Ποιος είν' Αυτός στον Οποίο οι Άνεμοι κι η Θάλασσα Υπακούν

Έρχονται ώρες στη ζωή, που βρισκόμαστε μέσα σε μια μεγάλη θύελλα. Κι είναι τόσο συχνές αυτές. Έτσι ανώμαλη που κατάντησε τη ζωή μας η ανθρώπινη αμαρτία, δεν μπορεί παρά κι οι πλείστες λειτουργίες της φύσης που μας τριγυρίζει να' ναι κι αυτές ανώμαλες.

 Ανεμοστρόβιλοι, μπόρες, πλημμύρες, θαλασσοταραχές, χιονοθύελλες, σεισμοί. 
Να τις αποφύγουμε αποκλείεται. Να βρούμε έναν τρόπο να τις αντιμετωπίσουμε θαρραλέα και νικηφόρα, αυτό μόνο μένει. Τίποτ' άλλο.
Ψάξαμε μ' όλα τα μέσα να το βρούμε, σπάσαμε το κεφάλι μας, αιώνες ολόκληρους το προσπαθήσαμε. Δεν το βρήκαμε, ούτε και πρόκειται να το βρούμε εκεί που το ζητάμε. Όμως, είναι κάποιο, είναι κάπου, όπως η Αγία Γραφή μας φανερώνει, κι εμείς πεισματικά δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, και το οποίο μόνο όταν επιτέλους το παραδεχτούμε γίνεται δικό μας μ' όλο τον πλούτο του και σ' όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Κι αυτό είναι ένα Πρόσωπο, είναι ο Ιησούς Χριστός των Ευαγγελίων. Στην ανακάλυψη δε αυτή, λέμε τότε γεμάτοι έκσταση και μεις ό,τι είπαν οι μαθητές Του, κάποτε που Τον βρήκαν: "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝ' ΑΥΤΟΣ, ΠΟΥ..."!
Οι ευαγγελιστές, ο Ματθαίος στο κεφ. 8, ο Μάρκος στο 4 κι ο Λουκάς στο 8, μας αφηγούνται κι οι τρεις τους την ίδια τούτη ιστορία.
Μια κουραστική μέρα είχε για όλους τους προηγηθεί. Πλήθη κόσμου τους τριγύριζε, κι ο Κύριος χρησιμοποιώντας το χρόνο, μες τον οποίο μπήκε ερχόμενος απ' την αιωνιότητά Του, σκόρπιζε τη θεραπεία Του σ' άρρωστα κορμιά, και μιλούσε τα ζωοποιά και παρήγορα λόγια Του σε κουρασμένες ψυχές, τις οποίες ήρθε να υπηρετήσει και να ξεκουράσει και να πάρει μαζί Του στον Ουρανό. Γι' αυτό και διαρκώς έλεγε: "Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι... κι εγώ θα σας ξεκουράσω" (Ματθ. 11:25), και "όποιος πιστεύει εις εμέ έχει ζωή αιώνια" (Ιωάν. 3:16). Στην πατρίδα Του, που προορίζει να πάρει όσους Τον δεχτούν, δεν υπάρχει κανείς μελλοθάνατος, κανείς κουρασμένος, κανείς νοσταλγός, κανείς θλιμμένος, κανείς κακοδιάθετος. Εκεί βασιλεύει η ειρήνη του Θεού, μέσα κι έξω στους λυτρωμένους Του. Κάτι που, και τώρα, σε κάποιο βαθμό ισχύει στη ζωή τους, όταν έχουν Αυτόν μέσα στη βάρκα τους, όπως διαπίστωσαν κι οι μαθητές εκείνο το ιστορικό γι' αυτούς απογευματινό.
Κατά την υπόδειξη του Κυρίου, μπήκαν μαζί Του στο πλοίο τους, για να πάνε στην απέναντι όχθη. Ο Ιησούς, κουρασμένος σωματικά περισσότερο απ' αυτούς, δεδομένου ότι διαρκώς εκινείτο και δίδασκε, πρώτος ένιωσε την ανάγκη του ύπνου, κι ανήμπορος ξάπλωσε σε κάποια σχετικά βολική μεριά.
Το ότι "αυτός εκοιμάτο" εκεί, όπως οι ευαγγελιστές μας λένε, τούτο δε σήμαινε τίποτα διαφορετικό απ' αυτό. Δεν προσποιόταν πως κοιμάται, για να τους δοκιμάσει να δει τι θα 'καναν, όταν σε λίγο η τρικυμία θα ξέσπαγε, άσχετα αν επ' ευκαιρία θα συνέβαινε κι αυτό, όπως φαίνεται απ' τον έλεγχο που σε λίγο τους έκαμε: "Διατί είσθε δειλοί, ολιγόπιστοι;" (εδ. 26). Δεν έπαιζε θέατρο μπροστά τους, υποκρινόμενος το ρόλο του κοιμισμένου. Αυτό δε θα 'ταν ίδιο της άγιας θείας φύσης Του, που οπωσδήποτε είχε πλάι στην ανθρώπινη. Ο Θεός ό,τι είναι λέει κι ό,τι λέει είναι. Ό,τι γι' Αυτόν είναι αλήθεια είναι πάντα αλήθεια, ποτέ ψέμα, ποτέ αλήθεια και ψέμα μαζί. Ό,τι είναι άσπρο είναι άσπρο, ό,τι είναι μαύρο είναι μαύρο, όταν λέει ναι είναι ναι, όταν λέει όχι είναι όχι. Ο Θεός δεν είναι ό,τι κάθε φορά θέλει να είναι, αλλά είναι Αυτός που είναι. "Εγώ είμαι ο ων", αυτό είναι το όνομά Μου, είπε στο Μωυσή, όταν του φανερώθηκε στη βάτο (Γεν. 3:14).
Ο Κύριος την ημέρα εκείνη δεν κοιμήθηκε ήσυχος πως, παρά το ξέσπασμα της τρικυμίας, αυτή δεν θα τους πλησίαζε, ούτε και θα δέσποζε επάνω τους. Ποτέ και πουθενά ο Κύριος δεν υπόσχεται κάτι τέτοιο. Στη ζωή αυτή που γεννηθήκαμε, η τρικυμία είναι μόνιμο καθεστώς. Ένα καθεστώς που ούτε ο Ίδιος δεν μπόρεσε ν' αποφύγει, σ' όλες της τις μορφές, σ' όλη της την ένταση, μέχρι του τέλους και στο τέλος της επί γης ζωής Του. Έτσι έπρεπε, αλλά κι έτσι μπόρεσε να' ναι τόσο Ανθρώπινος όσο και μεις οι άνθρωποι, ώστε να μας βοηθήσει και να μας σώσει "στο παντελές". "Πειρασθείς κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους", μας λέει ο επιστολογράφος της προς Εβραίους επιστολής.
Τίποτα λιγότερο απ' αυτό είναι το "από Θεού χαρισθέν εις ημάς" να ζήσουμε, το οποίο συγχρόνως είναι και το περισσότερο ευλογημένο και δοξασμένο. Αν, δια των παθημάτων και μόνο, ο Ιησούς πέτυχε τη σωτηρία μας και την ενθέωσή μας την αιώνια, πώς σε μας θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό ή ελαφρότερο; Πάρε το, λοιπόν, απόφαση, αδελφέ μου, πως αυτή θα 'ναι η ζωή σου. Μην επιθυμήσεις, πολύ περισσότερο ποτέ μη ζητήσεις απ' τον Κύριο να' σαι εσύ μια εξαίρεση στο αξίωμα αυτό, του οποίου Σχεδιαστής κι Εκτελεστής είν' ο Θεός. "Εάν συμπάσχωμεν δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού" (Ρωμ. 8:17).
Κοιμήθηκε ο Κύριος βέβαιος όχι απλώς ότι η τρικυμία θα τους εύρισκε, αλλά και ότι τα νερά θα τους κατέκλυζαν, ότι αυτοί θα κατέβαλλαν απεγνωσμένες προσπάθειες να τα πετάξουν έξω απ' τη βάρκα και ότι θα 'φταναν τελικά στον κίνδυνο της ανατροπής και του πνιγμού. Τρομερές στιγμές στη ζωή τούτες, που κληθήκαμε να ζήσουμε! Όμως, μαζί με τον Κύριο. Αυτό είναι το αξιοθαύμαστο και πρωτοφανές. Η ζωή μας να' ναι δεμένη με τον Θεό και στις πιο δύσκολες ώρες, που και Κείνος κάποτε τις έζησε!!
Στα εδάφια 24 και 25 ο Ματθαίος μας λέει: "Και ιδού τρικυμία μεγάλη έγεινεν εν τη θαλάσση, ώστε το πλοίον εσκεπάζετο υπό των κυμάτων^ αυτός δε εκοιμάτο. Και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού εξύπνισαν αυτόν, λέγοντες^ Κύριε, σώσον ημάς, χανόμεθα". Η βάρκα είχε γεμίσει νερά. Προσπαθώντας οι μαθητές να τη διασώσουν η αγωνία τους μεγάλωνε, έφτασε στο έπακρο. Περίμεναν πως ο Κύριος μόνος Του θα 'πρεπε να ξυπνήσει και σαν ο Υιός του Θεού που ήταν, να τους σκεφτόταν, να τους λυπόταν, να τους διέσωζε, πριν αυτοί φτάσουν στο σημείο να Του το ζητήσουν.
Έτσι πάντα σκεφτόμαστε οι άνθρωποι, γι' αυτό κι είμαστε γεμάτοι απαιτήσεις απ' τον Θεό. Γι' αυτό κι ο διάβολος, επωφελούμενος την ανυπομονησία μας και την απαιτητικότητά μας, μας δουλεύει κανονικά για να μας φέρει στο σημείο ν' απιστήσουμε, αν το καταφέρει δε, να μας κάμει και να βλαστημήσουμε τον Θεό. Αυτά έλεγε στον Ιώβ ο διάβολος, με όργανο τη γυναίκα του: "Δε βλέπεις τι μας βρήκε; Τι ελπίζεις, τι κάθεσαι; Βλαστήμα τον Θεό και πέθανε".
Ευτυχώς, δεν τα κατάφεραν. Δεν μπόρεσαν να ησυχάσουν στο ότι και μόνο, Αυτός ήταν μαζί τους. Ξέσπασαν, έβαλαν τις φωνές, τίποτα δεν τους κρατούσε: "Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε".
Τον Θεό ποτέ και τίποτα δεν Τον νικάει. Είναι ισχυρότερος από κάθε δύναμη, από κάθε τρικυμία κι αντίθεση, από κάθε αρρώστια κι ελαττωματικότητα, απ' το διάβολο κι απ' το θάνατο. Μ' όλη τη φυσικότητα και την ευχέρεια, λες κι είχε μπροστά Του κάποιο συμβάν από κείνα που κάθε άνθρωπος θα μπορούσε νικηφόρα ν' αντιμετωπίσει, με μια Του λέξη, σε μια στιγμή "επετίμησε τους ανέμους και τη θάλασσα και έγεινε γαλήνη μεγάλη" (εδ. 26).
Ο Μάρκος στο εδ. 4:41 κι ο Λουκάς στο 8:25, μας λένε πως οι μαθητές "εφοβήθησαν" πρώτα και μετά "εθαύμασαν". Να ένας τρόπος, τον οποίο ο ευλογημένος μας Κύριος χρησιμοποιεί για να μας φέρνει στο σημείο να Τον φοβόμαστε, πράγμα που πολύ συχνά δεν κάνουμε. Δίνει μια τέτοια λύση στο αδιέξοδό μας, φέρνει μια τέτοια έκβαση στην απελπισία μας, που πριν εκφράσουμε το θαυμασμό μας, η ψυχή μας γεμάτη φόβο λέει γι' Αυτόν: "Ποιος είν' Αυτός, ότι και οι άνεμοι και η θάλασσα υπακούουν εις αυτόν;" (εδ. 27). Ο δε Ματθαίος, στο εδ. 8:27, δίνει μια πιο λεπτομερή περιγραφή του θαυμασμού των μαθητών, προσθέτοντας τις λέξεις "οι δε άνθρωποι εθαύμασαν". Είν' ο ίδιος ευαγγελιστής, που στην κατονομασία των δώδεκα μαθητών, φτάνοντας στ' όνομά του, προσθέτει τη λέξη "... ο τελώνης", θέλοντας έτσι με τούτο και με το παραπάνω να δείξει το χάος που υπάρχει μεταξύ του Ανθρώπου - Υιού του Θεού και των λοιπών υιών των ανθρώπων, για να τονιστεί το μυστήριο της "Ενανθρώπησης" και το μέγεθος της συγκατάβασης του Θεού, να θελήσει να γίνει κι Αυτός ένας Άνθρωπος, μόνο και μόνο εξ αγάπης και για να τους σώσει.
Όσο μεγάλα κι αν ήσαν τα θαύματα που ο Υιός του Θεού έκαμε, κι ακόμα κάνει, δεν θα μπορέσουν ποτέ, ούτε καν όλα μαζί, να παραβληθούν με Εκείνον που είναι το μεγαλύτερο ΘΑΥΜΑ των αιώνων. Αυτό ακριβώς είναι το Θαύμα που προκαλεί και μένα και σένα κι όλους τους δικούς Του, αδέλφια μου αγαπητά, ν' αναφωνούμε συχνά όταν Τον σκεφτόμαστε "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝ' ΑΥΤΟΣ!", και πολύ περισσότερο όταν συγχρόνως γευόμαστε κάποιες απ' τις θαυμαστές επεμβάσεις Του, καθώς στη φωνή Του "και οι άνεμοι κι η θάλασσα υπακούουν"! Εις Αυτόν τιμή και κράτος και δόξα εις τους αιώνες.
πηγη.astiranatolis