
Χριστός συμπληρωματικός είναι Χριστός παραγκωνισμένος. (William Hendriksen)
Θα σε στενοχωρούσε να ήσουν η μητέρα του. Ήταν ένα κοκαλιάρικο αγόρι, το είδος εκείνου του παιδιού που κάνει τα άλλα παιδιά να διασκεδάζουν κοροϊδεύοντάς το. Μαθητής αναμφισβήτητα αργός. Βαριόταν το σχολείο. Στα διαγωνίσματα έγραφε απαίσια και γιόρτασε τα όγδοα γενέθλιά του πολύ πριν καταφέρει να μάθει να διαβάζει. Παίρνοντας όμως μια απίστευτη απόφαση, του δόθηκε ευχαρίστως μία θέση στο τραπέζι της Ιστορίας. Η ζωή του Augustin Jean Fresnel είναι κάτι περισσότερο από απλά μια ιστορία, μια περίεργη αντίφαση, ένα παραμύθι με απρόβλεπτες αλλαγές και εξελίξεις. Η απόφαση του Αυγουστίνου έχει φοβερή σημασία για όποιον αγαπά το Θεό.
Η απόφαση του Αυγουστίνου
Αν γινόσουν ναύτης την εποχή του Αυγουστίνου, θα ζούσες σίγουρα μια μικρή ζωή. Οι φάροι δεν μπορούσαν τότε να εκπέμψουν το φως μακριά μέσα στη θάλασσα για να προειδοποιήσουν τα επερχόμενα πλοία. Οι καπετάνιοι συχνά δεν έβλεπαν το φως παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά. Τα κουφάρια των πλοίων γέμιζαν τις ακτές σ' όλο τον κόσμο. Το πρόβλημα δεν βρισκόταν στην έλλειψη καλοβαλμένων φάρων, αλλά η έλλειψη της αντανάκλασης του φωτός μακριά μέσα στη θάλασσα.
Για δύο χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ερευνούσαν τρόπους για να διορθώσουν το πρόβλημα με ελάχιστα αποτελέσματα. Ξεκινώντας από το φάρο της Αλεξάνδρειας που κατασκευάστηκε γύρω στο 280 π.Χ. μέχρι τον 18ο αιώνα, οι φάροι είδαν ελάχιστη βελτίωση στην ικανότητά τους να ρίχνουν φως σε μεγάλη εμβέλεια. Δεν ήταν επειδή οι άνθρωποι δεν προσπαθούσαν. Οι περισσότεροι συγκέντρωναν την προσοχή τους στο να βελτιώσουν το καύσιμο. Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι αν έκαναν τη φλόγα λαμπρότερη, θα λυνόταν το πρόβλημα. Τίποτα δεν αποδείχτηκε αποτελεσματικό, ούτε το ξύλο, ούτε ο άνθρακας, ούτε το λίπος της φάλαινας. Η προσπέλαση ήρθε δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, όταν ο Αυγουστίνος Ζαν Φρέσνελ πήρε μία σημαντική απόφαση. Αντί να προσπαθεί να βελτιώσει την ήδη υπάρχουσα τεχνολογία των φάρων ή να κατασκευάσει ένα καλύτερο καύσιμο, ο Φρέσνελ αποφάσισε να μελετήσει τη συμπεριφορά του ίδιου του φωτός.
Ο Φρέσνελ δεν μελέτησε τους φάρους. Δεν εστίασε την προσοχή του στο σχεδιασμό, στην καλύτερη κατασκευή και στην τοποθέτηση. Δεν ξέθαψε τους σκελετούς από τα διαλυμένα πλοία για να γράψει μια διδακτορική διατριβή για την κατασκευή των καταστραμμένων πλοίων. Ποτέ δεν έγραψε κάποιο εγχειρίδιο για τη συντήρηση και τη στελέχωση των φάρων. Αντίθετα (και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο σ' αυτό το άρθρο), αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη του ίδιου του φωτός. Και για χιλιάδες πλοία και ναυτικούς, αυτό έκανε όλη τη διαφορά.
Ο Φρέσνελ, χρησιμοποιώντας τις αντανακλαστικές ιδιότητες του φωτός κατάφερε να στείλει μια ακτίνα μακριά στη θάλασσα σε απόσταση 20 μιλίων. Οι μελέτες του για το φως έγιναν οι αρχές αργότερα που χρησιμοποιήθηκαν στους προβολείς των αυτοκινήτων και στα φώτα που βρίσκονται πάνω στα αυτοκίνητα της αστυνομίας και τα άλλα οχήματα επείγουσας ανάγκης.
Μελετώντας τη συμπεριφορά του ίδιου του φωτός ο Φρέσνελ έλυσε το πρόβλημα των ναυτικών. Ο Φρέσνελ έγινε ο πατέρας της σύγχρονης οπτικής. Η ιστορία του απεικονίζει την αναγκαστική πραγματικότητα του λαού του Θεού. Είναι σημαντικότερο να μελετάς το χαρακτήρα του Ίδιου του Φωτός απ' ότι να επικεντρώνεσαι σε οτιδήποτε άλλο που σχετίζεται μ' Εκείνο.
Αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν την εποχή του Φρέσνελ. Έχουμε φως, άπλετο φως, αλλά αυτό δεν αντανακλάται μακριά μέσα στη θάλασσα για να αλλάξει την πορεία της ζωής των ανθρώπων. Ζωές, γάμοι και θεσμοί ναυαγούν καθημερινά και κείτονται κομμένα στα δύο, ωχρά να σαπίζουν στις ακτές μας. Καθημερινά ο πολιτισμός μας στραπατσάρεται στις ακονισμένες κόψεις του μεταμοντερνισμού και της σχετικότητας. Κι όμως ακόμα επιμένουμε μάταια να κλίνουμε προς το φως ελπίζοντας να προειδοποιήσουμε λίγα πλοία να στρίψουν προς βαθύτερα νερά.
Μια γενεά παρατημένη στη φουρτουνιασμένη θάλασσα
Οι απώλειες είναι τεράστιες. Είμαστε μια γενεά χωρίς πυξίδα, παρατημένη στη μανιασμένη, φουρτουνιασμένη, σκοτεινή θάλασσα. Στη χώρα μου πρόσφατα ένα εξάχρονο παιδί τράβηξε όπλο μέσα στο νηπιαγωγείο και πυροβόλησε σκοτώνοντας ένα άλλο εξάχρονο μαθητή. Περίπου τον ίδιο καιρό στην Καλιφόρνια μια 18χρονη κοπέλα πέταξε το πρόωρα γεννημένο γιο της στον κάδο απορριμμάτων του γείτονα και δεν θα διωχθεί. Πάρε οποιαδήποτε μεγάλη εφημερίδα και διάβασε τις αναγγελίες των ναυαγημένων ζωών. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό. Είμαστε μια γενιά έντονα παρατημένη, συντριμμένη στα κρυμμένα ύφαλα των λανθασμένων ιδεολογιών. Ο Τσαρλς Κόλσον παρατηρεί:
«Όλες οι εισηγήσεις που προωθήθηκαν τον περασμένο αιώνα, έπεσαν μία-μία σαν ξύλινα στρατιωτάκια. Ο εικοστός αιώνας ήταν ο αιώνας της ιδεολογίας, των μεγάλων σε «-ισμός», κομμουνισμός, σοσιαλισμός, Ναζισμός, φιλελευθερισμός, επιστημονισμός . όλα τα μεγαλύτερα ιδεολογικά κατασκευάσματα έχουν πεταχτεί στο σωρό με τα κατάλοιπα της Ιστορίας. Το μόνο που απέμεινε, είναι ο κυνισμός του μεταμοντερνισμού με το χρεοκοπημένο ισχυρισμό ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια ή έννοια.» (3)
Είμαστε σαν τον Τιτανικό που πλέουμε με φουλ τις μηχανές μέσα σε πίσσα σκοτάδι. Αναρωτιόμαστε ακόμα και αν υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα όπως το φως.
Ο Ιησούς, το πύρινο κέντρο του σύμπαντος.
Στη μέση του κινδύνου μας, δεν είμαστε ξένοι στην ελπίδα. Μέσα στην κατάμαυρη νύχτα μπαίνει ο Ιησούς, το Φως του Κόσμου. Το φως Του διαπερνά τον απελπισμένο δρόμο αυτής της γενιάς. Η προώθηση της Βασιλείας Του είναι επίμονη. Το φως Του σκορπίζει το μακρύ σκοτάδι. Δεν έχει μειώσει ούτε ένα βατ της φωτεινότητάς Του. Λάμπει με το φως χιλιάδων ήλιων. Το Αρνίο, που είναι το Φως φωτίζει ολόκληρη τη βασιλεία του Θεού. Το φως της Ζωής διαπερνά όλο το σκοτάδι. Στη ματιά Του τίποτα δεν μένει κρυφό. Στην ουσία λάμποντας με τη δόξα του Πατέρα Του, ο Ιησούς φωτίζει τους ουρανούς. Το σκοτάδι δεν μπορεί να Τον καταλάβει. Όπου είναι Εκείνος, τα πάντα είναι ευδιάκριτα. Μέσα στο φως Του, βλέπουμε φως. Είναι, όπως λέει ο George MacDonald, «το πύρινο κέντρο του σύμπαντος, ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων.» (4)
Είναι το επίκεντρο όλης της ζωής. Είναι το Φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Το Φως, δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ το πρόβλημα. Ο Ιησούς είναι αναμφισβήτητα και σαφώς αρκετός. Όμως, επέλεξε να φανεί μέσα από τους φακούς της δικής μας ζωής. Σπάνια αντανακλούμε Εκείνον, διότι δεν έχουμε επικεντρωθεί σ' Εκείνον. Πού είναι εκείνοι οι Αυγουστίνοι που θα επικεντρωθούν αποκλειστικά στο να γνωρίσουν το Φως; Η μεγαλύτερη ανάγκη που έχουμε είναι η επιστροφή στην απλότητα της αφιέρωσης στον Ιησού. Γνωρίζουμε ότι αμέτρητα πλοία συντρίβονται μέσα στη νύχτα. Ξέρουμε τις στατιστικές. Έχουμε δει τα κουφάρια στις ακτές. Έχουμε ένα πρόβλημα κι αυτό είναι το εξής: Τα παιδιά του Φωτός δεν επικεντρώνονται στο Ίδιο το Φως. Επικεντρωνόμαστε σε πολλά πράγματα που σχετίζονται μ' Εκείνον, όμως δεν επικεντρωνόμαστε κυρίως σ' Εκείνον. Το κύριο σημείο δεν είναι πλέον κύριο σημείο. Ή ίσως θα έπρεπε να πω, ο Κύριος δεν είναι πλέον Κύριος.
Πειραματιζόμενοι με την πνευματική τεχνολογία
Όπως οι μηχανικοί των φάρων μέσα στους αιώνες, έτσι κι εμείς καθημερινά ερευνούμε να βελτιώσουμε την ποσότητα του φωτός που εκπέμπεται μέσα στη θάλασσα. Καταναλώνουμε την ενέργειά μας πειραματιζόμενοι με πνευματικές τεχνολογίες και τεχνικές, κοιτάζοντας σε χρισμένους ανθρώπους ή αποτελεσματικές πρακτικές. Καταναλωνόμαστε σε μεγάλο βαθμό να βρούμε πράγματα που θα λειτουργήσουν. Έχουμε μια πληθώρα πνευματικών επιλογών, όπως: μαθήματα για την αύξηση της εκκλησίας και τα συναφή, πνευματική χαρτογράφηση, μαθήματα για θέματα προσευχής, μεθοδολογίες πολεμικής προσευχής, στρατηγικές για την κατάληψη της πόλης, πρωτοβουλίες για συμφιλίωση, σχέδια για τη μεταμόρφωση της πόλης, συμφωνίες για πολιτισμικές συνδέσεις. Ο κατάλογος είναι αυξανόμενος και κατατοπιστικός. Ζούμε σε μια επικοινωνιακή εποχή στιγμιαίας μεταφοράς σημαντικών μελετών και ιδεών.
Ποτέ πριν δεν μπορούσε η παγκόσμια εκκλησία να βρίσκεται στην ίδια σελίδα την ίδια ώρα, μαθαίνοντας να απαγγέλλουν μαζί νέα λεξιλόγια. Οι δυνατότητες να κινητοποιήσεις το λαό του Θεού προς κάποιο ενωμένο στόχο, είναι τεράστιες. Ο Θεός έχει προικίσει την εκκλησία με θαυμάσια εργαλεία και πληροφορίες.
Τώρα μπορούμε να τα χωρίσουμε σε κατηγορίες και να κάνουμε εκτιμήσεις για το τι λειτουργεί και τι όχι. Οι μελέτες και οι ιδέες μας βρίσκουν τώρα ένα παγκόσμιο ακροατήριο στιγμιαία. Αυτό φτιάχνει μια δημιουργική συνεργία που μπορεί να οδηγήσει σε μαζικές υπερβάσεις και απελευθερώσεις. Η δυνατότητά μας να συνδεόμαστε παγκόσμια και άμεσα, μας έχει οδηγήσει στη δημιουργία ειδικοτήτων και νέων πνευματικών τεχνικών που μας γοητεύουν και μας εκπλήσσουν.
Βέβαια πιστεύουμε ότι αυτές οι νέες προσεγγίσεις θα κάνουν το φως να αυξηθεί. Έχουμε ανθρώπους που εργάζονται για την ενότητα των ποιμένων, ανθρώπους για την αναζωπύρωση, ανθρώπους για τη λύτρωση των πολιτισμών, μελλοντιστές για τη Χριστιανική κοσμοθεωρία, ανθρώπους για τις οικογενειακές αξίες, ειδικούς για τον πνευματικό πόλεμο, ειδικούς στην προσευχή, ειδικούς για τη στρατηγική της κατάληψης των πόλεων, ειδικούς στην προφητεία, ειδικούς στη διδασκαλική καθαρότητα, αλλά έχουμε όλο και λιγότερους ανθρώπους αφοσιωμένους πλήρως στη μελέτη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του Ιησού, του Φωτός. Το φως μας δεν αντανακλάται και δεν διαπερνά το σκοτάδι μακριά μέσα στη θάλασσα διότι εστιάζουμε τους φακούς της προσοχής μας στα αγαθά πράγματα, όχι όμως στο πιο ζωτικό πράγμα, τον Ιησού Χριστό, το Φως του κόσμου.
Είμαστε σε σοβαρό κίνδυνο να κρύψουμε τον Ιησού μέσα στις μυριάδες των ειδικοτήτων και των πνευματικών επιλογών. Ο A. W. Tozer παρατήρησε ότι έτσι όπως ο επιστήμονας έχασε το Θεό ενώ βρισκόταν μέσα στα θαύματα του κόσμου Του, φοβήθηκε ότι με τον ίδιο τρόπο οι αναγεννημένοι κόντευαν να χάσουν το Θεό ενώ βρίσκονται μέσα στο θαύμα του Λόγου Του. (5) Εγώ θα πρόσθετα ότι στη γενιά μας κοντεύουμε να χάσουμε το Θεό μέσα στις νέες πνευματικές τεχνικές και τις πνευματικές επιλογές. Με τις εντυπωσιακές και εκθαμβωτικές ικανότητές τους, συχνά παραμερίζουν Εκείνον, Τον οποίον είναι δημιουργημένοι να εξυψώνουν.
Ο Ιησούς και ο Waldo
Έχετε ανοίξει ποτέ ένα βιβλίο «Where's Waldo?» (Πού είναι ο Waldo;) Σε κάθε σελίδα του υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι, που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Στόχος είναι ο αναγνώστης να βρει τον κρυμμένο Waldo (δηλ. το σωσία). Ένα άπειρο μάτι θα χρειαστεί είκοσι λεπτά για να κοιτάξει κάθε σελίδα του βιβλίου και να τον βρει. Όπως για να βρεις το Waldo, έτσι μερικές φορές όταν τοποθετείς τον Ιησού στο σύγχρονο τοπίο του Χριστιανισμού, χρειάζεται πολύ σοβαρή συγκέντρωση για να Τον βρεις.
Ο Ιησούς συχνά δεν είναι το προεξέχον μέρος της παρουσίασης, διότι συχνά ο Ιησούς είναι το δεδομένο τμήμα της πρότασης. Ολόκληρες βιομηχανίες έχουν ξεπεταχτεί γύρω από Εκείνον. Πολλές απ' αυτές τις διακονίες ξεκίνησαν ως ένα εγχείρημα σε καλύβα και εξελίχθηκαν σε αυτοκρατορίες. Πολλές απ' αυτές τις αυτοκρατορίες διευθύνονται από καλούς και καλοπροαίρετους ανθρώπους. Δεν υπάρχουν κακές προθέσεις, ούτε ύπουλες συνωμοσίες. Ο Ιησούς βρίσκεται στην εικόνα, εντάξει, αλλά σαν Waldo. Δεν είναι το προεξέχον μέρος της παρουσίασης. Συχνά Εκείνος γίνεται τόσο μικροσκοπικός, ίδιος με τα μικροσκοπικά γράμματα που χρησιμοποιούνται στις αιτήσεις των εταιριών πιστωτικών καρτών, που σε πληροφορούν νόμιμα για πράγματα που στην πραγματικότητα δεν θέλουν να παρατηρήσεις.
Όλοι έχουμε βρεθεί σε συναθροίσεις όπου έχουμε ακούσει υπέροχα πράγματα. Ίσως έχουμε κιόλας γίνει μάρτυρες θεαματικών πνευματικών χαρισμάτων. Έχουμε όμως φύγει από εκεί με ένα πόνο στην καρδιά. Κάτι δεν ήταν ολοκληρωμένο, όπως έπρεπε να είναι.
Πολλά χρόνια πριν η συγγραφέας Roxanne Brandt είδε σε μία όραση ανθρώπους να υπηρετούν πάνω σε μία εξέδρα. Ήταν φανταστικοί. Το ακροατήριο ήταν δεκτικό. Τότε όμως παρατήρησε τον Ιησού. Ήταν στη γωνία, μακριά από τους προβολείς. Η καρδιά της έσπασε. Όπως οι Έλληνες που ήρθαν στο Φίλιππο λέγοντάς του, «θέλουμε να δούμε τον Ιησού» (Ιωαν. 12/ιβ':21), υπάρχει μια τέτοια γενιά που δεν ικανοποιείται με τίποτα και με κανένα εκτός από τον Ιησού. Τι άλλο υπάρχει; Ποιος άλλος υπάρχει; Ποιον άλλο έχουμε στον ουρανό εκτός από τον Ιησού; Θα απογοητευόμαστε όλο και περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Σαν ηγέτες η φυσική μας ροπή είναι να κλέβουμε την παράσταση. Αγαπάμε την προσοχή. Σαν ακροατήριο πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε άνθρωποι των ψαριών και των ψωμιών. Αγαπούμε τα θεάματα. Από φυσικού μας μαγνητιζόμαστε από οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Ιησού. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μ' αυτό. Ο προβολέας έχει πάντα την τάση να φεύγει από τον Ιησού και να πηδά πάνω μας.
Έχετε ποτέ παρακολουθήσει ένα αγώνα ποδοσφαίρου στην τηλεόραση; Καθώς η κάμερα κάνει λήψη στο γήπεδο και ακολουθεί τη μπάλα, εντελώς ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια διαφήμιση λίγο μακριά πάνω στο ταμπλό. Συχνά η παρουσίαση που κάνουμε στον Ιησού είναι τέτοιους είδους. Τα κοντινά πλάνα είναι όλα δικά μας. Ο Ιησούς είναι πολύ παραέξω, σχεδόν στο βάθος του υποσυνείδητου. Εκείνος είναι η διαφήμιση, το εμπορικό μέρος, όχι το κυρίως μέρος. Είναι μια εικόνα μέσα στο πλήθος, δεν είναι το κοντινό πλάνο λήψης. Είναι το υποτιθέμενο θέμα των λόγων, όχι όμως και η καρδιά της ιστορίας.
Εκείνοι που ασχολούνται με τη διακονία μπορούν να σας πουν πόσο αθώα αρχίζει. Σαν παιδί μεγάλωσα πηγαίνοντας αρκετές φορές τη βδομάδα σ' εκείνους τους δρόμους του Λος Άντζελες που είναι γεμάτα από μπαρ για αλκοολικούς. Ονειρευόμασταν να προσφέρουμε το καθαρό, υποχρεωτικό μήνυμα της επιθυμίας του Ιησού για σωτηρία. Είχαμε πάθος για εκείνους που χάνονται. Το πάθος μπορεί να είναι κάτι όμορφο, όμως μπορεί να γίνει κι επικίνδυνο. Συχνά σχεδόν ανεπαίσθητα η προσοχή εύκολα να εκτοπίζεται από τον Ιησού τον Ποιμένα που ψάχνει για τα χαμένα πρόβατα και να δίνεται σε μας (από εμάς) σκαρφαλώνοντας τις βουνοπλαγιές για να επιστρέψουμε το ανυπάκουο πρόβατο. «Είδες πόσο απότομη ήταν αυτή η πλαγιά που κατέβηκα;» Όσο πιο χαμένο είναι το πρόβατο, τόσο πιο εύκολο είναι να ξεκινήσουμε έρευνες και επιχειρήσεις διάσωσης δικές μας.
Μετά από λίγο νομίζουμε ότι ξέρουμε πώς να τους βρούμε. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τι χρειάζονται. Εύκολα γινόμαστε λεία της ανεξαρτησίας που λέει: «Ε! Μπορώ να το κάνω. Είμαι πολύ καλός σ' αυτό.» Κρίνουμε τους άλλους που δεν ριψοκινδυνεύουν το κεφάλι τους για να βρουν τα απολωλότα όπως εμείς. Αρχίζουμε να συγχαίρουμε τους εαυτούς μας, επειδή είμαστε πρόθυμοι να αρπάξουμε τα αρνιά από το στόμα του λιονταριού και εκείνοι οι άλλοι άνθρωποι είναι στο σπίτι τους προσπαθώντας να αποφασίσουν ποια ταινία θα παρακολουθήσουν στην τηλεόραση. Την ώρα που βρίσκουμε στ' αλήθεια το απολωλός πρόβατο, εμείς οι ίδιοι χάνουμε την όραση του Ποιμένα.
Στους δρόμους με τα μπαρ στα τέλη του 1960, ήταν εύκολο να πιαστούν όταν βεβαιώναμε ότι θα προσφέραμε αρκετά σάντουιτς με λουκάνικα στο τέλος της συνάθροισης. Οι καρδιές μας ίσως βρίσκονταν στη σωστή θέση, όμως ήταν εύκολο τα μάτια μας να αφαιρεθούν από το Ιησού και να πέσουν πάνω στην ανάγκη. Αυτό είναι εντελώς ανθρώπινη ροπή. Γι' αυτό είναι ανάγκη το Άγιο Πνεύμα να μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι τα πάντα γίνονται για τον Ιησού, όχι για μας.
Ο Ιησούς, η μεγάλη υπόθεση
Ο Ιησούς όλο και περισσότερο γίνεται το υποτιθέμενο θέμα των ομιλιών και όλο λιγότερο η καρδιά της ιστορίας. Μπορείς να παρακολουθήσεις πολλά συνέδρια σήμερα και να ακούσεις πολλά για πνευματικές τεχνικές και μεθόδους και ελάχιστα για τον Ιησού. Υποθέτουμε ότι το ακροατήριό μας γνωρίζει και αγαπάει τον Ιησού. Εμείς οι ομιλητές υποτίθεται ότι είμαστε Χριστοκεντρικοί και συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο ότι Εκείνος είναι απολύτως αρκετός.
Η θλιβερή πραγματικότητα όμως είναι ο προβολέας περιφέρεται γύρω από τον Ιησού. Πάρε στην τύχη οποιοδήποτε συνέδριο και παράγγειλε όποια κασέτα θέλεις. Άκουσε για τον Ιησού. Θ' ακούσεις θαυμαστές ιστορίες, εκπληκτικές εμπειρίες που θα ξεσηκώσουν τη φαντασία σου. Θα λάβεις βοηθητικές συμβουλές και βαθιές γνώσεις. Ίσως λάβεις μια νέα προοπτική και συχνά μια πιο διευρυμένη καρδιά. Συχνά θα βρεις κάτι βοηθητικό, αλλά σπάνια θα φύγεις με περισσότερο από τον Ιησού. Όπως παρατηρεί η Kathleen Norris: «Η θρησκευτική αγορά είναι γεμάτη μελέτες και ιδεολογίες που μπορούν να μας ντύσουν σαν καρναβάλι.» (7)
Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο ενός διάσημου συγγραφέα για το μέλλον της Εκκλησίας και ανακάλυψα ότι ο Ιησούς εννοείται, αλλά σπάνια αναφέρεται. Έχει η Εκκλησία μέλλον μακριά από τον Ιησού; Έχω οδηγήσει τη λατρεία σε χριστιανικά συνέδρια, όπου σε διάστημα τριών ημερών ο Ιησούς αναφερόταν μόνο ελάχιστα. Την πρώτη φορά που συνέβη αυτό, πίστεψα ότι απλά εγώ δεν είχα δώσει αρκετή προσοχή. Απλά το έχασα. Μετά συνέβη ξανά και ξανά. Έπειτα άρχισα να ψάχνω με αγωνία για να Τον βρω. Θυμάμαι τριάντα χρόνια πριν που η Κάθριν Κούλμαν, μια σημαντική ευαγγελίστρια με χάρισμα θεραπείας, έλεγε ότι συχνά πήγαινε σε συναθροίσεις και ένιωθε σαν να «μου έπαιρναν τον Κύριό μου και δεν ξέρω που Τον έβαλαν.» Άρχισα να το αντιλαμβάνομαι και να ταυτίζομαι μ' αυτό.
Κάτι που με ευχαριστεί είναι να βγάζω φωτογραφίες ασπρόμαυρες από τα πρόσωπα που αγαπώ. Θυμάμαι που διάβαζα τα λόγια ενός φωτογράφου: «Θα γνωρίσεις ότι αρχίζεις να γίνεις σωστός φωτογράφος όταν αρχίζεις να χάνεις το φως.» Δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ σωστή φωτογράφος, αλλά στους χριστιανικούς κύκλους, αρχίζω να χάνω το Φως. Ο Ιησούς, ο Υπέρτατος, μοιάζει να βρίσκεται όλο και περισσότερο στη σκιά και ελάχιστοι άνθρωποι φαίνεται να το παρατηρούν.
Πάρε σχεδόν οποιοδήποτε Χριστιανικό περιοδικό, άκουσε κάποιο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό πρόγραμμα, κρυφάκουσε τις συνομιλίες των ανθρώπων του Θεού και θα ανακαλύψεις ότι ο Ιησούς, σαν άλλος Waldo, βρίσκεται κάπου χαμένος μέσα στο πλήθος. Δεν φαίνεται να έχει σημασία σε ποιο συγκεκριμένο ρεύμα του Σώματος του Χριστού ανήκεις: χαρισματικό, λειτουργικό, ευαγγελικό. Μπορείς να βρεις τον Ιησού σαν το υποτιθέμενο θέμα στις ομιλίες σχεδόν παντού μέσα στο Χριστιανισμό.
Πρόσφατα πήγα σε μια συνάθροιση που διοργάνωσαν κάποιες εξέχουσες διακονίες στη χώρα. Έφυγα από μια πρωινή συνάθροιση θλιμμένη μέχρι τα κατάβαθα. Πολλοί από αυτούς που λάμβαναν μέρος αγαπούσαν τον Ιησού, όμως Εκείνος δεν ήταν το κέντρο της συνομιλίας. Η συνάθροιση ήταν γεμάτη από συμπαθητικούς, με πάθος και ευφράδεια. Το κέντρο του πάθους σ' εκείνη τη συγκεκριμένη συνάθροιση δεν ήταν ο Ιησούς. Το κέντρο του πάθους σ' εκείνη τη συγκεκριμένη συνάθροιση ήταν καθαρά πολιτικό. Όπως λέει ο Βρετανός συγγραφέας και θεολόγος P.T. Forsythe: «Η κύρια πληγή και πλάνη των καιρών. είναι ότι ο Θεός τείνει να γίνει η πιο ρευστή απ' όλες τις λέξεις. Η σημαντικότερη και μεγαλύτερη βεβαιότητα καταλήγει να γίνει μια μεγάλη ανεμοζάλη και σύγχυση. Διαπερνά, αλλά δεν είναι ο σκοπός. Διαποτίζει τα πάντα, όμως τα πάντα δεν έχουν επικεντρώνονται σ' Εκείνον.» (8)
Στο βιβλίο της Αποκάλυψης η εκκλησία της Εφέσου γνωρίζεται από αυτά στα οποία είναι ενάντια. Είναι ενάντια σ' εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι απόστολοι και στην πραγματικότητα δεν είναι και στους Νικολαϊτες. Οι Εφέσιοι έχουν κάποιες σημαντικές ιδιότητες. Έχουν υπομονή κι έχουν κοπιάσει και υπέφεραν και δεν απέκαμαν. Οι Εφέσιοι δεν μπορούν να υποφέρουν τα πράγματα που ο Θεός μισεί. Έχουν μια θεολογία περί αντίστασης πολύ καλά αναπτυγμένη. Πιστεύω ότι οι πιστοί της Εφέσου δεν θα είχαν ταμπελίτσες όπως «Απαγορεύεται να πατάτε το γρασίδι». Ήταν επιμελείς και πληροφορούνταν κάθε ζήτημα. Ο Θεός όμως είχε μια σοβαρή αψιμαχία μαζί τους. Οι Εφέσιοι είχαν αφήσει την πρώτη τους αγάπη. Ο Ιησούς δεν ήταν πλέον το πάθος εκείνο που κυριαρχούσε.
Ο Ιησούς ίσως είναι στη ζωή πολλών πνευματικών ηγετών το επίκεντρο στον ιδιωτικό τομέα. Όμως η δημόσια διακήρυξή μας για Εκείνον σβήνει όλο και περισσότερο. Είναι εύκολο να σχολιάζεις ότι ο Ιησούς γίνεται όλο και λιγότερο το εξέχον θέμα των παρουσιάσεών μας. Δυστυχώς γνωρίζουμε πολλά περισσότερα για εκείνα στα οποία είμαστε ενάντια παρά για Εκείνον του Οποίου είμαστε υπέρ.
Σε πολλά τμήματα της κοινωνίας ο Χριστιανισμός θεωρείται ότι μοιάζει με πρώτης τάξεως στρατιωτικό κίνημα. Τείνουμε να εντυπωσιαζόμαστε περισσότερο με τους ανθρώπους που σχετίζονται μ' Εκείνον, παρά με τον Ίδιο. Οι πρακτικές και οι απόψεις του Χριστιανισμού που διαχωρίζουν το άτομο από το Χριστό, φέρνουν θάνατο. Όταν οι κανόνες για Εκείνον απομονώνονται από Εκείνον, όταν αντιγράφουμε πρότυπα και μεθόδους παρμένα από την κατεύθυνση κάποιου άλλου αντί από τη δική μας, δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε στον κόσμο.
Δεν μπορείς να έχεις βασιλεία χωρίς Βασιλιά. Αυτός ο Βασιλιάς δεν μοιράζει φωτοτυπίες. Αυτός ο Βασιλιάς δεν είναι απλά και μόνο ένα συστατικό της συνταγής. Αυτός είναι η συνταγή. Ο Karl Barth είπε ότι, όταν πρωτοέγινε Χριστιανός, νόμιζε ότι ο Ιησούς ήταν ο προφήτης της βασιλείας. Μετά από πολλά χρόνια αντιλήφθηκε ότι ο Ιησούς ήταν η βασιλεία. Ο Ιησούς είναι όλα όσα μας δόθηκαν από το Θεό για να προσφέρουμε στον κόσμο.
Η αναζωπύρωση ως απόκλιση από το στόχο
Έχω το προνόμιο να λαμβάνω μέρος σε μια ομάδα προσευχής ποιμένων στην περιοχή μου. Πρόσφατα περίπου εξήντα ποιμένες μαζεύτηκαν για να αφιερώσουν μια μέρα μαζί στην εκζήτηση του προσώπου του Θεού. Μετά από χρόνια ειλικρινών συναθροίσεων, αλλά όλο και λιγότερο αποτελεσματικών μάθαμε ότι ο Θεός μας ζητάει να έρθουμε σ' Εκείνον χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ημερήσια διάταξη. Τελικά αντιληφθήκαμε ότι ακόμα και η εκζήτηση της αναζωπύρωσης μπορεί να γίνει πρόγραμμα.
Εύκολα μπορούμε να παρεκκλίνουμε από το Χριστό όχι μόνο εμφανίζοντας στο προσκήνιο πνευματικές τεχνικές, θαυμάσιους ανθρώπους και γοητευτικές μεθόδους, αλλά συχνά και με τις ευσεβείς μας ελπίδες.
Καθώς ξεκινήσαμε τη συνάθροιση προσευχής ο Mark Patterson, ένας Πρεσβυτερικός ποιμένας, ο οποίος μόλις είχε ολοκληρώσει μια διδακτορική διατριβή στη συστηματική θεολογία στο Κολλέγιο King του Λονδίνου, συμμερίστηκε μαζί μας τι είχε μάθει ενώ έγραφε τη διατριβή του πάνω στην αναζωπύρωση. Ο Patterson είπε: «Ο Θεός έχει όλα αυτά τα υπέροχα χαρίσματα που θέλει να μας δώσει. Αλλά όποτε Εκείνος θέλει. Εμείς λατρεύουμε είτε το ίδιο το χάρισμα (την πρακτική), είτε το μέρος από όπου ήρθε, ή το άτομο από το οποίο ήρθε. Έμαθα ότι οι άνθρωποι θέλουν περισσότερο την αναζωπύρωση παρά τον Ιησού.»
Είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε σε μία ώριμη εποχή, ώριμη για αναζωπύρωση. Ποτέ πριν στην Ιστορία δεν έχουν ακολουθήσει τόσο εκτεταμένες νηστείες τόσοι πολλοί άνθρωποι σε τόσες πολλές χώρες και δεν έχουν προσευχηθεί τόσο ένθερμα για αναζωπύρωση. Αυτές οι προσευχές δεν έχουν πέσει στο έδαφος. Το χέρι του Θεού αιωρείται πάνω από τη γενιά μας για να κάνει κάτι εκπληκτικό πάνω στη γη. Τι προσδοκούμε όμως στην προσευχή μας; Φανταζόμαστε τη μέρα όπου ολόκληρα στάδια γεμάτα από ανθρώπους θα έρχονται στο Χριστό; Φανταζόμαστε όταν οι μεγαλύτεροι παρουσιαστές ειδήσεων θα δείχνουν του ανθρώπους που αναστήθηκαν από τους νεκρούς στα κεντρικά δελτία ειδήσεων; Οραματιζόμαστε μια τεράστια σειρά θαυμάτων που θα κάνουν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι; Εγώ, ναι, το κάνω. Αν όμως αυτά είναι όλα που υπάρχουν σε μια αναζωπύρωση, τι θα μας έχει μείνει όταν τα εντυπωσιακά θεάματα θ' αρχίσουν να φθίνουν;
Αν ήταν να έρθει αύριο αναζωπύρωση, θα ήμασταν τόσο επικεντρωμένοι στον Ιησού που θα οδηγούσαμε στον Υιό του Θεού τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ο Θεός θα έφερνε;
Όπως λέει ο David Bryant:
«Από όποια οπτική γωνία κι αν το δούμε, . η αναζωπύρωση είναι βασικά ένα πράγμα. Η αναζωπύρωση είναι ο Χριστός . Ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτα μεγαλύτερο για την εκκλησία Του από το να μας αφυπνίσει ξανά στην επάρκεια, στην υπεροχή και στον προορισμό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Θεός δεν κρατάει τίποτα για τα παιδιά Του, τώρα ή για πάντα, πέρα από το ποιος είναι ο Χριστός. Ο Ιησούς εξαντλεί για μας όλα όσα μπορούμε ποτέ να μάθουμε για το Θεό. (9)
Ο πόθος του Θεού πάντα ήταν και πάντα θα είναι ο Ιησούς. Ο Ιησούς είναι ολόκληρη η καρδιά όλων των ιστοριών του Θεού.
Ο Ιησούς είναι η καρδιά της ιστορίας του Θεού μέσα στην Ιστορία. Ο Ιησούς είναι η καρδιά της ιστορίας του Θεού για λύτρωση. Ο Ιησούς είναι η καρδιά της ιστορίας του Θεού για το παρόν μας. Ο Ιησούς είναι η καρδιά της ιστορίας του Θεού για το μελλοντικό μας προορισμό, όταν η γη και οι ουρανοί διαλυθούν.
Πολλά χρόνια πριν ο συγγραφέας και ιεραπόστολος Roy Hession έκανε ευαγγελιστικές εκστρατείες. Στα ταξίδια του παρατήρησε ότι η υγεία της εκκλησίας είχε να κάνει με το θερισμό που είχε γίνει. Έτσι αποφάσισε να αφιερώσει μία βδομάδα υπηρετώντας απλά χριστιανούς. Περίμενε απ' αυτό, ότι οι χριστιανοί θα γίνονταν πιο υγιείς, πιο φλογεροί, πιο γεμάτοι από προσευχή, ώστε το κήρυγμά του προς τους άπιστους την επόμενη βδομάδα θα ήταν πολύ αποτελεσματικό. Δεν είδε όμως τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ήταν αμήχανος. Ζήτησε από το Θεό να του δείξει γιατί η προσέγγισή του δεν λειτουργούσε. Τότε αντιλήφθηκε ότι ενεθάρρυνε τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τον Ιησού σαν ένα μέσο για ένα σκοπό, όχι σαν τον ίδιο το σκοπό. Μετανοούσαν και προσεύχονταν γιατί ήθελαν να δουν μια τεράστια συγκέντρωση. Ο Ιησούς δεν ήταν ο στόχος αυτού που εκζητούσαν. Ήταν απλά το μέσο γι' αυτόν.
Ο Roy Hession σχολιάζει:
«Αυτός ο Ίδιος είναι η Αναζωπύρωση και η απλή θύρα προς αυτήν. Δεν είναι σημαντικό το γεγονός ότι όταν υπάρχει μια εμπειρία αναζωπύρωση στις ζωές, εκείνοι που αναζωπυρώθηκαν δεν μιλούν για την αναζωπύρωση, αλλά για τον Ιησού;» (10)
Ο πόθος του Θεού είναι η δόξα του Υιού Του. Σαν άνθρωποι που αγαπάμε τον Ιησού, θα έπρεπε ο πόθος μας να είναι κάτι λιγότερο; Η άγια φιλοδοξία του Θεού είναι να αγαπούν να γνωρίζουν και να υπακούν τον Υιό Του όλοι οι λαοί πάνω σ' όλη τη γη.
Όπως λέει ο David Bryant:
«Ο Θεός προορίζει το Γιο Του να είναι στο επίκεντρο των πάντων, στο τέλος της Ιστορίας και σε κάθε βήμα της μέχρι το τέλος. Δεν έχει μεγαλύτερη επιθυμία. Σε ό,τι κάνει κύριος σκοπός του είναι να συγκεφαλαιώσει τα πάντα και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης μέσα στο Χριστό ως Κύριο (βλέπε Εφεσ. 1/α':10). Κάθε αναζωπύρωση (συμπεριλαμβανομένης και της τελικής) έχει σαν σκοπό να επισπεύσει, να εντείνει και να επεκτείνει αυτή τη διαδικασία. (11)
Ο Ιησούς πρέπει να είναι το επίκεντρο και η περιφέρεια όλης μας της αναζήτησης, της ενέργειας, της αφιέρωσης και του ενδιαφέροντος. Δεν είναι εν μέρει πρώτος στη ζωή μας, αλλά είναι η ίδια μας η ζωή. Δεν είναι ένα συμπλήρωμα, μια ενδιαφέρουσα υποσημείωση στο έργο του Θεού μέσα στον κόσμο. Είναι το επίκεντρο όλης της ζωής και κάθε προσπάθειας.
Η μωρία του Πέτρου
Ο Θεός μας καλεί να έχουμε έναν απερίσπαστο πόθο για το Γιο Του. Υπάρχουν πολλά εκθαμβωτικά πράγματα που μπορούν να μας παρεκκλίνουν. Οι παρεκκλίσεις δεν είναι αναγκαστικά κακές. Είναι περισσότερο όμως οι εμφανίσεις του Μωυσή και του Ηλία με τον Ιησού στο Όρος της μεταμόρφωσης, ενδιαφέρουσες, ακόμη και σημαντικές. Δεν είναι όμως το σημείο που επιθυμεί ο Θεός να αναπαυτούν τα μάτια μας. Εκεί πάνω στο όρος έχει κοπεί η ανάσα του Πέτρου από το θαυμασμό γι' αυτά που βλέπει. Ο απόστολός με το ανοικτό στόμα έχει ακόμα κι άλλη μία έξοχη ιδέα. Ο Πέτρος θέλει να φτιάξει τρεις σκηνές. Μία για το Μωυσή, μία για τον Ηλία και μία για τον Ιησού.
Ο καημένος ο Πέτρος είναι αφελής και δεν βλέπει την ακαταλληλότητα της πρότασής του. Ο Μωυσής και ο Ηλίας δεν είναι ισάξιοι με τον Ιησού. Εκείνος που δεν είναι ίσος με κανέναν, που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο και για τον οποίο ο Μωυσής και ο Ηλίας γεννήθηκαν, στέκεται εκεί μεταμορφωμένος, εκπέμποντας μια λαμπερή ακτινοβολία με το φως χιλιάδων ήλιων. Εκείνος που δημιούργησε τους κόσμους και τους ορατούς και τους αόρατους, που βαστά τα πάντα ενωμένα με το λόγο της δύναμής Του, Εκείνος μέσα από τον Οποίο υπάρχουν τα πάντα φυσικά και δεν είναι ισάξιος με αυτούς τους δύο δυνατούς προφήτες.
Ο Μωυσής ήταν φοβερά εντυπωσιακός. Ήταν ο νομοθέτης, εκείνος που ο Θεός χρησιμοποίησε να θέσει τα θεμέλια του πολιτισμού. Ο Θεός του μίλησε πρόσωπο προς πρόσωπο όπως με ένα φίλο. Ονομάστηκε ο πιο πράος άνθρωπος πάνω στη γη. Η ράβδος του χώρισε την Ερυθρά Θάλασσα και χτύπησε βράχια που έκαναν νερό να αναβλύζει. Οι προσευχές του έκαναν ένα «σούπερ μάρκετ» με μάννα και ορτύκια πάνω στη γη. Δεν χρειαζόταν ούτε ψυγείο.
Ο Μωυσής ίδρυσε το έθνος. Η ιστορία του με το Θεό μπορούσε να γεμίσει τόμους ολόκληρους. Έγραψε ύμνους, ήταν στρατηγός, μεσίτης, έκανε θαύματα, ήταν σύμβουλος στους γάμους και στις οικογένειες. Το να έρθεις ενάντια στο Μωυσή, μετέφερε σοβαρό ρίσκο. Η ίδια η αδελφή του Μωυσή, η Μύριαμ, έπαθε λέπρα επειδή τον έκρινε. Η γη χασμουρήθηκε με πλήξη καταπίνοντας τον Κορέ και το σόι του που γόγγυζε. Ο Μωυσής δεν ήταν κάποιος με τον οποίο μπορούσες να παίξεις. Ο Μωυσής ήταν βεβαίως κάποιος που αξίζει να θυμόμαστε.
Και ο Ηλίας. Προς Θεού! Ήταν εκείνος που κάλεσε φωτιά από τον ουρανό να πέσει πάνω σε μια βρεγμένη προσφορά, έκλεισε τους ουρανούς και έβρεξε και ήταν θυελλώδης με πάθος, ζήλο και άγια παλικαριά. Ήταν εκείνος ο άντρας που χώρισε ποτάμια με τη μηλωτή του, εκείνος που ανάστησε νεκρούς. Φυσικά και αξίζει μια σκηνή. Ο Πέτρος πιθανόν ήταν έκπληκτος που ο Ιησούς είχε τέτοια καταπληκτική παρέα.
Πριν όμως προλάβει ο Πέτρος να ξεστομίσει καν την πρότασή του για τις σκηνές, ο Θεός βροντά από τον ουρανό: «Αυτός είναι ο αγαπητός Μου Υιός. Αυτόν να ακούτε!» Αμέσως ο Πέτρος και ο Ιωάννης έπεσαν κατά πρόσωπο τρομαγμένοι. Ο Ιησούς έρχεται κοντά τους και τους λέει: «Μη φοβάστε.» Αμέσως μόνο τον Ιησού μπορούν να δουν. Γυρίζοντας την κασέτα γρήγορα δυο χιλιάδες χρόνια μπροστά, είμαστε ακόμα όπως ο Πέτρος. Θέλουμε να βάλουμε τους ευσεβείς εργάτες πάνω σε βάθρο και να κατασκευάσουμε περίτεχνα μνημεία για τα χρίσμα τους. Κρεμάμε πάνω κάθε λόγο που λένε σαν να ήταν η ίδια η αλήθεια του Θεού και ειδωλοποιούμε τα θαυματουργικά τους σημεία. Γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τα τελευταίες καταστροφικές προφητείες παρά για το χαρακτήρα του Ιησού. Όμως ο Θεός σκοπεύει να διαλύσει με δύναμη αυτές μας τις παρεκκλίσεις και να μας κάνει να δούμε μόνο τον Ιησού.
Δεν θα αποδυναμωθούμε εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας του επίκεντρου της προσοχής μας. Αντίθετα θα ανοίγουμε τον εαυτό μας στα πλούτη του Θεού. Όταν έχουμε τον Ιησού, έχουμε στην πραγματικότητα τα πάντα. Όλα όσα ο Θεός ζητά από μας, τα βρίσκουμε στον Ιησού. Αυτό αρκεί στον υπέρτατο βαθμό, είναι ο πρώτος και ο έσχατος, ο ζωντανός. Η μεγαλύτερη μας ανάγκη και το μεγαλύτερο δώρο του Θεού για μας είναι να μας ξυπνήσει στην επάρκεια, στην υπεροχή και στον προορισμό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Καλούμαστε σε μια απερίσπαστη και ισόβια απασχόληση μ' Εκείνον.
Η Fawn Parish υπηρετεί στο International Reconciliation Coalition που αποτελείται από διακονίες που προωθούν τη συμφιλίωση στις φυλετικές διακρίσεις κάθε είδους και στις δογματικές διαιρέσεις. Υπηρετεί ως οδηγός λατρείας στη Lydia Prayer Fellowship International, μια ομάδα προσευχόμενων γυναικών από 80 χώρες. Ως ομιλήτρια σε συνέδρια και εκκλησίες, η Fawn ποθεί να ενσταλάξει στα ακροατήρια μια μεγαλύτερη δίψα για τον Ιησού. Είναι συγγραφέας και έχει γράψει σειρές από ιεραποστολικά βίντεο. Επίσης έχει κυκλοφορήσει μερικές μουσικές παραγωγές. Είναι σύζυγος, μητέρα και μια φλογερή λάτρης του Ιησού.
πηγη e-jesus
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου