ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ

του Μ. Β. Κυριακάκη (…1989)

Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών...

Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου και εγώ γνωρίζω αυτά· και με ακολουθούσι...

(Ιωάν. 10:14, 27)

Δεν υπάρχει πιο ενθαρρυντικός λόγος από αυτή τη διακήρυξη του Χριστού: Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος λέει "ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου", από εκείνη τη στιγμή αποκτά το αίσθημα της ασφάλειας και το αίσθημα της αυτάρκειας: Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου· γι' αυτό τίποτε δεν θα μου λείψει. "Δεν θέλω στερηθεί ουδενός". Και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου αν βαδίσω δεν έχω να φοβηθώ τίποτε· γιατί εσύ είσαι μαζί μου... Και όλα να τα στερηθώ, δεν θα μου λείψει εκείνο που είναι πρωταρχικό και απαραίτητο. Έχοντας ένα τέτοιο ποιμένα, και στο πιο φοβερό και πιο επικίνδυνο μονοπάτι αν χρειασθεί να περπατήσω -μέσα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, εκεί που υπάρχει φόβος, εγώ δεν θα φοβηθώ! Θα διατηρήσω και μέσα στην πιο καταθλιπτική πίεση τη γαλήνη και τη χαρά της ψυχής μου.

Δεν είναι απλώς ο ποιμένας μας· είναι ο καλός ποιμένας. Που σημαίνει πως μπορεί να υπάρχουν και άλλοι που παρουσιάζονται σαν ποιμένες μας με την αξίωση να καθοδηγήσουν τον άνθρωπο. Και το λέει ο Χριστός: όσοι ήλθαν πριν από μένα κλέφτες ήταν και ληστές... Και όποιος προσφέρεται να μας κατευθύνει, αντί να μας οδηγήσει στην ασφάλεια και τη γαλήνη μας οδηγεί στο χάος και το φόβο. Απόδειξη οι τυφλοί οδηγοί που οδηγούν την σημερινή ανθρωπότητα στο χάος, στην απελπισία και τον όλεθρο. Εάν τυφλός τυφλόν οδηγεί και οι δυο θα πέσουν στο λάκκο. Μέσα σ' αυτό το λάκκο έχει πέσει η ανθρωπότητα με τους ηγέτες της -πολιτικούς, θρησκευτικούς, επιστήμονες και κοινωνιολόγους...

Αλλά εγώ, λέει ο Χριστός, εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός. Ο πάνσοφος και πανεύσπλαχνος, ο παντοδύναμος και ταπεινός.

Και εμείς "τα πρόβατά του". Δεν είναι και πολύ κολακευτικός ο χαρακτηρισμός. Το πρόβατο, όσο συμπαθητικό και αν είναι, έχει πολύ περιορισμένη αντίληψη συγκριτικά με πολλά άλλα ζώα Ο Κύριος όμως δεν κολακεύει τους δικούς Του. Πάντως όσο και αν δεν μας κολακεύει ο χαρακτηρισμός, μας ενισχύει και μας παρηγορεί... Γιατί αν είμαστε πλάσματα σαν τα πρόβατα, αδύνατα πλάσματα, με περιορισμένες δυνατότητες, έχουμε ποιμένα πάνσοφο, δυνατό και ικανό να μας προστατεύσει και να μας οδηγήσει.

Πολλές και μεγάλες είναι οι ανάγκες μας και καμμιά απ' αυτές δεν είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε μόνοι μας. Ταξιδεύουμε μέσα σε μια πνευματική ερημιά όπου δεν υπάρχει ούτε νερό ούτε τροφή. Και ο καλός ποιμένας μας ψιθυρίζει: Όστις διψά, ας έρχεται σ' εμένα και ας πίνη... ο πιστεύων εις εμέ, δηλαδή αυτός που με εμπιστεύεται, ποταμοί ύδατος ζώντος θα ρεύσουν μέσα του, ποταμοί που αναβλύζουν σε ζωή αιώνιο...

Και λέει ακόμα για τον πεινασμένο άνθρωπο, που δεν ικανοποιείται με τα ξυλοκέρατα του κόσμου: Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής...

Ας εξετάσουμε όμως από πιο κοντά αυτή τη διακήρυξη του Χριστού:

Τα δικά μου τα πρόβατα ακούν τη φωνή μου και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν...

Πώς έγιναν "δικά Του" αυτά τα πρόβατα; Είναι δικά Του πρώτα γιατί Αυτός τα έπλασε... Είναι ο δημιουργός τους. Πάντα δι' αυτού έγιναν... Αν με την ελευθερία που τους έδωσε ξέφυγαν και όπως λέει ο προφήτης Ησαϊας "πάντες επλανήθημεν ως πρόβατα", ο καθένας μας πήρε το δικό του το δρόμο, δεν παύει να μας διεκδικεί γιατί είμαστε πλάσματά Του.

Ειδικότερα όμως είναι δικά Του γιατί Αυτός τα διάλεξε. Πριν γίνει ο κόσμος Εκείνος ξεχώρισε τους δικούς Του. Στην παντογνωσία Του έβλεπε την πτώση, έβλεπε όχι μόνο τους πρωτόπλαστους, αλλά και όλες τις γενεές των ανθρώπων που θα έφευγαν μακρυά Του. Και μέσα στο πλήθος των αποστατών είδε, διέκρινε και διάλεξε τους δικούς Του. Θα μου πείτε με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή; Και ποιος είμαι εγώ για να θέσω ένα τέτοιο ερώτημα στο Θεό: Ποιος έγινε σύμβουλός του; ρωτά ο Παύλος. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι οι κρίσεις του και ανεξιχνίαστοι αι οδοί του! (Ρωμ. 11:33)

Αν υπάρχει μια απάντηση στο ερώτημα η απάντηση είναι τούτη: Με τα κριτήρια της αγάπης Του. Με τα κριτήρια του ελέους Του. Η χάρις Του και τίποτε άλλο. Χωρίς κανένα τίτλο και χωρίς κανένα προσόν από μέρους των. Το μόνο που μας βεβαιώνει είναι πως όσους προεγνώρισε τούτους και προώρισε· όσους προώρισε τούτους και εκάλεσε· όσους εκάλεσε τούτους και εδικαίωσε· όσους εδικαίωσε τούτους και εδόξασε!

Είναι λοιπόν δικοί Του. Δεν εξελέξατε εσείς εμε, αλλ' εγώ σας εξέλεξα...

Είναι δικά Του τα πρόβατα γιατί Του τα έδωσε ο Θεός Πατέρας. Είναι το δώρο του Πατέρα προς τον Υιό: "Εκείνους τους οποίους μοι έδωκας..." λέει στην προσευχή του. "Εγώ και τα παιδία τα οποία μοι έδωκεν ο Θεός...", αυτά τα λόγια θέτει ο προφήτης στα χείλη του.

Έδωσε σ' εμάς δώρο υπέρτατο τον Υιό. Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή... Έδωσε εμάς σ' Εκείνον. Και επαναλαμβάνει ο Χριστός στην προσευχή Του: Εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου... ιδικοί σου είναι και εγώ τους εφύλαξα"!

Είναι δικά Του τα πρόβατα γιατί τα αγόρασε και μάλιστα με ακριβό τίμημα. Πουλήθηκαν αυτά για το τίποτε. Και πουλήθηκαν σ' ένα σκληρό και ανελέητο αφέντη: την αμαρτία. Αυτήν την πραγματικότητα τονίζει ο Παύλος στην προς Ρωμ. 7:14: "Είμαι πουλημένος στην αμαρτία"!

Και στην προς Κορινθ. Α΄ 6:19-20: "Δεν είσθε κύριοι εαυτών· δια τιμής ηγοράσθητε".

Είναι δικά μου τα πρόβατα, μπορεί να πει ο Χριστός, γιατί τα κατέκτησε με τη δύναμη της αγάπης Του.

Ποια δύναμη τράβηξε και τραβά τις ψυχές στα πόδια του Χριστού, του καλού ποιμένα: Η ακατανίκητη δύναμη της αγάπης Του! Ποια δύναμη τράβηξε τον διώκτη Σαύλο και τον έφερε στα πόδια του Χριστού; "Ελήφθην", λέει ο ίδιος ο Παύλος. Κατελήφθην... Σαν ένα οχυρό είναι η καρδιά του ανθρώπου. Αυτό το οχυρό πώς μπορεί να πέσει; Με την αγάπη. Και αυτή την αγάπη κινητοποιεί ο Χριστός και κατακτά τις ψυχές μας.

Αυτά τα πρόβατα του Χριστού ακούουν τη φωνή Του. Είναι πολλοί άνθρωποι που όχι μόνο αυτοί δεν ακούνε, αλλά εμποδίζουν και τους άλλους που θέλουν να ακούσουν. Είναι πάλι πολλοί άλλοι που ακούνε με ελατήριο την περιέργεια ή με πνεύμα κριτικής. Και είναι μερικοί που ακούνε και θαυμάζουν, αλλά τίποτε περισσότερο. Όπως η γυναίκα εκείνη που όταν άκουσε τον Χριστό ξέσπασε σε θαυμασμό με αυτά τα λόγια: Μακαρία η κοιλία που σε εβάστασε και οι μαστοί που σε θήλασαν! Αλλά ο Κύριος απέκρουσε αυτό το ξέσπασμα του θαυμασμού λέγοντας: Μακάριοι μάλλον οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν...

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν τη φωνή του κήρυκα αλλά όχι του Χριστού. "Αυτού ηκούσατε" γράφει ο Παύλος στους Εφεσίους... Άκουσαν τον Παύλο, άκουσαν πολλούς άλλους. Αλλά στην πραγματικότητα άκουσαν τον Κύριο. Γι' αυτό ένας διάσημος κήρυκας του Ευαγγελίου που έτρεχαν πλήθη να τον ακούσουν έλεγε: Πόσο θα ήθελα να κηρύττω χωρίς να με βλέπετε...

Τα πρόβατα του Χριστού ακούνε τη φωνή Του στο κήρυγμα, στη Βίβλο, στο δρόμο και στις περιστάσεις της ζωής. Η σοφία κράζει εις τας οδούς... Προς εσάς άνθρωποι κράζω! Την ακούνε τηγ φωνή Του μέσα στην ψυχή: στους ψιθυρισμούς τον Πνεύματος. Την ακούνε στην πρόνοιά Του, στα πικρά και στα ευχάριστα της ζωής.

Όχι μόνο ακούν τη φωνή Του, αλλά είναι και σε θέση να την διακρίνουν και να την ξεχωρίσουν από τις άλλες φωνές που ακούνε. Τα πρόβατα Τον ακολουθούν γιατί γνωρίζουν τη φωνή Του. Ξένον όμως δεν θα ακολουθήσουν... διότι γνωρίζουν την φωνή των ξένων. (Ιωάν. 10:4).

Έχουν ένα αισθητήριο που τους κάμνει ικανούς να διακρίνουν τα πνεύματα, την αλήθεια από την πλάνη ή την αλήθεια όταν τους παρουσιάζεται ανάμικτη με μια δόση πλάνης... Το χάρισμα αυτό της διακρίσεως το χορηγεί το Πνεύμα του Θεού στα τέκνα Του.

Θυμάμαι όταν για πρώτη φορά επήγα στην Κατερίνη μου έκαμε βαθειά εντύπωση ένα θέαμα: προς το βράδυ οι αγελάδες που έβοσκαν όλη την ημέρα στα λιβάδια έξω από την πόλη εγύριζαν πίσω εκεί που ανήκαν. Εγύριζαν όλες μαζί, αλλά μια μια ξεχώριζε και πήγαινε στο δικό της σπίτι. Καθώς τις παρακολουθούσα θυμήθηκα τα λόγια του Ησαϊα: "Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού και ο όνος την φάτνην του κυρίου αυτού - ο Ισραήλ δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί...".

Τα πραγματικά όμως τέκνα του Θεού, τα γνήσια και αναγεννημένα γνωρίζουν. Και γνωρίζουν και υπακούουν. Ακολουθούν τον ποιμένα τους. Γι' αυτούς λέγει στην Αποκάλυψη: "ούτοι είναι οι ακολουθούντες το αρνίον όπου και αν υπάγει".

Τον ακολουθούν όχι μόνο όταν προσφέρει άρτο για να χορτάσει τους πεινασμένους· όχι μονάχα όταν κηρύττει με δύναμη και χάρη· αλλά Τον ακολουθούν στη Γεθσημανή όπου είναι αγωνία και δάκρυα· Τον ακολουθούν στο Γολγοθά όπου είναι σταυρός· Τον ακολουθούν όπου και αν υπάγει για να κατάλήξουν εκεί που είναι Εκείνος, στη δόξα του ουρανού.

Πόσα προνόμια έχουν τα πρόβατα του καλού ποιμένα. Γι' αυτά λέει: Τα γνωρίζω! Για να καταλάβουμε όλη την έννοια αυτού "Τα γνωρίζω" πρέπει να θυμηθούμε ότι θα υπάρξουν πολλοί για τους οποίους θα πει: - Δεν σας γνωρίζω! Φύγετε απ' εμού! Αλλά τα δικά Του πρόβατα τα γνωρίζει. Και αυτό σημαίνει ότι τα αναγνωρίζει για δικά Του. Γνωρίζει τις ανησυχίες τους, τη δειλία τους· τις πτώσεις και τους πειρασμούς... Τα γνωρίζει όλα· τα μυστικά τους, τις πικρίες, τις αγωνίες και τους πόθους τους.

Και η γνωριμία αυτή είναι αμοιβαία: Εγώ γνωρίζω αυτά και γνωρίζομαι υπό των εμών. Φανερώνει τον εαυτό Του ώστε να Τον γνωρίσουμε σε βάθος -να κατανοήσουμε ποιος είναι ο αρχηγός που ακολουθούμε, :υτός είναι ο τελειωτής της πίστεώς μας. Και Τον εμπιστευόμαστε γιατί μας διαβεβαιώνει: Δεν θα απολεσθούν εις τον αιώνα -γιατί κανένας δεν μπορεί να τα αρπάσει από το χέρι μου...