Mια σκάλα μέχρι τα σύννεφα

Μια μέρα ,όταν τα παιδιά μας ήταν  στην προσχολική ηλικία τα πήγαμε σε ένα πάρκο για να παίξουν. Εκεί υπήρχαν μονόζυγα, τραμπάλες, αλλά ο μεγαλύτερος πειρασμός στο πάρκο αυτό ήταν οι τσουλήθρες και όχι μία αλλά τρεις .
Μία μικρή ,μια μεσαία και μια πελώρια.

Ο Δαυίδ ήταν μόλις πέντε χρονών, όρμησε σαν σφαίρα προς την μικρή τσουλήθρα.

<<Γιατί δεν πας μαζί του >>είπε η σύζυγος μου.

 Αλλά είχα άλλα σχέδια .<<Ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει >> είπα. Έτσι καθίσαμε σε ένα κοντινό παγάκι και παρακολουθούσαμε.
 Ο Δαυίδ σκαρφάλωνε χαρούμενα μέχρι τη κορυφή της μικρότερης τσουλήθρας, μας χαιρέτησε με ένα πλατύ χαμόγελο και άρχισε να κατεβαίνει.

 Χωρίς δισταγμό πήγε μετά προς τη μεσαία τσουλήθρα. Είχε σκαρφαλώσει μέχρι τα μισά της σκάλας, όταν γύρισε και με κοίταξε. Εγώ κοίταξα αλλού. Εξέτασε τις επιλογές του για μια στιγμή, και μετά άρχισε προσεκτικά να κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλοπάτια κάνοντας πίσω.

<<Αγάπη μου πρέπει να τον βοηθήσεις>>, μου είπε η σύζυγος μου.

<<Όχι ακόμα>> απάντησα, ελπίζοντας ότι ανοιγοκλείνοντας το μάτι μου θα τη διαβεβαίωνα ότι δεν ήμουν καθόλου αδιάφορος.

Ο Δαυίδ έμεινε μερικά λεπτά στη βάση της μεσαίας τσουλήθρας παρατηρώντας τα άλλα παιδιά να ανεβαίνουν τη σκάλα, να κατεβαίνουν τη τσουλήθρα και να ανεβαίνουν ξανά. Τελικά το αποφάσισε. Ανέβηκε τη σκάλα, μπήκε στη τσουλήθρα και κατέβηκε. Το έκανε άλλες τρείς φορές χωρίς καν να μας ξανακοιτάξει.

Μετά τον είδαμε να γυρίζει και να κοιτάει προς  τη μεγαλύτερη τσουλήθρα. Τώρα η σύζυγος  είχε γίνει ανήσυχη.<< Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να το κάνει μόνος του. Εσύ τι λές;>>

<<Δεν συμφωνώ>> είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα .<<Αλλά δεν πιστεύω ότι θα δοκιμάσει. Ας δούμε τι θα κάνει>>.

Όταν ο Δαυίδ έφτασε στη βάση της γιγάντιας τσουλήθρας, γύρισε και φώναξε, <<Μπαμπά>>, αλλά εγώ κοιτούσα αλλού κάνοντας ότι δεν τον άκουσα.

Κοίταξε τη μεγάλη σκάλα μέχρι τη κορυφή της. Στη παιδική φαντασία θα πρέπει να έφτανε ως τα σύννεφα. Παρακολούθησε έναν  έφηβο που κατέβαινε με φόρα τη μεγάλη τσουλήθρα. Έπειτα , παρά τις αντίθετες προβλέψεις αποφάσισε να δοκιμάσει. Βήμα με βήμα, χέρι με χέρι, άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα. Δεν είχε φτάσει ούτε στο ένα τρίτο του ύψους της όταν σταμάτησε. Εκείνη τη στιγμή ο έφηβος που ερχόταν πίσω του του φώναξε να προχωρήσει. Ο Δαυίδ όμως δεν μπορούσε να πάει ούτε πάνω ούτε κάτω.. Είχε φτάσει στο όριο της αποτυχίας.

Ήταν η ώρα να επέμβω <<Είσαι καλά γιέ μου ;>>τον ρώτησα από τη βάση της σκάλας.

Με κοίταξε από ψηλά τρέμοντας, αλλά προσκολλημένος στη σκάλα με μεγάλη αποφασιστικότητα.    Και μπορώ να πω ότι είχε την ερώτηση έτοιμη.

<<Μπαμπά, θα έρθεις μαζί μου στη τσουλήθρα;>>

Ο έφηβος είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του, αλλά δεν ήθελα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη

<<Γιατί γιέ μου;>> τον ρώτησα παρατηρώντας προσεχτικά το πρόσωπο του

<<Δεν μπορώ να το κάνω χωρίς εσένα μπαμπά!>> είπε τρέμοντας .<<Είναι πολύ μεγάλη για εμένα>>.

Ανέβηκα, τον έπιασα και τον πήρα στα χέρια μου. Μετά σκαρφαλώσαμε μαζί μέχρι τα σύννεφα, φτάνοντας στη κορυφή. Εκεί τον έβαλα ανάμεσα στα πόδια μου, τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και αρχίσαμε να τσουλάμε μαζί, γελώντας σε όλη τη διαδρομή.

Πήρες μια σειρά από ευλογίες  από τον Θεό. Προχώρησες σε νέα εδάφη  και σκόνταψες σε δύσκολες καταστάσεις. Όταν οι πιστοί μπαίνουν σε τέτοιου είδους απροσδόκητα διλλήματα, συχνά αισθάνονται φοβισμένοι, πλανημένοι, εγκαταλειμμένοι και λίγο θυμωμένοι. Μιλάμε για κάθετη πτωση.

Η εξάρτηση από τον Θεό κάνει ήρωες συνηθισμένους ανθρώπους, όπως εσύ και εγώ. Πώς ;

Αναγκαζόμαστε να κράξουμε στον Πατέρα μας <<Είθε το χέρι σου να είναι μαζί μου>>

Με αυτό απελευθερώνουμε τη δύναμη του Θεού για να εκπληρώσει το θέλημα Του και να φέρει τη δόξα Του μέσα από όλες αυτές τις φαινομενικά ανυπέρβλητες δυσκολίες.
Από το βιβλίο  Η προσευχή του Ιαβής, επιμέλεια του κειμένου,  Ιωάννα Ευαγγέλου Γρίσπου