Σε ποιον απευθύνεται αυτή η επιστολή; Σ’ ένα νεαρό – τον Τιμόθεο.
Ιστορικό πλαίσιο.
( Ο Τιμόθεος ήταν μαθητής του Παύλου, νέος (κάτω των 40 ετών), γιος της πίστης της οποίας απέκτησε ο Παύλος.
Προφανώς ο Παύλος τον είχε θέσει υπεύθυνο ως ποιμένα στην εκκλησία της Εφέσου, η οποία ήταν μητρική με πάρα πολλές επιμέρους εκκλησίες κι έτσι ο Τιμόθεος είχε επισκοπικό αξίωμα, διακονία. Α’Τιμ.α3.
Ο Παύλος γράφει αυτή την επιστολή και τη συνέχεια της (Β’ Τιμόθεου) προκειμένου να τον διδάξει για την διακονία του, για το έργο που του είχε ανατεθεί.
Αυτή είναι η πρώτη από τις ποιμενικές επιστολές (Α’, Β’ Τιμοθέου και προς Τίτο), μέσα από τις οποίες διδάσκει στους αδελφούς τον τρόπο να ποιμαίνουν την εκκλησία, τι να προσέχουν και τι να κάνουν ή να μην κάνουν.
Μερικά γενικά σχόλια για την επιστολή.
- Είναι μια ζωτική επιστολή την οποία πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι άγιοι του Θεού, ιδιαίτερα εκείνοι που είναι καλεσμένοι να ποιμάνουν την εκκλησία, να εργαστούν μέσα σ’ αυτήν, να την οδηγήσουν.
- Παρουσιάζει την καρδιά του υπηρέτη του Θεού και την ιδιαίτερη οδηγία τόσο στα πνευματικά όσο και στα βιοτικά θέματα μέσα στη συνάθροιση της εκκλησίας.
- Δείχνει την αναγκαιότητα της δύναμης και της εξουσίας μέσα στον άνθρωπο του Θεού. Δεν μπορεί ένας εργάτης να ποιμάνει τον λαό του Θεού μόνο με το Γράμμα. Χρειάζεται το Πνεύμα το Άγιο, η δύναμη του Θεού. Αν μη τι άλλο να τον βοηθήσει να αντέξει τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες.
Έτσι μέσα απ`αυτή την επιστολή στρέφεται ο απόστολος Παύλος και προς όλους εμας. Xristianikanea.gr)
Αγαπητοί νέοι αδελφοί, διαβάστε αυτή την επιστολή, δεχθείτε την σαν να την είχε γράψει ο Παύλος ειδικά για σας.
Ο Θεός θέλει μέσω του δούλου Του να σας μιλήσει.
Η εποχή μας μοιάζει από πολλές απόψεις μ’ εκείνη του αποστόλου.
Υπήρχαν δάκρυα (α΄ 4), η μαρτυρία συνδεόταν με ταλαιπωρία (α΄ 8-12).
Κάποιες ψυχές αποστρέφονταν (α΄ 15, δ΄ 10), ή εγκατέλειπαν την αλήθεια (β΄ 18). Υπήρχαν υποκριτές με μορφή αλήθειας (γ΄ 5). Έπρεπε ν’ αποφεύγονται οι νεανικές επιθυμίες (β΄ 22) και οι αντίπαλοι έπρεπε να νουθετούνται (β΄ 25). Υπήρχαν κακοί και πονηροί άνθρωποι (γ΄ 13, δ΄ 14), ψευδείς διδασκάλοι, οι οποίοι γαργάλιζαν την ακοή εκείνων, οι οποίοι δεν άντεχαν την υγιαίνουσα διδασκαλία (δ΄ 3).
Μήπως αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν και στη δική μας εποχή;
Τί έχει να μας πει ο απόστολος Παύλος;
Μήπως ο Τιμόθεος διέτρεχε κίνδυνο ως νέος να έχει πνεύμα δειλίας (α΄ 7) και να αποθαρρυνθεί μέσα σ’ αυτές τις περιστάσεις; Ίσως να του λείπει η σταθερότητα, η αγάπη και η σοφία.
Στην αρχή της επιστολής ο Παύλος απευθύνει παρόμοιο λόγο στον Τιμόθεο, όπως παλαιότερα ο Διδάσκαλος στους μαθητές Του: «πλην εγώ εδεήθην περί σου δια να μη εκλείψη η πίστις σου» (Λουκ. κβ΄ 32).
Γράφει λοιπόν: «Ευχαριστώ τον Θεόν … ότι αδιαλείπτως σε ενθυμούμαι εν ταις δεήσεσί μου νύκτα και ημέραν» (α΄ 3). Τί ενθάρρυνση για τον Τιμόθεο!
Ο μεγάλος απόστολος προσευχόταν για εκείνον.
Αγαπητοί νέοι αδελφοί, πόσες προσευχές ανήλθαν ή ανέρχονται ακόμη για σας στο θρόνο της χάριτος. Οι γονείς σας, οι φίλοι σας και η εκκλησία προσεύχονται συνεχώς για σας στον Θεό.
Τί ενθάρρυνση και για σας!\
Ο μεγάλος απόστολος προσευχόταν για εκείνον.
Αγαπητοί νέοι αδελφοί, πόσες προσευχές ανήλθαν ή ανέρχονται ακόμη για σας στο θρόνο της χάριτος. Οι γονείς σας, οι φίλοι σας και η εκκλησία προσεύχονται συνεχώς για σας στον Θεό.
Τί ενθάρρυνση και για σας!\
Ο Παύλος όμως δεν σταματά εδώ. Όπως αναφέραμε ήδη, δείχνει στο παιδί του την κατάσταση της αδυναμίας και κατάπτωσης. Ίσως σκεφθεί κάποιος, ότι ακόμη απευθύνει στον Τιμόθεο τα λόγια: Πρόσεξε, αυτή η εποχή της αδυναμίας είναι εποχή μικρών πραγμάτων! Καθόλου! Όλα είναι αδύναμα, αλλά η δύναμη του Θεού είναι παρούσα! Και ειδικά αυτή τη δύναμη θέλει να παρουσιάσει στο παιδί του.
Υπήρχαν μεν δάκρυα, ο δε Παύλος ήταν πλήρης χαράς (α΄ 4). Οι φίλοι τον είχαν εγκαταλείψει, αλλά ο Κύριος τού παραστάθηκε (δ΄ 16-17). Ηλικιωμένος πλέον μιλά στο πρώτο κεφάλαιο τρεις φορές για τη δύναμη τήν ισχύ.
Πρέπει να δούμε το χάος και την αδυναμία μας (φυσικά είναι πιο εύκολο να το πούμε παρά να ταπεινωθούμε περί αυτού), αλλά μην αμφισβητήσουμε ποτέ τη δύναμη του Θεού! Υπάρχει σε κάθε στιγμή για μας. Αγαπητοί νέοι αδελφοί, μην αποθαρρυνθείτε (συχνά προηγείται η χαλαρότητα της αποθάρρυνσης) και μην σκεφτόσαστε συνεχώς την αδυναμία της μαρτυρίας. Κοιτάξτε κατά πάνω! Η δύναμη του Θεού υπάρχει πάντοτε: «Είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας» (α΄ 12). Εμείς θα έπρεπε να είμαστε σαν τον Τιμόθεο καλοί στρατιώτες του Ιησού Χριστού (β΄ 3), εργάτες, οι οποίοι δεν έχουν λόγο να αισχυνθούν (β΄ 15).
Υπήρχαν μεν δάκρυα, ο δε Παύλος ήταν πλήρης χαράς (α΄ 4). Οι φίλοι τον είχαν εγκαταλείψει, αλλά ο Κύριος τού παραστάθηκε (δ΄ 16-17). Ηλικιωμένος πλέον μιλά στο πρώτο κεφάλαιο τρεις φορές για τη δύναμη τήν ισχύ.
Πρέπει να δούμε το χάος και την αδυναμία μας (φυσικά είναι πιο εύκολο να το πούμε παρά να ταπεινωθούμε περί αυτού), αλλά μην αμφισβητήσουμε ποτέ τη δύναμη του Θεού! Υπάρχει σε κάθε στιγμή για μας. Αγαπητοί νέοι αδελφοί, μην αποθαρρυνθείτε (συχνά προηγείται η χαλαρότητα της αποθάρρυνσης) και μην σκεφτόσαστε συνεχώς την αδυναμία της μαρτυρίας. Κοιτάξτε κατά πάνω! Η δύναμη του Θεού υπάρχει πάντοτε: «Είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας» (α΄ 12). Εμείς θα έπρεπε να είμαστε σαν τον Τιμόθεο καλοί στρατιώτες του Ιησού Χριστού (β΄ 3), εργάτες, οι οποίοι δεν έχουν λόγο να αισχυνθούν (β΄ 15).
Έχουμε την πηγή βοήθειας για την πορεία της πίστης μας, η οποία φυσικά συνδέεται με δοκιμασίες.
Ο Παύλος παροτρύνει τον Τιμόθεο να χωριστεί από καθετί το οποίο δεν δοξάζει τον Θεό: «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις» (β΄ 4), «να μη λογομαχώσι» (β΄ 14), «σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν» (β΄ 15), «Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου» (β΄ 19), «τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε» (β΄ 22), «τας δε μωράς και απαιδεύτους φιλονεικείας παραιτού» (β΄ 23). Αυτές οι προτροπές είναι και για μας καθοριστικές.
Ο Παύλος παροτρύνει τον Τιμόθεο να χωριστεί από καθετί το οποίο δεν δοξάζει τον Θεό: «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις» (β΄ 4), «να μη λογομαχώσι» (β΄ 14), «σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν» (β΄ 15), «Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου» (β΄ 19), «τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε» (β΄ 22), «τας δε μωράς και απαιδεύτους φιλονεικείας παραιτού» (β΄ 23). Αυτές οι προτροπές είναι και για μας καθοριστικές.
Στην κοινή μας πορεία θα πρέπει να είμαστε λαός, ο οποίος κατοικεί μόνος και δεν λογαριάζεται μεταξύ των εθνών (Αριθ. κγ΄ 9).
Η προσωπική μας πορεία θα πρέπει να φέρει την ιδιότητα του αγιασμένου αποχωρισμού για τον Θεό. Όσο εξαπλώνεται γύρω μας σύγχυση και ακαθαρσία, και ο εχθρός μας απειλεί και παγιδεύει, τόσο περισσότερο θα πρέπει να είμαστε άγρυπνοι, για να φέρουμε την ιδιότητα του αποχωρισμού, εξοπλισμένοι με την δύναμη του Θεού.
Η δύναμη του Θεού υπάρχει, είναι αδιάλλακτη και ατελείωτη. Ποιος θα έλεγε, ότι οι νεαροί Εβραίοι ένιωθαν άνετα στη Βαβυλώνα;
Προσωπικά δεν τον πιστεύω.
Ο Δανιήλ τότε ήταν πιστός και σίγουρα θα ήταν και στη δική μας εποχή.
Η προσωπική μας πορεία θα πρέπει να φέρει την ιδιότητα του αγιασμένου αποχωρισμού για τον Θεό. Όσο εξαπλώνεται γύρω μας σύγχυση και ακαθαρσία, και ο εχθρός μας απειλεί και παγιδεύει, τόσο περισσότερο θα πρέπει να είμαστε άγρυπνοι, για να φέρουμε την ιδιότητα του αποχωρισμού, εξοπλισμένοι με την δύναμη του Θεού.
Η δύναμη του Θεού υπάρχει, είναι αδιάλλακτη και ατελείωτη. Ποιος θα έλεγε, ότι οι νεαροί Εβραίοι ένιωθαν άνετα στη Βαβυλώνα;
Προσωπικά δεν τον πιστεύω.
Ο Δανιήλ τότε ήταν πιστός και σίγουρα θα ήταν και στη δική μας εποχή.
Εάν λοιπόν είμαστε αποχωρισμένοι για τον Κύριο, μπορούμε ως καλοί στρατιώτες και δόκιμοι εργάτες να Τον υπηρετήσουμε.
Γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζουμε τις σκέψεις και το θέλημά Του που το βρίσκουμε στο Λόγο Του, ο οποίος «είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν» (γ΄ 16), «δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (γ΄ 17). Όπως έγραψε στην πρώτη επιστολή: «Καταγίνου εις την ανάγνωσιν … εις ταύτα μένε» (Α΄ Τιμ. δ΄ 13.15), έτσι ο απόστολος προτρέπει τώρα το μαθητή του να παραμείνει σε όσα έμαθε – στη γνώση των Αγίων Γραφών.
Πόσο σπουδαίο είναι να παραμένουμε σε όσα μάθαμε!
Πριν λίγο καιρό είδα στο γραφείο ενός νεαρού φίλου το εδάφιο: «Αλλά συ μένε εις εκείνα, τα οποία έμαθες» (γ΄ 14). Αυτή είναι μια θέση ταπεινότητας και εξάρτησης από τον Κύριο. Ας φυλαχθούμε από το ν’ αναζητάμε νέα πράγματα. Ας ζητάμε τις αιώνιες οδούς και ας περιπατούμε σ’ αυτές (Ιερ. ς΄ 16). Ας μην συλλέγουμε σε άλλο αγρό (Ρουθ β΄ 8), για να μην θερίσουμε «αγριοκολοκύνθην» (Β΄ Βασ. δ΄ 39). Εξωτερικά ίσως έχουν ωραία όψη, συνεπάγονται όμως το θάνατο για μας.
Γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζουμε τις σκέψεις και το θέλημά Του που το βρίσκουμε στο Λόγο Του, ο οποίος «είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν» (γ΄ 16), «δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (γ΄ 17). Όπως έγραψε στην πρώτη επιστολή: «Καταγίνου εις την ανάγνωσιν … εις ταύτα μένε» (Α΄ Τιμ. δ΄ 13.15), έτσι ο απόστολος προτρέπει τώρα το μαθητή του να παραμείνει σε όσα έμαθε – στη γνώση των Αγίων Γραφών.
Πόσο σπουδαίο είναι να παραμένουμε σε όσα μάθαμε!
Πριν λίγο καιρό είδα στο γραφείο ενός νεαρού φίλου το εδάφιο: «Αλλά συ μένε εις εκείνα, τα οποία έμαθες» (γ΄ 14). Αυτή είναι μια θέση ταπεινότητας και εξάρτησης από τον Κύριο. Ας φυλαχθούμε από το ν’ αναζητάμε νέα πράγματα. Ας ζητάμε τις αιώνιες οδούς και ας περιπατούμε σ’ αυτές (Ιερ. ς΄ 16). Ας μην συλλέγουμε σε άλλο αγρό (Ρουθ β΄ 8), για να μην θερίσουμε «αγριοκολοκύνθην» (Β΄ Βασ. δ΄ 39). Εξωτερικά ίσως έχουν ωραία όψη, συνεπάγονται όμως το θάνατο για μας.
Οι αδυναμίες και η κατάπτωση εξαπλώνονται.
Εμείς οι ίδιοι μέσω χαλαρότητας και άνετης ζωής χάνουμε το θάρρος.
Οι θείες πηγές βοήθειας όμως υπάρχουν, πάντοτε αμετάβλητες, ατελείωτες.
Ο βραχίονάς Του δεν μίκρυνε.
Για την πορεία μας έχουμε δυο δηνάρια: τον Λόγο Του και την προσευχή. Ας χωριστούμε απ’ όλα όσα ατιμάζουν τον Κύριο, κι ας παραμείνουμε με απόφαση καρδιάς στον Κύριο (Πραξ. ια΄ 23).
Εμείς οι ίδιοι μέσω χαλαρότητας και άνετης ζωής χάνουμε το θάρρος.
Οι θείες πηγές βοήθειας όμως υπάρχουν, πάντοτε αμετάβλητες, ατελείωτες.
Ο βραχίονάς Του δεν μίκρυνε.
Για την πορεία μας έχουμε δυο δηνάρια: τον Λόγο Του και την προσευχή. Ας χωριστούμε απ’ όλα όσα ατιμάζουν τον Κύριο, κι ας παραμείνουμε με απόφαση καρδιάς στον Κύριο (Πραξ. ια΄ 23).
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα xristianikanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου