Τζέσικα - Φρανκφούρτη, Γερμανία

Γεια σας! Με λένε Τζέσικα και θα ήθελα να σας πω, με ποιο τρόπο ο Θεός μου δώρισε μία νέα ζωή.
Όταν ήμουν παιδί πίστευα μεν στον Θεό, δεν κατανοούσα όμως ακόμη τη Βίβλο και γι΄ αυτό το λόγο ζούσα την πίστη μου συμβατικά. Πήγαινα κάθε Κυριακή στην καθολική εκκλησία, προσευχόμουν στο κομποσκοίνι και έγινα παπαδοπαίδι. Πολύ νωρίς, όμως, συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά δε με έφερναν πιο κοντά στον Θεό. Έτσι, με τα έντεκα μου αποφάσισα να αποστραφώ την μέχρι τότε πίστη μου και έστρεψα την προσοχή μου σταδιακά όλο και περισσότερο στους φίλους μου. Με τους φίλους μου βρισκόμασταν κάθε μέρα, σκοτώνοντας την ώρα μας μπροστά στην εκκλησία.

Κάποια μέρα θέλαμε να πάμε σε μια λειτουργία, επειδή ένας από τους φίλους μου δεν είχε πάει ποτέ, αλλά ο ιερέας μας έδιωξε με τη δικαιολογία ότι ήρθαμε μόνο για να κάνουμε βλακείες. Μετά από αυτό έκλεισε για μένα το θέμα του χριστιανισμού και ότι ισοδυναμούσε με το πρότυπο της καθολικής εκκλησίας που γνώριζα, και κατάλαβα ότι όλα αυτά έδειχναν πολύ μικροαστικά και υποκριτικά.
Στα δώδεκα και στα δεκατρία μου η ζωή μου είχε να κάνει περισσότερο με τις συναναστροφές με φίλους. Σ ένα πάρτι, στο οποίο πήγα κρυφά, μέθυσα για πρώτη φορά στη ζωή μου με αλκοόλ (μπίρα και σαμπάνια) και λίγο καιρό μετά πάλι για πρώτη φορά δοκίμασα χασίσι.
Το «μαστούρωμα» με χασίσι έγινε πολύ σύντομα η νέα μου συνήθεια. Καθημερινά συναντιόμουν με τις φίλες μου με σκοπό να καπνίσουμε χασίσι. Μας έλκυε κάθε τι ακραίο. Αρχίσαμε τότε να ντυνόμαστε στα μαύρα και να ακούμε μουσικές με σκοτεινό περιεχόμενο, όπως „Dead can Dance“ (Ο θάνατος μπορεί να χορέψει),«Η κληρονομιά του Θεού» „Current 93“ και τραγούδια, όπως „Ο Θεός είναι νεκρός“. Αρχίσαμε να ασχολούμαστε με τον Aleister Crowly και να απομονωνόμαστε σ έναν κόσμο, στον οποίο οι γονείς μας δεν είχαν πλέον καμία πρόσβαση.
Σύμφωνα με την αρχή του Aleister Crowly „Κάνε ό,τι θέλεις, γίνε εσύ ο νόμος“ αποφάσισα από δω και πέρα να ζω την κάθε στιγμή και μόνο όπως ένοιωθα.
Εκείνη την περίοδο της ζωής μου ένοιωθα να με ενδιαφέρουν όλα αυτά που είχαν σχέση με μυστικιστικές και παγαναστικές πρακτικές, όπως το εκκρεμές, την αναστροφή ποτηριού (μέθοδος με το αλφάβητο με σκοπό το κάλεσμα νεκρών) και Ταρώ-κάρτες. Κι όμως, όσο αφιέρωνα τη ζωή μου σε αυτόν τον κόσμο τόσο περισσότερο μελαγχολούσα. Εκείνο το χρονικό διάστημα συναναστρεφόμουν με τις φίλες μου και κάναμε τρομερά πράγματα στον ευατό μας, όπως το να αυτοτραυματιζόμαστε, σβήνοντας τσιγάρα στο δέρμα μας ή χαράζοντας το. Όταν κάποια στιγμή οι γονείς μου ανακάλυψαν τα σημάδια, μου απαγόρεψαν να φοράω μαύρα με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να ντύνομαι στα κρυφά πριν βγω έξω.
