Tommy Tenney
Υποκατάστατα του άρτου μέσα στον οίκο
Δύο πράγματα συμβαίνουν όταν ο άρτος της παρουσίας του Θεού επιστρέφει στην Εκκλησία.
Η Ναομί ήταν σαν άσωτος υιός, που είχε φύγει από τον οίκο του άρτου, όταν εκείνο το τραπέζι είχε αδειάσει.
Όταν όμως άκουσε ότι ο Θεός είχε επαναφέρει τον άρτο στη Βηθλεέμ, τον οίκο του άρτου, επέστρεψε γρήγορα.
Οι άσωτοι υιοί θα έρθουν περπατώντας πίσω στη Βηθλεέμ από το Μωάβ, όταν ξέρουν ότι υπάρχει άρτο στον οίκο και δεν θα έρθουν μόνοι.
Η Ναομί επέστρεψε πίσω στον οίκο του άρτου συντροφιά με τη Ρουθ, η οποία ποτέ δεν είχε βρεθεί εκεί ξανά.
Εκείνοι που δεν είχαν ποτέ σωθεί, θα έρθουν.
Σαν αποτέλεσμα, η Ρουθ έγινε μέρος της μεσσιανικής γενεαλογίας του Ιησού, όταν παντρεύτηκε το Βοόζ και του γέννησε ένα γιο με το όνομα Ωβήδ, που ήταν ο πατέρας του Ιεσσαί, πατέρα του Δαβίδ (Ρουθ 4/δ':17).
Τις ενέργειές μας εκείνες που κινούνται από πείνα, τις
περιμένει βασιλεία στο μέλλον.
Όταν όμως άκουσε ότι ο Θεός είχε επαναφέρει τον άρτο στη Βηθλεέμ, τον οίκο του άρτου, επέστρεψε γρήγορα.
Οι άσωτοι υιοί θα έρθουν περπατώντας πίσω στη Βηθλεέμ από το Μωάβ, όταν ξέρουν ότι υπάρχει άρτο στον οίκο και δεν θα έρθουν μόνοι.
Η Ναομί επέστρεψε πίσω στον οίκο του άρτου συντροφιά με τη Ρουθ, η οποία ποτέ δεν είχε βρεθεί εκεί ξανά.
Εκείνοι που δεν είχαν ποτέ σωθεί, θα έρθουν.
Σαν αποτέλεσμα, η Ρουθ έγινε μέρος της μεσσιανικής γενεαλογίας του Ιησού, όταν παντρεύτηκε το Βοόζ και του γέννησε ένα γιο με το όνομα Ωβήδ, που ήταν ο πατέρας του Ιεσσαί, πατέρα του Δαβίδ (Ρουθ 4/δ':17).
Τις ενέργειές μας εκείνες που κινούνται από πείνα, τις
περιμένει βασιλεία στο μέλλον.
Η αναζωπύρωση όπως τη γνωρίζουμε «τώρα» είναι στην πραγματικότητα η «ανακύκλωση» σωσμένων ανθρώπων μέσα από την Εκκλησία, ώστε να αρπάξουν φωτιά και να φουντώσει μέσα τους. Το επόμενο όμως κύμα της αληθινής αναζωπύρωσης θα φέρει κύματα ανθρώπων έξω από την εκκλησία μέσα στον Οίκο του Άρτου, ανθρώπους που ποτέ δεν έριξαν την σκιά τους στην πόρτα μιας εκκλησίας στη ζωή τους. Όταν ακούσουν ότι πράγματι υπάρχει άρτος στο σπίτι, θα συρρέουν στις πόρτες μας, όταν θα μυρίζουν το άρωμα του ζεστού ψωμιού από τους φούρνους του Ουρανού!
Συχνά είμαστε τόσο πλήρεις και ικανοποιημένοι με άλλα πράγματα που επιμένουμε να «προχωράμε» με τα ψίχουλα μας από το παρελθόν. Είμαστε ευτυχισμένοι με τη μουσική μας έτσι όπως είναι. Είμαστε ευτυχισμένοι με τις συναθροίσεις «ανανέωσης» που έχουμε. Είναι καιρός για λίγο απ' αυτό που ευγενικά έχει ονομάσει «θεία δυσφορία». Μπορώ να το πω χωρίς να κριθώ;
Δεν είμαι ευτυχισμένος. Μ' αυτό εννοώ ότι παρόλο που συμμετείχα σ' αυτό που ορισμένοι θα αποκαλούσαν αναζωπύρωση μιας ζωής, ακόμα δεν είμαι ευτυχισμένος. Γιατί; Διότι γνωρίζω τι μπορεί να συμβεί. Μπορώ να Τον ψηλαφίσω. Γνωρίζω ότι υπάρχει πολύ περισσότερο απ' αυτό που έχουμε δει ή ακόμα κι ελπίσει και έχει γίνει μια άγια, έμμονη ιδέα. Θέλω το Θεό. Θέλω περισσότερο απ' Αυτόν.
Το κλειδί φαίνεται να είναι η ελάττωση του εαυτού μου
Το τέχνασμα του σατανά είναι να μας κρατήσει γεμάτους από ασήμαντης αξίας πράγματα, ώστε να μην πεινάσουμε για Εκείνον και αυτό το έχει εργαστεί θαυμαστά για αιώνες. Ο εχθρός μας έχει μάθει να επιβιώνουμε σε μια επίγεια ευημερία, αλλά στην πνευματική σφαίρα είμαστε όπως οι ζητιάνοι, ικανοποιημένοι με ψίχουλα από την παρουσία του Θεού. Υπάρχουν εκείνοι που δεν είναι πλέον ικανοποιημένοι με τα ψίχουλα. Θέλουν Εκείνον και τίποτα περισσότερο. Ένα ολόκληρο καρβέλι! Τα υποκριτικά και τα ψεύτικα δεν τους ικανοποιούν, ούτε τους ενδιαφέρουν πλέον. Πρέπει να αποκτήσουν το πραγματικό. Παρ' αυτά, οι περισσότεροι από μας κρατάμε τη ζωή μας τόσο παραγεμισμένη με άχρηστες τροφές για την ψυχή και ευθυμία για τη σάρκα, που δεν γνωρίζουμε τι είναι πραγματικά να είσαι πεινασμένος.
Εννοώ πραγματικά πεινασμένους ανθρώπους.
Αν μπορούσατε να έρθετε μαζί μου σ' ένα ταξίδι στην Αιθιοπία ή να ταξιδέψετε σε κάποια χώρα καταστραμμένη από λιμό, θα βλέπατε τι συμβαίνει όταν έρχονται σακιά με ρύζι ανάμεσα σε πραγματικά πεινασμένους ανθρώπους.
Έρχονται από παντού σε κλάσματα δευτερολέπτου.Οι περισσότεροι από μας τρώμε πριν πάμε στη συνάθροιση, έτσι η θέα ενός ψωμιού πάνω στον άμβωνα δεν θα μας έλεγε τίποτα. Όταν όμως ο Θεός μου μίλησε ένα πρωί να μιλήσω για το ψωμί, μου είπε επίσης: «Παιδί μου, αν πεινούσαν σωματικά, θα ενεργούσαν διαφορετικά.» (Ενδιαφέρον προκάλεσε το γεγονός, ότι ένας μεσίτης στην προσευχή του έκανε εντύπωση, όταν ένιωσε να ψήσει ένα ψωμί εκείνο το πρωί και να το φέρει στην εκκλησία και ο ποιμένας ένιωσε την οδηγία να το βάλει πάνω στον άμβωνα!) Εκείνη τη μέρα εκεί γεννήθηκε μία πείνα για τον άρτο της παρουσίας Του, που ήρθε από τον ουρανό. Αυτός ο άρτος έφερε θεραπεία, αποκατάσταση και πείνα για αναζωπύρωση σε όλο τον κόσμο.
Η Γραφή λέει για τη Βασιλεία των Ουρανών ότι «οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11/ια':12). Για κάποιο λόγο, αυτοί οι βιαστές δεν ακούγονται σαν εμάς, έτσι δεν είναι; Έχουμε γίνει τόσο «εκκλησιαστικοί», που έχουμε τη δική μας μορφή «πολιτικής ορθότητας» και ευγενικούς κανόνες συμπεριφοράς. Αφού δεν θέλουμε να είμαστε πολύ ριζοσπαστικοί, φτιάχνουμε τις καρέκλες σε όμορφες σειρές και περιμένουμε οι συναθροίσεις μας να συμμορφώνονται με το ίδιες ίσιες και πειθαρχημένες γραμμές. Πρέπει να πεινάσουμε απεγνωσμένα για Εκείνον για να ξεχάσουμε κυριολεκτικά τους τρόπους μας! Η πιο φανερή διαφορά ανάμεσα στη λειτουργική λατρεία και τη «χαρισματική» λατρεία είναι ότι η μία είναι τυπωμένη σε ένα πρόγραμμα και η άλλη βρίσκεται στη μνήμη. Συχνά η μία γνωρίζει ακόμα και πότε ο Θεός θα μιλήσει προφητικά!
Όλοι όσοι, μου έρχονται στο μυαλό από την αναφορά της Καινής Διαθήκης, που «ξέχασαν τους τρόπους τους», έλαβαν κάτι από Εκείνον. Δεν μιλάω για βιαιότητα στο όνομα της βιαιότητας. Μιλάω για βιαιότητα που προέρχεται από απελπισία! Θυμάστε την απελπισμένη γυναίκα με το ανίατο πρόβλημα αιμορραγίας, η οποία έσπρωχνε και πίεζε για ν' ανοίξει δρόμο μέσα από το πλήθος μέχρι που άγγιξε το κράσπεδο του ιματίου του Κυρίου (Ματθ. 9/θ':20-22); Θυμάστε την αυθάδη Χαναναία που συνέχιζε να παρακαλεί τον Ιησού ν' απελευθερώσει την κόρη της από τα δαιμόνια στο κατά Ματθαίο 15/ιε':22-28; Παρόλο που ο Ιησούς την πρόσβαλε, όταν είπε: «Δεν είναι καλόν να λάβη τις τον άρτον των τέκνων και να ρίψη εις τα κυνάρια.» (15/ιε':26), εκείνη επέμενε. Και ήταν τόσο αγενής, τόσο βίαιη και τόσο πιεστική (ή ήταν απλά τόσο απεγνωσμένα πεινασμένη για ψωμί), που απάντησε: «Ναι, Κύριε, αλλά και τα κυνάρια τρώγουσιν από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών.» (Ματθ. 15/ιε':27)
Από την άλλη μεριά, οι περισσότεροι από μας ερχόμαστε στους εργάτες μας και τους λέμε: «Ποιμένα, θα προσευχηθείς, θα μπορούσες να προσευχηθείς για μένα και να με ευλογήσεις;» Αν δεν συμβεί τίποτα πραγματικά, θα σηκώσουμε απλά τους ώμους μας με αδιαφορία και θα πούμε: «Καλώς, θα πάω να φάω ή να ξεκουραστώ», ή «θα πάω σπίτι και θα καταπραΰνω τον εσωτερικό άνθρωπο με σαρκικό φαγητό και ψυχαγωγία.»
Για να είμαι ειλικρινής, ελπίζω ο Θεός να «αιχμαλωτίσει» τους άντρες και τις γυναίκες μέσα στην Εκκλησία Του και να τους απορροφήσει με τον άρτο της παρουσίας Του, που να μη σταματάνε. Εφόσον γίνει αυτό, δεν θα θέλουν πλέον ένα άγγιγμα του στυλ «ευλόγησέ με».
Θα θέλουν ο Ίδιος να φανερώνεται στο μέρος, αδιαφορώντας για το κόστος ή πόσο άβολα μας κάνει να νιώσουμε. Ίσως ακούγονται ή ενεργούν άκομψα, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα τους νοιάζει η γνώμη του ανθρώπου, αλλά μόνο η γνώμη του Θεού. Είναι σωστό να πούμε ότι η Εκκλησία γενικά στην πραγματικότητα δεν έχει ένα μέρος για ανθρώπους σαν αυτούς.
Ένα από τα πρώτα βήματα για την αληθινή αναζωπύρωση είναι να αναγνωρίσεις ότι βρίσκεσαι σε κατάσταση πτώσης. Δεν είναι εύκολη υπόθεση μέσα στη δήθεν ευημερία μας, αλλά πρέπει να πούμε: «Είμαστε πεσμένοι. Δεν βρισκόμαστε στην καλύτερη των εποχών.» Μιλώντας ειρωνικά, βρισκόμαστε στην ίδια παράξενη κατάσταση για να ταιριάξουμε τη φημισμένη φράση από την «Ιστορία των Δύο Πόλεων» του Καρόλου Ντίκενς: «Ήταν η καλύτερη των εποχών, ήταν η χειρότερη των εποχών.»
Ίσως είναι η καλύτερη των εποχών οικονομικά, αλλά στο σύνολό της η Εκκλησία δεν βρίσκεται πάνω σε κύμα πνευματικής ευημερίας. Πόσος καιρός πέρασε από τότε που η σκιά σου θεράπευσε κάποιον; Πότε ήταν η τελευταία φορά από τότε που η σοβαρή παρουσία σου σε ένα χώρο έκανε τους ανθρώπους να πουν: «Πρέπει να φτιάξω τη σχέση μου με το Θεό;» Πού είναι οι μελλοντικοί Finney και οι Whigglesworth; Αυτό συνέβη μ' αυτούς.
Γνωρίζω ένα ποιμένα στην Αιθιοπία, ο οποίος υπηρετούσε σε μια συνάθροιση όπου άντρες της Κομμουνιστικής κυβέρνησης εκεί, διέκοψαν τη συνάθροιση της εκκλησίας και είπαν: «Βρισκόμαστε εδώ για να σας σταματήσουμε να έχετε συνάθροιση.» Είχαν ήδη κάνει όλα όσα γνώριζαν, χωρίς επιτυχία, έτσι εκείνη τη μέρα άρπαξαν την τρίχρονη κόρη του ποιμένα και ουσιαστικά την πέταξαν από το παράθυρο του δευτέρου ορόφου του κτιρίου, ενώ όλοι κοίταζαν. Οι Κομμουνιστές νόμιζαν ότι θα σταματούσαν τη συνάθροιση, αλλά η γυναίκα του ποιμένα κατέβηκε στο ισόγειο, πήρε το νεκρό μωρό της μέσα στην αγκαλιά της και επέστρεψε στο κάθισμά της στην πρώτη σειρά και συνέχισε τη λατρεία. Σαν αποτέλεσμα της πιστότητας αυτού του ταπεινού ποιμένα, 400.000 θερμοί πιστοί με τόλμη έφταναν στα Βιβλικά συνέδριά του στην Αιθιοπία.
Μια φορά ο πατέρας μου, που είναι υπεύθυνος σε μια πεντηκοστιανή απόχρωση στην Αμερική, μιλούσε μ' αυτό τον ποιμένα. Ήξερε ότι αυτός ο ποιμένας ζούσε σε τρομερή φτώχεια στην Αιθιοπία και έκανε το λάθος να δείξει λίγο απ' αυτό που εκείνος νόμιζε ότι θα ήταν φιλευσπλαχνία και συμπόνια. Είπε σ' αυτό τον Αιθίοπα ποιμένα: «Αδελφέ, προσευχόμαστε για σας που βρίσκεστε σε φτώχεια..»
Αυτός ο ταπεινός άνθρωπος γύρισε στον πατέρα μου και είπε: «Όχι, δεν καταλαβαίνεις. Εμείς προσευχόμαστε για σας που βρίσκεστε μέσα στην ευημερία σας.»
Αυτό ξάφνιασε τον πατέρα μου, αλλά ο Αιθίοπας ποιμένας εξήγησε: «Προσευχόμαστε για σας τους Αμερικανούς, διότι είναι πολύ σκληρότερο για σας να ζήσετε εκεί που σας θέλει ο Θεός να ζήσετε στο μέσο της ευημερίας σας, απ' ότι είναι για μας μέσα στη φτώχεια μας.»
Το μεγαλύτερο τέχνασμα που έχει χρησιμοποιήσει ο εχθρός για να κλέψει από την αμερικανική Εκκλησία τη ζωτικότητά της, ήταν «το γλειφιτζούρι της ευημερίας». Δεν είμαι ενάντια στην ευημερία. Να είσαι όσο ευκατάστατος θέλεις να είσαι. Όμως εξεζήτησε Εκείνον αντί την ευημερία. Βλέπεις, είναι πολύ εύκολο να αρχίζεις κυνηγώντας το Θεό και να καταλήξεις να κυνηγάς κάτι άλλο! Μην το κάνεις αυτό. Να είσαι ένας κυνηγός του Θεού.
Με τον όρο «κυνηγώ το Θεό» αναφέρομαι στην εκζήτησή μας για Εκείνον ως ο κύριος στόχος μας και ο μόνος λόγος της ύπαρξής μας, μετά τη σωτηρία. Δεν υπονοώ ότι σωζόμαστε με τα έργα μας. Η σωτηρία είναι έργο της χάρης και μόνο δια μέσου του τέλειου έργου του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό και της ανάστασής Του από τους νεκρούς. Παρόλο που αυτό είναι φανερό στους περισσότερους αναγνώστες, σκέφτηκα ότι θα ήταν σοφό να συμπεριλάβω αυτή τη σημαντική παρένθεση για εκείνους που ίσως αναρωτιόνται. Συνιστώ ανεπιφύλακτα το βιβλίο του A.W. Tozer, Η εκζήτηση του Θεού. (Εκδόσεις «Ανώγειο»).
Τι θα γινόταν αν ο Θεός πραγματικά φανερωνόταν στην εκκλησία σου;
Αν ο Θεός πράγματι φανερώσει το «πρόσωπό» Του στην εκκλησία σου, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι «η πηγή πληροφόρησης των πεινασμένων» στην πόλη σου ή την περιοχή σου θα εξαπλώσουν τα νέα σε μια νύχτα! Πριν καν ανοίξετε τις πόρτες την επόμενη μέρα, οι πεινασμένοι θα έρθουν και θα σταθούν στην ουρά για φρέσκο ψωμί. Γιατί δεν βλέπουμε αυτό το είδος της ανταπόκρισης τώρα; Οι πεινασμένοι έχουν «καεί». Μόλις ρεύσει η πιο μικροσκοπική σταγόνα της παρουσίας του Θεού στις συναθροίσεις μας, θέλουμε να πούμε σ' όλο τον κόσμο: «Υπάρχει ένα ποτάμι του χρίσματος του Θεού που έχει ξεσπάσει εδώ.»
Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές φωνάζουμε: «Ο Θεός είναι εδώ!» Οι πεινασμένοι έρχονται για να δουν μόνο ότι τους έχουμε κοροϊδέψει και παραπλανήσει και ότι η διαφήμιση των αγαθών μας είναι υπερβολική και η παραγωγή τους πολύ μικρότερη. Λανθασμένα, περιγράφουμε την παραμικρή σταγόνα του χρίσματος του Θεού σαν ισχυρό ποτάμι και προς απογοήτευσή τους το μόνο που ποτάμι που βρήκαν ανάμεσά μας είναι το ποτάμι από λόγια. Μερικές φορές χτίζουμε θαυμάσιες γέφυρες πάνω από ξερές κοίτες ποταμού!
Δεν μπορούμε να περιμένουμε οι χαμένοι και οι πληγωμένοι να έρθουν τρέχοντας στο «ποτάμι» μας για να ανακαλύψουν μόνο, ότι υπάρχει ίσα-ίσα τόσο όσο για να πιουν μια και μόνη γουλιά από το ποτήρι του Θεού. Τους είπαμε: «Ο Θεός είναι πραγματικά εδώ. Υπάρχει τροφή πάνω στο τραπέζι.». Κάθε φορά όμως που πίστεψαν τα λόγια μας, αναγκάστηκαν να χτενίσουν το χαλί για να μη βρουν τίποτα περισσότερο από ψίχουλα της υποσχόμενης γιορτής. Το παρελθόν μας είναι πιο ισχυρό από το παρόν μας.
Δεν έχετε, επειδή.
Σε σύγκριση με αυτά που θέλει να κάνει ο Θεός, εμείς σκάβουμε για ψίχουλα στο χαλί, όταν Εκείνος έχει ζεστά ψωμιά που ψήνονται στους φούρνους του ουρανού! Δεν είναι Θεός των ψίχουλων και της έλλειψης. Περιμένει μόνο να διανείμει ατέλειωτα καρβέλια της ζωοδότρας παρουσίας Του, αλλά το πρόβλημά μας περιγράφηκε πολλά χρόνια πριν από τον απόστολο Ιάκωβο: «.δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε.» (Ιακ. 4/δ':2). Ακόμα και ο ψαλμωδός Δαβίδ ψάλλει μέσα στο τούνελ του χρόνου ότι ποτέ δεν είδε «το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον». (Ψαλμ. 37/λζ':25).
Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό που έχουμε, εκεί που είμαστε και ό,τι κάνουμε είναι μικρό σε σύγκριση με αυτό που Εκείνος θέλει να κάνει ανάμεσά μας και μέσα από μας. Ο νεαρός Σαμουήλ ήταν προφήτης σε μια μεταβατική γενιά, όπως η δική μας. Η Γραφή μας λέει ότι στην αρχή της ζωής του Σαμουήλ «.ο λόγος του Κυρίου ήτο σπάνιος κατ' εκείνας τα ημέρας. Όρασις δεν εφαίνετο.» (Α' Σαμ. 3/γ':1)
Όχι, δεν ήταν πάντα έτσι! Και δεν είμαι ευχαριστημένος να είναι τα πράγματα μ' αυτό τον τρόπο. Θέλω περισσότερα! Δεν ξέρω για σένα, αλλά κάθε άδειο κάθισμα που βλέπω στο κτίριο μιας εκκλησίας φωνάζει σε μένα: «Θα μπορούσα να γεμίσω με κάποιο πρώην πολίτη του Μωάβ! Δεν μπορείς να βάλεις ένα σώμα πάνω σ' αυτό το κάθισμα;» Δεν ξέρω για σένα, αλλά μόνο αυτό τρέφει την άγια απόγνωσή μου, τη θεία έλλειψη ικανοποίησης.
«Ο δε Σαμουήλ εκοίτετο εν τω ναώ του Κυρίου, όπου ήτο η κιβωτός του Θεού, πριν ο λύχνος του Θεού σβεσθή, εκάλεσεν ο Κύριος τον Σαμουήλ. Ο δε απεκρίθη, Ιδού, εγώ.» (Α' Σαμ. 3/γ':3-4)
Ο λύχνος του Θεού τρεμόσβηνε και είχε σχεδόν σβήσει, αλλά αυτό δεν ενοχλούσε τον Ηλεί. (Ζούσε σε μια μόνιμη κατάσταση μερικής τύφλωσης.) Παρόλο που ο μικρός Σαμουήλ του είπε: «Ακούω κάτι.» Είναι ώρα μας να παραδεχτούμε ότι ο λύχνος του Θεού τρεμοσβήνει. Ναι, καίει ακόμα, αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε. Βλέπουμε αυτό το μικρό λύχνο που τρεμοπαίζει και βγάζει λίγο φως μέσα στην Εκκλησία εδώ κι εκεί και λέμε: «Ω, είναι αναζωπύρωση!» Ίσως είναι για εκείνη τη χούφτα, που μπορούν να πλησιάσουν αρκετά για το δουν. Τι γίνεται όμως με εκείνους που βρίσκονται σε απόσταση; Τι γίνεται με τους χαμένους που ποτέ δεν διαβάζουν τις εφημερίδες μας, δεν βλέπουμε τα χριστιανικά προγράμματά μας στην τηλεόραση, ούτε ακούνε τις τελευταίες χριστιανικές κασέτες; Έχουμε ανάγκη το φως της δόξας του Θεού να φανεί από απόσταση. Με άλλα λόγια, είναι καιρός η δόξα του Θεού, ο λύχνος του Θεού να φανεί έξω από την Εκκλησία-μόδιο και να φωτίσει τις πόλεις μας! (Ματθ. 5/ε':15)
Πιστεύω ότι ο Θεός είναι έτοιμος να απελευθερώσει το «πνεύμα του διαρρηγνύοντα» (Μιχ. 2/β':13) για να έρθει και ουσιαστικά να διασχίσει τους ουρανούς για να ανοίξουν, έτσι ώστε όλοι να μπορέσουν να φάνε και να τραφούν στο τραπέζι του Θεού. Πριν μπορέσουν ν' ανοίξουν οι ουρανοί, πρέπει να σχιστούν οι πηγές της αβύσσου (Γεν. 1/α':8, 7/ζ':11). Είναι καιρός για κάποια εκκλησία, κάπου, να ξεχάσει τις προσπάθειές της να είναι μια «πολιτικά σωστή εκκλησία» και να σχίσει τους ουρανούς, ώστε να πέσει το μάννα και ν' αρχίσει να ταΐζει τους πνευματικά πεινασμένους της πόλης! Είναι ώρα να ανοίξουμε μια τρύπα στους ουρανούς και να εισβάλλουμε με τον πόνο της πείνας, ώστε η δόξα του Θεού να μπορέσει να λάμψει πάνω στην πόλη μας. Εμείς όμως δεν μπορούμε να κάνουμε μια σταγόνα να ρεύσει πάνω στο διάδρομο της εκκλησίας μας, πόσο μάλλον δεν μπορούμε να δούμε τη δόξα Του να ρέει στους δρόμους, διότι δεν είμαι πραγματικά πεινασμένοι. Είμαστε όπως στη Λαοδίκεια, πλήρεις και ικανοποιημένοι.
Πατέρα, προσεύχομαι ώστε ένα πνεύμα πνευματικής βίας να αιχμαλωτίσει τις καρδιές μας, για να μας μεταστρέψεις σε μαχητές λατρείας. Προσεύχομαι να μη σταματήσουμε μέχρι να σχίσουμε τους ουρανούς, μέχρι να γίνει μια ρωγμή στα επουράνια, μέχρι να υπάρξει ανοιχτός ουρανός. Οι πόλεις μας και η χώρα μας Σε χρειάζονται, Κύριε. Σε έχουμε ανάγκη. Κουραστήκαμε να σκαλίζουμε το χαλί για ψίχουλα. Στείλε μας το ζεστό άρτο από τον ουρανό, στείλε μας το μάννα της παρουσίας Σου.
Άσχετα με το τι έχεις ανάγκη ή τι νιώθεις ότι λείπει στη ζωή σου, αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι είναι Εκείνος. Και ο τρόπος για να Τον αποκτήσεις, είναι να πεινάσεις. Προσεύχομαι ο θεός να σου μεταδώσει πείνα, διότι αυτό θα σε προετοιμάσει για την υπόσχεση του χορτασμού. Ο Ιησούς είπε: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, διότι αυτοί θέλουσιν χορτασθή.» (Ματθ. 5/ε':6)
Αν μπορέσουμε να πεινάσουμε, τότε Εκείνος μπορεί να μας κάνει άγιους. Τότε μπορεί να συναρμολογήσει ξανά τα κομμάτια της συντριμμένης ζωής μας. Όμως το κλειδί είναι η πείνα μας. Έτσι όταν βρεθείς να σκαλίζεις για να βρεις ψίχουλα πάνω στο χαλί του Οίκου του Άρτου, θα πρέπει να προσευχηθείς: «Κύριε, έγειρε μέσα μου ένα πύρινο καταιγισμό πείνας.»πηγη. e-jesus
ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΡΤΟΥ ΣΤΟΝ "ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥ 1o μέρος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου