Κάνε με άνθρωπο κατά την καρδιά Σου

(Ομολογία αφιέρωσης του Oswald J. Smith)

Στις 8 Νοεμβρίου του 1927, τη μέρα που έγινα τριάντα οχτώ χρονών, προσευχήθηκα μ’ αυτά τα λόγια: “Κύριε, κάνε με έναν άνθρωπο κατά την καρδιά Σου!”

Το έργο έσβησε από τον ορίζοντα. Πράγματα που πριν φαίνονταν σημαντικά εξαφανίστηκαν. Κάθε τι που με ενδιέφερε πήρε μια δεύτερη θέση και η ζωή μου, η εσωτερική ζωή μου μπροστά στον Θεό, ήταν το μόνο που είχε σημασία, το μόνο που είχε κάποια αξία. Και καθώς βημάτιζα μπρος και πίσω μέσα στο δωμάτιο, προσευχόμουν ξανά και ξανά με το πνεύμα μου: “Κύριε, κάνε με έναν άνθρωπο κατά την καρδιά Σου.”

Είδα όσο δεν είχα δει ποτέ πριν, πως αυτό που ήταν σημαντικό δεν ήταν το έργο που έκανα, τα βιβλία που έγραφα, τα κηρύγματα που έκανα, τα πλήθη που μαζεύονταν, η επιτυχία που είχα. Ήταν μάλλον η ζωή που ζούσα, οι σκέψεις που έκανα, ο αγιασμός της καρδιάς, η πρακτική δικαιοσύνη… μ’ άλλα λόγια η μεταμόρφωσή μου, μέσω του Αγίου Πνεύματος, σε συμμόρφωση με τον Χριστό.

Με ένα καινούργιο και πιο βαθύ από πριν νόημα, μου έρχονταν τα λόγια: “Ω, να είχα ένα πιο κοντινό περπάτημα με τον Θεό!” Η καρδιά μου με αγωνία έκραζε για μια τέτοια εμπειρία. “Ο Ενώχ περπάτησε με τον Θεό”. Δεν θα μπορούσα κι εγώ; Εγώ ο ίδιος δεν είμαι πιο πολύτιμος στον Θεό απ’ αυτά που κάνω, απ’ αυτά που έχω;

 Ο Θεός ήθελε εμένα, όχι μόνο τις υπηρεσίες μου!

Μετά από αυτά με οδήγησε σε προσευχή: “Κύριε, να τα χέρια μου. Ας μην ακουμπήσουν ποτέ κάτι που θα Σε ντρόπιαζε. Να τα πόδια μου. Τα αφιερώνω σ’ Εσένα. Ας μην πάνε ποτέ εκεί όπου Εσύ δεν θα πήγαινες. Κύριε, να τα μάτια μου. Ας μην κοιτάξουν ποτέ σε κάτι που θα λυπούσε το ‘Αγιο Πνεύμα. Τα αυτιά μου ας μην ακροαστούν ποτέ κάτι που θα ντρόπιαζε το Όνομά Σου. Το στόμα μου ας μην ανοίξει ποτέ για να πει μια λέξη που δεν θα ήθελα ν’ ακούσεις. Ο νους μου ας μην κρατήσει ποτέ ούτε μια σκέψη ή φαντασία που θα μείωνε την αίσθηση της παρουσίας Σου.”

Είδα πως ο Θεός απαιτούσε ολόκληρη την καρδιά μου. Κάθε τι άλλο έπρεπε να πάρει μια δεύτερη θέση. Η οικογένεια, τα αγαπημένα πρόσωπα, οι φίλοι, το έργο, τα χρήματα, όλα, αν και καλά, έπρεπε να κάνουν τόπο για τον Χριστό! Μέρα και νύχτα η καρδιά μου έπρεπε να είναι αμέριστα δοσμένη σ’ Αυτόν. Ο Θεός πρώτα από κάθε τι άλλο! Τέτοια έπρεπε να είναι η στάση μου μπροστά Του. Μόνο τότε θα μπορούσε Εκείνος να με ευλογήσει και να με χρησιμοποιήσει όπως θέλει.

