Κολοσσαείς 2:16-23
Εκφοβισμός είναι η επιθετική παρενόχληση που επαναλαμβάνεται, και περιέχει απειλές, συναισθηματικές, λεκτικές ή σωματικές με σκοπό ο άλλος να «φοβηθεί» κι ο φόβος να τον οδηγήσει σε συμμόρφωση με αυτό που θέλει ο πιο δυνατός. Η ανισότητα δύναμης είναι προϋπόθεση.
Πολλά γράφονται για τον εκφοβισμό στα σχολεία, το γνωστό στη λαϊκή γλώσσα ως «νταηλίκι», και τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στα παιδιά που θα υποστούν αυτή την κατάσταση. Οι πολιτικοί μιλούν για τον εκφοβισμό των λαϊκών αγώνων. Οι συνδικαλιστές για εκφοβισμό των εργαζομένων. Οι δημοσιογράφοι για εκφοβισμό του τύπου. Διαβάζουμε ακόμη για τον εκφοβισμό μέσω του διαδικτύου, όπου νέοι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί ακόμη και στην αυτοκτονία από το φόβο επειδή δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες ή στοιχεία που τους αφορούν. 
Θρησκευτικός εκφοβισμός Μια από τις πιο γνωστές μορφές εκφοβισμού είναι ο ‘θρησκευτικός’. Μέσα στα χρόνια έχει πάρει πολλές μορφές. Η θρησκευτική βία που την προκαλεί ο φανατισμός έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε όλες τα δόγματα και τις θρησκείες. Στο χριστιανισμό, η Ιερά Εξέταση είναι μια μελανή σελίδα. Τα ίδια φαινόμενα βέβαια βρίσκει κάποιος και στο Ισλάμ και στον Ινδουϊσμό, και στον Βουδισμό.
Στον αντίποδα υπάρχει κι ο φιλοσοφικός εκφοβισμός προς τους χριστιανούς, όσων θεωρούν πως όποιος διαβάζει την Αγία Γραφή κι ακόμη περισσότερο όποιος την πιστεύει, είναι αδαής, έχει άγνοια και πρέπει να τον οικτίρουμε.
Κάπου εκεί κινείται εν πολλοίς ο Ρίτσαρντ Ντώκινς, στο βιβλίο του «Η περί Θεού αυταπάτη».
Κάπου εκεί κινείται εν πολλοίς ο Ρίτσαρντ Ντώκινς, στο βιβλίο του «Η περί Θεού αυταπάτη».
Υπάρχει όμως, μια μορφή θρησκευτικού εκφοβισμού την οποία δεν κυκλοφορεί βέβαια με αυτό το όνομα, αλλά με άλλο. Είναι ο εκφοβισμός που λέει: Η Εκκλησία μου (κι εγώ που την αντιπροσωπεύω, εννοείται) κρατά τα κλειδιά του παραδείσου. Για να πας στο Θεό, πρέπει να κάνεις ότι σου πω. Πρέπει να πιστεύεις μέσα από τα δικά μου μάτια. Πρέπει να ανήκεις σε μας. Πρέπει να βαπτιστείς σε μας, πρέπει να έρχεσαι μόνο εδώ μαζί μας και πρέπει να κάνεις και δύο-τρία πράγματα ακόμη.
Αυτή τη μορφή θρησκευτικού εκφοβισμού την ονομάζουμε «νομικισμό».
Προφανώς ως βιβλικοί ο νους μας, πάει κατευθείαν στα δύο άλλα μεγάλα χριστιανικά δόγματα, και στο νομικισμό που εμείς διακρίνουμε σε αυτά. Αυτό είναι αλήθεια. Δεν θα ασχοληθούμε όμως, σήμερα, με το δικό τους νομικισμό μόνο, αλλά και με τον νομικισμό που βρίσκει κανείς μέσα σε όλες τις εκκλησίες. Με κάθε νομικισμό, με βάση την περικοπή που σήμερα μελετούμε από την προς Κολοσσαείς επιστολή.
Προφανώς ως βιβλικοί ο νους μας, πάει κατευθείαν στα δύο άλλα μεγάλα χριστιανικά δόγματα, και στο νομικισμό που εμείς διακρίνουμε σε αυτά. Αυτό είναι αλήθεια. Δεν θα ασχοληθούμε όμως, σήμερα, με το δικό τους νομικισμό μόνο, αλλά και με τον νομικισμό που βρίσκει κανείς μέσα σε όλες τις εκκλησίες. Με κάθε νομικισμό, με βάση την περικοπή που σήμερα μελετούμε από την προς Κολοσσαείς επιστολή.
Συχνά όταν λέμε πως κάποιος είναι «νομικιστής» εννοούμε πως είναι πιο αυστηρός από εμάς. Προφανώς δεν είναι αυτή η σωστή χρήση του όρου. Η λέξη νομικισμός όταν χρησιμοποιείται, αναφέρεται στη λάθος χρήση του νόμου του Θεού. Αναφέρεται σε μια έννοια, σε μια στάση, σε μια νοοτροπία την οποία ο Λόγος του Θεού εντέλει καταδικάζει. Ποια είναι αυτή η στάση;
Πρώτο ο νομικισμός λέει πως μπορείς να ακολουθήσεις τη χριστιανική συμπεριφορά με τη δική σου δύναμη. Και πρέπει να το κάνεις, ώστε να κερδίσεις την εύνοια του Θεού. Με άλλα λόγια, ο νομικισμός είναι παρών όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να είναι ηθικός με τη δική του δύναμη, χωρίς να εμπιστεύεται τη βοήθεια και το έλεος του Χριστού. Δηλαδή, η ηθική συμπεριφορά που δεν πηγάζει από εμπιστοσύνη στο Θεό κι από αγάπη για τον Θεό, είναι νομικισμός.
Ο νομικιστής είναι πάντα ή προσπαθεί να είναι πάντα πολύ ηθικός. Στην πραγματικότητα η πλειονότητα των ηθικών ανθρώπων είναι νομικιστές επειδή κληρονόμησαν από το σπίτι τους όχι μια ταπεινή εμπιστοσύνη στο Θεό, αλλά επειδή έτσι έμαθαν πως πρέπει να φέρεται κάποιος για να είναι σωστός. Κι αυτή η στάση καταλήγει να σημαίνει «αυτό»-πεποίθηση, κι όχι πεποίθηση στο Θεό.
Ο νομικιστής ηθικολόγος είναι σαν τον Φαρισαίο που δεκατίζει και νηστεύει δύο φορές την εβδομάδα. Είναι αν θέλετε σαν τον μεγάλο αδελφό του ασώτου. Χρησιμοποιούν την ηθική τους για να πουν στο Θεό ότι τώρα που είναι καλοί, ο Θεός οφείλει να τους ευλογεί, οφείλει να τους απαντάει και να τους ρωτάει για το τι κάνει. Ο νομικιστής αυτοπροσδιορίζεται ως θεματοφύλακας, του ποιος μπορεί να πάει στο Θεό και με τι όρους. Είναι ξεκάθαρο πως όποιος πλησιάζει έτσι τον Θεό, καταλήγει στην τραγωδία του να χάσει την ψυχή του. Η πρώτη έννοια του νομικισμού επομένως είναι πως μπορώ να ζήσω με τη δική μου δύναμη αυτό που ο Θεός ζητάει, και μάλιστα θα το κάνω, για κερδίσω την εύνοια του Θεού.
Η δεύτερη έννοια του νομικισμού λέει: για να ανήκεις στην Εκκλησία, εκτός της πίστης σου, πρέπει να γίνεις σαν κι εμάς και να τηρείς τις δικές μας πρακτικές. Δημιουργεί μια σειρά από απαιτήσεις, πέρα από αυτό που λέει η Γραφή, τις οποίες πρέπει να τηρήσει κάποιος ώστε να ανήκει στο λαό του Θεού, και όσο ζει εδώ, να ανήκει σε μια τοπική Εκκλησία. Με αυτόν τον τρόπο αποκλείονται άνθρωποι από την κοινότητα της Εκκλησίας για λάθος λόγους.
Στην Εκκλησία δεν ανήκει καθένας που δεν πιστεύει στο Χριστό. Καθένας για τον οποίο ο Χριστός δεν σημαίνει τίποτα. Αντίθετα, ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού καθένας που έχει ζητήσει συγχώρηση από τον Χριστό κι ο Χριστός είναι τώρα Σωτήρας κι Αρχηγός, Κύριός του.
Γύρω μας, υπάρχουν σύλλογοι, υπάρχουν οργανώσεις που για να είσαι μέλος, πρέπει να πληροίς κάποιους όρους. Για να ανήκεις στο σύλλογο Ποντίων του Ελληνικού, προφανώς πρέπει να είσαι Πόντιος στην καταγωγή και να μένεις στο Ελληνικό. Αν δεν είμαι Πόντιος ούτε μένω στο Ελληνικό, δεν μπορώ να συμμετάσχω, εκτός κι αν συμμετάσχω τιμητικά ή κατ’ οικονομία.
Για να ανήκεις στη Θύρα 7 του Ολυμπιακού, προφανώς πρέπει να είσαι Ολυμπιακός, να είσαι φανατικός, και να είσαι διατεθειμένος να ξοδεύεις χρήματα και χρόνο για τους σκοπούς της Θύρας 7. Αν είμαι Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ, προφανώς δεν μπορώ να πάρω μέρος εκεί.
Κάθε ανθρώπινος οργανισμός βάζει όρους, ώστε να κρατήσει ορισμένους ανθρώπους απέξω και για να διατηρήσει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Η εκκλησία όμως, δεν είναι ανθρώπινος οργανισμός. Η τοπική έκφρασή της, έχει στοιχεία ανθρώπινα, η αληθινή εκκλησία όμως, δεν έχει. Η αληθινή εκκλησία ανήκει στο Χριστό. Θυμάστε την περασμένη Κυριακή που ενώθηκαν με την εκκλησία ως κοινωνά μέλη τα αδέλφια μας. Έδωσαν κάποιες υποσχέσεις και ομολόγησαν πίστη. Ένα από αυτά που είπαν είναι: Πιστεύεις ότι ο Θεός έχει Βασιλεία την αόρατη εκκλησία Του, δηλαδή το σύνολο των απανταχού αναγεννημένων, και η οποία είναι η Μία Αποστολική Εκκλησία; Αυτή είναι η Εκκλησία! Καθένας που το Άγιο Πνεύμα τον ή την αναγέννησε. Καθένας που ομολογεί πίστη στον Ιησού Χριστό. Όποιος δεν ομολογεί τον Χριστό ως Κύριο δεν μπορεί να είναι μέλος αυτής της Εκκλησίας.
Αν τώρα σε αυτό, προσθέσουμε όρους π.χ. για να είσαι μέλος πρέπει να ντύνεσαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο, τότε βάζουμε όρους. Προσθέτουμε στη Γραφή. Αυτό είναι νομικισμός. Αν πούμε, για να γίνεις μέλος δεν πρέπει να πίνεις κρασί. Για να γίνεις μέλος, απαγορεύεται να εργαστείς Κυριακή. Για να είσαι μαζί μας, πρέπει να έχεις τις δικές μας πεποιθήσεις για την πολιτική, τότε βάζουμε όρους πέρα από την Αγία Γραφή. Αυτό είναι νομικισμός.
Ποιες είναι οι δύο πλευρές του νομικισμού; Να τις ξαναπούμε: Η μία πλευρά είναι: Μπορώ να τηρήσω αυτό που θέλει ο Θεός με τη δική μου δύναμη. Θα το κάνω, γιατί έτσι θα με δεχθεί ο Θεός. Η δεύτερη πλευρά λέει: Για να ανήκω στο λαό του Θεού, πρέπει εκτός της πίστης στο Χριστό να τηρώ ορισμένους άλλους κανόνες, για να είμαι σίγουρος.
Και οι δύο αυτές πλευρές έχουν μια κοινή ρίζα. Να τη δούμε κι αμέσως να πάμε στα εδάφια που έχουμε να μελετήσουμε. Σύμφωνα με τη μία πλευρά χρησιμοποιούμε τη δύναμη μας για να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ηθικοί. Σύμφωνα με την άλλη πλευρά χρησιμοποιούμε τη δύναμή μας για να κάνουμε την εκκλησία ηθική, σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα. Σύμφωνα με την πρώτη πλευρά δεν στηριζόμαστε στη δύναμη του Θεού για τον αγιασμό ούτε για τη συγχώρησή μας. Στη δεύτερη περίπτωση δεν στηριζόμαστε στο Θεό, για να ζήσουμε ζωή πραγματικά καθαρή ως εκκλησία.
Αυτό που ενώνει τα δύο είδη νομικισμού είναι εντέλει η «απιστία». Απιστούμε στο ότι ο Θεός θα ολοκληρώσει μέσα μας αυτό που ξεκίνησε. Αυτό λέει στη Φιλιππησίους 1:6, και στη Φιλιππησίους 2:12. Απιστία στο ότι ο Θεός θα οδηγήσει και τους άλλους, όπως Εκείνος θέλει και πως υπάρχουν θέματα συνείδησης για τα οποία ο Λόγος του Θεού μας αφήνει ελεύθερους. Στη Φιλιππησίους 3:15 γράφει: αν σε κάποιο σημείο σκέφτεστε διαφορετικά, ο Θεός και σ' αυτό θα σας φανερώσει το σωστό (Φιλιπ. 3:15).
Ο νομικιστής προσπαθεί να αντικαταστήσει τη δύναμη της πίστης με την ανθρώπινη αποφασιστικότητα να είναι ηθικός. Η ειρωνεία είναι πως εντέλει η εκκλησία αλλά κι εμείς δεν είμαστε καθαροί γιατί στηριζόμαστε στο δικό μας εγωισμό και τη σάρκα.
Ο νομικισμός λοιπόν, είναι θανατηφόρος για την ψυχή. Σε παίρνει μακριά από την ταπεινή εξάρτηση από τον Χριστό. Σε εκφοβίζει, γιατί σε πείθει πως η πίστη στο Χριστό δεν φτάνει. Πρέπει να κάνεις κι άλλα. Ο νομικισμός είναι θρησκευτικός εκφοβισμός. Και για αυτό γράφει με την ένταση που γράφει ο Παύλος στους Κολοσσαείς για όλα αυτά που ακούγανε.
Λέει ο Λόγος Του Θεού θαφτήκαμε μαζί με το Χριστό, αλλά κι αναστηθήκαμε μαζί του, γιατί πιστέψαμε στη δύναμη του Θεού (Κολ. 2:12). Πως ξέρουμε ότι αυτό είναι αλήθεια; Πως ξέρουμε πως ο Χριστός έχει την εξουσία να μας αναστήσει μαζί Του; Το ξέρουμε γιατι ο Χριστός στο Σταυρό κάρφωσε το χρέος μας. Με αυτόν τον τρόπο συγχώρησε τις αμαρτίες μας, τακτοποίησε την ενοχή μας. Επίσης, νίκησε τον εχθρό της ψυχής μας, τον διάβολο. Κι όχι απλά τον νίκησε, τον εξευτέλισε σέρνοντας τον στον θρίαμβο του σταυρού: 13 Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών και της ειδωλολατρίας σας, ο Θεός σάς ζωοποίησε μαζί με το Χριστό. Μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα. 14 Κατήργησε το χρεόγραφο με τις διατάξεις του, που ήταν εναντίον μας, και το έβγαλε από τη μέση καρφώνοντάς το στο σταυρό. 15 Αφαίρεσε τη δύναμη που είχαν οι δαιμονικές αρχές και εξουσίες και τις διαπόμπεψε, σέρνοντάς τες νικημένες στο θρίαμβο του σταυρού του Χριστού (Κολ. 2:13-15).
Τι συνέπεια πρακτική έχουν αυτά για μας σήμερα; Έχουν πρακτικές συνέπειες. Αφορούν το πώς εμείς ζούμε σήμερα ως χριστιανοί. Είμαστε ελεύθεροι από κάθε ανθρώπινη θρησκευτική παράδοση που λέει πως για να με δεχθεί ο Χριστός πρέπει να κάνω κι αυτό κι εκείνο και το άλλο. Προσέξτε: Μην αφήνετε, λοιπόν, κανέναν να σας κρίνει για ζητήματα φαγητών ή ποτών ή πως δεν τηρείτε τις γιορτές, τις νουμηνίες ή τα Σάββατα (Κολ. 2:16). Όποιοι σας τα λένε αυτά μην τους ακούτε.
Το τι τρώει ή τι πίνει, ή ποια μέρα τηρεί για το Θεό, δεν αποτελεί το κριτήριο για να κρίνεις που στέκεται κάποιος με τον Θεό. Σίγουρα δεν πρέπει να κάνω καταχρήσεις. Δεν μπορώ να είμαι λαίμαργος, ούτε μπορώ να είμαι μέθυσος. Γράφει στην Α΄ Κορινθίους Μερικοί μεταξύ σας λένε: «Όλα μού επιτρέπονται. Σωστά· όλα όμως δεν είναι προς το συμφέρον. Όλα μού επιτρέπονται, εγώ όμως δε θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει (Α΄ Κορ. 6:12). Δεν θα γίνω δούλος ούτε στο φαγητό ούτε στο ποτό.
Κι επίσης θα περιορίσω την ελευθερία μου για να μην ενοχλήσω τη συνείδηση ενός αδελφού: Προσέξτε όμως, μήπως το ελεύθερο αυτό δικαίωμά σας γίνει αιτία να σκοντάψουν και να πέσουν εκείνοι που η πίστη τους είναι αδύνατη (Β΄ Κορ. 8:9). Και πιο κάτω: Αν κάποια τροφή μπορεί να γίνεται αιτία να σκοντάφτει και να πέφτει ο αδερφός μου, εγώ δεν θα βάλω ποτέ κρέας στο στόμα μου, για να μη γίνω αιτία να πέσει ο αδερφός μου (Α΄ Κορ. 8:13). Σίγουρα δεν μπορώ να κάνω ότι θέλω γιατί αφενός το σώμα μου είναι ναός του Θεού, ναός του Αγίου Πνεύματος, κι αφετέρου γιατί άλλοι μπορεί να έχουν αδύναμη πίστη.
Όμως, το τι θα φάω εντέλει και το τι πιω αυτό καθαυτό δεν με κάνει χριστιανό, ούτε μου αφαιρεί τη χριστιανική ιδιότητα. Δεν εξαρτάται από αυτά το αν θα με δεχθεί ο Θεός, ούτε το αν θα ανήκω στην Εκκλησία Του. Γράφει στην Α΄ Κορινθίους, Δεν είναι οι τροφές που θα καθορίσουν τη θέση μας απέναντι στο Θεό· ούτε αν δε φάμε κάποια απ' αυτές χάνουμε κάτι ούτε αν φάμε αποκτάμε κάτι παραπάνω (Α΄ Κορ. 8:8). Το ίδιο γράφει και στη Ρωμαίους στο κεφάλαιο 14, Μην ξεχνάτε πως η βασιλεία του Θεού δεν είναι φαγητά και ποτά, αλλά δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά, που δίνει το Άγιο Πνεύμα (Ρωμαίους 14:17).
Ο Θεός δεν με δέχεται με βάση το τι τρώω ή τι πίνω. Αν είμαι του Χριστού δεν έχει σημασία τι θα φάω και τι θα πιω, σημασία έχει να το κάνω με πίστη στο Θεό, και χωρίς να ενοχλήσω κάποια αδύναμη συνείδηση. Υπάρχουν περιπτώσεις αδύναμης συνείδησης. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βγήκαν από δύσκολες καταστάσεις, βγήκαν από τον αλκοολισμό και δεν τους είναι εύκολο να ξαναπιούν κρασί.
Το ίδιο ισχύει και για τις μέρες και τις γιορτές. Γράφει πάλι στη Ρωμαίους 14, Άλλοι κάνουν διάκριση ανάμεσα στις μέρες, ενώ άλλοι τις θεωρούν όλες ίδιες. Ας κάνει καθένας ό,τι νομίζει σωστό. Όποιος τιμάει μια ορισμένη μέρα το κάνει για να τιμήσει τον Κύριο· κι όποιος δεν τιμάει μια ορισμένη μέρα, κι αυτός το κάνει για να τιμήσει τον Κύριο (Ρωμαίους 14:5-6). Υπάρχουν αδελφοί (κι αναφέρομαι στις κατά τόπους διαμαρτυρόμενες εκκλησιαστικές παραδόσεις) που τηρούν καποια μέρα με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ενώ άλλοι όχι. Προσέξτε τι λέει: «ας κάνει καθένας ότι νομίζει σωστό». Γιατί; Επειδή είναι θέμα προσωπικής συνείδησης. Η μέρα ανήκει στον Κύριο. Κάποιοι θα σκεφθούν (με καλή συνείδηση κι αυτοί) πως κάθε μέρα ανήκει στο Θεό.
Μπορεί κάποιος να πει (το λέω γιατί στο μυαλό μας, πολλές φορές υπάρχει αυτή η σκέψη). «Είναι αυτοί χριστιανοί; Όχι βέβαια! Που είναι την παρασκευή η το σάββατο το βράδυ; Που είναι την κυριακή; Οι πραγματικοί χριστιανοί είναι εδώ και προσεύχονται. Για τους άλλους δεν είμαι σίγουρος!» Μπορείς πραγματικά μέσα από την Γραφή να υποστηρίξεις πως όποιος δεν έρχεται κάποια απ`αυτές τις μέρες δεν είναι γνήσιος χριστιανός; Κι ανάποδα όποιος έρχεται αυτός είναι αληθινά πνευματικός; Δεν προσπαθώ να πω, πως δεν είναι σημαντικά αυτά. Όλα είναι σημαντικά. Αλλά δεν είναι όροι για να με δεχθεί ο Θεός. Και δεν αποδεικνύεται πάντα η πνευματικότητα του ανθρώπου, που τα κάνει. Αν έρχεται επειδή το πιστεύει κι επειδή αγαπάει το Θεό, έχουν αξία. Αν έρχεται για να είναι καλός ο ίδιος στα μάτια του, ή για να γίνει αποδεκτός, χάνουν το νόημά τους.
Ποιο είναι το σημαντικό εδώ; Υπάρχουν θέματα για τα οποία δεν μπορώ να επιβάλλω στον άλλο τον τρόπο με τον οποίο εγώ υπακούω στο Θεό. Και κυρίως δεν μπορώ να πω στον άλλον, πως αν δεν τηρήσεις την Κυριακή όπως εγώ, τότε δεν είσαι πνευματικός, δεν αγαπάς το Θεό. Δεν μου αφήνει περιθώριο ο Λόγος του Θεού όταν λέει: Μην αφήνετε, λοιπόν, κανέναν να σας κρίνει για ζητήματα φαγητών ή ποτών ή πως δεν τηρείτε τις γιορτές, τις νουμηνίες ή τα Σάββατα (Κολ. 2:16). Γιατί; Αυτά ήταν απλώς σκιά της πραγματικότητας που επρόκειτο να έρθει, και η πραγματικότητα αυτή είναι τώρα ο Χριστός (Κολ. 2:17). Οι θρησκευτικές γιορτές, οι αργίες, οι ομαδικές νηστείες, οι νουμηνίες είχαν σκοπό να ετοιμάσουν τον άνθρωπο να δεχθεί τον Μεσσία. Ο Χριστός όμως, ήρθε. Ο Θεός με συμφιλίωσε με τον εαυτό Του. Με δέχθηκε χάρη στο Χριστό που με συγχώρησε.
Δεν χρειάζεται να τα τηρώ αυτά για να με δεχθεί. Αν με κρίνουν, ότι δεν είμαι γνήσιος χριστιανός επειδή τρώω κρέας την Παρασκευή ή επειδή την Κυριακή πήγα βόλτα με την οικογένειά μου, αυτή είναι μια λάθος κρίση. Είναι λάθος είτε άλλοι με κρίνουν, είτε εγώ τους κρίνω. Αυτό είναι θέμα προσωπικής συνείδησης. Δεν υπάρχουν όροι τέτοιοι για να με δεχθεί ο Θεός. Ο μόνος όρος είναι ο Χριστός.
Δείτε παρακάτω τώρα στο εδάφιο 18, Ας μη σας κατακρίνει κανένας απ' αυτούς που τους αρέσει μια δήθεν ταπεινόφρονη λατρεία των αγγέλων, που βυθίζονται σε ψεύτικα οράματα και χωρίς λόγο υπερηφανεύονται με το υποδουλωμένο στην αμαρτία μυαλό τους (Κολ. 2:18).
Η μυστική γνώση, η λατρεία των αγγέλων, τα οράματα είναι κι αυτά μια μορφή εκφοβισμού, μια μορφή νομικισμού γιατί σου λέει, «αν δεν έχεις τέτοιες εμπειρίες πως μπορείς να είσαι σίγουρος;» Ο εκφοβισμός ασκείται με την «κατάκριση». Για αυτό λέει κανείς να μη σας κατακρίνει. Μην τους ακούτε.
Η σχέση με το Θεό και η καθαρή ζωή δεν έρχεται μέσα από οράματα και κανόνες, αλλά όταν είμαι ενωμένος με τον Χριστό: Αυτοί δεν είναι ενωμένοι με το Χριστό, που είναι η κεφαλή. Απ' αυτήν τρέφεται, συγκρατείται κι αυξάνει όλο το σώμα με τις αρθρώσεις και τους μυώνες του, όπως το θέλει ο Θεός (Κολ. 2:19). Η μόνη ελπίδα μας ως άτομα, η μόνη ελπίδα μας ως Εκκλησία, είναι να συγκρατούμαστε από τον Χριστό, και να αυξάνουμε από τον Χριστό, που είναι το κεφάλι της Εκκλησίας. Αν ο άνθρωπος που μπαίνει εδώ, αυτό που εισπράττει είναι πως για να ανήκει στην Εκκλησία μας, ή για να πάει στον ουρανό, πρέπει να γίνει.........του ιδίου δόγματος, τότε είμαστε λάθος ή πρέπει να έχει αυτή την εμπειρία και την άλλη εμπειρία, τότε είμαστε πάλι λάθος. Ο Χριστός σώζει. Μόνο ο Χριστός σώζει. Αν αποτυγχάνουμε να δείξουμε και να πούμε για τον Χριστό, τότε χάσαμε το στόχο μας, και τον λόγο της ύπαρξής μας.
Ο σκοπός μας, δεν είναι να προσέξουν οι άνθρωποι τον τρόπο λατρεία μας. Ούτε να παρατηρήσουν το τι κάνουμε εμείς σωστά ενώ οι άλλοι λάθος. Ο σκοπός είναι να δείξουμε τον Χριστό. Αν δεν δείξουμε Χριστό, δεν έχουμε λόγο πνευματικής ύπαρξης. Είμαστε ένα σωματείο ανθρώπινο, θρησκευτικού χαρακτήρα μεν, αλλά ανθρώπινο.
Δεν μπορεί να υπάρχει άλλος λόγος που να μας ενώνει. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη προϋπόθεση εκτός από την πίστη και την υπακοή στην αλήθεια του Ιησού Χριστού, όπως αυτή γράφεται στο ευαγγέλιο.
Στα παρακάτω εδάφια: 20 Αφού, λοιπόν, πεθάνατε μαζί με το Χριστό και λυτρωθήκατε από τα στοιχεία του κόσμου, γιατί ζείτε σαν να είστε υποταγμένοι σ' αυτά; Και γιατί δέχεστε να σας επιβάλλουν απαγορεύσεις, 21 όπως: «μην ακουμπήσεις αυτό, μη γευτείς το άλλο, μην αγγίξεις εκείνο» (Κολ. 2:20-21). Για να είσαι χριστιανός πρέπει να στερείσαι. Όχι επειδή το κάνεις με πίστη επειδή σε εμπνέει το Πνεύμα του Θεού. Δεν μιλάμε για το πνεύμα της θυσίας που πρέπει να μας διέπει για να μπορούμε να υπηρετούμε. Μιλάμε για υποχρεωτική αποχή «μην ακουμπήσεις, μην γευθείς, μην αγγίξεις», γιατί έτσι μόνο σε δέχεται ο Θεός.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν μπάνιο, γιατί έτσι γίνονται πιο άγιοι. Υπάρχουν άλλοι που λένε, πως αν παντρευτείς δεν μπορείς να ζήσεις άγια ζωή. Υπάρχουν τρίτοι που θα πουν πως μόνο αν τα πουλήσεις όλα κι έρθεις μαζί μας, θα φανερώσει αν είσαι αληθινός χριστιανός.
Η Εκκλησία που θέτει κανονισμούς ως κριτήρια γνησιότητας του χριστιανισμού, δεν γνωρίζει τι σημαίνεις να πεθάνεις με τον Χριστό μαζί. Σημαίνει πως ελευθερώνεσαι από καθετί που βαστάει τον κόσμο αυτό υπόδουλο.
Όταν η χαρά του Χριστού, η χαρά της παρουσίας του Χριστού μειώνεται, τότε οι κανόνες παίρνουν τη θέση της. Με κανόνες προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτό που η δύναμη του Χριστού δημιούργησε.
Και μπορεί πράγματι κάποιος να δημιουργήσει θεσμούς και οι θεσμοί αυτοί να αντέξουν και στο χρόνο. Όμως, οι θεσμοί αυτοί χωρίς τον Χριστό δεν οδηγούν πουθενά: Αυτές οι απαγορεύσεις αναφέρονται σε πράγματα που είναι καταδικασμένα να φθαρούν μετά τη χρήση τους· πρόκειται για κανόνες που στηρίζονται σε ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες (Κολ. 2:22). Οι κανόνες οι ανθρώπινοι φθείρονται. Φθείρονται με τη χρήση. Περνάει ο καιρός και γίνονται παλιομοδίτικοι, άχρηστοι, απαρχαιωμένοι. Δεν εξυπηρετούν πια τίποτα. Γίνονται ένα απολίθωμα που θυμίζει κάτι στους πιο παλιούς.
Γιατί τελικά φθείρονται; Βέβαια, αυτές οι διατάξεις έχουν μια εξωτερική εμφάνιση σοφίας, που εκδηλώνεται σαν θρησκεία στηριγμένη στο ανθρώπινο θέλημα, σαν ψευτοταπεινοφροσύνη και περιφρόνηση του σώματος. Δεν έχουν όμως καμιά αξία και το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν το αμαρτωλό φρόνημα (Κολ. 2:23).
Φθείρονται επειδή επιφανειακά φαίνονται πολύ πνευματικές. Όμως, είναι θρησκεία στηριγμένη στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Για αυτό και είναι νομικισμός. Είναι ταπεινοφροσύνη ψεύτικη. Γιατί στην πραγματικότητα αυτός που τα τηρεί αυτά, δεν είναι ταπεινός. Είναι περήφανος που τα τηρεί. Περιφρονούν το σώμα, ενώ δεν χρειάζεται. Το σώμα μας έχει αξία. Εντέλει ικανοποιούν το «εγώ» μας. Μας κάνουν να νοιώθουμε σαν τον Φαρισαίο: Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: "Θεέ μου, σ' ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ' όλα τα εισοδήματά μου" (Λουκάς 18:11-12).
Θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα πολύ πρόσφατο μιας εκκλησίας. Ο ποιμένας της Εκκλησίας είναι από τους αγαπημένους μου θεολόγους και συγγραφείς. Η Εκκλησία αυτή χρόνια πριν το 1965 αποφάσισε να προσθέσει στο καταστατικό της μια φράση που αφορούσε τα κοινωνά μέλη της κι έλεγε πως αποφασίζουν πως Αποφασίζουμε πως τα μέλη της Εκκλησίας θα απέχουν από την αγορά και τη χρήση κάθε οινοπνευματώδους ποτού. Δηλαδή για να είσαι μέλος στην Εκκλησία πρέπει να υποσχεθείς πως δεν θα πιεις ούτε θα αγοράσεις τίποτα οινοπνευματώδες.
Αυτό έγινε σε μια περίοδο που τα ποσοστά αλκοολισμού ήταν πολύ ψηλά. Έγινε όμως κι ένα τείχος. Έλεγε ουσιαστικά πως για να είσαι σωστός χριστιανός, και για να ανήκεις στην Εκκλησία μας δεν μπορείς να πίνεις ούτε κρασί, ούτε μπύρα, τίποτα αλκοολούχο. Χρόνια μετά το 1982, οδηγημένοι από αυτές τις περικοπές που σήμερα διαβάσαμε, άλλαξαν το καταστατικό τους ως εξής:
Αποφασίζουμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού ώστε να απέχουμε από κάθε είδους ναρκωτικό, φαγητό, ποτό ή άλλες πρακτικές οι οποίες βάζουν σε κίνδυνο το σώμα μας και προξενούν κίνδυνο στη δική μας πίστη ή στην πίστη των άλλων.
Ποια η διαφορά ανάμεσα στα δύο; Το ένα λέει «απογορεύεται να πιεις ή να αγοράσεις οποιοδήποτε αλκοολούχο ποτό». Είναι μια διάταξη που δεν απαιτεί να αγαπάς το Θεό για να την τηρείς. Ούτε να αγαπάς την Εκκλησία του Θεού. Απλά μην το κάνεις.
Το δεύτερο, σε οδηγεί σε αυτοεξέταση. Σε οδηγεί να σκεφτείς το «γιατί» να προσέχω. Είναι πλατύτερη και σε πάει στη ρίζα της αγάπης και του αγιασμού. Το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Δεν το κάνω ότι θέλω. Σε τελευταία ανάλυση, ότι ισχύει για το κρασί, ισχύει και για το φαγητό, και για την κοκα κόλα και τον καφέ και για καθετί εθιστικό τελικά. Σε όλα μπορώ να γίνω δούλος. Με τη βοήθεια του Θεού θα προσπαθήσω να μην καταναλώνω οτιδήποτε βλάπτει το ναό του Θεού. Επιπλέον δεν θα καταναλώσω κάτι που μπορεί να ενοχλήσει ή να σκανδαλίσει τον αδελφό μου. Κι ότι κι αν κάνω, θα το κάνω για τη δόξα του Θεού. Είτε τρώτε, είτε πίνετε, προς δόξαν του Θεού πράττετε.
Σαφώς η δεύτερη διάταξη είναι πιο σοφή. Βάζει τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Αναγνωρίζει την ανάγκη που έχουμε για τη βοήθεια του Θεού. Οδηγεί να σκεφτείς τους λόγους για τους οποίους δεν θέλεις να κάνεις κάτι.
Η αληθινή, βαθειά, πνευματική δικαιοσύνη του Θεού, δεν επιβάλλεται με κανόνες, δεν νομοθετείται. Η αγιότητα δεν επιβάλλεται. Εμπνέεται. Βεβαίως και η Εκκλησία στέκεται απέναντι σε κάθε εθισμό. Ο Λόγος του Θεού λέει, «όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εμένα τίποτα δεν θα με εξουσιάσει».
Χριστιανός είναι αυτός που κρατάει τον Χριστό. Ζει από τον Χριστό, με τον Χριστό, για τον Χριστό. Χριστιανός είναι αυτός που έδωσε τη ζωή του στο Χριστό με μετάνοια, κι ο Χριστός τον άλλαξε. Τον δέχτηκε όπως ήταν και τον μεταμόρφωσε. Και τώρα υπηρετεί ελεύθερα. Θυσιάζει με γενναιοδωρία. Προσφέρει απλόχερα. Συγχωρεί τους εχθρούς. Περπατάει το δεύτερο μίλι. Και τώρα με το Πνεύμα του Θεού μέσα του, ζει την καινούργια ζωή ελεύθερος από ανθρώπινες διατάξεις. Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε για να είμαστε ελεύθεροι. Παραμένετε, λοιπόν, σταθεροί στην ελευθερία και μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας (Γαλάτες 5:1). Αμήν.
(Αγνωστη πηγη)
1 σχόλιο :
Ετσι ακριβως θα ειναι η εκκλησια που θα αρπαξει ο Κυριος
Δημοσίευση σχολίου