Όπως είπα, την άνοιξη, στα παλαιότερα μέλη της εκκλησίας φάνηκε να μειώνεται ο ζήλος τους για τον Θεό. Αυτό με στενοχώρησε πολύ, όπως και πολλούς από τους νεαρούς πιστούς. Περίπου εκείνον τον καιρό, διάβασα ένα άρθρο με τίτλο, “Μια αναζωπύρωση ανανεώνεται”. Το θέμα του ήταν ότι, σ' ένα συγκεκριμένο τόπο, υπήρξε μια αναζωπύρωση κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά την άνοιξη μειώθηκε. Εντούτοις, όταν ξεκίνησαν επίμονες προσευχές για τη συνεχόμενη έκχυση του Πνεύματος, η αναζωπύρωση ανανεώθηκε με δύναμη. Αυτό το άρθρο μου προκάλεσε πλημμύρα δακρύων.
Γευμάτιζα στου κ. Gale εκείνη την περίοδο, και του έδειξα το άρθρο. Με είχε τόσο λυγίσει η αίσθηση της αγαθότητας του Θεού, που ακούει και απαντάει προσευχές, και ότι Αυτός θα άκουγε και θα απαντούσε τις προσευχές για την αναζωπύρωση του έργου Του στο Adams, ώστε διέσχισα το σπίτι κλαίγοντας δυνατά σαν μικρό παιδί. Ο κ. Gale φάνηκε έκπληκτος βλέποντας τα συναισθήματά μου, και την εμπιστοσύνη μου ότι ο Θεός θα ανανέωνε το έργο Του. Το άρθρο δεν έκανε καθόλου την ίδια εντύπωση σ' αυτόν.
Στην επόμενη συνάθροιση των νέων, πρότεινα να ξεκινήσουμε συντονισμένες προσευχές για την αναζωπύρωση του έργου του Θεού – ότι θα προσευχόμασταν στα δωμάτιά μας κατά την ανατολή του ήλιου, το μεσημέρι και κατά τη δύση, για μια ολόκληρη εβδομάδα – και μετά θα συναντιόμασταν ξανά. Τίποτε άλλο δεν κάναμε για να αναβιώσει η αναζωπύρωση. Αλλά το πνεύμα της προσευχής, αμέσως ξεχύθηκε με δύναμη επάνω στους νεαρούς πιστούς. Πριν τελειώσει η εβδομάδα, έμαθα ότι μερικοί από αυτούς, καθώς προσεύχονταν στα δωμάτιά τους, έχαναν όλη τους τη δύναμη και δεν μπορούσαν να σταθούν, ούτε καν να σηκωθούν στα γόνατά τους. Απλά βρίσκονταν ξαπλωμένοι μπρούμυτα στο πάτωμα, και προσεύχονταν με ανεκλάλητους στεναγμούς, για την έκχυση του Πνεύματος του Θεού.
Το Πνεύμα εκχύθηκε, και πριν τελειώσει η εβδομάδα, όλες οι συναθροίσεις ήταν γεμάτες. Υπήρχε τόσο πολύ ενδιαφέρον για τον Χριστιανισμό, όσο υπήρχε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της αναζωπύρωσης.
Αλλά εκείνη περίπου την περίοδο, έγινε ένα λάθος, ή ίσως διαπράχθηκε μια αμαρτία, από μερικά από τα παλαιότερα μέλη της εκκλησίας. Έμαθα αργότερα, ότι αρκετοί ηλικιωμένοι αντιδρούσαν σ' αυτήν τη νέα κίνηση ανάμεσα στους νεαρούς πιστούς. Τη ζήλευαν. Δεν ήξεραν πώς να τη χειριστούν, και ένιωθαν ότι οι νεαροί πιστοί βρίσκονταν έξω από τη θέση τους, με το να είναι τόσο πιεστικοί προς τα παλαιότερα μέλη της εκκλησίας. Αυτό τελικά λύπησε το Πνεύμα του Θεού. Δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της η πικρία, ανάμεσα σ' εκείνα τα παλαιότερα μέλη της εκκλησίας. Οι νέοι κρατούσαν καλά. Απ' όσο γνωρίζω, οι νέοι πιστοί, ήταν γενικά ικανοί και υπήρξαν πλήρως μάχιμοι Χριστιανοί.
Την άνοιξη του 1822, απευθύνθηκα στο πρεσβυτέριο για να γίνω εξουσιοδοτημένος κήρυκας. Μερικοί από τους εργάτες με προέτρεψαν να πάω στο Princeton για να σπουδάσω θεολογία, αλλά αρνήθηκα. Όταν με ρώτησαν γιατί, τους είπα ότι τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν να πάω. Αυτό ήταν αλήθεια, αλλά μου είπαν ότι θα αναλάμβαναν τα έξοδά μου. Αλλά και πάλι αρνήθηκα να πάω, και όταν ρωτήθηκα, τους απάντησα με ειλικρίνεια ότι δεν θα έθετα τον εαυτό μου κάτω από την ίδια επιρροή που βρίσκονταν οι ίδιοι. Ένιωθα ότι είχαν μορφωθεί λανθασμένα, και για μένα δεν ήταν αυτό που θεωρούσα πως ένας εργάτης του Χριστού θα έπρεπε να είναι. Τους μίλησα διστακτικά, αλλά ειλικρινά δεν μπορούσα να τα κρατήσω μέσα μου. Ανέθεσαν στον πάστορά μου να εποπτεύει τις σπουδές μου. Μου προσέφερε τη χρήση της βιβλιοθήκης του, και είπε ότι θα με βοηθούσε με τις θεολογικές μου σπουδές.
Αλλά όσον αφορά εμένα, οι σπουδές μου δεν ήταν ουσιαστικά τίποτε άλλο, παρά μια διαμάχη. Δεν μπορούσα να συμφωνήσω με τις απόψεις του σχετικά με την αναγέννηση, την εξιλέωση, την πίστη, τη μετάνοια ή οποιοδήποτε από τα βασικά σημεία. Αλλά, υπερασπιζόταν με σφοδρότητα τις απόψεις του και κάποιες φορές έχανε την υπομονή του, επειδή δεν τις λάμβανα χωρίς αμφισβήτηση. Συνήθιζε να επιμένει ότι, αν προσπαθούσα να αιτιολογήσω τα σημεία αυτά, πιθανότατα θα έχανα την πίστη μου. Μου υπενθύμισε, ότι κάποιοι από τους σπουδαστές στο Princeton είχαν φύγει άθεοι, γιατί χρησιμοποιούσαν τη λογική τους, και δεν δέχονταν με απλότητα την διδασκαλία των καθηγητών τους. Με προειδοποίησε επανειλημμένως ότι, ως εργάτη, δεν θα μου χρειαζόταν ποτέ, εάν δεχόμουν την αλήθεια – εννοώντας την αλήθεια όπως εκείνος την πίστευε και την δίδασκε.
Είμαι βέβαιος, ότι ήμουν αρκετά πρόθυμος να πιστέψω όσα διδασκόμουν στη Βίβλο, και του το είπα. Συνηθίζαμε να έχουμε πολλές μακρές συζητήσεις, και συχνά άφηνα τις μελέτες μας βαθιά θλιμμένος και αποθαρρυμένος, λέγοντας στον εαυτό μου, “Δεν μπορώ να δεχτώ αυτές τις απόψεις, όπως και να' χει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τις διδάσκει η Βίβλος.” Αρκετές φορές, έφτασα στο σημείο να σκεφτώ να παρατήσω εντελώς τις σπουδές μου.
Υπήρχε μονάχα ένα μέλος της εκκλησίας, με το οποίο μιλούσα ανοιχτά για όλα αυτά, κι ήταν ο πρεσβύτερος Η, ένας πολύ ευσεβής, άνθρωπος της προσευχής. Είχε μαθητεύσει στο Princeton θεολογία, και ήταν αρκετά σταθερός Καλβινιστής. Αλλά καθώς συζητούσαμε για όλα αυτά, πείστηκε ότι είχα δίκιο. Με επισκεπτόταν συχνά και προσευχόταν μαζί μου, για να με ενδυναμώσει με τις σπουδές μου και με τις συζητήσεις μου με τον κ. Gale. Με βοήθησε πείθοντάς με πως, όπως και να' χε, θα κήρυττα το Ευαγγέλιο. Αρκετές φορές με βρήκε όταν ήμουν σε κατάσταση βαθιάς κατάθλιψης, γυρνώντας από κάποια μελέτη με τον κ. Gale. Σε τέτοιες στιγμές, ερχόταν στο δωμάτιό μου και κάποιες φορές προσευχόμασταν μέχρι αργά τη νύχτα – κράζοντας στον Θεό για φως και δύναμη και πίστη. Ζούσε πάνω από τρία μίλια μακριά από το χωριό και συχνά έμενε μαζί μου μέχρι τις δέκα ή έντεκα το βράδυ, κι έπειτα γυρνούσε περπατώντας πίσω στο σπίτι του. Αγαπημένος γέροντας! Έχω λόγο να πιστεύω, ότι προσευχόταν για μένα καθημερινά όσο ζούσε. Όταν μπήκα στη διακονία και μεγάλες αντιδράσεις εγείρονταν ως προς το κήρυγμά μου, συνάντησα τον πρεσβύτερο Η μια φορά ο οποίος, αναφερόμενος στις αντιδράσεις, είπε, “Η ψυχή μου έχει τόσο βάρος, που προσεύχομαι για σένα μέρα νύχτα. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο Θεός θα απαντήσει. Συνέχισε, αδελφέ Finney. Ο Κύριος θα σου δώσει νίκη.”
Ήρθε τελικά η στιγμή, που το πρεσβυτέριο συγκεντρώθηκε στο Adams για να με εξετάσει και να αποφασίσει αν θα μου χορηγούσε άδεια για να γίνω ιεροκήρυκας. Αυτό έγινε το Μάρτιο του 1824. Περίμενα μια αυστηρή δοκιμασία, αλλά τους βρήκα αρκετά φιλικούς. Πιστεύω, η ολοφάνερη ευλογία που είχε συνοδεύσει την διδασκαλία και το κήρυγμά μου, τους έκανε πιο συνετούς απ' όσο θα ήταν, εάν είχαν εμπλακεί σε οποιαδήποτε διαμάχη μαζί μου. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μου, απέφυγαν να κάνουν οποιαδήποτε ερώτηση, η οποία θα μπορούσε να φέρει τις απόψεις μου σε σύγκρουση με τις δικές τους. Ψήφισαν ομόφωνα να μου χορηγήσουν την άδεια.
Ήταν σ΄ εκείνη τη συνεδρίαση που πρωτοείδα τον αιδ. Daniel Nash, ο οποίος ήταν περισσότερο γνωστός ως ο “Πατέρας Nash.” Ήταν μέλος του πρεσβυτερίου. Εκείνη την περίοδο ήταν μάλλον σε μια παγωμένη ή χλιαρή κατάσταση.
Αλλά θα αναφερθώ ξανά σ' αυτόν αργότερα. Την Κυριακή αφού πήρα την άδεια, κήρυξα στην θέση του πάστορα Gale. Όταν κατέβηκα από τον άμβωνα, μου είπε, “κ. Finney, θα ντραπώ αληθινά αν κάνετε γνωστό ότι μελετήσατε θεολογία μαζί μου.” Αυτό έμοιαζε τόσο πολύ με όλα όσα μου είχε πει επανειλημμένως, που του έδωσα ελάχιστη έως καμία απάντηση. Έσκυψα το κεφάλι μου, νιώθοντας αποθαρρυμένος, κι έφυγα. Αργότερα, είδε τα πράγματα πολύ διαφορετικά, και μου είπε ότι ευλογούσε τον Κύριο που, σε όλες μας τις συζητήσεις, δεν είχε την παραμικρή επιρροή ώστε να αλλάξει τις απόψεις μου.
Γεγονός είναι, ότι η εκπαίδευση του κ. Gale για τη διακονία υπήρξε εντελώς αναποτελεσματική. Είχε εμποτιστεί με ένα σύνολο πεποιθήσεων που αποτελούσαν περισταλτικό μανδύα γι αυτόν. Μπορούσε να κατορθώσει ελάχιστα ή τίποτε όσο τις κουβαλούσε. Μπορούσα να χρησιμοποιώ τη βιβλιοθήκη του και έψαξα εξονυχιστικά για όλα τα θεολογικά ερωτήματα που προέκυπταν. Και όσο περισσότερο μελετούσα τα βιβλία, τόσο περισσότερο έμενα ανικανοποίητος.
Ήμουν συνηθισμένος στη λογική αιτιολόγηση των δικαστών στα νομικά μου βιβλία. Αλλά όταν ασχολήθηκα με τα βιβλία του κ. Gale, τα βρήκα πολύ ανεπαρκή. Είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν επειδή ήμουν αντίθετος προς την αλήθεια, αλλά μάλλον επειδή οι θέσεις τους ήταν σαθρές και όχι επαρκώς αποδεδειγμένες. Συχνά φαίνονταν να δηλώνουν ένα πράγμα και να αποδεικνύουν άλλο, και υπολείπονταν οποιασδήποτε λογικής αποδείξεως.
Συχνά όταν έφευγα από του κ. Gale, πήγαινα στο δωμάτιό μου και ξόδευα πολλή ώρα στα γόνατα με τη Βίβλο μου, κράζοντας στον Θεό να μου διδάξει την άποψή του σε αυτά τα πράγματα. Δεν είχα πουθενά αλλού να στραφώ, παρά μονάχα απευθείας στις Γραφές.
Σταδιακά, ανέπτυξα τις δικές μου απόψεις. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να αποδεχτώ τις διδασκαλίες του πάστορα Gale. Έπειτα από πολλή μελέτη και προσευχή, διαμόρφωσα απόψεις, που έρχονταν σε αντίθεση με τις δικές του, οι οποίες μου φαίνονταν πως ήταν αληθινά βιβλικές.
Όχι μόνον ήταν οι θεολογικές απόψεις του κ. Gale το είδος που θα ακρωτηρίαζε κάθε διακονία, αλλά και οι πρακτικές του απόψεις ήταν εξίσου κακές. Γιαυτό προέβλεψε όλα τα είδη της καταστροφής για το μέλλον μου. Με διαβεβαίωσε ότι το Πνεύμα του Θεού δεν θα ενέκρινε ούτε θα συνεργαζόταν με τη διακονία μου, και ότι εάν μιλούσα στους ανθρώπους με τον τρόπο που είχα σκοπό, δεν θα άκουγαν ποτέ. Θα ενοχλούνταν και θα απομακρύνονταν. Και, εκτός εάν έγραφα πλήρως τα κηρύγματά μου, γρήγορα θα έμενα στάσιμος και θα γινόμουν πληκτικός. Μου είπε ότι θα διαιρούσα και θα διασκόρπιζα αντί να οικοδομώ τους ανθρώπους. Για να συνοψίσω, βρήκα τις απόψεις του να είναι σχεδόν το ακριβώς αντίθετο των δικών μου, από κάθε πρακτική άποψη.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι σοκαρίστηκε με τις απόψεις μου σχετικά με το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Με το υπόβαθρό του, αυτό είναι που θα περίμενε κανείς. Ακολούθησε τις απόψεις του, με ελάχιστα αποτελέσματα. Ακολούθησα τις δικές μου, και με την ευλογία του Θεού τα αποτελέσματα ήταν τα αντίθετα απ' αυτά που προέβλεψε. Όταν αυτό έγινε ολοφάνερο, ανέτρεψε εντελώς τη θεολογία του. Αρχικώς, αυτό κατέστρεψε την ελπίδα του ως Χριστιανό, αλλά έπειτα από λίγο καιρό μεταμόρφωσε τελείως το κήρυγμά του.
Ωστόσο, υπήρχε ακόμα μια έλλειψη στην εκπαίδευση του αδελφού Gale, την οποία θεωρώ πολύ βασική. Εάν ποτέ είχε μεταστραφεί στο Χριστό, είχε αποτύχει να λάβει το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, που θα τον έκανε έναν δυνατό κήρυκα που θα έβλεπε ψυχές να σώζονται. Είχε αποτύχει να λάβει το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα, το οποίο ήταν εντελώς απαραίτητο για να επιτύχει στη διακονία.
Όταν ο Χριστός έστειλε τους αποστόλους του για πάνε και να κηρύξουν, τους είπε να περιμένουν στην Ιερουσαλήμ, έως ότου 'ενδυθούν δύναμιν εξ ύψους.' Αυτή η δύναμη, όπως όλοι γνωρίζουν, ήταν το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα που εκχύθηκε πάνω τους την ημέρα της Πεντηκοστής.
Ήταν εντελώς απαραίτητο για την επιτυχία στη διακονία τους. Δεν πιστεύω ότι εκείνο το βάπτισμα ήταν απλά η δύναμη να ενεργούν θαύματα. Η δύναμη να ενεργούν θαύματα και η δωρεά των γλωσσών δόθηκαν σαν σημεία, που αποδείκνυαν ότι ο Θεός τους είχε στείλει. Αλλά το ίδιο το βάπτισμα, ήταν ένας άγιος καθαρισμός, ένα χρίσμα, που τους έδινε φως και τους γέμιζε με πίστη, αγάπη, ειρήνη και δύναμη – έτσι ώστε τα λόγια τους να διαπερνούν τις καρδιές των εχθρών του Θεού, με ταχύτητα και δύναμη, σαν δίστομη ρομφαία. Αυτό ήταν εντελώς βασικό για την επιτυχία στη διακονία, και συχνά έχω εκπλαγεί που μέχρι σήμερα τόσο λίγη έμφαση έχει δοθεί σ' αυτό. Δίχως την απευθείας διδαχή από το 'Άγιο Πνεύμα, κανείς ποτέ δεν θα είναι πολύ καλός στο να κηρύττει το Ευαγγέλιο.
Όπως ανέφερα, ο κ. Gale αργότερα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ποτέ δεν είχε αναγεννηθεί. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ήταν ένας καλός και ειλικρινής άνθρωπος. Αλλά η εκπαίδευση που έλαβε ήταν θλιβερά ελλιπής – θεολογικά και από κάθε άποψη. Και από αυτό που είδα στην πνευματική του κατάσταση, δεν φαινόταν πως είχε κάνει την ειρήνη του με τον Θεό όταν βρέθηκα κάτω από τη διακονία του.
Αλλά μην σκεφτείτε ούτε για μια στιγμή, πως δεν αγαπούσα και σεβόμουν τον κ. Gale. Ένιωθα και τα δύο. Αυτός κι εγώ παραμείναμε οι στενότεροι φίλοι, έως την ημέρα που πέθανε. Σας μίλησα γι αυτά τα πράγματα γιατί, δυστυχώς, νομίζω πως ισχύουν για πολλούς εργάτες ακόμα και σήμερα. Πιστεύω ότι οι πρακτικές τους απόψεις σχετικά με το κήρυγμα του Ευαγγελίου, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι θεολογικές τους απόψεις, είναι τρομερά ελλιπείς. Και η απουσία της δύναμης του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί μια βασική έλλειψη στην προετοιμασία τους για τη διακονία. Δεν το λέω αυτό με άσχημο τρόπο. Αλλά είναι ένα τραγικό γεγονός, που με έχει λυπήσει βαθιά κατά τη διάρκεια των χρόνων. Όσο περισσότερο βλέπω, τόσο περισσότερο έχω πειστεί ότι παρ' όλη την κατάρτισή τους, υπάρχει ακόμα έλλειψη της γνώσης του καλύτερου τρόπου να παρουσιαστεί το Ευαγγέλιο, και φοβερή έλλειψη της δύναμης του Αγίου Πνεύματος.
Συνεχίζεται........
Η σειρά αυτή της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου