Aδελφική αγάπη

`Ηταν αδέλφια, παρ`όλο που έμοιαζαν στο πρόσωπο, δεν έμοιαζαν διόλου στις πράξεις μεταξύ τους.
Ο ένας ο ποιο μεγάλος, ήταν ένα παιδί που σεβόταν το Θεό, και υπάκουε στους γονείς του,  ενώ ο δεύτερος <ο μικρότερος>,  ήταν ένα τρελόπαιδο, ανυπάκουο, που προτιμούσε  να ασχολείται με διάφορα πράγματα του κόσμου, παρά να ακούει  τα πράγματα Του Κυρίου.
Ούτε γονείς, ούτε δάσκαλοι, μπόρεσαν να οδηγήσουν τον Πάνο στον ίσιο δρόμο.
`Έτσι δε και μεγάλωσαν τα δύο παιδιά.

Μάταια ο Αλέκος, ο πιο μεγάλος συμβούλευε τον αδελφό του.
Μάταια του μιλούσε για τους κινδύνους που διέτρεχε  με τη ζωή που έκανε.
`Όμως ο Πάνος, ο μικρότερος αδελφός, πήγαινε κάθε μέρα από το κακό στο χειρότερο, ώσπου το μεγάλο κακό έγινε μια μέρα.
`Ηταν βραδάκι, και ο Αλέκος στο σπίτι καθισμένος στο γραφείο του, διάβαζε την Αγία Γραφή.
Ξάφνου η πόρτα ανοίγει και σαν σίφουνας μπαίνει μέσα  ωχρός, τρομαγμένος, λαχανιασμένος ο Πάνος.
Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένος ο τρόμος.
Στα ρούχα του υπήρχαν κόκκινες πιτσιλιές από αίμα.
-Κρύψε με, κρύψε με,  με κυνηγούν......Σκότωσα.......εξομολογήθηκε στον αδελφό του τρομαγμένος.
Ο Αλέκος τον αγκάλιασε με πόνο για το κατάντημά του.
Πού αλήθεια τον είχε οδηγήσει η αμαρτία!
Τι να του έκανε? πως να τον βοηθούσε?
Και τότε του ήρθε μια σκέψη.

-Γρήγορα , είπε στον αδελφό του, βγάλε τα ρούχα σου, και φόρεσε τα δικά μου.
Εσύ δεν είσαι έτοιμος να πεθάνεις.
`Ελα μην αργείς, ακούω βήματα στις σκάλες, και όταν καλέ μου Πάνο δεν θα υπάρχω πια σ`αυτή τη ζωή, να θυμάσαι ότι δύο πέθαναν για σένα.
Ο αδελφός σου για να σώση τη ζωή σου, και ο Χριστός για να σώση την ψυχή σου.
`Oταν οι αστυνομικοί χτύπησαν την πόρτα, ο Αλέκος φορώντας τα ματωμένα ρούχα του αδελφού του, τούς άνοιξε.
Αμέσως τον συνέλαβαν.
Το δικαστήριο χωρίς αμφιβολία, εφόσον είχε την απόδειξη από τα ματωμένα ρούχα, τον καταδίκασε, και σε λίγες μέρες ο καλός αδελφός, βουβά και αδιαμαρτύρητα, θυσιάστηκε στη θέση του ένοχου αδελφού.
Είχε πεθάνει γι`αυτόν.
Συγκινητική όσο και να`ναι η ιστορία αυτή, δεν φτάνει καθόλου το μέγεθος της θυσίας ενός άλλου που ονομάζεται μεγαλύτερος αδελφός μας, Του Χριστού.
(Εβρ. 2:11 [Vamvas])
Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες· δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς,Αυτός πήρε πάνω Του τις κηλίδες της δικής μας αμαρτίας, και πάνω στο σταυρό πέθανε στη δική μας θέση, όπως ο Αλέκος στη θέση του Πάνου.
Πρέπει έναν τέτοιο Σωτήρα, καθημερινά, και με την καρδιά μας να τον ευχαριστούμε.
Αντιγραφή  από εγκυκλ. Μιλ. Αγγελατου.