Υπάρχει σήμερα μεγάλη σύγχυση για το πώς προφέρεται το όνομα του Θεού, γι’ αυτό θα ήταν καλό να αφιερώναμε μια μικρή παράγραφο και γι’ αυτό, ώστε να μην είναι σε άγνοια ο λαός του Θεού.
Όταν ο Θεός φανέρωσε το όνομά Του στο Μωυσή και αργότερα αυτό δόθηκε στο λαό Ισραήλ μέσα στην έρημο, δεν υπήρχε πρόβλημα όσον αφορά την προφορά του “ΓΙΑΧΒΕ”. Είναι γεγονός ότι η Εβραϊκή γλώσσα γραφόταν μόνο με σύμφωνα από δεξιά προς τα αριστερά και ο αναγνώστης νοερά συμπλήρωνε τα φωνήεντα, διότι ήταν ευνόητα. Το όνομα “ΓΙΑΧΒΕ” παρουσιάζεται στο Εβραϊκό κείμενο με τέσσερα σύμφωνα, το “Ιώδ”, το “Ε”, το “Βάου” και το “Ε”. (hw"ïhy)))> ). Τα αντίστοιχα Ελληνικά γράμματα του ονόματος είναι ( ΓΧΒΧ). Επειδή το όνομα αποτελείται από τέσσερα γράμματα, ονομάστηκε ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟ.
Το πρόβλημα με την προφορά του ονόματος, άρχισε μετά την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία του Ισραήλ, κατά τον 5ο αιώνα π. Χ. όταν οι Ισραηλίτες που επέστρεφαν από την αιχμαλωσία, άρχισαν να φοβούνται το Νόμο του Θεού τόσο πολύ, ώστε πήγαν στο άλλο άκρο. Από φόβο παρερμήνευσαν ένα εδάφιο στο Λευιτικό, που λέει,
ΛΕΥΙΤ.ΚΔ’16 και όστις βλασφημήση το όνομα του Κυρίου, εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλει λιθοβολήσει αυτόν πάσα η συναγωγή· άντε ξένος, άντε αυτόχθων, όταν βλασφημήση το όνομα του Κυρίου, θέλει θανατωθή.
Το ρήμα “Βλασφημώ” στα Εβραϊκά είναι, “ ΝΑΚΑΜΠ” και έχει τις εξής έννοιες :
Α. Η ρίζα σημαίνει “τρυπώ”, “διαπερνώ”
Β. Καθώς η λέξη χρησιμοποιήθηκε, τα νοήματα που απέρρευσαν από αυτήν ήταν, “προφέρω”, “ονομάζω” και “καταρώμαι, ή “βλασφημώ.”
Ο σωστός τρόπος για να καθοριστεί το νόημα της λέξης, είναι από τα συμφραζόμενα, τα οποία οι ζηλωτές Φαρισαίοι δεν πρόσεξαν από το φόβο και το ζήλο τους και αντί γι’ αυτό χρησιμοποίησαν τη θεολογία τους για να ερμηνεύσουν το ρήμα, “ΝΑΚΑΜΠ.” Έτσι, αντί να βάλουν την έννοια “βλασφημώ”, το ερμήνευσαν με την έννοια του “ονομάζω”, ή με την έννοια του “προφέρω”.
Για να μην το προφέρουν λοιπόν, μηχανεύτηκαν ένα τρόπο για να μην αλλοιώσουν και το κείμενο, επειδή γνώριζαν ότι αυτό ήταν αμαρτία. Δίδαξαν στον κόσμο λοιπόν, αντί να λένε “ΓΙΑΧΒΕ”, να λένε μία από τις τρεις λέξεις :
Α. Αδωνάι.
Β. Ελοχίμ.
Γ. Χασέμ (που θα πει όνομα).
Το 285 π. Χ. όταν έγινε η μετάφραση το Εβδομήκοντα, το “ΝΑΚΑΜΠ” ερμηνεύτηκε με την έννοια “ονομάζω”. Έτσι όπου υπήρχε το όνομα “ΓΙΑΧΒΕ” αντικαταστάθηκε από το “ΑΔΩΝΑЇ” που θα πει “ΚΥΡΙΟΣ” με αποτέλεσμα όλοι οι Ελληνιστές Ιουδαίοι να πάψουν να ονομάζουν το όνομα του Θεού. Αυτό είχε ακόμη επίπτωση και στην πρώτη αποστολική εκκλησία, διότι τόσο το Εβραϊκό όσο και στην Ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο’), το όνομα “ΓΙΑΧΒΕ” είχε αντικατασταθεί από το “ΑΔΩΝΑЇ” ή το “ΚΥΡΙΟΣ” αντίστοιχα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουμε το όνομα “ΓΙΑΧΒΕ” στην Παλαιά, αλλά και στην Καινή Διαθήκη, όπου, υπάρχουν αποστηθίσεις εδαφίων από την Π. Διαθήκη. Ο φανατισμός και ο άτοπος φόβος των Φαρισαίων, στέρησε από το λαό του Θεού όχι μόνο το να προφέρει το όνομα του Θεού, αλλά και την αποκάλυψή Του.
Επειδή η Εβραϊκή γλώσσα είχε προ πολλού πάψει να ομιλείται από τους Ισραηλίτες (από το 600 π. Χ. περίπου) και είχε αντικατασταθεί από την Αραμαϊκή, προκειμένου να διατηρηθεί η αρχαία προφορά του Εβραϊκού κειμένου, από τον 7ο έως τον 9ο αιώνα μ. Χ. η οικογένεια των Μαζοριτών, εφηύρε το σύστημα των φωνηέντων. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που έγραψαν το Εβραϊκό κείμενο με φωνήεντα και έτσι επικράτησε μέχρι σήμερα η προφορά της Αρχαίας Εβραϊκής γλώσσας.
Το πρόβλημα όμως της παρερμηνείας του “ΝΑΚΑΜΠ” συνεχίστηκε και στο κείμενο αυτό. Οι Μαζορίτες σαν Εβραίοι, πιστοί στις παραδόσεις τους, έπρεπε να εφεύρουν κάποιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να μη διαβάζει το όνομα “ΓΙΑΧΒΕ”. Και το κατάφεραν. Ανάμεσα στα σύμφωνα του ( ΓΧΒΧ) (hw"ïhy>), έβαλαν τα φωνήεντα του “ΑΔΩΝΑЇ”.
Για να το καταλάβουμε, θα το παραστήσουμε με τα Ελληνικά γράμματα. Είπαμε ότι το Τετραγράμματο στα Ελληνικά θα ήταν (ΓΧΒΧ). Τα φωνήεντα του “ΑΔΩΝΑЇ” είναι “Α,Ω,Α”. Το “Ї” στα Εβραϊκά είναι το γράμμα “Ιώδ” και είναι σύμφωνο, γι’ αυτό δεν το αναφέρουμε σαν φωνήεν. Και ανάμειξη του Τετραγράμματου με τα φωνήεντα του “ΑΔΩΝΑЇ” είναι μία λέξη που δεν σημαίνει τίποτα, δηλαδή, “Γ Ι Α Χ Ω Β Α”. Το τελευταίο γράμμα του Εβραϊκού Τετραγράμματου που είναι το “Ε” όπως είπαμε, δεν αναφέρεται, διότι είναι σαν την Ελληνική δασεία, δηλαδή, βαρύ πνεύμα κατά την προφορά και έτσι χάνεται.
Οι Εβραίοι γνώριζαν αυτή τη λεπτομέρεια και δεν πρόφεραν το όνομα του Θεού, ούτε την ανάμειξη αυτή των συμφώνων και φωνηέντων των δύο ονομάτων. Καθώς διάβαζαν και συναντούσαν στο κείμενο το Τετραγράμματο, το μάτι τους έπαιρνε τα φωνήεντα του “ΑΔΩΝΑЇ” τα ένωναν με τα σύμφωνα του “ΓΧΒΧ ”, που ήταν γραμμένα γι’ αυτό το λόγο στο αντίστοιχο περιθώριο του κειμένου και έτσι διάβαζαν “ΑΔΩΝΑЇ” αντί “ΓΙΑΧΒΕ”.
Το 1520, κάποιος ονόματι Γαλατινός (Galatinus) διάβασε πρώτος το Τετραγράμματο μαζί με τα φωνήεντα του “ΑΔΩΝΑЇ” και εν αγνοία του, διότι ο άνθρωπος δεν ήξερε τι είχαν κάνει οι Εβραίοι και αφού τη διάβασε μονοκόμματα τη λέξη, θεώρησε ότι η ανάμειξη αυτή, δηλαδή, το “ΙΕΧΩΒΑ”, ήταν το όνομα του Θεού. Και όταν διαβάσεις τη λέξη μονοκόμματα, δηλαδή όλη μαζί, στα Εβραϊκά, τότε τη διαβάζεις “ΓΙΑΧΩΟΥΑ ΓΙΑΧΩΒΑ. Και καθώς ήταν Άγγλος σχολιαστής, Αγγλοποίησε τη λέξη και από “ΓΙΑΧΩΒΑ” το έκανε “JEHOVAH”. Έτσι μετά από αυτόν, άρχισαν σιγά - σιγά οι διάφοροι θεολόγοι να αναφέρουν το όνομα του Θεού λανθασμένα. Και δυστυχώς, έτσι έχει επικρατήσει μέχρι σήμερα.
Το όνομα “ΓΙΑΧΩΒΑ” δεν είναι καν όνομα και καλό θα είναι όσοι αγαπούν το όνομα του Θεού να το προφέρουν σωστά. Άλλωστε όπως δείξαμε, το όνομα αυτό, το «υπέρ παν όνομα» για μας σήμερα είναι “ΙΗΣΟΥΣ” και έτσι είμαστε σίγουροι ότι το προφέρουμε σωστά.
Το όνομα στην Π. Διαθήκη, είναι “ΓΙΑΧΒΕ”.
Το όνομα στην Κ. Διαθήκη, είναι : “ΓΙΑΧΒΕ ΑΥΣΗΣ ΓΙΕΥΣΗΣ ΓΙΕΣΟΥΣ ΙΗΣΟΥΣ.
Και ο ΙΗΣΟΥΣ είναι ο ΓΙΑΧΒΕ που είναι ο ΣΩΤΗΡ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου