Οι Μάηδες ( Διονυσιακή λατρεία)

Τελικά σαν (χριστιανοί) μόνο χριστιανικές πράξεις δεν κάνουμε......

Ενώ θα έπρεπε να απέχουμε από όλα αυτά, αντιθέτως υψώνουμε την ειδωλολατρεία....

Ας αναρωτηθούμε, είναι σύμφωνος ο Θεός με όλα αυτά?

Μήπως θα έπρεπε να μπει ένα τέλος στην ειδωλολατρεία, και να γίνουμε αληθινοί Χριστιανοί?

          Στο Πήλιο αναβιώνει ένα παλιό έθιμο, οι Μάηδες.  
Οι ρίζες του βρίσκονται στη διονυσιακή λατρεία και στη λατρεία της φύσης και συμβολίζει την αναγέννηση της ζωής και της φύσης την άνοιξη.  Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, το έθιμο αναβίωνε την Πρωτομαγιά και κρατούσε μέχρι τις 8 Μαΐου, στο πανηγύρι του Αι- Γιάννη.  Την εποχή των βαλκανικών πολέμων έπαψε να διοργανώνεται μέχρι και το 1957. 

Στις μέρες μας αναβιώνει κάθε καλοκαίρι στην κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας με πρωταγωνιστές τους νέους του χωριού. 

         Πρωταγωνιστής της παράστασης είναι ο Μάης. 

Ένας νέος, που το σώμα του είναι σκεπασμένο με πολλά λουλούδια εποχής, τριαντάφυλλα, κισσούς, δάφνες και αγιοκλήματα ενώ στο κεφάλι φοράει στεφάνι φτιαγμένο με πολύχρωμα λουλούδια. 
 Στα χέρια του κρατάει το μαγιόξυλο, στολισμένο και αυτό με καρπούς και λουλούδια.  
Τον Μάη τον περιτριγυρίζουν μασκαρεμένοι νέοι, τα ζεϊμπέκικα, ντυμένοι με κόκκινα γιλέκα και βράκες, ψηλά φέσια όλο φούντες και με φαρδιά ζωνάρια γεμάτα σπαθιά και πιστόλια.

         Στο παρελθόν, αυτή η γιορτή ήταν μια δραματική παράσταση, ένα χορευτικομιμητικό έθιμο, που γινόταν από 15-20 μασκαρεμένους νέους, που’ χαν τον «Μάη» στη μέση στολισμένο με λουλούδια.
  Η βασική πλοκή του ήταν ότι κάποια στιγμή, ένας από τους νέους πείραζε άσεμνα ένα κορίτσι που ακολουθούσε και τότε ένας γενίτσαρος σκότωνε τον φταίχτη. 
Όταν διαπιστωνόταν ο θάνατός του, η παρέα έβαζε ένα λουλούδι πάνω στο νεκρό ή ένα χλωρό κλαδί και μετά από εύθυμο χορό και τραγούδια από τους φίλους του ο σκοτωμένος ανασταινόταν.

Στις μέρες το έθιμο των “Μάηδων” διοργανώνετε στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων της Κοινότητας Μακρυνίτσας Πηλίου στις 15-30 Αυγούστου.
πηγη. in4you