Υπάκουος ή δραπέτης;

(Ιων. 1:1-3)
Και έγεινε λόγος Κυρίου προς Ιωνάν τον υιόν του Αμαθί, λέγων,
Σηκώθητι, ύπαγε εις Νινευή, την πόλιν την μεγάλην, και κήρυξον κατ' αυτής· διότι η ασέβεια αυτών ανέβη ενώπιόν μου.
Και εσηκώθη ο Ιωνάς διά να φύγη εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου και κατέβη εις Ιόππην· και εύρηκε πλοίον πορευόμενον εις Θαρσείς, και έδωκε τον ναύλον αυτού και επέβη εις αυτό, διά να υπάγη μετ' αυτών εις Θαρσείς από προσώπου Κυρίου.

Αρκετά χρόνια πριν στο Σικάγο γίνεται η δίκη δύο ομοφυλόφιλων, του Leopold και του Loeb οι οποίοι είχαν σκοτώσει ένα νεαρό παιδί. Ο δικηγόρος τους ήταν ο Clarence Darrow , ένας αγνωστικιστής δικηγόρος που είχε γίνει διάσημος επειδή είχε υποστηρίξει πως πρέπει να διδάσκεται η θεωρία της εξέλιξης στα σχολεία στην πολιτεία Tennessee.

 Δικαζόταν τότε ένας δάσκαλος, ο John Scopes που δίδασκε τη θεωρία της Εξέλιξης και ο Clarence Darrow τον υπερασπιζόταν.

Στη δίκη όμως των δύο ομοφυλοφίλων για τη δολοφονία του νέου αυτού ανθρώπου, όταν έφτασε στην τελική αγόρευση είπε το εξής σχολιάζοντας τα λόγια ενός μάρτυρα κατηγορίας: «Τα λόγια του είναι τόσο πιστευτά όσο και το ότι μια φάλαινα κατάπιε τον Ιωνά». Αυτή η φράση έγινε το σύνθημα για όσους αρνούνταν την αλήθεια της διήγησης του βιβλίου του Ιωνά.

Το βιβλίο με την ιστορία του προφήτη Ιωνά, σε μεγάλο βαθμό έχει γίνει στόχος αμφισβήτησης. Η ιστορικότητά του, σε πολλά επίπεδα έχει γίνει αντικείμενο χλεύης και κοροϊδίας. Ακόμη κι από ανθρώπους που ονομάζουν τον εαυτό τους χριστιανούς και μελετητές των Γραφών. Ιδιαίτερα από ανθρώπους που αμφισβητούν την Παλαιά Διαθήκη και θέλουν να κρατήσουν μόνο την Καινή. Αμφισβητήθηκε το αν υπήρξε ποτέ αυτός ο άνθρωπος, αμφισβητήθηκαν ως μυθεύματα πάρα πολλά από τα όσα λέει, το να καταπιεί κήτος ένα άνθρωπο, το να μεγαλώσει τόσο γρήγορα η κολοκυθιά, το μέγεθος της Νινευή και πολλά ακόμη.  

Κι όμως ο Χριστός το θεωρούσε αυθεντικό. Θυμάστε τι είπε; Τότε, μερικοί από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους απάντησαν, λέγοντας: Δάσκαλε, θέλουμε να δούμε από σένα ένα σημείο. Και εκείνος, απαντώντας, τους είπε: Πονηρή και μοιχαλίδα γενεά ζητάει σημείο· αλλά, σημείο δεν θα της δοθεί, παρά μονάχα το σημείο τού προφήτη Ιωνά. Επειδή, όπως ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου στην καρδιά τής γης τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Άνδρες Νινευίτες θα αναστηθούν στην κρίση μαζί μ' αυτή τη γενεά, και θα την κατακρίνουν· επειδή, μετανόησαν στο κήρυγμα του Ιωνά· και δέστε, εδώ είναι κάτι περισσότερο από τον Ιωνά (Ματθαίος 12:38-41) . Με τα λόγια αυτά ο Χριστός διδάσκει πως τα όσα λέει το βιβλίο είναι αληθινά. Εκτός κι αν ο Χριστός έκανε λάθος! Το λέμε αυτό παρενθετικά για να ξεκαθαρίζουμε πως δεν μπορεί κάποιος να δέχεται την αλήθεια της Καινής Διαθήκης, απορρίπτοντας την Παλαιά.

