Εναγκαλισμός του Θανάτου της Εκκλησίας

 του Neil Cole

μετάφραση: Aλέξανδρος Σιώζος

Σε κάθε πόλη της Αμερικής υπάρχει τουλάχιστον μία εκκλησία με ένα κτίριο αξίας εκατοντάδων χιλιάδων (αν όχι εκατομμυρίων) δολαρίων. Αυτή η εκκλησία συναντιέται κάθε Κυριακή πρωί με μόνο οκτώ έως δέκα ασπρομαλλούσες και έναν έως δύο κυρίους άνευ μαλλιών για την "λειτουργία". Οι άδειες θέσεις παρκαρίσματος, οι σιωπηλοί άμβωνες και τα σκονισμένα στασίδια φωνάζουν για τις μέρες δόξας που έχουν φύγει. Η εκκλησία έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, ίσως δεκαετίες, αλλά έχει διατηρηθεί στην ζωή αφύσικα με την βοήθεια ενός συστήματος υποστήριξης της ζωής. Η ψυχή έχει φύγει, τα εγκεφαλικά κύματα έχουν παύσει, αλλά η μηχανική υποστήριξη κρατά τους πνεύμονες να ανασαίνουν, την καρδιά να χτυπά και την πόρτα να ανοίγει κάθε Κυριακή πρωί ακριβώς στις 10πμ. Γιατί; Είμαστε τόσο απελπισμένα φοβισμένοι στο να παραδεχτούμε την αποτυχία ώστε να κρατάμε την εκκλησία ζωντανή όσο πιο πολύ μπορούμε. Είναι σαν να εξαρτιόταν η συνέχεια της Χριστιανοσύνης από την διατήρηση αυτής της συγκεκριμένης εκκλησίας στην ζωή. Αν η εκκλησία πεθάνει, ο Θεός έχει αποτύχει, και δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό.

Γιατί θέλουμε τόσο απελπισμένα να διατηρήσουμε εκκλησίες στην ζωή; Ενώ ξέρω ότι η εκκλησία είναι ξεχωριστή για τον Ιησού (η νύφη Του!) νομίζω ότι έχουμε χάσει κάθε επαφή με κάτι το πολύ πνευματικό... τον θάνατο. Είναι δυνατόν ο θάνατος να είναι τόσο πνευματικά σωστός όσο η ζωή; Σκεφτείτε λοιπόν το εξής: χωρίς τον θάνατο δεν μπορεί να υπάρξει η ανάσταση, το ευαγγέλιο, η σωτηρία... η ζωή. Ίσως είναι επιτέλους καιρός να αποδεχτούμε την θεολογία του θανάτου.

Ο τρόπος σκέψης πίσω από αυτό το θέμα έχει προκαλέσει την συμμετοχή μας στην χειρότερη προδοσία ενάντια στον ουρανό - την αυτοσυντήρηση. Γιατί είναι η αυτοσυντήρηση τόσο κακή, δεν υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μπορεί να κάνει μια εκκλησία; Η αυτοσυντήρηση δεν είναι ελλιπής σε βλασφημία, είναι να παίρνουμε στα χέρια μας τις ενέργειες της Θεϊκότητας. Πολύ απλά το παίζουμε Θεοί. Αυτό είναι το πρόβλημα. Ως συνέπεια, κυριολεκτικά δεκάδες χιλιάδες Χριστιανών και εκκλησίες εξαπατώνται σε έναν "χριστιανισμό" ο οποίος εκτελείται από ανθρώπους, για ανθρώπους, υπό το όνομα του Θεού. Αναρωτιέμαι αν ο Θεός αρέσκεται στο να παίρνει τα εύσημα για όλες τις αηδίες που κάνουμε.

Ενώ ξεκάθαρα αποφεύγουμε την θεολογία του θανάτου, το αντίθετο αυτής  δεν είναι η θεολογία της ζωής, επειδή η ζωή δεν είναι αυτό που θα βρεις σε εκκλησίες που παλεύουν για να αποφύγουν τον θάνατο με οποιοδήποτε κόστος. Δεν ξέρω πώς συνέβη, αλλά κάποτε στην ιστορία μας επενδύσαμε στην θεολογία της ασφάλειας. Νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι ασφαλές για τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας και για τις εκκλησίες μας. Για την ακρίβεια, είμαστε πεπεισμένοι ότι οτιδήποτε είναι μη ασφαλές είναι εκτός της θέλησης του Θεού και είναι εντελώς αντι-Αμερικάνικο. Η θεολογία της ασφάλειας είναι ένα αμυντικό μέτρο για την αποφυγή του θανάτου. Αυτό μας οδηγεί κατευθείαν στο μονοπάτι της αυτοσυντήρησης.

Ο Ιησούς δεν έχει να κάνει με ασφάλεια. Είναι αυτός που είπε πράγματα όπως... "Σας στέλνω ως πρόβατα μεταξύ λύκων", "Δεν ήρθα για να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα", "Αυτός που αγαπά γιο ή κόρη περισσότερο από εμένα δεν είναι αντάξιος μου", "Αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους - ακολουθήστε με". Αυτά δεν είναι λόγια ασφάλειας και υγείας είναι λόγια που μας ταρακουνάμε και μας εκτοξεύουν μακράν της ασφάλειας.

Έχω ανακαλύψει δύο ακρωνύμια για να εκθέσω την πλάνη μας γύρω από αυτά τα πράγματα. Το πρώτο ακρωνύμιο αποκαλύπτει την ανεπαρκή θεολογία μας της ασφάλειας (SAFE). Το δεύτερο είναι το πώς ο Ιησούς επιθυμεί να εναγκαλιστούμε με την θεολογία του θανάτου (DEATH).

Η ασφάλεια (Safe) είναι…

Self-preservation = our mission                             Αυτοσυντήρηση = η αποστολή μας
Avoidance of the world and risk = wisdom             Αποφυγή κόσμου και ρίσκου = σοφία
Financial security = responsible faith                    Οικονομική ασφάλεια = υπεύθυνη πίστη
Education = maturity                                           Εκπαίδευση = ωριμότητα

Και κάπως έτσι μοιάζει η θεολογία του θανάτου (Death)…

Die daily to who we are          
    Θάνατος καθημερινός του ποιοι είμαστε

Empowerment of others (not self) is our life
    Η Ενδυνάμωση των άλλων (όχι των εαυτών μας) είναι η ζωή μας

Acceptance of risk is normative

    Αποδοχή ρίσκων είναι κάτι το  φυσιολογικό

Theology is not just knowledge, but practice
    Η Θεολογία δεν είναι απλά γνώση αλλά πράξη

Hold tight to Christ with an open hand for everything else.

    Κρατιόμαστε σφιχτά στον Χριστό με ανοιχτά τα χέρια για οτιδήποτε άλλο  

Ο Ιησούς είπε: " Όποιος βρει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του για μένα, θα τη βρει." Χρειαζόμαστε να εναγκαλιστούμε με την θεολογία του θανάτου, οι ζωές μας εξαρτώνται από αυτό!

Πηγή: http://www.cmaresources.org/article/embracing-death_neil-cole