1. Η θέση της υπακοής στην Αγία Γραφή
Όταν κάνουμε την προσπάθεια να μελετήσουμε ένα απόσπασμα της Αγίας Γραφής ή κάποια αλήθεια για τη χριστιανική ζωή, είναι πάντοτε μια μεγάλη βοήθεια να δούμε σε γενικές γραμμές, ποια είναι η θέση αυτού του θέματος μέσα στη Γραφή. Παρατηρώντας πού, πότε και σε ποιο συγκείμενο το βρίσκουμε, μπορούμε να κατανοήσουμε τη σημασία και τη σχέση του με το σύνολο της αποκάλυψης των σκέψεων της Γραφής. Ας προσπαθήσουμε στο πρώτο κεφάλαιο να ετοιμάσουμε το δρόμο για τη μελέτη της υπακοής, αναφερόμενοι σ’ εκείνα τα αποσπάσματα στο Λόγο του Θεού, στα οποία περιέχονται οι σκέψεις του Θεού σχετικά με την υπακοή.
Α. Η υπακοή στην Αγία Γραφή συνολικά
Ξεκινάμε από τον παράδεισο. Στο Γεν. β΄ 16 διαβάζουμε: «Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων …».
Και πιο κάτω (γ΄ 11): «Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε να μη φάγης;».
Πρόσεξε, πώς η υπακοή απέναντι στην εντολή του Θεού είναι η μόνη αρετή του παραδείσου, η μοναδική προϋπόθεση για την παραμονή του ανθρώπου εκεί, το μοναδικό ζητούμενο του Θεού. Δεν διαβάζουμε τίποτα περί πίστεως, ταπεινότητας ή αγάπης: η υπακοή τα συμπεριλαμβάνει όλα. Όσο εκτεταμένα είναι τα ζητούμενα και η εξουσία του Θεού, τόσο μεγάλη είναι η επιθυμία υπακοής ως αγαθού, το οποίο αποφασίζει για την τύχη του ανθρώπου. Στη ζωή του ανθρώπου χρειάζεται οπωσδήποτε η υπακοή απέναντι στον Θεό.
Ας στραφούμε τώρα στο τέλος της Αγίας Γραφής. Στο τελευταίο κεφάλαιο διαβάζουμε: «Μακάριοι οι πράττοντες τας εντολάς αυτού, δια να έχωσιν εξουσίαν επί το δένδρον της ζωής» (Αποκ. κβ΄ 14).
Επίσης διαβάζουμε για την ίδια σκέψη στα κεφάλαια ιβ΄ και ιδ΄, «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστου» (ιβ΄ 17), και την υπομονή των αγίων: «Εδώ είναι η υπομονή των αγίων, εδώ οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού» (ιδ΄ 12).
Από την αρχή μέχρι το τέλος, από το χαμένο μέχρι το ανακτημένο παράδεισο υπάρχει ένας αδιάλλακτος νόμος: μόνον η υπακοή παραχωρεί πρόσβαση στο δένδρο της ζωής και στην ευδοκία του Θεού.
Εάν διερωτηθείς, πώς έλαβε χώρα η μεταβολή από την ανυπακοή στην αρχή, η οποία έκλεισε την πρόσβαση στο δένδρο της ζωής, προς την υπακοή στο τέλος, η οποία ανάκτησε την πρόσβαση, τότε στρέψου σ’ εκείνο το οποίο βρίσκεται ανάμεσα από την αρχή και το τέλος: το σταυρό του Χριστού. Διάβασε εδάφια όπως Ρωμ. ε΄ 19: «… ούτω και δια της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι», ή Φιλ. β΄: «…γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου … Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν…» ή Εβρ. ε΄ 8.9: «… έμαθε την υπακοήν … κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν». Εκεί θα δεις, ότι ολόκληρο το απολυτρωτικό έργο του Χριστού αποτελείται από την επαναφορά της υπακοής στη θέση της.
Η ωραιότητα της απολύτρωσης στηρίζεται στο γεγονός, ότι μας επαναφέρει στη ζωή της υπακοής, αποκλειστικά μέσω της οποίας μπορεί το πλάσμα να προσφέρει την αρμοστή δόξα στον Πλάστη.
Επίσης μόνο έτσι μπορεί να λάβει την δόξα, την οποία ο Πλάστης επιθυμεί να μοιραστεί μαζί του.
Παιδί του Θεού! Το πρώτο και τελευταίο ζητούμενο του Θεού προς εσένα είναι απλή, πλήρης και διαρκής υπακοή.
Συνεχίζεται…A. Murray
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα xristianikanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου