Τί είναι η θυσία αινέσεως;

«Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού» (Εβρ. ιγ΄ 15).

Πόσο συχνά διαβάστηκε αυτό το εδάφιο σε ώρες λατρείας! Δικαίως! Εφ’ όσον αυτά τα λόγια εκφράζουν τόσο πετυχημένα το περιεχόμενο της ώρας λατρείας. Κι εμείς ήμασταν ικανοποιημένοι με την αίσθηση, ότι ενεργούμε με την έννοια αυτού του λόγου. Αφού προσφέραμε «εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού». Διερωτηθήκαμε όμως ποτέ, αν ο Θεός ως παραλήπτης του αίνου ήταν ικανοποιημένος;

Οι Ισραηλίτες σύμφωνα με το νόμο μπορούσαν επίσης να προσφέρουν θυσίες: ολοκαυτώματα, ειρηνικές προσφορές κ.τ.λ.. Πόσα ζώα σφάχτηκαν στο πέρας των αιώνων! Στην αρχή οι θυσίες προσφέρονταν σύμφωνα με τα διατάγματα, αλλά με τον καιρό, αντί για υγιή και άμωμα ζώα, θυσίαζαν άρρωστα και αδύναμα ζώα τα οποία είχαν χαμηλή αξία (Μαλ. α΄ 8). Για το λαό και τους ιερείς όλα φαίνονταν σωστά. Εφ’ όσον ενεργούσαν σύμφωνα με το νόμο, όταν προσέφεραν αρνιά, μοσχάρια κ.λπ.. Αλλά ο Θεός παρατηρώντας καρδιά και νεφρούς είδε, ότι όλη αυτή η διαδικασία είχε καταντήσει επιφανειακή τελετή. Ο λαός και οι ιερείς ξέχασαν, ότι ο Κύριος είναι άγιος Θεός.

Επί πλέον είδαμε, ότι οι Ισραηλίτες δεν επιτρεπόταν να εμφανίζονται με άδεια χέρια ενώπιον του Κυρίου (Δευτ. ις΄ 16). Όταν πήγαναν στον τόπο, όπου κατοικούσε το όνομα του Κυρίου, έπρεπε να φέρουν κάτι

μαζί τους, κάποια θυσία. Αυτή η θυσία φυσικά έπρεπε ν’ αντιστοιχεί στα ζητούμενα του Θεού (συγκρ. Λευιτ. α΄ 3, γ΄ 1), διότι σε κάθε περίπτωση έπρεπε να είναι μια εικόνα του Υιόυ Του. 
Ακόμη και η γνωστή περικοπή στο Δευτερονόμιο κς΄ 1-11 ξεκαθαρίζει, ότι ο Ισραηλίτης δεν επιτρεπόταν να εμφανιστεί με άδεια χέρια ενώπιον του Κυρίου. 
Έπρεπε να γεμίσει ένα καλάθι με τις απαρχές των καρπών της γης και να τις φέρει στον τόπο, τον οποίο εξέλεξε ο Κύριος, για να κατοικήσει εκεί το όνομά Του. 
Αυτές οι απαρχές των καρπών είναι επίσης μια εικόνα του Χριστού (συγκρ. Λευιτ. κγ΄ 10, Α΄ Κορ. ιε΄ 20-23).

Είτε επρόκειτο λοιπόν για κάποιο ζώο ή για τις απαρχές του καρπού της γης, θέλημα και επιθυμία του Θεού ήταν, ο Ισραηλίτης να Του φέρει κάτι, το οποίο του ανήκε και είχε αξία. Όσο πιο πολύτιμο ήταν το ζώο ή οι απαρχές των καρπών για τον Ισραηλίτη, τόσο περισσότερο αυτό φανέρωνε την ιδιότητα της θυσίας, αλλά και η αξία της θυσίας ενώπιον του Θεού αύξανε.

«Ο προσφέρων θυσίαν αινέσεως, ούτος με δοξάζει. Και εις τον ευθετούντα την οδόν αυτού θέλω δείξει την σωτηρίαν του Θεού» (Ψαλμ. ν΄ 23). Η θυσία αινέσεως έχει στενή σχέση με την προσαρμογή του δρόμο, δηλαδή με την καθημερινή πορεία του δωρητή. Πώς θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον Θεό θυσία αινέσεως, μια ευάρεστη θυσία ενώπιόν Του, εάν δεν προσέχουμε να περιπατούμε στο δρόμο μας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού!

Σε όλες τις περικοπές της Παλαιάς Διαθήκης πρόκειται για συμβολικές εικόνες, βάσει των οποίων ο Θεός μας επεξηγεί πράγματα, τα οποία διαφορετικά δεν θα καταλαβαίναμε.

Θέλουμε τώρα να διερωτηθούμε: τί θυσιάζουμε και πώς θυσιάζουμε; Όπως είδαμε νωρίτερα, εάν η θυσία δεν έχει κάποιο κόστος δεν είναι θυσία. Τώρα, τί κοστίζουν οι θυσίες αινέσεως, τις οποίες προσφέρουμε στην ώρα της λατρείας; Είναι φανερό, ότι δεν κοστίζει κόπο και αυταπάρνηση η ψαλμωδία πνευματικών ύμνων, τα λόγια των οποίων συχνά περνούν εύκολα από τα χείλη μας. Έτσι δεν πρόκειται ουσιαστικά για θυσία.

Τότε τί είναι η θυσία αινέσεως;

Ο αίνος μας στην ώρα της λατρείας δείχνει τις ιδιότητες της καθημερινής μας πορείας. Μας κοστίζει κάτι να ζούμε για τον Κύριο; Αρνηθήκαμε την πολυτέλεια μας, για να κάνουμε κάτι γι’ Αυτόν; Αποστραφήκαμε εσωτερικά και εξωτερικά το κακό με αυτοκατάκριση, για να μπορέσουμε να παραμείνουμε σε κοινωνία μαζί Του; Εάν ναι, τότε είμαστε ικανοί να προσφέρουμε αληθινές θυσίες αινέσεως, οι οποίες τον ευαρεστούν δια του Ιησού Χριστού.

Εάν όμως μέσα στην εβδομάδα ζούσαμε μόνο για τον εαυτό μας, εάν δεν κάναμε κόπο ν’ αποστραφούμε το κακό και να εξασκήσουμε την αυτοκατάκριση – τότε θα αινούμε μεν με το στόμα, θα εκφράζουμε λόγια ευχαριστίας, αλλά θα λείπει η ιδιότητα της θυσίας. Ο περίγυρός μας ίσως δεν καταλάβει τίποτα, ενώπιον του Θεού όμως δεν μπορεί να παραμείνει κρυφό.

Ας το κατανοήσουμε σωστά! Δεν θυσιάζουμε στον Θεό τα καλά μας έργα, ούτε τον κόπο μας στον χωρισμό από το κακό. Αυτό θα έμοιαζε με την ενέργεια του Κάιν, ο οποίος θυσίασε καρπούς της γης, την οποία καλλιεργούσε.

Ο σωστός δρόμος φαίνεται στο Ωσηέ ιδ΄ 2: «Λάβετε μεθ’ εαυτών λόγους και επιστρέψατε προς τον Κύριον. Είπατε προς αυτόν: Αφαίρεσον πάσαν ανομίαν ημών και δέχθητι ημάς ευμενώς, και θέλομεν αποδώσει τον καρπόν των χειλέων ημών». Εάν ενεργούμε σύμφωνα μ’ αυτό, τότε θ’ ανέλθει προς τον Θεό αληθινή θυσία αινέσεως κατά τη λατρεία, ευάρεστη σ’ Αυτόν δια του Ιησού Χριστού.
P. G. 
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα Xristianikanea.gr

---

Κάποιες μεταφράσεις της Γραφής αποδίδουν: «θέλομεν αποδώσει τον καρπόν των χειλέων ημών ως θυσία». [Σημ. του μεταφραστή].