Μήπως είναι απιστία;

Το θέμα της πίστης το γνωρίζουμε αρκετά καλά. Έχουμε διαβάσει γι' αυτό, έχουμε γράψει, έχουμε ακούσει πολλά. Για την απιστία όμως τι ξέρουμε;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ασχοληθεί συστηματικά και σε βάθος. Και όμως μας αφορά όλους. Είναι κάθε μέρα μπροστά μας και μέσα μας η απιστία μας στο Θεό μας, οι μικρές και μεγάλες μας απιστίες, η καθημερινή μας απιστία.

Δεν ξέρω αν έχουμε πίστη και πόση πίστη έχουμε και τι πίστη είναι αυτή. Ξέρω όμως ότι έχουμε απιστία και μάλιστα συχνά και πυκνά μέσα στην ίδια μέρα, πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις.

Αν δούμε το θέμα από πιο κοντά και πρακτικά, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε και τη δική μας απιστία και να σκεφτούμε σοβαρά το ενδεχόμενο η πίστη μας να είναι περισσότερο απιστία στο Θεό, στην αγάπη Του, στα δώρα Του.

Απιστία είναι όταν σκεφτόμαστε ότι ο Κύριος

δεν έχει

δεν μπορεί

δεν είναι.

Σαν συνέπεια αυτής της σκέψης στρεφόμαστε αλλού, σε άλλον, σε άλλες πηγές για να βρούμε αυτό που χρειαζόμαστε, αυτό που έχουμε ανάγκη.

Όταν έχουμε ανάγκη από δύναμη και ψάχνουμε να πάρουμε δύναμη από τους γύρω και τα γύρω κοσμικά στοιχεία, αυτό είναι απιστία. Έχουμε τον Κύριο των κυρίων. Το Θεό των θεών στη διάθεσή μας, αλλά δεν το πιστεύουμε ότι μπορεί, γι' αυτό στρεφόμαστε αλλού.

Όταν έχουμε ανάγκη από χαρά και ψάχνουμε να βρούμε χαρά στα στοιχεία του κόσμου της αμαρτίας, είναι σα να λέμε στον Κύριο, "δεν έχεις, δεν μπορείς" και αυτό είναι απιστία στον Κύριό μας, που είναι η πηγή της χαράς και της ευτυχίας μας.

Απιστία είναι να γυρίσεις τα μάτια σου αλλού, σε άλλον. Να αμφισβητήσεις τον Κύριο για το αν μπορεί, αν έχει, αν είναι ικανός, δυνατός και να ανέβει στην καρδιά σου φόβος, αμφιβολία, ταραχή, διάθεση φυγής.

Απιστία είναι να γνωρίζεις τον Κύριο, να πιστεύεις ότι υπάρχει και σε αγαπάει, αλλά να κοιτάς άλλον ή να περιμένεις από άλλον, να σκέφτεσαι άλλον, να ελπίζεις σε άλλον, να εμπιστεύεσαι το θέμα σου σε άλλον, να βλέπεις σε άλλα χέρια, να ανταλλάζεις την παρουσία και τις υποσχέσεις του Κυρίου σου με κάποιον άλλον, που τον πιστεύεις και τον εμπιστεύεσαι περισσότερο.

Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο άλλος; Ο κόσμος γύρω και το κοσμικό πνεύμα, ο κοσμικός τρόπος. Μπορεί να είναι άνθρωπος ή άνθρωποι στη θέση του Θεού . Μπορεί να είναι ο εαυτός μας, που τόσο συχνά τον εμπιστευόμαστε και στηριζόμαστε περισσότερο σ' αυτόν απ' ό,τι στον Κύριο και Θεό μας.

Απιστία είναι, ενώ έχεις γευθεί τα δώρα της αγάπης και της δύναμης του Κυρίου, να Του λες με τον τρόπο σου και τις επιλογές σου:

"Κύριε δεν μπορείς, Κύριε δεν έχεις, δεν είσαι!"

Και με βάση αυτές τις σκέψεις να χτυπάς άλλες πόρτες, να ζητάς από αλλού βοήθεια, να ελπίζεις, να περιμένεις από άλλους, που τους εμπιστεύεσαι περισσότερο!

Η απιστία υπάρχει και στη ζωή μας, στις σχέσεις μας. Όταν σε ένα ζευγάρι υπάρχει απιστία, σημαίνει ότι κοιτάζει άλλον, εμπιστεύεται περισσότερο άλλον, ακουμπάει σε άλλον, ανήκει η καρδιά του σε άλλον. Απιστία σημαίνει ότι δε σε γεμίζει αυτός που έχεις, δε σε ικανοποιεί, γι' αυτό πιστεύεις κάποιον άλλο περισσότερο από τον δικό σου. Και όταν είναι ο Κύριος που δε σε γεμίζει, δεν Τον εμπιστεύεσαι, δεν Του ανήκεις, τότε είναι φυσικό να ψάχνεις να ακουμπήσεις και να αγαπήσεις άλλους.

Απιστία είναι όταν δε γυρίζεις να δεις το θαύμα του Κυρίου, αλλά εμπιστεύεσαι περισσότερο το δικό σου θέλημα, τις επιθυμίες σου, τους στόχους, τα είδωλα της καρδιάς σου.

Απιστία είναι να είσαι μπροστά στη γη Χαναάν, τη γη την υποσχεμένη και χαρισμένη σε σένα, και αντί να βλέπεις τον Κύριο, να βλέπεις τους γίγαντες Ανάκ (Αριθμοί ιγ΄ 21-33) και να αμφισβητείς την αγαθότητα του Κυρίου και τον πλούτο της δύναμης του Κυρίου.

Απιστία είναι όταν τα λόγια του Κυρίου δε σε γεμίζουν πλέον χαρά και οι υποσχέσεις Του δε σου δίνουν δύναμη και νίκη. Τότε δεν Τον πιστεύεις πλέον τον Κύριο και δεν έχεις ανάπαυση στην αγάπη Του.

Απιστία είναι να μπει κάποιος άλλος ή κάτι άλλο ανάμεσά μας- σε μένα και στον Κύριο- και να μου δίνει αυτό χαρά, να με ευχαριστεί περισσότερο από το Πρόσωπο του Κυρίου, να το πιστεύω περισσότερο από τον Κύριό μου και να γαληνεύω μ' αυτό και όχι στην αγκαλιά του Κυρίου.

Όταν λέει ο κόσμος απιστία, εννοεί "πήρε άλλος τη θέση μου στην καρδιά σου”. Ας συλλογιστούμε πώς νιώθει ο Κύριος όταν βλέπει κάποιον άλλον στη θέση Του στην καρδιάς μας, στην αγάπη μας, στην πίστη μας.

"Απιστία είναι να σου δίνει χαρά άλλος εκτός από Εμένα", λέει ο Κύριος στον πιστό Του.

"Απιστία είναι να αμφιβάλλεις αν μπορώ και να απευθύνεσαι σε άλλον που μπορεί καλύτερα".

"Απιστία είναι να παίρνεις δύναμη για τη ζωή σου από άλλα πράγματα και όχι από Εμένα."

"Απιστία είναι να ρωτάς, να συμβουλεύεσαι άλλους και όχι Εμένα.

"Απιστία είναι να πιστεύεις άλλους και άλλα περισσότερο από Εμένα."

"Απιστία είναι να επιθυμείς άλλα περισσότερο από το Πρόσωπό Μου".

"Απιστία είναι να κατεβαίνεις στον Αίγυπτο για βοήθεια και να συμμαχείς, να συμφωνείς μαζί τους, γιατί σου φαίνονται ισχυρότεροι, δυνατότεροι, περισσότεροι" (Ησαΐας λα΄ 1).

Στην ουσία, απιστία στο Θεό είναι να προκρίνουμε τον εαυτό μας, τη λογική μας, τη γνώμη μας, την πείρα μας, τις επιθυμίες μας και να παρακάμψουμε, να αμφισβητήσουμε τον Κύριο και τη δύναμή Του.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από την απιστία. Δεν μπορείς να πονέσεις περισσότερο τον Κύριο. Οποιαδήποτε αμαρτία είναι μικρότερη από την απιστία του παιδιού Του. Τον αμφισβητείς, δεν Τον εμπιστεύεσαι, επιλέγεις κάποιον άλλον στη θέση Του, προκρίνεις άλλον. Έχεις δει τα μεγαλεία της δύναμής Του και τις επεμβάσεις Του, έχεις περάσει την Ερυθρά Θάλασσα που Εκείνος σου άνοιξε, έχεις φάει το μάννα του Ουρανού Του, έχεις πιει το νερό της αγάπης Του και διαλέγεις άλλον, στρέφεσαι σε άλλον, πιστεύεις άλλον....

Ένας πατέρας έχει 7 εργοστάσια και μαθαίνει ότι ο γιος του ζήτησε δανεικά από ένα φίλο του... Υπάρχει μεγαλύτερη πληγή; Είναι το ίδιο σα να του λέει "δε σ' αγαπώ, δε θέλω από σένα, δε σε πιστεύω, θέλω άλλον στη ζωή μου".

Δεν υπάρχει πιο σκληρή μεταχείριση του Θεού από τον άνθρωπο, από την απιστία. Αμφισβητείς το Πρόσωπό Του, την αγιότητά Του, τις προθέσεις Του, τις δυνατότητές Του.

Τότε ο Θεός πηγαίνει πίσω, γίνεται δεύτερος, τρίτος, ένας ανάμεσα στους άλλους.

Ας προσέξουμε στα εδάφια Εβραίους γ΄ 12-15. Πρώτα έρχεται η πονηρή καρδιά απιστίας. Μετά έρχεται η σκλήρυνση της καρδιάς και η κατάληξη είναι το έξω. Τα κόκαλα όλων όσων απίστησαν στον Κύριο έμειναν στην έρημο. Κανένας από αυτούς δεν μπήκε στην υποσχεμένη και χαρισμένη γη. Με την απιστία τους έκαναν στην άκρη το Θεό και πρόκριναν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, αυτό που έβλεπαν τα μάτια τους, που ήθελε η καρδιά τους.

Είναι η πίστη μας στο Θεό πίστη ή απιστία;

Είναι η μέρα μας πορεία πίστεως ή είναι γεμάτη με βήματα απιστίας και ολιγοπιστίας;

Ας θυμόμαστε καλά, κάθε μέρα, πίστη στο Θεό μας είναι να Τον έχουμε πρώτον και πάνω απ' όλους και όλα στην καρδιά μας, να γαληνεύουμε με το πρόσωπό Του, να σιγουρευόμαστε με τη δύναμή Του, να γεμίζουμε ειρήνη και χαρά με τις υποσχέσεις Του, να παίρνουμε δύναμη από τις ευλογίες Του και να στηριζόμαστε στα λόγια Του. Απιστία είναι να Τον αμφισβητούμε, να κοιτάζουμε για άλλον, να μη νιώθουμε σίγουροι και ασφαλείς μαζί Του, να γυρίζουμε να κοιτάζουμε πίσω και κάτω, να μας δίνουν χαρά και άλλα πράγματα, να κάνουμε συμμαχίες και συμφωνίες με τα πράγματα αυτού του κόσμου για να νιώσουμε σίγουροι και ευτυχισμένοι.

Ο καθένας μας μπορεί να ξέρει αν αυτό που ζει είναι πίστη ή μήπως είναι απιστία.