Στην αρχαία Ρώμη, από τις 17 έως τις 23 Δεκεμβρίου, γιορτάζονταν τα Σατουρνάλια, προς τιμήν του θεού Κρόνου. Κοινή αγροτική γιορτή μέχρι το 217 π.Χ., τα Σατουρνάλια έγιναν μια από τις σπουδαιότερες γιορτές των Ρωμαίων, που στην επταήμερη διάρκειά τους τελούνταν θυσίες, γίνονταν συμπόσια και παραμεριζόταν κάθε κοινωνική διάκριση. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα υπερβολικής ευφορίας οι δούλοι εξισώνονταν με τους κυρίους τους, ενώ οι κρατούμενοι αμνηστεύονταν.
Στις 25 Δεκεμβρίου ακολουθούσε ο εορτασμός του χειμερινού ηλιοστασίου, τα Βρουμάλια ή Μπρουμάλια. Γενέθλια ημέρα του Μίθρα, του αήττητου Ήλιου, η γιορτή αυτή συνδυαζόταν με τα ρωμαϊκά Σατουρνάλια και πιθανότατα με τα ελληνικά Κρόνια με σημαντικές επιδράσεις από τις γιορτές της Δήμητρας και του Διονύσου. Άλλωστε, η χριστουγεννιάτικη χοιροφαγία είναι μακραίωνη επιβίωση αρχαίου εθίμου. Στα Σατουρνάλια, για να εξασφαλιστεί η ευφορία της γης, θυσίαζαν χοίρους στη Δήμητρα και τον Κρόνο και κατανάλωναν το κρέας τους σε μεγάλα συμπόσια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν στο Βυζάντιο γιορτάζονταν τα Βρουμάλια από τις 24 Δεκεμβρίου έως και τις 17 Ιανουαρίου. Εκείνες τις ημέρες οι αυτοκράτορες προσέφεραν δώρα και ο λαός γιόρταζε συνεχώς. Οι Βυζαντινοί γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα. Οι απλοί άνθρωποι, έχοντας κρυμμένα τα πρόσωπά τους, έκαναν με πολύ θάρρος και χωρίς ντροπή ό,τι ήθελαν. Οι πιο επιτήδειοι πείραζαν τους άλλους στους δρόμους, έμπαιναν απρόσκλητοι σε ξένα σπίτια κι αναστάτωναν τους νοικοκύρηδες, ζητούσαν λουκάνικα και γλυκά και οι περισσότεροι για να γλιτώσουν απ' αυτούς έκλειναν πόρτες και παράθυρα. Οι μασκαρεμένοι, όμως, έβρισκαν πάντα κάποιους τρόπους να εισβάλλουν στα ξένα σπίτια, ακόμα κι από τις καμινάδες. Κι όλα αυτά για δώδεκα μέρες, ως την παραμονή των Φώτων, οπότε με το μεγάλο αγιασμό όλα σταματούσαν κι οι άνθρωποι ησύχαζαν. Οι γιορτές αυτές καταργήθηκαν επισήμως με τη Σύνοδο της Ρώμης το 743, όμως ο απλός λαός συνέχισε των εορτασμό των Βρουμαλίων, αλλά και άλλων παγανιστικών γιορτών.
Κάτω από την πίεση των μεγάλων χριστιανικών εορτασμών, οι αρχαίες γιορτές έπαψαν να έχουν μεγάλη απήχηση στα λαϊκά κυρίως στρώματα. Έμειναν, όμως, οι δοξασίες, οι θρύλοι και οι μεταφυσικοί φόβοι για τα δαιμονικά του Δωδεκαημέρου. Οι δικοί μας καλικάντζαροι, οι λυκάνθρωποι που σε κάποιες περιοχές της Γαλλίας έβγαιναν τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων και έτρωγαν σκυλιά, οι στρίγγλες και οι μάγισσες από τις οποίες φυλάγονταν οι Γερμανοί, οι νόρνες και τα ξωτικά που έσπερναν τον πανικό, όπως πίστευαν οι Σκανδιναβοί.
Από ότι βλέπουμε οι δοξασίες αυτές έχουν κοινή προέλευση τις ειδωλολατρικές γιορτές που σχετίζονταν κυρίως με το χειμερινό ηλιοστάσιο, όπως τα Λαρεντάλια ή Ακκάλια, τα Μπρουμάλια και τα Βοτά. Τα Λαρεντάλια (εορτάζονταν στις 23 Δεκεμβρίου, όπου τελούνταν και νεκρικές θυσίες) ήταν προς τιμήν της λύκαινας που θήλασε τον Ρωμύλο και τον Ρώμο (την Άκκα Λαρεντία) ή της θεότητος Δία, που ήταν προστάτιδα της γεωργίας. Μάλλον, όμως, πρόκειται για δύο μορφές της ίδιας θεότητας. Η Άκκα Λαρεντία, εκτός από τροφός του Ρωμύλου και του Ρώμου, υπήρξε μυθολογικά και μητέρα των Λαρήτων (των εφεστίων θεών) και των 12 Αρουραίων αδελφών (αρουραίος σημαίνει αυτός που προέρχεται από τη μητέρα γη, ο αγροτικός), ενώ συχνά ταυτιζόταν με τις επίσης χθόνιες θεότητες Φλόρα και Φαύνη. Η θεά Δία, πάλι, ταυτιζόταν με τις αρχαιότερες θεότητες του Λατίου: Ops (Ρέα ή Κυβέλη), Tellus (Γη) και Ceres (Δήμητρα). Τα Βοτά, προς τιμήν του Πανός, γιορτάζονταν στη Ρώμη αρχικά την 1η Ιανουαρίου με θυσίες και ευχετήριες εκδηλώσεις για το καλό της πόλης. Από το 44 π.Χ. ο εορτασμός μεταφέρθηκε στις 3 Ιανουαρίου.
yeskid πηγη
Μας ενδιαφέρει η αποψή σας για το θέμα αυτό και θα θέλαμε να μας αφήσετε το δικό σας σχόλιο. Ευχαριστούμε
Δημοσίευση σχολίου
Στις 25 Δεκεμβρίου ακολουθούσε ο εορτασμός του χειμερινού ηλιοστασίου, τα Βρουμάλια ή Μπρουμάλια. Γενέθλια ημέρα του Μίθρα, του αήττητου Ήλιου, η γιορτή αυτή συνδυαζόταν με τα ρωμαϊκά Σατουρνάλια και πιθανότατα με τα ελληνικά Κρόνια με σημαντικές επιδράσεις από τις γιορτές της Δήμητρας και του Διονύσου. Άλλωστε, η χριστουγεννιάτικη χοιροφαγία είναι μακραίωνη επιβίωση αρχαίου εθίμου. Στα Σατουρνάλια, για να εξασφαλιστεί η ευφορία της γης, θυσίαζαν χοίρους στη Δήμητρα και τον Κρόνο και κατανάλωναν το κρέας τους σε μεγάλα συμπόσια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν στο Βυζάντιο γιορτάζονταν τα Βρουμάλια από τις 24 Δεκεμβρίου έως και τις 17 Ιανουαρίου. Εκείνες τις ημέρες οι αυτοκράτορες προσέφεραν δώρα και ο λαός γιόρταζε συνεχώς. Οι Βυζαντινοί γιόρταζαν το Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα. Οι απλοί άνθρωποι, έχοντας κρυμμένα τα πρόσωπά τους, έκαναν με πολύ θάρρος και χωρίς ντροπή ό,τι ήθελαν. Οι πιο επιτήδειοι πείραζαν τους άλλους στους δρόμους, έμπαιναν απρόσκλητοι σε ξένα σπίτια κι αναστάτωναν τους νοικοκύρηδες, ζητούσαν λουκάνικα και γλυκά και οι περισσότεροι για να γλιτώσουν απ' αυτούς έκλειναν πόρτες και παράθυρα. Οι μασκαρεμένοι, όμως, έβρισκαν πάντα κάποιους τρόπους να εισβάλλουν στα ξένα σπίτια, ακόμα κι από τις καμινάδες. Κι όλα αυτά για δώδεκα μέρες, ως την παραμονή των Φώτων, οπότε με το μεγάλο αγιασμό όλα σταματούσαν κι οι άνθρωποι ησύχαζαν. Οι γιορτές αυτές καταργήθηκαν επισήμως με τη Σύνοδο της Ρώμης το 743, όμως ο απλός λαός συνέχισε των εορτασμό των Βρουμαλίων, αλλά και άλλων παγανιστικών γιορτών.
Κάτω από την πίεση των μεγάλων χριστιανικών εορτασμών, οι αρχαίες γιορτές έπαψαν να έχουν μεγάλη απήχηση στα λαϊκά κυρίως στρώματα. Έμειναν, όμως, οι δοξασίες, οι θρύλοι και οι μεταφυσικοί φόβοι για τα δαιμονικά του Δωδεκαημέρου. Οι δικοί μας καλικάντζαροι, οι λυκάνθρωποι που σε κάποιες περιοχές της Γαλλίας έβγαιναν τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων και έτρωγαν σκυλιά, οι στρίγγλες και οι μάγισσες από τις οποίες φυλάγονταν οι Γερμανοί, οι νόρνες και τα ξωτικά που έσπερναν τον πανικό, όπως πίστευαν οι Σκανδιναβοί.
Από ότι βλέπουμε οι δοξασίες αυτές έχουν κοινή προέλευση τις ειδωλολατρικές γιορτές που σχετίζονταν κυρίως με το χειμερινό ηλιοστάσιο, όπως τα Λαρεντάλια ή Ακκάλια, τα Μπρουμάλια και τα Βοτά. Τα Λαρεντάλια (εορτάζονταν στις 23 Δεκεμβρίου, όπου τελούνταν και νεκρικές θυσίες) ήταν προς τιμήν της λύκαινας που θήλασε τον Ρωμύλο και τον Ρώμο (την Άκκα Λαρεντία) ή της θεότητος Δία, που ήταν προστάτιδα της γεωργίας. Μάλλον, όμως, πρόκειται για δύο μορφές της ίδιας θεότητας. Η Άκκα Λαρεντία, εκτός από τροφός του Ρωμύλου και του Ρώμου, υπήρξε μυθολογικά και μητέρα των Λαρήτων (των εφεστίων θεών) και των 12 Αρουραίων αδελφών (αρουραίος σημαίνει αυτός που προέρχεται από τη μητέρα γη, ο αγροτικός), ενώ συχνά ταυτιζόταν με τις επίσης χθόνιες θεότητες Φλόρα και Φαύνη. Η θεά Δία, πάλι, ταυτιζόταν με τις αρχαιότερες θεότητες του Λατίου: Ops (Ρέα ή Κυβέλη), Tellus (Γη) και Ceres (Δήμητρα). Τα Βοτά, προς τιμήν του Πανός, γιορτάζονταν στη Ρώμη αρχικά την 1η Ιανουαρίου με θυσίες και ευχετήριες εκδηλώσεις για το καλό της πόλης. Από το 44 π.Χ. ο εορτασμός μεταφέρθηκε στις 3 Ιανουαρίου.
yeskid πηγη
Μας ενδιαφέρει η αποψή σας για το θέμα αυτό και θα θέλαμε να μας αφήσετε το δικό σας σχόλιο. Ευχαριστούμε
Δημοσίευση σχολίου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου