Γένεση κεφ. Β

 Κεφ.β1- Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γη, και πάσα η στρατιά αυτών. 2- Και είχε συντετελεσμένα ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη τα έργα αυτού, τα οποία έκαμε× και ανεπαύθη την ημέραν την εβδόμην από πάντων των έργων αυτού, τα οποία έκαμε.

 - Ο Θεός αναπαύθηκε την 7^η μέρα από τα έργα που έκαμε. Εδώ είναι το ρήμα ασά. Αναφέρεται στα διαδοχικά σκαλοπάτια της Δημιουργίας. Δηλαδή, βλέπουμε τη Δημιουργία σαν σύνολο, το οποίο δεν έγινε στιγμιαία αλλά σταδιακά. Εργάστηκε ο Θεός με τον Λόγο Του και έγιναν όλα αυτά.

 - Μιλάει εδώ για την 7^η ημέρα και την ονομάζει Ημέρα Ανάπαυσης. Στα Εβραϊκά είναι Σαββάθ ή Σαμπάθ (που είναι το κανονικό). Σημαίνει αναπαύομαι, μένω ακίνητος, σταματώ, παύω. Δεν αναφέρεται αναγκαστικά σε κούραση, ότι δηλαδή ο Θεός κουράστηκε και έπρεπε να ξεκουραστεί. Το Σάββατο αναφέρεται στο σταμάτημα, στην παύση από έργα. Επειδή η ενεργητικότητα του ανθρώπου τον κουράζει, συνδέει την ανάπαυση με την κούραση, αλλά δεν σημαίνει το ίδιο για τον Θεό.

- Εβρ.δ8- Διότι εάν ο Ιησούς του Ναυή είχε δώσει εις αυτούς κατάπαυσιν, δεν ήθελε μετά ταύτα λαλεί περί άλλης ημέρας. 9- Άρα μένει κατάπαυσις εις τον λαόν του Θεού. 10- Διότι ο εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού, και αυτός κατέπαυσεν από των έργων αυτού, καθώς ο Θεός από των εαυτού. 11- Ας σπουδάσωμεν λοιπόν να εισέλθωμεν εις εκείνην την κατάπαυσιν, δια να μη πέση τις εις το αυτό παράδειγμα της απειθείας.

 Εδώ που λέει κατάπαυση, εννοεί: «εις τον σαββατισμόν». Άρα υπάρχει, όπως λέει στον Λόγο, ο Ενσαββατισμός στον λαό του Θεού.

 Μπήκαν λοιπόν στον σαββατισμό του Θεού, που είναι το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα και η πλήρης εν Πνεύματι Αγίω ζωή.

 - Ο Θεός λοιπόν αναπαύθηκε όχι επειδή ήταν κουρασμένος, αλλά εκθέτει εδώ μια τυπολογική εικόνα για το μεγαλύτερο έργο Του. Θέλει δηλαδή να μας δείξει τον στόχο, το σχέδιο Του για τον άνθρωπο, που είναι η ανάπαυση Του.

 Το Σάββατο, η 7^η Ημέρα. Το έθεσε ο Θεός σαν σημείο (Δευτερονόμιο, Έξοδος), που αναφέρεται στην εκπλήρωση της πραγματικής δημιουργίας, που είναι η πνευματική. Ο Κύριος την 6^η ημέρα έπλασε το Αδάμ και την 7^η αναπαύθηκε. Κατά την ημέρα αυτή είναι που ο Θεός έκαμε τον Αδάμ κατά την ομοίωση Του. Τότε άρχισε ο Θεός το πνευματικό Του έργο, την 7^η ημέρα. Γι’ αυτό και την αγίασε για να μας δώσει να καταλάβουμε ότι ο Θεός χαίρεται όταν Τον αφήνουμε να εργάζεται μέσα μας, να κάνει το πνευματικό Του έργο. Και αυτό είναι η ανάπαυση, η άνεση και η ξεκούραση.

 - Η πνευματική δημιουργία περιέχει:

 1) Την απολύτρωση, η οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και αυτή ένα Σάββατο. Είναι δηλαδή μια ανάπαυση από τον βασανισμό της αμαρτίας.

 Δευτ.ε15- Και ενθυμού, ότι ήσο δούλος εν τη γη της Αιγύπτου· και Κύριος ο Θεός σου σε εξήγαγεν εκείθεν εν χειρί κραταιά και εν βραχίονι εξηπλωμένω· διά τούτο Κύριος ο Θεός σου προσέταξεν εις σε να φυλάττης την ημέραν του σαββάτου.

 Ματ.ια28- Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. 29- Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών·

 2) Το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα.

 Ησα.κη11- διότι με χείλη ψελλίζοντα και με άλλην γλώσσαν θέλει ομιλεί προς τούτον τον λαόν· 12- προς τον οποίον είπεν, Αύτη είναι η ανάπαυσις, με την οποίαν δύνασθε να αναπαύσητε τον κεκοπιασμένον, και αύτη είναι η άνεσις· αλλ' αυτοί δεν ηθέλησαν να ακούσωσι.

 Α’Κορ.ιδ21- Εν τω νόμω είναι γεγραμμένον ότι δι' ετερογλώσσων και διά ξένων χειλέων θέλω λαλήσει προς τον λαόν τούτον, και ουδέ ούτω θέλουσι με εισακούσει, λέγει Κύριος. 22- Ώστε αι γλώσσαι είναι διά σημείον ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους· η προφητεία όμως είναι ουχί προς τους απίστους, αλλά προς τους πιστεύοντας.

 Εβρ.δ10- Διότι ο εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού και αυτός κατέπαυσεν από των έργων αυτού, καθώς ο Θεός από των εαυτού.

 3) Αντιστοιχεί στη Χιλιετή Βασιλεία, που είναι η φυσική ανάπαυση της γης, για τον φυσικό Ισραήλ και φυσικά για τους ανθρώπους που θα είναι πάνω στη γη. 

 4) Αναφέρεται στην αιώνια ανάπαυση στον ουρανό.

 Αποκ.ιβ9- Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ' αυτού. 10- Και ήκουσα φωνήν μεγάλην λέγουσαν εν τω ουρανώ· Τώρα έγεινεν η σωτηρία και δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών και η εξουσία τον Χριστού αυτού, διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα.

 Κεφ.β3- Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην, και ηγίασεν αυτήν× διότι εν αυτή ανεπαύθη από πάντων των έργων αυτού, τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός.

 - Στο τελευταίο εδάφιο του 1^ου κεφαλαίου (α31) αφού ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, βλέπει όλα τα έργα Του και λέει ότι είναι «καλά λίαν». Επειδή έχει πια τον αντικειμενικό σκοπό Του, που είναι ο άνθρωπος πάνω στη γη, για να εργαστεί μέσα σ’ αυτόν και να τον κάνει κατ’ εικόνα και ομοίωση Του.

 Ενώ όμως για κάθε μέρα λέει, «και έγεινε εσπέρα και έγεινε πρωί…», την 7^η μέρα δεν το λέει. Δείχνει σαν η 7^η ημέρα να συνεχίζεται στον αιώνα. Αυτό το άφησε ο Θεός επίτηδες για να καταλάβουμε πως ο τελικός στόχος Του είναι ότι θέλει να έχει συνεχή κοινωνία με τον άνθρωπο που έχει πλάσει, ο οποίος μέσα σε μια κατάσταση ανάπαυσης, μέσα στον παράδεισο, μέσα σε ένα τέλειο περιβάλλον, θα μορφώνεται κατά την ομοίωση του Θεού και θα έχει αυτή τη γλυκιά κοινωνία με τον Θεό. Εδώ έχουμε έναν τύπο της αιωνιότητας.

 - Με μια έννοια λοιπόν, είναι σαν να τελείωσε ο Θεός την αρχική δημιουργία, την υλική και τώρα συνεχίζει μια άλλη δημιουργία, την πνευματική. Η οποία λαμβάνει χώρα το Σάββατο, την περίοδο της ανάπαυσης. Γι’ αυτό και σύνδεσε το Άγιο Πνεύμα και το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος με το Σάββατο. Επειδή τότε αρχίζουν τα πνευματικά έργα του Θεού. Τότε είναι που μπαίνουμε μέσα στην ανάπαυση και τότε είναι που εκπληρώνεται το θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό λέει, ότι όποιος δεν μπει μέσα στην κατάπαυση του Κυρίου, θα μείνει έξω. Αυτοί που δεν μπήκαν μέσα στην κατάπαυση, έμειναν στην έρημο.

 - Η εργασία αυτή που ξεκίνησε ο Θεός, το να κάνει δηλαδή την ομοίωση Του μέσα στον άνθρωπο, διακόπηκε από την πτώση του Αδάμ. Αλλά τώρα, εν Χριστώ Ιησού, η ίδια εκείνη εργασία που ξεκίνησε, συνεχίζεται και ο Θεός συνεχίζει να εργάζεται μέσα στις καρδιές μας με τον ίδιο τρόπο.

 - Αυτό το σχέδιο των έξι ημερών και την 7^η μέρας της ανάπαυσης που ο Θεός θεμελίωσε, είναι πάρα πολύ κοινό μέσα στις Γραφές:

 1) Έχουμε έξι ημέρες δημιουργίας, για τους ουρανούς, τη γη και τον άνθρωπο.

