Ο Πνευματικός γάμος – να γίνουμε ένα

 Η συνάντηση του Ισαάκ και της Ρεβέκκας είναι μια όμορφη ιστορία, που περιγράφεται με λίγες σύντομες λέξεις.

Ο Ισαάκ προσεύχεται στην πεδιάδα: 
Μας δίχνει ότι είναι ένας άνδρας που έχει επικοινωνία με τον Θεό. 
Κοιτάζει και βλέπει ένα καραβάνι με καμήλες να πλησιάζει, και κατά πάσα πιθανότητα αναγνωρίζει ότι είναι αυτό που ο πατέρας του είχε στείλει.
Στη συνέχεια βλέπουμε και την άλλη πλευρά: 

Η Ρεβέκκα πάνω στην καμήλα κοιτάζει και βλέπει έναν άνθρωπο να περπατάει προς το μέρος τους. 
Ξέρει μέσα στην  καρδιά της, ποιος είναι. 
Κατεβαίνει από την καμήλα της και ρωτάει τον υπηρέτη: 
"Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που έρχεται για να μας συναντήσει;" 

Λέει: «Είναι ο κύριος μου" – και αναφέρεται στον Ισαάκ.
Έτσι, η Ρεβέκκα παίρνει το πέπλο της και καλύπτει τον εαυτό της, ως μια αγνή γυναίκα καθώς συναντά τον άντρα που επρόκειτο να παντρευτεί.
Ο Ισαάκ παίρνει τη Ρεβέκκα στη σκηνή της μητέρας του Σάρας, η οποία είχε πεθάνει πριν από λίγο καιρό. 
Παντρεύτηκε λοιπόν τη Ρεβέκκα, και διαβάζουμε ότι την αγάπησε και ότι τον παρηγόρησε για το θάνατο της μητέρας του. 
Αυτό είναι το αίσιο τέλος αυτής της όμορφης ιστορίας αγάπης.
Η ιστορία μας λέει ότι ο Ισαάκ παρηγορήθηκε για το θάνατο της μητέρας του. 
Η αγάπη του για τη Ρεβέκκα τον έκανε να ξεχάσει τη θλίψη του για το χαμό της. 
Ξεκίνησαν μια νέα ζωή μαζί, αφήνοντας πίσω τους γονείς τους, την παλιά τους ζωή.
Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ο γάμος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. 
Ο γάμος είναι μια διαδικασία για να γίνουν ένα. 
Μέσα στα παραμύθια βλέπουμε, όταν ο ήρωας και η ηρωίδα  παντρεύονταν, αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας, και ζούσαν ευτυχισμένοι για πάντα. 
Τι υπέροχο τέλος αυτό!
Στην πραγματική ζωή, ο γάμος είναι μόνο η αρχή.
 Όταν παντρευόμαστε, δεν είναι το  τέλος της ιστορίας, αλλά η γέννηση του γάμου. 
Αυτό είναι όταν αρχίζουμε την έγγαμη ζωή μας μαζί.
Δεν γινόμαστε αυτόματα ένα στο πνεύμα μόνο και μόνο επειδή ακούμε τη δήλωση, «Τώρα σας ονομάζω συζύγους." 
Αντ 'αυτού, ξεκινάμε μια μεγάλη διαδικασία για να γίνουμε ένα.
Όσοι από εμάς έχουν παντρευτεί, ή όσοι είχαν μια πολύ στενή φιλία, με το πέρασμα του χρόνου γνωρίζουμε και αγαπάμε το σύντροφό μας ή τον φίλο μας με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσαμε στην αρχή.
 Ερχόμαστε να γνωρίσουμε το άλλο πρόσωπο σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο. 
Είναι σαν την παροιμιώδη αγκινάρα: βγάζουμε τη μια φλούδα μετά την άλλη, για να φτάσουμε προς την καρδιά. 
Γνωρίζουμε αρκετά για το σύντροφό μας, ακόμα και από την πρώτη στιγμή. 
Αλλά καθώς τα χρόνια και οι δεκαετίες περνούν, έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον σύζυγό μας πιο στενά και πιο βαθιά, και μπορούμε να γίνουμε ένα με τον σύντροφό μας σε ένα βαθύτερο επίπεδο από ό, τι θα μπορούσαμε νωρίτερα.
Πολλά πράγματα συμβαίνουν εδώ. 
Το ένα είναι ότι, όσο γνωρίζουμε όλο και περισσότερο τον σύντροφό μας, αρχίζουμε να "εσωτερικεύουμε" τα χαρακτηριστικά του ή της . 
Σε πιο πρακτικό επίπεδο, θα αρχίσουμε να γνωρίζουμε τα πράγματα που ο σύντροφός μας ξέρει, και να αγαπάμε τα πράγματα που ο σύντροφός μας αγαπά.
 Έτσι , μεταφέρουμε κάτι από τον σύντροφο μας στον εαυτό μας, και γινόμαστε περισσότερο σαν αυτόν ή αυτήν.
Ένα άλλο πράγμα που συμβαίνει όταν ζούμε μαζί με ένα πρόσωπο που είμαστε πολύ κοντά του, να είναι ότι περνάμε μια εσωτερική διαδικασία για να γίνουμε πιο πολύ όμοιοι μέσα μας, στην καρδιά και το μυαλό μας.
 Όταν υπάρχουν τριβές μεταξύ μας τότε ανακαλύπτουμε πότε τα δικά μας συναισθήματα και οι σκέψεις μας έρχονται σε σύγκρουση με του άλλου. 
Ανακαλύπτουμε πως ορισμένα πράγματα που λέμε και κάνουμε δεν ταιριάζουν αρκετά.
Ο σύντροφός μας είναι καλός στο να μας δείχνει που έχουμε δουλειά να κάνουμε.  
Στον έξω κόσμο, είναι αρκετά εύκολο να κρατήσουμε μια μάσκα, και να  μην δείχνουμε  αυτό που πραγματικά είμαστε. Αλλά όταν ζούμε με κάποιον, δεν περνάει μεγάλο χρονικό διάστημα πριν οι μάσκα βγει, και το άλλο πρόσωπο ξέρει ακριβώς τι είναι μέσα μας.
 Σε αυτή τη στενή σχέση, ανακαλύπτουμε πράγματα για τους εαυτούς μας που δεν ξέραμε πριν. 
Αυτό μας δίνει μια ευκαιρία να εργαστούμε στο γάμο μας, βάζοντας την πιο βαθιά μας αγάπη, μαζί με τις υψηλότερες σκέψεις μας, ώστε να γίνουμε ένα πρόσωπο που ενεργεί από την καρδιά, με νοημοσύνη και  σοβαρότητα.
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί άμεσα, αλλά το δουλεύουμε για όλη μας τη ζωή.
Όταν είμαστε μικροί και μαθαίναμε να περπατάμε, ήταν σκληρή δουλειά. 
Μπορεί να ήμασταν μωρά, όμως είμασταν αποφασισμένοι να σηκωθούμε και να περπατήσουμε. 
Δεν είχε σημασία πόσες φορές θα πέσουμε. 
Συνεχίζαμε να προσπαθούμε και να προσπαθούμε. 
Συνεχίζουμε να εργαζόμαστε σε αυτό μέχρι να μπορέσουμε τελικά να περπατήσουμε.
 Πόσοι από εμάς σκεφτόμαστε όταν περπατάμε κάτω στο δρόμο, και να λέμε"Ας δούμε τώρα ... πρώτα θα πρέπει να βάλω το δεξί μου πόδι προς τα εμπρός, και μετά το αριστερό."
Σκεφτόμαστε έτσι? `Οχι. 
Δεν σκεφτόμαστε πια έτσι, γιατί έχει γίνει μέρος του χαρακτήρα μας.
Αυτό είναι όταν λέμε πως μια αλήθεια μετακινείται από τον νου μας προς  τον εσωτερικό εαυτό μας.
 Όταν η αλήθεια κινείται στον εσωτερικό εαυτό μας γίνεται μέρος της ζωής μας. 
Δεν χρειάζεται πλέον καν να το σκεφτώ.
Βιώνουμε αυτό με πολλούς τρόπους: όταν αποκτούμε παιδιά και πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τα μεγαλώσουμε, όταν ξεκινάμε ένα νέο επάγγελμα και πρέπει να μάθουμε πώς να κάνουμε τη δουλειά μας, και ούτω καθεξής. 
Κάθε φορά που ξεκινάμε κάτι νέο, είναι πάντα μια πρόκληση. Πρέπει να σκεφτούμε σκληρά γι 'αυτό και να εργαστούμε πάνω σε αυτό. 
Στη συνέχεια, όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε καλοί σ 'αυτό, και γίνεται η δεύτερη φύση μας.
Είναι το ίδιο με την πνευματική μας ζωή. 
Κάθε φορά που ξεκινάμε μια νέα φάση της πνευματικής ζωής μας, πρέπει να εργαστούμε γι 'αυτό, πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά, και αυτό φαίνεται πολύ δύσκολο.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, παλιότερα, ο γιος μου έκανε εξάσκηση με την κιθάρα του. 
Παίζει όμορφες μελωδίες, αλλά για κάποιο λόγο δεν κατάφερνε να παίζει συγχορδίες. 
Του ζητήσαμε να παίξει ύμνους με συγχορδίες, και αυτός έλεγε, "δεν μπορώ να το κάνω! 
Δεν μπορώ να το κάνω?" Εμείς είπαμε, "Φυσικά και μπορείς."  Αυτός συνέχιζε να λέει, "δεν μπορώ να το κάνω! 
Δεν μπορώ να το κάνω!" Πήγα στο μπαλκόνι, και λίγα λεπτά αργότερα άκουσα συγχορδίες από κιθάρα να φτάνουν μέχρι έξω. 
Δεν ήταν ότι δεν μπορούσε να το κάνει.
 Ήταν ότι ήταν ένας αγώνας γι 'αυτόν, και δεν ήθελε να προσπαθήσει.
Αυτό γίνεται και με μας όταν γυρίζουμε μια νέα σελίδα. 
Είναι ένας αγώνας, και δεν θέλουμε πραγματικά να τον κάνουμε - να μιλάμε με όμορφες λέξεις, αντί  να χρησιμοποιούμε άσχημα λόγια, να πλένουμε τα πιάτα όταν θα προτιμούσαμε μάλλον να παρακολουθήσουμε τηλεόραση, να κάνουμε το παραπάνω βήμα σε οτιδήποτε. 
Αλλά αν προσπαθήσουμε, θα φτάσουμε στο σημείο που το πράγμα που φαινόταν τόσο δύσκολο στην αρχή γίνεται ακριβώς ένα μέρος του χαρακτήρα μας.
Παντρευόμαστε και γινόμαστε ένα, όταν έχουμε περάσει από αυτόν τον αγώνα.
 Όταν ο νους και η καρδιά μας έχουν φτάσει σε ένα σημείο όπου εργάζονται μαζί, και είμαστε ένα, αγαπώντας, πιστεύοντας και κάνοντας ότι είναι καλό και σωστό. 
Αυτή είναι μια διαδικασία ζωής. 
Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής μας, περνάμε από μια διαδικασία κατά την οποία σταδιακά φέρνουμε την καρδιά μας και το νου μας σε ενότητα με επίκεντρο την αγάπη του Θεού και την αγάπη του  ενός προς τον άλλον.
Αυτό είναι που ο Ιησούς μας λέει στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο. Όταν βάζουμε την αγάπη μας σε πράξη, και δείχνουμε το φως μας μέσα από τις πράξεις μας, δηλαδή όταν το φως μας δεν είναι κρυμμένο κάτω από το μόδιο, αλλά έχει τεθεί στον λυχνοστάτη.
Αφήνουμε το φως της αλήθειας μας, να λάμπει μέσα από την καλή μας συμπεριφορά.
Μπορεί να πιστεύουμε ότι αρκεί μόνο να πιστεύουμε, και να μιλάμε. 
Αλλά η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πραγματικά και να ενεργούμε. 
Και όταν στην συμπεριφορά μας προς όλους γύρω μας, προς τον σύζυγό μας, προς την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους συναδέλφους μας, εμείς αφήνουμε τις πνευματικές πεποιθήσεις μας να οδηγούν τις πράξεις και τα λόγια μας, τότε βάζουμε το φως μας στο λυχνοστάτη. 
Ακόμα και αν είναι δύσκολο στην αρχή, όσο περισσότερο ζούμε αυτό που πιστεύουμε, τόσο περισσότερο το φως λάμπει από μέσα μας.
Όταν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, είμαστε πνευματικά παντρεμένοι.
Η καρδιά μας και  ο νους μας είναι ένα, και εργάζονται μέσα από τα χέρια μας. 
Και τότε, όπως ο Ιησούς λέει, "το φως μας θα λάμψει μπροστά στους ανθρώπους, έτσι ώστε να μπορούν να δουν τις καλές πράξεις μας, και να επαινέσουν τον Πατέρα μας στον ουρανό."
Από: Κατερίνα Βρουλάκου-Παρασκευά για τα Xristianikanea
Xristianikanea.blogspot.gr