Στη σχέση μου με τον Θεό είδα ότι κανένας και τίποτα δεν πρέπει να μπαίνει ανάμεσά μας. Όπως ο ένας σύζυγος πρέπει να είναι πρώτος στα συναισθήματα του άλλου, έτσι ο Θεός πρέπει να είναι πρώτος μέσα στην καρδιά μου. Κι όπως κανένας γάμος δεν μπορεί να είναι σωστός και ευτυχισμένος εάν ο ένας δεν έχει την πλήρη αφοσίωση του άλλου, έτσι και η κοινωνία μου με τον Θεό δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη αν Εκείνος δεν έχει την πλήρη αφοσίωσή μου σ’ Αυτόν.

Αυτό που ζήτησε από μένα τη μέρα αυτή το ζητά από όλους μας με τον ίδιο τρόπο. Γίνεται να Του αρνηθούμε το δικαίωμά Του; Υπάρχει τίποτα άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο που αξίζει την προσοχή μας την οποία μας ζητά Εκείνος; 

 Γιατί τότε κρατάμε αυτό που Του ανήκει; 

 Μπορεί η αληθινή χαρά να βρεθεί έξω από τον Θεό; Μπορούμε ποτέ να είμαστε ευτυχισμένοι με πράγματα; Μπορούν τα “υπάρχοντα” να μας δώσουν ικανοποίηση; “Ακόμα και στην αφθονία κάποιου, η ζωή του δεν είναι από τα υπάρχοντά του” (Λουκάς 12.15).

Φτιαγμένοι  γι’ Αυτόν

Ο Κύριος ποθεί να έχει κοινωνία μαζί μας. Να περπατάμε μαζί Του από στιγμή σε στιγμή, εδώ, μέσα σε μια γενιά πονηρή και διεστραμμένη, μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν έχει ανάγκη για μια ξεχωρισμένη ζωή Αγίου Πνεύματος, μέσα σ’ έναν κόσμο του οποίου θεός είναι ο Σατανάς, να ζούμε σαν ξένοι και πάροικοι σ’ έναν κόσμο ο οποίος σταύρωσε τον Κύριό μας. Αυτό είναι η επιθυμία και το σχέδιό Του για μας.

Το να είμαστε λοιπόν άνθρωποι κατά την δική Του καρδιά σημαίνει να βάζουμε τον Θεό πρώτο από κάθε τι, να περπατάμε μαζί Του κάθε στιγμή, να μην κάνουμε και να μην επιτρέπουμε τίποτα που θα Τον λυπούσε ή θα Τον δυσαρεστούσε, να ζούμε μια ζωή πρακτικής δικαιοσύνης και αγιασμού μπροστά Του, να έχει την πλήρη αφοσίωσή μας και να Τον αγαπούμε στον υπέρτατο βαθμό!

Για να έχουμε το καλύτερο απ’ Αυτόν πρέπει να Του δώσουμε το καλύτερο από μας. Για να γίνουμε άνθρωποι κατά την καρδιά Του πρέπει να είμαστε ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν. Για να νικήσουμε πρέπει να παραδοθούμε. Για να ζήσουμε πρέπει να πεθάνουμε.

Ω, τι χαρά που κρύβει μια τέτοια ζωή! Τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ αυτήν. Η μεγαλύτερη επιτυχία στον κόσμο δεν μπορεί να σταθεί κοντά. Οι φίλοι ποτέ δεν είναι τόσο πολύτιμοι, τα πιο αγαπημένα πρόσωπα θα μας απογοητέψουν… Τα χρήματα φέρνουν πολλά βάρη και η δόξα φέρνει πίκρα. Αλλά Εκείνος μπορεί να μας ικανοποιήσει πλήρως! Ο Θεός ποτέ δεν θα μας προδώσει, ποτέ δεν θα μας απογοητέψει. Είναι το πιο γλυκό πράγμα στη γη να περπατάμε μαζί Του. Να ξέρουμε πως όλα είναι εντάξει, πως δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας, πως κανένα σύννεφο αμαρτίας δεν σκιάζει το πρόσωπό Του. Ε, αυτό είναι ουρανός πραγματικά!

Ας το ζητήσουμε λοιπόν κι ας το ζήσουμε: “Κύριε, κάνε με έναν άνθρωπο κατά την καρδιά Σου”.

 dodekapiges