Ο Ιησούς Χριστός είναι αρκετός!

Κολοσσαείς 2: 3, 10

Πολύ συχνά δημιουργείται η εντύπωση πως αν κάποιος δεν είναι χριστιανός αλλά ρωτήσει, τι είναι ο χριστιανισμός, τι προσφέρει, γιατί να γίνει χριστιανός, θα πάρει πολύ διαφορετικές απαντήσεις. Ορισμένες φορές, ριζικά διαφορετικές απαντήσεις.

Υπάρχει μια πολύ εκτεταμένη σύγχυση ανάμεσα σε όσους αυτοαποκαλούνται χριστιανοί αναφορικά με το τι είναι ο χριστιανισμός και τι προσφέρει. Κάποιοι θα πουν πως ο χριστιανισμός προσφέρει ευλογίες στη ζωή μου, κι αυτές οι ευλογίες είναι απτές: μια καλή δουλειά, οικογένεια, υγεία, πλούτος, επιτυχία, μια καλύτερη δουλειά, ή καριέρα, την εκπλήρωση των ονείρων μου, ειρήνη του μυαλού. Αυτά βέβαια ανάλογα με τη θεολογική προέλευση του κάθε ανθρώπου, ποικίλουν ως προς την ένταση, την έμφαση ή τη φύση τους. Κυκλοφορούν σε διάφορες εκδοχές.

Η γενική αίσθηση που μπορεί να εισπράξει κάποιος είναι πως ο χριστιανισμός εντέλει σου προσφέρει ότι θέλεις, ή πιο σωστά, ότι θελήσεις, φτάνει να είσαι εντάξει με το Θεό. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που σε ικανοποιεί, ή που εκπληρώνει τις φιλοδοξίες, τα όνειρα τις επιθυμίες, ο χριστιανισμός στο δίνει. Σου δίνει το Θεό στο πλάι σου για να πετύχεις.

Αυτό το μήνυμα πράγματι προκαλεί σύγχυση και βεβαίως είναι αντιβιβλικό. Επιπλέον, δίνει μια πολύ περίπλοκη απάντηση ενώ η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Με μια φράση, ο χριστιανισμός προσφέρει τον Ιησού Χριστό. Αυτό δίνει. Αυτή είναι η απλή, ευθεία άμεση απάντησε σε ένα πολύπλοκο θέμα. Το ευαγγέλιο προσφέρει το Χριστό, και η Εκκλησία πιστή στο ευαγγέλιο προσφέρει μόνο το Χριστό.

Το μεγάλο θέμα της Αγίας Γραφής είναι ο Χριστός. Αν κάποιος δεν έχει το Χριστό δεν έχει τίποτα. Κι αν κάποιος έχει τον Χριστό έχει τα πάντα. Γράφει στην Α΄ Ιωάννου: Να ποια είναι αυτή η μαρτυρία: Ο Θεός μάς χάρισε την αιώνια ζωή, κι αυτή η ζωή υπάρχει στην κοινωνία με τον Υιό του. Όποιος έχει τον Υιό, αυτός μόνο έχει τη ζωή· όποιος δεν έχει τον Υιό του Θεού, αυτός δεν έχει ούτε τη ζωή (Α΄ Ιωάννου 5:11-12, ΝΜΒ).

Ο χριστιανισμός στην πραγματικότητα είναι απλός, είναι αγνός, είναι να έχει ο άνθρωπος το Χριστό, να γνωρίζει το Χριστό. Είναι να μπορέσουμε όλοι να πούμε από καρδιάς: Για μένα το να ζω σημαίνει ζωή με το Χριστό, και το να πεθάνω είναι κέρδος. (Φιλιππησίους 1:21, ΝΜΒ). Είναι να μπορούμε να πούμε, Γι' αυτόν τα πέταξα όλα και τα θεώρησα σκουπίδια, προκειμένου να κερδίσω το Χριστό (Φιλιππησίους 3:8, ΝΜΒ).

Ο Παύλος γράφει στους χριστιανούς στην Κόρινθο και λέει πως ο Χριστός έγινε από το Θεό σοφία δική μας και δικαίωση και εξαγιασμός και απολύτρωση (Α΄ Κορινθίους 1:30β, ΝΜΒ). Όλη η σοφία και τα οφέλη της, όλη τη δικαιοσύνη, ο αγιασμός (δηλαδή η βασική μας επιδίωξη) η απολύτρωση της ψυχής μας (η τελική μας σωτηρία), όλα υπάρχουν στο Χριστό. Δεν είναι περίεργο που αμέσως σχεδόν μετά γράφει, Σκοπός μου δεν ήταν να σας κάνω να γνωρίσετε κάτι άλλο, παρά μόνο τον Ιησού Χριστό, και μάλιστα σταυρωμένο (Α΄ Κορινθίους 2:2, ΝΜΒ).

Έτσι λοιπόν, χριστιανισμός = Χριστός. Αυτός είναι το μόνο που προσφέρει, επειδή ο Χριστός είναι το μόνο που έχουμε ανάγκη. Ένα μήνυμα έχει η Εκκλησία να δώσει κι αυτό είναι ο Χριστός. Κηρύττουμε σύμφωνα με το ευαγγέλιο πως κάθε αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να έχει προσωπική σχέση με το Χριστό, αν μετανοήσει, και μέσα από αυτή τη σχέση, η ψυχή να χορτάσει και να ξεδιψάσει.

Όμως, στο όνομα του Χριστιανισμού, για χάρη του ευαγγελισμού, εμείς οι χριστιανοί εν γένει λέμε, ότι μπορείς να φανταστείς, υποσχόμαστε ότι βάλει ο νους, πουλάμε ότι μας έρθει , και κάπου στο μέσον υπάρχει, αν είναι αναγνωρίσιμος πια, (κι αυτό αφορά όλα τα δόγματα), ο Χριστός. Ένας μειωμένος Χριστός, ένας Χριστός κομμένος και ραμμένος για μας. Ένα ευαγγέλιο «έτερο», ψεύτικο. Για αυτό και η αγωνία του Παύλου ήταν η εξής, αν θυμάστε: Φοβάμαι, όμως, μήπως, όπως το φίδι με την πανουργία του εξαπάτησε την Εύα, διαφθαρεί έτσι ο νους σας, ξεπέφτοντας από την απλότητα που υπάρχει στον Χριστό (Β΄Κορινθίους 11:2).

Για να κατανοήσει κάποιος πόσο κεντρική θέση έχει ο Χριστός μπορεί να πάει σε οποιαδήποτε επιστολή της Καινής Διαθήκης. Ιδιαίτερα στην προς Κολοσσαείς επιστολή. Καθώς τελειώσαμε το πρώτο κεφάλαιο, πριν το καλοκαίρι, και μπαίνουμε τώρα στο δεύτερο. Γράφεται αυτή η επιστολή επειδή οι άνθρωποι στις Κολοσσές πολιορκούνταν από ανθρώπους, από δοξασίες, από διδασκαλίες που είχαν όλες ένα κοινό παρανομαστή: Ο Χριστός δεν είναι αρκετός και χρειάζεται ο άνθρωπος κάτι επιπλέον. Όλη η επιστολή προς Κολοσσαείς λοιπόν διδάσκει την πλήρη επάρκεια του Ιησού Χριστού.

Στο πρώτο κεφάλαιο, σταθήκαμε  στον ύμνο για τον Χριστό.

1. Μας έδωσε την απολύτρωση, μας συγχώρησε τις αμαρτίες (εδ.14)
2. Είναι εικόνα του αόρατου Θεού (εδ. 1^5α)
3. «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (εδ. 15β) Που είναι είπαμε τίτλος τιμής.
4. Τα πάντα δι' αυτού ήρθαν στην ύπαρξη, όσα στον
   ουρανό κι όσα στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, θρόνοι και κυριότητες, αρχές και εξουσίες (εδ. 16^α)
5. Ο,τι υπάρχει είναι πλασμένο δι' αυτού (εδ. 16β)
6. 'Ο,τι υπάρχει … αυτόν έχει σκοπό του (εδ. 16γ)
7. Υπάρχει αυτός πριν από καθετί (εδ. 17^α)
8. Αυτός τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν (εδ. 17β)
9. Αυτός η κεφαλή του σώματος που είναι η εκκλησία (εδ. 18^α)
10. «ὅς ἐστιν ἀρχή» (εδ. 18β)
11. «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν» (εδ. 18γ)
12. «ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων» (εδ. 18δ)
13. Μέσα σ' εκείνον η θεότητα έστερξε ολάκερη να κατοικήσει (εδ. 19)
14. Συμφιλιώνει τα πάντα με τον εαυτό του, είτε στη γη είτε στον ουρανό (εδ. 20^α)
15. Φέρνει ειρήνη με το αίμα του Σταυρού Του (εδ. 20β).

Στο δεύτερο κεφάλαιο τώρα, γράφει πως στον Χριστό: …βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως (Κολοσσαείς 2:2-3, ΝΜΒ). Πιο μετά στο εδάφιο 9, μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα (2:9, ΝΜΒ). Και στο επόμενο, Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος κάθε αρχής και εξουσίας (2:10, ΝΜΒ).

Και ακόμη πιο κάτω, στο κεφάλαιο 3, Γιατί πεθάνατε μαζί με το Χριστό κι η ζωή σας είναι κρυμμένη μαζί με το Χριστό στο Θεό (3:3, ΝΜΒ). Και μετά η εκπληκτική υπόσχεση: Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι στην παρουσία του (3:4, ΝΜΒ).

Για να γράφεται λοιπόν, ένα τέτοιο γράμμα, με τέτοια έμφαση στο Χριστό και με αυτά τα συγκεκριμένα που επιλέγει ο Παύλος να αναφέρει, συμπεραίνουμε πως προσπαθεί να τους φυλάξει από κάτι. Αγωνίζεται: Έτσι ξεκινάει το κεφάλαιο 2, Θέλω να γνωρίζετε τι δύσκολο αγώνα έχω αναλάβει για σας και για τους χριστιανούς της Λαοδίκειας και για όσους δε με γνώρισαν προσωπικά (Κολοσσαείς 2:1, ΝΜΒ). Ποιος ήταν ο αγώνας; Οι άνθρωποι αυτοί άκουγαν (όπως κι εμείς σήμερα) ένα σωρό σειρήνες που τραγουδούσαν πως ο Χριστός δεν φτάνει.

Το επιπλέον μπορεί να είναι διάφορα πράγματα. Μπορεί να συμπληρωθεί ο Χριστός από τη φιλοσοφία, από την ανθρώπινη σοφία. Μπορεί να πλαισιωθεί ακόμη από τη θρησκεία, συγκεκριμένα από τον νομικισμό, τις τελετές. Ή ακόμη μπορεί αυτό που λείπει να καλυφθεί από τον μυστικισμό (την κρυμμένη γνώση που έχουν λίγοι κι εκλεκτοί) ή τον ασκητισμό ή τις οποιεσδήποτε προσπάθειες αυταπάρνησης. Σε κάθε γενιά έρχονται οι ίδιες σειρήνες τραγουδάνε το ίδιο τραγούδι, αλλάζοντας το περίβλημα. Και πάντα η κατάληξη είναι πως ο Χριστός μόνο, δεν είναι αρκετός. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Για όλα αυτά, για το ένα μετά το άλλο, μιλάει η προς Κολοσσαείς. Γράφει στο 2:8, Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας (Κολ. 2:8, ΝΜΒ). Το πρόβλημα είναι η εξαπάτηση.

Μπορεί κάποιος να πάρει όλες τις φιλοσοφίες που ο κόσμος γνώρισε, στα αρχαία χρόνια, στα σύγχρονα χρόνια, όλους τους συγγραφείς, όλους τους ψυχολόγους, τους κοινωνιολόγους, τους θρησκευτικούς ηγέτες με όλη την ευγλωττία τους για το τι είναι αλήθεια και ζωή και ηθική, και όλες τις λύσεις που προτείνουν στα διλήμματα και τα προβλήματα των ανθρώπων, και όλοι αυτοί μαζί δεν προσθέτουν τίποτα που να μην υπάρχει ήδη στο Χριστό.

Ή μήπως είναι επειδή ακούει ο κόσμος όλους αυτούς τελικά, μήπως είναι αυτός ο λόγος που πάμε από το κακό στο χειρότερο; Καταλαβαίνω πως υπεραπλουστεύω τα πράγματα, αλλά μήπως είναι όντως τόσο απλά; Η ανθρώπινη φιλοσοφία είναι η προσπάθεια του ανθρώπινου μυαλού χωρίς το Θεό, να βρει την αλήθεια, την πραγματικότητα, το σκοπό της ζωής.

Στην Α΄ Κορινθίους γράφει ο Παύλος ένα κομμάτι από τον Ησαΐα: ¹⁹ Ο Θεός διακηρύττει στη Γραφή: Θα αφανίσω τη σοφία των σοφών, και των έξυπνων την εξυπνάδα θα την καταπατήσω. ²⁰ Πού, λοιπόν, να βρεθεί σοφός; πού να βρεθεί έμπειρος στις Γραφές; πού να βρεθεί απολογητής αυτού εδώ του αιώνα; Ο Θεός απέδειξε πως η σοφία αυτού του κόσμου είναι μωρία. ²¹ Πράγματι, επειδή οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν με τη σοφία τους ν' αναγνωρίσουν τον αληθινό Θεό μέσα στα δημιουργήματά του, που φανερώνουν τη σοφία του, ο Θεός ευδόκησε να σώσει με τη μωρία του κηρύγματος από τον τελικό όλεθρο εκείνους που θα πιστέψουν (Κολ. 1:19-21, ΝΜΒ). Να το σχόλιο του Θεού για την ματαιότητα της ανθρώπινης φιλοσοφίας, τη χρεωκοπία της να βρει την αλήθεια που αφορά την ψυχή και την αιώνια ζωή και τον προορισμό, χωρίς το Χριστό.

