Η ανακαίνιση του νοός

(Ρωμ. 12:2 )
και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.
Πολλοί μιλούν για τον Χριστό, για το Σταυρό, για τον Ουρανό, όμως μονάχα «όστις έχει τον Υιόν, έχει την ζωήν» (Α΄Ιωάννου ε΄ 12). Είναι άλλο πράγμα να συμφωνείς, να συζητάς, να ευχαριστιέσαι, να ακούς, και τελείως άλλο το να έχεις, να είναι δικό σου, να το ζεις, να το απολαμβάνεις. Τότε έχεις και τη δύναμη να εξαγγείλεις και να έχει αποτελέσματα η μαρτυρία σου. Χρειάζεται να προσέξουμε τούτο το πολύ σοβαρό σημείο. Και πρώτα απ’ όλα, για να «εξαγγείλεις τις αρετές Εκείνου» (Α΄ Πέτρου β΄9), πρέπει να τις έχεις, πρέπει να είναι δικές σου.
Ας μην προσπερνούμε τούτη την αλήθεια αβασάνιστα. Αν δε ζεις τη ζωή του Χριστού ή αν ζεις μια συμβιβασμένη ζωή με μοιρασμένη καρδιά, δεν μπορείς να εξαγγείλεις, δε θα πείσουν τα λόγια σου, αφού δεν τα φωτίζει η ζωή σου, αφού η καρδιά σου σε κατακρίνει και δεν θα είσαι ευλογημένος του Κυρίου.
Για να φανερώσεις τη δόξα του Θεού, πρέπει να έχει γίνει πρώτα δική σου και, για να πραγματοποιηθεί αυτό, θα δουλέψει πάνω σου ο Θεός με την παιδεία Του, με την κατεργασία Του, για τον αγιασμό σου.
Στο σημείο αυτό γίνεται φανερό πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να αλλάξουμε τελείως τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις αξίες μας, τον τρόπου που ζούμε, που υπάρχουμε. «Διά της ανακαινίσεως του νοός σας» (Ρωμαίους ιβ’ 1-2). Ανακαίνιση σημαίνει πέταμα των παλιών και τοποθέτηση καινούργιου υλικού στα ράφια. Μεταμόρφωση τέλεια. Και μέσα και έξω. Άλλος τρόπος σκέψης, άλλος τρόπος αξιολόγησης, άλλη ζωή. Νόμιζα στην αρχή ότι το παν είναι να ζήσω εγώ καλά, χωρίς προβλήματα, με ανέσεις, με όνειρα, με επιδιώξεις, να απολαύσω. Τώρα άλλαξε το υλικό μέσα στην ψυχή μου. Δεν ζω εγώ, δεν θέλω να ζω για τον εαυτό μου, αλλά να ζω για κάποιον άλλο. Για τον Κύριό μου, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του, για την αγάπη Του. Αμέσως όμως επαναστατεί ο φυσικός άνθρωπος. Κι εγώ τι θα γίνω, Κύριε, τα μικρά, το ενοίκιο, η υγεία; Κατέβασέ τα από τα ράφια αυτά, πέταξέ τα. Έρχεται ο Κύριος και τα σαρώνει. Και γεμίζει τα ράφια του νοός μας με τον εαυτό Του, με τη δόξα Του, με τα θαύματά Του, για να γίνουν δικά μας.
«Αυτώ μέλει περί ημών» (Α΄ Πέτρου ε΄ 7). Δική Του δουλειά η ζωή μου. Αφού εγώ ζω για Κείνον, για τη δόξα Του, δική Του δουλειά η υπόθεσή μου, η πορεία μου, το πρόβλημά μου. Ο Κύριος αμείβει, δοξάζει, πλουτίζει, όπως Εκείνος ξέρει και ευλογεί τους δικούς Του.

Ο Θεός μας καλεί να αναθεωρήσουμε τελείως το υλικό στα ράφια της σκέψης του φυσικού ανθρώπου. Σκουπίδια, σκύβαλα, ζημία. Να καταδικάσουμε αυτά που πριν αγαπούσαμε, πιστεύαμε, λατρεύαμε, να μισήσουμε τον εαυτό μας, ώστε να μπει το νέο υλικό μέσα μας διά της πίστεως, να ζήσουμε για Κείνον που μας κάλεσε «εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως» (Α΄ Πέτρου β΄ 9).
Έρχεται ο Κύριος και τα σαρώνει όλα και μας γεμίζει με τη δόξα Του, μας κάνει να είμαστε εμείς η δόξα Του, μας μεταμορφώνει. Αρχίζει η προσευχή σου και έχει άλλο περιεχόμενο: αγιασθήτω το όνομά Σου… ελθέτω η βασιλεία Σου… γενηθήτω το θέλημά Σου…, στοιχεία που δεν υπήρχαν πριν, τότε που ζούσες για τον εαυτό σου. Πηγαίνεις κάπου και προσεύχεσαι. Κύριε, ας γνωριστεί το όνομά Σου, ας φανερωθεί η δόξα Σου… Αυτή την προσευχή δεν μπορούσες να την κάνεις τότε που όλη σου η ύπαρξη περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό σου, τα δικά σου, τη σάρκα, την αμαρτία. Τώρα έρχονται, τα έχεις, είναι δικά σου εν Χριστώ!

Μπορείς να σταθείς στο κρεβάτι του άρρωστου παιδιού σου και να προσευχηθείς όπως ο Ηλίας «για να γνωριστεί το όνομά Σου, για να φανερωθεί η δόξα Σου»;

Μπορείς με την απόλυση από τη δουλειά στο χέρι να υψώσεις την προσευχή σου στον Θεό με αυτό το πνεύμα «για να γνωριστεί ότι Συ είσαι ο Θεός, για να φανερωθεί η δόξα Σου»;

Μπορείς να προσευχηθείς με τα σωληνάκια στη μύτη, με τους ορούς στο χέρι και να χαμογελάσεις με χαρά και ευγνωμοσύνη στον Πατέρα «για να γνωρίσουν οι άνθρωποι ότι Συ είσαι ο Θεός ο ζωντανός»;

Δεν μπορείς να το πεις, δεν μπορούμε να το πούμε. Γιατί χρειάζεται η «ανακαίνιση του νοός μας». Ακόμα ζούμε με τον τρόπο που ξεκινήσαμε, με το φυσικό άνθρωπο, τον άνθρωπο της αμαρτίας. Δεν πάει το μυαλό μας ότι ο Κύριος μας θέλει στον εαυτό Του, για τον εαυτό Του, που είναι η δόξα μας.

Προσευχόμαστε και φωνάζουμε, «Κύριε, γέμισέ με με ευλογίες», και εννοούμε να περνάμε καλά, να έχουμε γεμάτες τσέπες, γεμάτο ψυγείο, γεμάτο γκαράζ, γεμάτες αποθήκες, γεμάτο βιβλιάριο. Ο Θεός όμως μας καλεί σε μια αλλιώτικη ζωή, με άλλες αρχές, άλλες προτεραιότητες, άλλες αξίες. Να ζούμε για Κείνον, να δαπανηθούμε για τη δόξα Του. Για να δουν οι άνθρωποι, για να δει ο διάβολος, οι αρχές του αιώνος τούτου, ο άρχοντας της εξουσίας του αέρος… να δουν εσένα, την πίστη σου, την πιστότητά σου, την αγία σου ζωή… και να αναγνωρίσουν τη δόξα του Θεού πάνω σου.

Εδώ πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Θα συνεχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να ζούμε για τον εαυτό μας, την «εν Χριστώ καλοπέραση», ή θα αδειάσουμε απ’ όλα αυτά, για να γίνουμε «θυσία ζώσα» στη δόξα Του, στο μεγαλείο Του, στη φανέρωση του χαρακτήρα Του;

Για το νεκρό Λάζαρο είπε ο Κύριος «αύτη η ασθένεια δεν είναι προς θάνατον, αλλά υπέρ της δόξης του Θεού, διά να δοξασθή ο Υιός του Θεού δι’ αυτής» (Ιωάννης ια’ 4).

Για τον εκ γενετής τυφλό πάλι ο Κύριος κάτι ανάλογο είπε, όταν τον ρώτησαν ποιος αμάρτησε ώστε να γεννηθεί τυφλός; «διά να φανερωθώσι τα έργα του Θεού εν αυτώ» (Ιωάννης θ’ 1-7).
Και για σένα, που είσαι παιδί του Θεού, απόκτημα της αγάπης Του, την ώρα της θλίψης, της δοκιμασίας, της παιδείας, του σκληρού συντριμμού η ίδια απάντηση θα δοθεί: για να φανερωθεί η δόξα του Θεού, για να μεγαλυνθεί το όνομά Του.
Όμως όλα αυτά ούτε ξαφνικά έρχονται, ούτε χωρίς τη θέλησή μας. Αγαπά και παιδεύει, παραδέχεται και μαστιγώνει, αναγνωρίζει και φτιάχνει ανθρώπους που θα Τον δοξάσουν και θα ζήσουν για Κείνον. Επενδύει πάνω μας τη δόξα Του. Θα μας περάσει από καμίνι καθαρισμού, θα κοπανηθούμε στο κούτσουρο του χασάπη… Πώς αλλιώς θα φτάσουμε να φωνάζουμε «γενηθήτω το θέλημά Σου» στον Κύριο και να το προκρίνουμε ανάμεσα στα άλλα, τα σαρκικά, στο πνεύμα του κόσμου;

Δεν μπορεί ο φυσικός άνθρωπος να πει «Κύριε η ζωή μου για να δοξαστείς Εσύ…, Κύριε το σπίτι μου όταν το χρειαστείς για τη δόξα Σου, Κύριε τα παιδιά μου, η υγεία μου, τα λεφτά μου, για να δοξαστείς Εσύ… Κύριε, αν θέλεις στο καμίνι… στα λιοντάρια ριγμένος στο λάκκο, μα εγώ ένα πόθο έχω, να δοξαστείς Εσύ…» Δεν λέγεται αυτό από τον πονηρό άνθρωπο, που κούρνιασε βολεμένος στη συγχώρηση των αμαρτιών του και αποκοιμιέται απολαυστικά πάνω στο αφράτο μαξιλάρι της «μεταλλαγμένης» χάρης του Θεού. Δεν γίνεται, αν δεν αγαπήσουμε τη δόξα Του για να δαπανηθούμε γι’ αυτή, για να γίνουμε σπονδή για Κείνον, ζωντανή θυσία. «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε… πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού» (Α’ Κορινθίους ι’ 31). Αυτό είναι λυτρωμένη ζωή, όμορφη ζωή πίστης, ουράνια ζωή.

Για να φτάσουμε να ζούμε έτσι, να πορευόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο, να αγαπάμε αυτά τα πράγματα, χρειάζεται πολλή δουλειά του Θεού πάνω μας. Να παραιτηθούμε από τα δικά μας και να μάθουμε να ζούμε για τον Κύριο, χρειάζεται κατεργασία, με τη δική μας πάντα συμβολή, απαιτείται της καρδιάς μας η εκζήτηση. «Γενού ζηλωτής και μετανόησον» (Αποκάλυψη Ιωάννου γ’ 19). Αυτό είναι το μέρος μας, αυτή είναι η συμβολή μας, για να μας ντύσει ο Κύριος με τις αξίες Του, με τη δόξα Του, με τον εαυτό Του.

Ας αλλάξουμε τελείως τρόπο προσέγγισης, ματιά που αξιολογούμε και ερμηνεύουμε τα γεγονότα γύρω μας και μέσα μας. «… Τούτη η ασθένεια είναι για τη δόξα Μου, τούτη η άδικη μεταχείριση είναι για να φανερωθεί το όνομά Μου, τούτο το τσάκισμα είναι για να γίνω αναγνωρίσιμος στη ζωή σου…». Έτσι σκέφτεται ο Κύριος, έτσι θα μας μάθει να σκεφτόμαστε κι εμείς, έτσι θα ζούμε κι εμείς οι λυτρωμένοι Του, τα παιδιά Του, ο θησαυρός Του, η αιώνια δόξα Του…