Εκείνη την περίοδο η σχέση μου με τους γονείς μου είχε ήδη χαλάσει, αφού εγώ ήμουν εκείνη που τους είχε αποκλείσει από τη ζωή της, ενώ τις περισσότερες φορές τους έλεγα ψέματα, ιδιαίτερα σχετικά με το θέμα των ναρκωτικών, εξηγώντας τους μόνο αυτά που θεωρούσα αναγκαία. Όταν με έπιασαν την πρώτη φορά να καπνίζω χασίσι, ήταν γι΄αυτούς ισχυρό πλήγμα και παρ΄όλα αυτά προσπάθησαν να μου μιλήσουν. Μπορώ μάλιστα να πω πως θα το έκανα για τους γονείς μου, αλλά εκείνη την περίοδο η εξάρτηση μου από τα ναρκωτικά ήταν πιο δυνατή. Η ζωή χωρίς ναρκωτικά μου φάνταζε ανιαρή και μονότονη.
Συνέχισα, λοιπόν, να ζω μέσα στα ψέματα και είπα στους γονείς μου ότι σταμάτησα κάθε χρήση ναρκωτικών. Αρχικά το πίστεψαν, καθώς ήμουν σχετικά καλή στο σχολείο, μέχρι τη στιγμή που με ξανάπιασαν. Μετά, επαναλήφθηκε το ίδιο σενάριο: προσπάθησα να το κόψω, δεν τα κατάφερα, και άρχισα πάλι να λέω ψέματα.
Αυτή η ιστορία επαναλήφθηκε για πολλά χρόνια, με τη διαφορά ότι τα ναρκωτικά δεν είχαν πλέον να κάνουν με το χασίσι και το αλκοόλ, αλλά με σκληρά ναρκωτικά.
Στα δεκαπέντε μου δοκίμασα για πρώτη φορά παραισθησιογόνες ουσίες, όπως το LSD, και από τότε σιγουρεύτηκα ότι υπάρχει ένας πνευματικός κόσμος. Για πολύ καιρό είχα αναδείξει τα ναρκωτικά σε θρησκεία μου και είχα πιστέψει ότι αυτά θα μου έδειχναν την αλήθεια. Λάτρευα τον Τζιμ Μόρισον και θεωρούσα ως σκοπό μου „να περάσω στην απέναντι πλευρά“. Όταν μία από τις φίλες μου άρχισε να παίρνει ηρωίνη, δοκίμασα κι εγώ βέβαια κανά δυό φορές, κατάλαβα ότι αυτό δεν μου πάει και συνέχισα να παίρνω LSD και Έκσταση.
Περίπου στα δεκαεπτά μου, πήγαινα με τις φίλες μου σε Τέχνο πάρτι, όπου χορεύαμε όλη τη νύχτα μέχρι το μεσημέρι. Λάτρευα να χορεύω όλη τη νύχτα και να βυθίζομαι στην Έκσταση, ενώ αντίθετα μισούσα τη στιγμή που άναβαν τα φώτα, σταματούσε η μουσική και έπρεπε να φύγουμε από το κλαμπ, επειδή μετά την επίδραση της Έκστασης έμενε μέσα μου ένα μεγάλο κενό. Για να γεμίσει αυτό το κενό, αλλά και για να αντέξω τις υποχρεώσεις της εβδομάδας, έπαιρνα κι εκτός των κλαμπ Έκσταση και (Speed)σπιντ.
Όλο αυτόν τον καιρό είχα όλο και πιο συχνά κρίσεις πανικού. Καθώς αφιέρωνα το μυαλό μου κύρια στο να αναγνωρίσω την αλήθεια της ζωής και τις σκέψεις των άλλων, δυσκολευόμουν όλο και περισσότερο να μιλάω για απλά καθημερινά πράγματα. Όταν αυτές οι καταστάσεις άρχισαν να γίνονται όλο και πιο δυσάρεστες, δοκίμασα πάλι ηρωίνη με τη σιγουριά ότι και την τελευταία φορά τα είχα καταφέρει και θα διέφευγα πάλι τον κίνδυνο χωρίς προβλήματα. Αυτή τη φορά είχα πραγματικά την αίσθηση ότι η ηρωίνη με «βοηθάει» να είμαι σε θέση να ασχολούμαι πάλι με καθημερινά πράγματα. Ξελάφρωσα με την ιδέα ότι ήμουν και πάλι σε θέση να μιλάω για φυσιολογικά πράγματα και να καταπιάνομαι με θέματα της καθημερινότητας.
Στη συνέχεια κάπνιζα ηρωίνη μόνο τα Σαββατοκύριακα, πολύ σύντομα όμως άρχισα να βρίσκω πάντα κάποιο λόγο να το κάνω και μέσα στην εβδομάδα, και πολύ γρήγορα το έκανα πλέον καθημερινά. Τον πρώτο χρόνο δεν χρειαζόμουν μεγάλες δόσεις για να αισθάνομαι καλά, όπως επίσης και τα συμπτώματα στέρησης εκδηλωνόταν με τη μορφή ελαφριάς γρίπης, έτσι ώστε να είμαι ακόμη σε θέση να τελειώσω το Λύκειο χωρίς πολλά προβλήματα.
Σε αυτή τη φάση ήμουν απόλυτα πεπεισμένη πως είχα τον έλεγχο των πραγμάτων και ότι μπορούσα να κόψω τα ναρκωτικά οποιαδήποτε στιγμή ήθελα.Μετά το απολυτήριο έφυγα από το σπίτι και βρήκα σπίτι μόνη μου. Άρχισα σταδιακά να απομακρύνομαι από τους φίλους μου, οι οποίοι με εκνεύριζαν με την ανησυχία τους για μένα και να βρίσκομαι μόνο με ανθρώπους που είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα, δηλαδή την ηρωίνη. Τελικά κατέληξα να κάνω παρέα αποκλειστικά με άτομα που έπαιρναν κι αυτά ηρωίνη.
Κάποια στιγμή έμεινα έγκυος. Ήμουν τελείως απεγνωσμένη και καθώς ο πατέρας του παιδιού μπήκε στη φυλακή λόγω της εμπλοκής του σε μαχαίρωμα, αποφάσισα να μη το κρατήσω. Η έκτρωση έγινε με ολική νάρκωση και όταν συνήλθα ένοιωθα μόνο ένα τεράστιο, απύθμενο κενό. Μερικές μέρες μετά άρχισα να ξεσπάω σε σπασμωδικά κλάματα όλο και πιο συχνά και συνηδειτοποίησα ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα. Μίλησα τότε με διάφορους φίλους και με μία ψυχοθεραπεύτρια. Όλοι με διαβεβαίωναν ότι καταλάβαιναν τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση, αλλά εμένα με έτρωγαν οι τύψεις. Από εκείνη τη στιγμή βυθίστηκα ακόμη περισσότερο στα ναρκωτικά. Έβαζα τον πήχυ των ορίων μου όλο και ψηλότερα με αποτέλεσμα να χάνω όλο και πιο πολύ το μέτρο της συνείδησης για τον κόσμο και τη ζωή μου.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα επισκεπτόμουν καθημερινά έναν γιατρό, ο οποίος με χορηγούσε με μεθαδόνη, ένα ιατρικά ελεγχόμενο υποκατάστατο ναρκωτικού. Παρόλα αυτά δε μου έφτανε μόνο η μεθαδόνη. Αντίθετα, στο γιατρό μου έκανα περισσότερες γνωριμίες από την περιθωριακή σκηνή και τις περισσότερες φορές μετά τη χορήγηση της μεθαδόνης, πηγαίναμε στον επόμενο ντήλερ για να πάρουμε ηρωίνη. Με τον καιρό, η εξάρτηση μου από την ηρωίνη μεγάλωνε, καθώς χρειαζόμουν όλο και πιο πολύ για να είμαι απλά φυσιολογική
Ακόμη και όταν το τότε αγόρι μου πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης, συνέχιζα να εξαπατώ τον ευατό μου ότι μπορούσα να κόψω τα ναρκωτικά όποτε εγώ ήθελα. Έτσι, συνέχιζα να παίρνω μεθαδόνη για να αντιμετωπίζω το σύνδρομο στέρησης και αγόραζα για συμπλήρωμα ηρωίνη για να „φτιάχνομαι“ έστω και λίγο. Πολύ σύντομα με είχαν διώξει όλοι οι γιατροί που επισκέφθηκα, εφόσον μάθαιναν τα ατοπήματά μου.
Έτσι, αναγκάστηκα να πάω για πρώτη φορά για αποτοξίνωση σε ψυχιατρική κλινική. Μετά από τρεις μέρες, λόγω υψηλής ποσότητας ηρωίνης στο αίμα μου, η κλινική δε με δέχτηκε και κατόπιν συνέχισα την παράλληλη ζωή μου. Για να κρατήσω τα προσχήματα άρχισα να σπουδάζω ως κοινωνική παιδαγωγός και τα πήγαινα καλά όσο καιρό ήμουν εφοδιασμένη με ηρωίνη. Αναπτύχθηκε, δηλαδή, ένας φαύλος κύκλος που δεν είχε τόσο σχέση με την εξάρτησή μου, αλλά που λειτουργούσε ίσα-ίσα για να τα βγάζω πέρα. Η μεθαδόνη που μου χορηγούσαν οι γιατροί δεν έφτανε εδώ και καιρό πια για να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα από το σύνδρομο στέρησης, που είχα. Τελικά, μαζί με τη μεθαδόνη έπαιρνα γύρω στα πέντε με δέκα γραμμάρια ηρωίνης για να είμαι σε θέση απλά να προσαρμοστώ στη φυσιολογική κοινωνία. Το αποτέλεσμα ήταν η ζωή μου να συνίσταται στο κυνήγι ηρωίνης. Για τις φιλίες δεν υπήρχε χρόνος. Το μοναδικό μου μέλημα πρωί, μεσημέρι, βράδι ήταν ένα: η ηρωίνη!
Από το πρωί που άνοιγα τα μάτια μου μέχρι τη στιγμή που τα έκλεινα το μυαλό μου ήταν αποκλειστικά απασχολημένο με την ηρωίνη. Ακόμα και στα όνειρά μου με ακολουθούσε αυτός ο εφιάλτης.
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα έκανα τη δεύτερη μου προσπάθεια για θεραπεία σε μια κλινική αποτοξίνωσης. Καθώς τα βράδια δεν με έπιανε ύπνος, πήγα ένα βράδι στο γιατρό και του ζήτησα να μου δώσει κι άλλα υπνωτικά χάπια. Αυτός όχι μόνο δε μου έδωσε, αλλά αντίθετα μου είπε πως θα έπρεπε να απευθυνθώ στον Θεό. Η απάντησή του με εκνεύρισε τελείως και σκέφτηκα πόσο βλάκας ήταν. Αφού στη συνέχεια δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ξανά, μίλησα στον Θεό και τον παρακάλεσα μέσα στην απόγνωσή μου να με βοηθήσει.
Όταν τελικά πήρα το εξιτήριο από την κλινική αποτοξίνωσης, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βρεθώ με τους φίλους μου, και να τρέξουμε να βρούμε ηρωίνη. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορούμε από τη «μαστούρα» να κουνηθούμε από το αυτοκίνητο και να πάμε σπίτι, και έτσι να περάσουμε όλη τη νύχτα έξω από την κλινική. Ήταν το σημείο, όπου έπρεπε τελικά να παραδεχτώ ότι ήμουν εξαρτημένη και ότι δυσκολευόμουν πραγματικά να ζω «φυσιολογικά». Οι συνέπειες ήταν να χάσω το δίπλωμα οδήγησης, το διαμέρισμα μου και αναγκάστηκα υπό αυτές τις συνθήκες να γυρίσω στους γονείς μου καταχρεωμένη, συνεχίζοντας πάλι να τους λέω ψέματα ότι ήμουν «καθαρή».
Εκείνη την εποχή αισθανόμουν όλο και περισσότερο καταπονεμένη και αδύναμη. Όσο καιρό έπαιρνα ηρωίνη ένοιωθα πολύ ωραία, όταν όμως δεν έφτανε η δόση ή ήταν κακής ποιότητας, τότε συνειδητοποιούσα σε τι χάλια βρισκόμουν. Ούτε να περπατήσω δεν μπορούσα χωρίς ηρωίνη. Πολύ συχνά σκεφτόμουν κλαίγοντας στο κρεββάτι μου ότι είχα την ανάγκη από κάποιον να με βοηθήσει και ταυτόχρονα ήξερα ότι η ζωή μου χωρίς τα ναρκωτικά δεν είχε καμία αξία. Αυτό το γνώριζα, γιατί χωρίς την ηρωίνη ήταν τέτοιο το κενό και η λαχτάρα μου, που μου φαινόταν πιο τρομακτική ακόμα και από την εξάρτησή μου. Πολλές φορές αναρωτιόμουν: «Για φαντάσου να είχες αμέτρητα λεφτά, τι θα έκανες;». Κι όμως, ούτε στη φαντασία μου δεν μπορούσα να βρω κάτι που να με κάνει ευτυχισμένη και να καλύψει αυτό το κενό που είχα μέσα μου. Έτσι, αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερα να ζήσω μια βραχύβια ζωή με ναρκωτικά, παρά μια ζωή μακρόχρονη χωρίς αυτά.
Αφού κατά κάποιο τρόπο το θέμα αυτό είχε κλείσει για μένα, γνώρισα κάποια στιγμή τον Γκέοργκ (βλέπε μαρτυρία του Γκέοργκ). Ήταν μαζί με έναν άλλο άντρα και μου μίλησε για τον Χριστό, όπως επίσης και για το ότι ο Θεός του άλλαξε τη ζωή. Πέρα από αυτά μου είπε πως η ζωή μου αντίκειται στο δρόμο του Θεού και ότι ο Θεός θα με συγχωρέσει, αν αποφάσιζα να προσηλυτιστώ, να βαπτιστώ με ολική κατάδυση στο νερό, και να λάβω το άγιο Πνεύμα με τη μορφή της γλωσσολαλίας, δηλαδή το σημάδι του λόγου σε άλλες γλώσσες. Όλα τα αμαρτήματα στα οποία είχα υποπέσει, ακόμη κι αν επρόκειτο για φόνο, θα συγχωρούνταν, σαν να μην υπήρχαν ποτέ. ΗΣΑΊ'ΑΣ 1:18 „ΕΛΘΕΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΘΩΜΕΝ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΕΑΝ ΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑΙ ΣΑΣ ΗΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟΥΝ ΘΕΛΟΥΣΙ ΓΕΙΝΕΙ ΛΕΥΚΑΙ ΩΣ ΧΙΩΝ ΕΑΝ ΗΝΑΙ ΕΡΥΘΡΑΙ ΩΣ ΚΟΚΚΙΝΟΝ ΘΕΛΟΥΣΙ.“Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν, γιατί ήξερα ότι πέρα από όλα όσα διαπράξει ήμουν και ένοχη φόνου. Αυτό το αίσθημα ενοχής, όπως και οι βαθιές τύψεις που το συνόδευαν, δεν μπορούσαν να το γιατρέψουν ούτε οι ψυχολόγοι ούτε άλλες θρησκείες. Ήξερα ότι αν πραγματικά υπήρχε Θεός, εγώ είχα κάνει πολλές αμαρτίες και η ζωή μου κυλούσε μές στο ψέμα, και έτσι ανταλλάξαμε με τον Γκέοργκ τα τηλέφωνά μας. Μετά από αυτό κλείστηκα σε μια τουαλέτα για να πάρω τη δόση μου.
Από τότε που συναντήθηκα με τον Γκέοργκ δε με άφηναν οι σκέψεις για το αν υπάρχει πραγματικά ο Θεός. Επειδή ήμουν απορροφημένη στη ζωή των ναρκωτικών, δεν τα κατάφερα βέβαια να βρεθώ με τον Γκέοργκ για εβδομάδες. Γι΄αυτό το λόγο κάποια μέρα ο Γκέοργκ μου άφησε το βιβλίο «Ο σταυρός και οι ήρωες των μαχαιριών» στο γραμματοκιβώτιο μου. Το βιβλίο έχει να κάνει με έναν άντρα που βρέθηκε στις συμμορίες της Νέας Υόρκης και έζησε από κοντά πολλούς ηρωινομανείς, οι οποίοι απελευθερώθηκαν από την εξάρτηση τους, αφού προηγουμένως έλαβαν το Άγιο Πνεύμα. Αυτό με απασχόλησε τόσο πολύ που δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα. Δεν μπορούσα να κατανοήσω πως δεν γνώριζαν άλλοι άνθρωποι γι΄αυτό, παρόλου που υπήρχαν αντράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού. Όταν την άλλη μέρα πήγαινα στη δουλιά, άρχισα ξαφνικά να κλαίω και την ίδια στιγμή συνειδητοποίησα κατά παράξενο τρόπο ότι ο Θεός υπάρχει και ότι έκανα πράγματα στο παρελθόν που ήταν ενάντια Του.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κατάφερα να βρεθώ με τον Γκέοργκ. Καθώς πηγαίναμε με το αμάξι, με ρώτησε αν μπορούσε να μου κάνει μια προσωπική ερώτηση. Αφού του απάντησα πως ναι, με ρώτησε αν είχα κάνει ποτέ έκτρωση. Τον ρώτησα τότε με τη σειρά μου, πώς του ήρθε αυτή η ιδέα και αυτός μου είπε πώς του ήρθε απλά στο νου, όταν προσευχόταν. Συγκλονίστηκα! Αυτό το θέμα ήταν το μοναδικό που δεν με άφησε ποτέ σε ησυχία. Για κάποιο απίθανο λόγο ήξερα ότι ο Θεός ήταν πίσω από αυτό το γεγονός, και σκέφτηκα πως ίσως πράγματι να μη απώλεσε το ενδιαφέρον του για μένα, εφόσον μου στέλνει τον Γκέοργκ να μου φανερώσει την αόρατη πληγή μου. Εκείνο το βράδι βρεθήκαμε μ΄ένα ζευγάρι φίλων του Γκέοργκ και μου διηγήθηκαν και οι δύο πως βρήκαν το δρόμο του Θεού. Παρατήρησα πως κατά τη διάρκεια της διήγησης τους επαναλάμβαναν συχνά τη φράση «σχέση προς τον Θεό» και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό να έχει κανείς σχέση με τον Θεό, αφού αυτό δεν το είχα ακούσει ποτέ πριν, ούτε παλιότερα όταν είχα επαφή με την καθολική εκκλησία. Λίγο αργότερα πήγα μαζί τους σε μια συνάθροιση της κοινότητας τους και παρατήρησα ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάτι, το οποίο εγώ δεν είχα και ήθελα οπωσδήποτε να αποκτήσω.
Ο Γκέοργκ μου εξήγησε πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μια φυσική τάση να απευθύνονται στον Θεό, αλλά πως οι περισσότεροι γεμίζουν το κενό τους με την καριέρα, τα χρήματα είτε καταφεύγοντας στα ναρκωτικά. Έτσι, άρχισα να διαβάζω όλο και περισσότερο την Αγία Γραφή, επειδή όμως δεν καταλάβαινα και πολλά, ανέλαβε ο Γκέοργκ να μου εξηγεί συχνά στο τηλέφωνο διάφορα αποσπάσματα της. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά έβρισκα τα αποσπάσματα, όπου αναφερόταν πως αν κανείς πιστέψει στον Θεό, τότε από το σώμα του θα ξεχειλίσουν ποταμοί νερού και δε θα διψάσει ποτέ: „ΑΠΕΚΡΙΘΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΕΑΝ ΗΞΕΥΡΕΣ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΕΓΩΝ ΣΟΙ ΔΟΣ ΜΟΙ ΝΑ ΠΙΩ ΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΖΗΤΗΣΕΙ ΠΑΡ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΗΘΕΛΕ ΣΟΙ ΔΩΣΕΙ ΥΔΩΡ ΖΩΝ...ΑΠΕΚΡΙΘΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΠΑΣ ΟΣΤΙΣ ΠΙΝΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΔΙΨΗΣΕΙ ΠΑΛΙΝ ΟΣΤΙΣ ΟΜΩΣ ΠΙΗ ΕΚ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΔΩΣΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΔΙΨΗΣΕΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΩ ΔΩΣΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΓΕΙΝΕΙ ΕΝ ΑΥΤΩ ΠΗΓΗ ΥΔΑΤΟΣ ΑΝΑΒΛΥΖΟΝΤΟΣ ΕΙΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ“ (ΙΩΑΝΝΗΝ 4:10,13-14). Αυτό με άγγιξε πολύ, διότι αυτή τη συνεχώς επαναλαμβανόμενη δίψα την γνώριζα καλά.
Μια μέρα προσευχήθηκα στο Θεό και του είπα πως θέλω να του αφιερώσω τη ζωή μου, εάν Αυτός το θέλει, και αμέσως μετά αποφάσισα να βαπτιστώ.
Μέχρι εκείνο το σημείο ήμουν τελείως εξαρτημένη. Τις νύχτες όταν ξυπνούσα αλαφιασμένη, ένοιωθα να με τυραννάνε τα συμπτώματα στέρησης και έπρεπε να πάρω κάτι για να μπορώ να κοιμηθώ. Ο Γκέοργκ ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι ο Θεός θα με λύτρωνε αμέσως από την εξάρτηση της ηρωίνης και μου έδωσε μερικά παραδείγματα από ανθρώπους που το βίωσαν. Η πίστη μου τότε δεν ήταν μεγάλη. Θεωρούσα πως αυτό ήταν δυνατό γι΄ άλλους όμως όχι για μένα, καθώς εγώ είχα πάρει μεγάλες ποσότητες ηρωίνης. Στη μία το μεσημέρι πήρα για τελευταία φορά στη ζωή μου ηρωίνη και μετά προσευχηθήκαμε μαζί με σκοπό να λάβω το Άγιο Πνεύμα με το σημάδι του λόγου σε άλλες γλώσσες. Έμεινα κατάπληκτη όταν ξαφνικά άρχισαν να ρέουν από το στόμα μου ακατανόητες συλλαβές. Ήμουν συγκλονισμένη. Κατόπιν, πήγαμε σε μία λίμνη, στην οποία και βαπτίστηκα με ολική κατάδυση στο νερό.
Μετά, αποφασίσαμε να πάμε στο σπίτι και να πετάξουμε όσα ναρκωτικά είχα εκεί. Όταν φτάσαμε στο σπίτι άναψα ένα τσιγάρο για τελευταία φορά. Όταν τράβηξα μια ρουφηξιά διαπίστωσα ότι μου ήταν κάτι τελείως ξένο, και παρόλο που μέχρι τότε κάπνιζα τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα, κατάφερα εκείνη τη μέρα να μη καπνίσω χωρίς κόπο ούτε ένα τσιγάρο. Μετά, σειρά είχαν τα ναρκωτικά. Τρέμοντας ελαφρώς άδειασα τα υπόλοιπα ναρκωτικά στην τουαλέτα. Μέχρι πριν από μερικές ώρες αυτά τα ναρκωτικά ήταν ότι πιο σπουδαίο στη ζωή μου και τώρα με τη βοήθεια του Θεού ήμουν σε θέση να τα πετάξω όλα.
Τις πρώτες μέρες μετά τη βάπτισή μου έμενα σε διάφορα σπίτια των ανθρώπων της κοινότητας και παρόλου που είχα τις αμφιβολίες μου για το αν όλα θα πάνε καλά, συνειδητοποίησα πως δεν παρουσίαζα κανένα σύνδρομο στέρησης. Ένοιωθα κάπως αδύναμη, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν μπορούσε να συγκριθεί με τα συμπτώματα που παρουσίαζα παλιότερα μόνο μερικές ώρες χωρίς ηρωίνη.
Ο Θεός με απάλλαξε από κάθε σωματική εξάρτηση. Όχι μόνο αυτό, αλλά με απάλλαξε και από κάθε ψυχική εξάρτηση. Ένοιωσα σιγουριά ότι κάτι άλλο συνέβαινε και πως ο Θεός ήταν μαζί μου. Εκείνο τον καιρό πολλές φορές μου ερχόταν στο νου το απόσπασμα της Βίβλου: Β΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 5:17 „ΟΘΕΝ ΕΑΝ ΤΙΣ ΗΝΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΝ ΚΤΙΣΜΑ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΗΛΘΟΝ ΙΔΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΓΕΙΝΑΝ ΝΕΑ!”, και ήξερα πως ήταν ακριβώς έτσι. Κι ενώ όλες μου οι αναμνήσεις από την προηγούμενη μου ζωή με τα ναρκωτικά δεν είχαν εξαφανιστεί, παρόλο που είχαν περάσει μόνο λίγες μέρες εγώ ένοιωθα ότι πλέον ανήκαν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν.
Έχουν περάσει από τότε πέντε χρόνια και ο Θεός ευλόγησε τη ζωή μου. Μετά τη βάπτισή μου βρέθηκα με τους γονείς μου και για πρώτη φορά δεν αναγκάστηκα να απαντήσω στις ερωτήσεις τους με ψέματα. Ακόμα και αν στην αρχή ήταν κάπως επιφυλακτικοί, έπρεπε να παραδεχτούν πολύ σύντομα πως ο Θεός μου γιάτρεψε τις πληγές. Τώρα είναι ευτυχισμένοι που η ζωή μου άλλαξε δραστικά.
Πριν από τρία χρόνια εγώ και ο Γκέοργκ παντρευτήκαμε και τώρα προγραμματίζουμε να ζήσουμε στην Αυστραλία ως ιεραπόστολοι, κάτι που το βρίσκω συναρπαστικό. Εντωμεταξύ αποκτήσαμε μία κορούλα και ευγνωμονώ τον Θεό που μου χάρισε μια οικογένεια και μια νέα ζωή. Εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι ο Θεός κατάφερε αυτό που ήταν αδύνατο για τους παιδαγωγούς και τους γιατρούς. Ανεξάρτητα από το ότι ο Θεός με απάλλαξε ολοκληρωτικά από την εξάρτηση ηρωίνης, αποτελεί ακόμη μεγαλύτερο και σπουδαιότερο δώρο το γεγονός ότι ο Θεός με συγχώρεσε για τις αμαρτίες μου και μέσω της θυσίας του Χριστού, της Σταύρωσης και τελικά της Ανάστασής Του, μου χάρισε αιώνια ζωή και με λύτρωσε από την αέναη τιμωρία της κόλασης. ΜΑΡΚΟΝ 8:36 „ΕΠΕΙΔΗ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΩΦΕΛΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΑΝ ΚΕΡΔΗΣΗ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΟΛΟΝ ΚΑΙ ΖΗΜΙΩΘΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΑΥΤΟΥ;”. ΡΩΜΑΙΟΥΣ 6:23 „ΔΙΟΤΙ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟ ΔΕ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ.”

Ευγνωμονώ τον Θεό για το έλεός Του,
Τζέσι
πηγη