Η τελευταία σημαντική αναζωπύρωση στην Αγγλία έγινε το 1949 στο νησί Λούις στις Εξωτερικές Εβρίδες στη Σκωτία. Ο Duncan Campbell ήταν ο ευαγγελιστής που χρησιμοποίησε ο Θεός να εξαπλώσει τη φωτιά. Εδώ αφηγείται τα γεγονότα που οδήγησαν σ' αυτή την αναζωπύρωση, αλλά και αυτά που συνέβησαν κατά τη διάρκειά της.
Είθε ο Θεός να αφυπνίσει τα ενδότερα του είναι σου, καθώς σε καλεί να κράξεις: "Έλα, Κύριε Ιησού, έλα!"
Αυτό το άρθρο διασκευάστηκε από ένα ηχογραφημένο μήνυμα που έδωσε ο αδ. Duncan Campbell περίπου τριάντα χρόνια πριν στους φοιτητές του Βιβλικού Κολεγίου Faith Mission στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. Καταγράφει μερικές από τις εμπειρίες και τις εικόνες που αφορούν την αναζωπύρωση από το 1949-1953 στα νησιά Εβρίδες στην βορειοδυτική ακτή της Σκωτίας.
"1 Είθε να έσχιζες τους ουρανούς, να κατέβαινες, να διελύοντο τα όρη εν τη παρουσία σου, 2 ως πυρ καίον θάμνους, ως πυρ κάμνον το ύδωρ να κοχλάζη, διά να γείνη το όνομά σου γνωστόν εις τους εναντίους σου, να λάβη τρόμος τα έθνη εν τη παρουσία σου. 3 Ότε έκαμες τρομερά πράγματα, οποία δεν επροσμέναμεν, κατέβης, και τα όρη διελύθησαν εν τη παρουσία σου." Ησα. 64/ξδ':1-3
Ποτέ δεν διάβασα το τρίτο εδάφιο χωρίς να έρθει στο μυαλό μου αυτό που συνέβη πραγματικά στην περιοχή του Barvas στο νησί Λούις. Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Δεν έφερα εγώ την αναζωπύρωση στις Εβρίδες. Είχα το προνόμιο να είμαι εκεί και κατά κάποιο τρόπο να οδηγώ την κίνηση ελάχιστα για περίπου τρία χρόνια, αλλά ο Θεός κινήθηκε στην περιοχή του Barvas, πριν πατήσω το πόδι μου στο νησί. Η αναζωπύρωση παραμένει ένα σημείο, στο οποίο εναντιώνονται και δεν μπορείτε να πιστεύετε κάθε ιστορία που έχετε ακούσει για την Αφύπνιση στο Λούις. Καθώς περνούν τα χρόνια, έχουν ειπωθεί πράγματα που δεν έχουν στην πραγματικότητα βάση. Παρόλα' αυτά τα γεγονότα είναι γεμάτα δύναμη.
Ορισμός της αναζωπύρωσης
Κατ' αρχήν, θα ήθελα να πω τι εννοώ με τη λέξη αναζωπύρωση. Μία ευαγγελιστική εκστρατεία ή σταυροφορία δεν είναι αναζωπύρωση. Σε μια ευαγγελιστική εκστρατεία ή σταυροφορία θα υπάρξουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι που θα πάρουν απόφαση να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό, η κοινωνία ίσως παραμένει ανέπαφη και οι εκκλησίες συνεχίζουν κατά πολύ με τον ίδιο τρόπο που ήταν και πριν την εξόρμηση.
Όμως στην αναζωπύρωση ο Θεός κινείται σε μια περιοχή. Ξαφνικά η κοινωνία αρχίζει να νιώθει το Θεό και το Πνεύμα του Θεού αιχμαλωτίζει άνδρες και γυναίκες με τέτοιο τρόπο, που παραιτούν ακόμα και τη δουλειά, καθώς οι άνθρωποι δίνουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του Θεού. Κατά τη διάρκεια της Αφύπνισης στο Λούις (αυτό που αποκαλούμε Αναζωπύρωση στις Εβρίδες Νήσους) ο εργάτης στην περιοχή του Barvas έγραψε: "Το Πνεύμα του Θεού αναπαυόταν θαυμαστά πάνω σε διάφορες πόλεις και χωριά στην περιοχή. Η παρουσία Του βρισκόταν στα σπίτια των ανθρώπων, στα λιβάδια, στα υψίπεδα και στους δρόμους."
Αυτή η παρουσία του Θεού είναι το πρωταρχικό χαρακτηριστικό μιας Θεόσταλτης αναζωπύρωσης. Από τους εκατοντάδες που βρήκαν τον Ιησού Χριστό εκείνη την εποχή, το 75 τοις εκατό ήταν ήδη σωσμένοι πριν πλησιάσουν μία συνάθροιση, ή ακούσουν κήρυγμα από μένα ή κάποιον άλλο εργάτη μέσα στην εκκλησία. Η δύναμη του Θεού, το Πνεύμα του Θεού κινούνταν κάνοντας μια εργασία και ο φόβος του Θεού αιχμαλώτιζε τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτή είναι αναζωπύρωση σταλμένη από το Θεό για να φανεί η διαφορετικότητα από τις ιδιαίτερες προσπάθειες στον αγρό του ευαγγελισμού.
Θεμέλιο μεσιτείας και όρασης
Πώς ξεκίνησε αυτή η γεμάτη χάρη κίνηση; Το 1949 το τοπικό πρεσβυτέριο εξέδωσε μία διακήρυξη για να διαβαστεί μία συγκεκριμένη Κυριακή σε όλες τις Ελεύθερες Εκκλησίες στο νησί Λούις. Η διακήρυξη αυτή καλούσε τους ανθρώπους να αναλογιστούν "το χαμηλό επίπεδο της ζωντανής θρησκείας . . . σ' ολόκληρη τη χώρα . . . και πώς να απαλλαγούν τώρα από τη δυσαρέσκεια του Θεού . . . η οποία οφείλεται στην αυξανόμενη αδιαφορία για κοινή λατρεία . . . και στην αυξανόμενη επιρροή του πνεύματος της σαρκικής απόλαυσης, που έχει αρχίσει να αυξάνεται στη νεότερη γενιά."
Κάλεσαν τις εκκλησίες "να βάλουν αυτά τα θέματα στην καρδιά τους και να αναρωτηθούν σοβαρά ποιο θα είναι το τέλος αν δεν υπάρξει μετάνοια. Καλούμε κάθε άτομο ενώπιον του Θεού να εξετάσει τη ζωή του στο φως αυτής της υπευθυνότητας, η οποία συνοδεύει όλους μας και με χαρά, μέσα στο θείο έλεος Του, ίσως μας επισκεφτεί πνεύμα μετάνοιας και επιστρέψουμε στον Κύριο, τον οποίο έχουμε τόσο πικράνει."
Δεν είμαι προετοιμασμένος για να σας πω τι επιρροή είχε το διάβασμα αυτής της διακήρυξης στους εργάτες ή τους ανθρώπους του νησιού γενικά, αλλά ξέρω ότι στην περιοχή του Barvas ένας αριθμός ανδρών και γυναικών το πήραν στα σοβαρά, ιδιαίτερα δύο γριούλες. Ντρέπομαι όταν το σκέφτομαι. Δύο αδελφές, η μία ογδόντα δύο και η άλλη ογδόντα τεσσάρων ετών και η τελευταία μάλιστα τυφλή. Αυτές οι δύο γυναίκες ανέπτυξαν ένα μεγάλο ενδιαφέρον από την καρδιά τους για το Θεό για να κάνουν κάτι στην περιοχή και έδωσαν τους εαυτούς τους να προσμένουν το Θεό στη μικρή καλύβα τους.
Ένα βράδυ ο Θεός έδωσε στη μία από τις δύο αδελφές μία όραση. Τώρα, πρέπει να καταλάβουμε ότι στην αναζωπύρωση συμβαίνουν αξιοσημείωτα πράγματα. Είναι υπερφυσικό. Δεν κινείσαι σε ανθρώπινα επίπεδα. Κινείσαι σε θείους τόπους. Στην όραση είδε τις εκκλησίες γεμάτες με νέους ανθρώπους και είπε στην αδελφή της: "Πιστεύω ότι έρχεται αναζωπύρωση στην περιοχή."
Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε ούτε ένας νέος που να λαμβάνει μέρος στην κοινή λατρεία, ένα γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Έστειλε να φέρουν τον ποιμένα, του είπε την ιστορία της και εκείνος πήρε το μήνυμα της στην καρδιά του σαν μήνυμα από το Θεό. Γυρνώντας προς αυτήν είπε: "Τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνουμε;" "Τι;", είπε εκείνη. "Παράδωσε τον εαυτό σου στην προσευχή. Δώσε τον εαυτό σου στην προσμονή του Θεού. Μάζεψε τους πρεσβυτέρους και τους διακόνους σου και ξοδέψτε τουλάχιστον δύο νύχτες κάθε βδομάδα προσμένοντας το Θεό στην προσευχή. Αν το κάνεις αυτό στη πλευρά της περιοχής που βρίσκεσαι εσύ, η αδελφή μου και εγώ θα το κάνουμε στην άλλη πλευρά της περιοχής μας από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις δύο ή τρεις το πρωί."
Έτσι, ο ποιμένας κάλεσε τους πρεσβυτέρους του και για μερικούς μήνες πρόσμεναν το Θεό μέσα σε ένα σιταποθήκη, ανάμεσα στα άχυρα. Όλο αυτό το διάστημα ικέτευαν για μία υπόσχεση: "Διότι θέλω εκχέει ύδωρ επί τον διψώντα και ποταμούς επί την ξηράν, θέλω εκχέει το Πνεύμα μου επί το σπέρμα σου και την ευλογίαν μου επί τους εκγόνους σου." (Ησα. 44/μδ':3) Αυτό συνεχίστηκε για τουλάχιστον τρεις μήνες. Τίποτα δεν συνέβη.
Μία νύχτα όμως ένας νεαρός διάκονος σηκώθηκε και άρχισε να διαβάζει από τον Ψαλμό 24/κδ', "Τις θέλει αναβή εις το όρος του Κυρίου; Και τις θέλει σταθή εν τω τόπω τω αγίω αυτού; Ο αθώος τας χείρας και ο καθαρός την καρδίαν, Όστις δεν έδωκεν εις ματαιότηταν την ψυχήν αυτού και δεν ώμοσε μετά δολιότητος. Ούτος θέλει λάβει ευλογίαν παρά Κυρίου και δικαιοσύνην παρά του Θεού της σωτηρίας αυτού." (Ψαλμ. 24/κδ':3-5)
Κλείνοντας τη Γραφή του απευθύνθηκε στον ποιμένα και στους υπόλοιπους πρεσβυτέρους και διακόνους, με λόγια που ηχούν στα αγγλικά χοντροκομμένα, αλλά στη δική τους διάλεκτο δεν ήταν τόσο άξεστα: "Μου φαίνεται τόσο πολύ ανοησία. Να περιμένουμε, όπως περιμένουμε, να προσευχόμαστε, όπως προσευχόμαστε, όταν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σωστοί απέναντι στο Θεό." Τότε, ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και προσευχήθηκε: "Ω Θεέ, είναι τα χέρια μου αθώα; Είναι η καρδιά μου καθαρή;" Έπειτα, γονάτισε και έπεσε σε έκσταση.
Τώρα, μη μου ζητήσετε να σας εξηγήσω τις φυσικές φανερώσεις αυτής της κίνησης, διότι δεν μπορώ, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι, κάτι συνέβη σ' αυτή την αποθήκη εκείνη τη στιγμή μέσα σ' αυτό το νεαρό διάκονο. Ελευθερώθηκε μία δύναμη, που τράνταξε τους ουρανούς και μία συναίσθηση του Θεού αιχμαλώτισε όλους όσους ήταν εκεί μαζεμένοι.
Ξέσπασμα στο Barvas
Δεν βρισκόμουν στο νησί εκείνο τον καιρό. Βρισκόμουν σε μία άλλη περιοχή, όταν μου ήρθε μήνυμα, που μου ζητούσαν να πάω στο Λούις για δέκα μέρες. Είχα προγραμματίσει άλλες συναθροίσεις και τους απάντησα ότι θα έβαζα το Barvas στο ημερολόγιο μου για τον επόμενο χρόνο. Παρ' αυτά, εξαιτίας κάποιων περιστάσεων που δεν θα αναφερθώ τώρα, οι άλλες συναθροίσεις μου ακυρώθηκαν και το βρήκα εφικτό να πάω στα νησιά, όπως μου το ζήτησαν. Έφτασα με το πλοίο και συναντήθηκα με τον ποιμένα της εκκλησίας και ένα από τους πρεσβυτέρους. Μόλις πάτησα τα πόδια μου στην ακτή, ο πρεσβύτερος έτρεξε προς το μέρος μου και είπε: "Κύριε Campbell, μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση; Βαδίζετε με το Θεό;" Ήμουν χαρούμενος που μπορούσα να απαντήσω: "Μπορώ να το πω αυτό οπωσδήποτε. Φοβάμαι το Θεό."
Είχαν κανονίσει να μιλήσω εγώ στην εκκλησία σε μία μικρή συνάθροιση, που θα ξεκινούσε στις εννιά εκείνο το βράδυ. Ήταν μία ασυνήθιστη συνάθροιση. Ο Θεός κινήθηκε αποτελεσματικά και υπήρχε μία ανταπόκριση από το Θεό, που ήταν υπέροχη. Η συνάθροιση κράτησε μέχρι τις τέσσερις το πρωί και δεν είχα μάρτυρας σε κάτι παρόμοιο καμία άλλη φορά κατά τη διάρκεια της διακονίας μου.
Γύρω στα μεσάνυχτα μια ομάδα νέων έφυγε από ένα χορό και συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να κοιμηθούν, επειδή είχαν "αιχμαλωτιστεί" από το Θεό. Παρόλο που υπήρχε μια συναίσθηση του Θεού και ένα πνεύμα ελέγχου σ' αυτή την αρχική συνάθροιση, το πραγματικό ξέσπασμα ήρθε μερικές μέρες αργότερα την Κυριακή το βράδυ στην εκκλησία της περιοχής.
Η εκκλησία ήταν γεμάτη και το Πνεύμα του Θεού κινιόταν με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσα να κηρύξω. Στεκόμουν απλά ακίνητος και κοίταζα την υπέροχη κίνηση του Θεού. Άνδρες και γυναίκες έκραζαν στο Θεό για έλεος μέσα σ' όλη την εκκλησία. Δεν τους το ζήτησε απολύτως κανείς. Μετά από συνάθροιση τριών ωρών, έκλεισα με μία προσευχή και είπα στους ανθρώπους να φύγουν, αλλά ανέφερα ότι όποιοι ήθελαν να συνεχίσουν τη συνάθροιση μπορούσαν να γυρίσουν αργότερα. Ένας νεαρός διάκονος ήρθε και μου είπε: "Κύριε Campbell, ο Θεός αιωρείται από πάνω μας."
Εκείνη τη στιγμή κάποιος μου ζήτησε να πάνω στην πίσω πόρτα. Υπήρχε ένα πλήθος από τουλάχιστον 600 άτομα μαζεμένο στην αυλή έξω από την εκκλησία... Κάποιος είπε τον Ψαλμό 102/ρβ' και το πλήθος έρευσε ξανά μέσα στην εκκλησία, η οποία δεν χωρούσε πλέον τους ανθρώπους. Μία νεαρή δασκάλα σε σχολείο ήρθε μπροστά φωνάζοντας: "Ω Θεέ μου, έμεινε τίποτα για μένα;" Αυτή είναι σήμερα ιεραπόστολος στη Νιγηρία. Υπήρχε ένα λεωφορείο γεμάτο με ανθρώπους, που ερχόταν από 100 χλμ. περ. μακριά. Η δύναμη του Θεού ήρθε μέσα στο λεωφορείο και μερικοί δεν μπορούσαν καν να μπουν στην εκκλησία, όταν έφτασε το λεωφορείο.
Άνθρωποι μέσα σ' όλη την εκκλησία ήταν σε έκσταση και δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα άτομο που κινούσε ο Θεός εκείνη τη νύχτα, που δεν αναγεννιόταν με ένδοξο τρόπο. Όταν βγήκα από την εκκλησία στις τέσσερις το πρωί, υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που προσεύχονταν στις άκρες του δρόμου. Μαζί με εκείνη τη δασκάλα, μερικοί από εκείνους που αναγεννήθηκαν εκείνη τη νύχτα βρίσκονται σήμερα σε ιεραποστολικό έργο στο εξωτερικό.
Στην εκκλησία, στα λιβάδια και στους χερσότοπους
Από το Barvas η κίνηση του Θεού απλώθηκε στις γειτονικές περιοχές. Έλαβα ένα μήνυμα ότι σε μια γειτονική εκκλησία είχε μαζευτεί πλήθος στις μία το πρωί και με ήθελαν να πάω. Όταν έφτασα η εκκλησία ήταν γεμάτη και υπήρχαν πλήθη απ' έξω. Δύο ώρες αργότερα όταν βγήκα από την εκκλησία, βρήκα μία ομάδα από 300 άτομα που δεν μπορούσαν να μπουν μέσα στην εκκλησία και προσεύχονταν σε ένα γειτονικό χωράφι.
Μία γριά παραπονέθηκε για τη φασαρία των συναθροίσεων, γιατί δεν την άφηναν να κοιμηθεί. Ένας διάκονος την άρπαξε και την ταρακούνησε, λέγοντάς της: "Γυναίκα, έχεις κοιμηθεί αρκετά!"
Υπήρχε μία περιοχή των νησιών, που με ήθελαν να πάω, αλλά δεν ένιωθα καμία οδηγία για να δεχτώ την πρόσκληση. Η τυφλή αδελφή με ενθάρρυνε να πάω και μου είπε: "Αν ζούσες τόσο κοντά στο Θεό, όσο θα έπρεπε, θα αποκάλυπτε σε Σένα τα μυστικά Του." Συμφώνησα να ξοδέψω ένα πρωινό σε προσευχή μαζί της στην καλύβα. Καθώς προσευχόμασταν, η αδελφή είπε, "Κύριε, Εσύ θυμάσαι τι μου είπες σήμερα ότι θα έσωζες επτά ανθρώπους μέσα σ' αυτή την εκκλησία. Μόλις έδωσα το μήνυμά σου στον αδ. Campbell και σε παρακαλώ δώσ' του σοφία, γιατί τη χρειάζεται απεγνωσμένα."
Μου είπε ότι αν πήγαινα στο χωριό, ο Θεός θα μου έδινε μία συνάθροιση. Συμφώνησα να πάω και όταν έφτασα στις επτά η ώρα, υπήρχαν περίπου 400 άνθρωποι στην εκκλησία. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να πουν τι ήταν αυτό που τους έφερε. Είχαν οδηγηθεί από το Πνεύμα του Θεού. Μίλησα για λίγα λεπτά πάνω στο εδάφιο: "Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι" (Πραξ. 17/ιζ':30) Ένας από τους εργάτες με σταμάτησε και μου είπε: "Έλα να δεις κάτι." Στη μία άκρη του κτιρίου των συναθροίσεων οι πιο κακόφημοι άνθρωποι της κοινωνίας ήταν εκεί πεσμένοι μπρούμυτα κλαίγοντας μπροστά στο Θεό.
Σ' ένα ταξίδι σε γειτονικό νησί βρήκα τους ανθρώπους πολύ ψυχρούς και σκληρούς. Καλώντας μερικούς ανθρώπους να έρθουν και να προσευχηθούμε, ζήτησα ιδιαίτερα ένα νεαρό που ονομαζόταν Donald, να έρθει μαζί μας. Ο Donald, που ήταν δεκαεπτά χρονών, είχε πρόσφατα σωθεί και βαπτιστεί με το Πνεύμα το Άγιο περίπου δύο βδομάδες αργότερα πάνω σε μια βουνοπλαγιά. Καθώς ήμαστε στην εκκλησία εκείνη τη νύχτα, ο Donald καθόταν μπροστά με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του στο πάτωμα. Ήξερα ότι ο Donald ήταν σε επαφή με το Θεό με ένα τρόπο που εγώ δεν ήμουν. Έτσι, σταμάτησα να κηρύττω και του ζήτησα να προσευχηθεί.
Ο Donald στάθηκε όρθιος και προσευχήθηκε: "Μου φαίνεται ότι βλέπω μία ανοιχτή πόρτα και το Αρνίο στο μέσο του θρόνου και τα κλειδιά του άδου και του θανάτου στη ζώνη Του." Μετά σταμάτησε και ξέσπασε σε λυγμούς. Μετά που ηρέμησε, ύψωσε τα μάτια του προς τον ουρανό, σήκωσε τα χέρια του και είπε: "Θεέ μου, υπάρχει δύναμη, Απελευθέρωσέ την!"
Κι εκείνη τη στιγμή η δύναμη του Θεού έπεσε πάνω στη συνάθροιση. Σε μια μεριά της αίθουσας, οι άνθρωποι τίναζαν τα χέρια τους ψηλά, έριχναν τα κεφάλια πίσω και τα κρατούσαν σ' αυτή τη θέση για δύο ώρες. Είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό για δέκα λεπτά, πόσο μάλλον για δύο ώρες. Απ' την άλλη μεριά, οι άνθρωποι έπεφταν μπροστά, κλαίγοντας για έλεος. Σ' ένα χωριό πέντε μίλια μακριά, η δύναμη του Θεού σάρωσε όλη την πόλη και δύσκολα έβρισκες ένα σπίτι που να μην έχει σωθεί κάποιος μέσα σ' εκείνο το χωριό εκείνη τη νύχτα.
Σε μια περιοχή αυτής της επαρχίας υπήρχε πικρή εναντίωση προς την κίνηση, διότι κήρυττα το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα σαν ξεχωριστό και διαφορετικό γεγονός που ακολουθεί την αναγέννηση. Εκείνοι που με πολεμούσαν είχαν τέτοια επιτυχία στην εναντίωσή τους, που ελάχιστοι ήρθαν στις συναθροίσεις. Ένα βράδυ, ο υπεύθυνος της συνάθροισης ήρθε και μου είπε: "Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για να διορθώσουμε την κατάσταση που υπερισχύει τώρα. Πρέπει να δοθούμε στην εκζήτηση του Θεού στην προσευχή. Μου είπαν ότι υπήρχε ένας αγρότης που είπε ότι, μπορούσαμε να συναντηθούμε στο σπίτι του. Αυτός δεν είναι χριστιανός και η γυναίκα του δεν είναι σωσμένη, αλλά ήταν θεοφοβούμενοι άνθρωποι."
Περίπου τριάντα εργάτες και πρεσβύτεροι από την επαρχία μαζευτήκαμε στο σπίτι του αγρότη. Ένιωθα την κατάσταση πολύ, πολύ δύσκολη. Προσευχήθηκα. Όλοι οι εργάτες προσεύχονταν. Κάποιος ένιωσε ότι όλες οι δυνάμεις της κόλασης είχαν λυθεί. Κατά τα μεσάνυχτα γύρισα σε ένα από τους πρεσβυτέρους και του είπα ότι, νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να αφεθεί και να τον κρατήσει ο Κύριος. Αυτός ο άνθρωπος σηκώθηκε όρθιος και προσευχήθηκε για μιάμιση ώρα περίπου. (Φυσικά, πρέπει να θυμάστε ότι βρισκόμασταν σε αναζωπύρωση και στην αναζωπύρωση ο χρόνος δεν υπάρχει. Κανένας δεν κοιτάζει το ρολόι.)
Ο άνθρωπος σταμάτησε, σήκωσε το χέρι του προς τον ουρανό και είπε: "Θεέ μου, η τιμή Σου κινδυνεύει. Εσύ έδωσες την υπόσχεση να εκχύσεις νερό στο διψασμένο και ποταμούς στη ξηρά γη και δεν το κάνεις." Αναρωτιέμαι πόσοι από μας μπορούσαν να πλησιάσουν το Θεό με λόγια σαν αυτά στα χείλη μας.
Μετά είπε: "Υπάρχουν πέντε ποιμένες σ' αυτή τη συνάθροιση, συμπεριλαμβανομένου του αδ. Campbell και δεν ξέρω σε ποιο σημείο στέκεται ο καθένας απ' αυτούς στην παρουσία Σου. Αλλά, αν γνωρίζω κάτι για τη δική μου καρδιά είναι ότι, νομίζω πως μπορώ να πω ότι διψάω για τη φανέρωση της δύναμής Σου."
Έκανε ένα ακόμα διάλειμμα και μετά έκραξε με δυνατή φωνή: "Θεέ μου, η τιμή Σου κινδυνεύει και Σε προκαλώ τώρα να χύσει νερό στο διψασμένο και ποταμούς πάνω στη ξηρά γη." Εκείνη τη στιγμή το πετρόχτιστο σπίτι κυριολεκτικά σείστηκε σαν φύλλο. Αμέσως πήγα στις Πράξεις των Αποστόλων, όπου αναφερόταν ότι προσεύχονταν και ο τόπος όπου ήταν μαζεμένοι, σειόταν.
Μόλις αυτός ο αγαπητός άνθρωπος σταμάτησε να προσεύχεται, έκλεισα με μια προσευχή λίγο μετά τις δύο το πρωί και φύγαμε για να βρούμε όλο το χωριό να φλέγεται από την παρουσία του Θεού. Μπήκα σ' ένα σπίτι και βρήκα εννιά γυναίκες στα γόνατα στην κουζίνα να εκζητούν το Θεό. Μία γυναίκα που σώθηκε εκείνο το βράδυ έχει γράψει μερικούς από τους ωραιότερους ύμνους στη γαελική διάλεκτο. Την επόμενη Κυριακή, ο δρόμος είχε μαυρίσει από τους ανθρώπους, που έρχονταν περπατώντας δύο μίλια για την εκκλησία.
Το μαγαζί που έπιναν σ' εκείνο το συγκεκριμένο χωριό έκλεισε εκείνη τη νύχτα και δεν άνοιξε ποτέ πια. Αυτός είναι ο Θεός που εργάζεται. Μία αναζωπύρωση σταλμένη από το Θεό είναι πάντα μία αναζωπύρωση αγιασμού.
Συμπέρασμα
Χρειάζεται το υπερφυσικό να σπάσει τα δεσμά του φυσικού. Μπορείς να κάνεις μια κοινωνία να ενδιαφερθεί για μία ιεραποστολή. Μπορείς να κάνεις μια κοινωνία να ενδιαφερθεί για μία σταυροφορία. Αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει μια κοινωνία να ενδιαφερθεί για το Θεό. Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν αν ο Θεός ερχόταν σε κάθε κοινωνία με δύναμη. Πιστεύω ότι πλησιάζει αυτή ημέρα. Είθε ο Θεός να μας ετοιμάσει όλους μας γι' αυτό. ΑΜΗΝ.
πηγη. e-jesus
Δείτε το βίντεο με το ηχογραφημένο μήνυμα που έδωσε ο αδ. Duncan Campbell
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου