ΓΕΝΕΣΗ 1 Εν αρχή εποίησε ο Θεός τον ουρανόν και την γην

Κεφ.α1- Εν αρχή εποίησε ο Θεός τον ουρανόν και την γην.

 - Όταν λέει αρχή, δεν εννοεί την αρχή του Θεού, αλλά του σύμπαντος ή του ανθρώπου. 

Ο Θεός είναι δημιουργικός από την φύση Του και πάντοτε δημιουργούσε. Αυτό να μην μας διαφεύγει ποτέ. Ο Θεός πάντοτε έκανε πράγματα. Πριν φτιάξει την γη, πριν φτιάξει οτιδήποτε άλλο, ο Θεός με κάτι ασχολιόταν, επειδή από τη φύση Του είναι Δημιουργός, Πλάστης.

 Δεν ξέρουμε τι έκανε. Ξέρουμε όμως δύο πράγματα:

 1) Ό,τι έκανε θα ήταν θαυμάσιο και θα συμβάδιζε με τη φύση Του.

 2) Ότι έβαλε εμάς κληρονόμους, πάνω σε όλα όσα έχει κάνει. Είμαστε κληρονόμοι της Θείας Φύσης.

 - Δεν μας δίνει αποδείξεις ή ντοκουμέντα για τον εαυτό Του. Δηλαδή, το πώς έγινε ο Θεός, αν έγινε, από που έγινε, πως υπάρχει ο Θεός, πως έχει τη ζωή μέσα Του, πως είναι άπειρος, πως είναι άφθαρτος, πως είναι η πηγή της ζωής, πως… δεν μας λέει ο Θεός τίποτα γι’ αυτό.

 Η Βίβλος δέχεται απλά την προϋπόθεση της ύπαρξης Του. 
Ξεκινάει με την προϋπόθεση ότι ο Θεός υπάρχει και φτιάχνει.

 Μας καλεί λοιπόν να δεχθούμε τον Θεό όπως είναι. Να Τον πιστέψουμε όπως είναι. Αμέσως λοιπόν ο Λόγος του Θεού διεγείρει την πίστη μας, για να μπορέσει μετά να ξεκινήσει να έχει επαφή μαζί μας. Όχι ότι ο Θεός δεν θέλει να γνωρίζουμε την φύση Του, αλλά δεν θα την αποκαλύψει σε κάθε περίεργο, σε κάθε επιπόλαιο,  που θέλει απλά και μόνο να ξέρει.
 Απ’ αυτούς τους ανθρώπους, ο Κύριος κρύβεται. 
Μίλησε με παραβολές, τους έκρυψε τον λόγο Του, ο οποίος έγινε βρόγχια και παγίδα, για να πέσουν.

 Αντίθετα χαίρεται να αποκαλύπτει τη φύση Του ο Θεός, αλλά σε ποιους;

 Σ’ αυτούς που Τον ζητάνε, προσεύχονται και είναι συντετριμμένοι στην καρδιά, σ’ αυτούς που Τον αγαπούν και Τον έχουν βάλει σαν το καλύτερο και το κυριότερο στοιχείο της ζωής τους. Λέει ότι, «όταν πάμε εκεί (στον ουρανό) θα εξακολουθούμε να γνωρίζουμε Αυτόν!», ότι «θα είμαστε όμοιοι με Αυτόν!».

 Βλέπουμε ότι ο Θεός δεν έχει κακές προθέσεις. Δεν θέλει να μας έχει στο σκοτάδι.

 Όταν ο διάβολος πείραξε την Εύα, της είπε ότι, «ο Θεός ξέρει ότι αν φάτε από αυτό το δέντρο θα γίνεται ως θεοί… γι’ αυτό δεν σας αφήνει, δεν θέλει να γίνετε σαν θεοί, δεν είναι η πρόθεση Του αυτή». Έτσι ρίχνει το δηλητήριο.

 Αυτό πρέπει να το προσέξουμε. 
Αγαπητοί,  Θεός λαχταράει και θέλει να αποκαλύψει την φύση Του.

 Αλλά σε ποιους; Στους εκζητούντας Αυτόν! 
Μάλιστα λέει ότι, «επικατάρατος είναι όστις δεν εξιχνιάζει τον Κύριο». Ο Κύριος φέρνει κατάρα σ’ αυτούς που δεν Τον αναζητούν. Θέλει να Τον βρεις και να Τον εξερευνήσεις. Γι’ αυτό μας έφερε στον κόσμο αυτό, για να ανοίξουμε την καρδιά μας να Τον εξερευνήσουμε.

 Άλλωστε, αν το πάρουμε διαφορετικά, ο Θεός δεν είναι υποχρεωμένος. Δεν μας χρωστάει τίποτα. Αντίθετα μας δίνει τα πάντα.

 Το γεγονός ότι υπάρχουμε εμείς σαν άνθρωποι, ότι υπάρχει η γη, το σύμπαν, είναι απόδειξη ότι υπάρχει ο Δημιουργός.

 - Το επιχείρημα του Σχεδίου της Κτίσης, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο να αγνοηθεί.

 Ρωμ.α20- Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα διά των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι.

 Δεν μπορεί κανείς να αντικρούσει, ότι όλα αυτά, την τάξη και την τελειότητα αυτή, κάποιο χέρι τα έχει φτιάξει.
Μπορεί κανείς να το αντικρούσει αυτό; 
Και ο πιο άθεος, θα πει ότι «κάποια ανώτερη δύναμη τα έκανε».

Μια ανωτέρα δύναμη, γιατί να τα φτιάξει με τέτοια τελειότητα; 
Ποιος είναι ο λόγος; 
Δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια τεράστια πολυκατοικία με όλες τις ανέσεις και τα υπερσύγχρονα μέσα και να πούμε ότι έτσι μας ήρθε και την φτιάξαμε! 
Ποιος είναι ο λόγος που την φτιάξαμε; Γιατί ο Θεός έφτιαξε αυτό το σύμπαν, την τάξη αυτή, την ροή, όλη αυτή τη σειρά των πραγμάτων; Ποιος ήταν ο στόχος Του;

 Βλέπουμε ότι η λογική του ανθρώπου δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει αυτό. Ή θα το δεχθεί και θα ανοίξει στον Θεό ή θα το απορρίψει, θα το αγνοήσει. 
Το αφήνει, το βγάζει από τη σκέψη του και το αγνοεί. Αυτό όμως δεν είναι το σωστό.

 - Ο Θεός δεν υποτάσσεται στην κτίση Του. Στέκεται πάνω από αυτήν, όπως ο βασιλιάς δεν υποτάσσεται στους υπηκόους του. Καλεί τους ανθρώπους να έρθουν στο δικό Του επίπεδο.

 Κάποιος είπε: «αν υπάρχει Θεός, σε πέντε λεπτά να πέσω νεκρός. Αν όμως δεν γίνει αυτό, δεν υπάρχει Θεός».

 Είναι σαν το παράδειγμα με δύο μερμηγκάκια που στέκονται και παρατηρούν ένα τεράστιο σιδερένιο πράγμα, που πάει πολύ μακριά. Δίπλα από αυτό υπάρχει άλλο ένα το ίδιο. Υπάρχουν και ξύλα, κάτι τεράστιες ξυλάρες που ενώνουν τα δύο σίδερα. Και λέει το ένα στο άλλο: «Ξέρεις, από δω πάνω περνάνε κάτι τεράστια σιδερένια πράγματα, που κάνουν φοβερό θόρυβο και μεταφέρουν μέσα πολύ κόσμο. Τεράστια είναι, τι να σου πω!». Λέει το άλλο μερμήγκι: «Τι είναι αυτά που λες! Εγώ δεν τα πιστεύω. Αν είναι έτσι που λες, τώρα αμέσως να έρθει να περάσει ένα από αυτά να  το δω». Θα πρέπει ο σταθμάρχης, που είναι απασχολημένος με όλα τα δρομολόγια, με τους μοχλούς που πρέπει να αλλάζει στις ράγες των τρένων ώστε να πάει το κάθε ένα στη θέση του, να κάτσει να ασχοληθεί με το μερμηγκάκι εκείνο, που έχει πρόβλημα, για το αν υπάρχουν τα τρένα ή όχι!

 Αλίμονο αν ο Θεός, ο Δημιουργός, καθόταν να ασχολείται με αυτά που ο άνθρωπος βάζει με δικούς του όρους. Δηλαδή ο άνθρωπος βάζει δικούς του όρους, δικές του προϋποθέσεις και θέλει να βάλει τον Θεό μέσα στα καλούπια τα δικά του. Και αν δεν μπει μέσα στα δικά του καλούπια, ο Θεός δεν υπάρχει. Αυτό είναι ανοησία!!!

 Δεν μπορούμε να εδραιώσουμε δικούς μας κανόνες και να κρίνουμε τον Θεό με αυτούς. Αυτή είναι και η έννοια της υπερηφάνειας, άλλωστε. Είναι η υπερηφάνεια και η αλαζονεία του ανθρώπου.

 Ο Θεός όρισε τον δρόμο και τον τρόπο δια του οποίου πρέπει να Τον κατανοήσουμε. Και μάλιστα τον φρουρεί αυτόν πάρα πολύ προσεκτικά από τους υπερήφανους.

 Εκκλ.η17- τότε είδον παν το έργον του Θεού, ότι άνθρωπος δεν δύναται να εύρη το έργον το οποίον έγεινεν υπό τον ήλιον· επειδή όσον και αν κοπιάση ο άνθρωπος ζητών, βεβαίως δεν θέλει ευρεί· έτι δε και ο σοφός εάν είπη να γνωρίση αυτό, δεν θέλει δυνηθή να εύρη.

 Ματ.ια25- Εν εκείνω τω καιρώ αποκριθείς ο Ιησούς είπε· Δοξάζω σε, Πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια·

 - Για το ότι «εποίησεν τον ουρανόν και την γην», υπάρχουν δύο ερμηνείες.

 Πρώτη. Αναφέρεται γενικά σε όλη τη Δημιουργία.
 Δηλαδή ξεκινάει με μια φράση που αναφέρεται στην γενική δημιουργία του ουρανού και της γης, και μετά αρχίζει ο Θεός να μας λέει πώς τα έκανε. Επειδή ο ήλιος και τα άστρα έγιναν αργότερα.

 Δεύτερη. Η λέξη ουρανός μπορεί να αναφέρεται στο διάστημα, στο κενό. Διότι και αυτό είναι δημιούργημα όσο και ο χρόνος. Μεταξύ σελήνης και γης υπάρχει ένα χρονοδιάστημα. Η απόσταση, ο χώρος, το κενό, είναι δημιουργήματα.

 Αυτό το πρώτο εδάφιο της Γένεσης, είναι αντίκρουση για τις κυριότερες ψευδο­φιλοσοφίες της ανθρωπότητας.

 Αντικρούει τον Αθεϊσμό. Ο ίδιος ο Θεός ξεκινάει και λέει: «εν αρχή εποίησεν ο Θεός…». Ο Θεός εποίησε, άρα ο Θεός υπάρχει.

 Αντικρούει τη θεωρία της Σχετικότητας, (που λέει ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο, ότι όλα είναι σχετικά, ότι δεν υπάρχει ούτε αρχή - ούτε τέλος - ούτε μέση, εξαρτάται από το τι θα πάρεις, τι θα πεις, κλπ.).

 Αντικρούει την διδασκαλία του Πολυθεϊσμού, «εν αρχή εποίησεν ο Θεός…». Ένας είναι ο Θεός.

 Αντικρούει τον Φαταλισμό, που έχει να κάνει με την τύχη, ότι δηλαδή όλα έγιναν τυχαία.

 Αντικρούει την διδασκαλία της Εξέλιξης, που στηρίζεται στην πιθανότητα και στον χρόνο (εξέλιξη των ειδών. Από μια έκρηξη στο διάστημα έγινε όλο αυτό που βλέπουμε, η Δημιουργία).

 Αντικρούει τον Πανθεϊσμό, ότι δηλαδή ο Θεός είναι παντού και είναι η ίδια η φύση, (ο Θεός είναι το δέντρο, το βουνό, ο βράχος, το ποτάμι, το σύννεφο, ο ήλιος, η σελήνη…).

 Αντικρούει την θεωρία του Υλισμού, δηλαδή ότι κάθε τι ερμηνεύεται κάτω από τον όρο «ύλη». Δεν υπάρχει ψυχή, δεν υπάρχει πνεύμα και εισαγάγει την αιωνιότητα της ύλης. Η διδασκαλία αυτή λέει ότι μόνο η ύλη υπάρχει. Όμως το εδάφιο αυτό λέει ότι η ύλη είναι πρόσκαιρο δημιούργημα του Θεού και ότι ο Θεός είναι πάνω από την ύλη.

 Η διδασκαλία της Δημιουργίας είναι ο θεμέλιος λίθος της Βιβλικής Αλήθειας. Δηλαδή αν επιτρέψουμε να μας αφαιρέσουν την αλήθεια αυτή, της Δημιουργίας, μετά δεν στέκει ολόκληρη η Γραφή. Είναι πάρα πολύ σημαντικό! Επειδή ο Λόγος του Θεού διάσπαρτα λέει ότι ο Θεός έφτιαξε τη γη. Λέει πώς την έκανε και τη σειρά με την οποία την έκανε.

 - Δεν ήταν κάποια σκληρή δουλειά για τον Θεό η Δημιουργία. Είπε και έγινε, πρόσταξε και στερεώθηκε.

 Ψαλ.λγ6- Με τον λόγον του Κυρίου έγειναν οι ουρανοί, και διά της πνοής του στόματος αυτού πάσα η στρατιά αυτών.

 Έκανε τα πάντα με τον λόγο Του.

 Ο Θεός από την φύση Του ήταν πάντα Δημιουργός. Πάντα δημιουργούσε. Όπως είναι Πνεύμα, όπως είναι Αλήθεια, Αγάπη, έτσι είναι και Δημιουργός και Κριτής κλπ. Είναι η φύση Του τέτοια να δημιουργεί. Βέβαια εδώ έκανε κάτι το φοβερά θαυμάσιο στα δικά μας μάτια. Έκανε το σύμπαν.

 -Το σύμπαν είναι μια  τρομερή δημιουργία, φοβερά πολύπλοκη, πάρα πολύ μεγάλη. Θα ρίξουμε μια μικρή ματιά, ώστε να αντιληφθούμε λίγο μέσα στο πνεύμα μας, το μέγεθος της δημιουργίας αυτής, με κάποιους προσιτούς όρους και παραδείγματα, που μπορούμε να αντιληφθούμε ώστε να το καταλάβουμε.

 Δεν υπάρχει φανερό τέλος μέσα στο σύμπαν. Ο Θεός δημιούργησε και το κενό ακόμα. Ό,τι κενό υπάρχει, ο Θεός το δημιούργησε (και το κενό ακόμα είναι δημιούργημα).

 Είναι αδύνατο να συλλάβουμε το μέγεθος της δημιουργίας αυτής, επειδή εμείς είμαστε πεπερασμένοι. Ο νους μας είναι μικρός. Δεν είναι κατασκευασμένος για να μπορεί να αντιληφθεί τόσο μεγάλα πράγματα. Είμαστε δεσμευμένοι από τον χώρο, τον χρόνο και την ύλη. Δεν μπορούμε να έχουμε αντίληψη πέρα από αυτές τις διαστάσεις. Ο χώρος, ο χρόνος και η ύλη, κάτι λένε για μας. Από κει και πέρα δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα περισσότερο. Εκτός μόνο δια του πνεύματος!

 Για παράδειγμα, αδύνατο να καταλάβουμε ότι ο Θεός πάντα υπήρχε. Δεν μπορούμε αυτό να το εννοήσουμε. Μόλις πάει ο νους μας να βγει λίγο και να αρχίσει να συλλαμβάνει κάποιες εικόνες, κλείνει. Είναι πέρα από αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε. Ο Θεός έβαλε έναν φραγμό εκεί για να μπορέσει να εργαστεί, να εκφραστεί η πίστη. Δεν έρχεται να μας εξηγήσει τον εαυτό Του, το πόθεν έσχες του Θεού. Θέλει να Τον θεωρήσουμε σαν δεδομένο και από κει και πέρα, όταν πάμε κοντά Του, θα μας δείξει ό,τι θέλει να μας δείξει.

 - Υπάρχουν δύο πιθανότητες, ουσιαστικά, πάνω στις οποίες μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί σχετικά με την προέλευση της Δημιουργίας.

 Πρώτο, ότι κάτι υπήρχε πάντοτε και δημιούργησε όλα αυτά τα οποία δημιούργησε. Αυτό το κάτι είναι βέβαια ο Θεός.

 Δεύτερο, ότι κάτι άρχισε να υπάρχει από το τίποτα (ύλη). Αυτό λέει η θεωρεία της Εξέλιξης.

 Ποιο από τα δύο φαίνεται ότι είναι πιο λογικό να το δεχθεί ο άνθρωπος;

 Φυσικά το πρώτο. Ότι κάτι πάντοτε υπήρχε. Υπήρχε μια πηγή ζωής και δύναμης από την οποία ξεκίνησαν και έγιναν όλα τα υπόλοιπα και αυτό είναι ο Θεός.

 Το μέγεθος του διαστήματος.

 Οι αριθμοί θα μας καταπλήξουν και θα γεμίσουν την καρδιά μας με το μεγαλείο και τη δόξα του Θεού.

 Μια καθαρή, ξηρή νύχτα, χωρίς υγρασία και ανέμους, μπορούμε να δούμε χιλιάδες άστρα στον ουρανό. Όμως με ένα πανίσχυρο ραδιοτηλεσκόπιο βλέπουμε δισεκατομμύρια άστρα στο στερέωμα.

 Οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι τεράστιες.

 Ο Ήλιος απέχει από τη Γη 148.800.000 χιλιόμετρα. Η Γη έχει 12.800 χιλιόμετρα διάμετρο. Ο Πλούτωνας απέχει από τον Ήλιο 5.872.000.000 χιλιόμετρα. Για να το καταλάβουμε πιο καλά, αν υποθέσουμε ότι ο Ήλιος είναι μια κολοκύθα (από τις κόκκινες), η Γη είναι ένα μπιζέλι, που απέχει 66 μέτρα μακριά. Ο Πλούτων είναι άλλο ένα μπιζέλι, 3.200 μέτρα μακριά από την κολοκύθα.

 Για μεγαλύτερες αποστάσεις χρειαζόμαστε μεγαλύτερες μονάδες μέτρησης μήκους. Έτσι βρήκαν το έτος φωτός. Η ταχύτητα του φωτός είναι 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Ένα (1) έτος φωτός είναι 9.460.000.000.000 χιλιόμετρα.

Μπετελγκες

 Το μεγαλύτερο γνωστό αστέρι σε διάμετρο, είναι το Μπέτελγκες, που ανήκει στον αστερισμό του Ωρίωνα και έχει διάμετρο 640.000.000 χιλιόμετρα, ενώ ο Ήλιος έχει 1.384.000 χιλιόμετρα διάμετρο. Είναι όσο τέσσερις φορές η απόσταση μεταξύ Γης και Ήλιου. Αυτό το άστρο είναι 300 έτη φωτός μακριά.

 Τα άστρα βρίσκονται σε ομάδες, οι οποίες ονομάζονται γαλαξίες.  Ο γαλαξίας μας έχει 100.000 έτη φωτός διάμετρο. Το πάχος του είναι 10.000 έτη φωτός διάμετρος και έχει 200.000.000.000 άστρα. Το ηλιακό μας σύστημα απέχει περίπου 30.000 έτη φωτός από το κέντρο του γαλαξία. Υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες στο ορατό σύμπαν και δεν υπάρχει γνωστό τέλος. Όσο οι άνθρωποι φτιάχνουν μεγαλύτερα τηλεσκόπια, τόσο περισσότερα και πιο θαυμαστά και παράξενα πράγματα ανακαλύπτουν.

 Ψαλ.ρμζ4- Αριθμεί τα πλήθη των άστρων× καλεί τα πάντα ονομαστί.

 Ας μη μας φαίνεται παράξενο λοιπόν, το ότι αριθμεί τις τρίχες του κεφαλιού μας! Επειδή τα άστρα που υπάρχουν είναι κατά πολύ περισσότερα από όλες τις τρίχες που έχουμε στα κεφάλια μας όλοι οι άνθρωποι μαζί. Ο Κύριος είναι θαυμαστός!!!

 Ένας άλλος τρόπος για να αντιληφθούμε τα προηγούμενα, είναι να υποθέσουμε ότι, αν το πάχος μιας σελίδας είναι η απόσταση της Γης από τον Ήλιο (148.000.000 χιλιόμετρα), η απόσταση από το πιο κοντινό αστέρι, είναι μια στοίβα σελίδων ύψους 21 μέτρων. Η διάμετρος του γαλαξία μας είναι μια στοίβα ύψους  496 χιλιομέτρων, σε σελίδες.

 Το χείλος του γνωστού σύμπαντος, είναι μια στοίβα σελίδων, ύψους περίπου 49.000.000 χιλιομέτρων, που είναι περίπου το 1/3 της πραγματικής απόστασης της Γης από τον Ήλιο.

 Βλέπουμε ότι προσπαθώντας να συλλάβουμε το μέγεθος, το μυαλό μας κλείνει, δεν μπορεί να το εννοήσει, είναι αδύνατον.

 Πολλά καινούρια αντικείμενα έχουν βρεθεί, που δεν τα γνώριζαν πριν. Έχουν βρει τους Κουάζαλς, που είναι τρομερές πηγές ραδίου, σε πάρα πολύ μεγάλες αποστάσεις και ορισμένοι από αυτούς είναι 10 δις έτη φωτός μακριά. Έχουν βρει τους Πούλζαρς, που είναι άστρα νετρονίου. Αυτοί, αναβοσβήνουν σαν φάροι, 30 φορές το δευτερόλεπτο. Πιστεύεται ότι είναι πλανήτες περιστρεφόμενοι, με μαγνητικά πεδία αφάνταστης έντασης, που ακτινοβολούν ενέργεια σε λεπτές ακτίνες, σαν περιστρεφόμενοι φάροι. Αυτά τα νετρονικά άστρα έχουν τέτοια πυκνότητα, που μια κουταλιά από αυτά, αν την αφήσεις πάνω στη Γη θα την τρυπήσει και θα την διαπεράσει. Μια τέτοια κουταλιά ζυγίζει 1δις τόνους. Δηλαδή μια τέτοια κουταλιά ζυγίζει όσο ζυγίζουν 200 εκατομμύρια ελέφαντες. Αν μπορούσαμε να πυκνώσουμε τη Γη σ’ αυτή την πυκνότητα, η διάμετρος της θα γινόταν 100 μέτρα.

 Οι μαύρες τρύπες (όπως τις νόμιζαν παλαιότερα), είναι άστρα, με τόσο μεγάλη πυκνότητα, βαρύτητα, που το φως δεν μπορεί να διαφύγει, το εγκλωβίζουν μέσα τους.

 - Να σκεφτούμε πρόσθετα με αυτά, την θεωρία που μιλάει για την ύλη και την αντιύλη. Δηλαδή, πως ό,τι υπάρχει εδώ, υπάρχει το καθρέφτισμα του κάπου αλλού. Μπορούμε λέει, αν είχαμε κάποιο μηχανισμό, να ακούγαμε τη φωνή του Χριστού. Εκεί είναι αποθηκευμένα όλα. Φωνές, πράξεις, γεγονότα, τα πάντα είναι αποθηκευμένα.

 Είπαμε ότι το μυαλό μας, μας κάνει πολλά. Δεν καταλαβαίνουμε. Και όμως, όλα αυτά είναι εκεί, υπάρχουν. Όλα αυτά είναι μέσα στο μεγαλείο της Δημιουργίας του Θεού.

 Αν ο άνθρωπος μέσα στην αμαρτία του, κατάφερε μέχρι τώρα να βρει όλα αυτά τα πράγματα, μπορούμε να  αναλογιστούμε στην Χιλιετή Βασιλεία τι θα βρουν οι άνθρωποι από το μεγαλείο του Θεού; Και όσο θα βρίσκουν, τόσο θα βλέπουν το μεγαλείο του Θεού.

 Πρόσφατα, βρήκαν  γαλαξίες φυσαλίδες, που γύρω-γύρω είναι γεμάτοι άστρα και από μέσα κενό. Παράξενα πράγματα... Όλα αυτά τα έκανε ο Κύριος!

 - Γιατί τα έκανε; Τα έκανε για τον κάθε ένα από εμάς. Τα έκανε για τον άνθρωπο. Στόλισε τον ουρανό με αυτό το μεγαλείο, ώστε με μια ματιά στον ουρανό, να καταλαβαίνει ότι όλα αυτά τα έκανε ο Θεός, άρα πρέπει να έρθει κοντά  Του. Γι’ αυτό λέει στην προς Ρωμαίους «η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης» είναι γνωστή «δια των ποιημάτων».

 Τι θα μπορούσαμε να πούμε για τις νιφάδες του χιονιού. Δεν μοιάζει καμιά με κάποια άλλη. Είναι όλες διαφορετικές. Μπορεί κανείς να το δει αυτό με γυμνό μάτι όταν το χιόνι πέφτει παγωμένο, σαν ρύζι. Όταν είναι σ’ αυτή την κατάσταση το χιόνι, πέφτει κάτω και μένει σαν παγάκι (όχι χαλάζι). Οι νιφάδες έχουν μεγάλα σχήματα, τα οποία είναι όλα ισομετρικά και δεν μοιάζει κανένα με το άλλο. Όσες και να πιάσουμε θα δούμε ότι γίνονται συνδυασμοί κρυστάλλων, που ενώνονται σε ένα φοβερό σχήμα που το κάθε ένα είναι διαφορετικό από το άλλο. Ο Λόγος του Θεού λέει: «έχεις εισέλθει στους θησαυρούς της χιόνος;».

 Για ποιόν τα έφτιαξε ο Θεός;

 Τα βουνά, τα λαγκάδια, στα οποία συσσωρεύει ο Θεός τα χιόνια και κρατάει ένα ρεζερβουάρ νερού για το καλοκαίρι, όπου λιώνοντας σιγά-σιγά γεμίζει τα πηγάδια, τις πηγές, τα ρυάκια, για να ποτίζεται η γη. Θαυμάσια πράγματα έχει κάνει ο Θεός. Πώς σχηματίζονται τα διαμάντια και οι πολύτιμοι λίθοι μέσα στα βάθη της γης ή πώς σχηματίζονται τα μαργαριτάρια μέσα στα στρείδια! Όλα αυτά τα έκανε ο Θεός για να βλέπουμε τη δόξα Του. Να βλέπουμε το μεγαλείο Του.

 Η Γη είναι μοναδική και ασυνήθης μέσα  σ’ όλο το σύμπαν. Είναι ο γαλάζιος πλανήτης. Δεν υπάρχει άλλος γαλάζιος πλανήτης στο σύμπαν. Δοκιμές σε άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, έδειξαν ότι οι πιο πολλοί είναι εκτεθειμένοι σε ψύχος ή καύμα και είναι άνυδροι.

 Είδαμε λοιπόν, στη Γένεση ότι ο Θεός έχει φτιάξει μια θαυμάσια Δημιουργία και είδαμε τον αστρικό κόσμο, τον μικρόκοσμο, τα οποία και έκανε για να φανερώσει, να δείξει το άπειρο μεγαλείο και τη δόξα Του, σ’ αυτούς που έζησαν, σε όλους εμάς και στις γενιές που πρόκειται να έρθουν.

 Ποιος ο σκοπός της δημιουργίας; Γιατί έκαμε ο Κύριος τη γη και όλα αυτά που την περιβάλουν;

 Ησα.με18- Διότι ούτω λέγει Κύριος, ο ποιήσας τους ουρανούς× αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν× όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.

 Ο σκοπός που την δημιούργησε, είναι για να κατοικηθεί από τον άνθρωπο. Για να γεννηθεί ο άνθρωπος, να δημιουργηθεί πάνω σ’ αυτήν, να αρχίσουν να γεννιόνται υιοί και θυγατέρες του Θεού και να μάθουν να αγαπούν τον Κύριο, να Τον υπηρετούν και να μοιραστούν την αιώνια δόξα Του.

 Εφε.α9- γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, 10- εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης.

 Κολ.α15- όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, 16- επειδή δι' αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν·

 Σ’ αυτές τις δύο επιστολές, αναφέρεται ο πρωταρχικός σκοπός και το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Ο τελικός στόχος του Θεού, είναι ο νέος ουρανός και η νέα γη, όπου η δικαιοσύνη κατοικεί.

 Ένα επιχείρημα που προβάλουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, λέει τα εξής:

 Αν ο Αδάμ δεν αμάρτανε θα έμενε στον Παράδεισο; Θα έμενε! Άρα το σχέδιο του Θεού ήταν, η Γη να είναι ένας Παράδεισος. Αυτό θα το πετύχει ο Θεός στη Χιλιετή Βασιλεία και εκεί τελειώνει η ιστορία. Που είναι το πρόβλημα;

 Απάντηση: Ο σκοπός που έκανε ο Θεός τον Αδάμ, δεν ήταν για να παραμείνει στον Παράδεισο. Ο σκοπός Του ήταν να κάνει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση Του. Δεν ήταν να αφήσει τον Αδάμ να κάθεται και να τρώει και να πίνει. Είχε ένα στόχο που τον έβαλε εκεί. Ήταν σαν μια παιδεία, γύρω από τις καταστάσεις που υπήρχαν εκεί και εφόσον υπάκουε τον Θεό και γινόταν σαν τον Θεό, θα τον έπαιρνε ο Κύριος στην παρουσία Του, στα ένδοξα, στα μεγαλεία Του.

 Γι’ αυτό είναι πλασμένος ο άνθρωπος. Ο τελικός στόχος λοιπόν είναι ο νέος ουρανός και η νέα γη.

 - «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν». Στα εβραϊκά είναι η λέξη «Σαμάγειμ». Η κατάληξη «άγειμ» είναι ο δυϊκός αριθμός. Χρησιμοποιείται για πράγματα τα οποία υπάρχουν κατά ζεύγη π.χ. τα μάτια.

 Γιατί στον ουρανό να είναι κάτι που να είναι δυο μαζί; Πού να είναι ζεύγος;

 Αναφέρεται προφανώς στους δύο ουρανούς. Στην ατμόσφαιρα μέχρι την στρατόσφαιρα, ο οποίος είναι ο 1^ος ουρανός, και ο 2^ος ουρανός, αναφέρεται στο διάστημα.

 Όχι στον ουρανό με τα άστρα, επειδή τα άστρα έγιναν την 4^η μέρα. Έφτιαξε λοιπόν ο Κύριος τον 1^ο ουρανό, την ατμόσφαιρα και μετά έφτιαξε το διάστημα, το οποίο στόλισε μετά με τα άστρα. Έφτιαξε τον ουρανό και την γη. Πρώτα έφτιαξε τον χώρο μέσα στον οποίο θα γίνονταν όλα αυτά και μετά έβαλε τη γη εκεί.

- Ιωα.α1- Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. 2- Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. 3- Πάντα δι’ αυτού έγειναν× και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν τω οποίον έγεινεν.

 Ο Κύριος εδώ μας εξηγεί την αρχή. Μάλιστα το «Εν αρχή» της Γένεσης, συνδυάζεται με το «Εν αρχή» που λέει ο Ιωάννης στο ευαγγέλιο του. Εκεί μας λέει για την αρχή της αρχής.

 Ποια αρχή ήταν πρώτα, στο κατά Ιωάννη ή της Γένεσης; Είναι στο κατά Ιωάννη: «Εν αρχή ην ο λόγος». Προηγείται ο Λόγος.

 Και γιατί ο Θεός το λέει αυτό; Η λέξη «λόγος» αναφέρεται τόσο στη σκέψη, όσο και στον έναρθρο λόγο. Η σκέψη είναι ο λόγος που είναι ενδιάθετος, που είναι μέσα στον άνθρωπο. Ενώ η ομιλία είναι ο έναρθρος λόγος, αυτός που εξωτερικεύεται, που ακούγεται.

 Στην αρχή λοιπόν δεν υπήρχε εξωτερίκευση του Λόγου, αλλά ήταν πρώτα η ενδιάθετη σκέψη του Θεού, ήταν πρώτα η εσωτερική αυτή ευδοκία, η καλή σκέψη, που ξεκίνησε μέσα από τον Θεό και άρχισε μετά να εκφράζεται, καθώς ο Θεός άρχισε να δημιουργεί.

 Η λέξη «προς» δηλώνει κατεύθυνση, επικοινωνία. Η ιδέα που εκφράζεται είναι της κίνησης προς κάπου.

 (Κάτι πολύ σημαντικό που μας βοηθάει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφέρεται σε δύο θεούς. Η σκέψη μας πρέπει να σταθεί εκεί που είναι η αλήθεια. Ο διάβολος πάντα, την ψευτοδιδα­σκα­λία  που δημιουργεί, την βάζει σαν φράγμα για να φράξει την αλήθεια, να μην την καταλάβουμε. Αυτό το διανόημα πρέπει να το ρίξουμε κάτω, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε αυτά που ακολουθούν).

 Όταν λέει «εν αρχή ην ο λόγος», αμέσως ο νους μας πάει στον Ιησού. Με Αυτόν συνδέεται. Αλλά εδώ λέει για την αρχή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η αρχή, ο Λόγος αυτός, αναφέρεται στην ευδοκία του Θεού, στην πρόθεση Του, ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα, ότι είναι η ρίζα από την οποία προήλθαν όλα.

 Η προσωποποίηση όλου του Λόγου, είναι ο Ιησούς. Δηλαδή, από όλα όσα ο Θεός ήθελε να κάνει, το επίκεντρο, η καρδιά, το σύνολο από όλα αυτά που ήθελε να φανερώσει, ζωγραφίζονται τέλεια όλα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Εκεί βρίσκονται όλα.

 Όμως λέει: «και ο λόγος ην προς τον Θεόν». Ο λόγος είναι ο Ιησούς, προς τον Θεό, άρα όπως λένε έχουμε ένα ο Ιησούς και ένα ο Θεός, δύο πρόσωπα.

 Ας πούμε ότι, εντάξει, δεχόμαστε αυτή τη θεωρία:

 Έχουμε, ότι ο Λόγος είναι ο Θεός Υιός (και Θεός είναι ο Λόγος). Εδώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή λείπει το άρθρο, στην αγγλική μετάφραση λένε ότι «ο Λόγος ήταν ένας (κάποιος) Θεός» «and the word was a God». Σε αντίθεση με τον Θεό, που έχει το οριστικό άρθρο. Αλλά εδώ, μόνοι τους θάβουν τον εαυτό τους, επειδή ο Θεός αυτός, ο Πατέρας ο ένας, αναφέρεται πάρα πολλές φορές, χωρίς άρθρο. Έχουν μεγάλο πρόβλημα σ’ αυτό το σημείο.

 Αν ρωτήσουμε γιατί είναι χωρίς άρθρο, η απάντηση τους είναι ότι όταν υπάρχει το οριστικό άρθρο (ο Θεός) αναφέρεται στο σύνολο της θεότητας, που αποτελείται από τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο (διδασκαλία της τριαδικότητας) και το ότι εδώ είναι χωρίς άρθρο, σημαίνει ότι αναφέρεται στην μια πτυχή της θεότητας, στο ένα πρόσωπο.

 Όμως εδώ πάλι είναι, που το επιχείρημα αυτό πνίγεται. Επειδή λέει, «και ο λόγος ην προς τον  Θεόν», με το οριστικό άρθρο. Αφού ο  Θεός φανερώνει και τα τρία πρόσωπα, αυτός ο λόγος ποιος είναι, που είναι προς τον Θεό; Σ΄ αυτή την περίπτωση έχουμε τέσσερα πρόσωπα! Είναι άτοπο. Δεν στέκει.

 Επειδή, δεν λέει, «εν αρχή ην ο Ιησούς». Δεν λέει, «εν αρχή ην ο Χριστός». Δεν λέει, «εν αρχή ην ο Υιός». Επειδή όλοι αυτοί οι όροι αναφέρονται στον Ιησού, μετά την γέννηση του στη γη. Πότε γεννήθηκε ο Υιός του Θεού; Γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία, στην φάτνη.

 Ας δούμε αυτή την αρχή λοιπόν! «Εν αρχή ην ο λόγος, και ο λόγος ην προς τον θεόν». Στην αρχή, επειδή αυτή ήταν η ενδόμυχη σκέψη του Θεού, η ευδοκία του Θεού, γι’ αυτό και λέει προς τον Θεό. Ήταν μέσα στον Θεό που ξεκίνησε και άρχισε να λαμβάνει χώρα όλο αυτό το σχέδιο της δημιουργίας και της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο Θεός είδε μέσα Του την νύμφη Του, είδε την εκκλησία Του, μας προείδε όλους.

 Γι’ αυτό και λέει στην Α’Πετ.α20- προεγνωσμένου μεν προ καταβολής κόσμου, φανερωθέντος δε επ’ εσχάτου των χρόνων δι’ υμάς». Μιλάει για πρόγνωση, γι’ αυτό και λέει ότι στην αρχή ήταν προς τον Θεό. Ήταν προς τον Θεό, δεν ήταν προς τους ανθρώπους ακόμα. Ήταν πρώτα στον Θεό μέσα όλο αυτό το σχέδιο και αργότερα αρχίζει να εκφράζεται.

 Ο Θεός συνέλαβε το σχέδιο και το είδε στην εντέλεια και στην τελειότητα του να διεκπεραιώ­νε­ται, δια μέσου της ζωής και του προσώπου του Ιησού Χριστού. Προείδε ότι θα ερχόταν ο Ιησούς στους ορισμένους καιρούς, ότι θα ζούσε τέλεια, θα εξαγόραζε τον άνθρωπο από την αμαρτία, θα ικανοποιούσε το θέλημα Του κι έτσι θα μπορούσε ο Θεός να αγοράσει όλα τα παιδιά Του πίσω από την αμαρτία και να κάμει αυτό το οποίο θα ξεκινούσε να κάνει.

 Ένας σοφός άνθρωπος που ξεκινάει να κάνει μια οικοδομή, με τι ξεκινάει; Πρώτα φτιάχνει το σχέδιο. Κάνοντας το σχέδιο, βλέπει αν του αρέσει και κάνει αλλαγές. Για να γίνει αυτό, πηγαίνει πρώτα στον αρχιτέκτονα. Επειδή ο μάστορας θα δουλέψει σύμφωνα με το σχέδιο που έχει τεθεί.

 Ο Θεός συνέλαβε αυτό το σχέδιο, το είδε τελειωμένο, κάτι που είναι μια μεγάλη ανακούφιση για μας. Μας είδε τέλειους πριν ακόμα υπάρξουμε. Τα πάντα είναι τελειωμένα για τον Θεό.

 Είδε ότι όλο αυτό θα ερχόταν εις πέρας και άρχισε αυτό να το εξωτερικεύει, από μέσα Του προς τα έξω.

 Η πρώτη εξωτερίκευση του Λόγου, πώς έγινε;

 Το πρώτο πράγμα που εξωτερικεύτηκε από τον Θεό, προκειμένου να αρχίσει να γίνεται το: «ο λόγος που ην προς τον Θεό», ήταν το ρήμα.

 «Και είπεν ο Θεός». Ξεκινάει λοιπόν αυτός ο Λόγος πρώτα σαν ρήμα και βγαίνει έξω. Η σχέση του Λόγου με τον Θεό είναι όπως είναι ο λόγος και η ενέργεια του ρήματος, που ξεκινάει από το ουσιαστικό. Όταν λέμε λαλώ, τρέχω, το ρήμα δείχνει μια ενέργεια η οποία προέρχεται από το ουσιαστικό. Ακριβώς έτσι, ο Λόγος, το ρήμα, είναι η ενέργεια που εξωτερικεύεται από το ουσιαστικό, που είναι ο Θεός. Από μέσα Του, εξέρχεται όλη αυτή η τρομερή ενέργεια, προκειμένου να φτιάξει, να δημιουργήσει, να τοποθετήσει, να ωραιοποιή­σει, να τακτοποιήσει το κάθε τι, σύμφωνα με το σχέδιο που ο Θεός είχε συλλάβει, με τον Λόγο.

 Γι’ αυτό ο Θεός μας λέει, και είπεν, και είπεν… για να καταλάβουμε ότι η αρχή έγινε με το ρήμα.

 Κι εδώ είναι μια βασική αρχή στο έργο του Θεού: Ό,τι ο Θεός πρόκειται να φτιάξει, ό,τι πρόκειται να μας βάλει να κάνουμε εμείς για την βασιλεία Του, να μας αποστείλει, τι θα προηγηθεί; Θα προηγηθεί ο Λόγος, το ρήμα. Πρώτα θα μας το πει ο Θεός, θα μας προετοιμάσει. Όταν ήταν να έρθει ο Χριστός τι έγινε πρώτα; Έστειλε τον Ιωάννη με τον Λόγο και προετοίμασε τις καρδιές. Ο Θεός μας λέει, «ό,τι κι αν κάνετε, πιο μπροστά θα το λέω Εγώ».

 Είναι νόμος. Είναι θεμελιώδης αρχή μέσα από τον Λόγο του Θεού.

 Πώς ξεκινούν οι πιο πολλές διακονίες; Από πού ξεκινούν; Από τον Λόγο! Ο Κύριος μας καλεί, μας μιλάει κι εμείς πράττουμε, πάνω στον Λόγο τον οποίο μας έχει πει.

 - Το σχέδιο λοιπόν του Θεού αρχίζει στο νου Του, προς τον Θεό. Μετά εξωτερικεύεται προς τα έξω, πρώτα προς τη δημιουργία, την ύλη.

 Ό,τι εξέρχεται από τον Θεό, έχει έναν προορισμό. Δεν θα επιστρέψει κενό. Ό,τι κάνει ο Θεός, ό,τι λέει, εκτελείται. Λέει, «γενηθήτω φως». Απέστειλε τον Λόγο να κάνει φως. Και τι έκανε ο Λόγος; Έκανε το φως.

 Ο λόγος που έκανε το φως, θα εκτελεστεί. Δεν εξήλθε μάταια. Όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία ο Θεός έβγαλε από τον εαυτό Του (την ενέργεια) για να γίνει η ύλη, όταν όλα θα διαλυθούν, θα επιστρέψουν πίσω στον Θεό, έχοντας πράξει αυτό για το οποίο ο Θεός τα εξαπέστειλε, αυτό για το οποίο είπε να γίνουν. Εκφράστηκε λοιπόν πρώτα στην ύλη.

 Η ύλη, είναι έκφραση του Θεού, προέρχεται από Εκείνον, αλλά δεν είναι Εκείνος. Να το προσέξουμε αυτό. Υπήρχε μια αρχαία διδασκαλία, ο Πανθεϊσμός, που έλεγε ότι όλα όσα είναι από ύλη, είναι ο Θεός. Επειδή προήλθαν από Αυτόν.

 Όχι!!! Είναι ενέργεια η οποία εξήλθε από τον Θεό, άλλά δεν είναι ο ίδιος ο Θεός. Είναι στοιχεία της έκφρασης του Θεού, αλλά δεν είναι ο ίδιος ο Θεός.

 Το δεύτερο στοιχείο στο οποίο εκφράστηκε το ρήμα, είναι οι Γραφές. Άρχισε το Πνεύμα το Άγιο να γράφει τον θεόπνευστο αυτό Λόγο, μέσω των διαφόρων θεόπνευστων συγγραφέων, για να καταγράψει το τελικό σχέδιο της τελικής Δημιουργίας Του, για να μας φωτίσει, να μας δώσει να καταλάβουμε τι ακριβώς ήθελε ο Θεός.

 Το τρίτο στοιχείο στο οποίο εκφράστηκε ο Λόγος, είναι «εν Χριστώ»:

 Ιωα.α14- Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.

 Ο Θεός προσωποποίησε στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, ό,τι ήθελε να φανερώσει από τον αόρατο και άπειρο εαυτό Του σε μας. Ό,τι ήθελε να φανερώσει από την αΐδιο δύναμη και θειότητα Του, το φανέρωσε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, εν σαρκί. Αυτός είναι ο Λόγος εν ενεργεία. Λέει: «εγώ είμαι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού», για να γίνει το θέλημα του Θεού. Απέστειλε ο Θεός τον Υιό Του, για να εκτελέσει το θέλημα του Θεού, το οποίο πάντα είχε μέσα Του και το οποίο εξέφρασε.

 Ησα.νε11- ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.

 Β’Κορ.ε19- δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.

 - Όπως ο ΕΛΟΧΙΜ στην αρχή έδωσε σχήμα στην άμορφη ύλη, έτσι ο Ιησούς έδωσε σχήμα στην άμορφη αυτή μάζα που λέγεται άνθρωπος. Μας έδωσε μορφή και σχήμα. Μας έδωσε να είμαστε σαν κι Αυτόν. Γεμάτοι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια και όλες τις αρετές του Πνεύματος.

 Ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό πώς είναι; Μας το περιγράφει. Γεμάτος, κακία, φθόνο, φόνο, μίσος, έριδα, έχθρες, καταλαλιές, θυμούς, μάχες, διχοστασίες, χίλια δυο. Αυτή είναι η άμορφη μάζα, στην οποία έρχεται ο Χριστός και δίνει μορφή. Βλέπουμε παράλληλες σχέσεις του Χριστού με την Δημιουργία.

Το τέταρτο στοιχείο στο οποίο εκφράστηκε είναι μέσα στους αγίους, στη Νύμφη του Χριστού. Ο λαός του Θεού, είναι η έκφραση του ίδιου του Θεού στη γη. Είναι η εκπλήρωση του Λόγου Του:

 Α’Κορ.γ23- σεις δε του Χριστού, ο δε Χριστός του Θεού.

 Ο Λόγος που πήρε σάρκα και οστά μέσα μας.

 Το πέμπτο στοιχείο είναι ότι θα εκφραστεί στη νέα κτίση, στο νέο ουρανό, στη νέα γη, στα ένδοξα σώματα που θα μας δώσει, με τα οποία γινόμαστε ο ναός, το κατοικητήριο του Θεού.

 - Γιατί εδώ λέει «και Θεός ην ο λόγος»;  Και  δεν λέει «και ο λόγος ήτο ο Θεός»;

 Για να μας δείξει ότι ο Θεός είναι πολύ περισσότερο από τον Λόγο Του. Όπως ο λόγος του καθενός μας, δεν είναι όλο το είναι μας. Εκτός από τον λόγο μας, έχουμε και άλλα πράγματα. Έχουμε συναισθήματα, αισθήματα, έχουμε την ψυχή, το πνεύμα και πολλά άλλα. Και ο Θεός ομοίως, έχει πολύ περισσότερα. Αλλά μας δείχνει εδώ, ότι ο Λόγος είναι κομμάτι της φύσης του Θεού. Είναι θεϊκός. Μιλάμε για Τον ίδιο τον Θεό. Δεν μιλάμε για κάτι άλλο. Είναι η έκφραση Του ίδιου του Θεού.

 - Η λέξη Θεός στα Εβραϊκά είναι Ελοχίμ.

 Είναι πληθυντικός αριθμός, του Ελ. Σημαίνει ισχύς, ισχυρός, και χρησιμοποιείται κυρίως για να εκφράσει την ιδέα της ισχύος στον Θεό. Όταν η λέξη Ελ στον πληθυντικό αριθμό εφαρμόζεται στον Θεό, έχει την ισχύ της αρχικής ιδέας, επειδή είναι πληθυντικός μεγαλειότητας και εξοχότητας.

 Ελοχίμ, Αυτός είναι ο Θεός. Όταν το Ελοχίμ συνδέεται με ενικού αριθμού κατηγορούμενο, στην εβραϊκή γλώσσα, δηλώνει πληθυντικό μεγαλειότητας. Αυτή είναι μια ιδιαιτερότητα της εβραϊκής γλώσσας. Δεν αναφέρεται σε πλήθος προσώπων, αλλά αναφέρεται σε ένα πρόσωπο, πάνω στο οποίο, έχει συσσωρευτεί, έχει μαζευτεί, το σύνολο των δυνάμεων, των αρετών και των μεγαλειοτήτων. Εμείς έχουμε τον πληθυντικό ευγενείας. Αυτοί για να αναφερθούν στον Θεό, χρησιμοποιούσαν τον πληθυντικό μεγαλειότητας.

 Άρα Ελοχίμ σημαίνει το σύνολο των δυνάμεων, των ισχύων και των αρετών που είναι ο Θεός. Περιγράφει κάτι που είναι γεμάτο, με πλήθος μεγαλείων που δεν μπορείς να το περιγράψεις με μια λέξη στον ενικό. Επίσης ακόμη, μπορεί να αναφέρεται στις πολύπλευρες πτυχές και ενέργειες της άπειρης δύναμης του Θεού, στις πολλές ιδιότητες Του, γνωστές και άγνωστες.

 Ελοχίμ, ποτέ δεν σήμαινε θεοί. Πάντοτε υπήρχε μόνο ένας Θεός και η αναφορά σ’ Αυτόν ήταν με τη λέξη Ελοχίμ, αλλά και με το Ελ.

 Αργότερα όμως, όταν οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό και άρχισαν να φτιάχνουν είδωλα και να τα προσκυνούν, πήραν τον όρο Ελοχίμ και τον εφάρμοσαν στα είδωλα τους. Όταν όμως ο Λόγος του Θεού, θέλει να αναφερθεί στους θεούς των ειδωλολατρών, δεν χρησιμοποιεί τον πληθυντικό μεγαλειότητας. Ναι μεν χρησιμοποιείται η λέξη Ελοχίμ αλλά συντάσσεται με πληθυντικού αριθμού κατηγορούμενο. Δηλαδή λέει, «οι Ελοχίμ τους, έκαμαν…». Όλα είναι στον πληθυντικό κι έτσι ξέρουμε ότι το Ελοχίμ έχει έννοια πραγματικά πληθυντικού αριθμού, επειδή μιλάει για πολλά πρόσωπα. Τα ρήματα που συνδέονται με το Ελοχίμ και μπαίνουν στον πληθυντικό αριθμό, αναφέρονται πάντοτε σε ψεύτικους θεούς.

 - Λέει, «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός…».

 Το ρήμα εποίησεν είναι Μπαρά. Στον απλό χρόνο, τον χρόνο Καλ, σημαίνει, «πάντοτε δημιουργώ». Η έννοια της δημιουργίας, όπως την αποδίδουν οι Κέϊλ και Ντέριτς, λέει ότι «το Μπαρά αναφέρεται μόνο για τη θεία Δημιουργία, την παραγωγή αυτού που δεν υπήρχε πριν». Δηλαδή εκεί που δεν υπήρχε τίποτα, ο Θεός κάνει να υπάρχει κάτι. Αυτό είναι το Μπαρά. Δηλαδή το να δημιουργηθεί κάτι από το μηδέν. Συνήθως δεν φανερώνει προϋπάρχουσα ύλη, (αντίθετα με ένα άλλο ρήμα το Ασά, που θα δούμε παρακάτω).

 Πολλές φορές το ρήμα αυτό μπορεί να σημαίνει αποκατάσταση σε νέο σχήμα, αλλά πάντα έχει την έννοια του νέου και όχι της αναζωογόνησης της παλιάς ύλης.

 Το Μπαρά χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τις πράξεις του Θεού

. Δημιουργός: σ’ Αυτόν αποδίδεται η Δημιουργία (ενώ το άλλο ρήμα το Ασά χρησιμοποιείται για τα έργα των ανθρώπων).

 - Ο Θεός είναι αυτός που συντηρεί το σύμπαν.

 Κολ.α17- … και τα πάντα συντηρούνται δι’ αυτού×

 Τα πάντα δηλαδή, συνίστανται. Αυτό σημαίνει ότι στέκονται μαζί και υπάρχουν. Μετά τη Δημιουργία, ο Θεός έθεσε νόμους συντήρησης. Η επιστήμη βρήκε τον νόμο που είναι ο πιο επαληθευμένος νόμος στο σύμπαν και είναι το πρώτο Θερμοδυναμικό αξίωμα: e=m x c² δηλαδή, η ενέργεια ισούται με την μάζα επί την ταχύτητα στο τετράγωνο.

 Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο ενέργειας και ύλης είναι πάντοτε το ίδιο, παρόλο που μπορεί να αλλάξει μορφή. Για παράδειγμα, αν πάρουμε ένα κομμάτι χαρτιού και του βάλουμε φωτιά, το χαρτί θα καεί, αλλά η ύλη αυτή θα υπάρξει σε άλλη μορφή, ακριβώς η ίδια. Δεν φεύγει, δεν εξαφανίζεται η ύλη, άσχετα αν παίρνει άλλο σχήμα. Με αυτό τον τρόπο υπάρχει ισορροπία στην ύλη.

 Ένας άλλος νόμος ρωτάει: αν ένα σώμα είναι στη μορφή Α και μετά από κάποια αλλαγή πάρει την μορφή Β, μπορεί να ξαναφτιαχτεί η ύλη στην αρχική της μορφή; Όχι! Όλες οι μορφές ενέργειας τείνουν από πολύπλοκες να παίρνουν απλούστερες μορφές. Π.χ. έναν πύργο που κάνεις πολύ κόπο και δίνεις πολύ ενέργεια να τον φτιάξεις, αν τον αφήσεις σιγά-σιγά, θα πάρει απλούστερη μορφή και θα γίνει χώμα. Θα εξαφανιστεί. Θα είναι εκεί η μάζα του αλλά θα είναι σε άλλη μορφή.

 Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός έβαλε μια συντήρηση στο σύμπαν. Τα νερά για παράδειγμα, ανεβαίνουν με τη μορφή ατμού στον ουρανό, αλλάζουν, ξαναπέφτουν κάτω και με αυτό τον τρόπο δεν λείπει τίποτα. Όλα είναι εδώ συνεχώς.

 - Χωρίς τον Θεό το σύμπαν θα έπαυε να υπάρχει. Υπάρχουν τρομερές δυνάμεις οι οποίες διατηρούν τις ισορροπίες αυτές. Και ο Θεός είναι αυτή η ενέργεια από την οποία υπάρχει η ύλη.

 Επαναλαμβάνουμε εδώ ότι δεν μιλάμε για τον Πανθεϊσμό. Η ύλη δεν είναι ο Θεός. Από τον Θεό εξήλθε αυτή η ενέργεια, είναι μια έκφραση της δύναμης Του, αλλά δεν είναι ο Θεός. Δεν φανερώνεται η ποιότητα του προσώπου του Θεού σ’ αυτά που έχει φτιάξει. Η ποιότητα του Θεού φανερώνεται στα ζωντανά πράγματα, στον άνθρωπο για παράδειγμα, που είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση Του.

 Εβρ.ια3- Δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων.

 Με το ρήμα του Θεού καταρτίσθηκαν οι αιώνες. Μπορούμε να σκεφτούμε ότι ο Θεός έφτιαξε την έννοια του χρόνου με το ρήμα Του. Βλέπουμε πόσο μετράει ο χρόνος στην κατασκευή, τη συντήρηση του σύμπαντος. Όμως είναι εκεί, κατασκευασμένο.

 Τεράστιες δυνάμεις κρατούν τον πυρήνα του ατόμου. Δυνάμεις βαρύτητας, ηλεκτροστατικές δυνάμεις, ενδοπυρηνικές δυνάμεις, και άλλες πάρα πολλές, οι οποίες διατηρούνται εκεί σε μια τάξη από τον Θεό. Αν ο Θεός πει τελείωσε, το μόνο που έχει να κάνει είναι να αποσύρει τη δύναμη που κρατάει τον πυρήνα. Είναι μια αόρατη δύναμη που κρατάει μέσα στοιχεία, τα οποία είναι μόνιμα φορτισμένα και τείνουν να πιέζουν την δύναμη τους προς τα έξω, ενώ η δύναμη του πυρήνα τα κρατάει μέσα εγκλωβισμένα. Γύρω από αυτό γυρίζουν τα ηλεκτρόνια με τρομερή ταχύτητα, σε διαφορετικές στοιβάδες. Εμείς βλέπουμε την μορφή της ύλης όταν αυτά ενώνονται μαζί. Μόλις όμως ο Θεός πει τελείωσε, φεύγει η δύναμη του πυρήνα, και απελευθερώνονται όλα αυτά σε ενέργεια, με φοβερό θόρυβο και θερμοκρασία μεγάλη και όλη αυτή η μάζα γίνεται ενέργεια.

 Που θα πάει αυτή; Πίσω στον Θεό και τελείωσαν όλα! Και τι θα μείνει σε μας; Θα μείνει μόνο ό,τι έχουμε βάλει μέσα στην ψυχή και στο πνεύμα μας.

 - Γι’ αυτό είναι πολύτιμο αυτό που κάνουμε. Γυμνάζουμε τον εαυτό μας στην ευσέβεια. Βάζουμε μέσα σ’ αυτό το σεντούκι που λέγεται πνεύμα και ψυχή, θησαυρούς άφθαρτους. Γι’ αυτό ο Κύριος μας λέει να μην κοιτάζουμε να μαζεύουμε θησαυρούς στη γη αυτή που τους τρώει το σκουλήκι και η σκουριά, αλλά να θησαυρίζουμε στον ουρανό θησαυρούς άφθαρτους.
Συνεχίζεται... 
πηγη. Κουλούρης Θέμης
xristianikanea.blogspot.gr