Μετά την ετήσια συνεδρίαση της Λέσχης Bilderberg τον Μάιο του 2009, το κατεστημένο του παγκόσμιου συστήματος διαχείρισης (= ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ) των διάφορων οργανισμών διεθνούς εμβέλειας, φαίνεται ότι έχει δεχθεί μια ώθηση, επαναλαμβάνοντας τα σενάρια που θυμίζουν αμερικάνικες υπερπαραγωγές.
Από τη στιγμή που το οικονομικό διευθυντήριο είχε επιλέξει το σενάριο μιας παρατεταμένης κρίσης, δόθηκαν οδηγίες στους παγκόσμιους διαχειριστές να εργαστούν με βάση δύο ατζέντες : πρώτον, να εφεύρουν ένα μύθο για τον κίνδυνο της πανδημίας της γρίπης των χοίρων (για να αναλάβει τον έλεγχο των εθνικών συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης και για να να αναδιοργανωθεί η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) σε ένα παγκόσμιο υπερυπουργείο υγείας) και δεύτερον, να επιβάλει την απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, για να μπορέσει το διευθυντήριο αυτό να αποκτήσει τον έλεγχο των παγκόσμιων φυσικών πόρων και να καθιερώσει έναν ενιαίο “πράσινο” φόρο» (παράλληλα με τη δημιουργία ενός νέου περιφεριακού φορέα διαχείρισης, υπό την αιγίδα ενός διεθνούς υπουργείου περιβάλλοντος).
Οι δύο αυτές ατζέντες (πανδημία και υπερθέρμανση ) έχουν βασικό στόχο να εκφοβίσουν τον πληθυσμό και να νομιμοποιήσουν τις οποιες πολιτικές και δράσεις που θα αναπτύξουν οι διεθνείς οργανισμοί. Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της British Petroluem (BP), Peter Suterlan, με ειλικρίνεια παραδέχθηκε ότι θα ήθελε να επιβάλει τον φόβο της υπερθέρμανσης του πλανήτη, προκειμένου να αυξηθούν οι φόροι και να κάνει τους ανθρώπους να αναθεωρήσουν τον τρόπο ζωής τους.
Η υλοποίηση του πρώτου σεναρίου που πρότεινε η Λέσχη Bilderberg βρίσκεται σε εξέλιξη.
Κατόπιν της ανακοίνωσης της ΠΟΥ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ) για πανδημία του ιού A/H1N1 στις 11 Ιουλίου 2009, μια πραγματική υστερία ξεκίνησε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης παγκοσμίως, και τονίστηκε οτι όλοι πρέπει να προετοιμαστούν για την επερχόμενη πανδημία του Νοεμβρίου και να εμβολιαστούν μαζικά (το 2005 προστέθηκε μια τροποποίηση του καταστατικού της ΠΟΥ, που λέει ότι κατά την διάρκεια μιας πανδημίας αυτά που ανακοινώνει δεν συνιστούν προτροπές και συμβουλές αλλά οδηγίες και εντολές, καθώς και οτι ο αριθμός των εμβολίων δεν πρέπει να είναι μικρότερος από 4,6 δις).
Η όλη επιχείρηση έφθασε στο απόγειό της, όταν στα τέλη Σεπτεμβρίου ο Barack Obama υπέγραψε διάταγμα για την κύρηξη « έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας της γρίππης», που σημαίνει ότι οι πολίτες μπορεί να υποχρεωθούν σε αναγκαστικό και παρά την θέληση τους εμβολιασμό, αλλά και σε εγκλεισμό σε ειδικές ζώνες καραντίνας.
Εν μέσω πανικού, Αμερικανοί και Δυτικοευρωπαίοι συμμετείχαν σε μαζική ανοσοποίηση.Τα όσα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό αποδυκνείουν ότι η πανδημία είχε εφευρεθεί έτσι ώστε να οι φαρμακευτικές εταιρείες να κάνουν την “αρπαχτή” τους, αλλά και ως όπλο κατά των «ανεπιθύμητων» του πληθυσμού (και τώρα όλοι γνωρίζουμε τι είναι και τι περιέχει το εμβόλιο γρίπης Βλέπε Ουκρανία ). Χρησιμοποιήθηκε επίσης και ώς ένας «καινοτόμος» μηχανισμός χειρισμού των πολιτικών διαδικασιών, όπως έγινε στην Ουκρανία. Εκτός αυτών, η ΠΟΥ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ) μέσα από την ιστορία αυτή απέκτησε επιπλέον εξουσίες αλλά και ενίσχυσε το προφίλ και το κύρος της.
Ακομα γιναμε θεατές μιας άλλης παράστασης με τίτλο “Διάσκεψη της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή υπό τον ΟΗΕ” που εγινε τον Δεκεμβρίο του 2009 και έιχε στόχο την εκπόνηση ενός εγγράφου για τον περιορισμό των παγκόσμιων εκπομπών ρύπων που θα αντικαταστήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο που λήγει το 2012 . Τριάντα χιλιάδες συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένων και 60 αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών, έφτασαν εκεί για τις εργασίες του συνεδρίου .
Η ΕΕ, όντας ένας από τους σημαντικότερους διοργανωτές της Διάσκεψης Κορυφής, είχε ολοκληρώσει την πρώτη εκλογή Προέδρου της ΕΕ (Herman Van Rompuy), ο οποίος άμεσα χαρακτηρίστηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης ως εκλεκτός της λέσχης Bilderberg: Στις 15 Νοεμβρίου, λίγες μέρες πριν από την “εκλογή” του ο Herman Van Rompuy συναντήθηκε με την ελίτ της Μπίλντεμπεργκ στο κάστρο Val Duchesse έξω από τις Βρυξέλλες, όπου και μίλησε για την ανάγκη αναθεώρησης του χρηματοπιστωτικού μηχανισμού της ΕΕ, αλλά και πρότεινε ένα ενιαίο πανευρωπαϊκό πράσινο τέλος το οποίο θα αποδίδεται απευθείας στις Βρυξέλλες.
Το γεγονός ότι το θέμα αυτό έλαβε κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης αποδεικνύει ότι τα μέλη της Λέσχης Bilderberg δεν πρόκειται πλέον να αποκρύψουν από εδώ και στο εξής το γεγονός οτι αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά στην Ευρώπη.
Αυτή η αυτοπεποίθηση της Μπίλντεμπεργκ ενόχλησε ορισμένα από τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ένας από αυτούς, ο Ιταλός Mario Borghezio, δήλωσε: “Και οι τρεις υποψήφιοι (για το ρόλο του προέδρου της ΕΕ) συμμετείχαν συχνά σε συνεδριάσεις της λέσχης Bilderberg, και νομίζω ότι θα πρέπει να εξηγήσουν το κατα πόσο είναι ειλικρινείς οι υποψηφιότητες τους , δηλαδή αν εκπροσωπούν τη χώρα τους, ή τα μέλη των μυστικών ομάδων που δημιουργήθηκαν για να λαμβάνουν αποφάσεις περί κοινωνικών και άλλων σοβαρών ζητημάτων”.
Ένας άλλος βουλευτής, ο Άγγλος, Nigel Farage επέκρινε τον διορισμό του Rompuy και τον αποκάλεσε ηγέτη- μαριονέτα στα χέρια του κ. Barroso. Ο κύριος Farage προχώρυσε και πιο πέρα λέγοντας οτι η ΕΕ είναι μια αυταρχική δικτατορία διοικούμενη από μια γραφειοκρατία η οποία δεν έχει εκλεγεί από κανέναν. Σχολιάζοντας τη Συνθήκη της Λισαβόνας, ο Farage είπε: “Θα σας πήρε 8,5 χρόνια εκφοβισμού, ψεμμάτων, και ασέβειας προς τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων για να φτάσετε σε αυτή την συμφωνία!”
Αμέσως μετά το διορισμό του ως προέδρου της ΕΕ, ο Van Rompuy (γνωστός στην Ευρώπη ως «ο μάγος των συμβιβασμών»), διαβεβαίωσε τους προστάτες του, ότι κατάλαβε απόλυτα όλα τα ζητήματα που θα αντιμετώπιζε. Μιλώντας σε συνέντευξη τύπου, ο Herman Van Rompuy είπε ότι το 2009 είναι το «πρώτο έτος της παγκόσμιας διαχείρισης» (εννοούσε το G20), ενώ η διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη είναι ένα επόμενο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ».
Η κυβέρνηση της Δανίας προέβη σε ανασχηματισμό και τοποθέτησε τον Lykke Friis, αντιπρύτανη στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, ως υπουργό Κλίματος στην θέση της Connie Hedegaard, που είναι και μέλος της Λέσχης Bilderberg.
Η τελευταία πρέπει να ειπωθεί οτι έγινε Πρώτη Επίτροπος κλίματος στην ΕΕ, θέση που θεσπίστηκε τον Οκτώβριο του 2009, προκειμένου να ελεγχθεί η μείωση των εκπομπών CO2 κατά 20% μέχρι το έτος 2020. Η Hedegaard είναι μέλος πολλών επιτροπών και οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου και του Δανοατλαντικού Συμφώνου με επικεφαλής τον Robert Gunther.
Ποιοι ηταν οι στόχοι που επιδιώχτηκαν στην Κοπεγχάγη;
Ο Λόρδος Christopher Monckton, πρώην σύμβουλος της Margaret Thatcher, μας εξηγεί: «Όταν διάβασα αυτή τη συνθήκη είδα ότι οι συγγραφείς μιλούν για τη δημιουργία «μιας μαρξιστικού τύπου παγκόσμιας κυβέρνησης».
Ο δεύτερος στόχος είναι η μεταφορά πλούτου από τις χώρες της Δύσης σε χώρες του τρίτου κόσμου, προς ικανοποίηση αυτού που λέγεται ντροπαλά , «κλιματικό χρέος» – επειδή εμείς κάνουμε καύση CO2 και αυτοί όχι. Αυτό βασίζεται στο οτι εμείς καταστρέφουμε το κλίμα ενώ αυτοι όχι. Και ο τρίτος στόχος της νέας αυτής οντότητας, αυτής της υπερκυβέρνησης είναι η επιβολή, προειδοποιεί ο Monckton.
Στη συνέχεια σημείωσε ότι η νέα συνθήκη θα υποστηρίζεται από την πλειονότητα των χωρών του τρίτου κόσμου, αφού νομίζουν ότι θα λάβουν χρήματα για αυτό. Και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα την υπογράψει χωρίς να περιμένει τα δύο τρίτα της Γερουσίας και του Κογκρέσου για να την επικυρώσουν.
Η «παγκόσμια κυβέρνηση», η οποία θα είναι αρμόδια να παρεμβαίνει στις οικονομικές και περιβαλλοντικές πολιτικές άλλων χωρών, και η επιβολή, όλα αυτά είναι μόνο οι μηχανισμοί για την «μεταφορά των πόρων», που σημαίνει στην πραγματικότητα τη μεταρρύθμιση των οικονομιών των μη-δυτικών χωρών με τη χρήση των νέων τεχνολογιών, προκειμένου να αποκτήσουν (οι δυτικές ελίτ) τον έλεγχο αυτών των πόρων εντός ενός επιπέδου κατανάλωσης που επιτρέπεται στη Δύση και που θα εγγυάται μια πτώση του παγκοσμιου πληθυσμού (στον τρίτο κόσμο).
Δεν είναι μυστικό ότι το 1992 η σύνοδος πλαίσιου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή υιοθετήθηκε βάση της θεωρίας που υποστηρίζει οτι η υπερθέρμανση του πλανήτη προκύπτει από ανθρωπογενείς παράγοντες, θεωρία που υιοθετήθηκε και από μέρους ενός αριθμού επιστημόνων. Το 1997 το Πρωτόκολλο του Κιότο παρουσιάστηκε ως μια διεθνή συμφωνία που συνδέεται με το πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή.
Το πρωτόκολλο ορίζει δεσμευτικούς στόχους για τις 37 βιομηχανικές χώρες και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου (GHG). Αυτά ανέρχονται κατά μέσο όρο σε πέντε τοις εκατό από τα επίπεδα του 1990 κατά τη διάρκεια της πενταετούς περιόδου 2008-2012. Οι ΗΠΑ, κάνουν τις μεγαλύτερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, αλλά δεν έχουν επικυρώσει το Πρωτόκολλο.
Η ΕΕ (που περιλαμβάνει τώρα τα κράτη της Βαλτικής και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης) πήρε το βάρος της ευθύνης για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 8%, η Ιαπωνία και ο Καναδά κατά 6%. Το πρωτόκολλο θέτει όρια εκπομπών στη Ρωσία και την Ουκρανία σε ποσοστιαία αύξηση ή μείωση της παραγωγής από τα επίπεδα του 1990. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας και της Ινδίας δεν είχαν συμπεριληφθεί στους περιορισμούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο.
Ωστόσο, η εφαρμογή της συμφωνίας του Κιότο απέτυχε να βοηθήσει στην επίλυση περιβαλλοντικών προβλημάτων, αλλά προσέθεσε ένα νέο προϊόν στη διεθνή αγορά: την ποσόστωση για GHG (εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου).
Το προιον αυτό μετετράπει σε κερδοσκοπικό εργαλείο και επέτρεψε στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο να κυριαρχήσει στον ζωτικής σημασίας τομέα της ενέργειας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Λόγω των ατελών βιομηχανικών πολιτικών τους, τα ανεπτυγμένα κράτη δεν θα πετύχαιναν τον εκσυγχρονισμό και τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου.
Αυτός είναι ο λόγος που βρήκαν ένα άλλο μέσο για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους: ένα ανεπτυγμένο κράτος βοηθάει ένα αναπτυσσόμενο για τη μείωση των εκπομπών και στη συνέχεια μετρά το περιορισμό σε τόνους αερίων του θερμοκηπίου που λαμβάνει χώρα στο αναπτυσσόμενο κράτος που βοηθάει,σαν αυτά να μειώθηκαν στο έδαφος του ανεπτυγμένου κράτους .
Πολύ σύντομα εκατοντάδες επιχειρήσεις και ιδρύματα προσχώρησαν σε αυτό το «πράσινο» κερδοσκοπικό παιχνίδι της ποσόστωσης ελπίζοντας να αποκομίσουν από αυτό κέρδη. Μακροπρόθεσμα, η διεθνής περιβαλλοντική αγορά γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της αφού ενώ αρχικά υπήρχαν μόνο τρεις αγοραστές (η Παγκόσμια Τράπεζα, οι κυβερνήσεις των Κάτω Χωρών και της Ιαπωνίας), σήμερα ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατακόρυφα, συμπεριλαμβάνοντας και επαγγελματίες κερδοσκόπους οι οποίοι πλέον αποτελούν το 40% των συμμετεχόντων στις ανταλλαγές υδρογονανθράκων.
Δεχόμενη τους όρους του Κιοτο η Ρωσία αντιμετώπισε αργότερα μια διφορούμενη κατάσταση: η χώρα διαθέτει μεγάλα αποθέματα ποσοστόσεων αερίων του θερμοκηπίου, αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι την δεκαετία του 1990 η βιομηχανία της ήταν σε σοβαρή κρίση, με όλες τις εκπομπές, μειωμένες και κάτω από το επίπεδο του 30%.
Η διεθνής κοινότητα σκοπεύει να εισαγάγει νέες ποσοστώσεις εκπομπών για να περιορίσεις την βιομηχανική ανάπτυξη και την επιβολή δυτικών περιβαλλοντικών προτύπων που επιβάλλουν την εφαρμογή πολύ δαπανηρών έργων (και αυτά τα έξοδα δεν θα αποσβεστούν με τα ποσά που θα εισπραχθούν από την «πράσινη» εμπορία των ποσοστώσεων). Και λαμβάνοντας υπόψη ότι το κλίμα στη Ρωσία απαιτεί συνεχή δαπάνες για ενέργεια, η χώρα δύσκολα θα μπορέσει να αποκαταστήσει τη βιομηχανική δύναμη της.
Μια ομάδα αναπτυγμένων χωρών έχουν καταρτίσει ένα νέο έγγραφο ειδικά για τη σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης. Το έγγραφο αναφέρει ότι η κατανομή σε αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες έχει μακρά καταστεί ξεπερασμένη, ενώ σήμερα όλα τα κράτη θα πρέπει να υποχρεωθούν να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και να παράσχεθεί βοήθεια στις φτωχότερες χώρες.
Η συνθήκη επίσης αναμένεται να είναι νομικά δεσμευτική, έτσι ώστε η έγκριση των νέων κανόνων σε κυβερνητικό επίπεδο να είναι μονόδρομος. Αλλά οι διαφορές μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν τόσο μεγάλες που κατάφεραν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο οδικού χάρτη μόνο, χωρίς να γίνει κουβέντα για αριθμούς.
Ωστόσο, οι υποσχέσεις για επενδύσεις και οικονομική βοήθεια αποδείχθηκαν πιο αποτελεσματικά από τους διάφορους νομικούς μηχανισμούς, και πριν από τη σύνοδο κορυφής τα κορυφαία αναπτυσσόμενα έθνη ακολούθησαν τη Δύση υποσχόμενα μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου έως το 2020. Η ΕΕ ανακοίνωσε μείωση κατά 20% από τα επίπεδα του 1990, ενώ οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα μειώσουν τις εκπομπές τους κατά 17% από το επίπεδο του 2005 (σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που εγκρίθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων). Η Ινδία ισχυρίστηκε ότι θα τις μείωσει κατά 20-25%, ενώ η Νότια Κορέα και η Κίνα ανακοίνωσαν ποσοστά του επιπέδου του 30% και 40-45% αντίστοιχα.
Ακτιβιστές-μέλη της Ρωσικής WWF, της Greenpeace και της Ecoprotection δήλωσαν ότι «η Ρωσία θα πρέπει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις. Μπορούμε και πρέπει να παραμείνουμε στα επίπεδα του 1990 δηλ. του 30%. Και τότε θα πρέπει να προχωρήσουμε σε περαιτέρω μείωση ». Κατά τη Ρωσοευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφή της ΕΕ τον Νοέμβριο, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ δήλωσε ότι η χώρα θα προσπαθήσει να μειώσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έως και 25% έως το 2020, και πρόσθεσε ότι μέχρι το 2050 η Ρωσία θα είναι έτοιμη να μειώσει τις εκπομπές όχι λιγότερο από 50% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990.
Αυτό το είδος της ομοφωνίας κρύβει τις πραγματικές διαφορές μεταξύ των συμμετεχόντων της συνόδου κορυφής και της σοβαρότητας των περιβαλλοντικών προβλημάτων και προσθέτει λάδι στη φωτιά που προκλήθηκε από την ιδέα της «καταστροφικής υπερθέρμανσης του πλανήτη». Πρόσφατα, ο πρίγκιπας Κάρολος της Ουαλίας εξέδωσε μια έκθεση στην οποία είπε ότι τα έθνη, έχουν λιγότερο από 100 μήνες για να ενεργήσουν για να σώσουμε τον πλανήτη από τις ανεπανόρθωτες βλάβες που οφείλονται στην αλλαγή του κλίματος.
Το παγκόσμιο διευθυντήριο κάνει τα πάντα για να κρύψει την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων. Αγνοεί πληροφορές και την επιστημονικής έρευνας από εναλλακτικές και μη χορηγούμενες πηγές, ιδίως όταν αυτά αντιμάχονται την ιδεοληψία οτι η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι ανθρωπογενείς (Βλέπε την πρόσφατη διαρροή των e-mails του τμήματος Κλιματικής Έρευνας του University of East Anglia , το λεγόμενο «Climate gate»).
Την τελευταία 20ετία έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό σύστημα οικολογικής πλύσης εγκεφάλου το οποίο εξυπηρετεί τους συμμετέχοντες στην «πράσινη» επιχείρηση ελέγχου του πλούτου -φυσικών πόρων του πλανητη μας Όμως, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον κόσμο αποπροσανατολισμένο, η παγκόσμια συμμορία των κερδοσκόπων και των υπαλλήλων τους, μεταξύ αυτών και οι πολιτικοί, έχουν ξεπεράσει κάθε λογικό πλαίσιο.
Από τη στιγμή που το οικονομικό διευθυντήριο είχε επιλέξει το σενάριο μιας παρατεταμένης κρίσης, δόθηκαν οδηγίες στους παγκόσμιους διαχειριστές να εργαστούν με βάση δύο ατζέντες : πρώτον, να εφεύρουν ένα μύθο για τον κίνδυνο της πανδημίας της γρίπης των χοίρων (για να αναλάβει τον έλεγχο των εθνικών συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης και για να να αναδιοργανωθεί η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) σε ένα παγκόσμιο υπερυπουργείο υγείας) και δεύτερον, να επιβάλει την απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, για να μπορέσει το διευθυντήριο αυτό να αποκτήσει τον έλεγχο των παγκόσμιων φυσικών πόρων και να καθιερώσει έναν ενιαίο “πράσινο” φόρο» (παράλληλα με τη δημιουργία ενός νέου περιφεριακού φορέα διαχείρισης, υπό την αιγίδα ενός διεθνούς υπουργείου περιβάλλοντος).
Οι δύο αυτές ατζέντες (πανδημία και υπερθέρμανση ) έχουν βασικό στόχο να εκφοβίσουν τον πληθυσμό και να νομιμοποιήσουν τις οποιες πολιτικές και δράσεις που θα αναπτύξουν οι διεθνείς οργανισμοί. Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της British Petroluem (BP), Peter Suterlan, με ειλικρίνεια παραδέχθηκε ότι θα ήθελε να επιβάλει τον φόβο της υπερθέρμανσης του πλανήτη, προκειμένου να αυξηθούν οι φόροι και να κάνει τους ανθρώπους να αναθεωρήσουν τον τρόπο ζωής τους.
Η υλοποίηση του πρώτου σεναρίου που πρότεινε η Λέσχη Bilderberg βρίσκεται σε εξέλιξη.
Κατόπιν της ανακοίνωσης της ΠΟΥ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ) για πανδημία του ιού A/H1N1 στις 11 Ιουλίου 2009, μια πραγματική υστερία ξεκίνησε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης παγκοσμίως, και τονίστηκε οτι όλοι πρέπει να προετοιμαστούν για την επερχόμενη πανδημία του Νοεμβρίου και να εμβολιαστούν μαζικά (το 2005 προστέθηκε μια τροποποίηση του καταστατικού της ΠΟΥ, που λέει ότι κατά την διάρκεια μιας πανδημίας αυτά που ανακοινώνει δεν συνιστούν προτροπές και συμβουλές αλλά οδηγίες και εντολές, καθώς και οτι ο αριθμός των εμβολίων δεν πρέπει να είναι μικρότερος από 4,6 δις).
Η όλη επιχείρηση έφθασε στο απόγειό της, όταν στα τέλη Σεπτεμβρίου ο Barack Obama υπέγραψε διάταγμα για την κύρηξη « έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας της γρίππης», που σημαίνει ότι οι πολίτες μπορεί να υποχρεωθούν σε αναγκαστικό και παρά την θέληση τους εμβολιασμό, αλλά και σε εγκλεισμό σε ειδικές ζώνες καραντίνας.
Εν μέσω πανικού, Αμερικανοί και Δυτικοευρωπαίοι συμμετείχαν σε μαζική ανοσοποίηση.Τα όσα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό αποδυκνείουν ότι η πανδημία είχε εφευρεθεί έτσι ώστε να οι φαρμακευτικές εταιρείες να κάνουν την “αρπαχτή” τους, αλλά και ως όπλο κατά των «ανεπιθύμητων» του πληθυσμού (και τώρα όλοι γνωρίζουμε τι είναι και τι περιέχει το εμβόλιο γρίπης Βλέπε Ουκρανία ). Χρησιμοποιήθηκε επίσης και ώς ένας «καινοτόμος» μηχανισμός χειρισμού των πολιτικών διαδικασιών, όπως έγινε στην Ουκρανία. Εκτός αυτών, η ΠΟΥ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ) μέσα από την ιστορία αυτή απέκτησε επιπλέον εξουσίες αλλά και ενίσχυσε το προφίλ και το κύρος της.
Ακομα γιναμε θεατές μιας άλλης παράστασης με τίτλο “Διάσκεψη της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή υπό τον ΟΗΕ” που εγινε τον Δεκεμβρίο του 2009 και έιχε στόχο την εκπόνηση ενός εγγράφου για τον περιορισμό των παγκόσμιων εκπομπών ρύπων που θα αντικαταστήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο που λήγει το 2012 . Τριάντα χιλιάδες συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένων και 60 αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών, έφτασαν εκεί για τις εργασίες του συνεδρίου .
Η ΕΕ, όντας ένας από τους σημαντικότερους διοργανωτές της Διάσκεψης Κορυφής, είχε ολοκληρώσει την πρώτη εκλογή Προέδρου της ΕΕ (Herman Van Rompuy), ο οποίος άμεσα χαρακτηρίστηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης ως εκλεκτός της λέσχης Bilderberg: Στις 15 Νοεμβρίου, λίγες μέρες πριν από την “εκλογή” του ο Herman Van Rompuy συναντήθηκε με την ελίτ της Μπίλντεμπεργκ στο κάστρο Val Duchesse έξω από τις Βρυξέλλες, όπου και μίλησε για την ανάγκη αναθεώρησης του χρηματοπιστωτικού μηχανισμού της ΕΕ, αλλά και πρότεινε ένα ενιαίο πανευρωπαϊκό πράσινο τέλος το οποίο θα αποδίδεται απευθείας στις Βρυξέλλες.
Το γεγονός ότι το θέμα αυτό έλαβε κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης αποδεικνύει ότι τα μέλη της Λέσχης Bilderberg δεν πρόκειται πλέον να αποκρύψουν από εδώ και στο εξής το γεγονός οτι αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά στην Ευρώπη.
Αυτή η αυτοπεποίθηση της Μπίλντεμπεργκ ενόχλησε ορισμένα από τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ένας από αυτούς, ο Ιταλός Mario Borghezio, δήλωσε: “Και οι τρεις υποψήφιοι (για το ρόλο του προέδρου της ΕΕ) συμμετείχαν συχνά σε συνεδριάσεις της λέσχης Bilderberg, και νομίζω ότι θα πρέπει να εξηγήσουν το κατα πόσο είναι ειλικρινείς οι υποψηφιότητες τους , δηλαδή αν εκπροσωπούν τη χώρα τους, ή τα μέλη των μυστικών ομάδων που δημιουργήθηκαν για να λαμβάνουν αποφάσεις περί κοινωνικών και άλλων σοβαρών ζητημάτων”.
Ένας άλλος βουλευτής, ο Άγγλος, Nigel Farage επέκρινε τον διορισμό του Rompuy και τον αποκάλεσε ηγέτη- μαριονέτα στα χέρια του κ. Barroso. Ο κύριος Farage προχώρυσε και πιο πέρα λέγοντας οτι η ΕΕ είναι μια αυταρχική δικτατορία διοικούμενη από μια γραφειοκρατία η οποία δεν έχει εκλεγεί από κανέναν. Σχολιάζοντας τη Συνθήκη της Λισαβόνας, ο Farage είπε: “Θα σας πήρε 8,5 χρόνια εκφοβισμού, ψεμμάτων, και ασέβειας προς τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων για να φτάσετε σε αυτή την συμφωνία!”
Αμέσως μετά το διορισμό του ως προέδρου της ΕΕ, ο Van Rompuy (γνωστός στην Ευρώπη ως «ο μάγος των συμβιβασμών»), διαβεβαίωσε τους προστάτες του, ότι κατάλαβε απόλυτα όλα τα ζητήματα που θα αντιμετώπιζε. Μιλώντας σε συνέντευξη τύπου, ο Herman Van Rompuy είπε ότι το 2009 είναι το «πρώτο έτος της παγκόσμιας διαχείρισης» (εννοούσε το G20), ενώ η διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη είναι ένα επόμενο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ».
Η κυβέρνηση της Δανίας προέβη σε ανασχηματισμό και τοποθέτησε τον Lykke Friis, αντιπρύτανη στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, ως υπουργό Κλίματος στην θέση της Connie Hedegaard, που είναι και μέλος της Λέσχης Bilderberg.
Η τελευταία πρέπει να ειπωθεί οτι έγινε Πρώτη Επίτροπος κλίματος στην ΕΕ, θέση που θεσπίστηκε τον Οκτώβριο του 2009, προκειμένου να ελεγχθεί η μείωση των εκπομπών CO2 κατά 20% μέχρι το έτος 2020. Η Hedegaard είναι μέλος πολλών επιτροπών και οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου και του Δανοατλαντικού Συμφώνου με επικεφαλής τον Robert Gunther.
Ποιοι ηταν οι στόχοι που επιδιώχτηκαν στην Κοπεγχάγη;
Ο Λόρδος Christopher Monckton, πρώην σύμβουλος της Margaret Thatcher, μας εξηγεί: «Όταν διάβασα αυτή τη συνθήκη είδα ότι οι συγγραφείς μιλούν για τη δημιουργία «μιας μαρξιστικού τύπου παγκόσμιας κυβέρνησης».
Ο δεύτερος στόχος είναι η μεταφορά πλούτου από τις χώρες της Δύσης σε χώρες του τρίτου κόσμου, προς ικανοποίηση αυτού που λέγεται ντροπαλά , «κλιματικό χρέος» – επειδή εμείς κάνουμε καύση CO2 και αυτοί όχι. Αυτό βασίζεται στο οτι εμείς καταστρέφουμε το κλίμα ενώ αυτοι όχι. Και ο τρίτος στόχος της νέας αυτής οντότητας, αυτής της υπερκυβέρνησης είναι η επιβολή, προειδοποιεί ο Monckton.
Στη συνέχεια σημείωσε ότι η νέα συνθήκη θα υποστηρίζεται από την πλειονότητα των χωρών του τρίτου κόσμου, αφού νομίζουν ότι θα λάβουν χρήματα για αυτό. Και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα την υπογράψει χωρίς να περιμένει τα δύο τρίτα της Γερουσίας και του Κογκρέσου για να την επικυρώσουν.
Η «παγκόσμια κυβέρνηση», η οποία θα είναι αρμόδια να παρεμβαίνει στις οικονομικές και περιβαλλοντικές πολιτικές άλλων χωρών, και η επιβολή, όλα αυτά είναι μόνο οι μηχανισμοί για την «μεταφορά των πόρων», που σημαίνει στην πραγματικότητα τη μεταρρύθμιση των οικονομιών των μη-δυτικών χωρών με τη χρήση των νέων τεχνολογιών, προκειμένου να αποκτήσουν (οι δυτικές ελίτ) τον έλεγχο αυτών των πόρων εντός ενός επιπέδου κατανάλωσης που επιτρέπεται στη Δύση και που θα εγγυάται μια πτώση του παγκοσμιου πληθυσμού (στον τρίτο κόσμο).
Δεν είναι μυστικό ότι το 1992 η σύνοδος πλαίσιου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή υιοθετήθηκε βάση της θεωρίας που υποστηρίζει οτι η υπερθέρμανση του πλανήτη προκύπτει από ανθρωπογενείς παράγοντες, θεωρία που υιοθετήθηκε και από μέρους ενός αριθμού επιστημόνων. Το 1997 το Πρωτόκολλο του Κιότο παρουσιάστηκε ως μια διεθνή συμφωνία που συνδέεται με το πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή.
Το πρωτόκολλο ορίζει δεσμευτικούς στόχους για τις 37 βιομηχανικές χώρες και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου (GHG). Αυτά ανέρχονται κατά μέσο όρο σε πέντε τοις εκατό από τα επίπεδα του 1990 κατά τη διάρκεια της πενταετούς περιόδου 2008-2012. Οι ΗΠΑ, κάνουν τις μεγαλύτερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, αλλά δεν έχουν επικυρώσει το Πρωτόκολλο.
Η ΕΕ (που περιλαμβάνει τώρα τα κράτη της Βαλτικής και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης) πήρε το βάρος της ευθύνης για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 8%, η Ιαπωνία και ο Καναδά κατά 6%. Το πρωτόκολλο θέτει όρια εκπομπών στη Ρωσία και την Ουκρανία σε ποσοστιαία αύξηση ή μείωση της παραγωγής από τα επίπεδα του 1990. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας και της Ινδίας δεν είχαν συμπεριληφθεί στους περιορισμούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο.
Ωστόσο, η εφαρμογή της συμφωνίας του Κιότο απέτυχε να βοηθήσει στην επίλυση περιβαλλοντικών προβλημάτων, αλλά προσέθεσε ένα νέο προϊόν στη διεθνή αγορά: την ποσόστωση για GHG (εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου).
Το προιον αυτό μετετράπει σε κερδοσκοπικό εργαλείο και επέτρεψε στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο να κυριαρχήσει στον ζωτικής σημασίας τομέα της ενέργειας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Λόγω των ατελών βιομηχανικών πολιτικών τους, τα ανεπτυγμένα κράτη δεν θα πετύχαιναν τον εκσυγχρονισμό και τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου.
Αυτός είναι ο λόγος που βρήκαν ένα άλλο μέσο για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους: ένα ανεπτυγμένο κράτος βοηθάει ένα αναπτυσσόμενο για τη μείωση των εκπομπών και στη συνέχεια μετρά το περιορισμό σε τόνους αερίων του θερμοκηπίου που λαμβάνει χώρα στο αναπτυσσόμενο κράτος που βοηθάει,σαν αυτά να μειώθηκαν στο έδαφος του ανεπτυγμένου κράτους .
Πολύ σύντομα εκατοντάδες επιχειρήσεις και ιδρύματα προσχώρησαν σε αυτό το «πράσινο» κερδοσκοπικό παιχνίδι της ποσόστωσης ελπίζοντας να αποκομίσουν από αυτό κέρδη. Μακροπρόθεσμα, η διεθνής περιβαλλοντική αγορά γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της αφού ενώ αρχικά υπήρχαν μόνο τρεις αγοραστές (η Παγκόσμια Τράπεζα, οι κυβερνήσεις των Κάτω Χωρών και της Ιαπωνίας), σήμερα ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατακόρυφα, συμπεριλαμβάνοντας και επαγγελματίες κερδοσκόπους οι οποίοι πλέον αποτελούν το 40% των συμμετεχόντων στις ανταλλαγές υδρογονανθράκων.
Δεχόμενη τους όρους του Κιοτο η Ρωσία αντιμετώπισε αργότερα μια διφορούμενη κατάσταση: η χώρα διαθέτει μεγάλα αποθέματα ποσοστόσεων αερίων του θερμοκηπίου, αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι την δεκαετία του 1990 η βιομηχανία της ήταν σε σοβαρή κρίση, με όλες τις εκπομπές, μειωμένες και κάτω από το επίπεδο του 30%.
Η διεθνής κοινότητα σκοπεύει να εισαγάγει νέες ποσοστώσεις εκπομπών για να περιορίσεις την βιομηχανική ανάπτυξη και την επιβολή δυτικών περιβαλλοντικών προτύπων που επιβάλλουν την εφαρμογή πολύ δαπανηρών έργων (και αυτά τα έξοδα δεν θα αποσβεστούν με τα ποσά που θα εισπραχθούν από την «πράσινη» εμπορία των ποσοστώσεων). Και λαμβάνοντας υπόψη ότι το κλίμα στη Ρωσία απαιτεί συνεχή δαπάνες για ενέργεια, η χώρα δύσκολα θα μπορέσει να αποκαταστήσει τη βιομηχανική δύναμη της.
Μια ομάδα αναπτυγμένων χωρών έχουν καταρτίσει ένα νέο έγγραφο ειδικά για τη σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης. Το έγγραφο αναφέρει ότι η κατανομή σε αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες έχει μακρά καταστεί ξεπερασμένη, ενώ σήμερα όλα τα κράτη θα πρέπει να υποχρεωθούν να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και να παράσχεθεί βοήθεια στις φτωχότερες χώρες.
Η συνθήκη επίσης αναμένεται να είναι νομικά δεσμευτική, έτσι ώστε η έγκριση των νέων κανόνων σε κυβερνητικό επίπεδο να είναι μονόδρομος. Αλλά οι διαφορές μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν τόσο μεγάλες που κατάφεραν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο οδικού χάρτη μόνο, χωρίς να γίνει κουβέντα για αριθμούς.
Ωστόσο, οι υποσχέσεις για επενδύσεις και οικονομική βοήθεια αποδείχθηκαν πιο αποτελεσματικά από τους διάφορους νομικούς μηχανισμούς, και πριν από τη σύνοδο κορυφής τα κορυφαία αναπτυσσόμενα έθνη ακολούθησαν τη Δύση υποσχόμενα μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου έως το 2020. Η ΕΕ ανακοίνωσε μείωση κατά 20% από τα επίπεδα του 1990, ενώ οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα μειώσουν τις εκπομπές τους κατά 17% από το επίπεδο του 2005 (σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που εγκρίθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων). Η Ινδία ισχυρίστηκε ότι θα τις μείωσει κατά 20-25%, ενώ η Νότια Κορέα και η Κίνα ανακοίνωσαν ποσοστά του επιπέδου του 30% και 40-45% αντίστοιχα.
Ακτιβιστές-μέλη της Ρωσικής WWF, της Greenpeace και της Ecoprotection δήλωσαν ότι «η Ρωσία θα πρέπει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις. Μπορούμε και πρέπει να παραμείνουμε στα επίπεδα του 1990 δηλ. του 30%. Και τότε θα πρέπει να προχωρήσουμε σε περαιτέρω μείωση ». Κατά τη Ρωσοευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφή της ΕΕ τον Νοέμβριο, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ δήλωσε ότι η χώρα θα προσπαθήσει να μειώσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έως και 25% έως το 2020, και πρόσθεσε ότι μέχρι το 2050 η Ρωσία θα είναι έτοιμη να μειώσει τις εκπομπές όχι λιγότερο από 50% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990.
Αυτό το είδος της ομοφωνίας κρύβει τις πραγματικές διαφορές μεταξύ των συμμετεχόντων της συνόδου κορυφής και της σοβαρότητας των περιβαλλοντικών προβλημάτων και προσθέτει λάδι στη φωτιά που προκλήθηκε από την ιδέα της «καταστροφικής υπερθέρμανσης του πλανήτη». Πρόσφατα, ο πρίγκιπας Κάρολος της Ουαλίας εξέδωσε μια έκθεση στην οποία είπε ότι τα έθνη, έχουν λιγότερο από 100 μήνες για να ενεργήσουν για να σώσουμε τον πλανήτη από τις ανεπανόρθωτες βλάβες που οφείλονται στην αλλαγή του κλίματος.
Το παγκόσμιο διευθυντήριο κάνει τα πάντα για να κρύψει την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων. Αγνοεί πληροφορές και την επιστημονικής έρευνας από εναλλακτικές και μη χορηγούμενες πηγές, ιδίως όταν αυτά αντιμάχονται την ιδεοληψία οτι η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι ανθρωπογενείς (Βλέπε την πρόσφατη διαρροή των e-mails του τμήματος Κλιματικής Έρευνας του University of East Anglia , το λεγόμενο «Climate gate»).
Την τελευταία 20ετία έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό σύστημα οικολογικής πλύσης εγκεφάλου το οποίο εξυπηρετεί τους συμμετέχοντες στην «πράσινη» επιχείρηση ελέγχου του πλούτου -φυσικών πόρων του πλανητη μας Όμως, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον κόσμο αποπροσανατολισμένο, η παγκόσμια συμμορία των κερδοσκόπων και των υπαλλήλων τους, μεταξύ αυτών και οι πολιτικοί, έχουν ξεπεράσει κάθε λογικό πλαίσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου