O επιστάτης με το μαστίγιο

 

Σ' ενα Παλιό αγρόκτημα ήταν ένας επιστάτης που μ' ενα μαστίγιο στο χέρι, έδερνε αλύπητα κάποιους φτωχούς μεροκαματιάρηδες εργάτες.

 Έβλεπα και λυπόμουν. Έβλεπα και βογκούσα κι εγώ με τον βόγκο των πονεμένων. Ώσπου, είδα να έρχεται από τη δημόσια ένας γεροδεμένος άντρας. Τον είδε ο επιστάτης και μαζεύτηκε. 

Ο νεοφερμένος τον πλησίασε και του πήρε το μαστίγιο. Ωχου, σκέφτηκα, θα είναι το αφεντικό και θα χτυπήσει και αυτός με τη σειρά του, τους άτυχους εργάτες. Έκαμα, να φύγω. Δεν πρόλαβα, όμως. Το μαστίγιο άρχισε τώρα ν' ανεβοκατεβαίνει στους ώμους.... του επιστάτη. Το ίδιο μαστίγιο.Τότε, ξανάκουσα το εδάφιο: "Με το δικό σου το στόμα, θα σε κρίνω". "Με το μέτρο που μέτρησε, θα σε μετρήσω". Και τότε.... τρόμαξα.

Και.... καιρός είναι να τρομάξουμε, αδελφέ μου.  

Μήπως, ο βερμπαλιστικός μας χριστιανισμός είναι η πιο μεγάλη καταδίκη μας;  

Μήπως, εξαντλήσαμε την αυστηρότητα μας στους άλλους και ξεχάσαμε πως Κάποιος άλλος έρχεται, που θα πάρει το μαστίγιο από το χέρι, για να μας κρίνει για τούτο το αδικαιολόγητο χάσμα, ανάμεσα γνώσης και πράξης; 

Για την ακαματοσύνη μας στο έργο του Θεού, αφού ούτε κάποιο έργο με δική μας πρωτοβουλία και ευθύνη κάναμε, ούτε δίπλα σε άλλους αδελφούς πρωτοβουλίας και ευθύνης, διαθέσαμε από το χρόνο μας, το χρήμα μας η ότι άλλο.

Ας προσέξουμε, λοιπόν.
Μιλτιάδης Αγγελάτος                                                                Από:eleni spanou