 2) Έχουμε έξι προφητικές ημέρες των χιλίων χρόνων η κάθε μία, για να κάνει ο Θεός όλο τον κόσμο κατ’ εικόνα και ομοίωση Του.

 3) Έχουμε έξι εκκλησιαστικές περιόδους μέσα στην εκκλησία πριν την Αρπαγή και μία μετά την Αρπαγή, που είναι η εκκλησία της Λαοδίκειας.

 4) Έχουμε έξι παγκόσμιες αυτοκρατορίες πριν την τελευταία, που είναι η αυτοκρατορία του αντίχριστου. Όπως είπαμε, ο διάβολος μιμείται και αντιγράφει τα σχέδια του Θεού.

 Υπάρχει λοιπόν μια τέλεια αντιστοιχία στην υλική δημιουργία που ο Θεός έκανε, με την πνευματική δημιουργία. Για ό,τι υπάρχει στον φυσικό τομέα, υπάρχει και κάποια αντιστοιχία στον πνευματικό τομέα.

 - Η 8^η ημέρα μιλάει για μια καινούρια αρχή. Για νέους ουρανούς και νέα γη.

 1) Ο Κύριος αναστήθηκε την 8^η ημέρα.

 2) Την πρώτη της εβδομάδας, που είναι η 8^η στη σειρά, που δείχνει την καινούρια αρχή.

 3) Μετά την Χιλιετή Βασιλεία, κατά σειρά έρχεται η 8^η, που είναι βεβαίως μια καινούρια διαφορετική αρχή, όπου μπαίνουμε στην αιωνιότητα.

 - Όταν λέει, ότι αγίασε την 7^η ημέρα, σημαίνει ότι την ξεχώρισε, ότι της έδωσε έμφαση. Για να δείξει στον άνθρωπο ότι αυτή η ημέρα συμβολίζει και δείχνει όλο το σχέδιο Του, όλο αυτό που ήθελε να κάνει από την αρχή. Βλέπουμε την αγάπη του Θεού, όταν μας τα ξεχωρίζει όλα αυτά και όταν μιλάει με αυτό τον τρόπο.

 Το ιδιαίτερο που είχε αυτή η ημέρα και αυτό που έκανε τον Θεό να την ξεχωρίσει, να την αγιάσει, είναι ότι είχε κοινωνία με τον άνθρωπο.

 Εδώ πάλι αναφέρεται στο μέλλον. Επειδή ο νόμος του Σαββάτου δεν είχε δοθεί πριν τον Μωυσή. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι δεν ήξεραν ότι έπρεπε να τηρούν το Σάββατο. Όταν ήταν ο λαός Ισραήλ στην Αίγυπτο, δεν τηρούσε το Σάββατο. Ήταν συνέχεια κάτω από τη δουλεία του σατανά.

 Τι συμβολίζει αυτό;

 Συμβολίζει ότι όταν δεν είμαστε με τον Κύριο, είμαστε σε συνεχή δουλεία όλη μέρα. Έστω κι αν καθόμαστε και έχουμε γιορτή κατά κόσμο κάθε μέρα. Δεν έχουμε μπει μέσα στην ανάπαυση. Στην ανάπαυση μπήκαν όταν δόθηκε ο νόμος και έγιναν λαός του Θεού. Τότε άρχισε να ισχύει η ανάπαυση, πνευματικά. Το ίδιο ισχύει και για μας, με το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα.

 - Ο Θεός κράτησε τον νόμο του Σαββάτου και δεν τον φανέρωσε στον λαό Του, μέχρι τον καιρό που θα σήμαινε κάτι. Τον καιρό του Μωυσή ο Θεός έκρινε ότι ήταν η κατάλληλη ώρα να πάρουν τον νόμο, επειδή τότε θα σήμαινε κάτι γι’ αυτούς. Ήταν δούλοι, σκλάβοι. Δούλευαν μέρα και νύχτα και δεν ήξεραν τι θα πει ανάπαυση. Τότε ήταν που ο Θεός τους είπε ότι από τις επτά ημέρες την μία θα κάθονταν, θα αναπαύονταν. Γι’ αυτούς λοιπόν ήταν μία άμεση εκπλήρωση για φυσική ανάπαυση, που είχε να κάνει με την 24ωρη ημέρα.

 Μέσα από αυτό ο Θεός άρχισε να χτίζει τους αιώνιους αυτούς τύπους. Εμείς ζούμε την πραγματικότητα μέσα από αυτούς.

 - Είναι επίσης τύπος της σωτηρίας από τον Ιησού Χριστό. Η Καινή Διαθήκη αρχίζει με τη γιορτή της Πεντηκοστής, επειδή αυτή συνδέεται με το Ιωβηλαίο Έτος, το έτος της Ανάπαυσης. Σαν να μας λέει ο Θεός ότι από εδώ αρχίζει το Σάββατο Του, η δική Του μέρα, η αρχή της εργασίας Του, μπαίνοντας μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, που είναι πρόγευση της αιώνιας ανάπαυσης.

 Το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα την Πεντηκοστή, είναι η εκπλήρωση του 24ωρου Σαββάτου της Παλαιάς Διαθήκης.

 - «Τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός». Στα Εβραϊκά λέει μπαρά λα ασώθ, που σημαίνει έκτισε δια να κάμει. Δείχνει ότι αυτό δεν είναι το τελικό σχέδιο του Θεού. Δεν λέει, «έκτισε και έκαμε». Δεν είναι κάτι τελειωμένο. Έκτισε δια να κάμει. Σημαίνει ότι ο Θεός τα έφτιαξε όλα αυτά, για να κάμει αυτό που πραγματικά επιθυμούσε, που ήταν να κάμει τον άνθρωπο, να κάμει την εκκλησία Του, να κάμει τους αγίους Του, να κάμει την Νύμφη Του.

 Κεφ.β4- ΑΥΤΗ είναι η γένεσις του ουρανού και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησε Κύριος ο Θεός γην και ουρανόν,

 - Εδώ τώρα αρχίζει μια πρόσθετη ιστορία μερικών πτυχών της Δημιουργίας.

 - Ο τρόπος αφήγησης των Εβραίων είναι να πάρουν ένα κομμάτι της ιστορίας, θα το φέρουν μέχρι ένα τέλος και μετά θα γυρίσουν πίσω πάλι την αφήγηση τους από την αρχή, να πάρουν μία άλλη πτυχή της ιστορίας που θέλουν να εκφράσουν, να μιλήσουν γι’ αυτήν, να την επεκτείνουν και να την φτάσουν κι αυτήν μέχρι ένα τέλος. Μετά πηγαίνουν πάλι από την αρχή και παίρνουν κάποια άλλη πτυχή. Αυτός είναι ο τρόπος αφήγησης τους και αυτός είναι που έχει περάσει μέσα στις Γραφές, επειδή αυτοί που τα έγραψαν ήταν Ισραηλίτες.

 - Δεν απαιτείται αναγκαστικά χρονολογική σειρά. Δεν δείχνει ότι ο Θεός έκανε τον άνθρωπο από την 7^η ημέρα και μετά, αλλά δείχνει ότι πάει πίσω στην ιστορία και μιλάει ξανά γι’ αυτό, για να μας δώσει περισσότερα πράγματα και να μας μιλήσει με περισσότερη λεπτομέρεια.

 - Στην Καινή Διαθήκη (που γράφτηκε στην Ελληνική γλώσσα), αν και γράφτηκε από Ισραηλίτες, έχουν περάσει πολλά ελληνικά στοιχεία και τρόποι.

  - Για τη λέξη γένεσις, στα εβραϊκά το ρήμα είναι τολεδόθ, από τη ρίζα γιαλλάδ που θα πει γεννώ. Έτσι έχουμε τη γέννεση, τις γενεαλογίες, τις οικογένειες. Χρησιμοποιείται μεταφορικά, σαν ιστορία.

 - Λέει, «καθ’ ην ημέραν». Εδώ η ημέρα είναι ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα, όχι εικοσιτέσσερις  ώρες. Δεν ξέρουμε ακριβώς πόσο. Ούτε τα έκανε σε εικοσιτέσσερις ώρες όλα αυτά, την γη και τον ουρανό.

 - Λέει, «Κύριος ο Θεός». Στα Εβραϊκά είναι Γιάχβε Ελοχίμ.

 Είναι η πρώτη χρησιμοποίηση του όρου αυτού, στη Γραφή.

 Γιάχβε είναι το κατ’ εξοχήν όνομα του Θεού, που θα πει Αυτός Ήταν, Είναι και θα Είναι… ό,τι Ευαρεστείται να Είναι και ό,τι ο λαός Του τον χρειάζεται να Είναι.

 Στα Εβραϊκά το όνομα είναι ελλιπές: Αυτός Είναι… Η ερώτηση είναι: Τι; Και η απάντηση είναι: Ό,τι τον θέλεις να είναι, ό,τι Εκείνος επιθυμεί να Είναι και ό,τι τον χρειάζεσαι να Είναι, Είναι. Γι’ αυτό και έχει προσθέσει δίπλα στο όνομα Γιάχβε τόσα άλλα ονόματα, για να μας δείξει ο Θεός, ότι Αυτός Είναι.

 Είναι ο Γιάχουε Τσιτ-Κενού – Η Δικαιοσύνη μας, ο Γιάχουε ράχα – ο Ποιμήν μας, ο Γιάχουε ράφα – η Θεραπεία μας, ο Γιάχουε Νησί – η σημαία μας, ο Γιάχουε Σάμα – Παρών κ.ά.

 Η μεγαλύτερη αποκάλυψη είναι ο Γιάχουε Οσσία ή Γιάχ-Οσιέ – ο Ιησούς, ο Σωτήρας μας.

 Κεφ.β5- και πάντα τα φυτά του αγρού, πριν γείνωσιν επί της γης, και πάντα χόρτον του αγρού, πριν βλαστήση× διότι δεν είχε βρέξει Κύριος ο Θεός επί της γης, και άνθρωπος δεν ήτο δια να εργάζηται την γην× 6- ατμός δε ανέβαινεν από της γης, και επότιζε παν το πρόσωπον της γης.

 - Φυτά του αγρού. Εδώ δεν αναφέρεται στην αρχική δημιουργία της φυτικής ζωής, που είδαμε στην 3^η ημέρα, κατά την οποία λέει να βλαστήσει η γη χλωρό χόρτο, αλλά στα φυτά του αγρού, δηλαδή τα καλλιεργήσιμα από τον άνθρωπο (στάρι, βρώμη, κριθάρι και όλα τα κηπευτικά).

 - Αγρός, στα Εβραϊκά σημαίνει κομμάτι καλλιεργήσιμης γης.

 Αυτό δεν έγινε, παρά μόνο μετά την ύπαρξη του κήπου της Εδέμ. Ήταν ανάγκη να υπάρχει ο κήπος για να μπούνε αυτά τα φυτά μέσα, να καλλιεργηθούν. Ο Αδάμ σίγουρα εργαζόταν για κάποια πράγματα. Όμως δεν ήταν ένα κοπιαστικό έργο γι’ αυτόν, αλλά μια ευχάριστη εργασία.

 Μια καλύτερη ερμηνεία στο εδάφιο αυτό, την έδωσε ο Ρόδερχαμ που λέει: «κανένα φυτό του αγρού δεν ήτο ακόμη στη γη, και κανένα χόρτο του αγρού, δεν είχε βλαστήσει», από αυτά δηλαδή που χρειάζονταν την καλλιέργεια από τον ίδιο τον άνθρωπο. Περίμενε ο Θεός να γίνουν αυτά μέσα στον κήπο.

 - Δύο αιτίες που δεν υπήρχαν καλλιεργήσιμα φυτά από τον άνθρωπο είναι:

 1) Δεν υπήρχε βροχή για πότισμα.

 2) Δεν υπήρχε άνθρωπος να τα φυτέψει και να τα καλλιεργήσει.

 - Αμέσως μετά, μέσα στα δύο αυτά εδάφια και στο 10^ο εδάφιο, απαντώνται αυτές οι ανάγκες. Δείχνουν πώς ο Θεός προμήθευσε το νερό και τον άνθρωπο, για να καλλιεργεί το έδαφος. Αναφέρεται στον κήπο της Εδέμ. Ο Θεός με αποκαλύψεις έδειξε στον Αδάμ πώς να τα κάνει όλα αυτά.

 - Ο ατμός που ανέβαινε από την γη, ήταν από τα υπόγεια ύδατα που ο Θεός είχε εγκλωβίσει μέσα στη γη, τα οποία αργότερα, τον καιρό του κατακλυσμού βγήκαν στο πρόσωπο της γης και έγινε αυτή η μεγάλη πλημμύρα.

 Κεφ.β7- Και έπλασε ο Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης× και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.

 - Το σώμα του ανθρώπου, σχηματίστηκε από υλικά που ήδη υπήρχαν (το χώμα, η σκόνη). Όμως η ψυχή και το πνεύμα, δημιουργήθηκαν εκείνη τη στιγμή, από το μηδέν. Ο Θεός το έκαμε. Ο Θεός μας έδωσε ένα κομμάτι από το δικό Του Πνεύμα. Ο άνθρωπος είναι γιος του Θεού. Δεν μιλάμε πνευματικά. Σαν όντα είμαστε γεννημένοι από τον Θεό. Είμαστε συγγενείς με Αυτόν. Είμαστε κατ’ εικόνα Αυτού. Κάτι που δείχνει ότι είμαστε κατά την εικόνα Του, είναι ότι έχουμε ψυχή, έχουμε πνεύμα από το Πνεύμα του Θεού.

 Από την άλλη πλευρά η ομοίωση είναι οι αρετές που είναι μέσα στο Πνεύμα.

Χώμα στα εβραϊκά είναι αδαμά, και είναι η ίδια ρίζα με το Αδάμ που θα πει γήινος, χωμάτινος και μάλλον παράγεται από το κόκκινο χρώμα του χώματος. Είναι ο σαρκικός, ο φυσικός άνθρωπος.

 Εξ ου και ο Εδώμ που ήταν ο Ησαύ, σε αντίθεση με τον Ιακώβ που ήταν ο Ισραήλ.

 Το ανθρώπινο σώμα έχει την ίδια χημική σύνθεση με το χώμα. Ακριβώς την ίδια. Επειδή ο άνθρωπος προέρχεται από το χώμα, ζει από το χώμα και επιστρέφει σ’ αυτό.

 - Πνοή ζωής δεν είναι η ίδια λέξη με το πνεύμα-ρουάχ αλλά αναφέρεται στη ζωή και περιλαμβάνει ψυχή και πνεύμα. Δεν είναι δηλαδή σκέτο ρουάχ-πνεύμα, αλλά είναι πνοή ζωής. Το ότι ήρθε το πνεύμα αυτό (το ρουάχ) στον άνθρωπο, έφερε και την ζωή και καθώς η ζωή αυτή άρχισε να υπάρχει μέσα στο σώμα του ανθρώπου, άρχισε να εξελίσσεται και η ψυχή. Αυτά πάνε μαζί.

 Η ζωή είναι κάτι περισσότερο από χημικές αντιδράσεις. Περιλαμβάνει το θέλω, τη διάνοια, τη δημιουργικότητα και χίλια δυο άλλα πράγματα που είναι μέσα στον άνθρωπο. Το γεγονός της ζωής, δεν είναι απλά το ότι αναπνέουμε. Μέσα στο σώμα, υπάρχει ο άνθρωπος, το όν, που έχει προσωπικότητα, έχει θέλω, έχει τόσα πολλά στοιχεία, που το να πει κανείς απλά, ότι είναι μόνο το στοιχείο της ζωής, χάνει την ουσία. Είναι η ψυχή που είναι κάτι το ιδιαίτερο, μαζί με το πνεύμα.

 - Ψυχή ζώσα. Στα Εβραϊκά ψυχή είναι νέφεςς. Είναι από τη ρίζα του ρήματος ναφάςς που θα πει αναπνέω. Δηλώνει λοιπόν ότι μέσα στο σώμα υπάρχει ένα όν που αναπνέει και αυτό είναι η ψυχή.

 Η απόδειξη της ύπαρξης της ψυχής μέσα στον άνθρωπο είναι η πνοή.

  Δεν λέει ότι η πνοή είναι η απόδειξη της ψυχής, αλλά ότι η απόδειξη της ύπαρξης της ψυχής μέσα στον άνθρωπο είναι η πνοή.

 Δεν σημαίνει ότι όταν η πνοή του ανθρώπου φύγει, τότε η ψυχή του χάνεται, όπως λένε οι μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι πολλοί. Όταν φεύγει η πνοή, φεύγει και η ψυχή, και όταν φεύγει η ψυχή, σταματάει και η πνοή. Σε έναν φυσιολογικό θάνατο, το σώμα σταματάει να αντιδρά, να εργάζεται και έτσι σταματάει να αναπνέει. Τότε η ψυχή δεν μπορεί να μείνει. Ενώ σε ένα θάνατο που οφείλεται σε ατύχημα που γίνεται αιφνίδια, φεύγει πρώτα η ψυχή και κάποια στιγμή θα επακολουθήσει και η πνοή. Αν μέσα στο σώμα δεν κατοικεί η ψυχή, το σώμα αυτό θα νεκρώσει σιγά-σιγά ή και γρήγορα πολλές φορές. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εξαφανίζεται η ψυχή.

 Η ψυχή είναι το εγώ μας, το είναι μας. Αυτό που μας ξεχωρίζει τον ένα από τον άλλο και μας κάνει κάτι το μοναδικό. Αν για παράδειγμα έχουμε τρεις ανθρώπους που το πνεύμα τους είναι γεμάτο από τους καρπούς του πνεύματος. Πώς θα τους ξεχωρίσουμε μεταξύ τους; Από την ψυχή τους! Γιατί; Επειδή οι καρποί του πνεύματος εκφράζονται διαφορετικά μέσα από την κάθε ψυχή! Το πνεύμα είναι η βάση, αλλά το μέσο έκφρασης είναι η ψυχή. Η ψυχή είναι η προσωπικότητα του καθενός μας.

 Ο Ιησούς αργότερα, ενεφύσησε στους μαθητές Του και τους έδωσε πνευματική ζωή, μια καινούργια διάσταση.

 Ιωα.κ22- Και τούτο ειπών, ενεφύσησε και λέγει προς αυτούς· Λάβετε Πνεύμα Άγιον.

 Τους έδωσε πνοή ζωής. Αυτή η πνοή που φύσηξε και έκαμε τον Αδάμ, η ίδια πνοή φύσηξε για να κάνει τον πνευματικό Αδάμ.

  - Βλέπουμε με πόση προσοχή και πόσο υπέροχα είναι βαλμένα από τον Θεό όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στον Λόγο Του. Να ζητάμε από τον Κύριο να μας ανοίγει τα μάτια να τα βλέπουμε εμείς και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να μελετάμε αλλά και να διδάσκουμε τον Λόγο Του.

 Κεφ.β8- Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε.

 - Η ακριβής θέση της Εδέμ είναι άγνωστη. Μάλλον καταστράφηκε με τον κατακλυσμό. Όμως επειδή αναφέρεται σε μερικούς ποταμούς που είναι και σήμερα γνωστοί, πιθανών ο τόπος που ήταν η Εδέμ να είναι η Μεσοποταμία. Το εδάφιο αυτό μας οδηγεί στην ανατολή.

 Το βιβλίο το έγραψε ο Μωυσής, ο οποίος ήταν στην περιοχή της Αραβίας, στο Σινά και από εκείνο το σημείο, η Μεσοποταμία πράγματι βρίσκεται ανατολικά. Όμως ενώ φαίνεται να είναι αυτή η τοποθεσία, είναι πιθανών και να μην είναι.

 - Στα Εβραϊκά η σωστή λέξη δεν είναι Εδέμ, αλλά Εδέν. Σημαίνει ευχαρίστηση, ηδονή. Τους έβαλε σε έναν ευχάριστο τόπο γεμάτο ευχαρίστηση και ηδονή, για να μπορούν να απολαύσουν το κάθε τι. Στη μετάφραση των Εβδομήκοντα, το μετάφρασαν παράδεισο. Η λέξη παράδεισος, προέρχεται μάλλον από μια Περσική λέξη, που θα πει κήπος, τόπος ευχαρίστησης, πάρκο, σκιερό και καλά ποτιζόμενο.

 Κεφ.β9- Και Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γης παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν, και καλόν εις την γεύσιν× και το ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου, και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού.

 - Το ξύλο της ζωής, πρέπει να ήταν ένα δέντρο, από του οποίου τους καρπούς όταν έτρωγαν ο Αδάμ και η Εύα,το σώμα τους αναζωογονούνταν. Είχαν μια φυσική αναζωογόνηση στα κύτταρα του σώματος τους και μπορούσαν να είναι πάντα νέοι χωρίς να γερνάνε. Γι’ αυτό και το είχε ονομάσει ο Κύριος δέντρο της ζωής.

 Τι ήταν το ξύλο της ζωής;

 Πρξ.ε30- … κρεμάσαντες αυτόν επί ξύλου.

 Δεν αναφέρει τον σταυρό, παρόλο που σε κάποιο άλλο σημείο μιλάει γι’ αυτόν.

 Α’Πετ.β24- όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασε εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου,

 Ιωά.ιθ41- Ήτο δε εν τω τόπω όπου εσταυρώθη, κήπος, και εν τω κήπω μνημείον νέον, εις το οποίον ουδείς έτι είχε τεθή.

 Ο τόπος όπου ο Χριστός σταυρώθηκε ήταν κήπος.

 Ιωα.ιθ17- Και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον Κρανίου τόπον, όστις λέγεται Εβραϊστί Γολγοθά× 18- όπου εσταύρωσαν αυτόν, και μετ’ αυτού άλλους δύο, εντεύθεν και εντεύθεν, μέσον δε τον Ιησούν.

 Ο Χριστός υψώθηκε στο ξύλο, εν μέσω άλλων ξύλων, στα οποία ήταν δύο ληστές. 
Αποκ.κβ1- Και με έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου. 2- Εν τω μέσω της πλατείας αυτής, και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν, ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ’ έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού× και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών.

 Το ξύλο της ζωής στη μέση της πλατείας.

 Αποκ.κβ14- Μακάριοι οι πράττοντες τας εντολάς αυτού, δια να έχωσιν εξουσίαν επί το δένδρον  της ζωής, και να εισέλθωσι δια των πυλώνων εις την πόλιν.

 Αποκ.β7- Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας× Εις τον νικώντα, θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.

 Από όλα αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι το δέντρο της ζωής είναι ο ίδιος ο Κύριος. Τα δέντρα γενικά αναφέρονται στους ανθρώπους και στους λαούς. Το δέντρο της ζωής όμως είναι ο ίδιος ο Ιησούς και Αυτός είναι από τον Οποίο όταν εμείς φάμε από τον καρπό Του, τον καρπό του Πνεύματος, παίρνουμε ζωή, έχουμε ζωή αιώνια μέσα μας.

 - Ο ένας από τους δύο ληστές, πήρε από τον καρπό και έφαγε. Πώς έγινε αυτό; Πίστεψε, δέχθηκε, μετανόησε, άρα έφαγε. Και ο Κύριος του είπε: «Αληθώς αληθώς σοι λέγω, σήμερον θα είσαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω…».

 Αυτό μας ενώνει με την Εδέμ. Μας δείχνει αυτό ότι ο κήπος αυτός συμβολίζει την παρουσία Του, τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, το δέντρο της ζωής.

 Αν φάμε τον Λόγο Του, τον Χριστό, μετέχουμε της σωτηρίας και ζούμε αιώνια. Ο Κύριος είπε ότι Εκείνος είναι ο άρτος της ζωής.

 Ο θάνατος του Ιησού πάνω στον σταυρό, έγινε ζωή για μας.

 - Θα δούμε μερικές αντιπαραβολές, μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου δέντρου.

 1) Το πρώτο δέντρο, φυτεύτηκε από τον Θεό στον κήπο της Εδέμ. Το δεύτερο, το ξύλο του σταυρού, στήθηκε από τον άνθρωπο στον κήπο του Γολγοθά.

 2) Το πρώτο δέντρο είχε στηθεί εν μέσω των άλλων δέντρων (εν μέσω του παραδείσου) και το ξύλο του σταυρού ήταν στημένο μεταξύ δύο σταυρών.

 Το κέντρο όλης αυτής της εικόνας, είναι το δέντρο της ζωής.

 - Τώρα θα συγκρίνουμε το δέντρο της ζωής (δτζ) με το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού (δγκκ).

 1) Στον Αδάμ, απαγορεύθηκε να φάγει από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Αντίθετα διατάχθηκε να φάει από το δέντρο της ζωής.

 Ιωα.ς53- Είπε λοιπόν εις αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. 54- Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.

 Μας δείχνει την αξία της τροφής του δέντρου. Η βασιλεία του Θεού δεν είναι μέσα σ’ αυτά που θα φάμε και θα πιούμε, αλλά στο τι συμβολίζεται πάνω σ’ αυτά. Είναι στην πίστη.

 2) Ο Θεός του απαγόρευσε να φάει από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, ενώ ο σατανάς του είπε να φάει.

 3) Ο Θεός προσκαλεί τον άνθρωπο να φάει από το δέντρο της ζωής, ενώ ο σατανάς λέει να μην φάει (μην πας στην εκκλησία, μη διαβάζεις, μην προσεύχεσαι). Βάζει χίλια δυο εμπόδια, ενώ ο Θεός τον καλεί συνέχεια.

 4) Τρώγοντας από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, έρχεται η αμαρτία και στην συνέχεια ο θάνατος. Τρώγοντας από το δέντρο της ζωής, έρχεται η συγχώρεση και μετά η ζωή.

 5) Όταν φάμε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, δεν μπορούμε να φάμε από το δέντρο της ζωής ώστε να έχουμε αιώνια ζωή. Πρέπει πρώτα να μετανοήσουμε. Δεν γίνεται να τρώμε και από τα δύο. Γι’ αυτό ο Θεός έδιωξε τον Αδάμ.

 - Ο Αδάμ έκλεψε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Δεν ήταν δικό του. Ήταν του Θεού και ο Θεός το απαγόρευσε. Έτσι ο Αδάμ και η Εύα έγιναν κλέφτες.

 Ο Ιησούς σταυρώθηκε ανάμεσα σε κλέφτες.

 Κι εμείς κλέψαμε. Ο άνθρωπος έγινε κλέφτης με το να κάνει και να παίρνει πράγματα που ο Θεός του έχει απαγορεύσει.

 Λουκ.κγ39- Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν, λέγων· Εάν συ ήσαι ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς. 40- Αποκριθείς δε ο άλλος, επέπληττεν αυτόν, λέγων· Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; 41- και ημείς μεν δικαίως· διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. 42- Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. 43- Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω.

 Όμως όπως είπαμε, ένας από τους ληστές μετανόησε κι έφαγε από το δέντρο της ζωής και τον γλίτωσε ο Κύριος.

 Ο Χριστός παίρνει την κατάρα του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού:

 Γεν.γ17- Προς δε τον Αδάμ είπεν, Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε λέγων, Μη φάγης απ' αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου·

 και την μεταστρέφει σε ευλογία αιώνιας ζωής:

 Γαλ.γ13- Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου.

 - Εξ.ιε23- Και εκείθεν ήλθον εις Μερράν· δεν ηδύναντο όμως να πίωσιν εκ των υδάτων της Μερράς, διότι ήσαν πικρά· διά τούτο και επωνομάσθη Μερρά. 24- Και εγόγγυζεν ο λαός κατά του Μωϋσέως, λέγων, Τι θέλομεν πίει; 25- Ο δε Μωϋσής εβόησε προς τον Κύριον· και έδειξεν εις αυτόν ο Κύριος ξύλον, το οποίον ότε έρριψεν εις τα ύδατα, τα ύδατα εγλυκάνθησαν. Εκεί έδωκεν εις αυτούς παραγγελίαν και διάταγμα, και εκεί εδοκίμασεν αυτούς·

 Οι υιοί Ισραήλ είχαν περάσει από την έρημο Σινα και ήρθαν στα ύδατα Μερώμ, όπου τα νερά ήταν πικρά, δεν πίνονταν. Εκεί ο Θεός έδειξε στον Μωυσή ένα δέντρο, που είναι ο τύπος του Χριστού. Ακολουθώντας τις οδηγίες του Κυρίου έπιασε ένα ξύλο, το έριξε μέσα και τα νερά γλύκαναν. Δείχνει ότι ο Χριστός είναι η θεραπεία των εθνών (ύδατα).

 - Επίσης ο Χριστός έσβησε την έχθρα μεταξύ Θεού κι ανθρώπου, με το αίμα Του πάνω στον σταυρό. Πήρε το δηλητήριο από τη μέση.

 Κεφ.β10- Ποταμός δε εξήρχετο εκ της Εδέμ δια να ποτίζη τον παράδεισον× και εκείθεν εμερίζετο εις τέσσαρας κλάδους. 11- Το όνομα του ενός, Φισών× ούτος είναι ο περικυκλόνων πάσαν την γην Αβιλά× όπου ευρίσκεται το χρυσίον× 12- το δε χρυσίον της γης εκείνης είναι καλόν× εκεί είναι το βδέλλιον, και ο λίθος ο ονυχίτης. 13- Και το όνομα του ποταμού του δευτέρου, Γιών× ούτος είναι ο περικυκλόνων πάσαν την γην Χους. 14- Και το όνομα του ποταμού του τρίτου Τίγρις× ούτος είναι ο ρέων προς ανατολάς της Ασσυρίας. Ο δε ποταμός ο τέταρτος, ούτος είναι ο Ευφράτης.

 - Ένα ποτάμι εξέρχεται και αυτό διακλαδίζεται. Αυτό το ίδιο ποτάμι, το βλέπουμε πάλι στην παρουσία του Θεού, στην Αποκάλυψη, να εκχέεται μέσα από τον θρόνο Του και να δίνει ζωή στα δέντρα. Αναφέρεται στο Πνεύμα του Θεού, που είναι το ποτάμι των ζωντανών υδάτων.

 - Οι τέσσερις κλάδοι αναφέρονται στην Παγκοσμιότητα.

 - Φισών σημαίνει πλημμυρίζω. Φανερώνει ένα μεγάλο ορμητικό ποτάμι που πλημμυρίζει. Δεν ξέρουμε και πολλά γι’ αυτό. Όπως είπαμε, με τις ανακατατάξεις του κατακλυσμού, όλα αυτά αλλοιώθηκαν, έτσι ώστε δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη τώρα.

 - Για την γη Αβιλά, υπάρχουν πολλές απόψεις για το πού μπορεί να είναι. Όμως τίποτα σίγουρο.

 - Υπάρχουν πολλές απόψεις όσο αφορά το βδέλλιον. Μάλλον είναι κάποιος τύπος πολύτιμου λίθου, που δεν ξέρουμε τον αντίστοιχο του σήμερα.

 - Γιών σημαίνει ξεσπάω, που δείχνει πάλι ορμητικό ποταμό. Ορισμένοι λένε ότι ο Γιών είναι ο Νείλος, κάτι που είναι αδύνατον να το γνωρίζουμε. Πρώτα απ’ όλα ο Νείλος έρχεται από πάνω προς τα κάτω. Έρχεται από την κεντρική Αφρική και είναι ο πιο μακρύς ποταμός.

  - Ο Τίγρης και ο Ευφράτης είναι εκεί όντως. Συγκλίνουν όταν φτάνουν στον Περσικό κόλπο και γίνονται ένα ποτάμι. Ίσως τότε να μην είχαν την ίδια πορεία.

 - Η γη Χους είναι η Αιθιοπία. Εκεί είναι οι γιοι του Χους, που μετανάστευσαν στην Βόρεια Αφρική. Μέχρι σήμερα οι Ισραηλίτες την Αιθιοπία την λένε Χους. Εμάς μας λένε Γιαβάν, την Αίγυπτο την λένε Μισραήμ. Κρατάνε την εξάπλωση των φυλών, όπως ακριβώς την λέει στη Γένεση.

 Επίσης μπορεί να αναφέρεται και στην Αίγυπτο. Άλλωστε η Αιθιοπία είναι κάτω από την Αίγυπτο.

 Κεφ.β15- Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν.

 - Το ότι τον έθεσε εκεί δείχνει ότι τον ανάπαυσε μέσα στον κήπο, στον τόπο ανάπαυσης, ευχαρίστησης και ευλογίας. Πνευματικά ο Θεός εκεί μας θέτει καθώς πιστεύουμε.

 - Ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο να εργάζεται, να κάνει κάτι μέσα στον κήπο. Δεν ήταν αργός. Το να μην κάνει κάποιος κάτι, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι ευλογία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανία από το να μην έχει κάποιος να κάνει κάτι. Είμαστε κατ’ εικόνα Θεού. Ο Θεός είναι δημιουργός, εργάζεται, ασχολείται συνεχώς και έδωσε και σε εμάς αυτό το χαρακτηριστικό Του. Πάντα κι εμείς να φτιάχνουμε κάτι, να ασχολούμαστε με κάτι καλό.

 Η εργασία όμως αυτή, δεν περιέκλειε δεινά και δυσκολίες, όπως η εργασία μας σήμερα, που πρέπει να ιδρώσουμε, να πιεστούμε, να εργαστούμε και να έχουμε κι από πάνω μας κάποιον άλλο να μας λέει διάφορα...

 Τότε ήταν μια όμορφη ασχολία. Ήταν κάτι που γινόταν ήσυχα κι ευχάριστα. Δεν υπήρχαν τα ζιζάνια, τα αγκάθια και όλη αυτή η μάχη που γίνεται πάνω στη φύση.

 Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να είναι ενεργητικός, δημιουργικός, με πρόκληση για δημιουργία και εργασία. Έτσι πρέπει να είναι τα παιδιά του Θεού. Όπου πηγαίνουμε, να δουλεύουμε, να βάζουμε την καρδιά μας, τον εαυτό μας. Ο κόσμος έχει άλλο φρόνημα. Αλλά τα παιδιά του Θεού όπου πάνε, πρέπει να είναι σαν τον Ιωσήφ. Να διαπρέπουν. Να παίρνουμε την δουλειά σαν να είναι δική μας και να την προχωράμε, να την προωθούμε. Από εκεί, όσο άσχημο και αν είναι καμιά φορά το περιβάλλον, ο Κύριος έχει και καρπό να μας δώσει.

 - Του έδωσε λοιπόν ο Κύριος να φυλάττει τον κήπο. Πιθανών να φυλάττει κάποιες καλλιέργειες από τα ζώα. Να προστατέψει ορισμένα πράγματα που έπρεπε να προστατευθούν.

 Κεφ.β16- Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, 17- από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού× διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.

 - Εδώ βλέπουμε ότι μπήκε δοκιμασία στον άνθρωπο. Έπρεπε να δοκιμαστεί το θέλω του. Ο άνθρωπος ήταν μέχρι εκείνη την ώρα αδόκιμος. Αθώος μεν αλλά αδόκιμος. Είχε ελεύθερο θέλω και έπρεπε αυτό το θέλω να δοκιμαστεί, για να μπορεί ο Αδάμ να γίνει κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού.

 Αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν να δοκιμαστεί η αγάπη του ανθρώπου για τον Κύριο. Έπρεπε να δοκιμαστεί η υπακοή του. Ήταν ένα πολύ απλό τεστ. Τόσα και τόσα δέντρα μέσα στον παράδεισο, μόνο από ένα του είπε να μην φάει. Και μάλιστα τον προειδοποίησε για τα αποτελέσματα. Ο Αδάμ δεν είχε ανάγκη από εκείνο το δέντρο για να ζήσει. Είχε όλα τα υπόλοιπα. Είναι σαν να μας πει κάποιος, ότι δεν πρέπει να φάμε το αχλάδι για παράδειγμα. Η απάντηση είναι: τι να το κάνεις το αχλάδι όταν υπάρχουν τόσα άλλα φρούτα!

 Ο Θεός ήθελε ο Αδάμ να βαδίζει δια πίστεως, να τρώει από το δέντρο της ζωής και να μην βαδίζει σύμφωνα με αυτό που βλέπει ή αισθάνεται, να τρώει δηλαδή από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού.

 - Το σημείο δοκιμασίας ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο ήταν ο Λόγος Του. Με τον Λόγο τον έπλασε, με τον Λόγο τον δοκιμάζει, με τον Λόγο τον φτιάχνει κατ’ εικόνα και ομοίωση Του. Το ίδιο ακριβώς κάνει και με μας.

 Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ώστε να είναι πάντα εμπιστευόμενος στον Θεό. Δηλαδή μας έχει πλάσει με τέτοιες ανάγκες και ελλείψεις μέσα μας, που πρέπει συνεχώς να εμπιστευόμαστε τον Θεό γι’ αυτές.

 Το ίδιο πράγμα που έκανε ο Αδάμ τότε, κάνει και ο άνθρωπος σήμερα. Θέλει να κάνει τη ζωή του μόνος του. Να ευαρεστήσει τον Θεό μοναχός του, όπως δηλαδή νομίζει αυτός και όπως του φαίνεται του εκείνου σωστό, που είναι ο τυπικισμός και η υπερηφάνεια. Ο Θεός όμως θέλει με τον δικό Του τρόπο να το κάνουμε και αν δεν το κάνουμε, μένουμε μέσα μας πένητες και φτωχοί. Μένουμε ενδεείς, δεν πλουτίζουμε με τον πλούτο του ουρανού.

 - Πολλοί χριστιανοί δεν βαδίζουν εκ πίστεως, αλλά θέλουν ένα σημάδι πριν κάνουν κάτι και δεν αφήνουν τον Θεό να τους οδηγήσει σκαλί-σκαλί, βήμα-βήμα. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε άνθρωποι πίστης. Ο Θεός μας έχει εμπιστευθεί μια Διαθήκη ολόκληρη. Δεν  μπορεί αυτή η Διαθήκη να γυρίζει σαν σβούρα, για να γίνουν τα δικά μας. Πρέπει να εμπιστευθούμε τον Θεό, να βαδίσουμε σύμφωνα με την Διαθήκη και ό,τι χρειαστούμε, ο Θεός θα μας το δώσει.

 Οι άνθρωποι του κόσμου εμπιστεύονται τη ζωή τους μόνο στις σκέψεις τους, στις δυνάμεις τους, οι οποίες βασίζονται πάντα στα φαινόμενα. Δεν λένε: «Ο Θεός να κάνει έλεος, Το θέλημα του Θεού να γίνει πρώτα και μετά…», αλλά βάζουν πρώτα τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνουν και δεν καταλαβαίνουν πώς και γιατί ήρθε η αποτυχία. Δεν μπορούν να έχουν πίστη στον Θεό γι’ αυτά που δεν βλέπουν, επειδή η πίστη είναι να δεχθείς αυτό ακριβώς που δεν φαίνεται.

 - «Διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει». Στα Εβραϊκά λέει: με θάνατο θα πεθάνεις. Δείχνει εδώ τον 2^ο θάνατο, τον αποχωρισμό. Υπονοεί τον 1^ο θάνατο, ο οποίος δεν είχε μπει ακόμα (δεν υπήρχε το φάσμα του θανάτου), αλλά μιλάει και για τον 2^ο θάνατο. Ότι εφ’ όσον ο άνθρωπος μείνει στην παρακοή, στο να τρώει από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, να αμφιβάλει για την εντολή του Θεού, έρχεται ο αιώνιος αποχωρισμός από το Πνεύμα του Θεού.

 Όμως ο Ίδιος που έθεσε τους νόμους, εφόσον υπάρχει μετάνοια, ο Ίδιος είναι που μας παρηγορεί. Παρόλα αυτά ο Κύριος θέλει να βγούμε από αυτά, να ανανήψουμε και να γίνουμε άνθρωποι πίστης.

 Κεβ.β18- Και είπε ο Κύριος ο Θεός, Δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος. Θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν×

 - Η Εύα πρέπει και αυτή να είχε δημιουργηθεί την 6^η ημέρα. Επειδή διαφορετικά, ο Θεός δεν θα έλεγε ότι είναι όλα καλά λίαν, για την 7^η. Είπαμε ότι η Ιουδαϊκή αφήγηση πηγαίνει πίσω και ξαναπιάνει την αφήγηση προσθέτοντας πράγματα. Εδώ έχουμε μια τέτοια άλλη αφήγηση.

 - Η αρχή αυτή, το να μην μένει ο άνθρωπος μόνος, ποτέ δεν αθετήθηκε από τον Λόγο του Θεού. Στο 7^ο κεφάλαιο στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή, ο Παύλος αναφέρεται σε ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις, όπως αυτές που υπήρχαν εκείνη την εποχή, αλλά και για την εποχή που θα επακολουθούσε.

 Πρέπει να προσευχόμαστε για τα άτομα μέσα στην εκκλησία που είναι μόνα, να φέρει ο Θεός το κατάλληλο ταίρι γι’ αυτά, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, να δίνει ο Θεός χάρη και υπομονή.

 Ο άνθρωπος δεν έγινε για να ζει μόνος του, χρειάζεται μια βοηθό. Κάποιο άλλο πρόσωπο που να του μοιάζει, ώστε να μπορεί να κάνει τα πάντα μαζί του. Να μοιραστεί τις χαρές, τις λύπες, τα αισθήματα της ζωής.

 Ο Θεός μας έκανε κοινωνικά όντα και αυτό είναι μέσα στην εικόνα Του. Η κοινωνικότητα, το ότι έχουμε ανάγκη μια συντροφιά, μια παρέα. Γι’ αυτό και έχουμε ανάγκη από την παρουσία του Κυρίου. Πολλές φορές όταν ο άνθρωπος είναι μόνος, ο μοναδικός που μπορεί να τον παρηγορήσει σωστά, είναι ο Κύριος. Κανείς άλλος! Οι άλλοι μπορεί να μην μας καταλαβαίνουν, να μην μας νοιώθουν, αλλά ο Κύριος μας αγαπάει, μας καταλαβαίνει, μας νοιώθει. Υπάρχουν πολύ ωραίες ομολογίες για το πώς ο Θεός καταπραΰνει και γλυκαίνει την καρδιά και παίρνει αυτή την πίκρα της μοναξιάς. Δίνει χάρη ο Κύριος.

 - Ο απόστολος Παύλος, δεν λέει ότι δεν είχε επιθυμία να έχει γυναίκα αδελφή. Όπως είπε: «Μη δεν έχουμε μεις εξουσία να συμπεριφέρουμε γυναίκες αδελφές, όπως ο Πέτρος, και οι λοιποί των αποστόλων…» Επειδή όμως η διακονία που του έδωσε ο Κύριος ήταν τόσο δύσκολη και απαιτούσε τέτοιο τρέξιμο μέσα στην ζωή του, δεν είχε περιθώριο να πάρει γυναίκα. Να την πάρει πού; Να μείνει πού; Και πότε να την βλέπει; Και αν έκανε και παιδιά ποιος θα τα φρόντιζε; Αν ο Παύλος ήταν στη Ρώμη, η γυναίκα του που θα ήταν; Την μια ήταν εδώ την άλλη ήταν εκεί, είχε διωγμούς, πετροβολήματα, ραβδισμούς και τέτοια πράγματα. Ποια γυναίκα θα άντεχε να τον βλέπει όλη την ώρα έτσι τον Παύλο. Γι’ αυτό και το θυσίασε. Του έδωσε χάρη ο Κύριος.

 Οπότε αυτά που μας λέει εδώ, ο Παύλος τα πέρασε και ξέρει!

 - Και ο ίδιος ο Κύριος. Πέθανε 33 ½ χρόνων. Γιατί δεν παντρεύτηκε ο Χριστός;

 Μήπως επειδή αν παντρευόταν θα αμάρτανε; Καθόλου δεν θα αμάρτανε!

 Όμως δεν ήταν μέσα στον σκοπό και στο θέλημα του Θεού. Έπρεπε να δώσει όλη την ενέργεια και την προσοχή Του στο να νικήσει τον διάβολο, να ζήσει για τον Θεό για να κερδίσει όλο το ανθρώπινο γένος.

 Απέβλεπε στον πνευματικό γάμο, που είναι πολύ πιο ανώτερος από τον φυσικό γάμο. «Το μυστήριο δε τούτο είναι μέγα, λέγω δε τούτο περί του Χριστού και της Εκκλησίας». Εκείνο το μυστήριο έβλεπε ο Κύριος, γι’ αυτό τα θυσίασε όλα και κέρδισε, πήρε τη νίκη.

 Κεφ.β19- έπλασε δε Κύριος ο Θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού, και πάντα τα πετεινά του ουρανού, και έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, δια να ίδη πώς να ονομάση αυτά× και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού.

 - Το πρώτο μέρος αυτού του εδαφίου, μιλάει για κάτι που έγινε πιο μπροστά, είχε γίνει πιο πριν. Τα ζώα και τα πετεινά είχαν γίνει πιο πριν. Σε χρονολογική σειρά, έγινε στην αρχή της 6^ης μέρας.

 - Το δεύτερο μέρος του εδαφίου, έγινε τότε. Ο άνθρωπος άρχισε να έχει εξουσία πάνω στην κτήση. Ο Θεός του έδωσε κάτι, ώστε να μπορεί να εξασκήσει την εξουσία αυτή.

 - Το ότι έδωσε ονόματα σε όλα αυτά τα πλάσματα, δείχνει την τρομερή διανοητική ικανότητα που είχε ο Αδάμ, πριν την πτώση.

 Κεφ.β20- Και έδωκεν ο Αδάμ ονόματα εις πάντα τα κτήνη, και εις τα πτηνά του ουρανού, και εις πάντα τα ζώα του αγρού. Εις δε τον Αδάμ δεν ευρίσκετο βοηθός όμοιος με αυτόν. 21- Και επέβαλε Κύριος ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και εκοιμήθη. Και έλαβε μίαν εκ των πλευρών αυτού, και έκλεισε με σάρκα τον τόπον αυτής. 22- Και κατεσκεύασε Κύριος ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.

 - Η έκσταση είναι βαθύς ύπνος. Δεν ήταν φυσιολογικός. Πιθανόν να ήταν έκσταση πνευματική, όπως αυτή στην οποία υπέβαλε ο Θεός τον Ιωάννη για να δει όλες αυτές τις οράσεις.

 Ίσως ο Θεός να επέβαλε σε έκσταση τον Αδάμ και να του έδειξε όλη την πορεία της Νύμφης του Θεού. Να του έδειξε το σχέδιο Του και τι είχε σκοπό να κάνει. Να κατάλαβε ο Αδάμ, μέσα από αυτό που γινόταν στον εαυτό του, όλο το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία της εκκλησίας και όλο το σχέδιο του Θεού.

 - Πήρε μία πλευρά. Στα Εβραϊκά, η λέξη πλευρά είναι τσελά, μόνο που εδώ ερμηνεύεται πλευρό. Συνήθως αναφέρεται στην πλευρά, αλλά και σε δοκό και άλλα. Δεν αναφέρεται μόνο στο κόκαλο αλλά και σε σάρκα.

 Η αλήθεια είναι ότι η γυναίκα είναι μία πλευρά της φύσης του άνδρα, χωρίς την οποία ο άνδρας δεν είναι πλήρης. Ας πάρουμε για παράδειγμα, κάποιους άνδρες που είναι σε μεγάλη ηλικία και ανύπανδροι. Παρατηρούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι μονοκόμματοι και παράξενοι. Τους έλειψε αυτό που ήταν το άλλο τους μισό, για να ολοκληρωθεί και η προσωπικότητα τους και η ζωή τους ολόκληρη.

 Είναι κάτι αναγκαίο, απαραίτητο και σημαντικό και οι βάσεις του είναι εδώ βαλμένες. Γι’ αυτό και έχουμε προσευχές μέσα στην εκκλησία ώστε να γίνονται σωστοί πνευματικοί και ώριμοι γάμοι και να βλέπουμε αυτή την ομορφιά να βασιλεύει ανάμεσα μας.

 Ο Θεός αφαίρεσε ένα μέρος της φύσης του άνδρα και το έδωσε στην Εύα. Το πήρε και με αυτό κατασκεύασε την Εύα. Έτσι ο άνδρας είναι πλήρης όταν έρθει η γυναίκα στη ζωή του και νοιώθει να ολοκληρώνεται όλη η σειρά των στοιχείων που απαρτίζουν τη ζωή και τις εκφράσεις του.

 - Είναι όμως γεγονός ότι ο Θεός έδωσε πίσω στον Αδάμ, πολύ περισσότερα από αυτά που του πήρε.

 Στο 22^ο εδάφιο η λέξη κατασκεύασε στα εβραϊκά είναι μπανά. Σημαίνει κτίζω, ανεγείρω (οίκο, ναό ή πόλη). Από τη λέξη που χρησιμοποιεί, βλέπουμε ότι η Εύα δεν είναι μια τυχαία και βιαστική δημιουργία, αλλά προσεκτικά φτιαγμένη για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες του Αδάμ. Ένα έξοχο δημιούργημα που ο Θεός έφτιαξε για τον Αδάμ, για να είναι και οι δύο ένα και να είναι ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι.

 - Η Εύα, συμβολίζει την εκκλησία. Είναι η Νύμφη του Χριστού, που κατασκευάστηκε για τον Χριστό. Αν προσέξουμε, θα δούμε την εργασία που κάνει ο Θεός προκειμένου να φτιάξει την εκκλησία Του. Βλέπουμε πόσο πολύπλοκη και περίπλοκη, ευαίσθητη και λεπτή εργασία κάνει ο Θεός μέσα στις καρδιές μας, για να μας ταιριάξει στον ουράνιο Νυμφίο μας. Ο Παύλος λέει, «εγώ σας αρραβώνιασα με έναν άνδρα», που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

 Είναι ο οίκος του Κυρίου, η εκκλησία, ο ναός και η πόλη Του. Κατασκευάστηκε προσεκτικά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες και επιθυμίες του Χριστού.

 - Λέει, έφερε αυτήν προς τον Αδάμ. Είναι μια φρασεολογία που είναι καθαρά τυπολογική. Είναι τύπος της Αρπαγής. Θα φέρει ο Θεός την εκκλησία προς τον έσχατο Αδάμ, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

 - Ο Θεός διάλεξε ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματος και αυτό πρέπει να το έκανε με σκέψη. Πρέπει να έχει και αυτό συμβολικό χαρακτήρα:

 1) Η πλευρά είναι κοντά στην καρδιά, που σημαίνει ότι η γυναίκα πρέπει να αγαπιέται, να της δίνεται εύνοια. Η γυναίκα ζει με την αγάπη, είναι πιο ευαίσθητη από τον άνδρα, πιο ευάλωτη όσο αφορά τα συναισθήματα. Είναι πιο συναισθηματικό όν από τον άνδρα. Ο άνδρας είναι λίγο πιο τραχύς ως προς αυτά, ενώ η γυναίκα είναι πολύ πιο λεπτή και ευαίσθητη. Και αν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, είναι επειδή έχει γίνει κάποια ζημιά μέσα στην ψυχή και την καρδιά της γυναίκας ή του άνδρα.

 Ο Θεός έκανε τον άνδρα διαφορετικό για να μπορεί να αντέχει και να κρατάει σταθερά τα πράγματα. Η γυναίκα έχει πλούσιο συναισθηματικό κόσμο για να ομορφαίνει τη ζωή του άνδρα, επειδή ο άνδρας είναι πιο μονότονος. Αν μπεις στο σπίτι ενός εργένη θα δεις ένα ψυχρό, ρωμαϊκό στρατιωτικό περιβάλλον. Και για να λέμε την αλήθεια έτσι πρέπει να είναι το περιβάλλον του άνδρα. Αλλά από την στιγμή που θα μπει εκεί μία γυναίκα, το περιβάλλον αλλάζει όψη και μορφή, επειδή ο κόσμος της είναι έτσι, είναι πλασμένη από τον Θεό, να διακοσμεί το περιβάλλον διαφορετικά.

2) Είναι κάτω από τον βραχίονα, που σημαίνει ότι η γυναίκα πρέπει να κρατιέται κοντά στον άνδρα της. Κάτω από την προστασία του. Έχει ανάγκη από αυτή την προστασία. Πρέπει να νοιώθει προστατευμένη. Αν μία γυναίκα φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και κάνει πολλά πράγματα στη ζωή της, είναι επειδή έχει προστασία, νοιώθει ασφάλεια. Ο άνδρας προμηθεύει ασφάλεια στη γυναίκα του κι εκείνη μπορεί να κάνει πράγματα μέσα στην ασφάλεια αυτή.

 Μια ανασφαλής γυναίκα από την άλλη μεριά, ξεχωρίζει. Πολλές γυναίκες, δεν καταλαβαίνουν αυτό που τους παρέχει ο άνδρας τους. Την ασφάλεια και τη σιγουριά. Είτε είναι με τα χρήματα, είτε με τη στάση του, είτε με την παρουσία του σαν πραγματικός άνδρας δίπλα τους κλπ. Πολλές φορές παρατηρείται ότι μόλις πεθάνει ο άνδρας και μείνει μόνη η γυναίκα, τότε ανακαλύπτει τι ήταν αυτό που την κάλυπτε, της ομόρφαινε τη ζωή και ένοιωθε τέτοια άνεση, ομορφιά και σιγουριά.

 Το θέμα είναι να το κατανοήσει αυτό, χωρίς να χρειαστεί να πεθάνει ο άνδρας της.

 4)  Είναι πλευρά, δεν είναι η κεφαλή. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό. Η γυναίκα είναι φτιαγμένη για να ζει σε υποταγή κάτω από τον άνδρα της και να αναπτύσσεται η προσωπικότητα της μέσα σ’ αυτή την προστασία και την ασφάλεια που της παρέχει ο άνδρας της. Η στάση του άνδρας όταν λέμε να είναι κεφαλή, δεν είναι να είναι δυναστευτική, κυριαρχική πάνω της, αλλά να είναι όπως είναι η σχέση του Χριστού με την εκκλησία. Είναι προστατευτική. Είναι ευλογημένη παροχή προστασίας και ευλογίας και η γυναίκα, ανταποκρινόμενη σ’ αυτά, σέβεται τον άνδρα της, τον εκτιμάει και τον τιμάει. Όπως η εκκλησία τον Χριστό.

 Καθώς λοιπόν ο Αδάμ έχει την Εύα του, έχει αυτό που είναι σαν κι αυτόν, που ικανοποιεί τις ανάγκες του για αγάπη, για συντροφιά και κοινωνία.

 - Βλέπουμε πως ζωγραφίζεται το σχέδιο του Θεού. Ο Θεός ξεκίνησε τον Αδάμ και τον έφτιαξε με μια ανάγκη.

 Τυπολογικά είναι ο Θεός, ο οποίος είναι μόνος Του και η ανάγκη Του είναι η εκκλησία. Μας έφτιαξε για να έχει ικανοποίηση, αγάπη και κοινωνία μαζί μας. Για να πληρώσουμε το κενό αυτό. Ο Θεός είναι πλήρης, όμως είμαστε «το πλήρωμα Του τα πάντα πληρούντως». Είναι οξύμωρο σχήμα. Χρειάζεται θεία αποκάλυψη για να καταλάβουμε πόσο όμορφα νοιώθει ο Θεός για μας.

 - Όταν ξύπνησε ο Αδάμ γνώρισε το δεύτερο μέρος του εαυτού του, απέκτησε αυτό που του έλειπε και από εκεί και πέρα θα ζούσε πια μ’ αυτό.

 Κεφ.β23- Και είπεν ο Αδάμ, Τούτο είναι τώρα οστούν εκ των οστέων μου, και σάρξ εκ της σαρκός μου× αύτη θέλει ονομασθή ανδρίς, διότι εκ τους ανδρός αύτη ελήφθη.

 - Ανδρίς στα Εβραϊκά είναι ίσσα (isha). Είναι το θηλυκό του ιςς (ish) που θα πει άνδρας. Θέλει να πει ένας θηλυκός άνδρας που μπορεί να αναπαράγει και να γεμίσει την γη. Ένας θηλυκός Αδάμ που έχει την ικανότητα της αναπαραγωγής. Που μπορεί να γεννήσει.

 - Όλη αυτή η εικόνα, με τον Αδάμ να κοιμάται και της γυναίκας που γίνεται από την πλευρά, είναι μια τυπολογική εικόνα που αναφέρεται στον ύπνο του Χριστού, τον θάνατο Του, από του Οποίου την τρυπημένη πλευρά βγήκε η ζωή και γεννηθήκαμε όλοι εμείς. Από την πλευρά Του γεννήθηκε η εκκλησία, η οποία είναι όπως Εκείνος. Πληροί τις ανάγκες Του, για κοινωνία αγάπη κλπ. και Του γεννά τέκνα, φυσικά και πνευματικά.

 - Ο Αδάμ δεν μπορούσε να έχει κοινωνία με τα ζώα, όπως ο Χριστός δεν μπορεί να έχει κοινωνία με τον άνθρωπο που είναι χωρίς πνευματική ζωή μέσα του και είναι σαν το ζώο. Λέει, «ο άνθρωπος ομοιώθηκε με τα κτήνη του αγρού τα φθειρόμενα». Δεν μπορεί ο Χριστός να έχει κοινωνία με τους αμαρτωλούς της γης.

 - Δεν μπορεί να γεννήσει τέκνα ο Θεός, χωρίς την εκκλησία Του. Τα γεννάει μέσω της εκκλησίας Του. Πρέπει να κηρυχθεί ο Λόγος, να ακουστεί. Μετά αυτοί που θα ακούσουν πρέπει να νουθετηθούν, να ποτιστούν με γάλα από τους μαστούς της εκκλησίας και ούτω καθ’ εξής.

 Βλέπουμε αυτά που λέει στο Άσμα Ασμάτων, που είναι ένας ύμνος της αγάπης για τη Σουναμίτισσα. Αν κάποιος δεν ξέρει, μπορεί να πει ότι είναι πορνογράφημα. Αλλά τόσο νοιώθουν… Οι «μαστοί» της εκκλησίας αναφέρεται στο ότι η εκκλησία τρέφει τα παιδιά της με το άδολο γάλα, τον Λόγο του Θεού. Προέρχεται ζωή και τροφή από εκεί για τα νεογνά. Τα μαλλιά της είναι οι άγιοι, ο αφαλός της είναι ο πνευματικός της κόσμος, επειδή στον αφαλό είναι το κέντρο του πνεύματος.

 Όλα αυτά βέβαια είναι συμβολικά και ο Θεός τα έκρυψε εκεί, για να μας δείξει το πνευματικό Του μεγαλείο.

 Κεφ.β24- Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού× και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.

 - Αυτό βέβαια είναι προφητικό, επειδή ούτε ο Αδάμ ούτε και η Εύα είχαν γονείς.

 Ο Κύριος μίλησε γι’ αυτό.

 Ματ.ιθ5- και είπεν, Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν;

 - Σάρκα μία. Με πολλούς τρόπους και έννοιες.

 1) Και οι δύο προήλθαν από μία σάρκα – του Αδάμ.

 2) Γίνονται ως ένα πρόσωπο στις επιθυμίες, το θέλω και τη ζωή.

 3) Ο άνδρας και η γυναίκα ενώνονται γεννητικά σε μία σάρκα, δια μέσου των τέκνων. Οι δύο ενώνονται σε μία σάρκα στα παιδιά τους. Μέσα σ’ αυτά είναι και ο πατέρας και η μητέρα.

 4) Αναφέρεται στον Χριστό και την εκκλησία. Θα ντυθούμε κι εμείς την ένδοξη σάρκα, θα ντυθούμε την αφθαρσία, όπως κι Εκείνος. Θα είμαστε λοιπόν ένα μ’ Εκείνον.

 Εφε.ε30- επειδή μέλη είμεθα του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού. 31- Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν. 32- Το μυστήριον τούτο είναι μέγα, εγώ δε λέγω τούτο περί Χριστού και περί της εκκλησίας.

 Κεφ.β25- Ήσαν δε και οι δύο γυμνοί, ο Αδάμ και η γυνή αυτού, και δεν ησχύνοντο.

 - Μέσα στον κήπο ήταν γυμνοί. Δεν υπήρχε αμαρτία ώστε να ντρέπονται, υπερηφάνεια και κακά κίνητρα. Δεν υπήρχε τίποτα το κακό στο σώμα του ανθρώπου, σαν δημιουργία του Θεού. Ακόμη δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από αυτούς τους δύο μέσα στον κήπο. Όλος ο κόσμος ήταν το σπίτι τους και η κρεβατοκάμαρα τους. Ήταν σαν δυο παιδιά.

 Όπως όταν βλέπουμε μικρά παιδιά στην παραλία, που γυμνώνονται τελείως και κάνουν μπάνιο. Δεν ντρέπονται καθόλου, αλλά ούτε και είναι αμαρτία αυτό. Επειδή είναι αθώα. Υπάρχει μέσα τους η αθωότητα.

 Όταν όμως μπήκε η αμαρτία και όλη αυτή η υπερηφάνεια και η αλαζονεία, μπήκε και η ντροπή μέσα στον άνθρωπο. Τώρα, πρέπει να ντρέπεται κανείς να είναι γυμνός.

 Γίνονται κάποιες προσπάθειες από ορισμένους, όπως οι γυμνιστές, οι οποίοι προσπαθούν να απελευθερωθούν από το κόμπλεξ της ντροπής. Όλα αυτά είναι συγκαλυμμένες προσπάθειες στο να δώσουν υψηλά κίνητρα σε τόσο φτωχά πράγματα. Δεν λένε ότι τους αρέσει να είναι γυμνοί επειδή είναι γεμάτοι σάρκα και ηδονοβλεψία, αλλά λένε ότι θέλουν να απελευθερώ­σουν το βάθος της συνείδησης από την ντροπή. Το κάνουν φιλοσοφικό το πράγμα! Ο διάβολος πάντα έτσι κάνει με την αμαρτία.

 Όμως ο Λόγος του Θεού λέει ότι οι γυναίκες του Θεού πρέπει να είναι ντυμένες με αιδώ και σωφροσύνη. Και οι άνδρες βέβαια το ίδιο.

 Αν δεις όλα τα μυστήρια του διαβόλου, όλα κατέληγαν σε όργια, ποτά και ναρκωτικά. Αυτό είναι το βαθύτερο που έχει ο διάβολος. Γι’ αυτό λέει στην Αποκάλυψη: «τα βάθη του σατανά, ως λέγουσι…». Δεν είχε να τους δώσει τίποτε άλλο.

Xristianikanea.blogspot.gr