Αν κάποιος πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, μπορεί να πιστέψει πως ο Θεός μέσα στην παντοδυναμία του, μπορεί να διατάξει κι ένα κήτος να καταπιεί τον προφήτη του και να τον κρατήσει στη ζωή τρεις μέρες μέσα σε αυτό. Η Ανάσταση, όμως, είναι ένα πολύ μεγαλύτερο θαύμα από αυτό. Χώρια που ο Λόγος του Θεού δεν μιλάει για φάλαινα, που όντως έχει στενό λαιμό, αλλά για κήτος.

 Για τον ίδιο τον προφήτη το βιβλίο ουσιαστικά μας δίνει τις περισσότερες πληροφορίες. Επίσης έχουμε και μια αναφορά στο Β'   Βασιλέων. Εκεί μαθαίνουμε πως ο Ιεροβοάμ που ήταν γιος του Ιωάς και βασίλεψε 41 χρόνια, ήταν ένας κακός βασιλιάς στα μάτια του Θεού και αυτός εκπλήρωσε μια προφητεία που είχε κάνει ο Ιωνάς: Αυτός αποκατέστησε το σύνορο του Ισραήλ, από την είσοδο της Αιμάθ μέχρι τη Θάλασσα της Πεδιάδας, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου τού Θεού τού Ισραήλ, που μίλησε διαμέσου τού δούλου του τού Ιωνά , του γιου τού Αμαθί, του προφήτη, που ήταν από τη Γαθ-εφέρ (Β'  Βασ. 14:25). Από αυτό μαθαίνουμε που και πότε περίπου έζησε και διακόνησε ως προφήτης, ανάμεσα στο 800-750 π.Χ .

Διαβάζουμε λοιπόν, στα τρία πρώτα εδάφια του βιβλίου: Και έγινε λόγος τού Κυρίου στον Ιωνά, τον γιο τού Αμαθί, λέγοντας: Σήκω, πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε εναντίον της· επειδή, η ασέβειά τους ανέβηκε μπροστά μου. Και ο Ιωνάς σηκώθηκε για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου, προς τη Θαρσείς, και κατέβηκε στην Ιόππη· και βρήκε ένα πλοίο, που πήγαινε στη Θαρσείς, και έδωσε τον ναύλο του, κι ανέβηκε σ' αυτό, για να πάει μαζί τους στη Θαρσείς, για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου (Ιωνάς 1:1-3) .

Ο Ιωνάς βρίσκεται μπροστά στην αδιαμφισβήτητη πρόκληση του Θεού να πάρει μέρος σε μια μεγάλη πνευματική περιπέτεια. Ο άνθρωπος αυτός ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει. Πρέπει να πάει σε μια μεγαλούπολη της εποχής εκείνης εκατοντάδες μίλια νοτιοανατολικά. Παρόλο που ήταν μακριά, ήταν πολύ γνωστή επειδή ήταν η βασιλική πόλη της Ασσυρίας.

Ο Ισραήλ την είχε νοιώσει πολύ καλά την Ασσυρία στο πετσί του. Για τα τελευταία 100 περίπου χρόνια, η χώρα πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον Ασσύριο βασιλιά. Ιστορικά κείμενα των Ασσυρίων γράφουν πως ο Αχαάβ είχε ενωθεί με άλλους ενάντια στην Ασσυρία, έχασε δύο χιλιάδες άμαξες, δέκα χιλιάδες άντρες και από τότε πλήρωνε φόρο. Ήταν ένας τόπος δυσάρεστος, ως και τρομερός για τους Ισραηλίτες.

Κι όμως ο Θεός του λέει, σήκω και πήγαινε σε αυτούς. Γιατί η πόλη δεν πάει καλά. Είναι μέσα στην ανομία, μέσα στην αμαρτία. Και η καταστροφή της είναι κοντά. Στα εβραϊκά η λέξη που ο Βάμβας αποδίδει ως «ασέβεια» είναι η λέξη «ρα-ά» που σημαίνει επίσης «καταστροφή». Είναι ένα ενσυνείδητο λογοπαίγνιο. Η ανομία της είναι ενώπιόν μου λέει ο Θεός και η καταστροφή της.

Ο Ιωνάς είναι ο αγγελιοφόρος του Θεού. Φεύγει όμως μακριά, παρόλο που στο παρελθόν φαίνεται πως ήταν υπάκουος. Είχε πει αυτά που ο Θεός του υπαγόρευσε. Τώρα όμως, παίρνει μια διαφορετική πρωτοβουλία. Δεν θα πάει στη Νινευή. Αντίθετα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μην εκπληρώσει αυτή την αποστολή.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως τα λόγια του Θεού τον έχουν βγάλει από την ησυχία του. Προσέξτε πως το εδάφιο 3 είναι έτσι φτιαγμένο λογοτεχνικά, να έχει μορφή «χιαστί», για να μας δείξει την αντίδραση του προφήτη πέρα από κάθε αμφιβολία. Διαβάζουμε πως ο Ιωνάς σηκώθηκε για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου, προς τη Θαρσείς, κατέβηκε στην Ιόππη, βρήκε ένα πλοίο που πήγαινε στη Θαρσείς, έδωσε τον ναύλο του, κι ανέβηκε σ' αυτό, για να πάει μαζί τους στη Θαρσείς, για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου

 Ο τρόπος με τον οποίο το εδάφιο είναι δομημένο δείχνει το σκοπό για τον οποίο αντιδρά. Θέλει να φύγει από το Θεό. Απίθανο δεν είναι το τι μπορούμε να κάνουμε από ανυπακοή; Δεν είναι καταπληκτική η αλαζονεία μας; Ο προφήτης του Θεού, όχι ο οποιοσδήποτε, ένας άνθρωπος που γνωρίζει το Θεό, που έχει υπακούσει το Θεό, που πιθανώς τον έχει δει να εκπληρώνει αυτά που προφήτευσε, αυτός ο ίδιος άνθρωπος να πιστεύει, να αυταπατάται πως θα ξεφύγει από το Θεό και δεν θα υπάρχουν συνέπειες.

Η καρδιά μας είναι απατηλή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και πολύ διεφθαρμένη λέει ο Θεός στον Ιερεμία: Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ' όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει; (Ιερεμίας 17:9) . Έχουμε την απίστευτη ικανότητα, να πιστεύουμε αυτά που θέλουμε να πιστέψουμε. Απίστευτο δεν είναι να πιστεύουμε πως μπορούμε να κρυφτούμε από το Θεό; Πιο απίστευτό ακόμη να του ορθώνουμε το ανάστημά μας και να του λέμε, με τις πράξεις μας, «ξέρω τι θέλεις και θα κάνω το αντίθετο».

Ένα πιτσιρίκι το μαλώνει η μητέρα του και του λέει, πως αν ξανανοίξει το ντουλάπι θα το ξαναδείρει. Θα το ανοίξεις, το ρωτάει. Και ο μικρός απαντάει, θα το ανοίξω κι εσύ δείρε με! Είναι η ίδια ακριβώς νοοτροπία, μόνο που όταν κάποιος είναι μεγάλος αυτό έχει σοβαρές συνέπειες.  

Ίσως, βέβαια και αυτό είναι εξίσου πιθανό, να θυμάται πως ναι μεν δεν μπορεί να ξεφύγει από το Θεό, αλλά μπορεί να τοποθετήσει γεωγραφική απόσταση ανάμεσα από τον ίδιο και τον τόπο που ο Θεός τον θέλει να είναι. Λίγο πιο κάτω στην τρικυμία όταν τον ρωτάνε ποιος είναι, τι έκανες και ήρθε αυτό το κακό επάνω μας, ο Ιωνάς απαντάει: Εγώ είμαι Εβραίος· και σέβομαι τον Κύριο τον Θεό τού ουρανού, που δημιούργησε τη θάλασσα και την ξηρά (Ιωνάς 1:9) . Ξέρει λοιπόν ποιος είναι ο Θεός, αλλά προσπαθεί να ξεφύγει.  

Αυτό μπορεί να οφείλεται στην εντύπωση πως ο Θεός είναι μεν πανταχού παρών, αλλά τον Λόγο Του τον αποκαλύπτει μόνο στα όρια του Ισραήλ. Βλέπετε ο Ιωνάς ζει αιώνες πριν τον Ιερεμία και τον Δανιήλ και τον Ιεζεκιήλ που προφητεύουν στη Βαβυλώνα, έξω από το Ισραήλ. Όπως και να το δει κάποιος όμως, σε κάθε περίπτωση, προσπαθεί να φύγει από το Θεό.

Πηγαίνει λοιπόν, και βρίσκει ένα πλοίο για τη Θαρσείς, δηλαδή με σημερινούς όρους, ήταν σαν να έμπαινε σε ένα υπερωκεάνιο, για να ταξιδέψει. Και εκείνη την εποχή τα πλοία αυτά πήγαιναν από λιμάνι σε λιμάνι κι αυτό κρατούσε ίσως κι ένα χρόνο. Όταν πλήρωσε λοιπόν το ναύλο, αυτό σημαίνει πως ξόδεψε αρκετά χρήματα και είχε και μαζί του αρκετά χρήματα.

Αυτή είναι και η πρώτη σκηνή. Ο Θεός να καλεί τον προφήτη του, κι ο προφήτης του να φεύγει μακριά. Η πιο βασική ερώτηση είναι γιατί το κάνει αυτό; Τι τον έπιασε;  

Την απάντηση την έχουμε ξεκάθαρη στο κεφάλαιο 4, αφού δει τα αποτελέσματα του κηρύγματός του, η Νινευή μετανόησε και ο Θεός τους λυπήθηκε. Και προσευχήθηκε στον Κύριο, και είπε: Ω, Κύριε, αυτός δεν ήταν ο λόγος μου, ενώ ήμουν ακόμα στην πατρίδα μου; Γι' αυτό, πρόλαβα να φύγω στη Θαρσείς· επειδή, γνώριζα ότι εσύ είσαι Θεός ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και μετανοείς για το κακό (Ιωνάς 4:2) . Δεν θέλει να πάει γιατί δεν του αρέσουν οι Νινευίτες. Είναι οι εχθροί, είναι οι κακοί, είναι αυτοί που έχουν κάτσει στο σβέρκο μας και δεν μπορούμε να απαλλαχτούμε. Δεν τους θέλει, δεν τους πάει, δε θέλει να σωθούν. Ο Θεός παραείναι καλός για αυτούς.

Στο μήνυμα που έλαβε από το Θεό στην αρχή του βιβλίου, του λέει ο Θεός, Σήκω, πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε εναντίον της· επειδή, η ασέβειά τους ανέβηκε μπροστά μου (Ιωνάς 1:2). Όταν το ακούει αυτό και ξέρει ποιος είναι ο χαρακτήρας του Θεού, καταλαβαίνει πως θα κηρύξει εναντίον τους, δηλαδή η πόρτα για μετάνοια είναι ανοιχτή. Κι αν μετανοήσουν; Αν μετανοήσουν ο Θεός είναι γεμάτος έλεος και οικτιρμούς, υπομονετικός και γεμάτος έλεος. Θα τους σώσει! Και εμείς θέλουμε να τους σώσει; Δε θέλουμε. Γιατί; Επειδή είναι οι Νινευίτες. Δε θέλει να έχουν άλλη ευκαιρία.

Για αυτό να φύγω εγώ, αν πρόκειται να το κάνει ο Θεός, ας το κάνει με κανέναν άλλο. Εγώ να μην είμαι εκεί. Ε, στο κάτω-κάτω υπάρχουν κι άλλοι προφήτες. Να το κάνω αυτό, σημαίνει πως θα πάω αντίθετα σε οτιδήποτε πιστεύω. Δεν ήθελε δηλαδή, να πάρει μέρος στη σωτηρία των εχθρών.

Δεν υπάρχει άλλη καταγραφή προφήτη, εννοώ πραγματικού προφήτη, όχι ψευδοπροφήτη, ο οποίος να είναι ανυπάκουος στο κάλεσμα του Θεού. Ο Ησαΐας ένοιωσε ανεπαρκής για αυτό που ο Θεός τον ήθελε και είπε Κύριε είμαι άνθρωπος με ακάθαρτα χείλια. Έκανε όμως, αυτό που του ζήτησε ο Θεός. Ο Ιερεμίας είχε αγωνία για κάποια από τα οράματά του . Φοβόνταν πως θα τα δεχτεί ο λαός. Παραπονέθηκε στο Θεό και είπε, Κύριε όλοι με εμπαίζουν χλευάζουν. Μονολογεί λοιπόν, και λέει Δεν θα αναφέρω γι' αυτό ούτε θα μιλήσω πλέον στο όνομά του. Όμως, ο λόγος του ήταν στην καρδιά μου σαν φωτιά που έκαιγε, περικλεισμένη μέσα στα κόκαλά μου, και απέκαμα να χαλινώνω τον εαυτό μου, και δεν μπορούσα πλέον (Ιερεμίας 20:9) . Ο Λόγος Σου Θεέ μου, με έκαψε. Δεν μπορώ να τον κρατώ. Ο Αμώς είπε, Το λιοντάρι βρυχήθηκε ποιος δεν θα φοβηθεί; Ο Κύριος ο Θεός μίλησε· ποιος δεν θα προφητεύσει; (Αμώς 3:8). Ποιος μπορεί να μην πει αυτό που ο Θεός θέλει να πει. Ο Ιωνάς αποτελεί ανωμαλία σε αυτό το μοτίβο.

Τι μας μαθαίνει αυτή η πρώτη σκηνή; Μας κάνει ερωτήσεις αδελφοί, τις οποίες πρέπει να ψάξουμε μέσα μας να βρούμε απαντήσεις. Ερωτήσεις δύσκολες για το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και το πώς αντιλαμβανόμαστε το Θεό. Η καρδιά του Θεού είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορούμε να την αντέξουμε. Η δικαιοσύνη Του δεν μας ικανοποιεί. Εμείς θέλουμε οι κακοί να τιμωρηθούν, όχι να σωθούν.

Το πρόβλημα μας συχνά είναι η εικόνα που έχουμε για το Θεό. Γιατί τα όρια του Θεού είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας. Όταν κάποιος σου έχει κάνει κακό, και είναι εχθρός σου, και δεν θέλεις να καν τον χαιρετήσεις και ο Θεός σου λέει πήγαινε και ευεργέτησε τον, τι κάνεις;

Μην παρεξηγούμε, λοιπόν, τον Ιωνά, τουλάχιστον τόσο εύκολα. Η Γραφή μας δίνει τις ιστορίες αυτές για να δούμε τον δικό μας εαυτό μέσα σε αυτές. Τι θα κάναμε εμείς στη θέση του; Τι κάνουμε εμείς στη θέση του. Πας να κηρύξεις στον κατακτητή και να σωθεί; Μα είναι δυνατόν ο Θεός να θέλει να του δώσει κι άλλη ευκαιρία, και ζητάει από εμένα να είμαι το εργαλείο του;

Πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό να μεγαλώσει την καρδιά μας. Να την απλώσει. Ζούμε σε καιρούς που η προκατάληψη βάζει φωτιά στα συναισθήματά μας και αμαυρώνει την κρίση μας. Η ιστορία του Ιωνά μας προκαλεί να μην περιορίζουμε την αγάπη μας σε αυτούς που μας είναι συμπαθείς και να αποκλείουμε άλλους.

Επίσης, η ιστορία αυτή όπως θα εξελιχθεί είναι ένα εκπληκτικό σχόλιο πάνω στην κυριαρχία του Θεού και την ευθύνη του ανθρώπου. Και το πιο εκπληκτικό είναι πως ένας άνθρωπος αποφασίζει να πολεμήσει την κυριαρχία αυτή.

Ξέρετε με την κυριαρχία του Θεού κάποιες φορές τα πάμε καλά και κάποιες άλλες όχι. Για παράδειγμα δεν έχει κανείς αντίρρηση πως ο Θεός ελέγχει απόλυτα τους φυσικούς νόμους. Η βαρύτητα είναι ένα παράδειγμα. Ο Θεός εξασκεί την κυριαρχία του με την βαρύτητα. Εκεί που δυσκολευόμαστε είναι όταν το κυρίαρχο θέλημα του Θεού έρχεται σε σύγκρουση με τη ανθρώπινη θέληση. Τι κάνει ο Θεός σε αυτή την περίπτωση. Κάποιες φορές φαίνεται πως επεμβαίνει όπως με τον Μωυσή και τον Φαραώ όπου εντέλει αναγκάζεται, δια της βίας ο Φαραώ να κάνει αυτό που θέλει ο Θεός. Άλλες φορές φαίνεται να μην κάνει τίποτα. Έχεις ανθρώπους που λένε, ξέρω τι θέλει ο Θεός, αλλά δε θα το κάνω. Θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Τι κάνεις τότε; Τι κάνει ο Θεός; Η απάντηση είναι στο βιβλίο του Ιωνά.

Και θα τελειώσουμε με την πιο σημαντική πρόκληση. Και με αυτή πρέπει να φύγουμε. Μια πόλη κινδυνεύει να καταστραφεί. Ξέρετε πόσο μεγάλη ήταν η Νινευή; Ίσως να περιλάμβανε και τα περίχωρα, τα προάστια, αλλά ακούστε πως περιγράφεται:

·        Κι εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ για τη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, στην οποία υπάρχουν περισσότερες από 12 μυριάδες ανθρώπων, που δεν διακρίνουν το δεξί τους από το αριστερό τους χέρι, και πολλά κτήνη; (Ιωνάς 4:11) .

·        Σήκω, πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε σ' αυτή το κήρυγμα, που εγώ μιλάω σε σένα (Ιωνάς 3:2).

·        Η Νινευή ήταν μια υπερβολικά μεγάλη πόλη, έκτασης δρόμου τριών ημερών (Ιωνάς 3:3β) .

Παίρνει τρεις μέρες να την περάσεις. Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Κι αυτή η πόλη κινδυνεύει να αφανιστεί. Κινδυνεύει εξαιτίας της αμαρτίας της. Ο προφήτης Ναούμ ασχολείται με την κακία της Νινευή και λέει:

Αλίμονο στην πόλη των αιμάτων! Ολόκληρη είναι γεμάτη ψέμα και αρπαγή· το θήραμα δεν λείπει. Ακούγεται φωνή από μάστιγες, και φωνή από θόρυβο τροχών, αλόγων που ορμούν, αρμάτων που αναπηδούν· καβαλάρη που ανεβαίνει, ρομφαίας που γυαλίζει, λόγχης που αστράφτει· και πλήθος από τραυματισμένους, μεγάλος αριθμός από πτώματα, δεν υπάρχει τέλος στα πτώματα· προσκόπτουν στα πτώματά τους·από το πλήθος των πορνειών τής ελκυστικής πόρνης, της έμπειρης σε γοητείες, που με τις πορνείες της πουλάει έθνη, και με τις γοητείες της φυλές (Ναούμ 3:1-4 ).

 Αυτούς θέλεις να σώσεις Θεέ; Αυτούς; Για τέτοιους ανθρώπους πεθαίνει ο Χριστός; Και για τέτοιους! Γιατί στα άγια μάτια του, όλοι έχουν αμαρτήσει. Όλοι έχουμε αμαρτήσει. Και η ευθύνη μας για όλους παραμένει στο ακέραιο.

Ζούμε κι εμείς σε μια μεγάλη πόλη. Μια πόλη που στη γειτονιά μας μόνο να κοιτάξεις, ζει μέσα στην αμαρτία. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος. Και ο Θεός τους αγαπάει. Έχουν τη ζωή τους, τα σπίτια τους, αλλά είναι μακριά από το Θεό. Ο Θεός αδελφοί, έχει την ίδια καρδιά που είχε τότε. Δεν έχει μικρύνει, δεν έχει αλλάξει.

Και σήμερα έχει το ίδιο μήνυμα. ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του (Α΄ Ιωάννου 2:17). Κι ενώ ο κόσμος χάνεται, εμείς φεύγουμε. Παίζουμε με τις λέξεις. Από το «δεν προλαβαίνω», μέχρι το «έχω τα προβλήματα δεν μπορώ να ασχοληθώ». Άλλος λέει, «Δεν αξίζουν, αυτοί δεν αλλάζουν». Η σιωπή μας, μας καθιστά ένοχους. Μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό; Η καρδιά του Θεού πονάει για την πόλη μας, κι εμείς σαν τον Ιωνά κοιτάμε αλλού. Μια μέρα ο Χριστός θα ξανάρθει, θα κρίνει τον κόσμο. Ο Θεός και σήμερα λέει «Σήκω και πήγαινε» (Ιωνάς 1:2). Ο κόσμος χάνεται κι εμείς οπισθοχωρούμε. Ξέρουμε την αλήθεια, ελευθερωθήκαμε, αλλά δεν μιλάμε, γιατί δεν έχουμε βάρος μέσα μας. Αν είχαμε θα βρίσκαμε τρόπους. Εμείς είμαστε η Εκκλησία. Η ζωή μας είναι η Εκκλησία. Το πώς ζούμε. Αν η Εκκλησία δεν μαρτυρεί αυτό σημαίνει πως εμείς δεν μιλάμε.

Ένας νέγρικος ύμνος λέει:

Δεν είναι ο αδελφός μου, δεν είναι η αδελφή μου, αλλ' εγώ Κύριε.

Δεν είναι ο ποιμένας μου, δεν είναι ο πρεσβύτερός μου, αλλ' εγώ Κύριε,

που πρέπει ν' αλλάξω .

Πρέπει να αλλάξουμε. Πρέπει να αποκτήσουμε πάλι αίσθηση του κατεπείγοντος. Να δούμε τη δική μας Νινευή, την Πόλη μας, με τα μάτια του Θεού. Ο Χριστός έρχεται. Και θα κρίνει τους ανθρώπους. Και μας λέει τρέξτε. Μην πάτε αλλού, μην προσπαθείτε να φύγετε μακριά μου. Αγαπήστε την πόλη σας.

Ακόμη κι όταν ήταν αιχμάλωτος ο λαός του Θεού στη Βαβυλώνα, ο Θεός τους έστειλε ένα γράμμα με τον προφήτη Ιερεμία. Μέσα στο γράμμα αυτό λέει, Ζητήστε την ειρήνη τής πόλης, όπου εγώ σας έκανα να φερθείτε αιχμάλωτοι, και προσεύχεστε γι' αυτή στον Κύριο· επειδή, μέσα στη δική της ειρήνη θα έχετε ειρήνη (Ιερεμίας 21:7) 

Έχουμε ευθύνη ως παιδιά του Θεού με τη ζωή μας, την υπηρεσία μας, την ανάμιξή μας, τα λόγια μας, να πούμε στους ανθρώπους, πως το τέλος πλησιάζει. Ο Ιωνάς κήρυξε, Ακόμα 40 ημέρες, και η Νινευή θα καταστραφεί (Ιωνάς 3:4) . Το δικό μας το μήνυμα είναι τα λόγια του Χριστού: Ο καιρός συμπληρώθηκε και η βασιλεία τού Θεού πλησίασε· μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο (Μάρκος 1:15) 

Θα πας; Θα πάμε; Πως θα ζήσουμε τη ζωή μας; Τελικά τι σημαίνει να ζητάμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του, κι όλα τα άλλα θα μας προστεθούν; Στη πράξη τι σημαίνει; Σημαίνει να ζήσω τη ζωή μου για τους σκοπούς του Θεού. Σημαίνει πως από το υστέρημα του χρόνου, των χρημάτων, της ενέργειάς μου, θα υπηρετήσω πρώτα τα σχέδια του Θεού, και τις δικές μου ανάγκες και της οικογένειάς μου, θα τις καλύψει Εκείνος! Τελειώνω με το εδάφιο

Πού να πάω από το πνεύμα σου; Και από το πρόσωπό σου πού να φύγω;

Αν ανέβω στον ουρανό, είσαι εκεί, αν πλαγιάσω στον άδη, νάσου εσύ.

Αν πάρω τα φτερά τής αυγής, και κατοικήσω στις άκρες τής θάλασσας, και εκεί θα με οδηγήσει το χέρι σου, και το δεξί σου χέρι θα με κρατάει. Αν πω: Το σκοτάδι, σίγουρα, θα με σκεπάσει, αλλά κι αυτή η νύχτα θα είναι ολόγυρά μου φως κι αυτό το σκοτάδι δεν σκεπάζει από σένα τίποτε· και η νύχτα λάμπει όπως η ημέρα· σε σένα το σκοτάδι είναι όπως το φως. (Ψαλμός 139:7-12).

Είναι λόγια παρηγοριάς αυτά. Αλλά και ελέγχου. Από το Θεό δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Όταν μας ζητάει κάτι, το περιμένει. Αλλά και δεν χρειάζεται να ξεφύγουμε. Μαζί του, ακόμη κι αν μας πάει σε μια Νινευή, ακόμη κι αν μας στείλει σε καταστάσεις που δεν είναι του γούστου μας, επειδή Εκείνος είναι εκεί, θα είναι ευλογημένα. Για αυτό αδελφοί μου, ελάτε. Έχουμε δουλειά να κάνουμε στην πόλη μας. Για αυτό είμαστε εδώ. Για να κηρύξουμε πως και σήμερα ο Χριστός σώζει. Μια μέρα θα έρθει πάλι, ο Χριστός και τότε θα είναι αργά. Και αυτό δεν ξέρουμε πότε θα γίνει. Είναι λοιπόν η κατάσταση κατεπείγουσα;

Θα ζήσουμε για τον Κύριο; Θα γίνουμε υπάκουοι ή δραπέτες; Θα κηρύξουμε μετάνοια και πίστη με τη ζωή και τα λόγια μας; Ελάτε να εξαγόρασουμε τον καιρό γιατί οι μέρες είναι πονηρές. Να ανοίξουμε την καρδιά μας, και να αγαπήσουμε και αυτούς που δεν αγαπιούνται στην πόλη μας. Αυτή είναι η καρδιά του Πατέρα μας που θέλει να τους σώσει. Να ζήσουμε για τη Βασιλεία Του, γιατί είναι πιστός. Θα προσθέσει ό,τι έχουμε ανάγκη. Αμήν.

 beee.gec