ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ... ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ

«Και θα κατέβεις πριν από μένα στα Γάλγαλα˙ και να, εγώ θα κατέβω σε σένα, για να προσφέρω ολοκαυτώματα, να θυσιάσω ειρηνικές θυσίες˙περίμενε επτά ημέρες, μέχρις ότου έρθω σε σένα, και σου αναγγείλω τι έχεις να κάνεις... Και (ο Σαούλ) περίμενε επτά ημέρες, σύμφωνα με τον διορισμένο καιρό από τον Σαμουήλ˙ αλλά, ο Σαμουήλ δεν ερχόταν στα Γάλγαλα˙ και ο λαός διασκορπιζόταν από κοντά του.  Και ο Σαούλ είπε: Φέρτε εδώ σε μένα το ολοκαύτωμα, και τις ειρηνικές προσφορές.  Και πρόσφερε το ολοκαύτωμα.... Και ο Σαμουήλ είπε στον Σαούλ: Εσύ έπραξες με αφροσύνη˙ δεν φύλαξες το πρόσταγμα του Κυρίου του Θεού σου, που σε πρόσταξε˙ επειδή, τώρα, ο Κύριος θα στερέωνε τη βασιλεία σου επάνω στον Ισραήλ για πάντα˙ αλλά, τώρα, η βασιλεία σου δεν θα στηριχθεί.» - Α΄Σαμουήλ 10:8, 13:8-9, 13-14

Ζούμε σήμερα στον 21^ο αιώνα και κάτι που θα περιέγραφε απόλυτα τις μέρες μας, είναι, θα λέγαμε, οι έντονοι ρυθμοί, ή αλλιώς η ταχύτητα.  Τα πάντα γίνονται γρήγορα, σε μια στιγμή.  Ζούμε στην εποχή του στιγμιαίου καφέ, του φαστ-φουντ (αν και ο ελληνικός όρος «εστιατόρια ταχείας εξυπηρέτησης» ακούγεται πολύ εκλεπτυσμένος!) και του delivery. 

 Πας σπίτι κουρασμένος από τη δουλειά και δεν έχεις τη διάθεση ή το χρόνο να μαγειρέψεις;  Ένα τηλεφώνημα μερικών δευτερολέπτων είναι αρκετό για να έχεις στο σπίτι σου ένα απολαυστικό γεύμα μέσα σε μόνο 30 λεπτά!  Κι αν αργήσει η παραγγελία, έστω πέντε λεπτά, μάς κακοφαίνεται.  Θυμάμαι παλιά η μητέρα μου έβραζε με τις ώρες ένα ολόκληρο κοτόπουλο για να πάρει το ζουμί και να φτιάξει σούπα.  Σήμερα, μπορείς να προμηθευτείς από την υπεραγορά σούπα αυγολέμονο μέσα σε φακελάκι που είναι έτοιμη σε μόνο 10 λεπτά!  Ζούμε ακόμα στην εποχή των μικροκυμάτων.  Ενώ παλιά χρειαζόσουν μισή μέρα ή και περισσότερο να ξεπαγώσεις ένα κοτόπουλο, στο φούρνο μικροκυμάτων είναι πλέον ζήτημα μερικών μόνο λεπτών.

Ζούμε αναμφίβολα σε τρομερά έντονους ρυθμούς και η ζωή στην πόλη προσθέτει επιπλέον πίεση και μάς κάνει τρομερά ανυπόμονους.  

 Πόσες φορές δεν έχουμε χάσει την υπομονή μας στο δρόμο ενώ οδηγούμε όταν μπροστά μας βρίσκεται μια νταλίκα που κινείται σε ρυθμούς χελώνας;  

 Ακόμα, οι μεγάλες ουρές στις τράπεζες οδηγούν όλο και περισσότερους ανυπόμονους πελάτες στις αυτόματες ταμιακές μηχανές (ΑΤΜ) για μια άμεση και γρήγορη εξυπηρέτηση.  Κι όταν πας στο βιβλιοπωλείο, είναι πολλοί οι τίτλοι των βιβλίων που πλασάρονται στα εξώφυλλα, λ.χ. «Μάθε Αραβικά σε 3 μήνες», ή «Νόστιμα γεύματα σε λιγότερο από 30 λεπτά», ή «Μάθε κολύμπι μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο.»  Ακόμα, φροντιστήρια προσφέρουν ταχύρρυθμα μαθήματα με αποκορύφωμα ένα 3-ωρο course με τίτλο «Στιγμιαίο πιάνο για απελπιστικά πολυάσχολους ανθρώπους» για σας που πάντα θέλατε να μάθετε πιάνο αλλά το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά σας δεν σας το επέτρεψε ποτέ...

Κι ενώ τα σπίτια μας έχουν γεμίσει με ηλεκτρικές συσκευές που κάνουν σχεδόν τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού, κάποια πράγματα σ’ αυτή τη ζωή φαίνεται ότι παίρνουν το χρόνο τους.  Ενώ ο άνθρωπος κατάφερε να φτιάξει έναν ουρανοξύστη μέσα σ’ ένα μόνο μήνα, ο Θεός παίρνει 100 χρόνια για να φτιάξει μια βελανιδιά!

Ο Θεός, μάς λέει ο απ. Παύλος, είναι «ο Θεός της υπομονής και της παρηγορίας» (Ρωμ.15:4).  Και πραγματικά, βλέποντας τη ζωή του Ιησού Χριστού εδώ στη γη, που ήταν η εικόνα του αόρατου Θεού, θα δούμε ότι ποτέ δεν βιαζόταν, αλλά κατάφερνε να είναι πάντα στην ώρα Του.

Βλέπουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων στην Αγία Γραφή που έζησαν με υπομονή:

• Ο Ιακώβ δούλεψε 14 ολόκληρα χρόνια για να πάρει γυναίκα του τη Ραχήλ, και περίμενε άλλα 20 για ν’ αποκτήσει παιδί μαζί της.
• Ο Δαβίδ χρίστηκε βασιλιάς στα 16 του αλλά χρειάστηκε να περιμένει 14 ολόκληρα χρόνια για να στεφθεί βασιλιάς του Ισραήλ.
• Ο απ. Παύλος παίρνει αποστολή από τον αναστημένο Ιησού να πάει να κηρύξει στα έθνη αλλά πριν καν ξεκινήσει τη διακονία του ο Θεός τον στέλνει για 3 χρόνια στην έρημο της Αραβίας.
• Ο Νώε έκτιζε υπομονετικά την κιβωτό για 120 ολόκληρα χρόνια ενώ όλοι τον κορόιδευαν.
• Τέλος, ο Κύριος μας, που ενώ γνώριζε την αποστολή Του από μικρό παιδί, χρειάστηκε να περιμένει 30 ολόκληρα χρόνια μέχρι ν’ αρχίσει τη δημόσια διακονία Του.

Στην περικοπή μας σήμερα, όμως, βλέπουμε έναν άνθρωπο χωρίς υπομονή. 

 Έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να περιμένει ούτε για 7 μόλις μέρες το βασιλιά Σαούλ.  Πολύ σωστά ο Σαίξπηρ έγραψε το εξής: «Πόσο φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν υπομονή!»  Ποιό ήταν το αποτέλεσμα της έλλειψης υπομονής από μέρους του Σαούλ;  Να χάσει τη βασιλεία και να την πάρει κάποιος άλλος: ο Δαβίδ.

Μπορεί να σκεφτόμαστε περιφρονητικά για τον Σαούλ, αλλά πόσες φορές άραγε κι εμείς δεν αποτύχαμε να περιμένουμε την απάντηση του Θεού και κάναμε το δικό μας, με αποτέλεσμα να χάσουμε, σίγουρα όχι μια βασιλεία, αλλά την ευλογία του Θεού στη ζωή μας;  Πόσο εύκολο αλήθεια είναι να περιμένει κανείς την απάντηση του Θεού ενώ όλα γύρω του είναι μαύρα, χωρίς καμιά ελπίδα;  Μια γαλλική παροιμία λέει ότι «η υπομονή είναι η τέχνη του να ελπίζεις.»  Βλέπετε, ο Θεός δεν ενδιαφέρεται μόνο για το αν περιμένουμε, αλλά και για το πώς περιμένουμε.  Περιμένουμε με γκρίνια και παράπονο, ή μήπως περιμένουμε με πίστη, ελπίδα και ευχαριστία ότι ο Θεός θα ενεργήσει στην δική Του ώρα;

Ας μάθουμε ένα μάθημα από έναν άνθρωπο που η ιστορία παραδέχεται ως αυθεντία στην υπομονή, του οποίου το όνομα έγινε συνώνυμο της υπομονής.  Δεν είναι βέβαια άλλος από τον Ιώβ, εξ ου και η έκφραση «Ιώβιος υπομονή.»  Ο Ιώβ, μετά την επίθεση που δέχθηκε από τον διάβολο, μετά που έχασε όλα του τα παιδιά, την περιουσία του και την υγεία του, ζητά από τον Θεό να του δώσει εξηγήσεις.  Προς έκπληξή του, όμως, ο Θεός παραμένει σιωπηλός και μάλιστα «μοιάζει» να έχει εξαφανιστεί!  Στο κεφ. 23 και εδ. 3 ο Ιώβ στην απελπισία του λέει: «Είθε να ήξερα πού να Τον βρω!»  Ενώ παρακάτω μας περιγράφει μια σκηνή που θυμίζει το κρυφτούλι που παίζουν τα μικρά παιδιά.  Στα εδ. 8 και 9 διαβάζουμε: «Να, πηγαίνω μπροστά, αλλά δεν είναι˙ και πίσω, αλλά δεν Τον βλέπω.  Στα αριστερά˙ όταν εργάζεται αλλά δεν μπορώ να Τον δω˙ κρύβεται στα δεξιά και δεν Τον βλέπω.»  Μήπως, όμως, όλα αυτά ήταν μόνο στη φαντασία του Ιώβ;  Πώς μπορεί ο Θεός να παίζει κρυφτούλι;  Κι όμως, ο Θεός κατά καιρούς το κάνει με τα παιδιά Του!  Ο Ησαϊας διακηρύττει στο 45:15 «Πραγματικά, Εσύ είσαι Θεός που κρύβεσαι, Θεέ του Ισραήλ, ο Σωτήρας.»  Ο ψαλμωδός είχε την ίδια ακριβώς εμπειρία: «Κύριε, έκρυψες το πρόσωπό Σου και ταράχτηκα» (Ψαλ.30:7). 

 Ο Ιερεμίας επίσης προσεύχεται στο Θεό και λέει:  «Σκέπασες τον εαυτό Σου με σύννεφο, για να μη διαβαίνει η προσευχή μας» (Θρήνοι 3:44).

Μα πώς γίνεται, θα πει κάποιος, ο Θεός που μας υποσχέθηκε «Δεν θα σ’ αφήσω, ούτε θα σ’ εγκαταλείψω» να κρύβεται από μας;  Ο Θεός, όμως, μέσω του προφήτη Ησαϊα, μάς αποκαλύπτει γιατί το κάνει: «Σε εγκατέλειψα για λίγο καιρό, όμως με μεγάλο έλεος θα σε περισυλλέξω.  Μέσα σε μικρό θυμό έκρυψα από σένα το πρόσωπό Μου, για μια στιγμή˙ όμως, με αιώνιο έλεος θα σε ελεήσω, λέει ο Κύριος ο Λυτρωτής σου» (Ησ. 54:7-8).

Αλήθεια, είχες ποτέ παρόμοια εμπειρία μ’ αυτήν του Ησαϊα, του Ιερεμία και του Ιώβ;  Υπήρξαν μέρες που ένιωσες ότι ο ουρανός ήταν κλειστός για σένα;  Που δεν ένιωθες καθόλου την παρουσία του Θεού;  Που ο Θεός ήταν σιωπηλός στην κραυγή σου;  Και όμως, ο Θεός ποτέ δεν αφαιρεί την παρουσία Του.  Αφαιρεί απλά την συναίσθηση της παρουσίας Του.

Είμαστε, όμως, άνθρωποι, και είναι φυσικό να ρωτήσουμε: «Γιατί το κάνει;»  Την απάντηση μάς τη δίνει ο Ιώβ στο κεφ.23 και εδ.10: «Γνωρίζει, όμως, τον δρόμο μου˙ με δοκίμασε˙ θα βγω σαν χρυσάφι.»  Κανένα γνήσιο παιδί του Θεού δεν εξαιρείται από αυτή τη διαδικασία!  Αργά ή γρήγορα, όλοι μας θα δοκιμαστούμε.  Όταν πρωτοπιστέψαμε και ήμασταν νήπια εν Χριστώ, ο Θεός απαντούσε αμέσως στις προσευχές μας και αυτό μάς έδινε μεγάλη χαρά και νομίζαμε ότι αυτό θα ήταν ο κανόνας.  Μεγαλώνοντας, όμως, πνευματικά, ο Θεός δοκιμάζει τα παιδιά Του, αφήνοντάς τα να περιμένουν για κάποιο καιρό.  Όχι βέβαια για να μάς ταλαιπωρήσει αλλά επειδή γνωρίζει ότι «η δοκιμασία της πίστης μας εργάζεται υπομονή˙ η δε υπομονή θα έχει τέλειο έργο, για να είμαστε τέλειοι (δηλ. ώριμοι) και ολόκληροι, χωρίς να είμαστε σε τίποτε ελλειπείς» (Ιακ.1:3-4).  Είναι μέσα από την υπομονή που ωριμάζουμε πνευματικά, που μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό και τις υποσχέσεις Του.  Ο Rousseau είχε πει το εξής: «Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός.»

Ενόσω είμαστε στο σκοτάδι, και περιμένουμε να έρθει το φως του Θεού, θα δοκιμαστεί η πίστη μας, και η εμπιστοσύνη μας στον Θεό και στο Λόγο Του.  Ο Ιώβ είναι για μας ένα καλό παράδειγμα πιστότητας.  Ενώ δεν έπαιρνε απάντηση από τον Θεό, ενώ ο Θεός κρυβόταν απ’ αυτόν, ο Ιώβ με παρρησία διακήρυττε: «Το πόδι μου ενέμεινε στα βήματα Του.  Φύλαξα τον δρόμο Του˙ και δεν ξέκλινα.  Την εντολή των χειλέων Του˙ και δεν οπισθοδρόμησα˙ διατήρησα τα λόγια του στόματός Του, περισσότερο παρά την αναγκαία τροφή μου» (Ιώβ 23:11-12).  Ο Ιώβ παρέμεινε πιστός ενώ περίμενε την έκβαση του Θεού, που τελικά ήρθε. 

Αυτό που θέλει ο Θεός, ενώ βρισκόμαστε πολλές φορές στο σκοτάδι, είναι να περιμένουμε Εκείνον ν’ ανάψει το δικό Του φως, να φέρει Εκείνος την δική Του έκβαση και όχι εμείς τη δική μας.  Ο Θεός μάς προειδοποιεί αυστηρά μέσω του προφήτη Ησαϊα: «Ποιός είναι αναμεταξύ σας που φοβάται τον Κύριο, που υπακούει στη φωνή του δούλου Του;  Αυτός, και αν περπατάει σε σκοτάδι, και δεν έχει φως, ας έχει θάρρος στο όνομα του Κυρίου, και ας επιστηρίζεται στον Θεό του.  Να, όλοι εσείς, που ανάβετε φωτιά, και είστε περικυκλωμένοι με σπινθήρες, περπατάτε μέσα στο φως της φωτιάς σας, και διαμέσου των σπινθήρων που ανάψατε.  Αυτό έγινε σε σας από το χέρι Μου, θα κείτεστε μέσα σε λύπη» (Ησ.50:10-11).  Ο Θεός λέει, «Αν είσαι μέσα στο σκοτάδι, περίμενε το δικό Μου φως.  Μην ανάψεις το δικό σου!»

Μήπως, αγαπητέ αναγνώστη, περιμένεις διακαώς κάποια απάντηση από τον Θεό για κάποιο αίτημά σου αλλά δεν βλέπεις φως;  Περίμενε την δική Του την έκβαση, στην δική Του την ώρα.  Μην προσπαθήσεις να ανάψεις το δικό σου φως, όπως έκανε ο Σαούλ στην περικοπή μας.  Αυτό είχε κάνει και ο Αβραάμ, με ολέθριες συνέπειες.  Είχε πάρει την υπόσχεση από τον Θεό ότι η γυναίκα του η Σάρα θα γεννήσει γιό.  Περίμενε, περίμενε, περνούσαν τα χρόνια και ακόμα περίμενε.  Ώσπου μια μέρα, με την παρότρυνση της γυναίκας του, αποφάσισε ν’ ανάψει το δικό του φώς, «βοηθώντας» έτσι τον Θεό να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του.  Κοιμήθηκε, λοιπόν, με την δούλη τους την Άγαρ, η οποία συνέλαβε και γέννησε τον Ισμαήλ.  Ναι μεν ο Αβραάμ απέκτησε γιό, ο Ισμαήλ, όμως, δεν ήταν ο γιος της υπόσχεσης. 

Ο Θεός δεν χρειάζεται τη βοήθεια μας για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του!  Εμείς είμαστε που χρειαζόμαστε να περιμένουμε με πίστη για να λάβουμε την υπόσχεσή Του.  Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής μάς καλεί να μιμηθούμε όλους εκείνους που «με πίστη και μακροθυμία κληρονομούν τις υποσχέσεις» (6:12).  Πώς, λοιπόν, κληρονομούμε τις υποσχέσεις του Θεού;  Με πίστη και μακροθυμία, δηλ. υπομονή.  Ναι, ο Θεός υπόσχεται και είναι πιστός να εκτελέσει.  Εγώ, όμως, κάνω τις υποσχέσεις Του δικές μου με υπομονή, μέχρι να λάβω την υπόσχεση.  Και όταν περιμένω, δεν περιμένω παθητικά.  Ο Δαβίδ λέει «Περίμενα με υπομονή τον Κύριο και έσκυψε προς εμένα και άκουσε την κραυγή μου» (Ψαλ.40:1).  Στα Εβραϊκά λέει «Περίμενα ενώ περίμενα», που υποδηλώνει μια έντονη προσδοκία ότι ο Θεός θα ενεργήσει.  Στον Ησαϊα 40:31 λέει ότι «αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους.»  Η έννοια, εδώ, του ρήματος «προσμένω» στα Εβραϊκά είναι ότι περιμένω με έντονη προσδοκία αυτόν με τον οποίο είμαι δεμένος με διαθήκη.  Και ενώ περιμένω τον Θεό να ενεργήσει και ν’ απαντήσει, εγώ αναπαύομαι επειδή Τον γνωρίζω και ξέρω ότι είναι πιστός στις υποσχέσεις Του.  Ο Δαβίδ μάς λέει το μυστικό: «Αναπαύου επί τον Κύριον και πρόσμενε Αυτόν.  Έλπιζε σ’Αυτόν κι Αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλ.37:7). 

Δεν γνωρίζω, αγαπητέ αναγνώστη, τι είναι αυτό για το οποίο εσύ ίσως σήμερα περιμένεις.  Μια απάντηση για έναν/μια σύντροφο, για μια καλύτερη δουλειά, για οικονομική άνεση, θεραπεία για κάποια ασθένεια, την σωτηρία της οικογένειας σου ή την αποκατάσταση των παιδιών σου.  Το σίγουρο είναι ότι ο Θεός είναι ο «ακούων προσευχήν.»  Και θα απαντήσει στον δικό Του χρόνο και με τον δικό Του τρόπο.  Αυτό που θέλει από μας είναι εμπιστοσύνη και υπομονή.  Ο Ησαϊας λέει ότι είναι «μακάριοι όλοι αυτοί που Τον προσμένουν» (30:18).  Αν περιμένεις τον Κύριο ν’ απαντήσει στη δική Του ώρα, ο Λόγος του Θεού σε ονομάζει «μακάριο.»  Ακόμα, ο Ιερεμίας μάς λέει ότι «Αγαθός είναι ο Κύριος σ’ αυτούς που Τον προσμένουν» (Θρήνοι 3:25).

Είναι πραγματικά μεγάλη πρόκληση για μας που ζούμε στον 21^ο αιώνα, στον αιώνα της ταχύτητας, να μάθουμε να περιμένουμε με υπομονή.  Η υπομονή, όμως, είναι εφικτή επειδή δεν προϊόν της σάρκας μας αλλά του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας.  Η υπομονή είναι ένα από εννέα συστατικά του καρπού του Αγίου Πνεύματος, και ο καρπός αυτός δεν είναι παρά μια σύντομη περίληψη του χαρακτήρα του Ιησού Χριστού.  Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον Θεό να μορφώσει μέσα μας τον χαρακτήρα του Γιού Του, δι’  Αγίου Πνεύματος.

Αν νιώθεις ότι δεν έχεις αρκετή υπομονή και ότι έχεις κουραστεί να περιμένεις άλλο, πες το στον Θεό και ζήτα την δύναμή Του.  Πάρε θάρρος από τα λόγια του Δαβίδ, που είχε μάθει στη ζωή του να περιμένει, «Αλλοίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά του Κυρίου μέσα σε γη ζωντανών ανθρώπων.  Πρόσμενε τον Κύριο˙ ανδρίζου, και ας ενδυναμωθεί η καρδιά σου˙ και πρόσμενε τον Κύριο» (Ψαλ.27:13-14). 

Γράφει ο  Βασίλης Κωνσταντινίδης