Το παχύ χορτάρι και οι πέτρες

“Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια

μετά αυταρκείας... Έχοντες δε διατροφάς

και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.”

(Α΄ Τιμόθεον ς΄ 6,8)

Σ' ένα χωριό της Ιρλανδίας, που έχει πολλούς βοσκούς, διηγούνται την εξής εμπειρία:

Μας συμβαίνει συχνά, όταν βγάζουμε τα πρόβατα για να βοσκήσουν σ' ένα λιβάδι, να βλέπουμε ότι έχει λίγα χόρτα και πολλές πέτρες.

Σηκώνουμε ένα γύρο τα μάτια μας και βλέπουμε το απέναντι λιβάδι να είναι καταπράσινο.

Παίρνουμε τότε τα πρόβατα και πάμε εκεί. 

Αλλά μόλις φτάσουμε, διαπιστώνουμε ότι και εδώ τα χόρτα είναι λίγα και οι πέτρες πολλές.

Σηκώνοντας ξανά τα μάτια μας, βλέπουμε το λιβάδι που μόλις αφήσαμε να μοιάζει πλούσιο και καταπράσινο από το χορτάρι!

Η εντύπωση που μας αφήνει το άλλο, το ξένο, το μακρινό, είναι πάντα ψευδής. Νομίζουμε πως εκεί υπάρχει πλούτος, άνεση, ευρυχωρία.

Οι άλλοι έχουν τα καλά κι εμείς τα άσχημα. Οι άλλοι περνούν εύκολα κι εμείς δύσκολα. Οι άλλοι τα έχουν όλα κι εμείς στερούμαστε.

Κι όμως, το θέλημα του Θεού στη ζωή μας είναι "το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο". Αν το αγαπήσουμε, θα είμαστε ευτυχισμένοι μ' αυτά που έχουμε, μ' αυτό που είμαστε.

Θα μπορούμε να χαιρόμαστε την οικογένειά μας, το σύντροφό μας, τα παιδάκια μας, τη δουλίτσα μας.

Και δεν θα γκρινιάζουμε για τις "πέτρες" που βρίσκονται μπροστά μας, για τις όποιες δυσκολίες κι αντιξοότητες.

Αλλά μέσα από αυτές θα προοδεύουμε στην πίστη και θα αυξανόμαστε σε δύναμη, ώστε όλα να τα  υπερνικούμε και να είμαστε χαρούμενοι εν Κυρίω!

Μας ενδιαφέρει η αποψή σας για το θέμα αυτό και θα θέλαμε να μας αφήσετε το δικό σας σχόλιο. Ευχαριστούμε
Δημοσίευση σχολίου