Το άγγιγμα που θεραπεύει

κατά Μάρκον 5:21-34

«Υγεία πάνω απ’ όλα» είναι η ευχή που συνήθως ακούμε. Άμα δεν έχεις την υγεία σου, τι να τα κάνεις όλα τα καλά; Μπορεί να μη συμφωνούμε 100% οι χριστιανοί, γιατί ξέρουμε καλά πως η υγεία της ψυχής είναι πιο σημαντικό, αλλά σε μεγάλο βαθμό, λέμε ναι, η υγεία είναι από τα πολυτιμότερα δώρα που μπορούμε να απολαμβάνουμε.

Τις ημέρες που έχουν περάσει ακούμε συνέχεια για τη γρίπη των πουλερικών. Αυτές τις μέρες είναι βασικό θέμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Υπουργοί Υγείας και εμπειρογνώμονες 30 χωρών από ολόκληρο τον κόσμο θα συναντηθούν τη Δευτέρα στην Οτάβα του Καναδά, για να συζητήσουν τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης πανδημίας από τη γρίπη των πτηνών, τη βελτίωση της ανίχνευσης της νόσου και την ανάπτυξη εμβολίων.

Μάλιστα, ο Καναδάς ανακοίνωσε ότι θα υποστηρίξει την πρόταση του Μεξικού να μοιράζονται, σε περίπτωση πανδημίας, τα εμβόλια και τα φάρμακα που διαθέτουν οι πλούσιες χώρες με τις φτωχές.

Η υγεία μας είναι πάντα πολύ σημαντική. Και δε θέλεις κανείς να τη χάσει. Τι κάνεις, όμως, όταν για 12 χρόνια είσαι άρρωστος και γιατρειά δεν βλέπεις; Βέβαια, δυστυχώς ακόμη και σήμερα, με τόσα μέσα συχνά ακούς τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων, που πηγαίνουν από γιατρό σε γιατρό, καταξοδεύονται, πληρώνοντας για αυτά που χρειάζεται και για αυτά που δεν χρειάζεται και τι γίνεται; Τίποτα. Πανάρχαιο και το πρόβλημα αυτό.

Η γυναίκα της ιστορίας που διαβάσαμε και θα μελετήσουμε είχε τόσο μεγάλη ανάγκη που δεν μπορούσε να μην πάει στον Ιησού. Διαβάζουμε πως είχε αιμορραγία όλα αυτά τα χρόνια. Το κείμενο δεν μας λέει συγκεκριμένα για ποιο ιατρικό λόγο υπήρχε η αιμορραγία. Μόνο πως υπήρχε. Γνωρίζοντας όμως τις διατάξεις από το Νόμο του Μωυσή από το βιβλίο του Λευιτικού, μπορούμε να ξέρουμε πως η γυναίκα αυτή με την αιμορραγία της, ουσιαστικά ήταν απομονωμένη. Το κεφάλαιο 15 του Λευιτικού καθόριζε πως αν μια γυναίκα είχε αιμορραγία ασταμάτητη, θεωρούταν τελετουργικά ακάθαρτη. Καθετί που πάνω του θα καθόταν γινόταν ακάθαρτο, όποιος άγγιζε το μέρος που καθόταν γινόταν ακάθαρτος. Μάλιστα θα έπρεπε να πλύνει τα ρούχα του και θεωρούταν ακάθαρτος ως το βράδυ.

Αυτοί οι νόμοι υπήρχαν και για λόγους υγιεινής, ειδικά εκείνη την περίοδο, αλλά και σαν υπενθύμιση της αγιότητας του Θεού υπήρχε αυτή η απομόνωση. Για να μπορέσει να πάει στο ναό να λατρεύσει τον Θεό έπρεπε να περάσουν εφτά ημέρες αφού είχε καθαριστεί. Τι κάνεις λοιπόν όταν είσαι άρρωστος, έχεις το πρόβλημά σου και παράλληλα είσαι αναγκασμένος να μην έχεις ουσιαστική επαφή με κανέναν; Σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή, καθένας που ερχόταν σε επαφή μαζί της ή την άγγιζε, ή άγγιζε τα πράγματά της γινόταν ακάθαρτος, και έπρεπε να πλυθεί.

Και ζώντας στις μικρές κοινωνίες των χωριών ή ακόμη και στις πόλεις, αυτές οι χρόνιες καταστάσεις δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Φανταστείτε να ζει έτσι για 12 χρόνια! Χωρίς να ξέρει τι έχει και χωρίς να μπορεί να γιατρευτεί.

Ένα από τα βασικά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούσαν τέτοιες καταστάσεις ήταν το ότι στο νου των ανθρώπων, κάθε τέτοια δυσκολία σημαίνει πως αυτός ή αυτή κάτι έχει κάνει και ο Θεός τον τιμωρεί. Υπήρχε αμαρτία στη ζωή της και ο Θεός την τιμωρούσε. Έτσι δε σκεφτόμαστε και εμείς σήμερα; Αρρωσταίνει κάποιος, ή έρχεται μια δοκιμασία στη ζωή και λέει ο λαός και πολύ συχνά και εμείς: «Θεέ μου, τι αμαρτίες έχω;» Αυτό ρώτησαν οι μαθητές τον Χριστό, όταν συνάντησαν αυτόν που είχε γεννηθεί τυφλός. Και οι μαθητές του τον ρώτησαν, λέγοντας: Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός; Ο Ιησούς αποκρίθηκε: Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του· αλλά, για να φανερωθούν τα έργα τού Θεού σ' αυτόν (Ιωάννης 9:2-3). Την ίδια στάση είχαν και οι φίλοι του Ιώβ, που πήγαν υποτίθεται για να τον παρηγορήσουν. Ο άνθρωπος είχε χάσει τα πάντα, την περιουσία του, τα παιδιά του όλα είχαν πεθάνει, την υγεία του, και αυτοί πάνε και μιλάνε εκ μέρους του Θεού για να του πουν, πως δε μπορεί κάτι έχει κάνει. Είπε για παράδειγμα ο Ελιφάζ: Θυμήσου, παρακαλώ· ποιος, ενώ ήταν αθώος, απολέστηκε; Και πού εξολοθρεύτηκαν οι ευθείς; Όπως έχω δει εγώ, όσοι αροτρίασαν ανομία, και έσπειραν ασέβεια, τις θερίζουν (Ιώβ 4:7-8). Με άλλα λόγια όποιος κάνει αυτό που θέλει ο Θεός, ως ανταμοιβή, δεν έχει προβλήματα. Γιατί ο μόνος λόγος για τα προβλήματα είναι πως κάποιος έχει αμαρτία.

Αυτό είναι λάθος βέβαια. Δεν είναι πάντα έτσι. Μπορεί μερικές φορές να συμβαίνει, όχι πάντα όμως. Στο τέλος του βιβλίου ο Θεός τους επιπλήττει. λέει και στους τρεις τους, δε μιλήσατε σωστά για μένα.

Έτσι σκεφτόμαστε όμως εμείς οι άνθρωποι. Πολύ συχνά αυτό πιστεύουμε. Και κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα πίστευαν, είτε το έλεγαν, είτε όχι οι συγχωριανοί αυτής της γυναίκας. . Συν τοις άλλοι αυτή η συνεχής αιμορραγία, θα προκαλούσε αναιμία, ατονία ως επακόλουθο, εύκολη κούραση, εξάντληση, έτσι ώστε ούτε τις καθημερινές υποχρεώσεις να μην μπορεί κάποιος να εκπληρώσει. Πας και δίνεις μια φιάλη αίμα και σου λένε, πρόσεξε το επόμενο τρίωρο, να μην οδηγήσεις, να μην τρέξεις. Πόσο μάλλον να χάνεις αίμα συνέχεια.

Σαν να μη φτάνει αυτό, σε αυτά τα 12 χρόνια έχει ξοδέψει όλη την περιουσία της σε γιατρούς χωρίς όμως κανείς να μπορεί να την κάνει καλά. Παρόλα αυτά όμως η γυναίκα δεν αποδέχεται πως θα είναι πάντα έτσι και αποφασίζει να αγγίξει τον Ιησού. Να δοκιμάσει.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος θα είχε κάνει κάτι τέτοιο. Η ιστορία αυτή υπάρχει στα τρία ευαγγέλια ,(εκτός του Ιωάννη) και πιο πριν ο ευαγγελιστής Μάρκος, για παράδειγμα γράφει στο κεφάλαιο 3, εδάφιο 10 πως είχε θεραπεύσει πολλούς με αποτέλεσμα όσοι μαστίζονταν από αρρώστιες να πέφτουν πάνω του για να τον αγγίξουν. (Μάρκος 3:10). Και πιο κάτω Κι όπου έμπαινε, σε χωριά ή σε πόλεις ή στην ύπαιθρο, τοποθετούσαν τους αρρώστους στις αγορές και τον παρακαλούσαν να τους επιτρέψει να αγγίξουν έστω και την άκρη από τα ρούχα του. Κι όσοι τον άγγιζαν θεραπευόταν (Μάρκος 6:56). Δεν ήταν λοιπόν η πρώτη φορά που γινόταν αυτό. Και η γυναίκα κατά πάσα πιθανότητα το ήξερε.

Η διαφορά όμως με την γυναίκα αυτή ήταν όπως διαβάσαμε στο εδάφιο 27 πως Όταν άκουσε για τον Ιησού, ήρθε μέσα από τον κόσμο πίσω του κι άγγιξε το ρούχο του (Μάρκος 5:27). Πηγαίνει μεν στον Ιησού αλλά με τρόπο που να μην γίνει αντιληπτή και ελπίζει πως μπορεί πάλι να αποσυρθεί στην ανωνυμία, μέσα στο πλήθος, χωρίς κανείς να ξέρει για το άγγιγμα αυτό που έκανε. Έχει αρκετή πίστη, ώστε να Τον αγγίξει, αλλά δε θέλει να την πάρουν είδηση.

Ο Χριστός βέβαια, καταλαβαίνει τι έχει γίνει, ξέρει πως έφυγε δύναμη από επάνω του και ρωτάει τους μαθητές του, ποιος τον άγγιξε. Οι μαθητές έκπληκτοι απαντούν ουσιαστικά, «Όλοι σε αγγίζουν. Τι ρωτάς ποιος σε άγγιξε;» Όλοι τον άγγιζαν, αλλά μόνο ένα πρόσωπο γιατρεύτηκε.

Και εμείς, όμως, που έχουμε διαβάσει την ιστορία, και ξέρουμε το τέλος αναρωτιόμαστε. Γιατί ο Χριστός την ψάχνει; Τι θέλει να κάνει; Αφού είναι καρδιογνώστης, ξέρει την ανάγκη της. Ήξερε ότι αυτό θα συμβεί, πριν να συμβεί. Τι προσπαθεί να πετύχει; Μήπως να την κάνει να νοιώσει μια φορά ακόμη άβολα; Να ξαναβρεθεί στο κέντρο της προσοχής όλων και να νοιώσει ντροπή;

Ο Χριστός αδελφοί, ξέρουμε δεν κάνει τίποτα τυχαίο. Ό,τι κάνει, ό,τι λέει, ο τρόπος που μιλάει, αυτά που λέει ή αυτά που δεν διαλέγει να πει, όλα έχουν ένα σκοπό. Και αυτό θέλουμε να κάνουμε σήμερα. Να δούμε πιο κοντά ποιος είναι ο Χριστός. Γιατί αυτή η ιστορία και όλες οι ιστορίες στα ευαγγέλια γράφτηκαν για αυτό το σκοπό. Για να γνωρίσουμε το Χριστό και μέσω αυτού τον Θεό.

Να ξαναπούμε το εδάφιο αυτής της σειράς: Γι’ αυτό, άγιοι αδελφοί, μέτοχοι ουράνιας πρόσκλησης, κατανοήστε τον απόστολο και αρχιερέα τής ομολογίας μας, τον Ιησού Χριστό (Εβραίους 3:1). Κατανοήστε το Χριστό. Γνωρίστε καλά τον Χριστό. Ο Χριστός είναι το κέντρο της πίστης μας. Ακολουθούμε ένα πρόσωπο, όχι ένα κατάλογο από εντολές απλά. Δε μας ενδιαφέρει να εκτελούμε τύπους για τους τύπους. Θέλουμε να γίνουμε σαν και το Χριστό. Ο Χριστός είπε, Όποιος είδε εμένα, είδε τον Πατέρα (Ιωάννης 14:9). Αν θέλω να γνωρίσω ποιος είναι ο Θεός, πρέπει να γνωρίσω τον Χριστό.

Ποιος είναι ο Χριστός λοιπόν; Έχουμε δει πως είναι ο μοναδικός μεσίτης που υπάρχει ανάμεσα σε μας και το Θεό. Πως αυτός είναι το θεμέλιο της ζωής μας. Τώρα, θα δούμε πως πρέπει εμείς να σχετιζόμαστε μαζί Του και τι ζητάει ο Χριστός από τη ζωή μας. Καθώς βλέπουμε τις ιστορίες αυτές, μαθαίνουμε ποιος ήταν ο Χριστός και τι περιμένει από εμάς.

Ρωτάει λοιπόν ο Χριστός, Ποιος άγγιξε τα ρούχα μου; Οι μαθητές του έλεγαν: Δε βλέπεις τον κόσμο που σε περιβάλλει ασφυκτικά; Τι ρωτάς ποιος σε άγγιξε; Εκείνος όμως έστρεφε το βλέμμα του τριγύρω για να δει εκείνην που τον είχε αγγίξει (Μάρκος 5:30β-32).

Καθώς ο Χριστός στρέφει το βλέμμα του για να την βρει, η γυναίκα αυτή διαβάζουμε ήταν φοβισμένη και τρομαγμένη και ήξερε τι της είχε συμβεί.

Η γυναίκα τότε, φοβισμένη και τρομαγμένη, ξέροντας αυτό που της συνέβη, ήρθε κι έπεσε στα πόδια του και του είπε όλη την αλήθεια (Μάρκος 5:33).

Γιατί φοβισμένη και τρομαγμένη; Ίσως αισθάνθηκε ένοχη που παραβίασε το Νόμο. Θυμάστε άγγιξε κάποιον. Και όπως είπαμε όποιος την άγγιζε θεωρούταν κι αυτός ακάθαρτος. Πως τόλμησε λοιπόν να αγγίξει τον Χριστό; Βέβαια εμείς που διαβάζουμε τα ευαγγέλια ξέρουμε καλά πως ο Χριστός ποτέ δεν φοβήθηκε να αγγίξει όλους αυτούς που κανένας δεν θα άγγιζε, ακόμη και τους λεπρούς, ακόμη και τους νεκρούς. Δεν είχε πρόβλημα να γίνει τελετουργικά ακάθαρτος. Η γυναίκα όμως δεν το ξέρει.

Ίσως να φοβήθηκε μήπως τον κόλλησε. Μπορεί καθώς τα μάτια του Ιησού ψάχνουν να την δουν να φοβάται μήπως την μαλώσει και την επιτιμήσει για αυτό που έκανε. Γνωρίζει άλλωστε τη δύναμή Του γιατί νοιώθει στο σώμα της θεραπευμένη. Πολλά μπορεί να πέρασαν από το μυαλό της. Στο κάτω-κάτω ήταν 12 χρόνια στην κατάσταση αυτή.

Πιστεύω πως αυτά αδελφοί έχουν τη θέση τους. Και όντως μπορεί να είναι έτσι, σε ένα μέτρο, σε κάποιο ποσοστό. Νομίζω όμως, πως ο φόβος της ήταν κυρίως από αλλού. Πιστεύω πως η γυναίκα αυτή φοβήθηκε γιατί είδε και ένοιωσε τη δύναμη του Θεού στη ζωή της. Κατάλαβε η ίδια από μόνη της, πως αυτός που τον άγγιξε και γιατρεύτηκε, δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Είχε εξουσία πάνω στην αρρώστια. Είχε δύναμη που ήταν έξω από το δικό της έλεγχο. Είναι ένα πράγμα να ακούς για το Χριστό και εντελώς άλλο να νοιώσεις το Χριστό στη δική σου ζωή.

Είναι ευλογημένο να ακούς τις ομολογίες άλλων αδελφών, για το πώς ο Θεός τους ελευθέρωσε. Και είναι εντελώς άλλο, να έρθει να ελευθερώσει εσένα. Μα είναι δυνατόν θα πει κάποιος, η ευεργεσία του Θεού να προκαλεί φόβο; Φυσικά και είναι. Παντού στην Αγία Γραφή, συμβαίνει το ίδιο. Οι άνθρωποι όταν ερχόμαστε σε επαφή με το Θεό και τη δύναμή Του, και διαπιστώνουμε τι πραγματικά υπάρχει, φοβόμαστε. Όχι μόνο όταν ο Θεός θέλει να κρίνει και να τιμωρήσει, αλλά και όταν θέλει να θεραπεύσει, να ελευθερώσει. Φοβόμαστε όταν καταλαβαίνουμε έστω και λίγο, πόσο δυνατός είναι ο Θεός. Φοβόμαστε και καλά κάνουμε και φοβόμαστε.

Δύο παραδείγματα γνωστά, νομίζω φτάνουν. Στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο λαός του Θεού πέρασε την Ερυθρά θάλασσα, βγήκαν στην ξηρά και πίσω έκλεισαν τα νερά και πνίγηκαν οι Αιγύπτιοι, θυμάστε τι γράφει; Και ο Κύριος έσωσε κατά την ημέρα εκείνη τον Ισραήλ από το χέρι των Αιγυπτίων· και ο Ισραήλ είδε τους Αιγυπτίους νεκρούς στην άκρη τής θάλασσας. Και ο Ισραήλ είδε το μεγάλο εκείνο έργο, που ο Κύριος έκανε επάνω στους Αιγυπτίους· και ο λαός φοβήθηκε τον Κύριο, και πίστεψε στον Κύριο, και στον Μωυσή, τον υπηρέτη του (Έξοδος 14:30-31).

Οι άνθρωποι σώθηκαν. Είδαν μπροστά στα μάτια τους, το χέρι του Θεού να επεμβαίνει. Και όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτή τη δύναμη, που έσωσε τους ίδιους φοβήθηκαν. Κατάλαβαν πως δεν έχουν οι ίδιοι τον έλεγχο. Άλλος τον έχει. Πως με το Θεό δεν παίζεις.

Στην Καινή Διαθήκη, τι έγινε όταν ο Χριστός ησύχασε την τρικυμία; Στο αμέσως προηγούμενο κεφάλαιο στο ευαγγέλιο του Μάρκου, υπάρχει το περιστατικό: Και κατά την ημέρα εκείνη, όταν έγινε βράδυ, τους λέει: Ας περάσουμε αντίπερα. Και αφού άφησαν το πλήθος, τον παίρνουν μαζί τους στο πλοίο όπως ήταν· ήσαν μάλιστα και άλλα μικρά πλοία μαζί του. Και γίνεται ένας μεγάλος ανεμοστρόβιλος· και τα κύματα μπήκαν μέσα στο πλοίο, ώστε αυτό ήδη γέμιζε. Κι αυτός, ήταν στην πρύμη, όπου κοιμόταν επάνω στο προσκεφάλι· και τον ξυπνούν, και του λένε: Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει ότι χανόμαστε; Και αφού σηκώθηκε, επιτίμησε τον άνεμο· και είπε στη θάλασσα: Σώπα, ησύχασε. Και σταμάτησε ο άνεμος, και έγινε μεγάλη γαλήνη. Και τους είπε: Γιατί είστε έτσι δειλοί; Πώς δεν έχετε πίστη; Και φοβήθηκαν με μεγάλο φόβο, και έλεγαν αναμεταξύ τους: Ποιος, λοιπόν, είναι αυτός, που και ο άνεμος και η θάλασσα τον υπακούν; (Μάρκος 4:35-41).

Όταν άρχισαν οι μαθητές να διαπιστώνουν ποιος είναι ο Χριστός, τότε φοβήθηκαν. Γιατί; Γιατί καταλάβαιναν πως κάτι μεγαλύτερο υπάρχει εδώ. Κάτι που δεν το ελέγχουμε. Μας ελέγχει. Κάτι που μας εξουσιάζει. Ποιος μπορεί αμέσως να κάνει τα κύματα να ησυχάσουν. Ο άνεμος κοπάζει λίγο-λίγο. Το ίδιο και τα κύματα. Το να σταματήσει ο άνεμος αμέσως και τα κύματα, αυτό φανερώνει εξουσία.

Αυτός πιστεύω ήταν ο λόγος που η γυναίκα αυτή φοβήθηκε. Έπαθε αυτό που έπαθε ο λαός Ισραήλ και οι μαθητές. Είδε, έζησε, ένοιωσε τη δύναμη του Θεού επάνω της. Και τι έκανε; Η γυναίκα τότε, φοβισμένη και τρομαγμένη, ξέροντας αυτό που της συνέβη, ήρθε κι έπεσε στα πόδια του και του είπε όλη την αλήθεια (Μάρκος 5:33).

Όταν καταλάβεις πως ο Θεός τα ξέρει όλα και τα μπορεί όλα, τότε μόνος σου, πηγαίνεις και του τα λες όλα. Ταπεινώνεσαι και παραδέχεσαι στο Θεό και στον εαυτό σου όλη την αλήθεια; Φοβισμένη και τρομαγμένη, λέει στον Ιησού όλη την αλήθεια, γονατιστή όμως μπροστά του.

Εύχομαι αυτόν τον άγιο φόβο, το δέος για το Θεό, να το έχουμε όλοι μέσα μας. Γιατί μία από τις παγίδες που έχουμε να παλέψουμε είναι αυτή της συνήθειας. Να είμαστε εδώ και να λέμε με τους ύμνους τι μεγάλος είναι ο Θεός και να μην καταλαβαίνουμε τι λέμε. Ο φόβος του Θεού, ο θαυμασμός για το Θεό, το δέος, η ευλάβεια, να μη φύγουν ποτέ από το μυαλό και την καρδιά μας.

Το επόμενο σημείο που αξίζει να σταθούμε είναι γιατί ο Ιησούς θέλει οπωσδήποτε να αναγνωρίσει δημόσια η γυναίκα αυτή το τι έκανε; Ποιος ο λόγος; Ήδη το είπαμε πως ο Χριστός τίποτα δεν κάνει χωρίς λόγο. Και όλα όσα κάνει είναι από καθαρή και γνήσια αγάπη για το κάθε άτομο ξεχωριστά.

Το ότι θέλει να την βρει και δε θέλει να την αφήσει στην ανωνυμία δείχνει το ενδιαφέρον Του για την γυναίκα αυτή προσωπικά. Την αναγκάζει να εμφανιστεί, ώστε όταν μετά από λίγες στιγμές χωριστούν, η γυναίκα αυτή να φύγει με την βεβαιότητα πως ο Χριστός την γνωρίζει, την ξέρει, νοιάζεται για αυτήν σαν άτομο. Δεν είναι μια μονάδα μέσα στο πλήθος. Είναι ένα πρόσωπο πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού, με αξιοπρέπεια, που όμως πονάει και αξίζει να δοθεί χρόνος να ασχοληθεί κανείς μαζί της ξεχωριστά.

Πονάει και στο σώμα και στην ψυχή. Και ο Θεός θέλει να αναμιχθεί προσωπικά στη ζωή μας. Σε αυτά που μας πονάνε και μας στεναχωρούν. Δεν είμαστε μονάδες για το Θεό αδελφοί. Καθένας από εμάς είναι σημαντικός. Ο Χριστός διδάσκει μεν τα πλήθη, αλλά ασχολείται με ένα άτομο τη φορά. Γιατί καθένας από μας είναι σημαντικός. Στο κεφάλαιο που μελετάμε, το 5 του Μάρκου, τον πιέζουν πλήθη, βλέπει όμως τον Ιάειρο. Και πάει μαζί του. Δεν λέει ποτέ είμαι απασχολημένος με τις μάζες, δεν ασχολούμαι μαζί σου. Όπως λένε οι πολιτικοί. Καθώς πηγαίνει στο σπίτι του Ιάειρου, τον πιέζει πλήθος. Μέσα στο πλήθος βλέπει μια γυναίκα. Και ξέρει πως η ανάγκη της είναι σωματική αρχικά, αλλά πάει πολύ βαθύτερα. Πρέπει να της μιλήσει. Δεν μπορεί να την αφήσει να φύγει.

Γιατί ο Χριστός είναι ο Θεός που αγαπάει. Ο Θεός ψυχή αγαπητή σε ψάχνει. Σε ψάχνει και σου λέει «έλα». Έλα κοντά μου. Πες μου τι σε παιδεύει. Θέλω να ασχοληθώ μαζί σου. Πολλές φορές νομίζουμε πως ο Θεός είναι πολύ απασχολημένος με όλο το σύμπαν, που δεν πρόκειται να ασχοληθεί με εμάς. Λάθος. Αυτό είναι ψέμα. Για το Θεό ο καθένας είναι τόσο σημαντικός και μοναδικός που έστειλε το Χριστό να πεθάνει για μας.

Είναι ανάγκη να κρατήσουμε αυτή τη διάσταση της ιστορίας στο μυαλό μας αγαπητοί μου. Ναι σίγουρα μαθαίνουμε πως ο Χριστός έχει εξουσία πάνω στην αρρώστια μας, στο σώμα μας. Ο Χριστός μπορεί να μας αγγίξει και να μας γιατρέψει όταν όλοι οι γιατροί έχουν παραδώσει τα όπλα. Αυτός είναι ο δημιουργός και ο πλάστης μας. Και αυτός έχει την τελική εξουσία πάνω στη ζωή και στον θάνατο.

Όμως ο Χριστός αγαπητοί δεν δουλεύει μαζικά. Δουλεύει με το κάθε άτομο ξεχωριστά. Και θέλει να ξοδεύει χρόνο μαζί μου και μαζί σου. Για να έχουμε εμείς τη βεβαιότητα πως δεν είμαστε απλά ένας αριθμός, αλλά έχουμε αξία. Ας το θυμόμαστε αυτό, κάθε φορά που προσευχόμαστε και ανοίγουμε στο Θεό την καρδιά μας.

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που δημόσια θέλει να βγει η γυναίκα αυτή μπροστά. Ώστε να ξέρει πως ο Χριστός ασχολήθηκε μαζί της. Επίσης αυτό το σπρώξιμο να βγει μπροστά της κάνει καλό και με ένα άλλο τρόπο. Ο Ιησούς δεν πρόκειται βέβαια να της πάρει λεφτά, όπως οι γιατροί στα τελευταία 12 χρόνια. Πρέπει όμως δημόσια να αναγνωρίσει την οφειλή της στον Ιησού, δημόσια να πει πως Αυτός είναι που την γιάτρεψε. Γιατί όταν κάνουμε κάτι τέτοιο δημόσια, η πίστη μας, στερεώνεται, ο Θεός δοξάζεται και οι άλλοι άνθρωποι ενθαρρύνονται να πιστέψουν.

Πολλές φορές και εμείς προσευχόμαστε για κάτι, ζητάμε να επέμβει ο Θεός στη ζωή μας, στην οικογένειά μας, στα προβλήματά μας, και ο Θεός το κάνει, αλλά δεν λέμε δημόσια πως προσευχηθήκαμε, κλάψαμε στην προσευχή για αυτό. Ντρεπόμαστε καμιά φορά μήπως μας κοροϊδέψουν και μας πουν θρησκόληπτους, αδύναμους, οπισθοδρομικούς. Και δεν δίνουμε τη δόξα εκεί που πρέπει. Πρέπει η δόξα για τη θεραπεία αυτή να δοθεί στο Χριστό, να δοθεί εκεί που πρέπει.

Και όταν το κάνει ο Ιησούς της λέει, «Κόρη μου η πίστη σου σε έσωσε.» Βλέπετε, πολύ σοφά ο Χριστός παίρνει την προσοχή απ’ τα ρούχα, από καθετί μαγικό και την πηγαίνει εκεί που πρέπει, στην πίστη στο δικό
Του πρόσωπο. Η γυναίκα αυτή έδειξε την πίστη της στο πρόσωπο του Χριστού, πρώτον αγγίζοντας τα ρούχα του, και δεύτερον καθώς δεν φοβήθηκε να σταθεί δημόσια και να αναγνωρίσει πως ο Χριστός την γιάτρεψε, χωρίς να ντρέπεται. Και ο Χριστός με τα λόγια αυτά, «η πίστη σου σε έσωσε» πήγε πιο πέρα από τη θεραπεία του σώματος, έφτασε μέχρι την θεραπεία της ψυχής.

Η πίστη όχι σε ξόρκια ή σε μάγια, αλλά στο πρόσωπο του Χριστού είναι το ζητούμενο αγαπητοί μου. Και θέλω μέσα από αυτή την σύντομη ιστορία καθώς την ακούσαμε και την μελετήσαμε, να ενθαρρυνθούμε πνευματικά.

Ποιος είναι ο Χριστός; (1) Ο Χριστός είναι ο Θεός, είναι αυτός που έχει την εξουσία πάνω στην αρρώστια, πάνω στα σώματά μας, πάνω στο θάνατο. Αν είναι θέλημά Του, μπορεί να θεραπεύσει οποιαδήποτε αρρώστια. Για αυτό καλά θα κάνουμε να μην παίζουμε μαζί Του. Αυτός είναι ο Θεός και εμείς άνθρωποι. (2) Ο Χριστός νοιάζεται για την ανάγκη του κάθε ατόμου. Δεν γυρνάει την πλάτη του σε κανέναν. Τίποτα δεν είναι τόσο μεγάλο ώστε να μην μπορεί να το χειριστεί. Τίποτα δεν είναι τόσο μικρό, ώστε να αδιαφορήσει. Όχι απλά για τις μάζες, αλλά για το άτομο.

Τι ζητάει από εμάς; Να κάνουμε ό,τι έκανε αυτή η γυναίκα. Άφησε το Θεό να σε υπηρετήσει. Ο Χριστός αγαπητή ψυχή, έχει τη δύναμη να αγγίξει και την δική σου ζωή. Να σε γιατρέψει εκεί που πονάς, όχι μόνο στο σώμα. Αλλά και στην ψυχή σου. Τους πόνους και τα δάκρυα, και την πίκρα ίσως και τις έγνοιες που κανένας γιατρός δεν θα μπορέσει ποτέ ούτε να τα καταλάβει ούτε να τα γιατρέψει. Θα πας σε αυτόν; Θα δοκιμάσεις να Τον αγγίξεις; Θα θελήσεις να τον αφήσεις να έρθει στη ζωή σου και να την κάνει καινούρια;

Μην διστάζεις. Είτε χρόνια είσαι στην πίστη, είτε καινούργιος είσαι. Πίστεψε πως είναι δυνατός, πως νοιάζεται για σένα προσωπικά και σε περιμένει. Το έχει αποδείξει. Ήρθε και πέθανε για τον καθένα μας στο Σταυρό, στη δική μας τη θέση. Άνοιξέ Του την καρδιά σου. Πήγαινε σε Αυτόν και πες Του ότι σε πονάει. Φέρε Του τις αμαρτίες σου να τις συγχωρήσει και να σε κάνει δικό Του παιδί.

Και μετά μη διστάσεις να σταθείς και να πεις τι έκανε για σένα. Σε περιμένει. H γυναίκα αυτή, άκουσε για τον Χριστό, ήρθε κοντά Του, άγγιξε, πίστεψε γιατρεύτηκε, ένοιωσε τη γιατρειά και ομολόγησε τι έκανε στη ζωή της. Εύχομαι η ολοκληρωμένη εμπειρία που είχε με τον Ιησού, όχι απλά η γιατρειά στο σώμα, αλλά η σωτηρία της ψυχής της, να γίνει πραγματικότητα και στη δική σου ζωή.