Αυτόν τον μήνα σύμφωνα με τις δοξασίες των Αρχαίων Αθηναίων, ο Ποσειδώνας με την Τρίαινά του, το σύμβολο της δυνάμεως και εξουσίας, συντάρασσε τις θάλασσες και προκαλούσε μεγάλες τρικυμίες όταν θύμωνε μαζί τους' γεγονός που φοβούνταν ιδιαίτερα για τα ταξίδια τους οι ναυτικοί.
Ως προς την πλευρά της αυστηρότητας ο Ποσειδών μπορεί να συσχετιστεί ως θαλασσινός θεός –προστάτης της θάλασσας– με τον δικό μας Άγιο Νικόλαο, ο οποίος τον αντικατέστησε στην πίστη του λαού.
Οι Χριστιανοί ναυτικοί μας θεωρούν ότι οι δύσκολες ώρες της θάλασσας οφείλονται στον θυμωμένο άγιο Νικόλαο που είναι αγριεμένος μαζί τους.
Για να τον εξευμενίσουν ρίχνουν στα τρικυμισμένα νερά λάδι από το καντήλι του Αγίου, κόλλυβα από αυτά που στέλνουν στην εκκλησία την ημέρα της γιορτής του, ψίχουλα, άρτο ή και μια μικρή εικόνα του.
Τα σκορπούν στη θάλασσα και λέγουν: «Αϊ Νικόλα μου, και πάψε την οργή σου!»( Τι μαγικές λατρείες είναι αυτές?)
Θεέ μου δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι?
Πόσο καθαρά να το πει κάποιος?
Δεν βλέπουν ότι ο Ποσειδώνας αντικαταστάθηκε από τον Α`ι` Νικόλα?
-Μία «σύγχρονη» ναυτική παράδοση για τον Αϊ Νικόλα τον Κυβερνήτη απ’τη θαλασσινή Μάνη:
«Τα καράβια και τα καϊκια, στα παλιά χρόνια, ταξίδευαν χωρίς τιμόνι (μόνο σε γαληνεμένη θάλασσα).
Τη συγκοινωνία από το Διακόφτι στα Βάτικα, απέναντι, την έκανε ένας πειρατής, άγνωστος, που δεν ήταν ντόπιος.
Κάθε φορά όμως που σηκωνόταν τρικυμία (πολύ συχνά), το καράβι, χωρίς τιμόνι, τσακιζόταν στους βράχους και οι άνθρωποι πνίγονταν.
Ο πειρατής όμως δεν πάθαινε τίποτε και κάθε φορά παρουσιαζόταν με νέο καράβι.
Ήταν δαίμονας που χαιρόταν για το κακό των ανθρώπων.
Ώσπου κάποτε μπήκε επιβάτης και ένας γεράκος, με άσπρα μαλλιά και γένια.
Κρατούσε και στο χέρι του ένα παράξενο ξύλο, που πλάταινε προς τα κάτω.
Το καΐκι συνάντησε πάλι τρικυμία, οπότε ο γεράκος τρέχει και στερεώνει το ξύλο του στο πίσω μέρος, το κρατάει γερά (ήταν το πρώτο τιμόνι) και κυβέρνησε το πλοίο, ώστε να μην τσακιστεί στα βράχια.
Οι άνθρωποι σώθηκαν, κι ο περάτης, από το κακό του εξαφανίστηκε.
Την ίδια ώρα εξαφανίστηκε κι ο γεράκος, που ήταν ο άγιος Νικόλαος και νίκησε το δαίμονα, μαθαίνοντας και στους ναυτικούς το τιμόνι.»
Tί ωραία ιστοριούλα.......
Όμως ο Λόγος Του Κυρίου μας λέει:
1Τιμ. 1:3-4
Όπως τότε που πήγαινα στη Μακεδονία, έτσι και τώρα σε παρακαλώ συνέχισε να παραμένεις στην Έφεσο με σκοπό να παραγγείλεις σε μερικούς να μη διδάσκουν διδαχές διαφορετικές από τις αλήθειες του Ευαγγελίου ούτε να προσέχουν σε παραμύθια και σε χωρίς τελειωμό γενεαλογίες. Αυτά προκαλούν ανώφελες συζητήσεις μάλλον, και δεν εξυπηρετούν το σχέδιο του Θεού, που στηρίζεται στην πίστη. Αλλού μας λέει πάλι:
1Τιμ. 4:6-7
Συμβουλεύοντας αυτά στους αδελφούς, θα είσαι καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, που θα τρέφεσαι με τα λόγια τής πίστης, και της καλής διδασκαλίας που παρακολούθησες· τους δε βέβηλους μύθους και κατάλληλους για γριές, απόφευγέ τους· και γύμναζε τον εαυτό σου στην ευσέβεια.Ο ίδιος ο Τιμόθεος μας λέει στη δεύτερη του επιστολή ότι:
2Τιμ. 4:4
Κι έτσι θα αποσπάσουν την προσοχή τους από την αλήθεια και θα στραφούν στα παραμύθια!O δε Πέτρος σύμφωνος με τον Τιμόθεο, είπε:
2Πέτ. 1:16Άλλωστε, τη δύναμη και την παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον κόσμο δε σας την γνωστοποιήσαμε ακολουθώντας μύθους επιδέξια επινοημένους, αλλά αφού υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες της μεγαλοπρέπειάς του.
Ας μένουμε στις αλήθειες Του Ευαγγελίου, και να ξεφύγουμε από κάθε ανθρώπινο μύθο.
Στο Ευαγγέλιο είσαι ασφαλής.
Συνεχίζουμε με τον Δεκέμβριο...
Τα δημώδη ονόματα του Δεκεμβρίου είναι: Δεκέ(μ)βρης ή Δεκέμηρης, Γιορτινός (λόγω των πολλών εορτών), Αϊ-Νικολιάτης, Χριστουγεννιάτης, Χριστουγεννάς, Χιονιάς, Ασπρομηνάς κλπ.Συνεχίζουμε με τον Δεκέμβριο...
Στη ζωή των Ελλήνων αγροτών τρεις είναι οι εμπειρίες που προεξάρχουν: το κρύο, το τέλος της σποράς, και η μείωση του φωτός.
Το κρύο συνδέεται με τρεις κυρίως ορθόδοξες γιορτές στην αρχή του Δεκέμβρη: της Αγίας Βαρβάρας (4), του Αγίου Σάββα (5) και του Αγίου Νικολάου (6) –τα λεγόμενα Νικολοβάρβαρα.
Οι παροιμίες λένε: «Βαρβάρα βαρβαρώνει (το κρύο), αϊ Σάββας σαβανώνει, αϊ Νικόλας παραχώνει», «Αγία Βαρβάρα γέννησε (το χιόνι), άη Σάββας το δέχτει κι άη Νικόλας έτρεξε να πάει να το δαφτίσει (το βάφτισε χιόνι)».
Αλλά και για τη χρονική εγγύτητα των τριών εορτών λέγεται:«Αγια Βαρβάρα μίλησε και Σάββας αποκρίθει κι Αγιονικόλας έτρεξε να πάει να λειτουργήσει».
Οι γεωργοί θέλουν να ευχαριστήσουν τα ζώα τους (βόδια, άλογα) για τη βοήθεια που τους προσέφεραν στη σπορά και γι’αυτό τα γιορτάζουν στις 18 Δεκεμβρίου, του Αγίου Μοδέστου (στο συναξάρι του αναφέρεται ότι ανέστησε πολλά ζώα).
Οι ζευγάδες ράντιζαν με τον αγιασμό τα σπαρμένα χωράφια, έριχναν κόλλυβα στη γη και τάιζαν τα ζώα τους μ’αυτά, αλλά και με άρτο (ύψωμα).
Ο Δεκέμβριος έχει τις μεγαλύτερες νύχτες. «Του Δεκέμβρη η μέρα, καλημέρα – καλησπέρα», λέει μια παροιμία.
Ο Ήλιος έχει τώρα τη μεγαλύτερη απόκλιση νότια του ισημερινού, με αποτέλεσμα το βόρειο ημισφαίριο να φωτίζεται πολύ λιγότερο από το νότιο. Από τις 22 Δεκεμβρίου (μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο), η απόκλιση αρχίζει να λιγοστεύει, οπότε στο βόρειο ημισφαίριο η μέρα μεγαλώνει.
Με το Ιουλιανό ημερολόγιο, το χειμερινό ηλιοστάσιο έπεφτε το 19ο αιώνα στις 9 Δεκεμβρίου (Αγ. Άννας). Παρετυμολογώντας, λοιπόν, το όνομα του Αγίου Σπυρίδων (12) έλεγαν: «Απ’του αγίου Σπυρίδωνα μεγαλώνει η μέρα κατά ένα σπυρί». Και στις 19 παραμονή του Αγ. Ιγνατίου, που η αύξηση του φωτός ήταν πια σημαντική, έλεγαν: «αύριο είναι ο άγιος Αγνάντιος' αγναντεύει ο ήλιος προς το καλοκαίρι».
Οι ευχές όλη τη διάρκεια του Δεκεμβρίου κυριαρχούν και καθορίζουν τόσο τις άφθονες εορτές του μήνα, όπως του Αγίου Ελευθερίου (15) και του Αγίου Διονυσίου (17) όσο και τα επικείμενα Χριστούγεννα (25), την πρώτη μέρα του Δωδεκαημέρου*, καθώς και τη διαβατήρια ώρα της μεταβάσεως στον καινούργιο χρόνο.
Αυτά λέει η λαογραφία για το μήνα Δεκέμβριο...
πηγη.oiax.blogspot.com
Συμπληρωματικά στοιχεία στο κείμενο από Χριστιανικά Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου