Ένα ζευγάρι ιεραποστόλων ο Δαβίδ και η Σβία Φλάαντ, το 1921, ξεκίνησαν από τη Σουηδία να πάνε στην καρδιά της Αφρικανικής Ηπείρου, στο τότε Βελγικό Κονγκό.
Είχαν νοιώσει βαθιά μέσα τους την οδηγία του Θεού, έτσι μαζί με τον 2 ετών γιο τους και ένα άλλο ζευγάρι ιεραποστόλων από την Σκανδιναβία, τους Έρικσονς, πήγαν σε μια απομακρυσμένη περιοχή της χώρας για να φέρουν το ευαγγέλιο της Σωτηρίας.
Αυτή τους η απόφαση ήταν ένα τεράστιο βήμα πίστης.
Ο αρχηγός του χωριού όμως δεν τους άφησε να μπουν μέσα στο χωριό, επειδή φοβόταν τους θεούς τους. Έτσι οι ιεραπόστολοι έχτισαν τις καλύβες τους μισό μίλι μακριά, ενώ προσεύχονταν για κάποιο πνευματικό ξύπνημα. Η μόνη επαφή που είχαν με τους ντόπιους ήταν ένα μικρό αγόρι, που ερχόταν δυο φορές την εβδομάδα και τους πουλούσε κότες και φρέσκα αυγά.
Η Σβία Φλάαντ, μια μικρόσωμη αδύνατη γυναίκα, αποφάσισε ότι αν αυτό το αγόρι ήταν ο μόνος άνθρωπος που θα άκουγε το Ευαγγέλιο, θα έπρεπε οπωσδήποτε να το οδηγήσει στο Χριστό. Και το πέτυχε. Αλλά δεν υπήρξαν άλλοι μετά από αυτό.
Στο μεταξύ η ελονοσία θέριζε τον έναν μετά τον άλλον στο χωριό. Οι Έρικσονς έφυγαν και γύρισαν στην πρωτεύουσα, ενώ οι Φλάαντ έμειναν κοντά στο χωριό. Και ήταν, τότε, που η Σβία έμεινε έγκυος, ακριβώς στη μέση της ερημιάς. Την ώρα της γέννας ο αρχηγός του χωριού υποχώρησε και επέτρεψε σε κάποια μαία να βοηθήσει τη Σβία για να έρθει στη ζωή ένα κοριτσάκι, η Άϊνα. Από τις πολλές μέχρι τότε κακουχίες και στερήσεις και από τη δύσκολη γέννα η Σβία άντεξε να ζήσει μόνο 17 ημέρες. Τη στιγμή που άνοιγε ένα τάφο για να θάψει τη γυναίκα του ο Δαβίδ, ένοιωσε κάτι να σπάει μέσα του. Αμέσως μετά, άρπαξε τα δύο τους παιδιά και πήγε στην πρωτεύουσα, στα κεντρικά γραφεία της Ιεραποστολής. Άφησε το νεογέννητο κοριτσάκι του στους Έρικσονς λέγοντας: "Επιστρέφω πίσω στη Σουηδία. Έχασα τη γυναίκα μου και μου είναι αδύνατο να φροντίσω αυτό το μωρό.
Ο Θεός μού κατέστρεψε τη ζωή μου".
Με αυτά τα λόγια έστρεψε την πλάτη του όχι μόνο στο κάλεσμα του Θεού, αλλά και στον ίδιο τον Θεό. Σε λιγότερο από οκτώ μήνες όμως το ζευγάρι των Έρικσονς πέθαναν από ελονοσία και έτσι το μωρό το πήραν κάποιοι Αμερικανοί ιεραπόστολοι οι οποίοι άλλαξαν το όνομά της σε Έντζη και επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Νότια Ντακότα.
Η Έντζη μεγάλωσε, αποφοίτησε από το Χριστιανικό Πανεπιστήμιο της Μιννεάπολης, όπου και γνώρισε τον σύζυγό της Ντιούϊ Χέρστ.
Τα χρόνια πέρασαν. Απέκτησαν ένα κορίτσι και ένα γιο. Ο κ. Χέρστ έγινε πρόεδρος ενός Χριστιανικού Κολλεγίου στο Σιάτλ που είχε ιδρυθεί από Σκανδιναβούς.
Μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιό της ένα Σουηδικό Χριστιανικό περιοδικό.
Δεν μπορούσε να καταλάβει τα λόγια, αλλά καθώς γύριζε τις σελίδες είδε κάτι που έκανε το αίμα της να παγώσει. Μια φωτογραφία ενός ερημικού τοπίου που διακρινόταν ένας τάφος μ' έναν άσπρο σταυρό. Επάνω στο σταυρό ήταν γραμμένες δυο λέξεις: "ΣΒΙΑ ΦΛΑΑΝΤ".
Πήγε αμέσως στη γραμματέα του κολλεγίου και της ζήτησε να της μεταφράσει το άρθρο.
Ήταν μια ιστορία για κάποιους ιεραπόστολους σ' ένα απόμακρο χωριό στην καρδιά της Αφρικής, στο Κονγκό ... πριν χρόνια ... τη γέννηση κάποιου κοριτσιού ... το θάνατο της νεαρής μητέρας ... τον ένα και μόνο πιστό Αφρικανό, ένα μικρό αγόρι ... και πώς, αφού οι λευκοί έφυγαν, μέσω αυτού του αγοριού ο αρχηγός πείσθηκε να επιτρέψει να κτισθεί ένα σχολείο και σιγά-σιγά μέσα από τη διδασκαλία του αγοριού, που ήταν πλέον άντρας, τα παιδιά πίστεψαν στο Χριστό ... πίστεψαν οι γονείς του ... ακόμη και ο αρχηγός τους. Υπήρχαν 6.000 χριστιανοί, μόνο σ' εκείνο το χωριό εξαιτίας της θυσίας του Δαβίδ και της Σβία Φλάαντ. Αυτά έγραφε το άρθρο.
Λίγο μετά η Έντζη και ο σύζυγός της πήγαν στη Σουηδία για να βρουν τον πατέρα της Έντζη. Βρήκαν έναν ηλικιωμένο, άρρωστο πικραμένο άνθρωπο, που έβρισκε παρηγοριά στο ποτό. Είχε ξαναπαντρευτεί και είχε άλλα 4 παιδιά, τα οποία προειδοποίησαν την Έντζη να μην τολμήσει να αναφέρει τη λέξη Θεός στον πατέρα τους. "Μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης γίνεται θηρίο" της είπαν. Η Έντζη δε δείλιασε. Μπήκε μέσα στο άθλιο διαμέρισμα που ήταν γεμάτο μπουκάλια ποτού και είδε πάνω σ' ένα ανακατωμένο κρεβάτι τον 73χρονο πατέρα της. "Μπαμπά!" του είπε σιγανά. Αυτός γύρισε και άρχισε να κλαίει. "Άϊνα" της είπε. "Ποτέ μου δεν ήθελα να σε δώσω σ' άλλους". "Δεν με πειράζει μπαμπάκα. Ο Θεός με φρόντισε πολύ καλά".
Το πρόσωπο του άντρα άλλαξε, σκλήρυνε μονομιάς. Τα δάκρυα σταμάτησαν. "Ο Θεός μας ξέχασε όλους. Η ζωή μας είναι σ' αυτά τα χάλια εξαιτίας Του". Γύρισε το πρόσωπό του προς τον τοίχο.
Η Έντζη συνέχισε να του χαϊδεύει το πρόσωπο, λέγοντάς του γλυκά: "Μπαμπά, είμαι εδώ για να σου πω μια αληθινή ιστορία. Δεν πήγες στην Αφρική για το τίποτα. Δεν ήταν άδικος ο χαμός της μαμάς. Το μικρό εκείνο αγόρι που είχε πιστέψει στο Χριστό, έγινε αιτία όλο το χωριό να πιστέψει. Ο ένας σπόρος που φύτεψες εσύ μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Σήμερα υπάρχουν 6.000 άνθρωποι εκεί στην Αφρική που πιστεύουν και υπηρετούν τον Κύριο, επειδή εσύ ήσουν πιστός στο κάλεσμα του Θεού ...Μπαμπά, ο Χριστός σε αγαπά. Ποτέ δε σε μίσησε".
Ο ηλικιωμένος γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε την κόρη του στα μάτια. Η μορφή του είχε ηρεμήσει. Άρχισε να μιλάει, να μιλάει μέχρι το απόγευμα εκείνης της ημέρας, που στο κλείσιμό της ο Δαβίδ Φλάαντ είχε ξαναβρεί το Θεό του. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν πολύ γλυκειές για τον πατέρα και την κόρη καθώς τις ξόδευαν μαζί.
Το ζεύγος Χέρστ όμως έπρεπε να γυρίσουν πίσω στην Αμερική, για να πληροφορηθούν μετά από λίγες εβδομάδες ότι ο Δαβίδ Φλάαντ είχε φύγει για την ουράνια πατρίδα.
Λίγα χρόνια αργότερα το ζεύγος Χέρστ παρακολουθούσαν ένα ιεραποστολικό συνέδριο στο Λονδίνο. Μεταξύ των άλλων υπευθύνων ήταν και ο υπεύθυνος των χριστιανών από το Ζαΐρ, το παλιό Κονγκό, ο οποίος είπε ότι υπήρχαν στη χώρα του 110.000 βαπτισμένοι πιστοί. Η Έντζη, πήγε και τον βρήκε στο τέλος της ομιλίας του και τον ρώτησε αν ποτέ είχε ακούσει τα ονόματα Δαβίδ και Σβία Φλάαντ. "Βεβαίως ξέρω αυτά τα ονόματα. Ήταν η κυρία Σβία Φλάαντ που με οδήγησε στο Χριστό.
Εγώ ήμουν το μικρό αγόρι πού έφερνε φαγητό στους γονείς σου πριν ακόμη εσύ να γεννηθείς.
Μέχρι σήμερα η μνήμη και ο τάφος της μητέρας σου τιμάται από όλους μας".
Αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας για πολλή ώρα. Μετά από λίγο καιρό, η Έντζη και ο σύζυγός της πήγαν στην Αφρική. Πήγαν στο χωριό όπου οι κάτοικοι τους υποδέχτηκαν με θέρμη.
Η Έντζη συνάντησε τον άνθρωπο που την κουβάλησε μικρό μωρό όλο τον δρόμο μέχρι την ιεραποστολή, όταν ο πατέρας της έφυγε από το χωριό τους.
Μα η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν ο ιεροκήρυκας την οδήγησε στον τάφο της μητέρας της. Γονάτισε εμπρός στον άσπρο σταυρό και ευχαρίστησε τον Θεό για τη μητέρα της. Το κήρυγμα της μητέρας εκείνης ήταν από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο κεφάλαιο 12 εδάφιο 24: "Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".
πηγη. gec.gr
Απόδοση: Μαίρη Υφαντίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου