Αληθινή μετάνοια

Είναι γνωστή σε όλους η μεγάλη και σύν­θετη αμαρτία του Δαβίδ, ώστε δε χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομερή εξιστόρησή της. (Το πε­ριστατικό αναφέρεται στο Β' Σαμουήλ ιβ για όσους θα ήθελαν να το διαβάσουν).

Μια ιδέα της μεγάλης ενοχής που ένιωσε ο Προφήτης-Βασιλιάς, μετά τη μετάνοιά του, μπορούμε να αντιληφθούμε από τα λόγια του να Ψαλμού, στην επικεφαλίδα του οποίου διαβάζουμε: «Εις τόν πρώτον μουσικόν. Ψαλμός τού Δαβίδ, ότε ήλθε Νάθαν ο προφήτης πρός αυτόν, αφού εισήλθε πρός τήν Βηθσαβεέ» (Ψαλμ.να:1). Μετά τη φανέρωση της αμαρτίας του, μέσω του προφήτη Νάθαν, ο Δαβίδ κατανόησε την πραγματική του κατά­σταση και περιέπεσε σε μεγάλη λύπη.

Κράζει στο Θεό για έλεος, αποζητά τη χαμένη του χαρά, πάσχει κάτω από το βάρος της ενοχής. Και ο Θεός απαντά στην προσευχή του. Σ' έναν μεταγενέστερο Ψαλμό ο Δαβίδ μπορεί να γράψει: «Μακάριος εκείνος, τού οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, τού οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία. Μακάριος ο άνθρωπος, εις τόν οποίον ο Κύριος δέν λογαριάζει ανομίαν» (Ψαλμ.λβ:1,2). Μιλάει σαν άνθρωπος που απόκτησε προσωπική εμπειρία της θεϊκής συγχώρεσης. Αλλά πώς μπόρεσε να γίνει αυ­τό; Πώς αποκατάστησε πάλι τη σχέση του με το Θεό; Υπάρχει εδώ κάποιο μάθημα για μας από τούτη την εμπειρία του Δαβίδ που μπορεί να μας βοηθήσει στην καθημερινή μας ζωή;

Ο καθένας μας, άσχετα από το ποιος είναι, μπορεί να βρίσκεται ή να βρεθεί στη θέση του Δαβίδ. Ο Κύριος Ιησούς είπε ότι καθένας που θα κοιτάξει με επιθυμία είναι ένο­χος μοιχείας και καθένας που θα μισήσει τον αδελφό του είναι ένοχος φόνου. Με τούτο το κριτήριο κανένας δε μπορεί να υποστηρίξει την αθωότητα του μπροστά στον 'Αγιο Θεό και φυσικά υπάρχουν τόσες και τόσες άλλες αμαρτίες εκτός από εκείνες της μοιχείας και του φόνου... Είναι πιθανό, λοιπόν, να βρισκόμαστε στην ίδια ενοχή με το Δαβίδ αλλά είναι το ίδιο βέβαιο ότι μπορούμε να συγχωρεθούμε, όπως έγινε μ' ε­κείνον. Η σχέση μας με το Θεό μπορεί να α­ποκατασταθεί να νιώσουμε και πάλι την επι­κοινωνία μαζί Του.


Σ' αυτό το μεγάλο ψαλμό της μετανοίας, διακρίνουμε τέσσερα βήματα που οδήγησαν στην αποκατάσταση του Βασιλιά.

1. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Πρώτα απ' όλα ο Δαβίδ παραδέχτηκε την προσωπική του αμαρτία και προσευχήθηκε στο Θεό ζητώντας συγνώμη.

Σαν ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται και βγάζει την καυτή του λάβα, έτσι έκραξε ο Δα­βίδ για το έλεος του Θεού. Αναγνώρισε ότι μό­νο ο Θεός μπορούσε να του χαρίσει τη συγχώ­ρεση και κανείς άλλος. Δεν προσπάθησε να προβάλλει δικαιολογίες. Δεν επιχείρησε να θυμίσει στο Θεό το καλό του παρελθόν ούτε τις πράξεις ανδραγαθίας ούτε την ηγετική του προϋπηρεσία στο λαό Ισραήλ. Απλά και ειλι­κρινά εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στο έλεος της θείας δικαιοσύνης.

Αλλά περισσότερο από αυτά ο Δαβίδ αναγνώρισε τον προσωπικό χαρακτήρα της α­μαρτίας. «εξάλειψον τα ανομήματά μου» κράζει στο Θεό. «Πλύνον με μάλλον και μάλ­λον από της ανομίας μου και από της αμαρ­τίας μου καθάρισόν με». Τριάντα τρεις φορές σ' αυτό τον ψαλμό ο Δαβίδ αναφέρεται στο πρόσωπό του. Δεν προσπαθεί να κατηγορήσει τις περιστάσεις, ούτε την κληρονομική του προδιάθεση, ούτε την ανθρώπινη αδυναμία. Όλοι αυτοί οι παράγοντες μπορεί να έπαιξαν κάποιο ρόλο στις αμαρτωλές του πράξεις, όμως η συ­νείδησή του τον έπειθε πως εκείνος μόνος ήταν υπεύθυνος ενώπιον του Θεού.

Συχνά μας είναι εύκολο να παραδεχτούμε τις αμαρτίες των άλλων ή της εκκλησίας ή του λαού μας αλλά το βρίσκουμε πολύ δύσκολο να σταθούμε μπροστά στο Θεό και να πούμε: «Εγώ έφταιξα και εγώ είμαι ο ένοχος!»

«Τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω» δηλώνει ο Δαβίδ «και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι». Η ενσυνείδητη γνώση της αμαρτίας πρέπει να είναι η αιτία που υποκινεί κάθε προ­σευχή για συγχώρεση. Η ντροπή μήπως απο­καλυφθούμε ή η λύπη για τα κακά αποτελέ­σματα δεν είναι αρκετά. Είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι στεκόμαστε ένοχοι μπροστά στο Θεό.

Οι πρώτες λέξεις που είπε ο Δαβίδ αμέσως μετά τη φανέρωση της αμαρτίας του από τον Νάθαν ήταν: «Ημάρτησα εις τον Κύριον». Πάντοτε η αναγνώριση της προσωπικής μας ε­νοχής πρέπει να προηγείται πριν μας παραχω­ρηθεί η συγχώρεση.

Παραπέρα ο Δαβίδ αναγνώρισε όχι μόνο την προσωπική του ενοχή αλλά επίσης ότι η α­μαρτία του απευθύνονταν πρώτιστα προς το Θεό. «Εις σε εις σε μόνον ήμαρτον και το πο­νηρόν ενώπιόν σου έπραξα» ομολογεί ο Προ­φήτης-Βασιλιάς. Η αμαρτία, αδιάφορο ποια είναι αυτή, ξεπερνά τις ανθρώπινες σχέσεις! Φτάνει ως το θρόνο του Θεού.

Ασφαλώς ο Δαβίδ αμάρτησε και προς τον Ουρία και προς τη Bήθ-σαβεέ όμως η αμαρτία του αφορούσε κυρίως το Θεό επειδή Εκεί­νος είναι ο υπέρτατος Νομοθέτης, γι' αυτό και η μετάνοιά του έπρεπε να στραφεί προς Αυτόν και από Αυτόν να ζητήσει τη συγχώρεση.

Εδώ είναι ένα σημείο που πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε. Όταν κουτσομπολεύουμε κά­ποιον, όταν εκμεταλλευόμαστε ή αδικούμε κάποιον, δεν αμαρτάνουμε μόνο προς αυτό το πρόσωπο - αμαρτάνουμε στον ίδιο το Θεό.

2. ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ.

Ο Δαβίδ προσευχήθηκε στο Θεό για προσωπικό καθαρισμό και ανανέωση του Πνεύματος μέσα του. «Πλύνε με και καθά­ρισέ με από την αμαρτία μου» παρακαλεί. Δεν του φτάνει κάποιος «ραντισμός» αλλά ζητά ένα καλό πλύσιμο από τη μολυσματική δύναμη της αμαρτίας.

Και στο 7ο εδάφιο πάλι θα πει: «Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός. πλύνον με, και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος». Όταν ο Θεός πλένει καθαρίζει καλά.

Η απάντηση στο πρόβλημα του Δαβίδ αλ­λά και του σημερινού ανθρώπου είναι ο πνευ­ματικός καθαρισμός! Και ο Θεός μπορεί να μας καθαρίσει από τις αμαρτίες μας. Ο προ­φήτης Ησαΐας εξηγεί ότι «πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον». Τίποτε δε μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας για να κερ­δίσουμε την εύνοια του Θεού.

Ο Δαβίδ αναγνώρισε την ανάγκη του για ένα συνολικό πνευματικό καθαρισμό που θα τον απάλλασσε από κάθε ρύπο αμαρτίας. «Ι­δού ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία και εις τα ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν». Συχνά θέλουμε να πλύνουμε το πρόσωπο και τα χέρια μας για να φαινόμαστε καθαροί, αλλά δεν επιτρέπουμε στο Θεό να καθαρίσει το «εσωτερι­κό» μας.

Ο Θεός απαιτεί συνολικό καθαρισμό. Δε μπορείς να καθαρίσεις τον κήπο σου από τα α­γριόχορτα αν μόνο κόβεις τις κορφές τους. Χρειάζεται να τα ξεριζώσεις και να τα κόψεις!

Ο Δαβίδ δε μπορούσε να βλέπει την αμαρ­τία του. Για μήνες αγωνιούσε να δει τα αποτε­λέσματα των κακών του πράξεων. Από τα βάθη της απελπισίας του έκραξε στο Θεό: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ και πνεύμα ευ­θές ανανέωσον εντός μου». Με πνεύμα πλή­ρους ταπείνωσης μπροστά στο Θεό, αναγνω­ρίζει την απόλυτη απελπισία του.

Στα νιάτα του ο Δαβίδ υπήρξε δυνατός, βράχος δικαιοσύνης. Βάδισε μαζί με το Θεό και γνώρισε τη δύναμή Του και την ευλογία Του. Τώρα η αμαρτία του αφαίρεσε κάθε εμπι­στοσύνη, απόκτησε και πείρα της απομόνωσης από τον επουράνιο Πατέρα. Αναγνώρισε λοι­πόν ότι χρειαζόταν ολοκληρωτική ανανέωση.

Κι εσύ μπορεί να βρίσκεσαι σε παρόμοια περίσταση. Ίσως κάποτε περπατούσες μαζί με το Θεό και απολάμβανες τη θεϊκή κοινωνία ­είχες πείρα της οδηγίας Του στη ζωή σου, αλ­λά τώρα η αμαρτία σου έκοψε τις γραμμές επικοινωνίας. Όμως σαν τον Δαβίδ, μπορείς να επιστρέψεις. Μπορείς και πάλι να νιώσεις τη χαρά της θεϊκής συγχώρεσης.

3. ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ο Δαβίδ ζήτησε αποκατάσταση της χαράς και της αγάπης που κάποτε γνώριζε. «Α­πόδος μοι τηv αγαλλίασιν της σωτηρίας σου» κράζει. Κάνε με πάλι να νιώθω την ειρήνη και την ανάπαυση. Δώσε μου πάλι την παλιά χαρά. Η λέξη «αγαλλίαση» είναι κάτι παραπάνω από χαρά, είναι ένα αίσθημα που ξεχειλίζει.

Οι «μακρομούρηδες» Χριστιανοί κάνουν περισσότερο κακό στη Χρι­στιανοσύνη από πολλά άλλα πράγματα. Και ο λόγος που υπάρχουν τόσο πολλοί κατηφείς Χριστιανοί είναι επειδή βαρύνονται από ατα­κτοποίητες αμαρτίες. Μια ένοχη συνείδηση εξασφαλίζει στο Χριστιανό ζωή συ­νεχούς λύπης και απογοήτευσης.

Ο Χριστός, στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, λέει ότι η ανομία καταστρέφει την αγάπη. «Και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή» (Ματθ.κδ:12). Η αμαρτία λειτουργεί σαν ένας τοίχος ανάμεσα σ' εμάς και το Θεό. Αφαιρεί το φως της ζωής μας. Εμποδίζει να κατανοήσουμε το νου του Θεού. Στεγνώνει την πνευματική μας δύ­ναμη.

Ο Δαβίδ είχε προσωπική εμπειρία όλων αυτών. Έβλεπε τη ζωή του να καταντάει α­νούσια γι' αυτό παρακάλεσε το Θεό για τη χαρά της σωτηρίας - τη χαρά της συγχώρεσης.
4. ΝΕΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ.

Τέλος, βλέπουμε το Δαβίδ να αφιερώνει εκ νέου τον εαυτό του στην υπηρεσία του Θεού.

«Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας ο­δούς σου και αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέφει εις σε ( ...) η γλώσσα μου θέλει ψάλλει εν αγαλ­λιάσει την δικαιοσύνην σου (....) το στόμα μου θέλει αναγγέλλει τηv αίνεσίν σου»

Ύστερα από την ειλικρινή του εξομολόγη­ση και μετάνοια, ο Δαβίδ ανανεώνει την αφιέ­ρωσή του. Έχοντας ήδη γνωρίσει και τη συγχωρητικότητα του Θεού, αναλαμβάνει να μι­λήσει και σε άλλους για τα καλά νέα του θεϊκού ελέους.

Δεν είναι δυνατό να εμποδίσεις κάποιον να κηρύττει στους άλλους το μεγαλείο της χάρης του Θεού, όταν ο ίδιος έχει νιώσει το βά­ρος της αμαρτίας του και έχει δοκιμάσει τη θεία συγχώρεση.

Ο Δαβίδ γνώρισε πρώτα τα βάθη της α­μαρτίας πριν γνωρίσει τα βάθη της θείας συ­γνώμης. Τώρα πια δε μπορεί να σταθεί, πρέπει να μοιραστεί τη χαρά του.

Αλλά τι γίνεται με 'σένα αδελφέ; Μήπως τελμάτωσες στην αμαρτία; Μήπως ζεις μια νι­κημένη ζωή; Σου λείπει η χαρά της σωτηρίας, η αγάπη που κάποτε δοκίμασες; Η συγχώρεση του Θεού είναι διαθέσιμη και για 'σένα όπως ήταν και για τον Δαβίδ - έτοιμη και ισχυρή να αναμορφώσει τη ζωή σου.

Δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε την α­μαρτία μας. Η αρρώστια της σύγχρονης Εκ­κλησίας είναι ότι περίσσεψαν οι αμαρτωλοί Χριστιανοί που, μη όντας πρόθυμοι να παρα­δεχτούν και ομολογήσουν την αμαρτία τους, «κρύβουν τα άπλυτά τους στο σκοτάδι».

Οι απόστολοι δεν ντρέπονταν να πουν τις αποτυχίες τους και πρότρεπαν τους Χρι­στιανούς να κάνουν το ίδιο:

«Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας, και εύχεσθε υ­πέρ αλλήλων διά να ιατρευθήτε.» (Iάκ.ε:6)

«Το αίμα του Ιησού Χριστού του υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. Εάν ο­μολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση από πάσης αδικίας» (Α ' Ιωάν.α:7,9)

Τα παραπάνω λόγια δεν απευθύνονται στους τελώνες και τις πόρνες! Ο απόστολος Ιωάννης γράφει την επιστολή αυτή στα πνευ­ματικά του παιδιά: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω, διά να μη αμαρτήσητε και εάν τις α­μαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέ­ρα, τον Ιησούν Χριστόν τον Δίκαιον. Και αυ­τός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών υ­μών» [Προσέξτε ότι ο απόστολος συμπεριλαμ­βάνει και τον εαυτό του] (Α ' Ιωάν.β:1-2).

Η Βίβλος διδάσκει πως αδιάφορο ποιος είσαι ή τι έχεις κάνει, είσαι το ίδιο ένοχος μπροστά στο Θεό. Σαν τον χρισμένο Βασιλιά και Προφήτη Δαβίδ, αναγνώρισε την ενοχή σου και ζήτησε από το Θεό το έλεος και τη συ­γνώμη Του. Η αγαλλίαση της σωτηρίας θα γί­νει δική σου - την ίδια στιγμή!