Στις Κολοσσές είχαν πολλούς τέτοιους. Και η Εκκλησία ήταν νεαρή ακόμη, και είχε γύρω της μια θάλασσα από τέτοιες απόψεις που θα μπορούσαν να την πνίξουν στο δικό τους ωκεανό. Για αυτό γράφει: στον [Χριστό] βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως (2:3). Και αυτό τι σημαίνει; Να είστε ριζωμένοι σ' αυτόν και να οικοδομείτε τη ζωή σας πάνω του (2:7). Και στο επόμενο εδάφιο: Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς… (2:8). Συνεχώς πρέπει να είμαι σε εγρήγορση, γιατί εύκολα μπορεί να νομίσω πως αυτό που όλοι θεωρούν φυσιολογικό και σωστό, είναι κιόλας. Το να προσπαθώ να εξηγήσω τη ζωή και το σκοπό της χωρίς το Θεό είναι μια «εξαπάτηση». Είναι μια παραίσθηση. Κι αυτό κάνει η ανθρώπινη φιλοσοφία.

Στο αρχαίο κείμενο λέει: Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης … Που σημαίνει μην σας πάρει ως λάφυρο από τη μάχη. Μην σας παρασύρει με τη φιλοσοφία και την κενή τη μάταια απάτη. Σας ξεγελάσει με πράγματα κούφια, χωρίς νόημα και σκοπό.

Βέβαια, οι φιλόσοφοι, οι πολιτικοί, οι σοφοί του κόσμου θεωρούν τους χριστιανούς απλοϊκούς, κατώτερους, παιδαριώδεις. Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη, επειδή στον Χριστό βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως (Κολ. 2:3).

Σε όλα τα εδάφια που διαβάσαμε το κέντρο είναι ο Χριστός

2:9: μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα

2:10: Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής

2:11: Πιστεύοντας σ' αυτόν λάβατε την πραγματική περιτομή, αυτή που δε γίνεται με ανθρώπινα χέρια, αλλά την κάνει ο Χριστός.

2:12: θαφτήκατε μαζί με το Χριστό, αλλά κι αναστηθήκατε μαζί του

2:13: ο Θεός σάς ζωοποίησε μαζί με το Χριστό

3:1: αναστηθήκατε μαζί με το Χριστό

3:3: η ζωή σας είναι κρυμμένη μαζί με το Χριστό στο Θεό

Κι ένα ακόμη, θα το διαβάσω από το κείμενο, γιατί είναι εκπληκτικό!

3:4: ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε θα φανερωθούμε κι εμείς μαζί Του. Ο Χριστός είναι η ζωή μας!

Όλα αφορούν το Χριστό. Αυτός έκανε τα πάντα, Αυτός είναι τα πάντα. Αυτός νίκησε το διάβολο. Αυτός δίνει άφεση αμαρτιών. Αυτός θεραπεύει. Αυτός δίνει καινούργια ζωή, νέο ξεκίνημα. Αυτός μας ανασταίνει. Αυτός μεσιτεύει για μας. Αυτός είναι η ζωή μας.

Η άλλη επίθεση έρχεται όχι από τη φιλοσοφία, αλλά από τη θρησκεία. Από το νομικισμό. Κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Θα δούμε γιατί: Μην αφήνετε, λοιπόν, κανέναν να σας κρίνει για ζητήματα φαγητών ή ποτών ή πως δεν τηρείτε τις γιορτές, τις νουμηνίες ή τα Σάββατα. Αυτά ήταν απλώς σκιά της πραγματικότητας που επρόκειτο να έρθει, και η πραγματικότητα αυτή είναι τώρα ο Χριστός. (2:16).

Δείτε τι συμβαίνει, ο Παύλος ήταν ο ίδιος μεγάλος νομικιστής. Δηλαδή ζούσε και ήταν ζηλωτής, όπως γράφει των πατρικών παραδόσεων περισσότερο από τους άλλους που ήταν στην ίδια ηλικία. Γράφει χαρακτηριστικά:

…στηρίζουμε την καύχηση και την πεποίθησή μας στον Ιησού Χριστό και όχι σε ανθρώπινα πλεονεκτήματα· ⁴ μολονότι εγώ έχω και τέτοια πλεονεκτήματα. Αν κάποιος άλλος νομίζει ότι μπορεί να καυχηθεί γι' αυτά, εγώ πολύ περισσότερο: ⁵ Περιτμήθηκα βρέφος οχτώ ημερών· γεννήθηκα Ισραηλίτης από τη φυλή Βενιαμίν· Εβραίος γέννημα θρέμμα· ως προς την εξήγηση του νόμου ανήκα στους Φαρισαίους· ⁶ καταδίωκα με ζήλο την εκκλησία και ήμουν άμεμπτος σε ό,τι αφορά την τήρηση του νόμου (Φιλιππησίους 3:3β-6). Αυτά όλα γράφει εγώ τα θεωρούσα «κέρδη». Μέχρις ότου κατάλαβα πως ήταν ζημιά.

Αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη θρησκεία επικίνδυνη. Μερικές φορές πιο επικίνδυνη κι από την αθεΐα. Γιατί; Επειδή δίνει την ψευδαίσθηση πως στα μάτια του Θεού είμαστε καλύτεροι από του άλλους. Ζούμε μια πιο ισορροπημένη ζωή. Δεν κάνει ο θρήσκος αξιόμεμπτες από την κοινωνία πράξεις. Είναι αξιοπρεπής. Πιστεύει πως αν τηρεί τις γιορτές, τις νουμηνίες, τις προκαθορισμένες νηστείες, αν δίνει τις προκαθορισμένες προσφορές, έχει εκπληρώσει αυτό που θέλει ο Θεός. Και κάνει δύο λάθη.

Πρώτο, ξεχνάει μέσα στην προσπάθεια αυτή, πως ο Θεός βλέπει την καρδιά. Και πως αντιμετωπίζεις την υποκρισία, τον εγωισμό, την περηφάνια, την πονηρή επιθυμία; Δεν ασχολείται με αυτά. Και δεύτερο, συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους. Και πάντα τον βγάζει καλύτερο. Και καταλήγει να λέει: Σε ευχαριστώ, Θεέ, ότι δεν είμαι όπως και οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή και όπως αυτός ο τελώνης. Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, αποδεκατίζω όλα όσα έχω (Λουκάς 18:11-12). Το επικίνδυνο είναι πως κάθε θρήσκος πιστεύει πως έχει δίκιο. Ειλικρινά πιστεύει πως είναι καλός και πως ο Θεός θα δει όλα που κάνει και θα τον δεχθεί.

Οι θρήσκοι έχουν την ίδια νοοτροπία παντού. Και στις δικές μας Εκκλησίες το ίδιο συμβαίνει. Αν πηγαίνω στο Κυριακό, στην κατασκήνωση, αν μαθαίνω τα εδάφια, αν ως έφηβος είμαι λίγο μαζεμένος, αν αργότερα είμαι τυπικός στον εκκλησιασμό, είμαι εντάξει. Για αυτό και μέσα στην Εκκλησία και μέσα στις οικογένειές μας, χρειάζεται τόσος ευαγγελισμός, όσος κι έξω. Ο νομικισμός λέει πως μπορείς να χτυπήσεις την πόρτα του Θεού με την προσπάθειά σου. Και το χειρότερο, πως ο Θεός θα ανοίξει.

Γράφει ο Παύλος στη Ρωμαίους: ¹ Αδερφοί, η σφοδρή επιθυμία της καρδιάς μου και η δέησή μου στο Θεό είναι να οδηγηθούν οι Ιουδαίοι στη σωτηρία. ² Μπορώ να σας βεβαιώσω πως έχουν ζήλο Θεού, αλλά χωρίς τη σωστή γνώση. ³ Γι' αυτό, στην πράξη αγνοούν το γεγονός πως μόνο ο Θεός μπορεί να δικαιώσει τον άνθρωπο, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να δικαιωθούν με τα έργα τους. Το αποτέλεσμα είναι πως δεν αποδέχτηκαν τη δικαίωση που προσφέρει ο Θεός μέσω του Χριστού (Ρωμαίους 10:1-3). Το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους αιώνες και στους χριστιανούς.

Όποιος άνθρωπος μπει σε αυτή τη διαδικασία, ή όπως λένε οι νέοι σε αυτό το «τρυπάκι» και θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, παγιδεύεται. Γίνεται δούλος ανθρώπινων παραδόσεων κι όχι του Χριστού. Μην αφήνετε, λοιπόν, κανέναν να σας κρίνει για ζητήματα φαγητών ή ποτών ή πως δεν τηρείτε τις γιορτές, τις νουμηνίες ή τα Σάββατα. Αυτά ήταν απλώς σκιά της πραγματικότητας που επρόκειτο να έρθει, και η πραγματικότητα αυτή είναι τώρα ο Χριστός. (2:16).

Για να συμφιλιωθεί ο άνθρωπος με το Θεό δεν έχει ανάγκη ούτε τη φιλοσοφία, ούτε τη θρησκεία! Δεν χρειάζομαι τον Χριστό και τις τελετές, το Χριστό και τα καλά έργα, το Χριστό και τη νηστεία, το Χριστό και το βάπτισμα. Χρειάζομαι μόνο το Χριστό.

Η άγια ζωή βεβαίως, είναι το λογικό επακόλουθο, τα καλά έργα αν δεν υπάρξουν, δεν υπήρξε ποτέ πίστη. Δεν είναι όμως προϋπόθεση.

Η τρίτη απειλή ενάντια στην επάρκεια του Χριστού είναι ο μυστικισμός. (α) Φιλοσοφία, (β) θρησκεία (νομικισμός), (γ) μυστικισμός. Όλοι το παλεύουμε κι εγώ μαζί. Γνωρίζουμε και κηρύττουμε για τη διακονία του Αγίου Πνεύματος, αυτά που η Αγία Γραφή διδάσκει για την πνευματική ζωή. Όμως, πολλές φορές κατηγορούμαστε πως σβήνουμε το Πνεύμα του Θεού. Δεν είμαστε ανοικτοί σε άλλες εμπειρίες, υποτίθεται του Πνεύματος. Δεν ακούμε τον «φρέσκο» όπως αποκαλείται Λόγο του Θεού, μέσα από τους προφήτες του, οι οποίοι ακριβώς επειδή διεκδικούν μια κατευθείαν ανοικτή γραμμή με τον Θεό, θέλουν να έχουν την ίδια εξουσία μέσα στην Εκκλησία μαζί με τον γραπτό Λόγο του Θεού.

Όλα αυτά οδηγούν στην εκζήτηση όχι του Χριστού, αλλά των εμπειριών. Εμπειριών μετά από τις οποίες η Γραφή είναι στοιχειώδης και δεν χρειάζεται, γιατί υπάρχει ανοιχτός δίαυλος. Και τι να την κάνεις τη Γραφή όταν κατευθείαν ο Θεός σου μιλάει; Όταν ενώνεσαι με τον υπέρτατο Θεό και σου λέει πράγματα και του λες κι εσύ.

Υπάρχουν άλλοι που θα σου πουν για εμπειρίες με αγγέλους και συζητήσεις κατευθείαν με ουράνιες υπάρξεις και τον Χριστό τον ίδιο. Και μετά ρωτάνε εάν εσύ είχες τέτοιες αποκαλύψεις. Η απάντηση είναι πως ο Θεός μου μιλάει κάθε μέρα. Μου μιλάει από την Γραφή. Μεταμορφώνει τη ζωή μου. Και σίγουρα δεν έχω εξαντλήσει τον Χριστό για να πάω σε κάτι άλλο.

Προσέξτε την προειδοποίηση: Κανένας ας μη σας στερήσει το βραβείο, με προσποίηση ταπεινοφροσύνης, και με θρησκεία των αγγέλων, ασχολούμενος με πράγματα που δεν είδε, φουσκώνοντας μάταια από τον νου της σάρκας του (2:18). Τα οράματα αυτά δείτε πως τα ισοπεδώνει η Γραφή. Ασχολούνται με πράγματα που δεν είδαν. Φουσκώνουν το μυαλό τους. Και σας στερούν το βραβείο. Σας κλέβουν.

Σκληρά λόγια. Αυτοί οι μύστες έχουν «προσποίηση ταπεινοφροσύνης». Βρίσκεις ανθρώπους που σου λένε τι ταπεινοί που είναι και πως ο Θεός σε αυτούς τους ταπεινούς έδωσε τέτοιες αποκαλύψεις. Και το χειρότερο είναι το επόμενο: Αυτοί δεν είναι ενωμένοι με το Χριστό, που είναι η κεφαλή (2:19, ΝΜΒ).

Αν έχω το Χριστό κι ακολουθώ το Χριστό με ζήλο για να γίνω σαν κι Αυτόν, δεν περιμένω φωνές από τον ουρανό. Αν ο Θεός τις δώσει, θα είναι για να καταλάβω αυτό που ήδη έχει αποκαλύψει. Θα είναι για να μου ξεκαθαρίσει αλήθειες που έχω ανάγκη μέσα από τη Γραφή, όχι πάνω και πέρα από την Γραφή.

Αν χρειάζομαι όραμα Χριστού, αν θέλω να δω και να γευτώ τη δόξα Του και να αλλάξω, μπορώ να σκύψω με πείνα και δίψα στην Γραφή και να ζητήσω από το Άγιο Πνεύμα να με μεταμορφώνει στη δική Του εικόνα.

Υπάρχει και μια τέταρτη απειλή στην επάρκεια του Χριστού: (α) Φιλοσοφία, (β) θρησκεία (νομικισμός), (γ) μυστικισμός, (δ) ασκητισμός.

Ο ασκητισμός είναι η αυταπάρνηση. Στην ακραία της μορφή οδηγεί στον αυτοβασανισμό, στην υποτίμηση του σώματος και την άρνηση της φροντίδας του. Γράφει στην Κολοσσαείς: ²⁰ Αφού, λοιπόν, πεθάνατε μαζί με το Χριστό και λυτρωθήκατε από τα στοιχεία του κόσμου, γιατί ζείτε σαν να είστε υποταγμένοι σ' αυτά; Και γιατί δέχεστε να σας επιβάλλουν απαγορεύσεις, ²¹ όπως: «μην ακουμπήσεις αυτό, μη γευτείς το άλλο, μην αγγίξεις εκείνο; (3:20-21, ΝΜΒ).

Υπάρχουν οι άνθρωποι εκείνοι που προσπαθούν να κερδίσουν τον ουρανό, να κερδίσουν τον Χριστό τον ίδιο να γίνουν σαν τον Χριστό κάνοντας πράγματα που ο Χριστός δεν έκανε. Προσέξτε, ο Χριστός απομονώνονταν από τον κόσμο, για να επιστρέψει σε αυτόν. Δεν ήταν η απομόνωση αυτοσκοπός. Δεν πάλεψε με την αμαρτία μόνο στην έρημο. Ούτε τιμώρησε το σώμα του χωρίς λόγο για να γίνει αγιότερος. Νήστεψε, χωρίς αυτό να είναι αυτοσκοπός. Δεν δίδαξε πως όποιος στερεί τον εαυτό του από τα νόμιμα δώρα του Θεού, γίνεται πιο αποδεκτός από το Θεό. Αντίθετα είπε στην προσευχή του: Σε παρακαλώ, όχι να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους προστατέψεις από το διάβολο (Ιωάννης 17:15, ΝΜΒ).

Δεν ζήτησε ποτέ να τρώω μόνο ρύζι και να πίνω μόνο νερό. Δεν ζήτησε να μην παντρεύονται οι άνθρωποι επειδή ως αρχή καθένας που δεν είναι έγγαμος είναι πιο αφιερωμένος. Δεν ζήτησε να μην κάνω μπάνιο για να μη βλέπω το σώμα μου. Δεν ζήτησε να αυτομαστιγώνομαι, ή να περπατώ στα γόνατα, ή να κάνω τάματα, για να μου κάνει χάρες. Όλα αυτά είναι άχρηστα. Ακούστε τι λέει ο Λόγος του Θεού: …πρόκειται για κανόνες που στηρίζονται σε ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες. ²³ Βέβαια, αυτές οι διατάξεις έχουν μια εξωτερική εμφάνιση σοφίας, που εκδηλώνεται σαν θρησκεία στηριγμένη στο ανθρώπινο θέλημα, σαν ψευτοταπεινοφροσύνη και περιφρόνηση του σώματος. Δεν έχουν όμως καμιά αξία και το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν το αμαρτωλό φρόνημα (Κολ. 2:22-23, ΝΜΒ).

Πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο. Φαίνεται σαν να έχουν σοφία, αλλά δεν είναι πάρα ανθρώπινες σκέψεις. Χώρια που ικανοποιούν τον εγωισμό γιατί δίνουν την ψευδαίσθηση πως αυτός που τα κάνει, είναι καλύτερος από τους άλλους. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στα χριστιανικά δόγματα που έχουν ακριβώς αυτή τη νοοτροπία. Θα ασκηθώ και με την άσκηση όταν χτυπήσω την πόρτα του Θεού, θα μου την ανοίξει. Πρέπει να πιστεύω στο Χριστό, αλλά πρέπει να κάνω και αυτά.

Ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. Η φιλοσοφία, η θρησκεία, η μυστική γνώση με τα οράματα και τις αποκαλύψεις, ο ασκητισμός δεν προσθέτουν τίποτα σε αυτό που ο Χριστός έχει κάνει. Ο Χριστός έχει κάνει τέλειο έργο. Ο Ιησούς πρόσφερε για τις αμαρτίες μία θυσία για πάντα, κι έπειτα κάθισε στα δεξιά του Θεού (Εβραίους 10:12, ΝΜΒ). Η θυσία του Χριστού έγινε «άπαξ». Δεν ξαναγίνεται κάθε Πάσχα. Ούτε θυσιάζεται διαρκώς. Έγινε! Και τώρα που έγινε, Με μία μόνο προσφορά οδήγησε στην τελειότητα για πάντα αυτούς που εξαγνίστηκαν με το αίμα του (Εβραίους 10:14, ΝΜΒ).

Στις 21 Μαρτίου 1947 σε κάποιο αστυνομικό τμήμα έγινε μια κλήση πως κάποιος άνθρωπος πέθανε ο οποίος ζούσε σε ένα σπίτι που οι πόρτες και τα πατζούρια ήταν σφραγισμένα. Χρόνια ήταν έτσι. Δεν μπορούσαν να μπουν από την πόρτα, τα κατάφεραν όμως να μπουν από τον δεύτερο όροφο από ένα παράθυρο. Μέσα βρήκαν ένα πτώμα σε ένα κρεβάτι. Βαστούσε σφιχτά στο χέρι μια ένα φύλλο εφημερίδας από τις 22 Φεβρουαρίου 1920, 27 χρόνια πριν, παρόλο που ο άνθρωπος ήταν τυφλός.

Αυτή η μακάβρια σκηνή είχε ως ντεκόρ κάτι ακόμη πιο φοβερό. Αυτός κι ο αδελφός του για χρόνια ήταν συλλέκτες σκουπιδιών. Το σπίτι ήταν γεμάτο από χαλασμένες μηχανές, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ηλεκτρικές συσκευές, καρέκλες που δίπλωναν, μουσικά όργανα, χαλιά, ατελείωτες στοίβες από εφημερίδες, όλα άχρηστα. Είχαν εμμονή με το να μαζεύουν. Έφεραν οι αστυνόμοι εργάτες για να αδειάσουν το σπίτι, ήταν διώροφο. Εργάζονταν για 3 εβδομάδες. Και τότε ανακάλυψαν το πτώμα του άλλου αδελφού θαμμένο κάτω από όλα αυτά. Έβγαλαν 140 τόνους σκουπίδια.

Η τραγική αληθινή αυτή ιστορία, είναι μια παραβολή ίσως για το πώς ζουν οι άνθρωποι και πολλές φορές οι χριστιανοί τη ζωή τους. Έχουμε τον Ιησού Χριστό, μια απίστευτα μεγάλη κληρονομιά και τον ακολουθούμε βάζοντας επιπλέον φορτία που δεν σηκώνονται, που δεν μας τα ζήτησε, προσθέτοντας τη δική μας φιλοσοφία στη δική Του σοφία.

Τι είναι ο χριστιανισμός; Τι προσφέρει; Προσφέρει τον Χριστό. Προσφέρει τον Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής μας. Θεό Δημιουργό, συντηρητή, Α και Ω, αμπέλι αληθινό, καλό ποιμένα, ψωμί που χορταίνει, νερό που ξεδιψάει, αλήθεια που ελευθερώνει, μοναδικό μεσίτη και αρχιερέα που με καταλαβαίνει, φωτιά που κατακαίει, φως του κόσμου, οδός – αλήθεια – ζωή, Κύριο των Κυρίων, Βασιλιά των βασιλιάδων, αρνίο εσφαγμένο, κεφαλή της Εκκλησίας.

Έλα στον Χριστό και θα βρεις τα πάντα! Και κατά τη μεγάλη τελευταία ημέρα της γιορτής, ο Ιησούς στεκόταν, και έκραξε λέγοντας: Αν κάποιος διψάει, ας έρχεται σε μένα, και ας πίνει (Ιωάννης 7:37).

Ο Χριστός σώζει. Δεν σώζει η θρησκεία. Δεν σώζει καμιά Εκκλησία, κανένας άνθρωπος καμιά φιλοσοφία. Σε αυτόν θα βρεις τα πάντα. Με το Χριστό και τίποτα άλλο έχεις τα πάντα! Αμήν.
πηγη  
beee.gec