ΑΝ ΑΥΤΑΙ ΛΗΣΜΟΝΗΣΩΣΙΝ

Ενώ τα’ αεροπλάνο βρισκόταν στο διάδρομο απογειώσεως και ο πιλότος δοκίμαζε το μάξιμουμ των στροφών των κινητήρων του, η συνοδός άρχισε να φοράη στους επιβάτες τις ζώνες ασφαλείας.

Ανάμεσα στους επιβάτες ήταν και μια μητέρα, μ’ ένα μικρό παιδί στη αγκαλιά της. Όταν η συνοδός δοκίμασε να της φορέση τη ζώνη ασφαλείας, αυτή αρνήθηκε.

-

Όχι έτσι, είπε, και πέρνοντας τη ζώνη τη φόρεσε έτσι ώστε να ‘ναι δεμένη μαζί με το μωρό της.

Το θέαμα ήταν πολύ συγκινητικό στην αυθόρμητη και πρωτότυπη αυτή εκδήλωση της μητρικής αγάπης, την οποία καμμιά άλλη αγάπη στον κόσμο δεν μπορεί να ξεπεράση, ούτε και να φθάση.

Υπάρχει όμως και μια αγάπη, που ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί «υπερβάλλουσαν της γνώσεως» (Εφεσίους γ’ 19). Είναι η λυτρωτικής αγάπη του Θεού, ο οποίος ακούεται να σε βεβαιώνει: «Μπορεί να η γυναίκα να ξεχάση να θηλάση το μωρό της, ώστε να μη φροντίση το παιδί των σπλάχνων της; Μα, αν κι αυτές λησμονήσουν, Εγώ δε θα σε ξεχάσω. Να, στις παλάμες μου σ’ έχω ζωγραφίσει» (Ησαϊας μθ’ 15).

Έτσι, ο Θεός θέλοντας να δείξη το μέγεθος της αγάπης Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο, προσπάθησε να βρη κάτι που να τη συγκρίνη και παρομοιάση. Βρήκε τη μητρική αγάπη σαν την πιο άδολη και ανόθευτη, την πιο αυθόρμητη και μεγάλη. Όμως η αγάπη του Θεού ξεπερνάει σ’ άπειρο ύψος και αυτή τη μητρική στοργή.

Είναι κάτι το ασύλληπτο, που το νοιώθει ο άνθρωπος μονάχα σαν σταθή γονατιστός κατάντικρυ στο σταυρό της θυσίας του Χριστού και ακούσει τη φωνή κάποιου αγγέλου να ψάλλη:

«Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθή κανένας που θα πιστεύη σ’ αυτόν, αλλά να έχη ζωή αιώνια» (Ιωάννης γ’ 16).

Μιλτ।Αγγελάτος