Από Κ. Εμμανουηλίδη
Τα μικρά ρυάκια φλυαρούν με θόρυβο γιατί δεν έχουν βάθος.
Οι μεγάλοι ποταμοί κυλάνε σιωπηλοί.
Εάν κάποιος σας ρωτούσε, ποιο ήταν το στοιχείο ή τα στοιχεία εκείνα, τα διακριτικά γνωρίσματα, που ιδιαίτερα ξεχώριζαν στη ζωή του Ιησού Χριστού τι θα απαντούσατε; Τι θα βάζατε στην κορυφή της λίστας;
Να το θέσουμε και κάπως διαφορετικά. Κάνοντας τι, μοιάζουμε περισσότερο με το Χριστό; Ενεργώντας πώς;
Πιθανότατα στην κορυφή της λίστας οι περισσότεροι θα τοποθετούσαμε την αγάπη.
Αυτό θα αποτελούσε μια άριστη επιλογή, διότι ότι έκανε ο Χριστός ήταν έκφραση και αναμφίβολη απόδειξη της τεράστιας και μοναδικής του αγάπης προς τον άνθρωπο. Εκείνο το ''αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς'', Ιωάν. 13:1, συμπεριλαμβάνει και όλους εμάς.
Κάποιοι άλλοι θα επέλεγαν τη χάρη.
Βεβαίως, διότι ''ο Λόγος έγεινε σάρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός) πλήρης χάριτος και αληθείας'', Ιωάν. 1:14.
Ίσως ορισμένοι άλλοι να διάλεγαν την υπομονή, την υπηρεσία...
Όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά, όμως μήπως θυμάστε στο μοναδικό εδάφιο που υπάρχει στην Αγία Γραφή πως ο ίδιος ο Χριστός περιγράφει τον εαυτό Του; ''Ότι πραος ειμί και ταπεινός τη καρδία'', Ματθ. 11:29.
Μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ενώπιον μας ως ένα ασύγκριτο πρότυπο ταπείνωσης και αυταπάρνησης· είναι η ταπείνωση προσωποποιημένη. Εφόσον λέμε ότι είμαστε μαθητές, ακόλουθοι και δούλοι Του, πρέπει να μιμηθούμε το ταπεινό Του φρόνημα.
Η κατ' εξοχήν ταπεινή ύπαρξη που έζησε ποτέ στον πλανήτη μας, μας προσκαλεί να μάθουμε άριστα την ταπείνωση από τον Ίδιο, ''μάθετε απ' εμού'', Ματθ. 11:29.
Οι Ρωμαίοι έλεγαν, να είσαι δυνατός, πειθάρχησε τον εαυτό σου.
Η Θρησκεία έλεγε και λέγει, να είσαι καλός, συμμορφώσου με τους κανόνες.
Οι Επικούρειοι έλεγαν, να είσαι αισθησιακός, ικανοποίησε τον εαυτό σου.
Η Εκπαίδευση λέγει, να είσαι πολυμήχανος, επινοητικός, βελτίωσε τον εαυτό σου.
Η Ψυχολογία λέγει, να έχεις αυτοπεποίθηση, στήριξε τον εαυτό σου.
Ο Υλισμός λέγει, να είσαι κτητικός, κάνε αυτό που σου αρέσει.
Ο Ασκητισμός λέγει, να είσαι ολιγαρκής, καταπίεσε τον εαυτό σου.
Ο Ουμανισμός λέγει, να είσαι ικανός, πίστεψε στον εαυτό σου.
Η Υπερηφάνεια λέγει, να είσαι υπεροπτικός, προώθησε τον εαυτό σου.
Ο Ιησούς λέγει, να είσαι σαν εμένα, ταπεινώσου...
Τι όμως ακριβώς είναι η Βιβλική ταπείνωση;
Ας ξεκινήσουμε καλύτερα απαντώντας στο τι δεν είναι.
Ταπείνωση δε σημαίνει ότι έχεις χαμηλή ιδέα για τον εαυτό σου, ένα φοβερό συναίσθημα μειονεξίας, ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Ταπείνωση δε σημαίνει ότι κάθε πρωί στέκεσαι μπροστά στον καθρέπτη μουντζώνοντας με απέχθεια τον εαυτό σου και επαναλαμβάνοντας με παγερή φωνή την καταστροφική φράση, ''δεν αξίζεις τίποτα, είσαι ένα πελώριο, ένα τεράστιο, ένα γιγαντιαίο, ένα τρισάθλιο μηδενικό''.
Ούτε πρέπει να συγχέουμε τη Βιβλική με την επιβαλλόμενη ταπείνωση. Πολλοί αρέσκονται να ξεφτιλίζουν τους συνανθρώπους τους που βρίσκονται γύρω τους. Να μειώνουν την υπόληψη και το κύρος τους, να πληγώνουν την αξιοπρέπειά τους. Έτσι συχνά ακούμε τη φράση, ''τον ταπείνωσε''.
Ούτε βέβαια ταπεινός είναι αυτός που υποκλίνεται μπροστά στο μεγαλείο κάποιου άλλου επειδή τον εκτιμά ή επειδή είναι ανώτερός του. Αυτό πιθανώς μπορεί να ονομαστεί αξιοπρέπεια, τιμιότητα, αναγκαστική ειλικρίνεια.
Η ταπείνωση δεν πηγαίνει από κάτω προς τα πάνω, αλλά από πάνω προς τα κάτω. Δε σημαίνει πως ο μικρότερος αναγνωρίζει το μεγαλύτερο, αλλά ο μεγαλύτερος υποκλίνεται με σεβασμό μπροστά στο μικρότερο.
Το ίδιο είναι, ένας μεγαλοπρεπής αετός που σχίζει τους αιθέρες να προσγειωθεί στη γη, και το ίδιο είναι ένα σκουλήκι να παραδεχτεί μπροστά στα άλλα σκουλήκια πως είναι κι αυτό ένα σκουλήκι;
Ταπείνωση είναι το ''καλημέρα σας κύριε συνάδελφε'' του καθηγητή της Ιατρικής, που καθημερινά απηύθυνε βγαίνοντας το πρωί από το σπίτι του προς τον οδοκαθαριστή της γειτονιάς του. Στην απορία του οδοκαθαριστή, ''από που έως που συνάδελφοι;'' η απάντηση ήταν: ''Και οι δύο μας υπηρετούμε στο ίδιο έργο για την προστασία της υγείας''. Το έλεγε και το εννοούσε, διότι ο ταπεινός συστηματικά και με μοναδικές ευαισθησίες προβάλλει δεν προσβάλλει. Ταπεινός είναι ο άνθρωπος που ακόμα κι αν έχει ασύγκριτες ικανότητες, ξεχωριστά ταλέντα, μοναδικά χαρίσματα και βαθιές γνώσεις, αποφεύγει την περιαυτολογία, το θόρυβο της επίδειξης και με τρομερή ευαισθησία φροντίζει να μην επιδεικνύει την όποια αξία του στους άλλους.
Μοιάζει με το βαρυφορτωμένο καράβι που ταξιδεύει χωρίς να λικνίζεται σαν το αδειανό, πέρα δώθε, αλλά πλέει βυθισμένο. Είναι το στάχυ του σταριού. Όσο είναι κούφιο, μένει αγέρωχα ορθό. Όταν όμως ωριμάσει και δέσει μέσα του ψωμί, σκύβει κι όλο σκύβει. Γεμίζει με Θεό, αδειάζει ο εγωισμός του.
Ταπεινώνομαι σημαίνει χαμηλώνω, κατεβαίνω.
Ταπεινώνομαι σημαίνει αποτραβιέμαι, πηγαίνω στην άκρη, πηγαίνω πιο κάτω, πηγαίνω στο παρασκήνιο αν χρειαστεί· μένω με χαρά στην αφάνεια.
Ταπείνωση ακόμα σημαίνει μετακίνηση. Σημαίνει ότι δεν επιμένω με πείσμα στα λάθη, στις θέσεις, στις εσφαλμένες μου αντιλήψεις, αλλά με ευκολία μετακινούμαι από το κακό, το λάθος και την αμαρτία. Όσο ο Θεός αποστρέφεται τον υπερήφανο, τόσο ευλογεί και χαριτώνει τον ταπεινό, Ησ. 66:2, Ψαλμ. 138:6. Και βέβαια τα ετερώνυμα έλκονται: από τη μια η μεγαλοσύνη του Θεού και από την άλλη η ταπείνωση του ανθρώπου!
Ταπείνωση ακόμα σημαίνει πως επειδή γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου, βιώνεις το ''γνώθι σαυτόν'', διακατέχεσαι από μια πελώρια έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σου και τις ικανότητές σου, που θα σε οδηγήσει όχι στην αυτολύπηση και το μαρασμό, αλλά στο να αγκαλιάσεις την πηγή κάθε αγαθού και ευλογίας, την πηγή της ζωής, τον παντοδύναμο Θεό.
Ο ταπεινός έχει πολύ καλά κατανοήσει ότι:
-Η δικαιοσύνη του είναι σαν το βρώμικο ρούχο, Ησ. 64:6.
-Η καρδιά του είναι απατηλή και πολύ διαφθαρμένη, Ιερ. 17:9.
-Οτιδήποτε έχει το έλαβε από το Θεό, 1 Κορ. 4:7.
-Οτιδήποτε είναι το οφείλει στο Θεό, 1 Κορ. 15:10.
-Δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς το Θεό, Ιωαν. 15:5.
-Είναι δούλος και μάλιστα χωρίς καμία αξία, ακόμα κι όταν κάνει το καλύτερο που μπορεί, Λουκ. 17:10.
''Σε παρακαλώ, προσευχήσου ώστε να μείνω ταπεινός'' είπε ο νεαρός Ιεροκήρυκας στο φίλο του.
Και εκείνος ανταποκρίθηκε ρωτώντας τον:
''Πες μου, τι είναι αυτό που έχεις και σε κάνει υπερήφανο;''
Είναι επιτακτική η ανάγκη όλοι να συναισθανθούμε επιτέλους τη γύμνια μας, τη μηδαμινότητα και την αμαρτωλότητά μας, διότι η υψηλή ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, η αυταρέσκειά μας, δημιουργεί ένα τεράστιο τείχος, ένα απροσπέλαστο εμπόδιο, που όχι μόνο κρατάει τους αδελφούς σε απόσταση αλλά και εμποδίζει τη χάρη του Θεού να μας αγγίξει, να μας ποτίσει, να μας ξεδιψάσει, να μας μεταμορφώσει.
Γι' αυτό και οι μακαρισμοί ξεκινούν με την ταπεινοφροσύνη. Αυτή είναι το λαμπρό και ασάλευτο θεμέλιο πάνω στο οποίο καλούμαστε να οικοδομήσουμε όλες τις άλλες πνευματικές αρετές, Ματθ. 5:3.
Ναι, η ταπείνωση είναι το φίλτρο όλων των αρετών. Είναι η χρυσή κλωστή που συγκρατεί όλα τα μαργαριτάριά της.
Στις ημέρες μας και στη γενιά μας, όπου ιδιαίτερα φυσάει πολύ δυνατά ο τρομερός άνεμος της έπαρσης, ζητούνται επειγόντως άνθρωποι ταπεινοί. Ζητούνται άνθρωποι πιστοί που θα υποταχτούν στα διατάγματα των Γραφών: ''την ταπεινοφροσύνην εγκομβώσασθε'', 1 Πέτρ. 5:5.
Ζητούνται άγιοι που θα κουμπώσουν μέχρι πάνω, ως και το τελευταίο κουμπί, το χριστιανικό τους ένδυμα. Αυτό κι αν δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης.
Ας πολεμήσουμε λοιπόν αδελφοί μ' όλες μας τις δυνάμεις το θανατηφόρο ιό της υπερηφάνειας, προτού μας παραλύσει τελείως. Ας αντισταθούμε με άτεγκτη εμμονή στην καταστροφική και αρετοκτόνο δράση της. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πριν από πολλούς αιώνες, με σαφήνεια διακήρυξε πως τίποτα δεν είναι ίσο με την αρετή της ταπείνωσης και ο Μ. Βασίλειος με τη σειρά του δίδαξε πως ''χωρίς ταπείνωση το παν γίνεται μηδέν. Με την ταπείνωση το μηδέν γίνεται το παν''.
''Τ' άδεια βαρέλια περισσότερο βροντούν''
Ελληνική παροιμία
Ελληνική παροιμία
πηγη. Αστηρ της ανατολής
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου