Το όνομα του Ιησού
Α. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΤΑΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Ποιός είναι Ο Θεός?
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ - ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ ΜΑΣ
Ξέρουμε ότι με το Λόγο έγιναν όλα.
Με το Λόγο έγιναν η γη και ο ουρανός και τα πάντα.
Με το Λόγο έγινε ο άνθρωπος, που αναφέρεται πάλι στην έκφραση του Θεού προς τη δημιουργία.
Tα επτά πνεύματα Του Θεού
Το 7 συμβολίζει πληρότητα, τελειότητα.
Ακριβώς όπως και οι 7 εκκλησίες, αναφέρεται στην πληρότητα της εκκλησίας.
Τι είναι το όνομα αυτού;
ΕΞ.Γ’13-14 Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Θεόν, Ιδού, όταν εγώ υπάγω προς τους υιούς Ισραήλ και είπω προς αυτούς, Ο Θεός των πατέρων σας με απέστειλε προς εσάς, και εκείνοι μ' ερωτήσωσι, Τι είναι το όνομα αυτού; τι θέλω ειπεί προς αυτούς;
14 Και είπεν ο Θεός προς τον Μωϋσήν, Εγώ είμαι ο Ων· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ο Ων με απέστειλε προς εσάς.
14 Και είπεν ο Θεός προς τον Μωϋσήν, Εγώ είμαι ο Ων· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ο Ων με απέστειλε προς εσάς.
Εδώ τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα σε όλους μας, που πρέπει να το προσέξουμε πάρα πολύ αγαπητοί.
Ποιός είναι αυτός που μιλάει στο Μωυσή?
Ποιός είναι αυτός που μιλάει στο Μωυσή?
....`Eλθετε ας καταβώμεν.....
Κατέβη δε ο Κύριος διά να ίδη την πόλιν και τον πύργον, τον οποίον ωκοδόμησαν οι υιοί των ανθρώπων.
Και είπεν ο Κύριος, Ιδού, εις λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμωσιν·
έλθετε, ας καταβώμεν και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσαν αυτών, διά να μη εννοή ο εις του άλλου την γλώσσαν.
H φανέρωση Του Κυρίου στον Αβραάμ (είναι οι τρείς άγγελοι αυτοί, τα τρία πρόσωπα του Θεού?)
Γεν.ιη1-2
Και εφάνη εις αυτόν ο Κύριος εις τας δρυς Μαμβρή, ενώ εκάθητο εν τη θύρα της σκηνής εις το καύμα της ημέρας. Και υψώσας τους οφθαλμούς αυτού, είδε× και ιδού, τρεις άνδρες ιστάμενοι έμπροσθεν αυτού× και ως είδεν, έδραμεν εις προϋπάντησιν αυτών από της θύρας της σκηνής, και προσεκύνησεν έως εδάφους.
Ερωτήσεις σχετικά για την Αγία Τριάδα
Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών
Αλλά σήμερα θα δούμε, το τί ο Κύριος θέλει να πεί σε όλους μας, μέσα από αυτά τα εδάφεια.
Κεφ.α26- Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν
Γεν.α. 26 -27 Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν.....
Γεν.α26- Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών× και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί των κτηνών, και επί πάσης της γης, και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.
Ο Θεός θέλοντας να δείξει το σχέδιο Του για τον άνθρωπο, λέει στο 26ο εδάφιο «aς κάμωμεν». Γιατί ο Θεός χρησιμοποιεί πληθυντικό; Γιατί να μην πει «ας κάμω»;
Υπάρχει λόγος που χρησιμοποιεί τον πληθυντικό!
- Φυσικά δεν είναι τρία άτομα που κάθονται και συμβουλεύονται μεταξύ τους για το τι θα κάνουν και ένα από αυτά μιλάει!
Αυτή η θεωρία αναιρείται από το επόμενο εδάφιο που λέει: «και έκαμεν ο Θεός». Το ρήμα είναι στον ενικό και συντάσσεται με ενικού αριθμού ρήματα και προσωπικές αντωνυμίες.
Εδώ όμως ο Θεός χρησιμοποιεί τον πληθυντικό και έχει λόγο που τον έβαλε εκεί.
- Άλλοι λένε ότι επειδή χρησιμοποιεί το ΕΛΟΧΙΜ το οποίο είναι στον πληθυντικό μεγαλειότητας και σημαίνει ΘΕΟΙ, ότι δεν ήταν μόνος Του. Αν όμως ήταν πολλοί μαζί που μιλούσαν μεταξύ τους, το ρήμα «και είπεν» έπρεπε να μπει στον πληθυντικό: «και είπαν». Όμως εκεί μιλάει ένας, ο οποίος είναι ο Θεός.
Δεν είναι πληθυντικός μεγαλειότητας, επειδή
Ο Ιησούς είναι ο Θεός
Η αλήθεια ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός είναι τόσο σταθερά θεμελιωμένη μέσα στη Γραφή όσο και η αλήθεια ότι ο Θεός είναι Ένας. Η Γραφή διδάσκει ότι ο Ιησούς είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Η Παλαιά Διαθήκη βεβαιώνει ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός
1. Στον Ησαΐα θ:6 έχουμε μία από τις ισχυρότερες αποδείξεις ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός: «Διότι παιδίον εγγενήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς, και η εξουσία θέλει είσθαι επί τόν ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, 'Αρχων ειρήνης.» Οι όροι «παιδίον» και «υιός» αναφέρονται στη φανέρωση του «ισχυρού Θεού» και του «αιώνιου Πατέρα».
Ο Θεός είναι «ΕΙΣ»
«'Ακουε, Ισραήλ, ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός ημών είναι εις ΚΥΡΙΟΣ» (Δευτ.ς4)
«Ο Θεός είναι εις» (Γαλ:γ 20).
Υπάρχει ένας Θεός. Υπάρχει μόνο ένας Θεός. Η διδασκαλία αυτή είναι το κεντρικό μήνυμα της Γραφής, αφού η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη τη διδάσκουν καθαρά και με έμφαση. Ωστόσο, παρόλη την απλότητα και την καθαρότητα με την οποία αποκαλύπτεται μέσα στη Βίβλο, πολλοί οι οποίοι πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού δεν την έχουν καταλάβει. Μέσα στο χριστιανικό κόσμο πολλοί άνθρωποι, ακόμα και θεολόγοι, δεν έχουν κατανοήσει αυτό το τόσο θαυμαστό και σπουδαίο μήνυμα. Σκοπός μας είναι ν' ασχοληθούμε μ' αυτό το πρόβλημα για να θεμελιώσουμε και να εξηγήσουμε τη Βιβλική διδασκαλία για τον Ένα Θεό.
Ορισμός του Μονοθεϊσμού
Ιδού έγινεν ο Αδάμ ως είς εξ`υμών...
Γεν.γ22
Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως είς εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν× και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως×
`Ενα εδάφιο παρερμηνευμένο, που χρησιμοποιείται λανθασμένα σαν επιχείρημα του ότι ο Θεός δεν είναι Είς, που στα εβραϊκά είναι από το ΕΧΑΔ, αριθμητικό απόλυτο (1) δηλαδή `Ενας, μοναδικός, αλλά είναι πολλά πρόσωπα μαζί που μιλάει το ένα στο άλλο.
Ας δούμε λοιπόν, την καθαρή ερμηνεία του εδαφίου.
Τρείς ή `Ενας Θεός?
Ο Θεός είναι «ΕΙΣ». Δεν είναι ενότητα προσώπων, ή πολλά πρόσωπα σε μια ενότητα, αλλά είναι ένα πρόσωπο. Ο Πατέρας. (Εχάδ = εις).
Και ο Κύριος μας, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών, Κύριος εις εστίν» (Μάρκος 12:29).
Και ο Κύριος μας, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών, Κύριος εις εστίν» (Μάρκος 12:29).
Είναι το απόλυτον αριθμητικό ΕΙΣ που σημαίνει μόνον ένας, μονήρης, (εχάδ στα εβραϊκά).
Το αντίστοιχο του «εχάδ» δεν είναι «εν», αλλά «εις». Αν ο Θεός ήθελε να μας πει ότι είναι ενότητα, θα μας έλεγε: «άκουε Ισραήλ, … . Κύριος εν εστίν». Επειδή, εν, σημαίνει ενότητα. Και αυτή τη λανθασμένη διδασκαλία άρχισαν να τη λένε από τον 3ο αιώνα και μετά (Οι Αυτοκράτορες κ.λ.π).
Το «εχάδ» ορισμένες φορές εκφράζει «περιληπτικά ουσιαστικά», όπως π.χ.
ένας λαός, ένα τσαμπί σταφύλι. Αλλά πάλι εννοεί ένας λαός, όχι σύνθεση λαών.
Το «εχάδ» πάντα κρατά την απόλυτη έννοιά του. Δεν τη χαλάει ποτέ.
Ένας άνθρωπος, ένα κριάρι, εις Θεός.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΔΑΦΙΟ
« Δεν είναι εις ο πατήρ πάντων ημών; δεν έπλασεν ημάς εις Θεός; δια τι δολιευόμεθα έκαστος κατά του αδελφού αυτού, βεβηλούντες την διαθήκην των πατέρων ημών;» (Μαλαχίας 2:10)
Εάν κάνεις το «εχάδ» να είναι σύνθεση προσώπων πρέπει να το κάνεις και στις δυο περιπτώσεις. Δεν μπορείς να λες εκεί που έχει «εις Θεός» ότι είναι τρία πρόσωπα, και στο «εις πατήρ» ότι είναι ένα πρόσωπο μόνο.
Ο Θεός είναι τόσο ΕΝΑΣ, όσο ΕΝΑΣ είναι και ο Πατέρας.
Στην Καινή Διαθήκη λέει το ίδιο πράγμα: «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α΄ Τιμοθέου 2:5)
Όσο εις είναι ο Θεός, τόσο εις είναι και ο μεσίτης.
Όταν ο Κύριος είπε: «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός μας (έβαλε και τον εαυτό του μέσα γιατί ήταν και δικός του Θεός) Κύριος εις εστιν…»
- Ποιόν Θεό είχε μέσα του; Ο Θεός του Χριστού μέσα στη διανοιά του, ποιος ήταν; Ποιος ήταν ο Θεός που είχαν στην αντίληψή τους την πνευματική
ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Παύλος, ο Πέτρος, ο Ιωάννης;
Όταν έλεγε: (Εβρ. 1:1-2) «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του Υιού,». Για ποιόν Θεό μιλούσε;
- Για τον Πατέρα πάντοτε. Για τον Γιάχβε. Δεν υπάρχει πουθενά αντίληψη
του τριαδικού Θεού, πουθενά σε κανέναν από τους γραφείς.
Όλοι παραδέχονται ότι στην Π.Δ. δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Πάμε στην Κ.Δ. στον Ματθαίο, στον Μάρκο, Λουκά, στις Πράξεις κ.λ.π, καμιά αντίληψη περί τριάδος.
Ο Πέτρος λέει: «Άνδρες Ισραηλίται, ακούσατε τους λόγους τούτους· τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού δια θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι' αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε,» (Πράξ.2:22).
- Ποιόν Θεό είχε μέσα στην αντίληψή του ο Πέτρος;
- Τον Πατέρα. Δεν υπήρχε αντίληψη άλλου Θεού μέσα στους μαθητές.
Ο Κύριος λέει: «Πως δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο εις παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;»
- Για ποιόν Θεό μιλούσε; Όταν είπε: «Θεέ μου, Θεέ μου δια τι με εγκατέλιπες;»,
« Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας.».
- Ποιόν Θεό είχε ο Ιησούς Χριστός μες την αντίληψή του; Ποιος ήταν ο Θεός του; Δεν θα πρέπει εκείνος ο Θεός να είναι και δικός μας; Διαφορετικά θα είχαμε άλλον Θεό και άλλο Χριστό.
Ο Διαβολος μετακίνησε την εκκλησία σε άλλο ευαγγέλιο και σ΄ άλλον Χριστό.
Ο Κύριος Ιησούς αποκαλούσε τον Θεό, και Θεό του.
Αποκ. 3:12, ενώ είναι ο Χριστός μες τη δόξα του, αναστημένος, έχει αναληφθεί και φανερώνεται στον Ιωάννη, μιλά και του δίνει την Αποκάλυψη, λέει: «Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω, και θέλω γράψει επ' αυτόν το όνομα του Θεού μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον». Τέσσερις φορές σε ένα εδάφιο λέει «του Θεού μου». Ποιος είναι ο Θεός του; Η τριάδα; Ο Υιός; Τότε είναι κι αυτός μέρος της τριάδας. Ο ένας Θεός έχει άλλον Θεό;
Η θεωρία της τριάδας λέει: Την θεότητα την απαρτίζουν 3 πρόσωπα, ίσα και ομοούσια. Όλη την θεότητα. Όταν λοιπόν ο Θεός Υιός λέει: «Θεέ μου, Θεέ μου», τότε ή είναι ο Θεός του τριάδα (και αυτός το 4ο πρόσωπο), ή το ένα πρόσωπο μες την τριάδα έχει Θεό το άλλο. Σύγχυση!
Εδώ ο Χριστός μιλά σαν αυτός που έγινε νεκρός και έζησε. Είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς, ο μεσίτης μας, ο αρχιερέας μας, ο έσχατος Αδάμ, το αρνίο,
ο γιος του Θεού. Η τριάδα δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στην Αγία Γραφή.
Ούτε και η ενσάρκωση. Είναι ξένα πράγματα.
Ο Θεός είναι ΕΙΣ. Είναι ο Γιάχβε και είναι ο Πατέρας.
Και ο Χριστός;
Καθώς μιλάμε για τον Χριστό πρέπει να προσέξουμε δύο πράγματα:
1ο : Την προΰπαρξή του,
2ο : Την φυσική του γέννηση.
Για την προΰπαρξή του πρέπει να καταλάβουμε τον εβραϊκό τρόπο αντίληψης της προΰπαρξης, ότι δηλαδή οι Εβραίοι καταλάβαιναν πως μέσα στη βουλή του Θεού, ο Θεός έχει φτιάξει τα πάντα πρώτα, πριν ακόμα τα δημιουργήσει. Υπάρχουν μέσα του όλα, πριν ακόμα θεμελιωθεί η γη. Ο Θεός έχει δει πρώτα τον Χριστό σαν αρχή και τέλος του σχεδίου Του, σαν πρώτο και έσχατο, σαν το μέσον δια του οποίου θα μπορεί να κάνει όλο αυτό, και να το φέρει εις πέρας. Να φέρει την εκκλησία Του προς Αυτόν. Δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει την εκκλησία Του αν δεν ήταν πρώτα η διακονία της προσωπικότητας του Χριστού, όλα αυτά που ο Χριστός είναι για μας. Γι΄ αυτό και ο Χριστός είναι ο κεχρισμένος.
Ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Τον έχει βάλει σαν αρχή των πάντων και είδε τόσο τον αμνό, όσο και εμάς, μέσα στην πρόθεσή Του.
Λέει ο Πέτρος: «αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου, όστις ήτο μεν προορισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς δια σας» (Α΄ Πέτρου 1:19-20)
Επίσης στην Εφεσίους 1:4 «καθώς εξέλεξεν ημάς δι' αυτού προ καταβολής κόσμου, δια να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού δια της αγάπης»
Η εκλογή έγινε τότε. Εξέλεξε. Έγινε πριν ακόμα αρχίσει ο κόσμος. Έγινε μέσα στην βουλή του Θεού. Οι Εβραίοι το ήξεραν και μιλούσαν γι΄ αυτό. Ότι πριν έρθουν εδώ στη γη ήταν μέσα στην παρουσία του Θεού. Όχι οντολογικά, γεννημένα άτομα, αλλά υπήρχανε στα σχέδια Του, στη βουλή Του,
και «εν χρόνω» φανερώθηκαν.
Στο 4ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, 11ο εδάφιο, όλοι οι άγιοι προσκυνούν τον Κύριο. Είναι η σκηνή του Θρόνου, τα χερουβείμ.
«Άξιος είσαι, Κύριε, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν, διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»
Το κείμενο λέει: « .. και δια το θέλημά σου ήσαν και εκτίσθησαν».
Πρώτα ήσαν και μετά κτίστηκαν.
Όταν ο Ιωάννης λέει: «εν αρχή» - αναφέρεται στον Λόγο. Δεν λέει εν αρχή ην ο Ιησούς - «και ο λόγος ην προς τον Θεόν». Στα εβραϊκά το προς + στατικό ρήμα σημαίνει «με». Με σένα, μέσα σου (μετά σου = μέσα σου).
Άρα «ο λόγος ήταν με τον Θεό» σημαίνει μέσα στον Θεό.
Μα δεν μπορούσε να είναι απ΄ έξω! Όταν λες, ο Θεός, και εννοείς ο Πατέρας απ΄ τη μια και μετά λες ο Θεός και εννοείς τριάδα, τότε αμφιλέγεις. Το λάθος που έκαναν οι επίσκοποι τον 3ο αιώνα.
Όταν λέει: «ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», με το Θεός, εδώ, εννοείς τον Πατέρα. Αλλά όταν λέει: «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών, Κύριος εις εστίν», και το κάνεις εκεί να είναι τριάδα, έχεις παρερμηνεύσει τη Γραφή. Όταν λοιπόν ο λόγος του Θεού λέει: ο Θεός, αναφέρεται στη μία θεότητα, τον Πατέρα.
Όταν λοιπόν λέει: «εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον Θεόν … » και εσύ πεις ότι ο Θεός είναι η τριάδα, τότε έχεις τον λόγο άλλο πρόσωπο και τον Θεό άλλα 3, δηλαδή 4. Ενώ είναι τόσο απλή η ερμηνεία: στην αρχή ήταν ο Λόγος. Δηλαδή όλο το θέμα ξεκίνησε μέσα στη βουλή του Θεού. Στον λόγο του. Μέσα στον λόγο ο Θεός έβαλε και έκρυψε όλο το θέλημά Του, την έκφραση του εαυτού Του, την επιθυμία Του. Αυτό που ήθελε να κάνει:
1ο να φανερώσει τον εαυτό Του,
2ο να φέρει τη νύμφη Του προς τον εαυτό Του και να την κάνει όμοια με τον εαυτό Του. Για να γίνει αυτό, η αρχή και το τέλος είναι ο Ιησούς Χριστός.
Είμαστε «εν Χριστώ».
Ο Λόγος λοιπόν ξεκίνησε σαν λόγος. Ήτανε «με τον Θεό», μέσα στον Θεό,
στην αρχή. «Και Θεός ην ο λόγος», εννοεί ότι ο λόγος δεν είναι κάτι ξεχωριστό απ΄ τον Θεό, είναι ο ίδιος ο Θεός και αναφέρεται στην έκφραση του ίδιου του Θεού.
Ότι ο λόγος είναι θείος. Δεν έχουμε Θεό και Θεό. Δεν έχουμε στη Γραφή να διαλέξουμε πολλούς Θεούς, Θεοί μεγάλοι και Θεοί μικροί και Θεοί πιο μικροί.
Ο Θεός είναι ΕΙΣ.
Μετά λέει: «μες τον λόγο ήτανε η ζωή και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων».
Μέσα στον λόγο, στην έκφραση Του, ο Θεός έκρυψε όλη του τη ζωή που θέλει να φανερωθεί τώρα σε μας. «Και ο λόγος σαρξ εγένετο», και δεν εννοεί ενσάρκωση. Δεν υπάρχει στη Γραφή αυτή η λέξη.
Η «ενσάρκωση» ξεκίνησε από τη Βαβυλώνα, από τη Σεμίραμη που είπε ότι ο άντρας της, ο Νεβρώθ (τον οποίο σκότωσε ο Σημ), ενσαρκώθηκε στον γιο της, και έτσι, ταυτόχρονα ο γιος της ήταν και σύζυγός της, (ο Ταμούζ ή ο Μίθρας). Είναι η αρχή της μετενσάρκωσης, αυτό που λέει ο Λόγος: «Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης». Η μετενσάρκωση προϋποθέτει προΰπαρξη ψυχής, ή προΰπαρξη κάποιας προσωπικότητας.
Στα Λύστρα, ο Παύλος και ο Βαρνάβας όταν θεράπευσαν έναν παραλυτικό, οι άνθρωποι τούς νόμισαν θεούς που κατέβηκαν στη γη. Περιμένανε δηλαδή οι θεοί να έρθουν κάτω ενσαρκωμένοι σαν άνθρωποι.
Αυτό ήταν μια ειδωλολατρική πίστη.
Η ενσάρκωση δεν ήταν ποτέ η ιουδαϊκή πίστη, η πίστη των πατέρων. Με βάση αυτή τη διδασκαλία μορφώθηκαν οι τρεις θεολογικές απόψεις:
1ο Ο Θεός Υιός ενσαρκώθηκε και ήλθε στη γη. Προϋπήρχε και ήλθε και μπήκε
σε μια σάρκα, σε ένα σώμα.
2ο Ο Θεός Πατέρας ενσαρκώθηκε. Ο ίδιος ο Θεός Πατέρας μπήκε σε μια σάρκα
που ο ίδιος τη γέννησε (Jesus only).
3ο Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ενσαρκώθηκε (Άρειος)
Και στις 3 περιπτώσεις το λάθος είναι ότι προσβάλλεται ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς.
Η φυσιολογική γέννηση του Χριστού, ότι δηλαδή δεν γεννήθηκε ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Και στις τρεις περιπτώσεις έχουμε ένα «σούπερ ον» το οποίο παίρνει σάρκα και μπαίνει μέσα σε ανθρώπινες προδιαγραφές, αλλά μέσα είναι είτε άγγελος, είτε ο Πατέρας, είτε ο Θεός υιός. Δεν υπάρχει ο φυσιολογικός άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Όμως ο Ιωάννης λέει: «και ο λόγος σαρξ εγένετο και είδομεν τη δόξαν αυτού» -δεν λέει, αυτής, (της σαρκός).
Αναφέρεται σε πρόσωπο: «δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός».
Ο Λόγος λοιπόν έγινε άνθρωπος και το πως έγινε άνθρωπος μας το εξηγεί
ο Ματθαίος στο 1:20 «Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου». Εδώ αναφέρεται σε μια αληθινή γέννα. Είναι η στιγμή που γεννάει ο Θεός, όταν δίνει το σπέρμα.
«Το εν αυτή γεννηθέν». Ο Θεός γέννησε το σπέρμα και το συνέλαβε η γαστέρα δίνοντας το σπέρμα του Δαβίδ, των πατέρων, και γεννήθηκε ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος. Ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς, αυτόν που ο Θεός προγνώρισε. Τώρα ήλθε η ώρα και γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, μέσα στη φάτνη.
Στη γέννηση του Χριστού ο Θεός έπρεπε να παρακάμψει την πεπτωκία φύση του ανθρώπου, γι΄ αυτό και έδωσε ο ίδιος το σπέρμα. Για να το κάνει και βέβαιο, χρησιμοποίησε παρθένα, για να είναι η πίστη μας στο ότι ο ίδιος έδωσε το σπέρμα για να γεννήσει τον γιο του μια φορά και για πάντα (Μονογενής).
Για να παρακάμψει ο Θεός την πεπτωκία φύση που κληρονομούμε εμείς από τους γονείς μας, δίνει πρώτα ο ίδιος το σπέρμα.
«διο εισερχόμενος εις τον κόσμον λέγει θυσίαν και προσφοράν ουκ ηθέλησας σώμα δε κατηρτίσω μοι». (Εβραίους 10: 5)
Καταρτίζω σημαίνει προσαρμόζω. Δείχνει ότι ο Θεός θα έκανε κάποια προσαρμογή για το σώμα ώστε να ταιριάξει για θυσία. Έδωσε το σπέρμα ο Θεός και από το σπέρμα του Δαβίδ, γεννήθηκε ο Υιός (Β΄ Τιμοθ. 2:8). «Ενθυμού τον εκ σπέρματος Δαβίδ Ιησούν Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών, κατά το ευαγγέλιόν μου », όπως υπήρχε υπόσχεση από τον Θεό.
Όμως ο Θεός έκανε αυτόν τον καταρτισμό ώστε να μην περάσει μέσα στο Χριστό η πεπτωκία φύση. Να μην είναι νικημένος από μέσα.
Ο Πατέρας ο ουράνιος δεν ήθελε να φτιάξει έναν άλλο Θεό, δεν έφτιαξε άλλο Θεό. Ο ένας που υπάρχει είναι αρκετός, είναι πλήρης, Παντοδύναμος, Παντοκράτωρ, δεν χρειάζεται βοήθεια. «Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού» (Ησαΐας 40:28).
Το πρόβλημα ήταν ότι ο Θεός έδωσε τη γη στον Αδάμ και ο Αδάμ την πούλησε στον διάβολο. Ο Θεός ήθελε άλλον ένα Αδάμ να σταθεί στη θέση του πρώτου Αδάμ. Με τον Αδάμ είναι το έρεισμα. Εμείς είμαστε «Αδάμ».
Ο Θεός δεν κάνει παράνομα πράγματα. Εφόσον έδωσε την εξουσία στον Αδάμ και αυτός με τη θέλησή του την έδωσε σε άλλον (στον διάβολο), ο Θεός δεν έχει δικαίωμα να την πάρει πίσω νόμιμα. Θέλει όμως να πάρει πίσω αυτά που έχασε ο Αδάμ και να τα δώσει σε μας. Να μην χάσουμε όλες τις επαγγελίες και όλες τις ευλογίες.
Ήθελε λοιπόν έναν Αδάμ να γεφυρώσει το κενό και δεν τον έβρισκε, γι΄ αυτό και ο ίδιος γεννάει τον «έσχατον Αδάμ» (Α΄ Κορινθ. 15:45)
Εάν υποθέσουμε τώρα ότι ο Θεός γέννησε έναν άλλο Θεό, τον Θεό Υιό, προ των αιώνων, τι θα σήμαινε αυτό; Πρώτα απ΄ όλα ο Θεός είναι αναλλοίωτος. Εάν γεννήσει τότε αλλοιώνεται. Ο Θεός που θα γεννηθεί θα έχει αρχή. Δεν θα είναι άναρχος. Ο Θεός δεν γεννάει άλλον Θεό. Είναι ΕΙΣ και δεν μπορεί να υπάρξει άλλος Θεός, γιατί τότε αυτο-αποκλείει ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε το «άπειρο». Δηλαδή, μέχρι εδώ είναι ο Πατέρας και απ΄ εκεί και κει είναι ο Υιός.
Τρίγωνο: Υιός – Πατήρ – Άγιο Πνεύμα. Και στη μέση, λένε, Θεός.
Ο Υιός δεν είναι ο Πατέρας, ο Πατέρας δεν είναι το Άγιο Πνεύμα, το Άγιο Πνεύμα δεν είναι ο Υιός. Αλλά και οι τρεις είναι Θεός.
Εάν ο Υιός δεν είναι ο Πατέρας σημαίνει ότι έχουν διαχωρισμούς, άρα δεν είναι το «άπειρο», αφού υπάρχει σύνορο τότε δεν υπάρχει άπειρο.
Η επιθυμία του Θεού όσον αφορά τη φανέρωσή του
Όταν ο Θεός κάλεσε τον Ισραήλ, τους βάζει να κάνουν τη Σκηνή του Μαρτυρίου και την ονομάζει κατοικητήριο. Αργότερα με τον Σολομώντα φτιάχνει τον Ναό.
Γιατί τη στιγμή που ο Θεός κατεβαίνει για να αρχίσει να έχει σχέσεις με τους ανθρώπους, θέτει σαν απαραίτητο όρο, τόπο κατοίκησης, τόπο φανέρωσης.
Τη Σκηνή του Μαρτυρίου, προφητικά, ο Θεός την ονομάζει «Σηλώ» (απεσταλμένος). «…εωσού έλθει ο Σηλώ». Στη Γένεση, 49:10, το προφήτευσε ο Ιακώβ και λέει: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»
Ονομάζει τον Χριστό, Σηλώ. Σηλώ ονομάστηκε η Σκηνή του Μαρτυρίου.
Ο Κύριος μάς δείχνει ότι για να μπορεί να κατέβει και να είναι μαζί με τον λαό Του, χρειάζεται έναν τόπο κατοίκησης, κάπου σ΄ έναν άγιο τόπο μέσα, ο οποίος να είναι καθαρός, δικός Του, για να μπορεί να φανερωθεί και να κατοικεί μες τον λαό Του. Δεν μπορεί να κατοικεί όπου νάναι, και μας έδωσε τις προδιαγραφές Του.
Ο Ναός και η Σκηνή του Μαρτυρίου αποτελούνται από 3 μέρη:
- Την Αυλή
- Τα Άγια
- Τα Άγια των Αγίων
Συμβολίζουν το Σώμα, την Ψυχή και το Πνεύμα του Ιησού Χριστού,
και κατ΄ επέκταση βέβαια, την εκκλησία, όλους τους πιστούς.
Ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο κατέβηκε και έμεινε ο Θεός είναι ο Ιησούς.
Το βλέπουμε αυτό στον Ιορδάνη όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (Ιωάννου 1:32) μαρτύρησε και είπε: «Είδον το Πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού και έμεινεν επ' αυτόν » (Μένω = κατοικώ)
Έμεινε ο Θεός μέσα Του. Ο Μωϋσής είχε προφητέψει ότι: «Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν· Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ' αυτού » (Δευτερ.18:18,19).
Ο Κύριος έλεγε: «Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί και ο Πατήρ είναι εν εμοί; τους λόγους, τους οποίους εγώ λαλώ προς υμάς, απ' εμαυτού δεν λαλώ· αλλ' ο Πατήρ ο μένων εν εμοί αυτός εκτελεί τα έργα», για να καταλάβουν ότι
ο προφήτης που έλεγε ο Μωϋσής, ήταν ο Ιησούς. Τα λόγια του ήταν τα λόγια του Πατέρα. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι φανερώνεται εν σαρκί.
Έρχεται λοιπόν ο αόρατος, ο άπειρος Θεός να κατοικήσει μέσα στον Υιό Του.
Και το ερώτημα που απασχόλησε την ιστορία:
- Πότε κατοίκησε ο Θεός μες τον Υιό Του; Κατοικούσε από μωρό μέσα του,
ή ήρθε με το βάπτισμα και κατοίκησε μέσα του; (Σαβελιανοί – Μονταλιστικοί μοναρχικοί – Δυναμικοί μοναρχικοί)
Εάν ο Θεός πλήρωσε τον Ιωάννη (τον βαπτιστή) με Πνεύμα Άγιο από την κοιλιά της μάνας του, πόσο μάλλον τον Κύριο. Όμως, το ότι πλήρωσε τον Ιωάννη, δεν σημαίνει ότι έμενε το Πνεύμα το Άγιο μέσα στον Ιωάννη. Κατέβαινε και έφευγε. Προφήτευε (όπως οι προφήτες της Π.Διαθήκης) και έφευγε, δεν έμενε.
Ο Θεός, επειδή δεν υπήρχε αμαρτία μες τον Χριστό, ήταν σε τέλεια επαφή και κοινωνία με τον Υιό Του.
Όσο μεγάλωνε, από μωρό «Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν και ηλικίαν και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις » (Λουκ. 2:52).
Αύξανε. Καθώς αύξανε λοιπόν, αύξανε και η αντίληψή Του, αύξανε η πίστη Του, αύξανε η σχέση Του με τον Πατέρα. Σε κάθε στάδιο ο Χριστός δινόταν τέλεια στον Πατέρα και είχε την τέλεια σχέση μαζί Του.
Ήλθε όμως η ώρα να χριστεί στη διακονία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχεις το Πνεύμα μέσα σου και το παίρνεις εκείνη την ώρα, π.χ. ο Παύλος χρίστηκε στη διακονία στο 13ο κεφ. στις Πράξεις, αλλά έλαβε το Πνεύμα το Άγιο όταν βαπτίστηκε στο νερό από τον Ανανία.
Το Πνεύμα το Άγιο λοιπόν ήτανε μες τον Χριστό, αλλά ο Χριστός πήρε το χρίσμα (το πνεύμα) της διακονίας στο βάπτισμα. Κατοίκησε πλέον μόνιμα, επίσημα.
Τον φανέρωσε, Τον δήλωσε μπροστά στον Ιωάννη, γι΄ αυτό και ο Ιωάννης
είναι ο μεγαλύτερος που γεννήθηκε από γυναίκα, γιατί κατά τη διακονία του χρίστηκε ο Άγιος των Αγίων.
Από τη στιγμή που χρίεται, βλέπουμε τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, τον ένα Θεό του Ισραήλ, να κατοικεί μέσα στον Υιό του, να μιλά και να ενεργεί μέσα από τον Υιό του. Βλέπουμε το μοντέλο του αγίου της Κ.Δ. στην τελειότητά του, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ο Κύριος υποτασσόταν τέλεια στο θέλημα του Πατέρα, γι΄ αυτό και ο Πατέρας μαρτυρεί: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην » (Ματθαίος 3:17)
Επίσης στην Κολοσσαείς 1:19 λέει: «διότι εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα,… ».
- Γιατί ευδόκησε;
- Επειδή ο Χριστός υποτασσόταν τέλεια, κατά πάντα, απόλυτα, χωρίς
αμαρτία, δια πίστεως.
Για να μπορούσε να είναι Αδάμ, σαν και μας, θα έπρεπε να μπει κάτω από τις ίδιες συνθήκες: Άνθρωπος, γεννητός από γυναίκα.
Γαλάτας 4:4 «ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον»,
θα έπρεπε να είχε ψυχή και πνεύμα ανθρώπινα, να είναι άνθρωπος δηλαδή, να πειραστεί καθ΄ ομοιότητα ημών. Γιατί όταν πειράζεσαι, ανά πάσα στιγμή μπορείς να πεις «όχι», αλλά και «ναι». Ο πειρασμός είναι κάτι πάρα πολύ πραγματικό και πάρα πολλές φορές πέφτουμε. Ο Κύριος όμως δεν έπεσε ποτέ!
Είχε όμως τη δυνατότητα να πέσει και ήταν πραγματική.
Εάν ήταν ο Θεός Υιός μέσα Του, που είναι το1/3 της θεότητας, τότε δεν μπορεί να πειραστεί.
Εάν ήταν ο Θεός Πατέρας μέσα Του, πάλι δεν μπορεί να πειραστεί.
Αν ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μέσα Του, πάλι δεν μπορεί να πειραστεί
(θα είχε δυνάμεις).
Και το χειρότερο: Εάν ο Χριστός προϋπήρχε, δεν θα μπορούσε εδώ κάτω να λειτουργήσει με πίστη, γιατί: «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» (Εβρ.11:1)
Εάν λοιπόν είχε ζήσει εκεί πάνω, τι πίστη να είχε κάτω εδώ στη γη; Αφού τα είχε δει όλα. Καταστρέφει έτσι την πραγματικότητα της ζωής και της στάσης
του Χριστού, που κέρδισε με αγώνα, με γοερές κραυγές, με προσευχές,
μέρα και νύχτα, να νικήσει την αμαρτία, να νικήσει τον κόσμο, να νικήσει
τον θάνατο. Όλο αυτό ανατρέπεται από αυτή τη διδασκαλία. Αφού είναι Θεός Υιός!! Δεν μπορεί να πέσει ή να πεθάνει. Είναι απείραστος κακού. Δεν μπορεί
ο Διάβολος να παίξει μαζί Του.
Βλέπουμε λοιπόν ότι αλλάζει τον Χριστό. Δεν είναι αυτός που ο Παύλος μας λέει κατά το ευαγγέλιό του, ο «εκ σπέρματος Δαβίδ». (Β΄ Τιμοθέου 2:8)
Σε ό,τι τομέα μπορεί να πειραστεί ο άνθρωπος, πειράστηκε ο Χριστός.
Και μας δίνει τους πειρασμούς:
1ο : πειράζεται στο σώμα (η πείνα, ο πιο ισχυρός πειρασμός)
2ο : πειράζεται στη ψυχή (ρίξε τον εαυτό σου κάτω … )
3ο : πειράζεται στο πνεύμα (πέσε να με προσκυνήσεις)
Και δεν είναι μόνο εκείνοι οι τρεις πειρασμοί. Υπήρχε συνεχής πειρασμός, (Φαρισαίοι, Ηρωδιανοί), ισχυροί δαίμονες ήταν συνεχώς εναντίον του:
- Σε ποιόν να δίνουμε τους φόρους;
- Είσαι εσύ ο Χριστός;
Όμως ο Κύριος ήξερε: «Η ώρα του σκότους».
Αλλά ο Κύριος ήταν προετοιμασμένος.
Βλέπουμε λοιπόν ένα Χριστό πραγματικό, αληθινό, ανθρώπινο, μέσα στον οποίο όμως φανερώνεται ο Θεός. Και μας κάνει ο Λόγος, ιδιαίτερα ο Ιωάννης, τέτοιες σημειώσεις για να μας δείξει ότι είναι ο Θεός μέσα Του:
Ιωάννης 2:19,20 «Χαλάσατε τον ναόν τούτον, και δια τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν… τούτο δε έλεγε περί του ναού του σώματός του ».
Εκεί μιλούσε ο Πατέρας, αυτός που τον έγειρε από τους νεκρούς.
Ό,τι ήθελε ο Θεός να φανερώσει απ΄ τον εαυτό του, την άπειρη φύση του,
την αγάπη του, τη φροντίδα του, τη συμπαράστασή του για τον άνθρωπο,
το φανέρωσε τέλεια μέσα από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Και έρχεται
ο Χριστός να πει: «Όστις είδε εμέ είδε τον πατέρα». Στο κεφ.14, εδ.16, μιλάει για τον Παράκλητο, «το πνεύμα της Αληθείας το οποίον ο κόσμος δεν μπορεί να δει». Και τους λέει μετά, αμέσως μετά τον Μυστικό Δείπνο – σ΄ εκείνο το διάστημα μετά τον Μυστικό Δείπνο μέχρι να πάνε στη Γεσθημανή είναι το 14, 15, 16, και 17 κεφάλαιο. Τα 4 αυτά κεφάλαια είναι μετά που έφαγαν και βγήκαν έξω, μέχρι τη Γεσθημανή - Και τους λέει, στο 16 κεφ. εδ.25 «αυτά ελάλησα προς εσάς με παροιμίες, έρχεται όμως ώρα… »
- Τι τους ελάλησε παροιμιωδώς; αινιγματικά δηλαδή;
- Ότι θα παρακαλέσει τον Πατέρα και θα τους δώσει τον Παράκλητο τον οποίο
ο κόσμος δεν βλέπει …,
«Και εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, δια να μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό ουδέ γνωρίζει αυτό· σεις όμως γνωρίζετε αυτό, διότι μένει μεθ' υμών και εν υμίν θέλει είσθαι» (κεφ.14, εδ.16,17) Μαζί σας είναι και μέσα σας θα είναι.
Τους προφητεύει ότι αυτό που τώρα είναι μαζί σας, θα μπει μέσα σας. Πώς να τους πει ότι «εγώ που με βλέπετε με τη σάρκα, δεν θα είμαι έτσι που με βλέπετε. Θα γίνω πνεύμα ζωοποιούν και θάρθω να μπω μέσα σας». Πώς θα το καταλαβαίνανε; Τους το λέει λίγο-λίγο, παροιμιωδώς, για να το καταλάβουν. Αργότερα το κηρύξανε: (Κολοσσαείς1:27) «ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης». Ότι πρέπει να έρθει και να μπει μέσα σου. Πρέπει ο μεσίτης που έγινε πνεύμα ζωοποιούν, και έχει τον Πατέρα, να μπει μέσα σου για να μπορεί να σου φέρει τον Πατέρα, το πνεύμα της δόξας, μέσα σου.
Μετά λέει, εδ.18: «δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς, -ορφανούς αφήνει ο Πατέρας. Μιλάει ο Πατέρας- έρχομαι προς εσάς», και εδ. 20: «εγώ είμαι εν τω Πατρί μου». Όμως, στο εδ.16, είχε πει για το πνεύμα της αληθείας, «δια να μένει μεθ΄ υμών εις τον αιώνα». Τώρα στο εδ.20: «Εν εκείνη τη ημέρα σεις θέλετε γνωρίσει, ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί μου και σεις εν εμοί και εγώ εν υμίν.»
-ένας από τους τίτλους του είναι Εμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας-
Τους αποκαλύπτει τι πρόκειται να γίνει από την ημέρα της Πεντηκοστής και μετά. Θα περνούσανε όλο το μαρτύριο, θα τον βλέπανε μετά αναστημένο και την ημέρα της Πεντηκοστής να έρχεται ανάμεσά τους. Και λέει: (21, 22, εδάφιο)
«Ο έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο αγαπών με· ο δε αγαπών με θέλει αγαπηθή υπό του Πατρός μου, και εγώ θέλω αγαπήσει αυτόν και θέλω φανερώσει εμαυτόν εις αυτόν. Λέγει προς αυτόν ο Ιούδας, ουχί ο Ισκαριώτης· Κύριε, τι συμβαίνει ότι μέλλεις να φανερώσης σεαυτόν εις ημάς και ουχί εις τον κόσμον;», και στο 23 εδ: «Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ μου θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει. (μονήν ποιήσωμεν)». Μονή θα πει τόπος κατοικίας. Θα έρθουμε! Δύο. Προηγουμένως είπε στον Φίλιππο: «εγώ είμαι εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί». Ο Πατέρας κατοικεί μέσα στον Υιό και ο Υιός έρχεται μέσα μας: «θα έρθω με τον Πατέρα και θα φτιάξουμε κατοικία».
Όταν δέχεσαι τον Υιό, δέχεσαι τον Πατέρα, γιατί ο Πατέρας κατοικεί μέσα στον Υιό, μένει μες τον Υιό. Είναι το σπίτι Του. Το σπίτι του Πατέρα είναι ο Υιός πρώτα και μετά όλοι εμείς. Όταν λέμε ότι μένει μες τον Υιό εννοούμε ότι μένει στον άνθρωπο Χριστό Ιησού που έχει σώμα, ψυχή και πνεύμα. Δεν μπορεί να έλθει ο Θεός μόνος Του. Χρειάζεται τον μεσίτη. Κατοικεί μέσα στον άγιο τόπο αυτόν που είναι ο Χριστός, αναμάρτητος, άγιος, καθαρός, αρχιερέας τέλειος, δοσμένος.
Κατοικεί λοιπόν ο Θεός μέσα Του τέλεια και τον έκανε «πνεύμα ζωοποιούν» τώρα, και λέει: «Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» (Ματθ. 18:20)
Τον πήρε ο Θεός και του έδωσε την θεότητά Του. Του έδωσε την ικανότητα να είναι πανταχού παρών και να πληροί τα πάντα. Αυτή είναι η δόξα του Υιού.
Δεν βλέπουμε τον Χριστό απλά και μόνον ένα άνθρωπο. Είναι μέσα στη δόξα του Πατέρα. Ο Υιός την ώρα αυτή είναι μέσα στη δόξα του Πατέρα.
Όχι ότι έχουμε δύο Θεούς, ή δύο πρόσωπα Θεούς!
Έχουμε τον Θεό που κατοικεί μέσα στον αμνό, στον άνθρωπο Χριστό Ιησού,
τον Υιό του Θεού. Κατοικεί ο Θεός μέσα Του, γι΄ αυτό έχουμε πληθυντικό:
«και προς αυτον ελευσόμεθα και μονήν παρ αυτώ ποιησόμεθα».
Τώρα ντύθηκε ο Χριστός την μεγαλοπρέπειά Του, τη δόξα του Πατέρα.
Αυτό ζητούσε. Αυτή τη δόξα επιθυμούσε, να ντυθεί την θεότητα.
Και τώρα είναι πανταχού παρών, πληροί τα πάντα, βαφτίζει όλους τους αγίους
με το Πνεύμα το Άγιο, θεραπεύει τους αρρώστους, αγγίζει τις καρδιές,
σ΄ όλες τις γενιές, σ΄ όλο τον κόσμο ταυτόχρονα, δίνει προφητείες, χαρίσματα,
και αυτός είναι που εργάζεται τα πάντα, γιατί του έδωσε ο Πατέρας αυτή
την εξουσία: «Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου ». (Λουκάς 20:43)
Του έδωσε όλη την εξουσία: Τους έλεγε δηλαδή: «Είμαι μαζί σας», «ιδού εγώ μεθ΄ ημών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20)
«εις εμέ εδόθη πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. 28:18)
Ό, τι έχει ο Θεός, την εξουσία με την οποία ενεργεί, την έχει και ο Υιός.
Αυτή είναι η δόξα του Υιού.
Επομένως: όταν βλέπουμε τη θεότητα στον Χριστό, βλέπουμε τη μία και μόνη θεότητα. Δεν υπάρχει άλλη.
Η Γραφή λέει ότι ο Χριστός είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου. Αυτό σημαίνει ότι είναι η φανέρωση του Θεού. Η φανέρωση όμως προϋποθέτει άνθρωπο.
Η φανέρωση αυτή σημαίνει ότι είναι κάτι ορατό που ο Θεός είναι αόρατος.
Κάτι που μπορείς να ψηλαφήσεις, που ο Θεός είναι πνεύμα. Κάτι που μπορείς να δεις με τα μάτια σου, που είναι αδύνατον να δεις τον Θεό. Αυτό σημαίνει φανέρωση. Ο Θεός παραμένει αόρατος, παραμένει άπειρος, αλλά κατοικεί μέσα στην ορατή αυτή μορφή.
Επειδή τώρα, ο Χριστός είναι η εικόνα του αόρατου Θεού, έχει δικαίωμα σε όλους τους τίτλους της θεότητας. Δηλαδή, όπως αναφερόμαστε στον Πατέρα, αναφερόμαστε και στην εικόνα Του. (ταυτότητα – άτομο). Γι΄ αυτό και η Γραφή εκφράζεται για τον Χριστό με όλους τους όρους που εκφράζεται για τον Πατέρα.
(Ρωμ. 9:5): «των οποίων είναι οι πατέρες, και εκ των οποίων εγεννήθη ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν.»
Βλέπει τον άνθρωπο Χριστό Ιησού ο οποίος είναι τώρα ο ων επί πάντων Θεός. Αυτό κατάλαβε και ο Θωμάς, τον προσκύνησε και λέει: (Ιωάννης 20:28)
«ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Και Ο, και Ο λέει!
Όταν διαβάζουμε στην προς Εβραίους 1:1
«ο Θεός (ο Πατέρας) εν υιώ », δηλαδή και τον χρόνο, τους αιώνες, τα έκανε όλα δια του Υιού. Με βάσει αυτά που θα έκανε ο Χριστός και τη σωτηρία για να σώσει τους λαούς και τα έθνη, ο Θεός διαρρύθμισε τους αιώνες.
[Γι΄ αυτό και είναι αριθμημένα: 7! 7 χιλιάδες χρόνια. Την 3η μέρα αναστήθηκε ο Χριστός, το σώμα Του. Την 3η μέρα θα γίνει και η ανάσταση της εκκλησίας Του (αρπαγή).Ένα τέλειο σχέδιο.]
Στην προς Εβρ. 1:3 λέει: «όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως (Δέ λέει των υποστάσεων)αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς,» Μία υπόσταση, όχι τρεις.
Έχουμε μία υπόσταση και τον χαρακτήρα της. Ο χαρακτήρ της είναι ο Υιός. Χαρακτήρας θα πει αποτύπωμα, το ενχαραχθέν. Ο χαρακτήρας της μιας υποστάσεως του Θεού.
Πράξεις 13:33 «ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν, ως είναι γεγραμμένον και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω·
Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.»
Αυτό το είπε στην Ανάσταση και το εξηγεί ο Παύλος στις Πράξεις 13:33
Στην Εβραίους1:5 λέει: «Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός». Προφητεία!
Δεν μπορεί να ήτανε ήδη Θεός προϋπάρχων, γιατί αν ήτανε θα έλεγε:
«αυτός είναι υιός μου και εγώ είμαι πατέρας σ΄ αυτόν».
Αλλά ο Θεός μιλάει για μέλλον. Δεν υπήρχε εκεί υιός, οντολογικά να υπάρχει και να ζει σαν πρόσωπο, αλλά επρόκειτο να γίνει «θέλω είσθαι … θέλει είσθαι..»
Όλα δείχνουνε μέλλον.
Εδ. 6 «Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει·
Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού.»
- Αυτό για πότε είναι;
- Όταν πάλι εισαγάγει τον Πρωτότοκο στην οικουμένη. Γιατί την πρώτη φορά τον έφερε στην οικουμένη όταν γεννήθηκε. Στη γέννησή Του.
Όταν λοιπόν κατεβαίνει στη 2η Έλευση και εισάγεται στον κόσμο, η Γραφή
τον βλέπει έτσι: «να τον προσκυνήσουν όλοι οι άγγελοι».
Δεν είναι το μωρό της Βηθλεέμ πλέον, είναι ο Θεός εν σαρκί.
Έρχεται ο Χριστός, η εικόνα του Θεού του αοράτου, μες το κατοικητήριό Του,
για να κρίνει τους λαούς της γης: «περί δε του Υιού· Ο θρόνος σου, ω Θεέ,
είναι εις τον αιώνα του αιώνος· σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου» (Εβραίους1:8)
- Σε ποιόν το λέει;
- Στον άνθρωπο Χριστό Ιησού.
Εβραίους1:9 «Ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε,
ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου·»
Ο Θεός χρίει τον άνθρωπο Χριστό Ιησού επειδή αγάπησε δικαιοσύνη και μίσησε την ανομία. Γι΄ αυτό λέει: «ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα».
Εβραίους 1:10,11,12 «καί· Συ κατ' αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου είναι οι ουρανοί·», αναφέρεται στον Πατέρα αλλά το λέει στον Υιό, γιατί αυτός είναι που φανερώνεται. Βλέπουμε τον Θεό που δημιούργησε τους ουρανούς, όλα τα έργα αυτά, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
«αυτοί θέλουσιν απολεσθή, συ δε διαμένεις· και πάντες ως ιμάτιον θέλουσι παλαιωθή».
Βλέπει την θεότητα, βλέπει τον Θεό, τον Πατέρα, μέσα στη φανέρωση Του.
«και ως περιένδυμα θέλεις τυλίξει αυτούς, και θέλουσιν αλλαχθή· Συ όμως είσαι
ο αυτός, και τα έτη σου δεν θέλουσιν εκλείψει.»
Όταν πια τελειώσει ο Χριστός τη διακονία του και ολοκληρωθούν τα πάντα και τελειώσει αυτή η γη, θα μας πάρει μετά μες τη δόξα Του.
Διότι λέει: Α΄ Κορ. 15:28 «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι
ο Θεός τα πάντα εν πάσιν». Και θα είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.
Δηλαδή βλέπουμε ότι ο Χριστός ολοκληρώνει τη διακονία την οποία του έδωσε
ο Πατέρας, τότε. Αφού τα φέρει όλα στην υποταγή του Πατρός και θα τα παραδώσει όλα σ΄ Αυτόν. Και δεν χάνει ποτέ τη θέση του ο Υιός, ποτέ!
Αυτή τη θέση που έχει ο Χριστός στον Πατέρα, την πήρε, για να φέρει και μας εκεί. Και μας το είπε:
Ιωάννου 17:21 «δια να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας.
Τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου