Ο Ιησούς θεραπεύει!!
Ας δούμε αυτή την όμορφη ομολογία!!
Ρίτσαρντ Οουέλλεν, Ph.D., M.D.
 |
| Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη |
Ο δρ. Ρίτσαρντ Οουέλλεν είναι ένας παλιός φίλος. Τον πρωτογνώρισα όταν έψαλλε στη χορωδία μας στο Πίτσμπουργκ και ταυτόχρονα σπούδαζε στο Κάρνεγκυ Τεκ για το διδακτορικό του (Ph.D) στην οργανική χημεία. Μετά από δυο χρόνια μεταδιδακτορικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, έκανε εγγραφή στο νοσοκομείο Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελείωσε το διδακτορικό του (M.D.) σε τρία χρόνια. Ακολούθησε ένας χρόνος πρακτικής εξάσκησης στο νοσοκομείο και άλλος ένας χρόνος εξειδίκευσης στην παθολογία και μετά του ζητήθηκε να παραμείνει στο προσωπικό του Τζονς Χόπκινς. Από το 1968 είναι βοηθός καθηγητή της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ της έρευνας για τον καρκίνο, της περίθαλψης ασθενών και της διδασκαλίας.
 |
| Koulman |
Ενώ εργαζόμουν πάνω στη διδακτορική μου διατριβή πάνω στη χημεία στο Κάρνεγκυ Τεκ, άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις της Κάθρυν Κούλμαν που γίνονταν κάθε Παρασκευή στο βόρειο άκρο του Πίτσμπουργκ στο παλιό αμφιθέατρο του Κάρνεγκυ.
Εκεί, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα τη δύναμη του Θεού σε ενέργεια καθώς άνθρωποι συναθροίζονταν για να λατρέψουν μαζί το Θεό. Πριν περάσει πολύς καιρός, προσφέρθηκα εθελοντικά να ψάλω στη χορωδία και εκεί συνάντησα τη Ρόουζ που είχε μεγαλώσει κυριολεκτικά μέσα στη διακονία της Κάθρυν Κούλμαν.
Η Ρόουζ κι εγώ παντρευτήκαμε τον Απρίλιο του 1959.
Ένα χρόνο αργότερα
Ρώτησα το γιατρό περί αυτού, αλλά με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε καμία ένδειξη οποιασδήποτε ανωμαλίας.
Ωστόσο, και οι δύο γονείς μου και η αδελφή της Ρόουζ παρατήρησαν κάτι παράξενο στη συμπεριφορά του μωρού. Ήταν υπερβολικά ιδιότροπο – πάρα πολύ ιδιότροπο, έλεγε η μητέρα μου. Έκλαιγε και γκρίνιαζε ασταμάτητα και δεν έτρωγε, συχνά αποδιώχνοντας το μπιμπερό και κάνοντας εμετό και ουρλιάζοντας αν συνέβαινε να τη μετακινήσουμε καθώς έτρωγε. Πέρα από αυτό, παρατηρήσαμε ότι το ένα της πόδι ήταν πάντα λυγισμένο και μαζεμένο προς τα πάνω κοντά στο σώμα, με το γόνατο και το πέλμα στραμμένα προς τα έξω, μερικές φορές σε γωνία 90 μοιρών. Ήταν αδύνατο να κάνεις και τα δυο της πόδια να τεντωθούν ταυτόχρονα.
Όταν την πήγαμε στον οικογενειακό μας γιατρό, εκείνος εξέτασε τα πόδια και τους γοφούς. «Ναι υπάρχει κάτι που είναι οπωσδήποτε στραβό σ’ αυτό το δεξί πόδι,» είπε. «Δεν είμαι σίγουρος ως προς το τι είναι αυτή τη στιγμή, αλλά ας περιμένουμε λίγο. Μερικές φορές τέτοια πράγματα φτιάχνουν από μόνα τους.»
Περιμέναμε αρκετούς μήνες, αλλά τίποτε δε φάνηκε να φτιάχνει. Αντιθέτως, φάνηκε να χειροτερεύει. Η Τζόαν εξακολουθούσε να είναι υπερβολικά ιδιότροπη κλαίγοντας συχνά όταν την αγγίζαμε. Όταν έπινε από το μπιμπερό, συχνά σταματούσε για να κλάψει. Όλα έδειχναν ότι υπέφερε από τρομακτικό πόνο. Αλλά τι; Και πού;
Στο τέλος των τριών μηνών, όταν η Τζόαν θα έπρεπε να σηκώνει το κεφάλι της από το κρεβατάκι της μόνη της, δε μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Με ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη ανησυχία την ξαναπήγαμε στο γιατρό.
Καθώς την εξέταζε αυτή τη φορά μου έκανε νόημα να πάω και να σταθώ δίπλα του. Η μικρή Τζόαν ήταν ανάσκελα στο ιατρικό τραπέζι εξέτασης. Ο γιατρός πήρε το δεξί της πόδι στο ένα του χέρι κι έβαλε το άλλο του χέρι κάτω από το γόνατο. Άρχισε απαλά να στρέφει το πόδι της προς τα μέσα. Το μωρό ούρλιαξε από πόνο. «Το πόδι δε στρέφει καθόλου προς τα μέσα,» είπε. «Τώρα κοίτα αυτό.» Απαλά πάλι άρχισε να περιστρέφει το πόδι προς τα έξω από την άλλη μεριά. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό και κράτησα την αναπνοή μου καθώς είδα το πόδι να περιστρέφεται όχι μόνο πάνω κάτω, αλλά και σχεδόν 360 ανάποδα. Μόνο όταν είχε συμπληρώσει ένα πλήρη κύκλο περιστροφής στα χέρια του γιατρού, εκείνη άρχισε να κλαίει πάλι.
Ο γιατρός προσεκτικά τοποθέτησε το πόδι πίσω στην αρχική του θέση. Μετά μου έδειξε τις πτυχές στο δέρμα κατά μήκος της εσωτερικής πλευράς του μηρού. «Αυτό είναι ένα από αυτά που ψάχνει ένας γιατρός,» μου είπε. «Παρατήρησε ότι υπάρχουν δύο πτυχές από αυτή τη μεριά, αλλά μόνο μία από την άλλη. Ένα φυσιολογικό παιδί έχει ταυτόσημες πτυχές και από τις δύο μεριές. Η διαφοροποίηση στο σχήμα των πτυχών αυτών, δείχνει κάποιος είδος εσωτερικής αλλοίωσης, που σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο δομικό πρόβλημα στο γοφό, την πλάτη ή το πόδι. Σ’ αυτή την περίπτωση νοιώθω σιγουριά να πω ότι είναι στο γοφό.»
Η Ρόουζ έσκυψε και σήκωσε το μωρό κρατώντας το κοντά της. «Τι θέλετε να πείτε γιατρέ;», είπε με μάτια γεμάτα δάκρυα.
Ο γιατρός έβαλε το ένα του χέρι σον ώμο της. «Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα,» απάντησε, «και γι’ αυτό θέλω να την εξετάσει κι ένας ορθοπεδικός χειρούργος. Εκείνος θα μπορέσει να μας δώσει μια οριστική διάγνωση. Μου μοιάζει σαν να είναι ο γοφός σε λάθος σημείο.»
Η Ρόουζ έκατσε στην καρέκλα δίπλα στο τραπέζι, εξακολουθώντας να κρατά το μωρό σφιχτά πάνω στο στήθος της. Ο γιατρός συνέχισε να μιλά και με πολύ ήρεμο τρόπο μας εξήγησε τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Η Τζόαν σίγουρα θα χρειαζόταν κηδεμόνες στήριξης στα πόδια και ίσως θα έπρεπε να φοράει και κηδεμόνα σε όλο της το σώμα. Η θεραπεία θα έπαιρνε πολύ καιρό και ακόμη και τότε δεν ήταν σίγουρο ότι το πρόβλημα θα διορθωνόταν κατά 100%. Υπήρχε μια βέβαιη πιθανότητα ότι θα ήταν ανάπηρη για όλη της τη ζωή και θα περπατούσε κουτσαίνοντας. Μπορεί να είχε το ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο, ή κάποιου άλλου είδους ανωμαλία στο σώμα.
«Μην περιμένετε καθόλου,» είπε ο γιατρός. «Πηγαίνετέ την σε ένα χειρούργο ορθοπεδικό.»
Κλείσαμε ραντεβού με το χειρούργο για την ερχόμενη Δευτέρα και πήγαμε τη Τζόαν στο σπίτι.
Εκείνο το βράδυ, πίσω στο διαμέρισμά μας, καθίσαμε, εγώ και η Ρόουζ και μιλήσαμε. Είμαστε και οι δύο συντριμμένοι κι όχι απλά από την προοπτική αν έχουμε ένα ανάπηρο παιδί. Έμοιαζε να είναι όμως τόσο άδικο.
«Δεν καταλαβαίνω,» είπα στη Ρόουζ καθώς καθόμασταν γεμάτοι σύγχυση στο καθιστικό. «Εδώ είμαστε, προσπαθώντας να υπηρετήσουμε τον Κύριο κι Εκείνος άφησε να μας συμβεί κάτι τέτοιο.»
Η Ρόουζ ήταν σιωπηλή με το όμορφο πρόσωπό της γεμάτο ένταση και τα χείλια της να τρέμουν λίγο. Ήθελα να σηκωθώ να την αγκαλιάσω και να την παρηγορήσω. Αλλά ήμουν κι ο ίδιος αρκετά ανήσυχος και θορυβημένος απ’ όλα αυτά και δεν είχα τίποτε να της προσφέρω.
«Μιλάμε σε άλλους για την πίστη μας στον Κύριο και τη θεραπευτική του δύναμη,» ξέσπασα, «και τώρα μας συμβαίνει αυτό.»
«Αν ο Θεός επέτρεψε να έχουμε ένα άρρωστο παιδί,» είπε τελικά η Ρόουζ, «τότε θα περιμένει από μας να το φροντίσουμε.»
«Δεν το συζητώ αυτό,» είπα με πίκρα. «Το αγαπώ το μωρό μας και θα κάνω ό,τι μου είναι δυνατόν για να το δω θεραπευμένο. Κι αν δεν θεραπευθεί, θα τη μεγαλώσουμε και θα την αγαπάμε σ’ όλη μας τη ζωή. Απλά δε μου φαίνεται δίκαιο. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν αγαπούν το Θεό, που δε γνωρίζουν το Θεό. Πολλοί από αυτούς μισούν μάλιστα το Θεό κι όμως έχουν υγιή παιδιά. Γιατί αυτό να συμβεί σε μας;»
Ήταν μια ρητορική ερώτηση. Γνώριζα ότι η Ρόουζ δεν είχε την απάντηση κι ούτε κι εγώ την ήξερα. Επίσης γνώριζα ότι το να κάνω τέτοιες ερωτήσεις προς το Θεό ήταν ένδειξη έλλειψης πίστης. Συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα καθόλου πίστη, τουλάχιστον το είδος εκείνο της πίστης που θα ήταν απαραίτητο για να δω το παιδί μας θεραπευμένο.
Το επόμενο πρωί καθώς ετοιμαζόμουν για το μάθημα, η Ρόουζ κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας ξύπνια με το μωρό και το πρόσωπό της φαινόταν στεγνό από την αϋπνία. «Ντικ,» μου είπε διστακτικά. «Έχουμε δει το Άγιο Πνεύμα να κάνει τόσα θαυμαστά πράγματα στις συναθροίσεις της Μις Κούλμαν. Δε νομίζεις ότι θα έπρεπε να πάμε τη Τζόαν με πίστη ότι ο Θεός θα τη θεραπεύσει;»
Η Ρόουζ είχε σταματήσει να συμμετέχει στη χορωδία της Μις Κούλμαν λίγο καιρό πριν γεννηθεί το παιδί και παρόλο πηγαίναμε σε μερικές από τις συναθροίσεις και στο Πίτσμπουργκ και στο Γιάνγκστάουν του Οχάιο η ντροπή και η ταραχή μας είχαν εμποδίσει να πούμε σε οποιονδήποτε για την κατάσταση του μωρού μας. Μόνο οι γονείς μου και η αδελφή της Ρόουζ το ήξεραν.
Σκεπτόμενος την ερώτηση της Ρόουζ, στεκόμουν μπροστά στον καθρέπτη για κάμποση ώρα, παίζοντας με τον κόμπο της γραβάτας μου.
Πίστη; Είχα πια συνειδητοποιήσει ότι δεν είχα καμιά απολύτως πίστη, τουλάχιστον όχι το είδος που θα βοηθούσε να δω τη Τζόαν θεραπευμένη. Αλλά θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει τη Μις Κούλμαν να λέει ξανά και ξανά: «Κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου. Μετά όταν θα έχεις φτάσει στο τέλος των δυνατοτήτων σου, άσε το Θεό να αναλάβει Εκείνος.»
Είχαμε πάει στους γιατρούς. Η μόνη πιθανή βοήθεια ήταν οι ορθοπεδικοί κηδεμόνες στα πόδια και στο σώμα χωρίς καμιά υπόσχεση θεραπείας. Η Ρόουζ είχε δίκιο. Είχε έλθει η ώρα να εμπιστευτούμε το Θεό ολοκληρωτικά.
Την Παρασκευή το πρωί αφήσαμε το σπίτι για να πάμε το παιδί στη Συνάθροιση Θαυμάτων στο Αμφιθέατρο Κάρνεγκυ. Καθισμένοι στο αυτοκίνητο, κλείναμε τα κεφάλια μας σε προσευχή. «Κύριε Ιησού, είναι γραμμένο στο Λόγο Σου ότι μπορούμε να έλθουμε μπροστά Σου και να σου ζητήσουμε, μέσα στο έλεός Σου, να αγγίξεις το σώμα της κόρης μας. Αλλά δεν απαιτούμε από Σένα Κύριε. Δεν τολμούμε ούτε καν να το ‘διεκδικήσουμε’, αν και μας το έχεις δώσει ήδη πάνω στο Σταυρό, ξέρουμε όμως ότι είναι μέσα στο έλεός Σου. Απλά Σου ζητούμε Κύριε Ιησού, να θεραπεύσεις το μικρό μας κοριτσάκι.»
Ήταν μια τόσο απλή προσευχή, όχι το είδος της προσευχής που είχα συχνά φανταστεί τον εαυτό μου να κάνει. Στην φαντασία μου θα σφυροκοπούσα το Θρόνο της Χάριτος και θα πέταγα στο Θεό τις υποσχέσεις Του κατά πρόσωπο, απαιτώντας να τις κρατήσει. Αλλά τώρα, πρόσωπο με πρόσωπο με ένα πρόβλημα που μας ξεπερνούσε, και που ξεπερνούσε και την ιατρική επιστήμη, η Ρόουζ κι εγώ αντιληφθήκαμε ότι το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να ακουμπήσουμε με εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού.
Η συνάθροιση ήταν παρόμοια με τις εκατοντάδες που είχαμε παρακολουθήσει, μόνο που αυτή τη φορά δεν είχαμε έλθει σαν παρατηρητές. Είχαμε έλθει προσμένοντας.
Φαινόταν να είναι μια από αυτές τις μέρες που η μικρή Τζόαν ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη. Γκρίνιαζε κι έκανε φασαρία από τον πόνο συχνά-πυκνά. Μη θέλοντας να ενοχλήσουμε τη συνάθροιση, μείναμε στο πίσω μέρος του αμφιθεάτρου με τη Ρόουζ να κρατάει το μωρό. Όταν η Τζόαν άρχιζε να κλαίει, η Ρόουζ την έπαιρνε έξω στον προθάλαμο και επέστρεφε όταν είχε ηρεμήσει. Είχαμε δώσει τα καθίσματά μας σε κάποιους άλλους και στεκόμασταν ακουμπώντας στον πίσω τοίχο του αμφιθεάτρου καθώς η συνάθροιση προχωρούσε.
Η Τζόαν ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα και συχνά-πυκνά, η Ρόουζ την ανασήκωνε και ψηλαφούσε από κάτω. Πίστευε ότι όταν ο Θεός θα άρχιζε να ενεργεί, εκείνη θα έβλεπε κάτι να συμβαίνει.
Κατά το τέλος της συνάθροισης, κάτι συνέβη πράγματι. Από τότε που είχε γεννηθεί, η Τζόαν, τα δάχτυλα του δεξιού της ποδιού ήταν πάντοτε κλεισμένα σφιχτά. Τώρα, καθώς στεκόμασταν δίπλα στον τοίχο, αυτά τα μικρά ροζ δαχτυλάκια, άρχισαν να χαλαρώνουν και να ανοίγουν μέχρι που έγιναν όπως τα δάχτυλα ενός οποιουδήποτε φυσιολογικού μωρού τεσσάρων μηνών.
Η Ρόουζ με σκούντησε με το πρόσωπό της να ακτινοβολεί. «Ο Θεός άρχισε να εργάζεται,» μου είπε. «Η παρουσία Του είναι πάνω σ’ αυτό το παιδί. Πάω πάνω στον άμβωνα.» Ήταν αποφασισμένη και μπορούσα να δω ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τη σταματήσω.
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το διάδρομο. Πίστευα ότι οι διάκονοι θα μας σταματούσαν γιατί είχαν σαφείς εντολές να σταματήσουν οποιονδήποτε να πάει μπροστά εκτός κι αν είχε μιλήσει με κάποιον από τους βοηθούς της Μις Κούλμαν και είχε πάρει άδεια. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να μας σταματήσει. Συνεχίσαμε μέχρι κάτω. Καθώς προχωρούσαμε, η Μις Κούλμαν κατέβηκε από την πλατφόρμα και κατευθύνθηκε προς το μέρος μας. Συναντηθήκαμε στο κέντρο του αμφιθεάτρου.
«Ρόουζ,» είπε, με έκπληξη να γεμίζει το πρόσωπό της. «Συμβαίνει κάτι στο μωρό;»
Η Ρόουζ προσπάθησε να μιλήσει, πνίγηκε, και μετά προσπάθησε ξανά. «Ν-ν-ναι, Μις Κούλμαν. Γεννήθηκε με παραμόρφωση στο γοφό.»
Η Μις Κούλμαν κίνησε το κεφάλι της με έκπληξη. «Γιατί δεν είπες τίποτε.» Μετά διέκοψε τον εαυτό της και γυρίζοντας στο κατάμεστο αμφιθέατρο, είπε, «Θέλω όλοι όσοι είναι εδώ να σταθούν και να αρχίσουν να προσεύχονται. Ο Θεός θα θερπαεύσει αυτό το πολύτιμο παιδί.»
Η Ρόουζ τράβηξε την κουβέρτα από τη Τζόαν και την κράτησε μπροστά στη Μις Κούλμαν. Σ’ όλο το αμφιθέατρο ο κόσμος στεκόταν και προσευχόταν με τα μάτια κλειστά. Προσευχόμουν κι εγώ, αλλά κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά. Ήθελα να δω τι θα συνέβαινε.
Παρακολουθούσα προσεκτικά. Η Μις Κούλμαν τέντωσε τα ευαίσθητα δάχτυλά της και άγγιξε τα δάχτυλα της Τζόαν πολύ απαλά. Δεν έκλεισε καν τα δάχτυλά της. Απλώς άγγιξε απαλά τα δάχτυλα του μωρού κι άρχισε να προσεύχεται. «Θαυμαστέ Ιησού, άγγιξε αυτό το πολύτιμο μωράκι ...»
Το είδα! Με τα μάτια μου ανοιχτά το είδα! Εκείνο το πόδι που ήταν τόσο αφύσικα στραμμένο προς τα δεξιά, άρχισε να ισιώνει. Κινιόταν σιγανά μέχρι που τα δάχτυλα και η πατούσα ίσιωσαν εντελώς, ταιριάζοντας με τα δάχτυλα και την πατούσα του άλλου ποδιού. Όλα φαίνονταν εντελώς φυσιολογικά πια. Κι όμως ήξερα ότι είχα δει το αδύνατο. Κάποια εξωτερική δύναμη είχε κινήσει εκείνο το πόδι. Αλλά η Μις Κούλμαν δεν το κινούσε. Η Ρόουζ με τα μάτια κλειστά και το πρόσωπο υψωμένο προς τον ουρανό δεν το κινούσε. Και φυσικά η μικρή Τζόαν επίσης δεν μπορούσε να το κινήσει. Ποιος άλλος λοιπόν εκτός από τον Θεό! Αληλούια, Αληλούια.
Είχα τα μάτια μου κολλημένα στο πόδι καθώς αναπαυόταν σε φυσική θέση κι ήξερα ότι η θεραπεία ήταν πλήρης. «Σ’ ευχαριστώ Κύριε,» συνέχισαν να επαναλαμβάνω συνεχώς με κομμένη ανάσα. «Σ’ ευχαριστώ.»
Η Μις Κούλμαν τέλειωσε την προσευχή της κι όλοι κάθισαν. Η Ρόουζ τύλιξε το μωρό στην κουβέρτα κι αρχίσαμε να επιστρέφουμε στο πίσω μέρος του αμφιθεάτρου.
«Το είδες;» ψιθύρισα μόλις φτάσαμε πίσω.
«Να δω τι;» με ρώτησε η Ρόουζ. «Προσευχόμουν. Εσύ δεν προσευχόσουν ;»
«Προσευχόμουν κι εγώ αλλά είχα τα μάτια μου ανοιχτά. Δε το ένιωσες;»
«Να νιώσω τι;» η Ρόουζ με κοίταξε παραξενεμένη.
«Το πόδι της Τζόαν, η πατούσα της. Είδα το πόδι της να κινείται. Ίσιωσε ολοκληρωτικά. Είδα το πόδι της να θεραπεύεται!» Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος πως μόλις μπορούσα να κρατηθώ για να μη φωνάξω.
Τα μάτια της Ρόουζ άνοιξαν διάπλατα και η χαρά γέμισε το πρόσωπό της. «Ιησού,» ψιθύρισε, «Ω Ιησού σ’ ευχαριστώ.»
Ανοίξαμε την πόρτα και σχεδόν τρέξαμε στον προθάλαμο. Εκεί, τραβήξαμε την κουβέρτα και κοιτάξαμε ξανά τα πόδια της Τζόαν. Ήταν τέλεια. Δεν ήταν πια το ένα πόδι τραβηγμένο προς το στομάχι της όπως πριν. Και τα δυο της πόδια ήσαν τόσο ίσια όσο θα έπρεπε.
«Ας πάμε σπίτι,» είπα. «Θέλω να περάσω την υπόλοιπη μέρα δοξολογώντας το Θεό.»
Όχι μόνο περάσαμε το υπόλοιπο της μέρας δοξάζοντας το Θεό, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας. Μετά από το δείπνο που για πρώτη φορά το μωρό έφαγε χωρίς προβλήματα, τη βάλαμε μπρούμυτα μέσα στην κούνια της. Για πρώτη φορά σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε γύρω. Μείναμε ξύπνιοι μέχρι τις τρεις το πρωί και την παρακολουθούσαμε. Κοιμόταν, ξυπνούσε, έκανε χαρούλες και μετά ξανακοιμόταν. Ήταν σα να προσπαθούσε να κερδίσει το χρόνο που είχε χάσει μέχρι τότε από τη χαρά στη ζωή της.
Το επόμενο πρωί μπορούσαμε ακόμη να δούμε την τέλεια θεραπεία στα πόδια της. Μπορούσα να της τα πειράξω και να της τα κουνήσω και τα δύο με ευκολία. Η μόνη φορά που έκλαψε ήταν όταν προσπάθησα να της γυρίσω το πόδι στην αφύσικη θέση που ήταν την προηγούμενη μόλις μέρα. Η Τζόαν μας ήταν απόλυτα φυσιολογική πια. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο πόδια ήταν οι δύο πτυχές που υπήρχαν στο δέρμα του ενός ποδιού ενώ στο άλλο υπήρχε μία – μια υπενθύμιση ότι κάτι ήταν κα΄ποτε δομικά λάθος.
Τη Δευτέρα πήγαμε στο ραντεβού μας με τον ορθοπεδικό. Εξέτασε το παιδί και διάβασε το σημείωμα που μας είχε δώσει ο οικογενειακός μας γιατρός. «Για ποιο ακριβώς λόγο σας έστειλε ο γιατρός σας εδώ;» μας ρώτησε καθώς εξέταζε τα πόδια της Τζόαν.
«Νόμιζε πως ο γοφός της ήταν εξαρθρωμένος,» απάντησα.
Την εξέτασε ακόμη πιο προσεκτικά και κούνησε το κεφάλι του. «Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο παιδί αυτό. Το αριστερό της πόδι κλίνει ελάχιστα προς τα μέσα – αλλά αυτό δεν είναι κάποιο πρόβλημα. Δε με χρειάζεστε. Αυτό το παιδί μου φαίνεται τέλειο εμένα.»
Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που ακούσαμε την ιατρική επιβεβαίωση της θεραπείας της. Και η Τζόαν έτρωγε πια φυσιολογικά – χωρίς να σταματάει για να κλάψει.
Την Παρασκευή, μία μόλις βδομάδα μετά τη θεραπεία της Τζόαν, επισκεφθήκαμε και πάλι τον οικογενειακό μας γιατρό. Μας ρώτησε τι συνέβη και γιατί είχαμε επιστρέψει τόσο σύντομα. Του είπαμε όλη την ιστορία χωρίς να παραλείψουμε το παραμικρό.
Δεν ανοιγόκλεισε καν τα μάτια του, αλλά συνέχισε να εξετάζει τη Τζόαν και να κρατάει σημειώσεις. Του είπαμε τι είχε πει ο άλλος γιατρός. Συνέχισε να προσπαθεί να περιστρέψει το πόδι της μπρος πίσω όπως την άλλη φορά, προσπαθώντας να δει αν υπήρχε το πρόβλημα που είχε συναντήσει την προηγούμενη βδομάδα.
Γνέφοντας στη Ρόουζ της έδειξε ότι η εξέταση είχε τελειώσει και ότι μπορούσε να ντύσει τη Τζόαν. Μετά, καθισμένος στην καρέκλα του, χτυπούσε την άκρη της με τα δάχτυλά του. «Λοιπόν, τα παιδιά αλλάζουν,» είπε. Μετά πρόσθεσε, «Αλλά δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα. Αυτό πρέπει να το έκανε ο Θεός.»
Ήμασταν εκστατικοί από χαρά. Η θεραπεία ήταν πλήρης και ακόμη και ο γιατρός έδινε στο Θεό τη δόξα.
Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, ανήκω στο προσωπικό ενός από τα μεγαλύτερα θεραπευτικά κέντρα του κόσμου. Από αυτή τη θέση, δε βλέπω καμιά σύγκρουση μεταξύ ιατρική και πνευματικής θεραπείας. Η αλήθεια είναι πως ο γιατρός δεν θεραπεύει. Μπορεί να δώσει φάρμακα, αλλά τα φάρμακα δεν αλλάζουν τα όργανά του, απλώς βοηθούν στην καλύτερη λειτουργία τους. Κάθε θεραπεία είναι από τον Θεό. Ο χειρούργος μπορεί να κόψει κάποιο άρρωστο κομμάτι και να βοηθήσει έτσι την ταχύτερη ίαση. Αλλά κανένας χειρούργος δε φτάνει πραγματικά εντός του ανθρώπου ώστε να τον θεραπεύσει. Είναι ο Θεός που θεραπεύει.
Ο Θεός μας προμήθευσε με ένα σωρό σπουδαίες ικανότητες στη χειρουργική, τη φαρμακευτική, την ορθοπεδική, στην νοσοκομειακή περίθαλψη. Και ο χριστιανός έχει το επιπλέον όφελος να μπορεί να κοιτάξει πέρα από αυτό που μπορεί να κάνει ο γιατρός, σ’ αυτό που μπορεί να κάνει ο Θεός.
Μερικοί από τους συναδέλφους μου ειλικρινά το αρνούνται κάτι τέτοιο. Άλλοι, πάνε ακόμη πιο μακριά και αρνούνται ακόμη και την ύπαρξη του Θεού. Αλλά όταν έρχονται αντιμέτωποι με το γεγονός ότι μερικοί από τους «ανίατους» ασθενείς τους θεραπεύονται όταν στραφούν στο Θεό, τότε μένουν ειλικρινά άφωνοι.
Για μερικούς μπορεί να φαίνεται εντελώς παράξενο ότι άνθρωποι της επιστήμης, αφιερωμένοι στο να είναι ειλικρινείς ασχέτως περιστάσεων, θα αγνοούσαν μια ολόκληρη λεωφόρο θεραπείας. Αλλά τα πνευματικά δεν είναι ίδια με τα φυσικά που μπορεί να τα εξετάσει ο ανθρώπινος νους. Στην πραγματικότητα, το ανθρώπινο σκεπτικό βρίσκεται σε αντίθεση και μάχη με τα πράγματα του πνεύματος. Οποιοδήποτε πρόσωπο, ακόμη κι ένας ικανός επιστήμονας που δεν θέλει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι είναι σε επανάσταση προς το Θεό και έχει ανάγκη τον Ιησού Χριστό, θα φτάσει σε οποιοδήποτε άκρο προκειμένου να αποφύγει το μήνυμα της σωτηρίας που δίνει ο Θεός. Ωστόσο, όλοι αυτοί που θέλουν να φτάσουν στην «επίγνωση της αλήθειας», θα έλθουν τελικά στον Ιησού Χριστό, «στον οποίο», όπως λέει ο Παύλος, «βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσης.» (Κολοσσαείς 2:3).
Δεν ήταν παρά πρόσφατα, αφότου παρέμεινα σαν μέλος του προσωπικού του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς σαν βοηθός καθηγητή της φαρμακολογίας, που άρχισα να εκτιμώ ολοκληρωτικά τη μεγαλειώδη χάρη του Θεού στη θεραπεία της μικρής Τζόαν. Δεν ήταν η πίστη μου, ούτε της Ρόουζ που το έκανε. Κανείς μας δεν είχε το είδος της πίστης που απαιτούνταν για να «διεκδικήσουμε» τη θεραπεία της. Ήταν όλα από το έλεος του Θεού – η χάρη Του την οποία δεν αξίζαμε.
Όταν πήγαμε σ’ εκείνη τη συνάθροιση είχαμε κάποιο λόγο για να περιμένουμε αυτό το θαύμα. Είχαμε δει πολλούς άλλους να θεραπεύονται και γνωρίζαμε επίσης ότι ο Θεός αγαπά τα μικρά παιδιά. Αλλά ακόμη κι έτσι, δεν είχαμε την πίστη που θεωρούσαμε απαραίτητη για να δούμε ένα τέτοιο θαύμα να λαμβάνει χώρα. Όμως νιώσαμε ότι έπρεπε να δώσουμε στο Θεό μια ευκαιρία να αγγίξει το μικρό μας κοριτσάκι με το να την παραδώσουμε σ’ Εκείνον. Κι όταν την παραδώσαμε, Εκείνος έκτεινε το χέρι Του, την πήρε και την θεράπευσε.
Μέσα από αυτό το θαύμα, έμαθα τη διαφορά μεταξύ της πίστης στο Θεό, που οι περισσότεροι από μας έχουμε, και της πίστης του Θεού (ης ίδιας πίστης που ο Θεός έχει), που είναι ένα χάρισμα από το Άγιό Του Πνεύμα. Η πίστη μας στο Θεό μας βοηθάει να πιστέψουμε ότι ο Θεός θα κάνει κάτι θαυμαστό. Αλλά αν δεν έχουμε την πίστη του Θεού, χρειάζεται να κάνουμε οτιδήποτε είναι ανθρωπίνως δυνατόν και να αφήσουμε τα υπόλοιπα στα ελεήμονα χέρια Του.
Πολλοί προσπαθούν να πιέσουν το Θεό να κάνει κάτι, ερχόμενοι στην παρουσία Του και σχεδόν απαιτώντας να από Εκείνον να ενεργήσει. Περιστασιακά ο Θεός θα τιμήσει μερικές τέτοιες απαιτήσεις, όχι γιατί υποχρεούται, αλλά επειδή μας αγαπά. Όμως εγώ νιώθω πολύ πιο ασφαλής με το να στηρίζομαι απλά στο έλεός Του και τη χάρη Του ότι θα φροντίσει για όλες μου τις ανάγκες.
Είχα συχνά αναρωτηθεί αν πολλές από τις θεραπείες που είχα δει ήσαν ψυχοσωματικές. Από μια βασική μελέτη της ανθρώπινης φύσης, ήξερα ότι μερικές πιθανόν να ήταν έτσι. Αλλά ένα τεσσάρων μηνών μωρό δεν γνωρίζει αρκετά πράγματα για να έχει μια ψυχοσωματική θεραπεία. Αυτό που είδαμε εκείνη την ημέρα στο διάδρομο του Αμφιθεάτρου Κάρνεγκυ δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας διανοητικής διαδικασίας. Ήταν απόλυτα πραγματικό και ήταν στιγμιαίο. Και δεν υπάρχει κανένας ιατρικός όρος που να μπορεί να το περιγράψει εκτός από τη λέξη «θαύμα».
Συνέχεια με ρωτούν, «Γιατί η ατέλεια; Η παραμόρφωση; Γιατί ο Θεός να επιτρέπει να έλθει η αρρώστια στους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους Χριστιανούς; Γιατί συνέβη αυτό στη Τζόαν; Αυτές είναι δύσκολες ερωτήσεις, ιδιαίτερα για ένα γιατρό. Στ’ αλήθεια δεν έχω την απάντηση. Όμως, όσον αφορά την περίπτωση της Τζόαν, είμαι απόλυτα πεπεισμένος, αν και τότε δεν ήμουν, ότι ο Θεός επέτρεψε αυτή τη συγκεκριμένη παραμόρφωση ώστε μετά η θεραπεία να είναι μια μαρτυρία γι’ Αυτόν. Νιώθαμε ότι, ο αν Θεός μπορούσε να μας εμπιστευθεί ένα ανάπηρο παιδί, μετά είχε κάτι πολύ ανώτερο να μας εμπιστευθεί επίσης – τη μαρτυρία του ελέους και της θεραπευτικής δύναμής Του
Δοξασμένο Το όνομα Του Κυρίου μας!!
Ζήτησε και εσύ σήμερα τη δική σου θεραπεία από Τόν Ιησού!!
Ο Ιησούς θεραπεύει ακόμα. Δεν σταμάτησε το έλεος Του!
Το προσφέρει σ`ατούς που πηγαίνουν να το ζητήσουν.
Πήγαινε λοιπόν σ`αυτόν, και λάβε στο όνομά Του θεραπεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου