Ο Εκατόνταρχος

"Κύριε, … μόνο πες ένα λόγο… και το παιδί μου θα γίνει καλά"

Νομίζουν πολλοί πως ο Θεός ζητάει πολλά πράγματα απ' τον άνθρωπο, αλλά η αλήθεια είναι πως δε ζητάει τίποτα. Κι εδώ ακριβώς σκαλώνουν. Είτε διότι αυτά που νομίζουν πως τους ζητάει είναι πολλά κι ακατόρθωτα, είτε διότι δεν μπορούν να πιστέψουν πως είναι δυνατό να μην τους ζητάει τίποτα. Όμως, αν όλα στις σχέσεις των ανθρώπων αποτελούν ανταλλαγή αξιών, αν τίποτα δεν αποχτιέται χωρίς να καταβληθεί κάποιο τίμημα ή αντίκρυσμα, στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό συμβαίνει το τελείως αντίθετο. Ο Θεός δεν είναι Χρηματιστήριο αξιών, αλλά Πηγή πρόνοιας και δωρεών.

Κάτι όμως, περιμένει ο Θεός απ' τον άνθρωπο, πριν οι δωρεές Του αρχίσουν να σωριάζονται στα πόδια του. Περιμένει την αναγνώριση πως, σαν αμαρτωλός που είναι ο άνθρωπος, δεν του αναλογούν, είναι τελείως ανάξιος γι' αυτές. Και τούτη την αναγνώριση όταν δείξει, ο Θεός τη βλέπει σαν απαίτηση που προβάλλει ώστε να τύχει ελέους και χάρης. Και σ' αυτή την απαίτηση ο Θεός αναγκάζεται ν' ανταποκριθεί.

Στο σημείο αυτό γεννιέται η πίστη στην καρδιά του ανθρώπου, η πίστη χωρίς την οποία ο Θεός δεν μπορεί να γίνει "μισθαποδότης", η πίστη την οποία ο Θεός του λογαριάζει για να τον δικαιώσει και σώσει κι ευεργετήσει.

Τα κείμενα της Κ. Διαθήκης πάνω στα οποία θα στηρίξουμε κι αναλύσουμε την παραπάνω αρχή είναι: Ματθ. 8:5-13 και Λουκ. 7:1. Περιέχουν την εξιστόρηση της θεραπείας του παραλυτικού δούλου ενός εκατόνταρχου, που ήλθε στον Χριστό να Του τη ζητήσει.

Στο Ματθ. 8:5 διαβάζουμε: "Ότε δε εισήλθεν ο Ιησούς εις Καπερναούμ, προσήλθε προς αυτόν εκατόνταρχος…". Ας σημειωθεί εδώ πως ο εκατόνταρχος ήταν Εθνικός, δεν ήταν Εβραίος. Οι δε Εθνικοί ήσαν ειδωλολάτρες πολυθεϊστές, όχι μονοθεϊστές όπως οι Εβραίοι, των οποίων ο Θεός ήταν Πρόσωπο Ζωντανό και Κυρίαρχο.

Οι Εβραίοι ποτέ δεν έμπαιναν σε σπίτια εθνικών διότι, λόγω της απιστίας τους στον αληθινό Θεό, τα θεωρούσαν ακάθαρτα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο εκατόνταρχος "προσήλθε" εκείνος στον Εβραίο Ιησού. Νόμιζε πως ο Χριστός δεν θα καταδεχόταν να μπει στο σπίτι του, διότι πίστευε πως ο Χριστός ήταν ένας κοινός Εβραίος και τίποτ' άλλο. Δεν γνώριζε πως ο Χριστός αν και στην ανθρώπινη καταγωγή Του ήταν Εβραίος, στη θεία Του καταγωγή ήταν ο Υιός του Θεού που ανήκε και στον Εβραίο και στον Εθνικό, και πως ο σκοπός του Ερχομού Του ήταν να καλύψει και τους δυο και τους πάντες όλων των εποχών, σαν ένας Παγκόσμιος Σωτήρας. Γι' αυτό και βαθιά εξεπλάγη όταν Τον άκουσε να προθυμοποιείται να πάει Εκείνος στο σπίτι του. Ο Χριστός της Καινής Διαθήκης δεν περιορίζεται από ανθρώπινες δεσμεύσεις και διαχωρισμούς. Δεν έρχεται ποτέ στη δύσκολη θέση να μην μπορει να μπει παντού, όπου θα' θελε να μπει.

Στη συνέχεια διαβάζουμε πως ο εκατόνταρχος "προσήλθε παρακαλών αυτόν… και λέγων, Κύριε, ο δούλος μου κείται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος". Μιλάμε πολλές φορές για ήθος και για χαρακτήρα του ανθρώπου, κι ανάλογα με κείνο που είναι τον χαρακτηρίζουμε. Είναι δε η συμπεριφορά του προς τους άλλους, ιδίως, εκείνη που ορίζει το ήθος και τον χαρακτήρα του. Αυτό ο Θεός λογαριάζει προκειμένου να πλησιάσει τον άνθρωπο και, σαν Υπηρέτης του, να καλύψει τις ανάγκες του.

Στην περίπτωσή μας με τον εκατόνταρχο, αυτό συνέβηκε. Το αφεντικό αυτό, όχι μόνο αγαπούσε το δούλο του και μάλιστα σαν παιδί του, όπως η φράση του το δηλώνει, "Κύριε, ο παις μου…" (εδ. 6, στο αρχαίο κείμενο), αλλά και ήλθε στο Χριστό "παρακαλών" Αυτόν, να κάμει ένα θαύμα να τον γιατρέψει.

Έχω δει Χριστιανούς γιατρούς χειρουργούς, πριν μπουν στο χειρουργείο να προσεύχονται ο Κύριος να οδηγήσει τα χέρια τους στις επεμβάσεις που θα κάμουν στους ασθενείς τους, από ειλικρινές ενδιαφέρον γι' αυτούς. Στην περίπτωση, όμως, του εκατόνταρχου έχουμε κάτι περισσότερο απ' αυτό, δεδομένου ότι ο ασθενής για τον οποίο ενδιαφερόταν τόσο, δεν ήταν απλώς ο πελάτης ενός γιατρού, αλλά ο δούλος ενός αφεντικού, μάλιστα της εποχής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο δούλος της εποχής εκείνης δεν είχε καμιά αξία ως άνθρωπος. Τον θεωρούσαν πράγμα, εργαλείο, μηχανή. Ο Αριστοτέλης, ο Έλληνας φιλόσοφος, μιλώντας για τη φιλία, λέει πως δεν μπορεί να υπάρξει φιλία ή δικαιοσύνη προς άψυχα πράγματα, ούτε προς ζώα, ούτε προς δούλο. Διότι, κατ' αυτόν, αφεντικό και δούλος δεν έχουν τίποτα κοινό. Ο δούλος είναι ένα ζωντανό εργαλείο, όπως ένα εργαλείο είναι ένας άψυχος δούλος.

Τρία μεγάλα προσόντα, θα τα λέγαμε, που είχε ο εκατόνταρχος όταν ήλθε στον Χριστό ήταν πρώτο, ότι αν και Εθνικός πολυθεϊστής, ήλθε για βοήθεια σ' έναν Εβραίο μονοθεϊστή, δεύτερο ότι αυτός είχε χτίσει τη Συναγωγή, όπως ο Λουκ. στο 7:1 μας λέει, και τρίτο ότι στράφηκε στον Χριστό, προσωπικά σε Κείνον κι όχι σε κάποιον άλλον, αναγνωρίζοντάς Τον έτσι, ως τον καλύτερο που γνώριζε, ως Εκείνον που ήταν το κάτι άλλο. Και πράγματι ήταν. Σε μια άλλη περίπτωση ο Χριστός είπε: "Δεν ήλθα να καταλύσω τον Νόμον ή τους προφήτας… αλλά να εκπληρώσω" (Ματθ. 5:17), δείχνοντας έτσι ότι είναι μεγαλύτερος απ' το Νόμο, σαν Θεός που ήταν, και ότι ο Νόμος δεν μπορούσε να Τον δεσμεύσει. Ο Χριστός δε, ποτέ δεν απαίτησε από μας να τηρούμε το Νόμο, διότι ήξερε πως δεν μπορούμε. Αλλά μας είπε κάτι άλλο σπουδαίο, πως ο Ίδιος είναι η εκπλήρωση του Νόμου την οποία μπορούμε να κάνουμε καθημερινή πείρα μας, αν Τον δεχτούμε Σωτήρα μας.

Ο εκατόνταρχος "παρακαλώντας" τον Κύριο να θεραπεύσει το δούλο του, δεν του είπε "έλα στο σπίτι μου να τον θεραπεύσεις". Του ζήτησε να τον κάνει καλά, χωρίς να μπει στο σπίτι του. Και τούτο διότι, όπως Του είπε, "Κύριε, δεν είμαι άξιος να εισέλθης υπό την στέγην μου… διότι και εγώ είμαι άνθρωπος υπό εξουσίαν έχων υπ' εμαυτόν στρατιώτας και λέγω προς τούτον, Ύπαγε και υπάγει, και προς άλλον Έρχου και έρχεται, και προς τον δούλον μου, Κάμε τούτο και το κάμνει. Ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασε και είπε προς τους ακολουθούντας, Αληθώς σας λέγω, ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν" (εδ. 8-10).

Να τα στάδια πίστης απ' τα οποία πέρασε ο εκατόνταρχος, αλλά και που θα πρέπει να περάσει καθένας που θα 'ρθει στον Χριστό. Το πρώτο είναι το της προσωπικής επαφής με τον Κύριο. Όχι της επαφής μέσω κάποιου άλλου, είτε ανθρώπου, είτε αγγέλου. Ποτέ ο Κύριος σ' όσους έρχονταν σ' Αυτόν δεν έλεγε, "πηγαίνετε πρώτα στη μητέρα Μου ή στους μαθητές Μου κι αυτοί θα Μου το εισηγηθούν κι αφού το συζητήσουμε θ' αποφασίσουμε". Μεγαλύτερη πλάνη, γύρω απ' τη Χριστιανική Αλήθεια, ίσως δεν υπήρξε άλλη απ' αυτή. Ο Κύριος πάντα καλούσε τους ανθρώπους στον Εαυτό Του μόνο: "Ελάτε σε μένα…", "τον ερχόμενον προς εμέ…", "όστις πιστεύει εις εμέ…", "όστις ακολουθεί εμέ…" κ.λπ. Για να μας συναντήσει προσωπικά ήλθε. Για να σχετιστεί προσωπικά με τον καθένα μας ήλθε. Για να πεθάνει και ν' αναστηθεί για τον καθένα μας ήλθε. Για να ζει για τον καθένα μας προσωπικά, κάθεται στο Θρόνο στα δεξιά του Πατέρα. Αυτό ακριβώς έκαμε ο εκατόνταρχος, πήγε κατ' ευθείαν στον Χριστό, γι' αυτό και πήρε απάντηση στο αίτημά του.

Αλλά ένα δεύτερο στάδιο πίστης του εκατόνταρχου ήταν το ότι, ερχόμενος σε προσωπική επαφή με τον Χριστό, έθεσε την εμπιστοσύνη του σ' Αυτόν, σ' απόλυτο βαθμό: "Κύριε, δεν είμαι άξιος… αλλά ειπέ μόνον λόγον…" (εδ. 8). Τούτη η ταπείνωση και η πίστη, την οποία ο Κύριος δε βρήκε ούτε στον Ισραήλ, όπως είπε, έφερε τον Χριστό στην αναπόφευκτη απόφαση να του πει: "Ύπαγε, ως επίστευσας ας γίνει εις σε" (εδ. 13).

"Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας", διαβάζουμε στην Εβρ. 13:8, κι επομένως όχι μόνο τότε με τον εκατόνταρχο, αλλά και πάντα όταν βρει την πίστη, η οποία όχι απλώς στηρίζεται σ' Αυτόν, αλλά και παραδίδεται και αναπαύεται σ' Αυτόν, θαυματουργεί για να την αμείψει. Δεν ήταν Άλλος στα χρόνια της Καινής Διαθήκης κι Άλλος σήμερα. Είναι ο Ίδιος πάντα, "ο Θεός ο Παντοκράτωρ" (Γεν. 17:1, Απ. 1:8), ο Οποίος είναι πάντοτε ο "Εγώ είμαι αυτός που Εγώ είμαι".

"Και ιατρεύθη ο δούλος αυτού εν τη ώρα εκείνη" (εδ. 13). Να η Παντοδυναμία του ενανθρωπισμένου Υιού του Θεού. Καμιά δύναμη πιο μεγάλη απ' τη δική Του. Καμιά αρρώστια τόσο προχωρημένη, ώστε να μην μπορεί να τη γιατρέψει. Καμιά αμαρτία που να μην μπορεί να τη συγχωρήσει. Κανένας εχθρός, ούτε ο θάνατος, που να μη μπορεί να τον νικήσει. Αλλά να και η Πανταχού Παρουσία του ενανθρωπισμένου Χριστού. Δεν ήταν ανάγκη να μεταβεί στον τόπο που κειτόταν ο παράλυτος, να μιλήσει μαζί του, να τον ρωτήσει αν ήθελε να τον κάμει καλά, όπως σ' άλλες περιπτώσεις συνέβηκε, να τον αγγίξει με το χέρι Του για να γίνει η θεραπεία. Και μόνο που είπε το λόγο, "ως επίστευσας ας γίνει εις σε", την ίδια στιγμή ο παράλυτος θα πήδησε απ' την καρέκλα του και διαρκώς θα πήδαγε δοξολογώντας τον Θεό.

Μιλώντας κάποτε ο Κύριος για την προσευχή της πίστης, είπε: "Δια τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε και θέλει γίνει εις εσάς" (Ματθ. 11:24). Όσα δηλαδή ο Κύριος θα ' κανε αν ήταν προσωπικά εκεί, θα μπορείτε και σεις να κάμετε δια της προσευχής.

Ένας πιστός του Κυρίου έγραψε κάποτε: "Υπάρχει ένας χώρος όπου μπορείς ν' αγγίξεις τα μάτια του τυφλού και να του δώσεις στη στιγμή, τέλεια όραση. Υπάρχει ένας χώρος όπου μπορείς να πεις σ' ένα χωλό "εγέρθητι", όπου μπορείς να συντρίψεις τα δεσμά και τους φόβους της νύχτας. Υπάρχει ένας χώρος σε κάποια απομακρυσμένη παραλία, απ' όπου μπορείς να στείλεις εργάτες του Θεού και τον Λόγο Του, για να πλησιάσουν ψυχές. Υπάρχει ένας χώρος, -μια σιωπηλή απόρρητη ώρα-, όπου ο Ίδιος ο Θεός κατεβαίνει και μάχεται για σένα".

Κι ο χώρος αυτός είναι το Ταμείο της Προσευχής. Εκεί, που μπορούμε και συ κι εγώ, αδελφέ μου, να πούμε "Κύριε, ειπέ μόνον ένα λόγο και… και… και μια στρατιά παιδιών Σου θα γίνει στρατιά προσευχομένων αγίων Σου". Κι είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη αυτή! ”.