? και είδε ο Θεός το φως ότι ήταν καλό? και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι.» (Γεν. 1/α':3-4) Ευτυχώς υπηρετούμε έναν Θεό που γνωρίζει πώς να ανασταίνει τους νεκρούς! Πιστεύω ότι ο Θεός επέτρεψε την αθεϊστική κυβέρνηση να καταστρέψει την παλιά οικοδομή της κινέζικης εκκλησίας, για να την χτίσει ξανά σύμφωνα με τους δικούς Του σκοπούς. Ξεκίνησε με τα λίγα και τα έκανε πολλά!

Το απλό γεγονός ότι η κινέζικη εκκλησία έχει αυξηθεί σε μία δύναμη δεκάδων εκατομμυρίων σήμερα, είναι ένα σημείο όχι μόνο της ύπαρξης του Θεού, αλλά και της ασύγκριτης δύναμής Του.

Στα 1970 η κινέζικη εκκλησία, σαν ένα μπουμπούκι ενός ρόδου που ήταν κλειστό για πολύ καιρό, άρχισε να ανοίγει και να αποκαλύπτει ξανά την ομορφιά του και τη ζωή στον κόσμο. Εκείνη την εποχή ένας νεαρός στη νότια επαρχία Χενάν συνάντησε τον Κύριο Ιησού Χριστό κι αφιέρωσε τη ζωή του στο να Τον ακολουθήσει ως Κύριο και Αρχηγό του. Ο Θεός κατέλαβε τη ζωή του με έναν ξεχωριστό τρόπο.

Μέσα από σχεδόν τριάντα χρόνια δοκιμασίας ο αδελφός Γιαν έχει δει τη δόξα του Κυρίου να ρέει στη ζωή του και να υπερχειλίζει ως ευλογία σε πολλούς. Είναι ένας από τους εκλεκτούς εργάτες του Θεού σ' αυτή τη γενιά, ένας μεγάλος πολεμιστής κι ένας πιστός υπηρέτης. Πολλά σημεία, τεράστια και θαύματα ακολούθησαν τη διακονία του, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένας απόστολος της πίστης. «Τα μεν σημεία του αποστόλου ενεργήθηκαν ανάμεσά σας με κάθε υπομονή, με θαύματα και τεράστια και δυνάμεις.» (Β' Κορ. 12/ιβ':12) Είναι ένας άνθρωπος άμεμπτης ακεραιότητας και χαρακτήρα, ένας καλός σύζυγος και πατέρας. Η χαρά του Κυρίου είναι πάντα η δύναμη του Αδελφού Γιαν. Το μεταδοτικό χαμόγελό του μπορεί να φωτίσει μία ολόκληρη αίθουσα.

Αφότου διάβασα το βιβλίο του Αδελφού Γιαν η καρδιά μου αγγίχτηκε βαθιά. Ένιωσα λύπη που δεν γνώριζα αυτόν τον αγαπητό αδελφό περισσότερο από τα είκοσι χρόνια που έχουμε εργαστεί μαζί χέρι-χέρι στην Κίνα.

Ομολογώ ότι κάθε ιστορία μέσα σ' αυτό το βιβλίο είναι αληθινή. Έχω προσωπικά γίνει μάρτυρας σε πολλά από τα γεγονότα που περιγράφονται σ' αυτές τις σελίδες. Αισθάνομαι τέτοια τιμή που είμαι ο κοντινότερος φίλος και συνεργάτης του αδελφού Γιαν. Παρόλο που πάντα με τιμούσε σαν πνευματικό πρεσβύτερο και με σεβόταν σαν ποιμένα του, εγώ νιώθω έναν αμοιβαίο σεβασμό. Όταν παντρεύτηκα, ζήτησα από τον Αδελφό Γιαν να διευθύνει τη γαμήλια τελετή και να δώσει την ευλογία.

Διάβασα αυτό το βιβλίο με μία καρδιά ευγνωμοσύνης στον Θεό και ειλικρινά το συστήνω ως μία αληθινή ομολογία των μεγάλων πραγμάτων που ο Θεός έχει κάνει στην εκκλησία της Κίνας.

Ξου Γιονγκσέ

Πρόεδρος της «Κοινωνίας των Ηγετών των Κατ' Οίκον Εκκλησιών Σινείμ» της Κίνας

(Sinim Fellowship of House Church Leaders)

Με χαρά διάβασα το βιβλίο του αδελφού Γιαν με μια πνοή, νιώθοντας μεγάλο ενθουσιασμό μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου. Φαινόταν να με μεταφέρει πίσω σ' εκείνες τις φλογερές εποχές κι έφερε ξανά στη μνήμη μου πολλές πολύτιμες αναμνήσεις.

Ο Αδελφός Γιαν κι εγώ γεννηθήκαμε στην ίδια περιοχή, πηγαίναμε στην ίδια εκκλησία κι εργαστήκαμε μαζί στον θερισμό. Κλάψαμε, χαρήκαμε και κηρύξαμε μαζί και απορριφθήκαμε μαζί. Φάγαμε στον άνεμο και κοιμηθήκαμε στην ύπαιθρο, κολλήσαμε μαζί μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο σαν αδελφοί εξ αίματος.

Ο Γιαν κι εγώ εργαστήκαμε μαζί για πολλά χρόνια μέχρι που μας συνέλαβαν στην Νανγιάνγκ. Στη φυλακή μας είχαν βάλει σε ξεχωριστά κελιά, αλλά φωνάζαμε δυνατά μέσα στους διαδρόμους της φυλακής ελπίζοντας οι φωνές μας να ακουστούν σαν πηγή ενθάρρυνσης ο ένας προς τον άλλο. Προσπαθούσαμε να περάσουμε μικρά σημειώματα για να δυναμώσουμε ο ένας την πίστη του άλλου.

Η ομολογία του Γιαν είναι γραμμένη με αίμα και δάκρυα. Η πορεία του είναι από εκείνες που έχουν αντιμετωπίσει πολλές πικρές μάχες. Αντί να παραπονιέται και να γογγύζει, έμαθε να αντιμετωπίζει τα εμπόδια με προσευχή στα γόνατά του με τον Θεό.

Οι Κινέζοι πιστοί θυμούνται τον Γιαν σαν ένα γενναίο άντρα που συχνά προσεύχεται με λυγισμένα γόνατα, υψώνοντας τα χέρια του με ευγνωμοσύνη στον Κύριο ενώ τα δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά του. Μετά από πολλές αβάσταχτες καταστάσεις, ο Θεός δεν άνοιξε μόνο τη σιδερένια πόρτα της φυλακής για τον Γιαν, αλλά επίσης τον χρησιμοποιεί ως ευλογία και στις κινέζικες, αλλά και στις δυτικές εκκλησίες αυτόν τον νέο αιώνα.

Ο Αδελφός Γιαν έχει χάρισμα στο να κάνει επαφές με πιστούς από διαφορετικά εκκλησιαστικά υπόβαθρα, φέρνοντάς τους μαζί ευγενικά σε ενότητα. Ως μία κλωστή, ο Θεός τον έχει χρησιμοποιήσει να ενώσει τα διαφορετικά χρωματιστά μπαλώματα και να τα κάνει ένα όμορφο τραπεζομάντιλο. Τα τελευταία χρόνια ο Αδελφός Γιαν κι εγώ κινηθήκαμε χωριστά, καθώς τα μονοπάτια μας μας έβγαλαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και μερικές φορές τον επέπληττα ακόμα κι από μακριά. Όταν όμως άκουγα τις αναφορές για το πώς ο Θεός τον χρησιμοποιούσε και μάθαινα για το μονοπάτι που είχε ακολουθήσει πιστά, το μόνο που μπορούσα ήταν να τον θαυμάζω και να κοκκινίζω από ντροπή κι επίπληξη στον εαυτό μου.

Στην κινέζικη εκκλησία έχω δει πολλούς εργάτες του Θεού να έρχονται με μεγάλη δύναμη κι εξουσία, αλλά με τον Αδελφό Γιαν είδα έναν εργάτη του Ιησού που πάντα ερχόταν με ταπείνωση και πραότητα, εκπέμποντας την καρδιά του Υιού του Ανθρώπου, ο οποίος δεν ήρθε να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του.

Προσεύχομαι να ευχαριστηθείτε μ' αυτό το βιβλίο και να γίνει για σας πρόκληση όπως έγινε για μένα.

Ζιανγκ Ρονγκλιάνγκ

Κατ' οίκον Εκκλησία Φάνγκτσενγκ, Κίνα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ένα ζεστό βράδυ του Σεπτέμβρη μια μικρή ομάδα Χριστιανών μαζεύτηκαν στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μπανγκόνγκ να υποδεχτούν τον Αδελφό Γιαν. Ήταν περισσότερο από οκτώ μήνες από την τελευταία φορά που είδαμε το χαμογελαστό πρόσωπό του. Είχε συλληφθεί τον Ιανουάριο του 2001. Κατά τη διάρκεια των πρώτων λίγων ημερών της φυλάκισής τους οι αρχές της φυλακής τον είχαν χτυπήσει μέχρι θανάτου. Αργότερα καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση.

Σποραδικά μηνύματα έβγαιναν έξω από τη φυλακή στους φίλους του που ενδιαφέρονταν για εκείνον σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ένα έλεγε: «Ο Θεός με έστειλε να είμαι μάρτυράς Του σ' αυτό το μέρος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ που χρειάζονται τον Ιησού. Θα είμαι σ' αυτή τη φυλακή ακριβώς όσο καιρό ο Θεός έχει αποφασίσει. Δεν θα φύγω ούτε ένα λεπτό νωρίτερα, ούτε ένα λεπτό αργότερα. Όταν ο Θεός αποφασίσει ότι η διακονία μου μέσα στη φυλακή γίνει πλήρης, τότε θα βγω.»

Με θαυματουργικό τρόπο μέσα στον τέλειο συγχρονισμό του Θεού ο Γιαν αφέθηκε ελεύθερος αφότου εκτέλεσε μόνο επτά μήνες και επτά ημέρες από την επτάχρονη ποινή του.

Τώρα είχαμε μαζευτεί στο αεροδρόμιο, ελπίζοντας να τον δούμε να φτάνει. Θα ήταν άρρωστος, κουρασμένος και σιωπηλός μετά από την τρομακτική δοκιμασία του;

Ξαφνικά ο Γιαν εμφανίστηκε στην αίθουσα των αφίξεων. Δεν ήταν τίποτα απ' όλα αυτά! Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο φως κι ένα πλατύ χαμόγελο απλωνόταν από το ένα του αυτί στο άλλο. «Δόξα στον Θεό! Αλληλούια!» ήταν τα πρώτα του λόγια. «Δόξα στον Θεό!» Κρατήσαμε τα χέρια και σκύψαμε τα κεφάλια μας με προσευχή ευγνωμοσύνης, καθώς οι επιβάτες χαμένοι στις σκέψεις τους μας προσπερνούσαν για να πάνε προς τον έλεγχο.

Ο Αδελφός Γιαν είναι γνωστός στην Κίνα ως «ο Ουράνιος Άνθρωπος». Αυτό το παρατσούκλι προήλθε από ένα περιστατικό το 1984 όταν αρνήθηκε να πει το πραγματικό του όνομα στις αρχές. Κοινοποιώντας την αληθινή του ταυτότητα θα έθετε σε κίνδυνο τους ντόπιους Χριστιανούς.

Σε απάντηση των απειλών και των χτυπημάτων του Γραφείου Δημόσιας Ασφάλειας για να αποκαλύψει το όνομά του και τη διεύθυνσή του ο Γιαν φώναζε: «Είμαι ο ουράνιος άνθρωπος! Το σπίτι μου είναι στον ουρανό!» Οι ντόπιοι πιστοί που ήταν ακόμα μαζεμένοι σε ένα κοντινό σπίτι, άκουγαν τις φωνές του και ήξεραν ότι τους προειδοποιούσε για τον κίνδυνο. Έφυγαν όλοι κι απέφυγαν τη σύλληψη.

Σαν σημάδι σεβασμού για το θάρρος του και την αγάπη του για το σώμα του Χριστού, οι πιστοί των κατ' οίκον εκκλησιών στην Κίνα τον έχουν ονομάσει: «ο Γιαν, ο Ουράνιος Άνθρωπος» μέχρι σήμερα.

Ο Γιαν είναι ο πρώτος που παραδέχεται ότι υπάρχουν σημεία πάνω του που δεν είναι ουράνια! Όπως όλοι μας, παλεύει ενάντια στον πειρασμό και την αδυναμία κι αντιλαμβάνεται βαθιά ότι αν εξαιρέσεις τη χάρη του Ιησού Χριστού στη ζωή του, αυτός δεν αξίζει τίποτα. Κάποτε είπε στη γυναίκα του την Ντελίνγκ: «Είμαι ένα απόλυτο τίποτα. Δεν έχουμε κάτι για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι. Δεν έχουμε ικανότητες και τίποτα για να προσφέρουμε στον Θεό. Το γεγονός ότι επιλέγει να μας χρησιμοποιεί είναι μόνο εξαιτίας της χάρης Του. Αν ο Θεός επέλεγε να σηκώσει άλλους για τον σκοπό Του κι εμάς να μη μας χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά, δεν θα υπήρχε τίποτα για να παραπονεθούμε.»

Ο Όσγουλντ Τσάμπερς (Oswald Chambers) έγραψε κάποτε: «Αν δώσεις στον Θεό δικαίωμα πάνω στον εαυτό σου, θα κάνει ένα άγιο πείραμα με σένα. Του Θεού τα πειράματα πάντοτε επιτυγχάνουν.» Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια με τον αδελφό Γιαν. Από τότε που γνώρισε για πρώτη φορά τον Ιησού Χριστό, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να Τον υπηρετεί με όλη του την καρδιά.

Υπάρχουν μαθήματα κι εμπειρίες από τη ζωή του Γιαν που μπορούν θαυμάσια να ενθαρρύνουν Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο, που ζητάνε να ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού.

Η μαρτυρία του αδελφού Γιαν είναι τέτοια που αντανακλά την πιστότητα και την αγαθότητα του Θεού στη ζωή του. Η μαρτυρία του είναι η ιστορία του? πώς ο Θεός πήρε ένα νεαρό, μισοπεθαμένο από την πείνα αγόρι από ένα φτωχό χωριό της επαρχίας Χενάν στην Κίνα και τον χρησιμοποίησε για να σείσει τον κόσμο. Αντί να δοθεί έμφαση στα πολλά θαύματα ή τις εμπειρίες των βασανισμών που πέρασε, εκείνος προτιμά να εστιάσουμε την προσοχή μας στον χαρακτήρα και την ομορφιά του Ιησού Χριστού. Εύχεται όλος ο κόσμος να γνωρίσει τον Ιησού, όπως εκείνος, όχι σαν μια ιστορική, μακρινή φυσιογνωμία, αλλά σαν τον πανταχού παρών, τον γεμάτο αγάπη, παντοδύναμο, πανίσχυρο Θεό.

Έχει ειπωθεί: Εκείνοι που γνωρίζουν τον αδελφό Γιαν μπορούν να εγγυηθούν ότι είναι ένας ταπεινός εργάτης του Θεού, που δεν θέλει κανένα μέρος της ζωής του να φέρει δόξα στον εαυτό του ή σε άνθρωπο.

Ο αδελφός Γιαν επιθυμεί η ιστορία του να εστιάσει όλη την προσοχή και τη δόξα στον μόνο αληθινό Ουράνιο Άνθρωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Paul Hattaway

ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ
«Ακούστε με, τα νησιά, και προσέξτε, οι μακρινοί λαοί. Ο Κύριος με κάλεσε από την κοιλιά, από τα σπλάχνα της μητέρας μου ανέφερε το όνομά μου.» (Ησαΐας 49/μθ':1)

Ο Κύριος με κάλεσε να Τον ακολουθήσω στην ηλικία των 16 ετών. Το έτος ήταν το 1974 και η Πολιτιστική Επανάσταση1 μαινόταν ακόμα στην Κίνα.

Εκείνη την εποχή ο πατέρας μου ήταν άρρωστος. Υπέφερε από ένα σοβαρό τύπο άσθματος, ο οποίος εξελίχθηκε σε καρκίνο στον πνεύμονα. Ο καρκίνος έπειτα εξαπλώθηκε στο στομάχι του. Ο γιατρός του είχε πει ότι δεν θεραπευόταν και ότι σύντομα θα πέθαινε. Είπαν στη μητέρα μου, «Δεν υπάρχει ελπίδα για τον άντρα σου. Πήγαινε σπίτι και ετοιμάσου για τον θάνατό του.»

Κάθε βράδυ ο πατέρας μου ξάπλωνε στο κρεβάτι κι ανέπνεε με δυσκολία. Όντας ένας πολύ προληπτικός άνθρωπος, ζήτησε από μερικούς γείτονες να του φέρουν έναν ντόπιο Νταοϊστή ιερέα για να βγάλει τα δαιμόνια από μέσα του, καθώς πίστευε ότι η αρρώστια του ήταν αποτέλεσμα της αναστάτωσης των δαιμονίων.

Η αρρώστια του πατέρα μου απομύζησε όλα τα χρήματά μας, τα υπάρχοντά μας και την ενέργεια. Λόγω της φτώχειας μας δεν μπορούσα να πηγαίνω στο σχολείο μέχρι την ηλικία των εννέα, αλλά μετά έπρεπε να σταματήσω στα δεκάξι μου εξαιτίας του καρκίνου του πατέρα. Πίεζαν εμένα και τα αδέλφια μου να ζητιανεύουμε φαγητό από τους γείτονες και τους φίλους απλά για να επιβιώσουμε.

Ο πατέρας μου υπήρξε λοχαγός στον Εθνικιστικό στρατό. Επειδή είχε πολεμήσει εναντίον των Κομμουνιστών, οι υπόλοιποι χωριανοί τον μισούσαν και τον κατάτρεχαν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Είχε σκοτώσει πολλούς ανθρώπους στη μάχη κι ο ίδιος σχεδόν είχε πεθάνει. Είχε δώδεκα ουλές από πληγές από σφαίρες σ' ένα από τα δυο του πόδια.

Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου με ονόμασε «Ζενίνγκ», το οποίο σημαίνει «Ήρωας της φρουράς».

Ο πατέρας είχε μία τρομαχτική φήμη. Οι γείτονες τον απέφευγαν εξαιτίας του βίαιου χαρακτήρα του. Όταν οι Ερυθροφρουροί ήρθαν να τον κατηγορήσουν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, εκείνος άντεξε πολλές άγριες ανακρίσεις και χτυπήματα. Αντλώντας από το κουράγιο του, αρνήθηκε να ομολογήσει οποιοδήποτε «έγκλημα» και δεν απαντούσε όταν τον ρωτούσαν πόσους άντρες είχε σκοτώσει. Πεισματικά προτιμούσε να τον χτυπούν ή ακόμα και να τον σκοτώσουν από το να τους πει αυτό που ήθελαν να ακούσουν.

Υπήρχαν δύο πλευρές στον πατέρα μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι γνώριζαν μόνο ότι ήταν υπερβολικά σκληρός και είχε έναν κακό χαρακτήρα. Αυτό ήταν αλήθεια. Δίδαξε τα παιδιά του δύο κύρια πράγματα: πρώτο, πρέπει να είμαστε αμείλικτοι και σκληροί προς τους άλλους και δεύτερο, πρέπει πάντα να δουλεύουμε σκληρά.

Εγώ όμως θυμάμαι και την ευγενική του πλευρά. Πάντα προσπαθούσε να προστατεύσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του από εξωτερικό κακό. Γενικά είχα μία πολύ καλή σχέση με τον πατέρα μου.

Ελπίζαμε ότι ο πατέρας μου θα καλυτέρευε, αλλά η κατάστασή του χειροτέρευε. Η μητέρα μου βρισκόταν κάτω από μεγάλη πίεση, ατενίζοντας τη φοβερή προοπτική να μεγαλώσει μόνη της πέντε παιδιά. Δεν ήξερε τι θα μας συνέβαινε αν ο πατέρας πέθαινε. Τα πράγματα ήταν τόσο ανέλπιδα, που σκεφτόταν ακόμα και την αυτοκτονία.

Μια νύχτα η μητέρα μου ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της μισοκοιμισμένη. Ξαφνικά άκουσε μία πολύ καθαρή και τρυφερή, σπλαγχνική φωνή να της λέει: «Ο Ιησούς σε αγαπά.» Γονάτισε στο πάτωμα και με δάκρυα μετανόησε για τις αμαρτίες της και αφιέρωσε ξανά τον εαυτό της στον Κύριο Ιησού Χριστό. Όπως ο άσωτος γιος, η μητέρα μου επέστρεψε στον Θεό2.

Αμέσως φώναξε την οικογένειά της να έρθει και να προσευχηθεί στον Ιησού. Μας είπε: «Ο Ιησούς είναι η μόνη ελπίδα για τον πατέρα.» Όλοι μας αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Θεό όταν ακούσαμε τι είχε συμβεί. Μετά βάλαμε τα χέρια μας πάνω στον πατέρα μου και για όλη την υπόλοιπη νύχτα κράζαμε μια απλή προσευχή: «Ιησού, θεράπευσε τον πατέρα! Ιησού, θεράπευσε τον πατέρα!»

Αμέσως το επόμενο πρωί ο πατέρας μου ανακάλυψε ότι ήταν πολύ καλύτερα! Για πρώτη φορά μετά από μήνες είχε όρεξη για φαγητό. Μέσα σε μια βδομάδα είχε εντελώς θεραπευτεί και δεν είχε ίχνος καρκίνου! Ήταν ένα μεγάλο θαύμα από τον Θεό.

Βιώσαμε αναζωπύρωση στην οικογένειά μας κι οι ζωές μας άλλαξαν δραστικά. Ήταν μια τέτοια δυναμική εποχή που σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά που ο Ιησούς θεράπευσε τον πατέρα μου, και τα πέντε παιδιά ακόμα ακολουθούν τον Θεό.

Οι γονείς μου ήταν τόσο ευγνώμονες στον Θεό για ό,τι είχε κάνει που αμέσως ήθελαν να μοιραστούν τα καλά νέα με όλους στο χωριό. Εκείνο τον καιρό ήταν παράνομο να γίνονται συναντήσεις ή δημόσιες συναθροίσεις, αλλά οι γονείς μου το αντιμετώπισαν αυτό με κάποιο σχέδιο. Έστειλαν εμάς τα παιδιά να προσκαλέσουμε συγγενείς και φίλους στο σπίτι μας.

Οι άνθρωποι ήρθαν στο σπίτι μας χωρίς να ξέρουν τον λόγο που προσκαλέστηκαν. Πολλοί υπέθεσαν ότι ο πατέρας πρέπει να είχε πεθάνει κι έτσι ντύθηκαν για κηδεία! Έμειναν έκπληκτοι που είδαν τον πατέρα μου να τους υποδέχεται στην πόρτα, προφανώς με καλή υγεία! Όταν όλοι οι συγγενείς και φίλοι μας είχαν φτάσει, οι γονείς μας τους ζήτησαν να μπουν όλοι μέσα στο σπίτι. Κλείδωσαν την πόρτα και κάλυψαν τα παράθυρα κι εξήγησαν πώς ο πατέρας είχε εντελώς θεραπευτεί από την προσευχή στον Ιησού. Όλοι οι συγγενείς και φίλοι μας γονάτισαν στο πάτωμα και με χαρά δέχτηκαν τον Ιησού σαν Κύριο και Δάσκαλο.

Ήταν συναρπαστικές εποχές. Όχι μόνο δέχτηκα τον Ιησού σαν προσωπικό μου Σωτήρα, αλλά έγινα κι ένα άτομο που ήθελε πραγματικά να υπηρετήσει τον Κύριο με όλη του την καρδιά.

Η μητέρα μου δεν είχε ποτέ μάθει να διαβάζει ή να γράφει, αλλά έγινε η πρώτη κήρυκας στο χωριό μας. Οδηγούσε μια μικρή εκκλησία στο σπίτι μας. Παρόλο που η μαμά μου δεν μπορούσε να θυμηθεί πολλά από τον Λόγο του Θεού, πάντα μας προέτρεπε να επικεντρωνόμαστε στον Ιησού. Καθώς κράζαμε σ' Εκείνον, ο Ιησούς μας βοηθούσε με το μεγάλο έλεός Του. Καθώς ανατρέχω σ' εκείνες τις πρώτες μέρες, εκπλήσσομαι πώς ο Θεός χρησιμοποιούσε τη μητέρα μου παρά την αγραμματοσύνη της και την άγνοιά της.

Η κατεύθυνση της καρδιάς της ήταν ολοκληρωτικά παραδομένη στον Ιησού. Μερικοί από τους μεγάλους ηγέτες των κατ' οίκον εκκλησιών στην Κίνα σήμερα αρχικά γνώρισαν τον Κύριο από τη διακονία της μητέρας μου.

Στην αρχή δεν γνώριζα ποιος πραγματικά ήταν ο Ιησούς, αλλά Τον είχα δει να θεραπεύει τον πατέρα μου και να ελευθερώνει την οικογένειά μας. Με πεποίθηση αφιέρωσα τον εαυτό μου στον Θεό που είχε θεραπεύσει τον πατέρα μου και μας έσωσε. Εκείνη την εποχή ρωτούσα τακτικά τη μητέρα μου ποιος ήταν στ' αλήθεια ο Ιησούς. Μου έλεγε: «Ο Ιησούς είναι ο Γιος του Θεού που πέθανε πάνω στο σταυρό για μας, παίρνοντας όλες τις αμαρτίες μας και τις αρρώστιες. Έγραψε όλες τις διδασκαλίες Του μέσα στη Βίβλο.»

Ρωτούσα αν υπήρχαν καθόλου λόγια του Ιησού κάπου ώστε να μπορούσα να τα διαβάσω μόνος μου. Απαντούσε: «Όχι. Όλα τα λόγια Του χάθηκαν. Τίποτα δεν είχε μείνει από τη διδασκαλία Του.» Αυτό ήταν κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, όταν δεν μπορούσες να βρεις Γραφές.

Από εκείνη τη μέρα ειλικρινά ήθελα να έχω ένα δικό μου αντίγραφο της Βίβλου. Ρώτησα τη μητέρα μου και άλλους Χριστιανούς πώς έμοιαζε η Βίβλος, αλλά κανένας δεν ήξερε. Ένα άτομο είχε δει κάποια κομμάτια από χειρόγραφη Βίβλο και υμνολόγια, αλλά ποτέ μια ολόκληρη Βίβλο. Μόνο λίγοι παλιοί πιστοί μπορούσαν να θυμηθούν ότι είχαν δει Βίβλους πολλά χρόνια πριν. Ο Λόγος του Θεού ήταν σπάνιος στη χώρα.

Ήμουν τόσο πεινασμένος για μία Βίβλο. Βλέποντας την απελπισία μου η μητέρα μου θυμήθηκε ένα γέρο που ζούσε σε ένα άλλο χωριό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ποιμένας πριν την Πολιτιστική Επανάσταση.

Μαζί ξεκινήσαμε περπατώντας τον μακρύ δρόμο μέχρι το σπίτι του. Όταν τον βρήκαμε, του είπαμε την επιθυμία μας. «Λαχταρούμε να δούμε μία Βίβλο. Μήπως έχεις μία;»

Αμέσως μας κοίταξε με τρόμο. Αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη ζήσει σχεδόν 20 χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή για την πίστη του. Με κοίταξε και είδε ότι ήμουν τόσο νέος και φτωχός με κουρελιασμένα ρούχα και γυμνά πόδια. Ένιωσε συμπόνια, αλλά ακόμα δεν ήθελε να μου δείξει τη Βίβλο του.

Δεν τον κατηγορώ επειδή εκείνες τις μέρες υπήρχαν ελάχιστές Γραφές σε ολόκληρη την Κίνα. Κανένας δεν επιτρεπόταν να διαβάζει κανένα άλλο βιβλίο εκτός από το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο. Αν σε έπιαναν με Βίβλο, θα την έκαιγαν και όλη την οικογένεια του ιδιοκτήτη της θα τη χτυπούσαν πολύ άγρια στη μέση του χωριού.

Ο γέρος ποιμένας απλά μου είπε: «Η Βίβλος είναι ένα ουράνιο βιβλίο. Αν θέλεις μία, θα χρειαστεί να προσευχηθείς στον Θεό του ουρανού. Μόνο Εκείνος μπορεί να σου προμηθεύσει ένα ουράνιο βιβλίο. Ο Θεός είναι πιστός. Πάντα απαντάει σ' εκείνους που Τον εκζητούν με όλη τους την καρδιά.»

Εμπιστεύτηκα πλήρως τα λόγια του ποιμένα.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι έφερα μια πέτρα μέσα στο δωμάτιό μου και γονάτιζα πάνω σ' αυτήν κάθε βράδυ για προσευχή. Είχα μόνο μία απλή προσευχή: «Κύριε, Σε παρακαλώ, δώσε μου μία Βίβλο. Αμήν.» Εκείνη την εποχή δεν ήξερα πώς να προσεύχομαι, αλλά συνέχισα για πάνω από ένα μήνα.

Τίποτε δεν συνέβη. Δεν εμφανίστηκε καμιά Βίβλος.

Πήγα ξανά πίσω στο σπίτι του ποιμένα. Αυτή τη φορά πήγα μόνος. Του είπα: «Προσευχήθηκα στον Θεό σύμφωνα με τις οδηγίες σου, αλλά ακόμα δεν έχω λάβει τη Βίβλο που θέλω τόσο πολύ. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, δείξε μου τη Βίβλο σου. Μία ματιά μόνο και θα είμαι ικανοποιημένος! Δεν χρειάζεται να την αγγίξω. Εσύ θα την κρατάς κι εγώ θα είμαι ευχαριστημένος μόνο να την κοιτάζω. Αν μπορούσα μόνο να αντιγράψω μερικά από τα λόγια, θα επέστρεφα σπίτι ευτυχισμένος.»

Ο ποιμένας είδε τη δίψα της καρδιάς μου. Μου μίλησε ξανά: «Αν είσαι σοβαρός, τότε δεν πρέπει μόνο να γονατίζεις και να προσεύχεσαι στον Κύριο, πρέπει να νηστεύεις και να κλαις. Όσο πιο πολύ κλαις, τόσο πιο γρήγορα θα λάβεις μια Βίβλο.»

Πήγα σπίτι και κάθε πρωί και κάθε απόγευμα δεν έτρωγα και δεν έπινα τίποτα. Κάθε βράδυ έτρωγα μόνο ένα μικρό μπωλ με ρύζι στον ατμό. Έκραζα σαν ένα πεινασμένο παιδάκι στον ουράνιο Πατέρα του, θέλοντας να γεμίσω από τον Λόγο Του. Για τις επόμενες εκατό μέρες προσευχόμουν για μία Βίβλο, μέχρι που δεν άντεχα άλλο. Οι γονείς μου ήταν σίγουροι, ότι έχανα το μυαλό μου.

Κοιτάζοντας πίσω χρόνια μετά, θα έλεγα ότι όλη αυτή η εμπειρία ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω αντέξει ποτέ.

Μετά, ξαφνικά ένα πρωί στις 4π.μ. μετά από μήνες που παρακαλούσα τον Θεό να απαντήσει τις προσευχές μου, έλαβα μία όραση από τον Κύριο ενώ ήμουν γονατισμένος δίπλα στο κρεβάτι μου.

Στην όραση ανέβαινα έναν απόκρημνο λόφο προσπαθώντας να σπρώξω ένα βαρύ καροτσάκι μπροστά μου. Κατευθυνόμουν προς ένα χωριό όπου υποτίθεται ότι θα ζητιάνευα για φαγητό για την οικογένειά μου. Πάλευα πολύ, διότι στην όρασή μου πεινούσα κι ήμουν εξασθενημένος από τη συνεχή νηστεία. Παραλίγο το παλιό καρότσι να κατρακυλήσει και να πέσει πάνω μου.

Τότε είδα τρεις άντρες να κατεβαίνουν τον λόφο από την αντίθετη κατεύθυνση. Ένας ευγενικός γέρος, που είχε μία πολύ μακριά γενειάδα τραβούσε ένα μεγάλο καρότσι γεμάτο φρέσκο ψωμί. Δύο άλλοι άντρες περπατούσαν σε κάθε μεριά του καροτσιού. Όταν ο γέρος με είδε, με λυπήθηκε και μου έδειξε συμπόνια. Με ρώτησε: «Πεινάς;». Εγώ απάντησα: «Ναι. Δεν έχω τίποτα να φάω. Πάω να πάρω φαγητό για την οικογένειά μου.»

Έκλαιγα γιατί η οικογένειά μου ήταν τρομερά φτωχή. Λόγω της αρρώστιας του πατέρα μου είχαμε πουλήσει οτιδήποτε αξίας για να αγοράσουμε φάρμακα. Είχαμε ελάχιστα να φάμε και για χρόνια αναγκαζόμασταν να ζητιανεύουμε για φαγητό από φίλους και γείτονες. Όταν ο γέρος με ρώτησε αν πεινούσα, δεν μπορούσα να αποφύγω το κλάμα. Δεν είχα ποτέ πριν νιώσει τέτοια γνήσια αγάπη και συμπόνια από κανένα.

Στην όραση ο γέρος πήρε μία κόκκινη τσάντα με ψωμί από το καρότσι του και ζήτησε από τους δύο υπηρέτες του να μου το δώσουν. Είπε: «Πρέπει να το φας αμέσως.»

Άνοιξα το περιτύλιγμα κι είδα μέσα μια φρατζόλα φρέσκο ψωμί. Όταν έβαλα τη φρατζόλα στο στόμα μου, στη στιγμή μεταμορφώθηκε σε Βίβλο. Αμέσως, μέσα στην όρασή μου, γονάτισα με τη Βίβλο μου και έκραξα στον Κύριο με ευγνωμοσύνη. «Κύριε, το όνομά σου είναι άξιο να δοξαστεί! Δεν καταφρόνησες την προσευχή μου. Μου επέτρεψες να λάβω αυτή τη Βίβλο. Θέλω να σε υπηρετήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου.»

Ξύπνησα κι άρχισα να ψάχνω το σπίτι για τη Βίβλο. Η υπόλοιπη οικογένεια κοιμόταν. Η όραση ήταν τόσο αληθινή σε μένα που όταν αντιλήφθηκα ότι ήταν μόνο ένα όνειρο, ήμουν σε βαθιά οδύνη που έκλαψα γοερά. Οι γονείς μου όρμησαν στο δωμάτιό μου να δουν τι είχε συμβεί.

Νόμιζαν πως είχα τρελαθεί απ' όλη τη νηστεία και την προσευχή μου. Τους είπα την όρασή μου, αλλά όσο τη μοιραζόμουν μαζί τους, τόσο περισσότερο νόμιζαν ότι είχα τρελαθεί! Η μητέρα είπε: «Ακόμα δεν ξημέρωσε και κανένας δεν έχει έρθει σπίτι μας. Η πόρτα είναι καλά κλειδωμένη.»

Ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά. Με δάκρυα στα μάτια του έκραξε στον Θεό: «Αγαπητέ Κύριε, κάνε έλεος στον γιο μου. Σε παρακαλώ, μην τον αφήσεις να χάσει το μυαλό του. Είμαι πρόθυμος να γίνω πάλι άρρωστος αν αυτό θα απέτρεπε το γιο μου από το να χάσει τα λογικά του. Σε παρακαλώ, δώσε μια Βίβλο στον γιο μου.»

Η μητέρα μου, ο πατέρας μου κι εγώ γονατίσαμε κλάψαμε μαζί αγκαλιασμένοι.

Ξαφνικά άκουσα ένα αμυδρό χτύπημα στην πόρτα. Μια πολύ ευγενική φωνή φώναξε το όνομά μου. Όρμησα και ρώτησα μέσα από την κλειδωμένη πόρτα: «Μου φέρνεις το ψωμί;» Η ευγενική φωνή απάντησε: «Ναι, έχουμε μια γιορτή ψωμιού να σου δώσουμε.» Αμέσως αναγνώρισα τη φωνή την ίδια που είχα ακούσει στην όραση.

Γρήγορα άνοιξα την πόρτα κι εκεί στέκονταν μπροστά μου οι ίδιοι δύο υπηρέτες που είχα δει στην όραση. Ο ένας κρατούσε μία κόκκινη τσάντα στο χέρι του. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα καθώς άνοιγα την τσάντα και κρατούσα στα χέρια μου τη δική μου Βίβλο!

Οι δύο άντρες γρήγορα έφυγαν ήσυχα μέσα στο σκοτάδι.

Έσφιγγα την καινούρια μου Βίβλο στο μέρος της καρδιάς μου και γονάτισα έξω απ' την πόρτα. Ευχαριστούσα τον Θεό ξανά και ξανά! Υποσχέθηκα στον Ιησού ότι από εκείνη τη στιγμή θα «καταβρόχθιζα» τον Λόγο Του σαν πεινασμένο παιδί.

Αργότερα ανακάλυψα τα ονόματα εκείνων των δύο αντρών. Ο ένας ήταν ο αδελφός Γουάνγκ και ο άλλος ο αδελφός Σουνγκ. Ήρθαν από ένα χωριό μακριά. Μου μίλησαν για έναν ευαγγελιστή, τον οποίο ποτέ δεν συνάντησα. Είχε βασανιστεί τρομερά για τον Κύριο κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης και είχε σχεδόν πεθάνει ενώ βασανιζόταν.

Περίπου τρεις μήνες πριν λάβω τη Βίβλο μου, αυτός ο ευαγγελιστής είχε λάβει μία όραση από τον Κύριο. Ο Θεός του έδειξε ένα νεαρό άντρα στον οποίο έπρεπε να δώσει την κρυμμένη Βίβλο του. Στην όραση είδε το σπίτι μας και την τοποθεσία του χωριού μας.

Όπως πολλοί Χριστιανοί ο ηλικιωμένος άντρας είχε τοποθετήσει τη Βίβλο του μέσα σε ένα δοχείο και την είχε θάψει βαθιά μέσα στο έδαφος, ελπίζοντας θα ερχόταν η μέρα, που θα μπορούσε να την ξεθάψει και να τη διαβάσει ξανά. Παρά την όραση, χρειάστηκε ο ευαγγελιστής μερικούς μήνες πριν αποφασίσει να υπακούσει σ' αυτό που του είχε πει ο Κύριος να κάνει. Ζήτησε από δύο άλλους Χριστιανούς άντρες να μου την παραδώσουν. Εκείνοι τότε περπάτησαν μέσα στη νύχτα για να φτάσουν σπίτι μου.

Από εκείνη τη στιγμή προσευχόμουν στον Ιησού με προσευχή γεμάτη πίστη. Εμπιστευόμουν πλήρως ότι τα λόγια μέσα στη Βίβλο ήταν τα λόγια του Θεού σε μένα. Κρατούσα πάντα τη Βίβλο. Ακόμα και όταν κοιμόμουν, την έβαζα πάνω στο στήθος μου. Καταβρόχθιζα τις διδασκαλίες της σαν πεινασμένο παιδί.

Αυτό ήταν το πρώτο δώρο που έλαβα από τον Θεό στην προσευχή.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1(υποσημ. Μτφρ).: Η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν το κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο, που έλαβε χώρα στην Κίνα τη δεκαετία 1966-1976, στο πλαίσιο της διαπάλης εξουσίας στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η σχετική ελευθερία που έδωσε ο Μάο στις αρχές της δεκαετίας του '60 στις τέχνες και τα γράμματα προκαλεί την αντίδραση των σκληροπυρηνικών. Ανάμεσά του και η γυναίκα του Τζιανγκ Τζινγκ που εύκολα πείθει τον Μάο ότι ο Κομμουνισμός κινδυνεύει, όχι μόνο από τους καλλιτέχνες, αλλά και από τους μετριοπαθείς πολιτικούς που έχουν το πάνω χέρι στο κόμμα.

Το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος δίνει το σύνθημα για την «Πολιτιστική Επανάσταση», που καταγγέλλει ασύστολα κομματικά στελέχη, κυβερνητικούς αξιωματούχους, στρατιωτικούς και καλλιτέχνες ως αντεπαναστάτες. Την κατάσταση αναλαμβάνουν στα χέρια τους με προτροπή του Μάο μαθητές και φοιτητές. Ακολουθούν 10 χρόνια χάους.

Οι νεαροί «ερυθροφρουροί», όπως ονομάζονται, αγωνίζονται με αυταπάρνηση να αλλάξουν τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Ό,τι έχει να κάνει με πολιτισμό διώκεται. Μοναδικός οδηγός ενός ολόκληρου λαού γίνεται το «Κόκκινο Βιβλίο» με τις σκέψεις του Μάο. Στα 10 χρόνια της «πολιτιστικής τρομοκρατίας» έχασαν τη ζωή τους επίσημα 34.776 άνθρωποι. Ανεπίσημα, ο αριθμός είναι ανυπολόγιστος

² (υποσημ. Μτφρ).: Η μητέρα του Γιαν είχε ακούσει για τον Ιησού από αλλοδαπούς ιεραποστόλους που βρίσκονταν στην Κίνα πολύ πριν καταλάβει την εξουσία ο Μάο και τους απελάσει.
πηγη.e-jesus
Συνεχίζεται..